Hoe zit het met (INDO) Indisch paspoort van Mark en Geert eigenlijk?

De beste verdediging is in de aanval te gaan. Geert heeft dit bewezen de afgelopen jaren om de aanval in te zetten op de secretarissen en Kamerleden met een paspoort met een dubbele nationaliteit. Zelf verschoond blijft van zijn afkomst.

Mark legt het onderscheid per land zoals nu Zweden en Turkije zich voordoet. Met een definitie waar het land van herkomst invloed uitoefent op haar onderdaan de drager van het paspoort hierin bepalend is o.a. te maken met de dienstplicht en het erfrecht.

Terug naar het Indisch paspoort met een lange historie.

Velen uit de Indische Gemeenschap willen liever niet meer aan herinnerd worden aan deze vreselijke tijd. Elke dag weer vreesden zij voor hun leven en hopen dat hun visum om toelating tot het land van herkomst op de deurmat viel in het voormalige Indie, en zonder dat de Indonesische autoriteiten hier achterkwamen.

Zeker van de kant van de Nederlandse regeringen in het bijzonder die toen het toelatingsbeleid uitvoerde op haar onderdanen met een Nederlands paspoort. Duurde een dergelijk aanvraag wel 5 jaren.

Hiervoor moeten wij terug naar de Tweede Wereld Oorlog toen Indische Nederlanders en Nederlanders met Nederlandse nationaliteit in het voormalige Indië (Nu republiek Indonesië, het land waar Obama ook is opgegroeid.) woonden.

Koningin Wilhelmina verklaarde rechtstreeks Japan vanuit Londen de oorlog. Japan viel onmiddellijk het voormalige Nederlands Indië binnen, en nam de Nederlandse onderdanen gevangen na een strijd.

Deze werden overgebracht naar Jappenkampen. Na de capitulatie - dus geen bevrijding zoals in Nederland- ontstond een woelige periode voor de Nederlandse onderdanen die elke dag voor hun leven moesten vrezen. Met geen enkel bezit meer, alles werd hun ontnomen.

De Nederlandse regering probeerde het voormalige Indië weer onder het Nederlands bestuur / bewind te brengen dit tegen de wil in van de VS. Dit mislukte, en de republiek Indonesië werd onder president Soekarno een feit.

De lange besiapperiode volgde waar nimmer een einde aankwam voor vele Nederlandse onderdanen, die mede hebben gestreden tegen Japan en Indonesië met de beruchte politionele zuiveringsacties. Deze stonden voor een groot dilemma waarvoor elke dag voor hun leven moesten vrezen in die tiid.

Op de achtergrond begon de republiek Indonesië ook eisen te stellen als het om de paspoorten gaat met een dubbele nationaliteit voor de Indische Nederlanders. Immers deze waren Nederlander en hadden dus een Nederlands paspoort.

President Soekarno stelde dat zij nu voor een paspoort moesten kiezen met 1 nationaliteit dus WN-schap ofwel Warga Negara. Mochten deze niet voor WN kiezen stonden hier forse sancties op om het land Indonesië direct te verlaten, en op het dagelijkse leven zullen alle beperkende maatregelen wordt opgelegd die alle Indische Nederlanders troffen.

Tegen deze achtergrond moest de Nederlandse regering voor een repatriëring van 340.000 plus 40.000 Molukkers verzorgen van Indonesië naar Nederland. Dat een lang traject kende dat vanaf 1949 begon tot 1962.

Vooraf dienden de Nederlandse onderdanen rekest aan de Koning in te dienen om naar Nederland terug te mogen keren. Een dergelijk rekest werd voor ruim 300.000 Indische Nederlanders afgewezen, en na vier of vijf jaren werd in vele gevallen pas het visum verstrekt. Meeste Indische hebben gedurende deze periode moeten zwijgen of namen toch noodgedwongen WN-schap aan om niet door die zware sancties te worden getroffen met gevaar voor hun leven elke dag weer!

De groep onderdanen die geen enkele mogelijkheden hadden waren genoodzaakt om het WN-schap noodgedwongen te aanvaarden om een dragelijk leven en bestaan te leiden. Deze Indische Nederlanders is dus de toegang geweigerd om terug te keren naar het land van herkomst namelijk Nederland.

Deze Indische groep is gegroeid tot nog eens 1,5 miljoen die nu nog steeds in Indonesië verblijven. De andere Nederlandse onderdanen gingen van Het voormalige Indië naar landen als Australië, Canada, Nieuw Gunea, Amerika en Zuid Afrika. De Nederlandse Indischen die nu in Indonesië verblijven worden o.a. gesteund vanuit Nederland door de Stichting Halin.

Het Indisch Nederlands paspoort waar bloed aan de handen van de Nederlandse regering kleeft.

Weet U nu waarom het voor Geert een Trauma is die dubbele paspoorten

Raar maar waar: Geert Wilders als ‘toekan kroepoek’

Na afloop van een optreden in het stadhuis van Nijmegen stond ik buiten met twee Indische dames. Twee jongens van Marokkaanse afkomst fietsten voorbij. ‘Kijk, daar heb je weer dat tuig van de riggel’, zei een van de dames. ‘Kent u die jongens?, vroeg ik. Het antwoord was nee. ‘Hebben ze u wat gedaan?’ Opnieuw nee en een integratiedebat op de stoep van het stadhuis was het gevolg. Volgens de dames zijn Marokkaanse jongens onbeschoft, omdat ze niet fatsoenlijk opgevoed worden door hun ouders. Ze vergeleken dat met hun eigen opvoeding toen ze hier in Nederland kwamen in de jaren ’50.

Dat herkende ik. Ook mijn ouders en familie hielden ons voor hoe we ons hier moesten gedragen. Netjes, beleefd, fatsoenlijk. Zo waren ze het in Indië gewend en zo moest het ook hier, want hier moest je je vooral aanpassen. Altijd groeten, met twee woorden spreken, opstaan in de bus voor oudere mensen. En hoe vaak kreeg ik niet te horen ‘éérst je huiswerk, dán de meisjes’. Mijn familie dreigde ook met wat er kon gebeuren als we niet ons best deden. Dan wachtte ons een slechte toekomst als straatschoffie in de kampong of als ‘toekan kroepoek’ (Indische kroepoekbakker).

In de Indische gemeenschap ontstond vorig jaar wat deining vanwege het gerucht dat Geert Wilders een Indo zou zijn. Het werd met ongeloof ontvangen. Zou Geert met zijn onverholen afschuw van de multiculturele samenleving en zijn felle anti-islamhouding afkomstig zijn uit het grootste islamitische land ter wereld? Dat kon niet waar zijn.

Toch wel! In de biografie ‘Veel gekker kan het niet worden’ (2008) bevestigt Wilders wat ongemakkelijk zijn Indische afkomst. Daarin zegt hij o.a. ‘bij de oudste zus van mijn moeder gingen we wel eens in het weekend kroepoek bakken’. Geert Wilders als Indische kroepoekbakker; het moet inderdaad niet gekker worden.

In mijn jeugd was kroepoek bakken mijn favoriete kookactiviteit. Je doet die kleine kroepoekjes in de hete olie en dan worden ze heel snel heel groot in allerlei kronkelige vormen. Je moet wel erg opletten: niet te veel, anders rijzen de pan uit en niet te lang in de olie, anders branden ze aan. Maar als het goed gaat tover je iets oneetbaars tot een knapperige lekkernij.

De afgelopen tijd is de geblondeerde Indische kroepoekbakker al weer wekenlang de lieveling van alle media. Gedurende het gehele formatieproces bakte hij er weer lustig op los. Met zijn politieke kroepoek voorziet hij anderhalf miljoen voorstanders van knapperige hapklare brokken. Tegelijkertijd geeft de kroepoekbakker al zijn tegenstanders een onverteerbaar gevoel. Zo onverteerbaar dat er een proces tegen hem werd aangespannen. Dat vind ík weer onverteerbaar. De strijd om zijn opvattingen hoort niet thuis in de rechtzaal, maar in het parlement en het maatschappelijke debat. Dáar moeten voor en tegenstanders met elkaar de pollepels kruisen over zijn smaak en zijn recepten. Nu kan de kroepoekbakker zich uitleven als dé topkok van de vrije meningsuiting en zich tegelijkertijd op zijn zwijgrecht in de rechtzaal beroepen.

Kroepoek bakken is als toveren, maar Wilders is een slechte tovenaar. Hij gooit teveel giftige stukjes in de oververhitte olie van de Nederlandse samenleving, waardoor ze de pan uitrijzen. Hij houdt ze ook te lang in de pan, zodat ze alleen door aangebrande mensen te vreten zijn. Nee, ik gun Wilders van harte vrijspraak in zijn proces. Hij mag wel veroordeeld worden, maar dan door de Keuringsdienst van Waren. Voor zijn niet te vreten kroepoek.

Wouter Muller, auteur is actief als muzikant, tekstschrijver en componist en tevens werkzaam voor de Stichting Welzijn en Cultuur Twente

(bron: Twentse Courant Tubantia, 23-10-2010)

Reactie op "Hoe Indisch is het nieuwe Kabinet"

Rosy Pereira

Nadat het duo Sandra & Andres elkaar gaat, zet Andres de succesformule voort te zetten met zangeres Rosy Pereira.
Na enkele hits in de periode 1975-1977 en deelname aan het Nationaal Songfestival blijkt de formule uitgewerkt.

Rosy zet haar carrière voort en dan met name in Duitsland.

Solo of samen met de band Of Course brengt zij een mix van haar oude hits, haar "Pasar Malam Souvenirs', aangevuld met de meest sprekende 'dance' hits & classics van de jaren 60, 70 tot the eighties.
Als all-round artieste weet zij als geen ander het publiek opzwepend mee te nemen in háár passie... muziek, muziek en nog eens muziek!

Laat u verrassen door de sound van miss Rosy Pereira.

www.rosypereira.nl

Riem de Wolff

Zij behoorden tot de grondleggers van de Nederlandse popmuziek

Zowel Riem als Rosy kunnen met orkestband maar ook 'live' door de band Of Course optreden.

Een band die niet het geijkte fifties- en sixtiesrepertoire speelt, maar oldies in een eigentijds jasje.
Authentieke sixtiesbands zijn vaak alleen leuk voor echte liefhebbers, bij Of Course is dat zeker niet het geval.

Ook het jongere publiek vermaakt zich uitstekend, iedereen swingt, jong en oud!
Bekende en minder bekende songs volgen elkaar in rap tempo op.

http://www.of-course.nl

The X-factor Indo Music Classics

Dit evenement wordt op 27 november a.s. georganiseerd in het Flevoparq in Dronten.

Maar liefst 20 gevestigde artiesten en jonge talenten brengen muziek, zang en dans in een exotische ambience
The X-factor Indo Music Classics 2010 stelt zich ten doel om het Indisch Muziek Erfgoed in stand te houden om deze jaarlijks blijvend onder de aandacht te brengen, daar naast kan nieuw- en oud talent zich presenteren aan diverse organisaties.
Bijna 70 jaar zijn de Indische muzikanten in de weer, door de jaren heen wisten zij internationaal hun successen te verwerven.

The Blue Diamonds die Nederland in één keer op de wereldkaart zette, ook bands als The Rolling Stones en The Beatles waren fan van The Tielman Brothers voordat zij beroemd werden.

Op de achtergrond de vele Indische bands met de verschillende muziekstromingen hun muziek uit het voormalige Indie in de jaren 50 naar Nederland bