Alle berichten (29)

Sorteer op

Geschiedenis : Trakaat van Wassenaar - Deel X

10897363292?profile=originalGeschiedenis : Trakaat van Wassenaar  - Deel X

 (komt ook in 10 delen uit in ons ICM Bulletin) 

10. Brief aan Bert Koenders, Minister van Buitenlandse Zaken met c.c. aan Kamerlid Halbe Zijlstra

     

11. Antwoordbrief namens Bert Koenders

 

In deze brief doen zich oneffenheden voor. In beginsel wordt verwezen naar het Ministerie van VWS, terwijl het Verdrag werd gesloten met het Ministerie van BuZa, evenals de uitvoering voor de termijnbetalingen van 1973 tot 2003 van de Republiek Indonesië geschiedde aan het Ministerie van BuZa. Het Ministerie van BuZa ging met het Indisch kapitaal naar de beurs om de bekende BV’s ClaimIndo en Belindo te beleggen (zie bijlage).

 

Dan wordt gesteld dat ‘ruimschoots bekendheid is gegeven’. Ook dit is onjuist, gezien de korte periode dat de vermelding in de Staatscourant verscheen die op een donderdag verscheen. Sterker nog de verschillende WOB - verzoeken aan de andere ministeries waren niet eens hiervan op de hoogte o.a. Ministerie van Economische zaken.   Ruim 15.000 mensen melden zich  die ICM wist te bereiken, melden zich ! Wie waren/zijn überhaupt de lezers van de Staatscourant? Claimanten werden in deze periode bewust van het kastje naar de muur gestuurd door het Ministerie van BuZa met de mededeling, dat ‘het geld bij Soekarno diende te worden geïnd’.

 

Door te ‘verwijzen’ naar het Ministerie van VWS dat alle Indische dossiers in beheer heeft, is het tevens vreemd te moeten constateren, dat Staatsecretaris Martin van Rijn aan het Indisch Platform te horen geeft: “Ik heb geen geld”.

 

Voorts wordt gesteld, dat het bedrag van 689 miljoen oude Nederlandse Guldens niet is bestemd voor de Nederlandse - Indische Gemeenschap, maar voor diegenen die aantoonbare schade hebben geleden door de nationalisatie van Nederlandse eigendommen in de periode van 1949 tot 1962”. 689

 

Uit juridisch oogpunt wordt met ‘diegenen’ wel degelijk de Nederlandse - Indische Gemeenschap aangeduid t.w. de groep die de Japanse bezetting, de machtsoverdracht en/of de Bersiapperiode hebben meegemaakt en daardoor al hun (waarde)bezittingen verloren.

Als vluchteling, waar de Nederlandse Overheid al te graag de term ‘repatriant’ opplakt om de claims weg te wuiven moet niet vergeten worden, wié de veroorzaker was van al die oorlogen en de desastreuze gevolgen hiervan; het leven werd in een hel veranderd. Voor de Nederlandse - Indische Gemeenschap, valt de genoemde periode 1949 – 1962 onder de Bersiap. Met klem wordt verwezen naar het boek van wijlen Herman Bussemaker.

 

Eenmaal aangekomen in Nederland hebben zij hiervoor nimmer compensatie mogen ontvangen. Zij ontvingen enkel een voorschot, doch moesten alles terugbetalen. Tegelijkertijd werden de oorlogsslachtoffers in Nederland wel gecompenseerd en ontving Nederland hiervoor ‘Marshallhulp’, exclusief de Hf. 689 miljoen van Soekarno en de Hfl. 3 miljard vergoeding van Japan. Door hetzelfde kabinet wordt besloten om de huidige vluchtelingen een bedrag van € 4.000,00 per maand te vergoeden. Volgens rekenvoorbeeld van de PVV een bedrag van € 42.000,00 op jaarbasis.

De compensatie (hoogte van het bedrag) voor de Indische Nederlanders, dient minimaal gerelateerd te worden aan de inrichtingskosten van een huis, voor een gezin. 

Het “Voorstel Conceptrapport Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966” wordt het vertrekpunt voor onderhandelingen met het Ministerie van BuZa, en ACTW66  Gelijktijdig dient dit rapport ter kennisgeving aan de nog op te richten: ‘Deelnemersraad’ en tevens terugkoppeling tijdens de onderhandelingen.

10897354497?profile=original

10897316056?profile=original

  

Namens ACTW66 & ICM Team / Dank voor uw inschrijving. 

UPDATE PER 6 juni 2017.

CLub van Julius Stemmerik te Zoetemeer donaties + inschrijving voor deelname ACTW66  ------  totaal € 3800, hebben tot opheden het hoogst gescoort ! 

-  Julius Stemmerik                                - € 2.000
 
Inschrijvingen elk € 50  totaal € 1.800
Mw.N.F.M.v.Affelenv.Saemsfoort-Weimer
Mw. S. Bos
    1. Dhr. R. Bouwman
    2. Mw. E. Brassinga-Camphuisen
  1. Hr. C.M. Brookman
  2. Mw. F. Brookman - Das  >>>/font>
  3. Mw. H. van Caspel -  v.d. Wel
  4. Mw. C. Charlouis 
  5. Rolo Lapre
  6. Gloria Hardy
  7. Stichting Stellar Events
  8. WNProductions (Istemewa Events)
  9. Ton Meijer (Productions)
Heeft u vragen welke kosten het omdraait en welke bedragen benodigd zijn om zonder kleren scheuren door dit Mega - proces te komen, mail naarschwab@icm-online.nl 
                Doorgaan om de lijst verder te raadplegen wie zich hebben ingeschreven en gedoneerd.

 

Lees verder…

Indië, zoals het was

Indië, zoals het was

In 1956 verscheen van Menno van Meeteren Brouwer het schetsboek “Nederlands-Indië zoals het was”. Zo´n titel verkoopt natuurlijk, zeker als de doelgroep bestaat uit personen die net uit Indië zijn vertrokken en nog graag aan hun geboortegrond terugdenken. In de inleiding schreef hij: “Ik hoop dat mijn oude vrienden en bekenden uit die dagen, aan wie ik deze uitgave opdraag, door deze momentjes nog even herinnerd mogen worden aan hun goeden Indischen tijd, aan ´zoals het was´.”

Indië zoals het was? Leo Eland: dorp aan het Tobameer, 1920.

 

Natuurlijk verbeeldden de schetsen van Van Meeteren Brouwer niet Indië zoals het was, maar meer zoals hij, en anderen, het zagen, of, misschien nog beter gezegd: zoals ze het wílden zien.

Maakt het wat uit als we de werkelijkheid een beetje aanpassen? Bij de schilderijen van Leo Eland stellen we ons die vraag niet eens, want ze zijn, zoals de Fransen zouden zeggen, pour le plaisir des yeux, voor het genot om te kijken. En we weten dat Eland meer op zoek was naar de schoonheid dan naar de ethiek.
Bij andere afbeeldingen is echter niet altijd even duidelijk wáár we naar kijken, en speelt vooral de selectie een rol. Het is maar net welke afbeeldingen we graag willen behouden, en waar we regelmatig naar teruggrijpen. 

De media

Omdat niet iedereen een collectie Indië-foto´s bewaart, is het gebruik daarvan in de media des te belangrijker. Deze media fungeren immers als iconografisch doorgeefluik van onze geschiedenis. Zíj beslissen uiteindelijk wat we zullen onthouden. De keuzes van de redacties van die media worden echter bepaald door een veelheid van factoren: toegankelijkheid en copyrights spelen een rol, maar het gemak niet minder. Maar al te vaak wordt teruggegrepen op het gebruik van het zelfde beeld dat symbolisch moet zijn voor een hele periode. Wat heeft ons dit tot dusverre opgebracht?

Een top 5 (voor groter formaat, foto´s aanklikken):

Europese vrouwen in een vrouwenkamp te Singapore buigen voor de Japanners bij het appel, ca. 1945. [KITLV]

De foto van buigende vrouwen in een Japans interneringskamp is een veel gebruikt beeld in de Nederlandse geschiedschrijving van Nederlands-Indië. De foto symboliseert de vernedering van de voormalige koloniale overheerser door de Japanners. Het feit dat deze Japanners niet op de foto staan doet daaraan niet af, in gedachten zien we hen erbij. Overigens, de foto werd waarschijnlijk gemaakt in een vrouwenkamp in Singapore, hetgeen betekent dat de buigende vrouwen niet Nederlands maar Brits zijn.

Soekarno, afgebeeld als een ‘romoesja-leider’. [NA]

De foto van Soekarno als romoesha-leider symboliseert de samenwerking tussen de Indonesische nationalistische beweging en de Japanners. In ruil voor de Japanse steun aan de onafhankelijkheidswens van het Indonesische volk, toont Soekarno hier zijn steun aan de Japanse oorlogsinspanningen. De foto, die op 1 oktober 1944 verscheen in het Indonesische blad Djawa Baroe, werd door de Nederlanders lang gezien als bewijs voor het feit dat Soekarno een soort Mussert was, een collaborateur die ging over (romoesha-)lijken.

x

Soekarno roept de onafhankelijkheid uit van de republiek Indonesia, 17 augustus 1945.

Het jaar 1581 zal de lezer misschien niet meer bekend in de oren klinken. Het is het jaar waarin de Staten-Generaal met de Acte van Verlatinghe afstand deed van gehoorzaamheid aan de Spaanse koning Philips II en de onafhankelijkheid van de Noordelijke Nederlanden uitriep. De datum 17 augustus 1945 staat echter in het geheugen gegrift van iedere Indonesiër. De ´proklamasi´ klonk hard na in alle geschiedenisboeken. Vanaf deze datum zou alles anders zijn.

Propagandist Bung Tomo spreekt tot het Indonesische volk, Soerabaja, oktober 1945.

In de iconografische geschiedenis van Indië is het beeld van de speechende Soetomo (´Bung Tomo´) misschien wel het meest bekend. De foto is niet alleen veel gebruikt in Nederlandse publicaties, maar vooral ook in de Indonesische media. Voor de Nederlanders symboliseert hij het dieptepunt, en voor de Indonesiërs het hoogtepunt van de strijd om de onafhankelijkheid. Bijzonderheden van de foto zijn ook hier niet bekend, zij het dat de foto waarschijnlijk dateert van oktober of november 1945. Bung Tomo (1920-1981) wordt gezien als de held, of zo u wilt, de aanstichter, van de aanval op de Nederlandse gemeenschap in Soerabaja.

x

x
x

Auto van Mallaby, gedood op 31 oktober 1945 te Soerabaja. [IWM -SE 5724]

Nog een andere veel gebruikte foto van de strijd om Soerabaja, is die van de kapotgeschoten auto van de Britse brigadier-generaal A.S.W. Mallaby. De toedracht van de dood van Mallaby is nooit geheel opgehelderd, maar het beeld zegt genoeg: De Indonesiërs wensten geen enkele buitenlandse inmenging meer. De foto is gemaakt door de 9e Legerfoto- en filmeenheid van de Het Britse leger. En o ja, inmiddels weten we het een LaSalle Sedan betrof.

x

x

Een vermoedelijke executie van Indonesische jongeren. Foto afkomstig van album Jacob Ridderhof. [Stadsarchief Enschede]

Misschien nog een zesde foto. Toen hij in 2012 werd ontdekt en voor het eerst gepubliceerd door De Volkskrant, voorspelde NIOD-beeldonderzoeker René Kok dat deze afbeelding waarschijnlijk de schoolboeken zou halen. Nu weten we niet of dat al is gebeurd, maar de kans is heel groot dat Kok gelijk krijgt. De dagbladpers heeft de foto in ieder geval al vele malen opnieuw gebruikt, als voorbeeld van door het Nederlandse leger gepleegde oorlogsmisdaden in de periode 1945-1950. Of dit daarvan een juiste illustratie is, valt overigens te bezien. We weten van wie het album was waaruit de foto afkomstig, maar we weten nog steeds niets met zekerheid van het afgebeelde. Het lijkt op een executie, zeker. Maar is is het dat ook? En is het daarmee ook een executie van Indonesische vrijheidsstrijders? Helaas zullen we dat wel nooit te weten komen. De foto is zijn eigen leven gaan leiden.

Wat opvalt aan deze foto´s is dat ze een grote symbolische waarde hebben. Ze staan voor iets anders, of het nu de Japanse wreedheid betreft, de idealen van de Indonesiërs of de misdragingen van de Nederlandse troepen. En ja, natuurlijk worden ze méér gebruikt naarmate er een grotere communis opinio is met betrekking tot de duiding van het afgebeelde. Ooit werd geen boek over Indië gepubliceerd zonder de projectie van de gordel van smaragd op de kaart van Europa, maar die tijd is voorbij. De laatste hierboven getoonde foto wordt nú veel gebruikt, maar zou enkele tientallen jaren geleden in een lade zijn geworpen.

Wat verder opvalt is dat het alle oorlogsfoto´s zijn. De winnaars van de World Press Photo zijn ook bijna steeds oorlogsfotografen. Misschien begrijpelijk, want oorlogsfoto´s hebben een grotere impact, maar in dit geval extra pijnlijk omdat ze ons beeld van Nederlands-Indië zo zwart inkleuren.

Alternatieven

Het zijn, bewust of onbewust, illustratiekeuzes die grote gevolgen hebben voor hoe we naar Nederlands-Indië kijken. Om te laten zien dat ook andere keuzes mogelijk waren geweest, hier enkele minder bekende foto´s:

Rijsttafel

Toen deze foto gemaakt werd, waarschijnlijk in de jaren ´30, zal hij nauwelijks de aandacht hebben getrokken. Een alledaags tafereel van een gezelschap in een restaurant met op de achtergrond een achttal bedienden met verschillende gerechten, mogelijk deel van een rijsttafel. Nu voelen we ons ongemakkelijk bij het zien van deze afbeelding. Waarom? Natuurlijk door de rasongelijkheid. De klanten zijn blank, de bedienden inheems. Kolonialisme pur sang, gevangen in een beeld.

x

“Uit het verre Indië” [TM/FZF/900-18]

Nog een andere typisch koloniale prent. Een jong stel (hij links, zij rechts) met nog een andere man (een broer?) op de foto voor de familie in Nederland. Zoals bij veel van dit soort foto´s werden de portretten van de achterblijvers in het midden van de foto geplaatst, hetgeen wilde zeggen: we denken aan jullie. Het geweer rechts op de afbeelding geeft aan dat alles onder controle is. “We maken het goed en we zijn veilig”, was de boodschap. Net als in een 17e eeuws schilderij zijn het de details die tellen.

Baboe met kind [TM/FZF/900-2]

Als kolonialisme ook goede kanten had, laat dít het verbeelden. Natuurlijk laten we ons hier verleiden door het beeldschone kindermeisje. We weten niet of het kind blank is of Indo-Europees, maar we mogen slechts hopen dat het een goed leven heeft gehad. Een goede start had het zeer zeker…
De foto is evenals de vorige afkomstig uit een van de albums uit de collectie ´Foto zoekt Familie´ van het Tropenmuseum. Afgestoft en opgepoetst zijn het soms juweeltjes.

“We need just now independance”

Misschien is dit een wat bekendere foto, want af en toe gebruikt in verhalen over de eerste maanden na de Japanse capitulatie. Tanks van het C-Squadron van de 11e Frontier Force patrouilleren door de straten van Batavia, hier voorbijgereden door tram 5, op weg naar Tanah Abang. De tekst op de tram “We need just now independance!” moet de Britse soldaten aan het denken hebben gezet.

x

Indonesische jongeren in Soerabaja, 1945 [LIFE, 12/11/1945]

De strijd om Soerabaja wordt in de Nederlandse literatuur slechts beschreven als wreed en bloedig. Een Australische fotograaf, werkzaam voor de Sydney Morning Herald, zag ook andere beelden door zijn lens. Het Amerikaanse tijdschrift LIFE vond ze bijzonder genoeg om ze wereldwijd te verspreiden. De hier getoonde foto is bijzonder, want hij toont ons een groep enthousiaste Indonesische jongeren die vrijheidsleuzen schreeuwen. Geen wreedheden, geen martelingen dit keer. Slechts een welgemeend ´Merdeka!´.

Seisaku Kitamura [NA]

De juiste aantallen zijn niet bekend, maar mogelijk kozen enkele duizenden Japanners na augustus 1945 de kant van de Indonesiërs. Omdat ze vonden dat Azië voor de Aziaten was, of omdat ze niet naar huis durfden terug te keren.
Waarschijnlijk is de man niet gewond geraakt omdat hij over een steen struikelde. Aannemelijker is het dat zijn neus werd gebroken door de vuist van een Nederlandse militair. Misschien wel een KNIL-er die jarenlang in krijgsgevangenschap had gezeten. Uit woede voor al het aangedane leed.

Gesneuvelde TNI-militair, Bandoeng, 23 januari 1950.

Zij, die de bersiapperiode op Java hebben meegemaakt, zullen in deze foto misschien de gebeurtenissen in 1945 herkennen. In werkelijkheid betreft het hier echter Bandoeng, januari 1950. Kort na de soevereiniteitsoverdracht trachtte een deel van de burgerwacht van de reserve-majoor R.P.P. Westerling (APRA) in Bandoeng de macht over te nemen. Bij de aanval sneuvelden enkele tientallen Indonesische TNI-militairen. Omdat sprake bleek van een te vroeg uitgevoerde staatsgreep, trok de APRA zich terug uit Bandoeng. Een aantal van de deelnemende militairen werd later door de krijgsraad bestraft.

Het zijn slechts enkele foto´s uit een lange rij van alternatieve beelden die symbolisch kunnen worden genoemd. Alle staan voor iets wat we nooit zullen vergeten: Indië, zoals het was.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

10897234678?profile=originalSchrijf U vandaag nog in als deelnemer voor het traktaat van Wassenaar!

Dan kunnen wij morgen aan de slag om de NL - Staat tedagvaardigen via WWW.ICM-ONLINE.NL kan U zich inschrijven.
Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl 
U bent € 50 verschuldigd als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, het  enige Indisch Kanaal ! 
Let op! Beantwoord de  vragen juist om in aanmerking te komen als onze advocaten er in te slagen de NL - Staat te dwingen tot uitbetaling conform het verdrag Traktaat van Wassenaar.

10897349477?profile=original10897349296?profile=originalHalbe Zijllstra van de VVD vraagt zich af "waar is die 689 miljoen gebleven, 

veel geld voor die tijd" dat de republiek Indonesia aan Nederland betaalde die weer aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG) betaald diende te worden, die uit het land moesten vluchten met het verlies van al hun bezittingen, spaar - en banktegoeden. Rutte en Geert wordt wakker ! Gaat nu om ruim 3 miljard, betaal een keer de Indische schulden aan de 60.000 Indiegangers en gebruik die meevaller eens om je oude…  Doorgaan  om verder te lezen.

 

Namens ACTW66 & ICM Team / Dank voor uw inschrijving. UPDATE PER 6 juni 2017.

CLub van Julius Stemmerik te Zoetemeer donaties + inschrijving voor deelname ACTW66  ------  totaal € 3800, hebben tot opheden het hoogst gescoort ! 

-  Julius Stemmerik                                - € 2.000
 
Inschrijvingen elk € 50  totaal € 1.800
Mw.N.F.M.v.Affelenv.Saemsfoort-Weimer
Mw. S. Bos
    1. Dhr. R. Bouwman
    2. Mw. E. Brassinga-Camphuisen
  1. Hr. C.M. Brookman
  2. Mw. F. Brookman - Das  >>>/font>
  3. Mw. H. van Caspel -  v.d. Wel
  4. Mw. C. Charlouis 
  5. Rolo Lapre
  6. Gloria Hardy
  7. Stichting Stellar Events
  8. WNProductions (Istemewa Events)
  9. Ton Meijer (Productions)
Heeft u vragen welke kosten het omdraait en welke bedragen benodigd zijn om zonder kleren scheuren door dit Mega - proces te komen, mail naarschwab@icm-online.nl 
                Doorgaan om de lijst verder te raadplegen wie zich hebben ingeschreven en gedoneerd.

 

Lees verder…

DE ONTKENNING VAN EEN BEVOLKINGSGROEP

10897249257?profile=originalDE ONTKENNING VAN EEN BEVOLKINGSGROEP

 

De segregatie- en cultuurpolitiek van de politieke macht­hebbers des­tijds in Nederlands Indië had een maatschappelijke en desa­streu­ze uit­werking.   De autochtone bevolking werd in het geheel niet betrokken bij het belang van het land en bij het lands­be­stuur hetgeen in elk opzicht volkomen kortzichtig was. De autochtone bevolking en de Indo/Europeanen leefden in een politiestaat. Ik verwijs hiervoor onder andere naar de geschriften  en uitspraken van de oud minister van Onderwijs van Indonesië Abdulgani en generaal Nasoetion, die op niet mis te verstane wijze deze leugenachtige repressieve politiek van de Nederlandse Staat hadden verwoord.

 

 Dan de andere bevolkingsgroep: de Indo-Europeanen,(afstammelingen uit verschillende Europeanen, die in het land geboren zijn leefden en werkten) en niet alleen van Hollandse afstamming, te oordelen en te zien aan hun naam en diverse uiterlijk. Omstreeks 1952 telde deze Indo/Europese bevolkingsgroep maar liefst 300 duizend,  ( afstammelingen hiervan hadden  onderling vaak een bloedverwantschap en tegelijkertijd ook met de autochtone bevolking), maar deze  liet het bestuur volkomen koud, dat wil zeggen dat het bestuur deze bevolkingsgroep in de archipel hen als “gewone” Europeanen beschouwde, hetgeen zij in wezen niet waren. Voor het bestuur bestond deze (gemengde) bevolkingsgroep volgens De Nederlandse Staat dus  niet, omdat zij als ‘’gewone Europeanen’’ werden ingeschreven: hun geboorteaktes is het enig  bewijs van hun bestaan, maar niet gespecificeerd als zodanig (ze keken wel uit) eenvoudig vanwege hun gedeeltelijke Europese afkomst en bovendien, grotendeels  een Nederlands identiteit hadden. (ieder die in het voormalig Nederlands Indië werd geboren uit Nederlandse en/of andere Europeanen met gemengde verbintenissen had alle rechten en plichten als een Nederlandse burger en dus  recht op de Nederlandse nationaliteit). Deze bevolkingsgroep voelde zich zeer verbonden met het land waarin ze geboren waren.  – Dat verklaart in onze tijd een en ander hun ‘’zekere hang’’ naar hun geboortegrond en alles wat er mee samenhangt. Dit is een natuurlijk verschijnsel dat elke bevolking(sgroep) in de Wereld nu eenmaal heeft.

 

De onderlinge afgunst van en binnen deze bevolkingsgroep en de autochtone bevolking wist het Koloniaal Bestuur op alle mogelijke manieren handig gebruik te maken, waarbij de Indo Europeaan als een soort buffer werd gezien en als zodanig beschouwd.  Het Binnenlands Bestuur verwachtte nauwelijks weerstand vanwege haar deels maatschappelijke chantabele positie.

Immers zij hadden  eveneens de Nederlandse Nationaliteit en werd als zodanig gezien als ‘’volwaardige’’ burger van het Rijk, (naar het haar uitkwam en uitkomt) met een groot verschil dat juist deze groep in de Archipel, ondanks haar legitieme status geen reële en  actieve deel had in het bestuur .sterker nog, ze werd voor belangrijke bestuurfuncties zo veel mogelijk verre van gehouden. Het ‘’gevaar’’ van indirecte beïnvloeding loert via hen naar de autochtone bevolking en was immers een risico die in de gegeven constellatie niet al te licht moest worden geacht, vond het bestuur.

 De autochtone bevolking kon al helemaal niet rekenen op een werkelijke bestuurstaak in de Archipel.

 Het is overduidelijk dat het hele staatsapparaat gericht was op segregatie van groepen: naar alle schijn een slecht en verdraaide kopie van het regime in Zuid Afrika, met een nog kleurrijkere en  sociaal spectrum.  Het ontkennen van een bevolkingsgroep is een misdaad die nu actueler is dan ooit.

 

Wordt vervolgd.

 

Columnist ICM

Pjotr.X.Siccama

Lees verder…

Internationale Top 50 Allertijden

 Internationale Top 50 Allertijden

10897301658?profile=original

Tussen Kerst en Oud en Nieuw is Nederland in de ban van lijstjes.. Maar wat zijn nu de grootste Indische hits allertijden. Indoweb zette 50 Indo-evergreens voor je op een rij. Wat is jou Indo-hit allertijden?

1. Tielman Brothers – Little Bird
2. Blue Diamonds – Ramona
3. Anneke Grönloh – Brandend zand
4. Ernst Jansz – Een eerste klein verraad
5. Andy Tielman & Tjendol Sunrise – Rock little baby of mine
6. The Crazy Rockers – Mamma-Pappa Twist
7. Anneke Grönloh – Nina bobo
8. Yopie Latul – Poco poco
9. Rudi van Dalm – Begawan solo
10. Dinand Woesthoff – Dreamer (Gussie’s song)

11. The Young Sisters & The Black Dynamites – Let’s have a party
12. Boudewijn de Groot – Verdronken vlinder
13. Van Halen – Jump
14. Liesbeth List – Pastorale
15. Blaudzun – Promises of no man’s land
16. Wieteke van Dort – Arm Den Haag
17. Eddy Chatelin – Down by the riverside
18. Royal Hawaiian Minstrels – Mooi Hawaii
19. The Hot Jumpers – I’ll never let you cross my mind
20. Kane – No surrender

21. Ricky Risolles – Poco poco style
22. Michelle Branch – Everywhere
23. Massada – Sajang é
24. Armand van Helden – You don’t know me
25. Lois Lane – It’s the first time
26. Jiggy Djé – Ik heb je
27. The Eastern Aces – The Way I Treat You
28. Jamai – Step right up
29. Blue Diamonds – That’ll be the day
30. Tielman Brothers – Rock little baby of mine

31. Jack Jersey – Papa was a poor man
32. Tjendol Sunrise – Rays of morning sun
33. Wieteke van Dort – Klappermelk met suiker
34. Blaudzun – Flame on my head
35. The Partysquad – Rampeneren
36. Ernst Jansz – De ballade van Nina Bobo
37. Tielman Brothers – Java guitars
38. Kane – Rain down on me
39. Liesbeth List – Te veel te vaak
40. The Desmounts – Midnight blue

41. George Baker – Little green bag
42. Sandra Reemer – The party’s over
43. Lois Lane – Tonight
44. Justine Pelmelay – Blijf zoals je bent
45. Sjors van der Panne – In het zicht van de haven
46. Jack Jersey – In the still of the night
47. Justine & Marlon – Waarom huil je toch Nona Manis
48. Original Talkatives – Squeeze Louise
49. Boudewijn de Groot – Testament
50. Dewi Pechler & Jamai – When you walk in the room

Lees verder…

10897269701?profile=originalMijn levensverhaal - 3     door onze correspondent in Nieuw Zeeland, Adrian Lemmens    Aan boord van het schip, waarop wij naar Java zijn gevlucht en waarop wij zijn gebombardeerd, (als reeds eerder verhaald), vertelde mijn Moeder mij een dame te hebben ontmoet, die met het verkrijgen van haar eigen baby, geen borstmelk had, waarop het hospitaal mijn moeder verzocht, om ook dat kind haar moedermelk te geven, dus met mij te delen. Die dame zei aan boord komende, tegen mijn Moeder, Thea vergeef mij, maar jij bent als Duitse niet geliefd en ik kan het mij niet veroorloven, om in jouw gezelschap te verkeren of te worden gezien. Dat was blatant, ongegeneerd zelfs. Twee jaar oud, kreeg ik een maag-infectie, te Pladju. In Indië was dat meestal dodelijk, maar mijn vader accepteerde dat niet. Een van de eerste vliegtuigen van de KLM. die in Indië aankwam, een DC-3 (de latere Dakota), werd geheel door mijn Vader afgehuurd om mij naar Batavia in het ziekenhuis te krijgen vanuit Pladju-Palembang.

Ik heb er in het ziekenhuis gelegen, in een witte verduisterde kamer; ik heb er flarden van in mijn herinnering, met mensen in het wit die zich over bij bogen. Ik heb daar zes maanden gelegen en vrijwel alleen op eiwit gevoed, heb ik het overleefd. Het ellendige gevolg van deze episode was, dat ik nooit meer normaal was met eten. Mijn moeder moest het eten er bij mij bijna in slaan; ik ging met brood achter mijn kiezen naar bed en ik stond er de volgende morgen weer mee op, tot bijna de Japanse kampen aan toe. Zo ben ik altijd erg mager geweest, mogelijk was dat mijn moeders en mijn redding, gedurende die tijd, maar een normale moeder- kind relatie is er eigenlijk nooit geweest. Was dat mijn schuld, was dat mijn moeders schuld? Die vraag heb   ik tot nu toe nooit kunnen beantwoorden. Behalve een hardhandige opvoeding en het inpompen van manieren, zijn er nooit gesprekken tussen moeder en mij geweest en zeer zeker nooit of     te nimmer omhelzingen. Dit is voor mij de verhouding tussen moeder en kind geweest. Waar nu, bij mijn eigen kinderen en nu ook de kleinkinderen en hun moeders, totaal van afwijken.

Gedurende de periode van onze terugkeer, vanaf mijn vaders 1939 verlof periode in Europa tot onzevlucht van Balikpapan, naar Java en de overgave met de capitulatie aan de Japanse bezetters, had ik een kindermeisje, een (baboe), Sumina. Zij reisde met ons mee van Balikpapan om nog steeds op mij te passen. Haar verloofde, Sadimin, onze djongos, zag ik een maal met flikkerende ogen van haat naar onze tafel kijken.

Na onze eerste periode in een Hotel van mevrouw Pets, ook een Duitse en daarna naar het grote Hotel van Sarangan aan het meer, gingen wij naar Batavia, waar wij bericht ontvingen, dat mijn Vader in Bandoeng was gearriveerd. Bij onze aankomst was hij reeds gevangen genomen en had enige dingen voor ons bij goede vrienden achtergelaten. Moeder kreeg bericht dat mijn vader in de stad achter prikkeldraad zat en ze kon hem vanaf de straat te zien. Ik hoorde mijn vader zeggen, dat als er ooit iets met hem gebeurde, dat wij ons alleen aan de B.P.M. voor alles met advies moesten richten en niemand anders mochten vertrouwen. Dat was de laatste keer dat ik mijn vader zag, gebukt onder een spatbord van een vrachtauto, te midden van een grote hoeveelheid auto-onderdelen. Totdat een Japanse schildwacht naar ons begon te schreeuwen en daarna zelfs op ons begon te schieten. Dus gingen wij op de vlucht. Mijn Moeder hield zich aan zijn advies met de B.P.M., en in ons geval, werd “DAT” juist ons ongeluk.

Het was in Bandoeng, bij mijn Vaders vrienden, dat Greetje Brons ons wist te vinden en mijn moeder, via de Japanse Generale staf auto aan de bekende Art-Deco “Villa Isola” liet ontbieden, kennelijk om overreed, of uitgenodigd te worden, als een Duitse, voor de Japanse Generale Staf, dus de Japanse Generaal Imamura, als zijn secretaresse en tolk te fungeren. Toen ik met de twee zoons, Eppo en Rijnco

van de Brons de appeltuin in werd gestuurd, kreeg ik daar al gauw een dispuut met Rijnco, die mij een steen naar het hoofd gooide. Bloedend kwam ik op de tafel tussen al die Japanse Generaals en officieren te liggen, die mede hielpen mijn hoofd te verbinden, waarna ik als troost met de Japanse chauffeur en met Eppo in de Staf-auto een lunchpakket naar Brons mochten brengen in zijn gevangenis, waar hij, een grote man met een rood hoofd en witte haren, boven zijn medegevangenen uit stak.

Mijn Moeder niet van plan zijnde, om voor de vijand te werken, kon “dat” niet zo maar zeggen en vroeg een dag bedenktijd. Wij kregen echter slechts drie uren, dus overhaast pakten wij onze spullen en gingen op de trein naar Surabaya. De trein werd regelmatig door jonge Japanse officieren doorzocht, maar dankzij de hulp van RK. Nonnen hebben ze ons niet gevonden.

10897270073?profile=originalfoto- Mijn kameraden tijdens de militaire dienst

De Familie Brons werd tegen het einde van de oorlog  in een klein camp door de Japanners sluiks binnengeloodst  en kregen Rode Kruis pakketten tot het einde, dat ze met een kleine selecte groep moesten delen. Zij hadden de oorlog als een complete familie overleefd. Echter hoorde ik jaren later, dat zoon Rijnco in China aan een ongeneeslijke ziekte werd behandeld en niet lang daarna overleed. Eppo werd een professor aan de Leidse Universiteit en werd onzichtbaar en onbereikbaar voor mij. Nadat ik hem wilde bezoeken, bleek hij, eerst zo vriendelijk en behulpzaam, te zijn veranderd in een kille, onpersoonlijke man.

Ambarawa, ons tweede kamp   

Ten tijde van de berichtgeving, van mijn vaders dood in Kamp Ambarawa, duwde men mij in mijn moeders armen. Ik wist niet hoe gauw ik mij daaruit moest bevrijden en liep weg.  Een tweede maal gebeurde dit toen mijn Moeder weinig kans op overleving had vanwege malaria tropica, door toedoen van  zuster Diet de Neeff, onze “kamp-dokter-verpleegster”, tegen het einde van onze kamptijd in ”Kamp 10 Banyu-Biru”. Mijn Moeder sprak wartaal en wederom kon ik niet gauw genoeg uit haar armen loskomen. Dat was de moeder en zoon relatie, waar later haar tweede man J. den Besten profijt van wist te trekken. Helaas!

In ons eerste kamp Gedangan, het voormalige klooster, had ik de mazelen en werd ik met liefde en opofferingen in een hoek, op de grond van de slaapzaal, in een tent van dekens, dus in het donker, door mij vreemde dames verzorgd en daarna, kreeg ik een ontzettende smerige en stinkende uitlag op mijn hoofd, waar inderdaad mijn eigen moeder ook eens voor zorgde.

Na de bevrijding, nog steeds in ons kamp Banyu-Biru, waren op een gegeven moment de Japanners verdwenen, waarna ons kamp werd ingenomen door de guerrilla’s, en de vroegere claponners, die ons kamp begonnen te bezetten, de Bersiap. Men had de Japanner die de Keuken Piet werd genoemd, gevangen genomen en veroordeeld. Het was diens genoegen om met zijn enorme Braziliaans gevlochten lederen zweep, van zo’n 15 meter lengte, waar alle vrouwen benauwd voor waren, te slaan. Daarmee kon hij met een knal een stuk vlees uit een been slaan. Hij was  altijd keurig gekleed in kaki’s en een lichter hemd met hoogglans gepoetste bruine laarzen, een worstelaars type, (ik zie hem nog voor me). Hij sloop vaak ‘s nachts in de keuken rond, waar mijn Moeder aan het koken was, met haar assistenten De guerrilla’s hebben hem kennelijk te pakken gekregen, hij moest voor de poort van ons kamp, zijn eigen graf graven, waarbij onder ons een groot gejuich ontstond, zo waren wij geworden.

Maar de Bersiap hadden ons bereikt . Ons werden doodsangsten aangejaagd met luidsprekers, over verzamelingen van wilde dieren tijgers, panters, slangen en krokodillen, die op ons los zouden worden gelaten en moesten wij ringen van zandzakken bouwen, met een opening.  Ons werd verteld dat wij daarin bijeen zouden worden gedreven en met handgranaten zouden worden afgemaakt.  

Na ongeveer een week van  deze verschrikkelijke ellende, hoorden wij plotseling een geweldig geraas, het was een militaire groep Ghurca’s met een tank en vrachtwagens. Ons camp 10 werd in verdediging gebracht, Kamp 11, onze annex, was reeds ontruimd, waarvan wij later hoorden, dat het was uitgemoord door de Bersiap activiteiten.

Ons kamp had echter een solide muur en was kennelijk een ex-inlandse gevangenis van voor de oorlog. Voor onze loods werden 4 mortieren geplaatst, die vaak in actie waren, waarvan wij de wolkjes van de inslagen op de bergen konden zien en ‘s nachts waren de vier mitrailleurs, op de hoeken van onze gevangenis geregeld in actie en was het vaak moeilijk om te slapen. Op een gegeven moment werden hun tactieken veranderd. De Ghurca’s smeerden zich tegen de avond in met roet en gingen in groepen van vijf, slechts met een lendendoek om en met een jute zak over de schouder de nacht in met hun Guckry, (een halfronde vlijmscherpe zware dolk) tussen de tanden het kamp uit, tegen de vroege morgens kwamen zij terug en telden de hoofden, waarmee zij terug kwamen; het was een “sport” voor hen.

10897270089?profile=original foto - Mijn opleidingsschip de “Pollux”

Enige weken later werd het rustiger om ons kamp, geen schieten meer, tot aan ons vertrek, in de eerste week van december 1945. In die laatste weken, kon men vanuit ons kamp de geweldige strijd rond Kamp Ambarawa volgen. Met schrik en medelijden, zagen wij dat vanaf  een grote afstand aan, het was een kamp dat geen muren had, zoals wij dat hadden.  

In één groot en geweldig zwaar bewapend konvooi werd ons gehele kamp in een keer weggevoerd. Het was een geweldig konvooi van trucks met enige tanks en kanon-wagens er tussendoor en een schutter in iedere cabine. Overal waren vliegtuigen die schoten en bombardeerden om ons heen; overal waren vuren langs de wegen en alle gebouwen stonden in brand. Zo kwamen wij veilig in Semarang aan, waar wij, na enige dagen via pontons op het Amerikaanse schip de “Victoria Amhorst” naar Batavia werden getransporteerd. Zo eindigde onze kamptijd. Het kwam mij later ter oren dat de Ghurca’s, die ons verdedigden en beschermden, hadden gemuit van het Engelse commando, om ons te komen redden.

Van Den Haag naar Vlaardingen

J. den Besten werd overgeplaatst naar het Shell complex te Pernis, bij Maasdam en Vlaardingen en wij kwamen op de Florislaan 12 te wonen, in Vlaardingen, met in die tijd nog steeds boerderijen tegenover ons, waar wij voorheen in Den Haag in de Rabarberstraat woonden. Ik weet daar verder weinig over omdat dat in de periode van mijn twee kostscholen was, eerst St. Louise en daarna Don-Bosco, met de Salesianen, beiden in Amersfoort.    

Na ook weer het enige jaar in Don-Bosco, werd ik ook daar er weer af gehaald, dat was voor mij het tweede schooljaar en tevens het laatste van wat ik van scholen heb gezien, allen dankzij het overzicht van mijn Grootvader dat abrupt eindigde toen  J, den Besten ons (mijn grootvaders  en dus mijn vaders huis), in Amsterdam Centraal met verlies verkocht, om zodoende het verband daarvan met onze naam “Lemmens”, te vernietigen. Tevens stond mijn nu zeer oude grootvader op straat en werd door een, ons zeer vijandig gestelde dochter van hem op een armoedige wijze verder verzorgd. Tijdens een ontmoeting met mijn moeder,  gooide zij een doek naar  mijn Moeders hoofd en zei, dat mijn  

vader had moeten terugkomen en niet zij, mijn Moeder. Dat was het einde van die enig mogelijke relatie in het prilste begin. Ze had een kruideniers zaak en was met een Duitser getrouwd een den Heyer en ik heb een verdenking dat dat een Joodse zaak was, aan het Legmeer plein, ook in Slooterdijk. Het waren vreselijke mensen, die voor mij helemaal geen gevoel hadden.

Tussen 13 en 14 jaar oud werd ik op de algemene Mulo derde klas geplaatst, in Vlaardingen, meer vanwege mijn leeftijd dan mijn kunde, maar ik had kennelijk goede hersens en was vlug in het oppakken van de leerstof, in ieder geval in de dingen  die mij interesseerden. Slechts drie maanden later, op die school te Vlaardingen, altijd lopende of fietsend, daar ik geen busgeld kreeg, vloog ik in een geweldige storm in zware regen tegen een geparkeerde auto aan en vloog er overheen en kwam met een hersenschudding in het ziekenhuis terecht, dat was tevens voor mij, mijn laatste contact met enige school. Alles bij elkaar had ik nu twee jaar en drie maanden op drie verschillende scholen gezeten, beginnende als een totale analfabeet.

In kamp Ambarawa, begon ik school in het geheim, met een heel knappe jonge vrouw, mogelijk nog een meisje, als ik mij herinner, met een kring van kinderen om haar heen, maar diezelfde dag, werden wij met haar door een Japanse schildwacht ontdekt en de volgende dag, werd zij naakt en nog levend, maar vreselijk verminkt, en met alle extremiteiten van haar afgehakt en gesneden, tegenover onze plek aan het gedek opgehangen. Het uiteindelijke sterven moet minstens een uur hebben geduurd, het was vreselijk.

Uit het hospitaal ontslagen, hing ik rond thuis en werd voor werk uitgestuurd, om iets te verdienen, zonder enig geld kreeg ik ook geen eten. Ik werd heel veel gepest en getreiterd, wanneer Den Besten thuis kwam. Het was in die tijd, dat ik mij leerde te verbergen onder een bed, of achter de sofa, of in zijn werkplaats achter het huis, niet om uit te houden in de winter en op die manier nam ik vaak de aan mij gegeven boeken van mijn grootvader en ik begon te lezen, boeken werden vanaf die tijd mijn beste vrienden en prepareerden mij voor de rest van mijn leven. Ik werd een boekenverzamelaar in de latere jaren.

10897270861?profile=originalfoto - Kamp Ambarawa

Naar het gedwongen werk zoeken, vond ik na enig werk aan de havens, clandestien vanwege mijn leeftijd. Na veel zoeken werkte ik uiteindelijk voor niets bij een loodgieter in Rotterdam, waar ik een half jaar of meer, dag in dag uit in weer en winter, moest fietsen, op een oude vooroorlogse uit het water gehaalde fiets, van het uiteinde van Vlaardingen, via Schiedam, naar Rotterdam en weer terug, vanwege mijn leeftijd, kon ik niet officieel worden aangenomen, maar kreeg ik bus geld van die zaak, dat ik thuis afdroeg onder dwang. Zonder die afdracht mocht ik niet thuis komen of eten. Ik veegde daar en hielp met klusjes, maar men was verbaasd over mijn vaardigheid en bood mij een vaste baan aan bij mijn vertrek. Ik was nu 14 jaar en het werk op Pernis voor

Den Besten was afgelopen en zo verhuisden wij weer terug naar Den Haag, deze keer het Bezuidenhout, naar de Theresiastraat 219, waar mijn Moeder bleef en tenslotte vele jaren later, in Mei 1999 stierf.            

Korte tijd later wilde ik van huis weg, de pesterijen en manipulaties werden een kwelling. Ik mocht niet weg van huis, ik mocht niemand ontmoeten, er waren bekenden van mijn Moeders vroegere tijd en Den Besten kon niet verhinderen dat contacten werden gemaakt, navraag naar mijn welzijn sloeg hem de schrik om de oren. Mijn Moeder - uit schaamte -  vertelde iedereen dat ik erg moeilijk was en niet wilde studeren. De enige waar ik clandestien een positief contact mee had, was een oude oom en een zeer vertrouwde vriend van mijn Vader, oom Wim van Zoelen, in Wassenaar. Helaas na drie visites aan hem, werd mij mijn fiets ontnomen, na een klein ongeluk, terwijl ook een strikte controle op mij werd uitgeoefend.

Echter van die drie contacten kwam ik zeer veel van en over het vroegere leven van mijn Vader te weten, Oom Paul van Zoelen was mijn Vaders eerste werkgever, in het Nederlands- Indië van vroeger, waar Oom Wim van Zoelen voor Bruynzeel in de Bossen en Rimboes een opzichter was van de houthakkersploegen in Nederlands-Indië. Oom Wim tenslotte, dankzij ook weer mijn Vader, werd uiteindelijk voor de oorlog als Boormeester van de B.P.M-Shell gepensioneerd, waarna hij getrouwd met een dochter van de Duitse “Veltins Bier Brouwerij” in Duitsland, maar kinderloos, naar Nederland terugkeerde en zich in Wassenaar vestigde.  

Werkende met vijf andere Nederlanders, allen met ploegen van 12 Indonesiërs, werd mijn Vader zijn

leven gered, tijdens een “Amok”. Zijn ploeg Indonesiërs zetten mijn vader tegen een boom en vormden een cirkel om hem heen en beschermden hem met hun klewangs tegen de zestig anderen in hun amok. De vier andere Nederlanders werden vermoord, het ging om betaling. Waar de andere Hollanders veel geld inhielden van de vijf centen per dag,  nam  mijn vader daar geen genoegen mee en betaalde zijn werknemers volledig uit.  Zo waren er ook nog verschillende andere parables over mijn vaders eerste  jaren in Nederlands-Indië.   

Op een Frans “hongerschip”, waar de meeste andere Nederlanders vanaf vluchtten in  Zuid Frankrijk en met de trein terug gingen naar Nederland, bleef mijn vader tot het einde van die vreselijke reis en kwam zo totaal uitgeput, voor het eerst in Nederlands-Indië terecht, waar tenslotte Oom Wim van Zoelen, zijn eerste baas werd. Ook in Indië heerste een depressie en werkeloosheid, na de Eerste Wereld Oorlog, veelal ook, omdat Indië werd uitgeknepen, door Nederland.

Uiteindelijk wist ik eenmaal weg te komen van huis, doordat mijn Moeder weg was en wist ik door half Den Haag lopende de familie Henk en Lenny Versnell te bereiken. Ik zat echter nauwelijks bij hen op de sofa, toen er tegen de deur gebonsd en getrapt werd. Geschrokken deed Oom Henk Versnell de deur open en stormde Den Besten vloekend en scheldend het huis in,  greep mij bij de haren en trapte mij het huis uit en gebood mij buiten op hem te wachten. Hij schreeuwde die mensen de schrik om de hals, terwijl ik buiten alles kon horen. Onder andere dat zij geen contact met mij mochten hebben en hij hen zou weten te vinden en dan verloren ook zij hun baan bij de B.P.M. In die tijd waren veel oude Shell mensen, van het vroegere Indië bang voor hun toekomst, daar zij ook in Nederland niet gewenst waren, maar uit fatsoen werden voorzien van werk en een inkomen. De B.P.M.-Shell probeerde in die tijd fair te zijn, hetgeen hen ook in botsing bracht met de Nederlandse regering.  Echter nu weten we dat Nederland zich weinig van onze problemen en rechten aan trok en probeerden onze mensen op allerlei manieren kwijt te raken o.a. met emigratie.    

Deze gebeurtenis met mij, bij de Versnells, ging natuurlijk als een lopend vuurtje door naar de bij       mijn moeder bekende ex-Indische gemeenschap van vroeger. Ook bleek dat mijn moeder altijd moest weten, van wat of waar ik zou zijn. Ik had niet van haar verwacht, dat zij mij dit zou aandoen.  

10897271293?profile=originalLuchtfoto van kamp Ambarawa

Enige bijstand uit deze richting was voor mij uitgesloten, daar de combinatie den Besten–Brons snel bekend werd.  In die gemeenschap werd  dr. ir.  H.H. Brons, met en door zijn geweldige maatschappelijke macht ook als gevaarlijk beschouwd. Dit was tevens rond de tijd, dat Den Besten van mijn Moeder uitvond, over het verraad destijds, van de Fam. Brons met de Japanners, waarmede die familie zich gerieflijk door die Oorlog wisten te redden. Het was met chantage, op die Brons familie, dat J. den Besten in het complot tegen mij werd ingehaald.  Dr. ir. professor H.H. Brons was voorbereid, door zijn oude

vriend ir. Jan Brouwer een mede-directeur van de B.P.M.-Shell, voor het stichten van de Rotterdam Rijn Pijp Leiding Maatschappij, (dochter-maatschappij van de B.P.M.-Shell), voor het vervoer van Olie producten naar Duitsland. Brons was nu een machtige man, niet alleen van die Maatschappij, maar ook in Nederland, met een zeer riant inkomen met daarnaast ook nog geweldige afschrijvingsmogelijkheden naar zijn Maatschappij. Een combinatie die voor mij een levensgevaarlijke situatie betekende,  vanwege  mijn rechten   en claims, met betrekking tot toekomstige en originele erfrechten van mijn Vader, met mijn komende volwassenheid in het verschiet.   Ook al waren onze papieren grotendeels verdonkeremaand.            

Het waren juist deze twee mensen, Brouwer en Brons, die vroeger voor de oorlog, met mijn vader een dispuut hadden, vanwege hun, dronkenschap en wangedrag met vrouwen en het maken van schulden in de Indische samenleving. De B.P.M-Shell was daarmede uitermate gechoqueerd.  Een vreselijk lot, dat mijn vaders Familie trof na zijn dood, met het door hem ongewild maken, van zulke vijanden en verder ook nog, door het grote onrecht dat na de oorlog, daaruit voortkwam.  

Maar ook nog eens, dat het mij, de enige zoon van mijn Vader, bijna het leven heeft gekost met een bijna totaal verwoeste toekomst, als resultaat, waar eens, zulke schitterende mogelijkheden voor mij waren weggelegd. Ik ben dankbaar dat hij dit nooit geweten heeft. Ook ben ik dankbaar dat het mij, desondanks, na alle vreselijke belevenissen en tegenslagen is gelukt een redelijke levensstijl op te  bouwen, hoe moeizaam dat ook ging en waar ik   ook nog van heb kunnen genieten   Het is mijn overtuiging dat niet alleen Nederland, met ook de Indische Kwestie en ook met ons huis, maar ook de B.P.M.-Shell een geweldige schuld aan mij hebben te voldoen.  Gelden en toekomstmogelijkheden door mijn vader in 1939 bij zijn Maatschappij, de B.P.M.-Shell, tijdig voor mij te hebben verzorgd, het onheil van een toekomstige oorlog voorziende, was het grootste offer dat van hem kon worden verwacht

Helaas is dit door kwade opzet allemaal te niet gedaan.

Tot zover het derde deel van het levensverhaal van Adrian Lemmens, dat   hij voor deze NICC Nieuwsbrief schreef

 

 

Lees verder…

Besproken door: Pjotr.X. Siccama – deel 4

10897361683?profile=originalKousbroeks ‘’Kampsyndroom’’ 

Besproken door: Pjotr.X. Siccama – deel 4

Was het maar anders geweest..(!)” schrijft Kousbroek.

Ja, anders. Had de Nederlandse Staat en in haar verlengde het algehele principe van een oud koloniaal concept (die andere koloniale mogendheden toen eveneens strikt hanteerden) direct of geleidelijk in een nieuw beleid geleidelijk (of direct) geconverteerd, had zij als eerste de wereld laten zien dat het ook “anders” niet alleen mogelijk was, maar tevens het oude kolonialisme in die tijd vaarwel kunnen zeggen en andere koloniale mogendheden naar de kroon gestoken.

Een verdomd gemiste historische kans van jewelste. Het had alles te maken met geborneerdheid van politici, kortzichtigheid en afwezige visie en durf. Van de democratische bestanddelen waar wij zo rijkelijk van zijn voorzien en bevochten en gekoesterd hebben, werden merkwaardig genoeg niets aangesproken.

De Nederlandse Staat als koloniale mogendheid die in het midden van de 20e eeuw tot een einde is gekomen, keek allereerst en niet zonder zorgen, angstvallig naar de naaste Europese buren, hoe zij met het systeem omgingen in hun koloniën, uit vrees voor economische mishits en valse concurrentie. Een dwangmatige competitie schuilt blijkbaar in hun handelen. Het is het  patroon dat zich voortdurend herhaalt.

Het werd immers altijd gezien door een handelskijker om de status quo van het evenwicht in de wereldhandel te handhaven. Maatstaf voor een korte termijn denkwijze, maar niet wanneer een natie, een Staat op een wereldpodium te kijk staat en doet alsof zij het best goed doet in de Colonia. Eigenlijk zou de Nederlandse Staat best een hoofdrol willen spelen in het politieke

 10897273470?profile=original

Foto- trafkamp Boven Digoel op Nieuw Guinea waar de Indonesische intellectuelen werden gevangen gehouden.

wereldpodium, maar de omstandigheden van die tijd voor haar koloniën, waren helaas zo duister van aard, dat zij liever eieren voor haar geld koos, geen pottenkijkers duldde en op die manier alle kritieken te ontlopen.

Waren Soetan Sharir, Hatta en zovele vrije geesten maar niet gedeporteerd, maar  in plaats daarvan gehoord en naar hen geluisterd, dan was er voor beide landen Indonesië en  Nederland een veelbelovende toekomst weggelegd: de Wereld zou er voor beide landen er heel anders hebben uitgezien. Een exhibitie van een Staat en hoe een Staat tot zulke voor haar onwetend gehouden inwoners rampzalige beslissingen had kunnen nemen: mond gesnoerd, kop ingedrukt, ontnemen van de individuele vrijheid, beroven van menselijk geluk.: het waren ingrediënten van een politiestaat.  

Kousbroek verdwaalde, zo schrijft hij bij het lezen van een historische Europese roman van Hella Haasse, omdat hij geen in of uitgangen kon vinden. In mijn voorstelling was het beeld te vergelijken met het moment van het eerste uur van de strijders voor de onafhankelijkheid van de nieuwe Republiek Indonesië (Sharir, Hatta, Sukarno e.a.), maar bij hen waren er helemaal geen deuren die konden worden geopend, laat staan dat er stemmen van binnenuit konden worden gehoord.

Wanneer Indonesiërs voor studie of door omstandigheden in Nederland (en Europa) verbleven, waren zij uiterst verbaasd dat er in Nederland heel andere Hollanders woonden, die zich keurig gedroegen en bij wie niets te bespeuren viel van discriminatoire bejegening. Ze vroegen zich af of daar in de kolonie wellicht een andere soort Hollanders waren. Zulk een constatering geeft immers te denken en is voor een natie als Nederland werkelijk ernstig en uiterst pijnlijk. 

Een van de pijlers voor een harmonische samenleving is de zorg voor goed onderwijs waarbij de cultuurpolitiek een natuurlijk stimulerend fundament dient te zijn dat verantwoordelijkheden van de uitvoerders verlangt. En uitgerekend op dit terrein hadden zij in de kolonie die verantwoordelijk waren voor een van de meest belangrijk onderdelen het geheel laten afweten. In de “taal en cultuurpolitiek in de koloniën” van Groeneboer (zie serie artikelen in ICM) bijvoorbeeld werd al gewezen op de bizarre situatie in het onderwijs met name in Nederlands Indië: de zogeheten “wilde scholen” ontstonden (waar overigens Tjalie Robinson les had gegeven) en waar successievelijk het “wilde Nederlands” in de dagelijkse omgang werd gesproken. De autoriteiten vonden deze ontwikkeling maar niets, maar daar bleef het eigenlijk bij. Drastische maatregelen ter verbetering bleven eenvoudig uit. Weer een gemiste kans om de Nederlandse (zeg Europese) cultuur dicht bij de inheemse bevolking te brengen. In het begin vond het koloniaal bestuur het nodig om de (interne) discussie te openen over de vraag om het Maleis, (dus nog geen Bahasa) als Nationale eenheidstaal in heel Nederlands Indië in te voeren en/of het Nederlands.

Het idee om het Nederlands (taal van de koloniale mogendheid) over de gehele Archipel in te voeren kwam eigenlijk van ons westers buurland dat in India het Engels als voertaal wist door te voeren. Maar na veel interne consults en veelvuldig ingestelde commissies die over dit punt moesten buigen, zag het koloniaal Bestuur definitief ervan af. Redenen tot dit besluit waren discriminerend: Invoering zou een “gevaar” opleveren en een bedreiging voor de Nederlandse suprematie en ook nog: ..het zou de Inheemse bevolking makkelijk toegang verschaffen tot alle ontwikkelingen en in de Westerse wetenschap en zo meer, kortom a superiorcomplex. Het Nederlandse motto ‘’Je maintiendrai’’ wordt hier bedenkelijk en wel letterlijk gepraktiseerd.

 

Suprematie, uit het Latijn afgeleide term dat het Romeinse Rijk uiteindelijk de kop heeft gekost, zo ook Nederlands Indië waar heldere tekens van verval  overal de kop opstaken en zichtbaar werden om het einde aan te kondigen.

Dat alle Rijken gedoemd zijn ten onder te gaan, kan heel eenvoudig worden gezien en gemeten aan de hand van het gedrag en mentaliteit van de inwoners zelf. Want daar verbergen zich al tekenen tot verval. Het grootste voorbeeld was het Britse Imperium waar het begin van de ondergang zich had gemanifesteerd in de al maar groter wordende tegenstellingen en de verwerpelijke dagelijkse houding en gedrag van de Britten in de straten van India jegens haar oorspronkelijke inwoners.

 

Kousbroek over het trio Sharir, Hatta en Sukarno  : “..had het maar nog een generatie langer geduurd…’’ voordat de 2eWO begon, neem ik aan. (Die gelegenheid had een ieder ze van harte gegund)  Ja hád en wat dan ?

Zouden deze Indonesische intellectuelen anders hebben gereageerd na en tijdens de inval van de Japanse bezetting? Zouden ze wellicht onherroepelijk de zijde van het koloniaal bewind hebben gekozen? . Er zou dan bijvoorbeeld geen politionele actie zijn geweest waarop het Nederlands koloniaal beleid door de Wereldgemeenschap danig werd gekapitteld. Kortom er zou helemaal geen druppel bloed zijn vergoten. Maar al die mensen (arme onschuldige drommels) zijn nu dood en werkelijk voor niets gestorven, omdat politici alles stuk maken.  Was het inderdaad maar anders geweest.

 

Het leek alsof het hele Archipeldrama zich had afgespeeld op het artificiële speelveld  als een soort ondergaande straf, de Indonesiërs opgelegd, dat zij uit pure wraak de zijde van de nieuwe bezetter kozen. Was het ressentiment van de Indonesiërs? Zij waren immers door het koloniaal Bestuur in de steek gelaten.  Maar dan kwam de gelegenheid en het juiste moment dat  de


Indonesiërs het speelveld eindelijk op konden met een immense rugdekking van de nieuwe bezetter. De kinderen die eerst niet buiten mochten spelen daar het speelkwartier voor hen werd ingetrokken, speelden nu de hoofdrol. Beroofd werden zij daarvoor van al die speeluren door hen die te lichtzinnig over anderen hadden gedacht en geoordeeld.

Een grote historische stupiditeit van het koloniaal bewind met oerdomme bewindslieden die alleen de schijn wilden ophouden tegenover de 
Wereldgemeenschap om duidelijk te laten zien dat zij ook een majeure rol speelde  te vervullen had op het Wereldtoneel en immer ten koste van anderen.

 

Wanneer de heer Wertheim (wiens uitspraken en geschriften met betrekking tot het koloniaal bewind in Nederlands Indië ondergetekende kent en in het algemeen zeer waardeert) in het boek ten tonele verschijnt, valt zijn uitspraak me weer behoorlijk tegen als hij met “..heimwee naar de tijd van Sukarno” aan komt draven. Is dit valse nostalgie of een serieuze grap?

Jammer; maar waarom gaat deze man voorbij aan de ware nucleus van het strijdtoneel van de Merdeka van en door die uiterste belangwekkende mannen als Sharir en de zijnen die bergen hadden verzet en toch de belichaming vormden van die Merdeka als het geweten van de Nieuwe Republiek is een raadsel.

 

De schrijver Pramoedya Ananta Tour noemt Kousbroek een grote schrijver van dit moment in Indonesië, maar heeft ook kritiek op historische onderdelen en de onvermijdelijke tijdsperiodes van het koloniaal bewind. Over zijn werk kan ik moeilijk oordelen aangezien ik niet bepaald een groot kenner ben van zijn werk. In ieder geval brengt Kousbroek me op pad om er meer kennis van te nemen.

Deze Indonesische schrijver beschouwt Raden Adjeng Kartini (ze stierf toen ze amper 25 was in 1904) als een soort geestelijke verlosser en ziet in haar de belangrijkste vrouw voor de emancipatie van de inheemse geaardheid (en identiteit). Zij schijnt officieel tot nationale heldin te zijn verklaard. Haar rustplaats, een soort mausoleum, trekt elk jaar veel bezoekers als een waar pelgrimsoord. De Indonesische kunstenaars, niet alleen schrijvers (door Pramoedya wordt ze min of meer geclaimd voor het proletariaat) maar ook beeldende kunstenaars hebben Kartini in het hart gesloten en zien in haar de belichaming van de, wat we in het Westen noemen: de Artes Liberales. Voor nagenoeg alle uitingen van de Kunsten is zij het grote symbool geworden in heel Indonesië.

 

In het hoofdstuk over Kartini onthulde Kousbroek en passant het feit dat Du Perron over deze vrouw schreef en een oordeel gaf. Het staat een ieder vrij om ergens over te oordelen (alhoewel ‘’oordelen’’  hoe dan ook een belastend werkwoord blijft en de moraal zo om de hoek komt kijken), maar in Du Perrons visie maak ik op dat hij wel (bij voortduring en niet zelden) behoorlijk tekeer kan gaan en deze vrouw in haar zwakheid treft en op haar ziel trapt  Zou het wellicht kunnen zijn omdat Kartini  een Javaanse vrouw of simpel een vrouw was? Du Perron kon toch immers ook weten hoe de levensomstandigheden waren en met name de opvattingen van de Javanen om de Westerse cultuur op te nemen (niet alleen afkomstig uit gegoede families en/of hogere milieus). De Javaanse gevoeligheden waren (en zijn) er gewoon en zeker voor vrouwen van het kaliber Kartini was het beslist niet eenvoudig en niet vanzelfsprekend een vreemde cultuur te bestuderen op haar manier. De vrouw had in al haar pogingen en wensen/verlangen moeten worden gestimuleerd en gestuurd. Was het omdat Kartini een Javaanse vrouw of gewoon een vrouw was?

 Per slot was Du Perron ook half Javaans, met een Javaans voorkomen en onmiskenbare Dravidische trekken overigens. Maar dit terzijde. Juist hij moest het beter weten, maar verloochening van zijn eigen achtergrond, afkomst en verleden scheen hem geen enkele moeite te hebben gekost, integendeel zou ik  zeggen: blijkbaar een sterke karaktertrek.

Het stond hem vanzelfsprekend vrij om zijn kritiek(en) te leveren; op zichzelf juist, maar wanneer je de destructieve kritieken die hij in zijn geschriften, overigens niet alleen jegens Kartini, leest, dan ontdek je de donkere zijden van zijn karakter als schrijver. Kousbroek naar aanleiding van de Perron s oordeel over het eigen maken van de “Westerse cultuur’’: Citaat: “..het geeft integendeel een voortreffelijk beeld van de ontwikkeling de Javanen die zich de ‘westerse cultuur’ wilden eigen maken en als zodanig ‘’de Europese provincie Holland’’ vonden..”.(einde citaat)

 

Voortreffelijk beeld! Ik meen te weten dat het begin van de ontmoeting met de Westerse Cultuur voor de Javanen een heel vreemde ervaring moest zijn geweest, dient niet vergeten te worden. In die voor de Javanen diffuse en verwarrende omstandigheid is de beschrijvende constatering misschien ( nogmaals: ab viso modo)  juist, maar hier spelen andere curieuze zaken een rol waarvan er een is: de leedvermakelijkheid.van Du Perron die met een minachtende toon op de


culturele adaptatie wees. Enfin men kon blijkbaar nooit iets goeds doen in zijn ogen. Volstrekte arrogantie van du Perron waar hij (of wilde niets van weten)  ongetwijfeld, ‘’de drempel’’ van het Javaans inzicht en Adat, naar mijn inziens als een razende Roeland voorbij was gerend en het hart volkomen had gemist.

Hier laat Kousbroek zich bewust (?) meeslepen in een naar mijn smaak vreemdsoortige gedachtengang van du Perron. En wel op een manier die mij niet bevalt. Ik vertrouw van mijn favoriete auteur dat hij zich hiermee niet schaart onder de betweterige auteurs die menen de wijsheid in de achterzak te hebben.

Terug naar Kartini. Het is niet mijn forte en heb ook niet een gezag om direct over de persoon te oordelen;  Ik constateer slechts dat het verschijnsel van de afwezigheid van juiste informatie en cultuurbronnen waar altijd al een groot gebrek aan was debet was en niet bepaald bevorderlijk voor een jonge progressieve vrouw als Kartini om zich in een andere cultuur te verdiepen. De andere berg die zij ook nog moest overwinnen was de toen nog strengere Javaanse hiërarchie dan nu het geval is waarin nauwelijks ruimte was voor geestelijke vrijheden en bevrijdingideologieën. De heren die dachten beter te weten moeten zich  schamen om zich bij voorbaat oordelen aan te matigen.

 

Maar dan de zin over “de ontwikkeling der Javanen die zich ‘de Westerse cultuur’ eigen wilde maken”. Voilà. Nu initieerden (eerder: grepen ze aan) de Javanen zelf de mogelijkheid om de “Westerse cultuur” goed te bestuderen en te ontwikkelen, of ze worden onmiddellijk gesanctioneerd door psychische onthoofding. Men zou er zijn bekomst van krijgen. Het was duidelijk dat op deze manier de toegang tot “de poorten van De Europese provincie Holland” voor alle Indonesiërs nu wel definitief waren gesloten. Hádden zij die ‘’Europese provincie maar niet gevonden’’, dan was het voor hen veel beter geweest om via een geheel andere weg het oude hart van Europa en de Europese ziel te ontdekken en op die manier ‘’de provincie Holland’’ vanuit dat centrum eens te bekijken. Maar alles is bij ons verkeerd gelopen en heeft het collegium poenalis haar destructieve werk gedaan. Einde van hetbegin van een sprookje.

Het ging hier onder andere (ook) over (vrouwen)emancipatie en een vrouw in de Javaanse cultuur werd (wordt nu veel beter) beschouwd als van een ander niveau, een andere categorie. Du Perron was naar mijn idee, op z’n zachtst gezegd vrouwonvriendelijk en bovendien een grote gemene snob die zichzelf als “echte Europeaan” zag, wat hij helemaal niet was.

 

Dat een buitenstaander (buitenlanders) werkelijk niets snapt (Kousbroek) van wat in de Dutch Indies heeft afgespeeld en zeker niet op dit niveau.is wel duidelijk – Is it a political or cultural dilemma? (hoor je maar al te vaak). Zo diep zijn we gezonken voor wat betreft het nalaten van propaganda en verspreiding over de Nederlandse cultuur. En die lieden die voor deze onduidelijkheid mede schuldig waren, zijn in dit artikel genoemd.

Ik stel daarom voor om forensische experts in te huren om deze culturele chaos onder de aandacht te brengen voor algehele uitleg aan onze buren in Europa en verder in het buitenland overal waar wij geaccrediteerd zijn, inclusief het Vaticaan.

Kousbroek ergert zich in zijn boek om het een en ander; welnu, wat mij ergert is het constante gekibbel van Du Perron (en ook Ter Braak in mindere mate) over andere auteurs die over Nederlands Indië hebben geschreven, in plaats daarvan hadden zij zich meer op hun eigen toko en op hun eigenlijke werk (en taak) moeten concentreren en zich niet te gedragen als een kwellend gezelschap.

Wás Du Perron maar niet vóór de 2e WO gestorven, dan zou hij wel zeker anders hebben gepiept.

Ach, was het inderdaad maar anders geweest.

 

Wordt vervolgd

10897273680?profile=original

10897274084?profile=original

 

 

470 × 352 - kecopbioinfo.blogspot.com

 v l.n.r. Soetan Sharir, Sukarno, Mohammed Hatta.

 

10897273885?profile=original

10897274475?profile=original

Graf van Kartini.                                                            Indonesische volksheldin  Kartini

10897274854?profile=original

Weergaven: 233

Lees verder…

Raar maar waar: Geert Wilders als ‘toekan kroepoek’

10897366486?profile=originalRaar maar waar: Geert Wilders als ‘toekan kroepoek’ 

Na afloop van een optreden in het stadhuis van Nijmegen stond ik buiten met twee Indische dames. Twee jongens van Marokkaanse afkomst fietsten voorbij. ‘Kijk, daar heb je weer dat tuig van de riggel’, zei een van de dames. ‘Kent u die jongens?, vroeg ik. Het antwoord was nee. ‘Hebben ze u wat gedaan?’ Opnieuw nee en een integratiedebat op de stoep van het stadhuis was het gevolg. Volgens de dames zijn Marokkaanse jongens onbeschoft, omdat ze niet fatsoenlijk opgevoed worden door hun ouders. Ze vergeleken dat met hun eigen opvoeding toen ze hier in Nederland kwamen in de jaren ’50.

Dat herkende ik. Ook mijn ouders en familie hielden ons voor hoe we ons hier moesten gedragen. Netjes, beleefd, fatsoenlijk. Zo waren ze het in Indië gewend en zo moest het ook hier, want hier moest je je vooral aanpassen. Altijd groeten, met twee woorden spreken, opstaan in de bus voor oudere mensen. En hoe vaak kreeg ik niet te horen ‘éérst je huiswerk, dán de meisjes’. Mijn familie dreigde ook met wat er kon gebeuren als we niet ons best deden. Dan wachtte ons een slechte toekomst als straatschoffie in de kampong of als ‘toekan kroepoek’ (Indische kroepoekbakker).

In de Indische gemeenschap ontstond vorig jaar wat deining vanwege het gerucht dat Geert Wilders een Indo zou zijn. Het werd met ongeloof ontvangen. Zou Geert met zijn onverholen afschuw van de multiculturele samenleving en zijn felle anti-islamhouding afkomstig zijn uit het grootste islamitische land ter wereld? Dat kon niet waar zijn.

Toch wel! In de biografie ‘Veel gekker kan het niet worden’ (2008) bevestigt Wilders wat ongemakkelijk zijn Indische afkomst. Daarin zegt hij o.a. ‘bij de oudste zus van mijn moeder gingen we wel eens in het weekend kroepoek bakken’. Geert Wilders als Indische kroepoekbakker; het moet inderdaad niet gekker worden.

In mijn jeugd was kroepoek bakken mijn favoriete kookactiviteit. Je doet die kleine kroepoekjes in de hete olie en dan worden ze heel snel heel groot in allerlei kronkelige vormen. Je moet wel erg opletten: niet te veel, anders rijzen de pan uit en niet te lang in de olie, anders branden ze aan. Maar als het goed gaat tover je iets oneetbaars tot een knapperige lekkernij.

De afgelopen tijd is de geblondeerde Indische kroepoekbakker al weer wekenlang de lieveling van alle media. Gedurende het gehele formatieproces bakte hij er weer lustig op los. Met zijn politieke kroepoek voorziet hij anderhalf miljoen voorstanders van knapperige hapklare brokken. Tegelijkertijd geeft de kroepoekbakker al zijn tegenstanders een onverteerbaar gevoel. Zo onverteerbaar dat er een proces tegen hem werd aangespannen. Dat vind ík weer onverteerbaar. De strijd om zijn opvattingen hoort niet thuis in de rechtzaal, maar in het parlement en het maatschappelijke debat. Dáar moeten voor en tegenstanders met elkaar de pollepels kruisen over zijn smaak en zijn recepten. Nu kan de kroepoekbakker zich uitleven als dé topkok van de vrije meningsuiting en zich tegelijkertijd op zijn zwijgrecht in de rechtzaal beroepen.

Kroepoek bakken is als toveren, maar Wilders is een slechte tovenaar. Hij gooit teveel giftige stukjes in de oververhitte olie van de Nederlandse samenleving, waardoor ze de pan uitrijzen. Hij houdt ze ook te lang in de pan, zodat ze alleen door aangebrande mensen te vreten zijn. Nee, ik gun Wilders van harte vrijspraak in zijn proces. Hij mag wel veroordeeld worden, maar dan door de Keuringsdienst van Waren. Voor zijn niet te vreten kroepoek.

Wouter Muller, auteur is actief als muzikant, tekstschrijver en componist en tevens werkzaam voor de Stichting Welzijn en Cultuur Twente

(bron: Twentse Courant Tubantia, 23-10-2010)

Lees verder…

Geschiedenis : Trakaat van Wassenaar - Deel VIII

10897348467?profile=originalGeschiedenis : Trakaat van Wassenaar - Deel VIII

8.     Verwijtbare bewuste nalatigheid van de Staat der Nederlanden

 

Het Ministerie van BuZa wordt bewuste nalatigheid verweten, met vergaande consequenties voor  in eerste instantie de rechthebbenden, waarvoor de Republiek Indonesië deze compensatie betaalde.  De gedupeerden werden genoodzaakt zelf de overtocht, verblijfs- en herinrichtingskosten terug te betalen, waardoor zij tevens een extra grote last te dragen kregen, terwijl zij druk doende waren met enkel ‘overleven’.

In tweede instantie werd de Republiek Indonesië flink geblameerd na het zeer moeizaam overeengekomen akkoord. Het gevolg was, dat de verhoudingen tussen beide landen verkoelden, waardoor de handelsbetrekkingen werden geblokkeerd.

Aan zo’n 341.000 personen werd gedurende 50 jaar de vergoeding ontzegd. Nimmer kan het gebruik van deze ‘vergoeding’, dat het leven na de gruwelen van de Japanse bezetting en de Bersiap enigszins diende te veraangenamen en te verlichten, nog voldoening geven immers het merendeel van de getroffenen is reeds overleden. Al deze gezinnen droegen en dragen nog steeds, de zware last met zich mee.

 

Het Ministerie van BuZa heeft de afgelopen periode ruimschoots de gelegenheid gehad om de Nederlandse - Indische Gemeenschap, via haar collega het Ministerie van VWS, te informeren. Het Ministerie van BuZa ,als wel de regering, wordt het vorenstaande verzuim extra zwaar aangerekend. 

ICM 3.6.17

Lees verder…

22 - 23 juli ICM op Pasar Malam Emmeloord.

10897234678?profile=original10897366701?profile=original22 - 23 juli ICM op Pasar Malam Emmeloord.

Bij ICM stand kunt  U zich aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.

Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen. Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald. In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers geïnformeerd.

Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd dat NL Staat het geld van de republiek nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG). Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66. 

 

Voor fase I (veel geld) werd deze betaald uit het potje van ICM abonnementen en resterende deel uit privé. Nog niet te spreken de mensen die veel werk in project ACTW66 hebben gestoken, en nog steeds dagelijks doen. ACTW66 hoopt het vertrouwen te herstellen onder Nederlandse Indische Gemeenschap.

10897354497?profile=original

10897368262?profile=original

10897368299?profile=original
10897368473?profile=original

  

      PRIMEUR !

      ICM BOULEVARD NIEUWS SPECIALE EDITIE

10897362073?profile=original

 

Lees verder…

7-8-9 juli presenteert Stellar Events Pasar Malam  in Beursgebouw Eindhoven


10897364266?profile=original

10897364484?profile=original

Pasar Malam Eindhoven

 

 

Vrijdag 07 juli

 

13.00 - 13.30 uur CD Ind.muziek

13.30 - 14.00 uur Edu Schalk

14.30 - 15.00 uur Diana & Friends

15.30 - 16.15 uur Batik Dance Theatre

16.45 - 17.15 uur Edu Schalk

17.45 - 18.15 uur Diana & Friends

18.45 - 19.30 uur Batik Dance Theatre

20.00 - 20.30 uur Edu Schalk

21.00 – 21.45 uur Diana & Friends

22.00  uur            Einde

 

Zaterdag  08 juli

 

13.00 - 13.30 uur CD. Ind.muziek

14.00 – 14.30 uur Hawaiian Treasure

15.00 - 15.45 uur Jammpurr

16.00 - 16.45 uur Danny Everett

17.15 - 18.00 uur JammPurr

18.30 - 19.00 uur Hawaiian Treasure

19.30 - 20.00 uur JammPurr

20.45 - 21.45 uur Massada

22.00 uur             Einde

 

Zondag  09 Juli

 

12.00 - 12.30 uur  CD Ind.muziek

12.30 - 13.00 uur  Swinging Sound Machine

13.30 - 14.00 uur  Warna Semesta

14.30 - 15.00 uur  Swinging Sound Machine

15.30 - 16.15 uur  Abadi (krontjong orkest)

16.30 - 17.00 uur  Warna Semesta

17.30 - 18.30 uur  Swinging Sound Maschine

19.00 uur   Einde

Lees verder…

10897254899?profile=originalBoekbespreking, e-Books, CD en DVD -  overzicht per 25 juni 2017

Soldaat in Indonesië, 1945-1950 – Gert Oostindie. De oorlog in Indonesië roept een mensenleven later nog steeds heftige emoties op. Nederland mobiliseerde destijds 220.000 militairen voor een verloren strijd, die achteraf ‘fout’ ging heten. In het publieke debat gaat het vooral over de Nederlandse oorlogs-misdaden. Veteranen hebben zich in deze debatten flink geroerd.   Zij waren er, hebben het mee-gemaakt, beleefden de rauwe werkelijkheid temidden van een vijandige natie in een ‘groene hel’. Wat aan het licht komt is vaak

onthutsend. In dit boek gaat het daarnaast ook om andere thema’s: spanning tussen hen en de Indonesiërs, begrip en onbegrip over de onafhankelijk-heidsstrijd, frustraties over de politieke en militaire leiding en bevelen, angst, boosheid, schaamte, wraak, verveling en seks. Dit boek is gebaseerd op hun brieven, dagboeken en hun memoires, ingebed in de bredere context van een dekolonisatie-oorlog en de verwerking ervan in Nederland. Gert Oostindie is directeur van het Koninklijk Instituut voor Land- Taal- en Volkenkunde (KITLV). Daarnaast is hij hoogleraargeschiedenis aan de Universiteit van Leiden. Aan dit boek ligt een zorgvuldig en breed onderzoek ten grondslag.

Adviesprijs: € 29,95.

10897254087?profile=originalDe laatste eeuw van Indië –   J. van Doorn. Halverwege de vorige eeuw werd Nederlands-Indië de onafhankelijke republiek Indonesië. De schok van de afscheiding is in Nederland nooit helemaal verwerkt. Nog steeds vraagt men zich af waarom de breuk niet werd voorzien en verbaast met zich over het geweld waarmee Nederland reageerde op het vrijheidsstreven dat men zelf had opgeroepen. Het oude geschiedenisbeeld van Indië voldoet al lang niet meer en het nieuwe Indonesische beeld biedt nauwelijks een bevredigend alternatief. Dit boek is een diepgaande studie van Van Doorn, waarin een poging wordt gedaan het wezen van Indië te door-gronden.  Adviesprijs: € 12,50.

10897254057?profile=originalGedeeld verleden – Stichting Herdenking 15 Augustus 1945. Ter gelegenheid van 70 jaar einde van de Tweede Wereldoorlog       in Zuid Oost-Azië en daarmee   ook voor het Koninkrijk der Nederlanden, is een lustrumboek uitgegeven. In de loop der jaren zijn er tijdens de herdenkingen door bekende, bijzondere en mooie mensen ontroerende voordrachten gehouden, gedichten voorgedragen en vele liederen gezongen. Deze spreken nog altijd tot de verbeelding en mogen niet  verloren gaan. Deze zijn in dit boek gebundeld met een korte inleiding van de geschiedenis van de oorlog en bezetting van Indië en wordt gecompleteerd door een overzicht van alle oorlogsgraven in Zuid Oost-Azië. In dit boek is ook de herdenking van dit jaar 2015 opgenomen.  Adviesprijs: € 19,50.

10897254665?profile=originalEen buitenbezittingse Radja – W.J.M. Michielsen. W.J.M. Michielsen verliet in 1857 op 13-jarige leeftijd zijn geboortestad Breda  om  als  kajuitjongen maar de Oost te gaan. Na enkele zeereizen vestigt hij zich op Java, waar  hij  met  wisselende  banen in zijn levensonderhoud voorzag. Een keerpunt kwam in december 1867, toen hij voor het groot-ambtenaren-examen slaagde en een carrière in Indische bestuurs-dienst mogelijk werd. Deze kans heeft hij ten volle benut. Vele jaren diende hij in de zogenaamde ‘buitenbettingen, om zijn loop-baan uiteindelijk in Batavia af te sluiten als lid van de Raad van Nederlands-Indië. Op zeer hoge leeftijd, rond 1914 schreef hij zijn memoires, waarin hij met veel verve en oog voor detail verslag doet van zijn bewogen leven tot 1975. De latere periode is óf net geschreven, óf verloren gegaan. De editie van deze boeiende en kleurrijke vertellingen wordt hier vooraf gegaan door een inleiding over de historische achtergronden. Adviesprijs: € 29,00.

10897253479?profile=originalDe Indië-weigeraars – Antoine Weijzen. Een boek over een van de pijnlijkste bladzijden uit de Nederlandse geschiedenis. Twee dagen na de Japanse capitulatie riep  Soekarno   op  17   augustus 

1945 de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Als reactie daarop stuurde de Nederlandse regering een grote troepenmacht bestaand uit dienstplichtige militairen. De meesten gingen zonder probleem, maar een kleine groep weigerde en werd hiervoor zwaar gestraft. Antoine Weijzen brengt dit onderwerp uit de Nederlandse geschiedenis in beeld, maar     met respect voor de context en  de tijdgeest. De Indië-weigeraars

is het eerste deel in de serie“De zwarte bladzijden uit de Vaderlandse geschiedenis”.

Adviesprijs: € 19,50.

10897253257?profile=originalDe val van Formosa – Tonio Andrade. Een korte beschrijving omdat wij reeds op pagina 10 een artikel hieraan wijdden. De jonge Amerikaanse historicus Tonio Andrade tilt ons naar de wereld van de VOC in China. De compagnie  kreeg  het daar zwaar te verduren met de Chinese krijgsheer Koxinga. De VOC-aanvoerder Coyett zette Koxinga behoorlijk voor schut, maar kwam van een koude kermis thuis en de VOC verloor het eiland Formosa aan het Chinese keizerrijk. Een buitengewoon interessant boek. Adviesprijs: € 35,00

10897252683?profile=originalDe bouw van een Oost-Indië-vaarder – Willem Vos. In dit boek leggen de auteurs uit met eigen bouw- en detailtekeningen hoe in de Gouden Eeuw een spiegelretourschip werd gebouwd. Willem Vos is zelf scheepsbouw-meester van de “Batavia”, die in Lelystad als een natuurgetrouwe replica van een origineel gebouwd is. Deze kennis ging vroeger van vader op zoon over. Daarom dat de scheeps-bouwwereld perplex stond dat 350 jaar na dato een scheepsbouw-meester met de hulp van een groepkansarme jongeren op spectaculaire wijze een spiegel-schip nabouwde en   zo de bijna verloren kennis terughaalde. Sinds 1985 bezochten meer dan vier miljoen mensen    de    Batavia    en    de gelijknamige werf, die Willem met 

pijn in het hart in 2003 verliet. Willem Vos is een uitzonderlijk groot ambachtsman, een zeer begaafd tekenaar en een rasverteller. Hij beschrijft zijn werk voor, tijdens en na het spectaculaire bouwproces van zijn Batavia in duidelijke woorden. Door dit boek zal zijn ongelooflijke vakkennis niet verloren gaan.Adviesprijs: € 39,95.

e-Books,  CD & DVD

Bruintje Beer, Charlie Chaplin en Opa – Krijgsgevangene langs de Birma Spoorweg - Hanneke van Noord-Bij. De in Indië geboren Hans Bij overleefde

als militiesoldaat de dwangarbeid aan de Birma-Siam Spoorlijn en besloot tijdens zijn recuperatie-periode in Thailand al zijn herinneringen aan de korte strijd op Java tegen de Japanners, zijn internering in Tjimahi en Batavia en de jaren aan de beruchte spoorlijn op te tekenen. In 1993 werkte hij zijn aantekeningen uit tot een gedetailleerd verslag. In 2011, tien jaar na zijn overlijden, besloot zijn dochter Hanneke van 

Noord-Bij het als boek uit te geven. Dit boek is nu omgezet naar een e-book. Hanneke heeft

besloten dit e-book met het schrijnende levensverhaal van haar vader voor iedereen die er belangstelling voor heeft gratis beschikbaar  te  stellen.  Het      e-book over deze in Nederland grotendeels onbekende en zeker onderschatte oorlogsperiode kunt u DOWNLOADEN met in gedachten het motto van wijlen Hans Bij: “Zorg dat je een blij mens blijft; niet alleen van buiten, maar ook van binnen”.  LINK (Ctrl + click):https://drive.google.com/file/d/0BwAAX2EFdi1aNzNIbHNaVHBUMGM/view?p...       Gratis download

-@-

De in deze rubriek  besproken boeken, CD’s     en DVD’s zijn verkrijgbaar bij de Internet Boekhandel Van Stockum in Den Haag of bij   de erkende boekwinkel, tenzij anders vermeld

  www.vanstockum.nl

De oorlog ver weg 1949 - 1962 – Gerrit ter Haar. In het eerste deel “De oorlog ver weg, 1942-1949” schetst de auteur een waarheids-getrouw beeld van de oorlogsjaren en de jaren daarna in  

Nederlands-Indië. Een inkijk in de ervaringen van burgers en militairen. Een vervolg kon niet uitblijven. De verstrekkende gevolgen van de oorlog lieten diepe sporen na. Zowel in de politiek als in de veelal verwoeste levens van de betrokkenen. Diepe wonden die tot op de dag van vandaag nog niet genezen zijn. Ter Haar sprak met getuigen en tekende hun v

10897252282?profile=original

erhalen op. Verhalen die vaak door merg en been gaan en tegelijkertijd ook ontroeren. Verhalen waar je stil van wordt. Gestaafd met feiten uit de rijke archieven van onder andere het Historisch Centrum  Overijssel. Het boek rekent af met de heersende perceptie en voor-oordelen jegens oud-strijders en in ons land wonende medelanders. Wie het eerste deel gemist heeft: dat is ook nog steeds verkrijgbaar. Adviesprijs: € 22,50.

 

10897252852?profile=originalSesi – Nynke Sietske de Vries. Seakle de Vries vertrekt op 11 november 1937 voor werk bij de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM) naar Nederlands-Indië. In een brief aan zijn zus Siet (toen 20 jaar) vraagt hij om te schrijven over wat zij als jongste herbergierssdochter meemaakt tijdens de oorlogsjaren in Pingjum, een klein dorpje in Friesland. Seakle en zijn vrouw Brandie schrijven  dan terug. In dit boek zijn passages uit die brieven van Seakle en zijn vrouw opgenomen. Seakle, Brandie, Siet en ook broer Sipke vinden het van groot belang om te schrijven over hun leven. Ook de auteur van dit boek, dochter van Siet, vindt dit erg belangrijk en heeft daarom de schriftjes van haar moeder al die jaren zorgvuldig bewaard. In dit boek heeft zij de aantekeningen van haar moeder gerangschikt naar een aantal thema’s en gecombineerd met de brieven van Seakle en Brandie. Hierdoor ontstaat een gedegen beeld over die periode, waarin de oorlog in alles voelbaar is en waar het gaat over goed en fout. Het boek is rijk geïllustreerd met foto’s.

Adviesprijs: € 20,00. 

Lees verder…

10897358656?profile=original

Istimewa nieuwsbrief

                                    Pasar Malam Istimewa in Zeist:
                                   lagere prijzen, grotere artiesten

Datum: 30 juni, 1 & 2 juli
Locatie: Dijnselburg Zeist, Badmeester Schenkpad


Lagere prijzen
U leest het goed, om de Pasar Malam Istimewa in Zeist voor iedereen toegankelijk te maken hebben we de prijzen verlaagd. Vorig jaar kostte een standaard kaartje voor deze Pasar nog €9,50. Dit jaar verlagen we de prijs naar €7,50. En als u uw kaartje van tevoren online via www.istimewa-events.nl/tickets koopt betaalt u maar €6,50 voor een standaard kaartje.
Bent u ouder dan 65 jaar of in het bezit van een In Zeist pas, een Studentenpas of een Veteranenpas koopt u uw kaartje bij de kassa van de Pasar Malam voor €6,00. Ook kinderen van 4 t/m 12 jaar mogen voor €6,00 naar binnen. 
Maar dat is nog niet alles. Op vrijdag 30 juni kost een kaartje voor iedereen maar €5,00!
Deze kaarten worden alleen bij de kassa van de Pasar verkocht, niet online.
Kinderen t/m 3 jaar mogen altijd gratis mee.

Dit jaar schaffen we ook het parkeertarief van €3,50 af. Parkeren is nu gratis.
Rondom de Pasar Malam is voldoende parkeergelegenheid. Mocht de parkeerplaats onverhoopt toch vol zijn dan kunt u ook parkeren op de Laan van Vollenhove.

 

10897357461?profile=original10897357272?profile=originalZo ziet u; voor weinig geld geniet u een dag lang van de Pasar Malam Istimewa. Deze Pasar heeft maar liefst 3 podia waarvan er 2 binnen zijn en 1 buiten, zo is het bij alle weertypes goed vertoeven. Binnen en buiten vindt u een groot aantal stands met een ruime keuze aan Oosterse specialiteiten. Bij de verschillende restaurants kunt u lekker Indisch eten. Nieuw dit jaar zijn de cabaretvoorstellingen, hierover leest u verderop in deze nieuwsbrief meer. 

Grotere artiesten
Nu denkt u misschien dat de lagere prijzen ten koste zullen gaan van de artiesten die komen optreden. Maar niets is minder waar, voor deze editie van de Pasar Malam Istimewa in Zeist pakken we juist extra groot uit!

VRIJDAG 30 JUNI


Massada: “The Massada Music Special met 4-Suara”
Een 1,5 uur durende show met de bekende Molukse Latin Sound van Massada die speciaal door bandleider en zanger Johnny Manuhutu en zijn band in elkaar gezet is voor deze Pasar Malam!
Massada scoorde grote hits met o.a. Latin Dance, Arumbai, Sajang É en Dansa (Don't Quit Dancing)

10897359262?profile=original

Foto: Created by Samantha Bonouvrie

UNTUNG ( Bedjô ) kumpulanband
Ga zeker ook kijken naar UNTUNG ( Bedjô ) kumpulanband. Deze formatie met topmuzikanten speelt op authentieke Indonesische instrumenten zoals de gamelan en de kendangan. Ze brengen Indonesische muziek met fusion, latin, rock- en jazz invloeden met Javaanse thema’s. Een must see!
 

10897359062?profile=originalHarold Verwoert
Veel mensen kennen Harold Verwoert als presentator van Omroep MAX of als de beroemde Zwarte Piet Diego. Vaste bezoekers van de Pasar Malam Istimewa weten inmiddels dat hij een geweldige zanger en entertainer is. Harold Verwoert zal 2 shows geven in Zeist.

Harold Verwoert

Edu Schalk en Diana Monoarfa
Deze twee behoeven eigenlijk geen introductie meer. Van de ras-entertainer, geweldige zanger, moppentapper en publiekslieveling Edu Schalk moeten we de microfoon afpakken aan het einde van de Pasar Malam. Hoewel Edu niet meer de jongste is staat hij op het podium alsof hij nog 30 is.
Samen met Diana Monoarfa vormen ze een geweldig duo. Diana, altijd gekleed in prachtige traditionele kleding, is de koningin van de Kroncong muziek. Maar ze zingt net zo makkelijk de Engels- en Spaanstalige nummers. Verzamel je bij het Senang podium dat buiten staat voor de Poco-Poco!
Diana en Edu treden samen als duo op maar doen ook solo verschillende sets.

10897359093?profile=original

Edu Schalk en Diana Monoarfa (foto: GeaFotografie)

Dansgroep Aniadi Art
De leidster van deze dansgroep is Made Aniadi. Made reist een paar keer per jaar af naar haar geboorte plaats op Bali voor nieuwe kostuums voor de dansdemonstraties. Op de Pasar in Zeist komt Made met een groep van maar liefst 7 danseressen die Balinese dans komen demonstreren in die prachtige kleurrijke kostuums met mooie maskers.


10897360262?profile=originalZATERDAG 1 JULI


Riem de Wolff (Blue Diamonds)
Samen met zijn broer Ruud scoorde Riem de Wolff als The Blue Diamonds hit na hit in binnen- en buitenland. Na het overlijden van Ruud is Riem solo doorgegaan met optreden. Op de Pasar Malam Istimewa in Zeist komen zijn hits Ramona, Oh-Carol en Little Ship zeker voorbij!

Riem de Wolff (foto: GeaFotografie)

Relight
Eén van de meest gevraagde bands op de Pasar Malam is Relight. Onder leiding van Gaby Leidelmeijer en Tony van Someren speelt deze band een allround repertoire van Indische liedjes tot Evergreens. 

Ester Latama
Deze charmante allround zangeres is bezig met de opnames voor haar CD. Een compleet album met nummers die door haar fans gekozen zijn. Niemand die het nummer “Making Believe” zo mooi kan brengen als Ester dat kan. Ook staan de nummers “Sajojo” en “Kupu Kupu” op de nominatie voor het album. Op de Pasar Malam in Zeist zal ze deze zeker laten horen. Ester staat op zaterdag op Istimewa Podium en het Senang podium. Op zondag staat Ester in het Indo Café in een intieme setting

10897360464?profile=original

bron: YouTube / Rood-Hit-Blauw Produkties

10897360481?profile=original

Free Line
Het is bijna traditie aan het worden dat het duo Benny en Jeannette optreedt op het Senang podium van de Pasar Malam Istimewa in Zeist en dat is natuurlijk niet zonder reden. Free Line staat altijd garant voor een hele gezellige middag met een zeer gevarieerd muzikaal programma.

Dansgroep Sekar Ayu
Deze dansgroep staat onder leiding van Ni Ketut Candrawati. De dansgroep demonstreert authentieke dansen in uitvoering en kleding zoals u ze ook in Indonesië kunt tegenkomen op Java, Bali, Sumatra of één van de andere vele eilanden.
 

Sylvia Elders, 
Gedurende het hele weekend is Sylvia Elders uw gastvrouw en presentatrice 

10897361056?profile=originalNieuw op de Pasar Malam: Cabaret met Rima Kawuwung
De Pasar Malam Istimewa is meer dan muziek, dans, markt en eten. Nieuw dit jaar is de voorstelling van cabaretière en stand-up comedian Rima Kawuwung.
Rima zal elke dag op de Pasar Malam Istimewa in Zeist 2 voorstellingen geven. Houdt u het programma goed in de gaten want als de voostelling is begonnen gaan de deuren van het café dicht. En het zou natuurlijk erg jammer zijn als u deze voorstelling moet missen!
We hebben Rima gevraagd om zichzelf voor te stellen:

Hallo! Selamat Jumpa!
 " Nooit te oud om je droom waar te maken "
 
Ik ben Rima Kawuwung (51 Jaar)
Aaibare allochtoon, uitgeburgerd uit Indonesië, ingeburgerd in Nederland.
Ik ben fulltime de leuke vrouw van Ed, moeder en huis/tuin kabouter. Ik ben parttime hiphop oma en in mijn vrije tijd ben ik freelance Katholiek
Een jong talent in een oud lichaam, sinds een paar jaar verliefd op comedy en nu druk bezig om mijn droom waar te maken.
Geniet samen met mij!

Rima Kawuwung

10897361299?profile=originalUnieke Pasar Malam Istimewa tas met inhoud
Bij de infobalie op de Pasar Malam zijn unieke Pasar Malam Istimewa tassen te koop.
Voor maar €5,00 bent u de trotse eigenaar van een goed gevulde Istimewa tas!
U kunt kiezen uit 3 vrolijke kleuren.
In de tas zitten een fles zoete ketjap van ABC, een pak Mae Ploy kokosmelk en een Indisch kookboek, koopje toch?! 

10897361873?profile=original

  

      PRIMEUR !

      ICM BOULEVARD NIEUWS SPECIALE EDITIE

10897362073?profile=original

 


  

Lees verder…

Stellar Events presenteert Pasar malam Leewarden.



10897363898?profile=original

Vrijdag 23 juni

 

13.00 - 13.30 uur CD Ind.muziek

13.30 - 14.15 uur Xanur

14.30 - 15.00 uur Batik Dance Theatre

15.30 - 16.00 uur Hans Milané

16.30 - 17.15 uur Xanur

17.45 - 18.15 uur Batik Dance Theatre

18.45 - 19.45 uur Xanur

19.45 - 20.15 uur Hans Milané

20.45 - 21.30 uur Xanur

22.00  uur            Einde

 


Zaterdag  24 juni

 

13.00 - 13.45 uur CD. muziek

13.45 - 14.15 uur Bunga Melati

14.45 - 15.15 uur Jimi Bellmartin

15.45 - 16.15 uur JammPurr

16.30 - 17.00 uur Bunga Melati

17.30 - 18.15 uur JammPurr

18.45 - 19.30 uur Jimi Bellmartin

19.45 - 20.30 uur JammPurr

21.00 - 22.00 uur Massada

22.00 uur             Einde

 


Zondag  25 juni

 

12.00 - 12.30 uur  CD Ind.muziek

12.30 - 13.00 uur  Swinging Sound Machine

13.30 - 14.00 uur  Warna Semesta

14.30 - 15.00 uur  Swinging Sound Machine

15.30 - 16.30 uur  Doña Pessy & de Gado’s

16.30 - 17.00 uur  Warna Semesta

17.30 - 18.30 uur  Swinging Sound Machine

19.00 uur   Einde
web550A

10897364497?profile=original

HOTEL CAMPANILE LEEUWARDEN

WERGEASTERDIK 1 , 9084 AS GOUTUM / LEEUWARDEN, Nederland
TEL +31 58 2880605 RESERVEREN +31 20 654 52 40
Vanaf € 59 per kamer !
drie km van W.T.C. Expo

 


10897365287?profile=original

HOTEL HIGHLIGHTS

KAMERS

Campanile Hotel Leeuwarden beschikt over 49 kamers waarvan 25 kamers met een groot bed en 24 kamers met 2 aparte bedden.

De 49 comfortabele kamers van Campanile Leeuwarden zijn alle uitgerust met een badkamer met bad/douche, föhn, toilet, comfortabel bureau, televisie, telefoon, gratis Wi-Fi en koffie- en theefaciliteiten.
Huisdieren zijn toegestaan in de kamers: € 5,00 per huisdier.

Campanile Leeuwarden beschikt over 2 kamers voor mindervaliden en 2 invalideparkeerplaatsen.

Parkeren gratis.

 

Lees verder…

17 & 18 juni ICM op pasar Kecil en Pasar Saté

10897314458?profile=original10897234678?profile=original17 & 18 Juni ICM op pasar Kecil en Pasar Sateh

Bij ICM stand kunt  U zich aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.

Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen. Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald. In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers zijn geïnformeerd. Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd. Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66. 

 

Voor fase I (veel geld) werd deze betaald uit het potje van ICM abonnementen en resterende deel uit privé. Nog niet te spreken de mensen die veel werk in project ACTW66 hebben gestoken, en nog steeds dagelijks doen. ACTW66 hoopt het vertrouwen te herstellen onder Nederlandse Indische Gemeenschap, die de hoop en vertrouwen in Het Indisch Platform en Stichting JES hebben verloren.

10897354497?profile=original

10897358091?profile=original

ersbericht

Kallenkote, juni 2017  

Sate feest bij dierenpark Taman Indonesia

10897359273?profile=original

 

10897359098?profile=original


Genieten van de Indonesische cultuur op de kleinste, maar gezelligste Indische markt van het Noorden.

 

Indonesische sferen midden in dierenpark Taman Indonesia. De Pasar Saté wordt dit jaar gehouden op 17 en 18 juni en, zoals de naam al verluidt, zullen er tal van kramen staan met verschillende soorten saté. Denk hierbij aan: Saté Kambing, Saté Udang en Saté Babi. Op deze manier kunnen de bezoekers kennismaken met de Indonesische keuken. Er zijn natuurlijk ook een hoop andere dingen te beleven op de Pasar Saté. Op zaterdag zal de Indonesische zanger Mick Woearbanaran en zijn vriend Henk Klompemaker het publiek vermaken. Op zondag treedt de Indische band Rawit op.

 

Pasar Saté

U kunt genieten van verschillende satés die vers voor u worden bereid. Natuurlijk kan de poco poco gedanst worden op vrolijke muziek, maar er is meer. Er is een kleine markt met onder andere kookgerei, Tjendol, Indonesische (kinder)kookboeken, (reis)informatie over Indonesië en nog veel meer. Kinderen kunnen zich verkleden in Indonesische kledij, bouwen met bamboe en kijken naar ‘Kantjil’, het Wayang schimmenspel. Er is dus een hoop te beleven op de Pasar Saté! Voor meer informatie kunt u terecht op www.taman-indonesia.nl/evenementen.

 

10897359897?profile=originalRawit, een pittige band!

Op zondag 18 juni treedt de Indische band Rawit op. Een band die bestaat uit zes leden die samen Indische muziek maken. U kunt zondag dansen op onder andere: Country, Marenge, Poco-Poco en af en toe een Indorock nummer.

 

 

10897360288?profile=originalMick Woearbanaran

Op zaterdag treedt Mick Woearbanaran op.  Hij staat vooral bekend om zijn gezelligheid, en prachtige stem. Deze keer neemt hij zijn vriend Henk Klompemaker mee, waarmee hij een vocaal prachtig duo mee vormt. Kom vooral even genieten van hun Elvis Presley songs!

 

  

10897360863?profile=originalLudiek vaderdag actie: Vaders in een sarong bij Taman Indonesia

Vaders die gehuld in een sarong naar Taman Indonesia komen, op zondag 18 juni, mogen gratis het park bezoeken!.

 

Als tip voor de kinderen, laat dierenpark Taman Indonesia vaders gehuld in een Indonesische rok, gratis toe in het dierenpark op vaderdag.  De traditionele sarong kan gewikkeld worden om benen, wat luchtig en gemakkelijk te dragen is. Daarnaast kunnen de kinderen de vaders verwennen met een overheerlijk sateetje!

 

Taman Indonesia

De Pasar Saté wordt jaarlijks gehouden in Taman Indonesia. Dit exotische dierenpark in Kallenkote (bij Steenwijk) herbergt vele Indonesische dieren, een eethuisje en een winkel, waar een groot aanbod van Indonesische kleding, Aziatisch voedsel, batikstoffen en interieurartikelen worden verkocht. Een wandeling door de tuin van Taman Indonesia is een ware ontdekkingstocht: Indonesische vogels en kleine Aziatische zoogdieren in een sfeervol aangelegde tropische tuin.

 

Naam: Pasar Siang

Datum: 17 & 18 juni

Tijden: 12:00 – 18:00

Adres: Kallenkote 53, 8345 HE te Kallenkote

Website: www.taman-indonesia.nl

Organisatie: Taman Indonesia

Email: info@taman-indonesia.nl

 

EINDE PERSBERICHT

Lees verder…

Pasar Kalender 2017

10897248284?profile=original

10897248693?profile=original

10897354474?profile=original

Mutaties gaarne door geven aan  info@icm-online.nl 

                    

10897354880?profile=original
10897355057?profile=original     

 

Januari                                                                                              

14, 15: Steenwijk  http://www.wnproductions.nl                 

 26, 27, 28:  Breda  http://www.winkelcentrumhogevucht.nl

Februari                                                                                                                                                     

18 t/m 26: Amsterdam RAI  http://www.wnproductions.nl                                                                                                                                                   

Maart

4, 5: Rijswijk (ZH)  www.pasarmalamrijswijk.nl     

10, 11, 12 Zwolle  http://www.istimewa-events.nl/  

19: Kallenkote (Steenwijk)  www.tamanindonesia.nl.                    

24, 25, 26: Arnhem  www.stellarevents.nl.                                                        

31: Apeldoorn  www.pasarfestival.nl.                                                                                         

 

April                                                                                                                                                                   

1, 2: Apeldoorn  www.pasarfestival.nl.

15,16, 17 april Rotterdam Ahoy http://www.istimewa-events.nl/

21, 22, 23: Nieuwegein  www.stichtingstellar.nl  

30: Zutphen   www.pasaroostwest.nl                                                                           

Mei                                                                                                                                                                     

7, 8: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl           

5, 6, 7: Geleen  www.pasarfestival.nl.                                                                                                                       

20, 21: Landgoed Nienoord (Leek)   www.stichtingstellar.nl                                                

25 t/m 31: Malieveld Den Haag  www.tongtongfair.nl 

                          

Juni                                                                                                          

1 t/m 5: Malieveld, Den Haag  www.tongtongfair.nl              

3, 4, 5: Den Helder  www.stichtingstellar.nl 

9,10, 11 Purmerend   http://www.istimewa-events.nl/ ;

17, 18: Kallenkote (Steenwijk)   www.taman-indonesia.nl                                                  

23, 24, 25: Leeuwarden  www.stichtingstellar.nl 

30 Zeist   http://www.istimewa-events.nl/ ;      


10897355858?profile=original

 10897355887?profile=original10897356261?profile=original

10897356489?profile=original                                    

 

Juli 

1,  2 Zeist    http://www.istimewa-events.nl/                                                                                                  

7, 8, 9: Eindhoven  www.stichtingstellar.nl                             

????: Breda  www.raffyzorg.nl                                                        

9, 10: Kallenkote (Steenwijk)  www.taman-indonesia.nl 

14, 15, 16: Groningen  www.pasarfestival.nl

22, 23 Emmeloord  www.stichtingstellar.nl   

26, 27, 28, 29 , 30 Steenwijk http://www.istimewa-events.nl/

Augustus  

13,14, 15, 16 Dordrecht     http://www.istimewa-events.nl/ ;                                      17: Kallenkote (Steenwijk)  www.taman-indonesia.nl 

18, 19, 20: Tilburg   www.stichtingstellar.nl                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

September                                                                                                                                                         

8, 9, 10: Assen  www.pasarfestival.nl.                                     

15, 16, 17: Middelburg   www.stichtingstellar.nl 

17, 18: Kallenkote  www.taman-indonesia.nl

29, 30: Enschede  www.pasarfestival.nl.

                                                                 

Oktober                                                                                              

1: Enschede  www.pasarfestival.nl.

20, 21, 22: Nijmegen  www.pasarfestival.nl.

28, 29: Leek  www.stichtingstellar.nl

November                                                                                                       

11 & 12 Rijswijk  www.pasarmalamrijswijk.nl                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

December                                                    

26 dec. t/m 8 jan.:  (behalve Nieuwjaarsdag) Arnhem,  Burgers Zoo http://www.wnproductions.nl     

     

----------------

10897234678?profile=originalSchrijf U vandaag nog in als deelnemer voor het traktaat van Wassenaar, ACTW66 is een claim-organisatie die namens de Indische gedupeerden handelt.

Dan kunnen wij morgen aan de slag om de NL - Staat tedagvaardigen via WWW.ICM-ONLINE.NL kan U zich inschrijven.
Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl Of als u op de pasar bent, ga dan even langs ICM stands, het team zal u gaarne helpen bij uw Indische vragen.
U bent € 50 verschuldigd als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, het  enige Indisch Kanaal ! Bovendien ontvangt U het boek "Rapport uitbetalen traktaat van Wassenaar" nadat deze eerst bij de petitie aan het nieuwe kabinet (regering) is aangeboden. 
Let op! Beantwoord de  vragen juist om in aanmerking te komen als onze advocaten er in te slagen de NL - Staat te dwingen tot uitbetaling conform het verdrag Traktaat van Wassenaar.

        

Lees verder…

Geschiedenis : Trakaat van Wassenaar - Deel IX

10897234678?profile=originalGeschiedenis : Trakaat van Wassenaar  - Deel IX

 (komt ook in 10 delen uit in ons ICM Bulletin) 

9. Ondernomen Acties.     

Het ACTW66 is in Oprichting van het Actiecomité TvW-66 (Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966’

Om deze zaak tot een oplossing te brengen heeft de Nederlandse - Indische Gemeenschap het Actiecomité TvW-66 (Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966) ofwel ACTW66 in het leven geroepen.

Het ACTW66 is een claimstichting die collectief de Nederlandse Staat juridisch aanspreekt namens de 60.000 - 70.000 gedupeerden die recht hebben op hun compensatie. Gedupeerden zijn diegenen die in de periode 1947 - 1962 in de republiek Indonesie verbleven. Omdat zij moesten vluchten al hun bezittingen verloren. Hiervoor heeft Soekarno en Hatta de gedupeerde groep hiervoor gecompenseerd. Zij (gedupeerden)  op hun beurt, kunnen zich nu  weer inschrijven als deelnemer van deze claimstichting. Inschrijven kan nu via de website www.icm-online.nl . De claimstichting ACTW66 gaat collectief namens de gedupeerden de NL - Staat dagvaardigen.

 

In maart 2015 opgericht door het bestuur dat bestaat uit:

-          Rob Andreas (NINES)

-          Marshal Manengkei (MM Sustainables & MultiMedia Ltd)

-          Ferry Schwab (Editor ICM)   Emeritus International Management Consultant, bij eigen Advies /management bureau Fastware & Advisering, zie referentiekader. Geen onbekende in de wereld  van het bankwezen, en van de multinationals, die ruim 89 heeft mogen bedienen voor zijn Global  licentie ontwikkelingen en oplossingen in de Benelux (1995- 2000). 

 

Doelstellingen:

 

De doelstelling is de Nederlandse regering te bewegen tot uitvoering van het ‘Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966’, met als resultaat betaling van Euro 2,4 miljard (oorspronkelijk bedrag Hfl. 689 miljoen).

Oprichting van de ‘Deelnemersraad’, ‘Stichting Uitbetalen Traktaat van Wassenaar 1966’ en de ‘Stichting Beheer Indische Projecten’.

Genoemde stichtingen zullen de zaken behartigen namens de belanghebbenden; dit zijn allen die uit Indonesië naar Nederland moesten vluchten (anders aangeduid, de repatrianten van 1949 – 1966). Gekozen is voor aanpak van een tweesporenbeleid; politiek en juridisch.

 

ACTW66 als claimstichting die de noodzakelijke uitvoeringswerkzaamheden verricht evenals de benodigde facilitaire zaken voorfinanciert naast juridische bijstand van het Jakarta Advocaten Team (JAT), die de zaak namens de belanghebbenden (gedupeerden) zal gaan behartigen. 

 

Het voorstel is dat het ACTW66  een dialoog aangaat met Minister van Buitenlandse Zaken met als doel om tot een oplossing te komen. Vooraf vindt de aankondiging plaats middels het aanbieden van het ‘Voorstel Conceptrapport ten behoeve van de Uitvoering van het Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966’, tezamen met de 10.000 handtekeningenpetitie. De petitie zal voor onbepaalde tijd worden gevoerd.  Het rapport is inmiddels uitgebracht in boekvorm.

Tevens is ACTW66 - delegatie ingericht bestaande uit:  twee bevriende ICM advocaten, Ton Te Meij, nog een persoon, Ferry Schwab, en deze aangevuld met Spong. Voor het deel Indonesie wordt door Rob Andreas gevoerd als proefproces.  Op dit moment worden middelen voor het fonds verzameld. Volgens heet rapport zijn 80 mandagen gepland voor de inzet van advocaat Spong. Spong kost per dag €4000 exclusief BTW, dit voor het gehele proces, exclusief de griffierkosten. Volledigheidshalve in Nederland is het verboden op basis van "No cure no pay", wel via financieringsconstructie-mogelijkheden ( maatschappijen die die (deel)vordering opkopen, bijvoorbeeld).

ACTW66 start met inschakelen van Spong als dit geld bij een is gebracht, en niet eerder. 

Dit moet te realiseren zijn als ruim 12.000 hebben getekend, en 3000 anoniem hebben getekend. Deze groep wordt de komende tijd benaderd.

Volledigheidshalve,  alle voorbereidende uitvoeringswerkzaamheden zijn gerealiseerd vanaf januari 2015 door een team vrijwilligers en op basis van "no cure no pay" zie rapport, los van de benodigde kosten. Groten deels werd uit het potje van de ICM krant, en uit prive middelen de zaken betaald (voorgefinancieerd, als achtergestelde lening). Voor fase II (proces- & Advocaat kosten) werd slechts  tot heden €7000 bij een gebracht. (15.000 man/vrouw hebben getekend).

Het “Voorstel Conceptrapport Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966” wordt het vertrekpunt voor onderhandelingen met het Ministerie van BuZa, en ACTW66  Gelijktijdig dient dit rapport ter kennisgeving aan de nog op te richten: ‘Deelnemersraad’ en tevens terugkoppeling tijdens de onderhandelingen.

10897354497?profile=original

10897264495?profile=original

  

Namens ACTW66 & ICM Team / Dank voor uw inschrijving. 

UPDATE PER 6 juni 2017.

CLub van Julius Stemmerik te Zoetemeer donaties + inschrijving voor deelname ACTW66  ------  totaal € 3800, hebben tot opheden het hoogst gescoort ! 

-  Julius Stemmerik                                - € 2.000
 
Inschrijvingen elk € 50  totaal € 1.800
Mw.N.F.M.v.Affelenv.Saemsfoort-Weimer
Mw. S. Bos
    1. Dhr. R. Bouwman
    2. Mw. E. Brassinga-Camphuisen
  1. Hr. C.M. Brookman
  2. Mw. F. Brookman - Das  >>>/font>
  3. Mw. H. van Caspel -  v.d. Wel
  4. Mw. C. Charlouis 
  5. Rolo Lapre
  6. Gloria Hardy
  7. Stichting Stellar Events
  8. WNProductions (Istemewa Events)
  9. Ton Meijer (Productions)
Heeft u vragen welke kosten het omdraait en welke bedragen benodigd zijn om zonder kleren scheuren door dit Mega - proces te komen, mail naar schwab@icm-online.nl
                Doorgaan om de lijst verder te raadplegen wie zich hebben ingeschreven en gedoneerd.

Lees verder…


10897261876?profile=originalMijn levensverhaal - II     door onze correspondent in Nieuw Zeeland, Adrian Lemmens

 

Helaas was ik toevalligerwijze aanwezig tijdens dat verraad, en raakte ik zelfs aan mijn hoofd gewond, door een steen, die door hun oudste zoon Rijnco geworpen werd. Dit gebeurde allemaal in de “Villa Isola” in Bandoeng. Na verbonden te zijn, mocht ik met Eppo, hun jongste zoon, in de Japanse stafauto, met vlaggetjes en de Japanse chauffeur, als een troost, een lunch pakketje “Oom” Ab Brons brengen in zijn gevangenis, waar ik hem door de poort tussen een  groepje andere Hollandse gevangenen zag staan. Ab Brons was een grote man met een rood gezicht en witte haren; men kon hem niet missen.

Als Duitse, maar ook om mijn vaders reputatie te dwarsbomen, werd mijn moeder door toedoen van deze mensen bij Greetje Brons ontboden. Deze vroeg haar verzoek de functie van tolk op zich te nemen (mijn moeder sprak vijf talen). Mijn moeder vroeg bedenktijd en ze kreeg hier  slechts drie uur voor. Overhaast vluchtten wij naar Surabaya per trein. De trein werd door de Japanners uitgekamd, op zoek naar ons, maar RK. Zusters hielpen ons verborgen te blijven. Het onderzoek van drie jonge Japanse officieren op die trein duurde drie dagen.    

In Surabaya werden wij toch gevangen genomen en kwamen wij, in volgorde,  in het klooster Gedangan, Ambarawa; daarna ik denk kamp 5, en tenslotte  Banyu-Biru kamp 10. Waar wij tot begin december 1945 verbleven. Ons vertrek van Banyu-Biru kamp, ik geloof op 6 December 1945, was zeer dramatisch. Onder de bescherming van de Ghurca’s, die ons ook van de revolutionairen tijdens de Bersiap bevrijdden. Ons kamp was reeds in handen van de guerrilla’s en werd, volgens de dreigementen, op een totale eliminatie voorbereid. Luidsprekers verkondigden allerlei dreigementen, slangen, krokodillen en tijgers en panters zouden op ons losgelaten worden, barricades van zandzakken werden opgeworpen tegen aanvallen met handgranaten. Wij werden op het laatste moment ontzet door een kolonne Ghurca’s, die ons kamp voor mogelijk een maand   of meer verdedigden met mortieren, machinegeweren en persoonlijke nachtelijke koppensneller-activiteiten.

Met het uiteindelijke vertrek in een grote groep, gingen wij door geweervuur aan beide zijden van de weg en vliegtuigen overal in de lucht schietende en bombarderende tot aan Semarang toe. Het was soms een angstwekkende vuurzee, waar wij doorheen reden. Tenslotte bereikten wij Semarang, waar wij na enige dagen aan boord gingen via pontons op het Amerikaanse schip de “Victoria Amhorst” op weg naar Batavia. Ik denk dat het in het eerste Kamp 11 van Banyu-Biru, onze buren waren, die met hun groep praktisch helemaal uitgemoord zijn. Daarom werd met onze groep geen risico genomen en waren wij ook uitzonderlijk zwaar bewapend, met tanks en gepantserde wagens. Wij zaten dan ook met alle bagage om ons heen in die trucks. 

Terug in Nederland

Binnen het jaar, wist Jannes den Besten, van de weduwen en wezen  

afdeling van de B.P.M, met geweldige leugens, mijn moeder in te palmen en hoe ongelooflijk het ook klinkt, in gemeenschap van goederen met haar te trouwen in December 1947. De man bezat zelf niets, hij was een homosexueel, hetgeen mijn Moeder ook pas te laat te weten kwam. Mijn moeder werd eventueel door hem onder druk gezet, om haar onder controle te kunnen houden. Eenmaal, tijdens een open gesprek, vertelde mijn moeder mij een en ander. Op haar eerste huwelijksnacht posteerde mijn Moeder zich kennelijk voor die man, (ik moet er niet aan denken, mijn moeder). Maar het liep mis, hij gebood haar woedend zich aan te kleden en zei: “Ik heb jou daar niet voor nodig en ik heb nu al jullie geld en die kleine flikker (dat was ik), raak ik op de een of ander manier wel kwijt”. Dit was dus mijn toekomst, waar mijn eigen moeder in meespeelde, “gedwongen of niet”, hoe is dat mogelijk.


10897266476?profile=originalAdrian Lemmens, 15 jaar oud

Alle twee de kisten, met Amerikaanse voedingsmiddelen die wij ons uit de mond hadden gespaard en meenamen naar Nederland, werd door die man alleen opgevreten, terwijl ik, nog mager van de kampen, nog steeds honger leed. Drie grote kisten met sigaretten, verkregen met hulp van de vroegere directeur ir. A. Scholtens van de B.P.M.-Shell, de vroegere directe baas van mijn vader, daar werd direct de eerste Volkswagen Kever van  gekocht. De rest verhandelde en  rookte hij zelf op,  kronkelend over de vloer van het hoesten. Bij de eerste kennismaking  met die man, weigerde ik hem de hand te schudden en kreeg ik een geweldige draai om de oren, van mijn moeder, waardoor ik verschillende meters de gang in vloog. Dat was de eerste introductie, men weet over het instinkt van kinderen.

Zwaar gedisciplineerd als ik was, durfde ik nooit ver van huis te gaan   en werd ik op die manier veelal    alleen gelaten, terwijl andere kinderen op school waren, dat was in de     Jacob Marisstraat 18, te Slooterdijk Amsterdam; dezelfde naam inderdaad, als het schip van de HAL. De ms. Slooterdijk, waarmee wij uit Indië kwamen. Gebruik makende van mijn analfabetisme, wist Jannes den Besten, nu mijn tweede vader, mijn moeder te overtuigen, dat ik niet normaal was en liet mij in een zwakzinnigengesticht in Amsterdam Slooterdijk opnemen. Dat gesticht was een complete nachtmerrie. Kinderen die zich niet normaal gedroegen, zich bevuilden   en de rotzooi op de muren smeerden, of eindeloos hun hoofden tegen een deur of muur aan sloegen, vreemde dierlijke geluiden maakten, staan mij nog altijd bij. Ik realiseerde mij, dat ik daar weleens voorgoed in had kunnen blijven. Eens in een gesticht, nooit meer er uit, gold in die tijd.

Mijn grootvader was geschrokken, toen hij dat hoorde, maar Jannes den Besten wilde van geen advies weten. En waar was mijn zogenaamde moeder? Dankzij mijn grootvader en via de politie, werd het bestuur van die stichting (later bleek, dat zij een stevige betaling van J. den Besten ontvingen om mij daar binnen de muren te houden), gedwongen om mij te laten testen. Ik werd volkomen normaal beschouwd en werd er toen weer uit gelaten, God zij gedankt.  

Ik ben nog steeds woedend over het feit, dat men met mij kennelijk te gemakkelijk kon manoeuvreren in die tijd. Ik bleek ondanks alles, nog zo onschuldig te zijn, dat men schijnbaar van alles met mij uit kon halen. Maar ik was ook in een vreemd koud land  en kende er niemand die ik kon vertrouwen. Ik was immers nog steeds het totaal genegeerde en daardoor eenzame moffenjongetje uit de Jappenkampen en pas tien jaren oud Ik was immers niets anders gewend, dan alleen te zijnen niets om handen te hebben. Wat een verschil met een eigenwijze TV- en computerwijze tienjarige van vandaag.

In de Japanse kampen, was ik het moffenjongetje, waar de andere kinderen niet mede mochten spelen, ongelooflijk als dat klinkt, ondanks,  dat wij het kampleven met iedereen deelden. Mijn Moeder werkte nachts in de keuken en sliep overdag en ik was dus altijd alleen en moest mijzelf bezig zien te houden. Daardoor ben ik een “loner” geworden tot de dag van vandaag.

De enige cadeaus, die ik ooit in mijn leven heb gekregen, waren een aantal boeken van mijn grootvader. Dat werden mijn vrienden en die hield ik  voor mijzelf, toen ik via mijn eerste internaat St. Louise, het lezen en schrijven begon te leren. Gelukkig was ik intelligent en leerde vrij snel. Ik ben er zeker van dat mijn grootvader  daarmede mijn toekomst heeft verzekerd en gered, maar hij deed meer. Via een R.K. Bisschop in onze familie, Mgr. Lemmens, toenmaals Bisschop van Roermond, werd ik ondanks een grote tegenwerking van J. den Besten op de kostschool St. Louise in Amersfoort toegelaten. Daar man een broeder Deciderius mij persoonlijk onder zijn hoede. Hij sleepte mij in mijn eerste en enige schooljaar daar, van de eerste tot de vierde klas door 

mijn studies heen gesleept. Ik was toen 11 jaar en werd 12 in 1948. Het was een elite school, maar ik was de enige die beboterd brood at en niet de voorraden toegestuurd kreeg zoals de andere kinderen. Die aten jam, kaas, muisjes of pindakaas, ik at droog brood met een schrap boter. Maar ik was deel van een gemeenschap, ook al werd ik uitgemaakt voor pinda, als de enige Indische jongen aldaar. Geweldige cadeaus voor al die kinderen en medeleerlingen, met Kerst en Sint Nicolaas, of met verjaardagen;  ik liep daartussen, met niets.

10897266660?profile=original

Vader en moeder Lemmens

Maar voor het zo ver kwam, dat ik naar mijn allereerste school St Louise ging, werd ik eerst nog meegenomen naar de U.S.A. door een vriendin      van mijn moeder, Ria Oosterbaan, die met een Amerikaanse officier was getrouwd en mij mee naar Amerika wilden nemen, waar ik mij hevig tegen verzette. Daarna werd mij direct een naamsverandering opgedrongen, ook tot een “den Besten”, ook al verzette ik mij er tegen. Ik begreep niets meer van wat mijn moeder motiveerde, met al deze handelingen en voorstellen, die natuurlijk van J. den Besten kwamen. Ik wist van mijn grootvader, dat ik een hoop geld bezat op mijn naam, maar liefst 98.000 gulden en dat er ook een kwart van de waarde van het huis van mij was. En later bleek dan  J. den Besten niet van plan was, dat ooit aan mij te laten; wetten of geen wetten, rechten of geen  rechten. Om mijn eigendom te verdonkeremanen, werd het huis met groot verlies van de hand gedaan en mijn grootvader op  straat gesmeten, die daarmee tot een armoedige en eenzame dood was veroordeeld. Hieraan hebben de Nederlandse Autoriteiten mede schuld. Wat heeft Nederland met de nalatenschap van een oorlogsheld gedaan?

Terug naar het internaat St Louise te Amersfoort, na het enige jaar aldaar, gingen mijn zogenaamde ouders op vakantie naar Frankrijk, met hun eerste baby, een jongen, die later, dankzij haar trots en op haar kosten, dokter zou worden. Hij bleek ook  homosexueel te zijn en zou later zijn moeder van alles zou beroven (en daarmee dus ook mijn rechten) en haar de dood in zou jagen.

De tuinman van het internaat St. Louise werd gevraagd of hij op mij wilde passen en werkte ik dus met hem in de tuin in mijn zogenaamde vakantie. Na die vakantie en dat tuinwerk, werd ik van die school afgehaald en op de Technische hogeschool  Don Bosco, bij de Salesianen geplaatst, ook in een internaat in Amersfoort. Ook daar werd weer een tuinman gevraagd om op mij te passen terwijl de familie naar Frankrijk ging. Daarna werd ik ook daar vanaf gehaald. Dat was voor de rest van mijn leven, mijn laatste school, maar ten laatste leerde ik daar inderdaad ook het omgaan met gereedschappen.

Nu volgde echter de vreselijkste periode van mijn leven. De lezer begint nu mogelijk een idee te krijgen wat ik heb moeten doorstaan.  Dat ik mijn vaardigheden ondanks deze situaties heb weten te behouden, is bijna ongelooflijk. Ik heb toen zeker  de voorzienigheid achter mij gehad en kennelijk voor de rest van mijn leven. Misschien is dat de prijs, waar mijn vader zijn leven voor heeft geofferd.  Dat is de vraag waar ik mee aan het worstelen ben. Maar desondanks heb ik nu een vrouw en kinderen.

Een aanslag tegen mijn leven, waaraan ik vijfmaal de dans ben ontsprongen en verder een verschrikkelijk onrecht heb moeten ondervinden, hebben mij uiteindelijk berooid het land uitgestuurd. Ten gevolge waarvan ik nu dus als een emigrant in New Zealand zit, en daar berooid met letterlijk niets tot mijn naam, een nieuw leven moest beginnen, in mei 1962, dus 26 jaar oud. Wat heeft Nederland ooit voor mij gedaan? Wat, of hoe, met de geweldige en potentieel grote rijkdom, en geweldige studie kansen, die ooit mijn rechten waren en die mij ontnomen zijn, ook die door mijn vader aan mij zijn nagelaten.

In het nog vooroorlogse Indië; in 1939

De B.P.M.-Shell, eens mijn vaders bedrijf, gebood hem in zijn functie twee mensen te disciplineren, die de bloemetjes buiten zetten en de B.P.M. als maatschappij te schande maakten, in een tijd, waar een goede naam nog steeds zeer op prijs werd gesteld. Een de zoon van een zittende directeur ir. Jan Brouwer en een prof. dr. ir., professor in de Geologie H.H. Brons een hoge academicus, die zich aan de Japanners hadden verbonden. Voor welke reden dan ook, het was verraad, maar ir. Jan Brouwer door zijn vader gewaarschuwd, vluchtte toen naar Australië. Een mogelijkheid, die ook aan mijn vader geboden werd. Maar mijn vader, destijds de grote organisator van de B.P.M.-Shell in Nederlands Oost-Indië, beval de vernietigingen van de B.P.M.-depots in 

Tarakan en Balikpapan en vluchtte daardoor te laat. Hij was een patriot en verloor zijn leven, in dienst van zijn zogenaamde Vaderland.  

Die twee individuen (heren kan ik ze niet noemen), overleefden en waren ons vijandig gezind. Ze weigerden mijn moeder te helpen en ik wist natuurlijk te veel over en van Brons; ik was een gevaar voor hen en moest worden geëlimineerd en J. den Besten, chanteerde de Brons familie, met wat hij daarover van mijn Moeder had vernomen. Ab Brons nam hem in  dienst om mij te elimineren, wat goed in het plan van J. den Besten, maar ook in dat van de Brons paste. J. den Besten wilde mij immers ook kwijt, omdat hij niet van plan was, om mij ooit mijn rechtmatige bezittingen uit te betalen.

10897266071?profile=originalDe oorkonde die Adrians vader van de Nederlandse regering ontving

Nederland liet dit allemaal toe, door de inbeslagneming van ons huis en eigendom, onze thuis en onze haven, waardoor ik ook mijn grootvader, mijn voogd, en mijn enige bescherming verloor. Met daarbij ook de mensonterende Wet  Onbevoegdheid van de vrouw in die tijd. Dat onze situatie in Nederland, met hun acties 

tegen ons, nog verergerde, is ook de schuld van de Nederlandse Staat en haar overheden. Wat kan ik (persoonlijk) verwachten, als straks de “Indische Kwestie”, door Nederland wordt erkend?

U hebt nu de eerste 12 jaren van mijn leven gezien. Er volgden nog 14 jaren van ongeluk, levensgevaar en armoede voor mij in Nederland, voor mijn uiteindelijke vlucht door emigratie naar Nieuw Zeeland.

Beste Hans, je hebt mijn permissie hier mijn levensloop openbaar te maken. De Nederlandse Staat moet ook kennis nemen  van wat er met mij is gebeurd, evenals de B.P.M.-Shell, die  medeschuldig is aan de behandeling van de  zoon van een van hun toenmaals belangrijkste employés. De B.P.M.-Shell, heeft aan mij ook nooit de studiefondsen toegekend, die door mijn Vader met hen waren vastgezet in 1939, tijdens zijn laatste verlof in Nederland. Studiefondsen die aan mij uitbetaald zouden worden tot aan mijn dertigste jaar en het mede gebruik van alle sociale voorzieningen van de B.P.M. die ik nooit heb gezien of gekregen.

Dit is eveneens een deel van de reden waarom wij Indische Nederlanders nu al 70 jaar lang door Nederland behandeld worden; een periode die we de “Indische Kwestie” noemen. Maar ik weet het, ik ben lang niet de enige, ook al bedenk ik, dat mijn situatie en het verloop van mijn leven uniek is.  Als een consequentie van wat mij allemaal is overkomen, door mijn eigen moeders kennelijke onverschilligheid jegens mij en mijn lot, heb ik haar in 1998 persoonlijk gezegd, dat zij niet het recht had de oorlog te overleven. Deze harde, maar in mijn ogen reële uitspraak deed ik tijdens mijn laatste bezoek aan haar,  

een half jaar voor haar dood. Ik noemde haar als reden het verraad aan haar tweede zoon, ook een J. den Besten. Mijn moeder vroeg mij of ik het meende, hetgeen ik nogmaals bevestigde Zo namen wij afscheid voor de laatste maal; ik heb er geen spijt van, maar ik heb er wel moeite mee. Kunt U zich dit indenken?  Echter los van haar behandeling van en verantwoording jegens mij, haar enige kind van haar eens zo zeer geliefde man, was ook mijn moeder, eens een geweldige persoonlijkheid in die moeilijke jaren. Met geweldige prestaties en trouw aan haar geadopteerde land en nationaliteit en mogelijk honderden hebben hun levensbehoud in de kampen aan haar kookkunsten te danken. Moeder kreeg na de oorlog in Nederland, vele brieven van kampgenoten die haar bedankten voor wat zij had gedaan,  brieven die in nijd en jaloezie door haar tweede man J. den Besten werden verbrand. Maar waarom liet mijn Moeder mij toen in de steek?Nu op 12 jarige leeftijd, werd ik na de vakantietijd en na de vakantie van mijn “familie”, ook weer in Frankrijk,  ook weer van mijn tweede school verwijderd. Ook op deze tweede school liet de tuinman van die school Don Bosco, te Amersfoort, die op mij paste, mij “helpen” bij het werk in de tuin.

J. den Besten had zijn macht nu gevestigd, met onze bezittingen totaal onder zijn beheer en mijn Moeder scheen haar eigen gewoonlijke zelfbeheersing en persoonlijkheid volkomen te zijn verloren. Wij woonden nu na hun huwelijk, in ons eerste huis in de hoerenbuurt van Den Haag, in de Scheldestraat, recht tegenover de ramen met spiegeltjes en die dames in hun voor mij zo vreemde kledij, nooit eerder zoiets geweten of te hebben gezien, was dat voor mij een volkomen raadsel. Dit werd toen ook schijnbaar de tijd voor  

den Besten, om de door hem   met ons aangenomen positie te bevestigen, door mijn moeder volkomen te onderwerpen, zoals hij dat gedurende zijn eigen Vaders tijd had geleerd, in het vooroorlogse Roemeense Bucharest, met de vrouwen aldaar. De “Balkanisatie” van mijn moeder, de totale onderwerping van zijn vrouw, mijn moeder, waarvan ik later ook hoorde, dat het zijn bedoeling was, om ook mijn moeder als zodanig te werk te stellen. Hoe was dat mogelijk.

10897266871?profile=original

Nog een foto van Adrian, 15 jaar oud

Mijn moeder werd zo vaak getrapt en geslagen, dat zij zich veelal niet buiten de deur dorst te vertonen. Ongelooflijk genoeg, bleken die woningen ook tot de B.P.M. te behoren, zo tegenover onze trappen hal woonden ook B.P.M.-ers, de familie de Koning. Door het gegil en het geschreeuw van mijn Moeder, riepen die de politie.  Ondanks dat de politie de staat van mijn moeder kon zien, wist den Besten de rollen zo te verdraaien, dat de politie sympathie met “hem” hadden. Ondanks de vele gaten in mijn kennis, wist ik genoeg, om hem Mossadeg, te noemen, de huilende Minister-president van Iran in die tijd. De buren durfden niet meer te reageren, na bedreigingen van den Besten. Ze hadden nu gezien, van wat hij met de  politie wist te bereiken, ondanks mijn moeders uiterlijke kentekenen, van zijn beestachtige behandeling van haar.                                                         Nu begon ook de tijd voor hem, om zich tegenover mij een houding aan te meten. Met mijn Moeder onderdrukt en onder controle en daardoor niet in staat om tussen hem en mij te kunnen komen, om mij te verdedigen, nu was ik aan de beurt. Het was de winter van 1948, dikke sneeuw en ijsbloemen op de ramen, werd mij geboden, mij uit te kleden, veel van mijn kleding, (nu lompen) was nog steeds van onze repatriatie, de schoenen met touwtjes bij elkaar gebonden, werd ik naakt aan mij haren de douche in getrapt. Ik schreeuwde niet, het had geen zin.

Nog steeds broodmager, stond ik onder dat ijskoude water te jammeren, hij stond met een Spaanse riet voor de open deur, twintig minuten tot een half uur, als ik eruit probeerde te komen, sloeg hij mij op mijn natte huid, ten gevolge waarvan de wonden weken namen om te helen. Ik kon mij na die behandeling nauwelijks meer bewegen. Aan mijn haren werd ik naar het koude gedeelte van het huis, mijn kleine kamertje,  gesleept, de kamer in gegooid, op de vloer gesmeten, waar alleen een kaal matras en een paardendeken lag, terwijl ik niet eens was afgedroogd. Dit heb ik 11 of 12 keer moeten doorstaan. De kennelijke bedoeling was, om mij een longontsteking te bezorgen. Mijn moeder zat in de enige warme kamer, met hun eerste baby een jongen en ook een Jannes en kwam er nooit uit, zij was te bang.      Is dit van een moeder te bevatten? In die omstandigheden? Misschien wel.

Over mijn Moeder

Mijn moeder, kwam uit een niet zo welgestelde familie, een Kleermakerij en was een van de ouderen, van 11 kinderen.  Grootvader een geweldige verteller, met slechts een been, was door geheel Sauerland en Westfalen in Duitsland bekend. Moeder was geboren op een vrijdag de 13e mei in 1913, dus aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. Haar door ambitie gedreven leven behelsde Piano spelen, kleding ontwerpen en maken en had ook de Kookschool doorlopen, bij een van de in die streek bekendste Hotels in Winterberg. Als Gouvernante bij een rijke Maastrichtse familie, leerde mijn moeder uiteindelijk mijn vader kennen. Mijn moeder sprak vijf talen, vloeiend Maleis was haar laatste taal.

Beginnende met de huwelijks-voltrekking in Kasteel Oud Wassenaar, bracht haar huwelijksreis haar in 1934, langs vele van de Franse kastelen en Chenonceau aan de Loire en tenslotte het Casino te Monaco, waar zij een maal mocht spelen met 1000 gulden. Moeder was gelukkig, het werden er 4000. Enthousiast wilde zij het nog een maal herhalen, maar mijn vader zei neen; eenmaal was de afspraak en zo bleef het.

In Nederlands-Indië

Moeder was een beetje koket, elke zaterdagavond, in de Soos, in een andere avond japon, nooit een tweede maal gedragen, het waren haar eigen gemaakte designs en de avond japon veranderde in een cocktailjurk en daarna in een middag japon, met veel hand gemaakte opsmuk, waar zij inderdaad bewonderenswaardig mee was, zo was haar leven, in ons oude vooroorlogse  Indië. Maar mijn vader keek naar de toekomst en dit was een duur spelletje. Zo kwam de afspraak, dat mijn Moeder alle stoffen kon kopen, die zij maar wenste, vermits zij haar eigen kleding ontwierp en zelf maakte. De stoffen kwamen van over de hele wereld, zelfs Iers linnen. Mijn moeder was de dame. Maar waar was er de moederlijke tijd voor mij? Die was er niet, voor mij was daar alleen maar de baboe en mogelijk de borstmelk afgekolfd en met de fles  aan mij gevoed.

Mijn vader was trots op zijn eerste zoontje, dat weet ik, er waren foto’s die daarvan getuigden, maar hij had ook een hoge baan bij de B.P.M.-Shell en verantwoordelijk voor de algehele financiën van die Maatschappij. Hij vloog met de Shell vliegtuigen veel en over geheel Indië voor inspectie van de boeken op de vele Shell stations. Eenmaal zelfs eens met Douglas Bader, de beroemde Engelse piloot  zonder benen, die ook voor de Shell vloog. Mijn Vader was helaas dus veel weg  voor inspecties. Corruptie tierde ook in die tijd welig en zo werd het bekend dat telegrammen mijn Vader vooruit gingen, als waarschuwing, zodat de boeken om in een correcte situatie zouden zijn. Er werden hem zelfs afkoopgeschenken aangeboden in vaak geweldige bedragen. Mijn vader reageerde daarop met ontslag en een schoonveegactie schoonveeg actie en zo werd de naam van mijn vader gevreesd op de verschillende stations, waarvan de boeken niet correct waren.

Het B.P.M.-Shell soosgebouw in Pladju

Desondanks was mijn Moeder toch nog te trots, maar ook ten zeerste beschaamd (hoe vaak was de eens zo zeer bekende naam van A.C. Lemmens, door de omstandigheden bezoedeld), om door ook maar enige 

vroegere bekende te worden gezien, vanwege haar huidige uiterlijk en onze vroegere reputatie. Was dat de bedoeling van die Jannes den Besten?

Waarom had ik een moeder, die geen belang of verantwoording voor haar  enig kind nam. Niet als een hartelijke warme en veilige Moeder, maar ook niet door haar onbesuisde tweede huwelijk, nog wel in gemeenschap van goederen ook nog, zonder acht te slaan op de belangen van haar kind. Zelfs al was dat met en onder al de geweldige beloften van die man.

Natuurlijk, haar tweede huwelijk was een volslagen nachtmerrie en in haar situatie was er geen uitweg. Door in alles toe te geven, hoopte mijn moeder een succes van dat huwelijk te kunnen maken. Dat was  dus ook debet aan haar houding  tegenover mij. Ze had toen niet door dat het  haar tweede man in het zo onverantwoorde huwelijk in gemeenschap van goederen, alleen te doen was om haar kapitaal.

Maar er was ook weinig mogelijkheid tot enige hulp, voor mijn Moeder, ze was immers geïsoleerd door de omstandigheden. Er werd een school voor mij gevonden, een RK. School aan het Westeinde. Onder de Wet moest dat tot 15 jarige leeftijd op school blijven, maar kennelijk had niemand enige belangstelling voor mij. Geen interesse en geen leidende hand, of een extra aanspraak, want ik was immers het jongetje dat niet sprak, en zich alleen wist te vermaken; in de geest nog steeds helemaal terug in de tijd van de Japanse kampen. Het Moffen-jongetje, waar de andere kinderen niet mee mochten spelen.    Ik wist niet beter en in Nederland was ik alleen maar een van de pinda’s, waar weinig interesse voor was. Het liep totaal op niets uit en duurde slechts enige maanden, ik leerde daar totaal niets. Tenslotte hing ik gewoon ergens rond en liep ik de geweldige afstanden, op mijn totaal versleten schoenen, in sneeuw en ijs, nog steeds vanuit de repatriërings-periode. Er was immers geen controle op mij Menigmaal, vroeg ik mij af, waarom ik eigenlijk geen moeder had, ik kan mij de borstvoeding niet herinneren, was het afgekolfd, zoals het mij door de baboe werd gegeven. In tegenstelling tot mijn vader, heb ik nooit in de armen van mijn moeder gelegen, maar 

ik had wel de mooiste kinderwagen van Pladju, zo werd verteld.

Tot zover het tweede deel van het levensverhaal van Adrian Lemmens, dat   hij voor deze NICC Nieuwsbrief schreef

 

Lees verder…

Het verborgen moederschap van Sandra...


10897352873?profile=original

Bron Telegraaf 10 juni 2017

 WAT NIEMAND WEET OVER BETREURDE ZANGERES

Het verborgen moederschap van Sandra...

Dat het overlijden van SANDRA REEMER ook voor haar naasten onverwacht kwam, blijkt wel uit het feit dat haar eigen ’spirituele dochter’ nooit bewust afscheid van haar heeft kunnen nemen. In een exclusief interview met Privé spreekt DIEUWKE RIDDERBUSCH (38) voor het eerst over Sandra’s laatste uren. En dan is er ook nog een zoon, voor wie zij z’n opleiding tot apotheker betaalde…

Kinderen waren het grote gemis in het leven van SANDRA REEMER, die deze week op slechts 66-jarige leeftijd overleed. Maar de betreurde zangeres had wel een manier gevonden om dat verdriet te compenseren. Zij had een ’zoon’ en een ’dochter’ met wie zij hechte banden onderhield en die zij liefdevol en ruimschoots ’bemoederde’…

Ze hadden een band die misschien niet door iedereen werd begrepen, maar die voor henzelf duidelijk was vanaf het moment dat ze elkaar ontmoetten, Sandra Reemer en de bijna dertig jaar jongere DIEUWKE RIDDERBUSCH (38). Ze waren soulmates, hielpen elkaar door zware tijden. Tot het onverwacht snelle einde…

Afscheid

Volgens Dieuwke wist Sandra wel dat haar leven niet lang meer zou duren. Maar de dood kwam zelfs nog voordat ze goed en wel afscheid van elkaar hadden kunnen nemen.

Dieuwke in gesprek met Privé: „In het ziekenhuis sprak ze opgewekt over haar nieuwe chemokuur die ze net was begonnen. Ze was een beetje moe, maar voelde zich verder gewoon góed. Ook at ze normaal. Ze is maandagavond gewoon gaan slapen, maar wakker werd ze niet meer. Hoe kan dat nou? Volgende week zou ik weer bij haar logeren! Precies zoals we dat al tientallen keren eerder hadden gedaan. Een lekker flesje wijn erbij en praten, urenlang praten. Tot diep in de nacht over van alles en nog wat. Over het leven en over spiritualiteit. Ik kan er nog niet bij. De dagen na Sandra’s dood heb ik nauwelijks kunnen slapen. Misschien twee uurtjes, meer niet. Ik kan gewoon niet geloven dat ze er niet meer is. Dat ik nooit meer wat van haar ga horen en nooit meer bij haar ben…”

Sandra en Dieuwke waren al sinds 1994 vriendinnen en tussen de vrouwen ontstond een hechte vertrouwensband. Dieuwke mag dan niet Sandra’s biologische dochter zijn, zo beschouwde de zangeres haar wel. Zelf zei ze daar ooit over: „Ze is mijn spirituele dochter die als familie is gaan voelen. En dat terwijl er in het begin geen normaal gesprek met haar te voeren was omdat ze me adoreerde. Stotteren, stamelen, meer kwam er niet uit. Ik voelde me daar erg ongemakkelijk bij. Pas na een jaar studeren in Amerika, zag ik de verandering en dat resulteerde in onze moeder-dochter band.”

Dieuwke kan zich de eerste ontmoeting met Sandra nog goed herinneren. „Ik was vijftien en had me opgegeven bij PETER JAN RENS’ programma Geef nooit op om daarin samen met Sandra een liedje te zingen. Ik schreef haar echter zelf ook een brief waar ze al vrij snel op antwoordde: ’Meid, als het je lukt dan kun je op me rekenen.’ Met die brief onder mijn arm meldde ik me vervolgens bij de auditie. Zo van, aan Sandra zal het niet liggen. Bij de daadwerkelijke opname zagen mijn (echte) moeder en ik vanuit een wachtkamer hoe Sandra zich bij de receptie van de tv-studio meldde. Stiknerveus was ik. Maar het optreden ging gelukkig goed, en we hielden contact. Het meest bepalende moment was wel in 2000, toen ik bij haar was en Sandra zei: „Ik heb het gevoel dat ik jou uit een vorig leven ken. Je voelt gewoon echt als een soort dochter en zo moet ik je vanaf nu maar gewoon gaan noemen. Mijn ’spirituele dochter’. Ze was heel stellig. Nu pas besef ik hoe bijzonder dat moment was.”

Kibbelen

De twee hadden ook moeder-dochter-strubbelingetjes. „Als ze me van het station kwam ophalen, dan zag ik soms al aan haar gezicht dat ze het ergens niet mee eens was. Ik gaf haar dan altijd tien minuten de tijd om haar verhaal te doen, precies zolang als de rit naar huis duurde. Dan moest ze ophouden. Die verwijten gingen gepaard met hevige handgebaren achter het stuur, maar eenmaal uitgestapt kon ze me dan ook wel weer lachend aankijken en zeggen: ’Je bent zo lekker eigenwijs en dat is eigenlijk maar goed ook. Want als je eigenwijs bent dan voel je je goed.’ Mijn eigen moeder was ook gek op Sandra dus ze stond het allemaal toe. Van mijn contact met haar heeft ze nooit een probleem gemaakt.”

Met de komst van Dieuwke in Sandra’s leven werd daarin voor de zangeres een leegte gevuld. Het niet krijgen van kinderen, compenseerde ze door zich jarenlang in te zetten als ambassadrice voor het Liliane Fonds en later haar eigen Sandra Reemer Foundation. Zo leerde ze in Kenia WILLIAM van vijftien kennen, die zonder een woord Engels te spreken op haar afstapte en duidelijk maakte dat hij zo graag naar school wilde. Sandra daar toentertijd over: „Dat raakte me zo, ik besloot hem te helpen door zijn apothekersopleiding te betalen. Daarna heb ik jarenlang niets van hem gehoord, totdat ik in 2012 een mailtje kreeg. ’Dear mum, het gaat goed met me en ik ben inmiddels dokter en stamhoofd van mijn groep’, schreef hij. Hij bedankte me en ik vocht tegen mijn tranen. Ik was nooit moeder geworden, maar had op deze manier toch ergens op de wereld iemand een zetje in de goede richting kunnen geven.”

Wat William op afstand was, werd Dieuwke dus dichter bij huis: een aangenomen kind voor het leven. Om die reden maakten ze samen ook bijzondere reizen, naar Kenia en naar Bandung, de plek in Indonesië waar Sandra’s wieg stond.

Dieuwke: „Die reis, zes jaar geleden, is wel het mooiste dat we samen hebben meegemaakt. Als ik er nú over praat, word ik meteen emotioneel. Het is te bizar voor woorden om het over iemand te hebben die een paar dagen geleden nog gewoon haar boterhammetje at. In het ziekenhuis keek ik haar aan… Die blik, ik wist genoeg. Ze stelde me gerust. Ik kon rustig naar huis gaan, want dit zou geen definitief afscheid zijn. Maar dat werd het dus wel! Ik kan gewoon niet geloven dat ik haar voorgoed kwijt ben en de hardste klap, die komt denk ik nog. Gek genoeg maakte haar ziekte haar ook vrolijk. Sandra had haar huis verkocht en er moest nog een hoop geregeld worden, maar de mensen om haar heen zouden alle zorgen uit handen nemen en alles regelen. Die stroom van liefde maakte haar op het laatst kalm, rustig, gelukkig en dankbaar.”

Te laat

Sandra overleed in de nacht van maandag op dinsdag, maar het boek van haar leven is nog niet helemaal dicht. Dieuwke: „Samen waren we al een tijdje bezig aan haar biografie. Niet over haar artiestenbestaan maar vooral hoe ze in elkaar steekt als mens. Daar wilde ze de wereld graag nog beter kennis mee laten maken. Vorige week stuurde ik haar nog een aantal nieuwe, geredigeerde hoofdstukken maar die heeft ze niet eens meer kunnen lezen…”

Dieuwke stopt even, dan zegt ze: „Ik vind het gewoon zo erg dat ze haar boek nooit meer te zien krijgt. Gelukkig heeft ze een groot deel van de teksten nog gelezen en met de stijl waarin alles was opgeschreven, was ze heel tevreden. Er nu direct mee verder gaan, is nog even te zwaar. Maar ik ben wel van plan het af te maken. Ik ben het aan haar verplicht want het is het laatste dat ze me zei: ’Dieuwke, maak dat boek af!’ Mijn God, wat ga ik haar warmte, stem, kuren, wijsheid, gekkigheid en waanzinnig groot hart missen. Maar haar laatste wens zal in vervulling gaan, als de tijd er rijp voor is.”

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

10897234678?profile=originalSchrijf U vandaag nog in als deelnemer voor het traktaat van Wassenaar!

Dan kunnen wij morgen aan de slag om de NL - Staat te dagvaardigen via WWW.ICM-ONLINE.NL kan U zich inschrijven.
Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl 
U bent € 50 verschuldigd als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, het  enige Indisch Kanaal ! 
Let op! Beantwoord de  vragen juist om in aanmerking te komen als onze advocaten er in te slagen de NL - Staat te dwingen tot uitbetaling conform het verdrag Traktaat van Wassenaar.


10897349477?profile=original
10897349296?profile=originalHalbe Zijllstra van de VVD vraagt zich af "waar is die 689 miljoen gebleven, 

veel geld voor die tijd" dat de republiek Indonesia aan Nederland betaalde die weer aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG) betaald diende te worden, die uit het land moesten vluchten met het verlies van al hun bezittingen, spaar - en banktegoeden. Rutte en Geert wordt wakker ! Gaat nu om ruim 3 miljard, betaal een keer de Indische schulden aan de 60.000 Indiegangers en gebruik die meevaller eens om je oude…  Doorgaan  om verder te lezen.

 

Namens ACTW66 & ICM Team / Dank voor uw inschrijving. UPDATE PER 6 juni 2017.

CLub van Julius Stemmerik te Zoetemeer donaties + inschrijving voor deelname ACTW66  ------  totaal € 3800, hebben tot opheden het hoogst gescoort ! 

-  Julius Stemmerik                                - € 2.000
 
Inschrijvingen elk € 50  totaal € 1.800
Mw.N.F.M.v.Affelenv.Saemsfoort-Weimer
Mw. S. Bos
    1. Dhr. R. Bouwman
    2. Mw. E. Brassinga-Camphuisen
  1. Hr. C.M. Brookman
  2. Mw. F. Brookman - Das  >>>/font>
  3. Mw. H. van Caspel -  v.d. Wel
  4. Mw. C. Charlouis 
  5. Rolo Lapre
  6. Gloria Hardy
  7. Stichting Stellar Events
  8. WNProductions (Istemewa Events)
  9. Ton Meijer (Productions)
Heeft u vragen welke kosten het omdraait en welke bedragen benodigd zijn om zonder kleren scheuren door dit Mega - proces te komen, mail naar schwab@icm-online.nl
                Doorgaan om de lijst verder te raadplegen wie zich hebben ingeschreven en gedoneerd.

Lees verder…

Persbericht

Kallenkote, juni 2017  

Sate feest bij dierenpark Taman Indonesia

10897359273?profile=original

 

10897359098?profile=original


Genieten van de Indonesische cultuur op de kleinste, maar gezelligste Indische markt van het Noorden.

 

Indonesische sferen midden in dierenpark Taman Indonesia. De Pasar Saté wordt dit jaar gehouden op 17 en 18 juni en, zoals de naam al verluidt, zullen er tal van kramen staan met verschillende soorten saté. Denk hierbij aan: Saté Kambing, Saté Udang en Saté Babi. Op deze manier kunnen de bezoekers kennismaken met de Indonesische keuken. Er zijn natuurlijk ook een hoop andere dingen te beleven op de Pasar Saté. Op zaterdag zal de Indonesische zanger Mick Woearbanaran en zijn vriend Henk Klompemaker het publiek vermaken. Op zondag treedt de Indische band Rawit op.

 

Pasar Saté

U kunt genieten van verschillende satés die vers voor u worden bereid. Natuurlijk kan de poco poco gedanst worden op vrolijke muziek, maar er is meer. Er is een kleine markt met onder andere kookgerei, Tjendol, Indonesische (kinder)kookboeken, (reis)informatie over Indonesië en nog veel meer. Kinderen kunnen zich verkleden in Indonesische kledij, bouwen met bamboe en kijken naar ‘Kantjil’, het Wayang schimmenspel. Er is dus een hoop te beleven op de Pasar Saté! Voor meer informatie kunt u terecht op www.taman-indonesia.nl/evenementen.

 

10897359897?profile=originalRawit, een pittige band!

Op zondag 18 juni treedt de Indische band Rawit op. Een band die bestaat uit zes leden die samen Indische muziek maken. U kunt zondag dansen op onder andere: Country, Marenge, Poco-Poco en af en toe een Indorock nummer.

 

 

10897360288?profile=originalMick Woearbanaran

Op zaterdag treedt Mick Woearbanaran op.  Hij staat vooral bekend om zijn gezelligheid, en prachtige stem. Deze keer neemt hij zijn vriend Henk Klompemaker mee, waarmee hij een vocaal prachtig duo mee vormt. Kom vooral even genieten van hun Elvis Presley songs!

 

  

10897360863?profile=originalLudiek vaderdag actie: Vaders in een sarong bij Taman Indonesia

Vaders die gehuld in een sarong naar Taman Indonesia komen, op zondag 18 juni, mogen gratis het park bezoeken!.

 

Als tip voor de kinderen, laat dierenpark Taman Indonesia vaders gehuld in een Indonesische rok, gratis toe in het dierenpark op vaderdag.  De traditionele sarong kan gewikkeld worden om benen, wat luchtig en gemakkelijk te dragen is. Daarnaast kunnen de kinderen de vaders verwennen met een overheerlijk sateetje!

 

Taman Indonesia

De Pasar Saté wordt jaarlijks gehouden in Taman Indonesia. Dit exotische dierenpark in Kallenkote (bij Steenwijk) herbergt vele Indonesische dieren, een eethuisje en een winkel, waar een groot aanbod van Indonesische kleding, Aziatisch voedsel, batikstoffen en interieurartikelen worden verkocht. Een wandeling door de tuin van Taman Indonesia is een ware ontdekkingstocht: Indonesische vogels en kleine Aziatische zoogdieren in een sfeervol aangelegde tropische tuin.

 

Naam: Pasar Siang

Datum: 17 & 18 juni

Tijden: 12:00 – 18:00

Adres: Kallenkote 53, 8345 HE te Kallenkote

Website: www.taman-indonesia.nl

Organisatie: Taman Indonesia

Email: info@taman-indonesia.nl

 

EINDE PERSBERICHT

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives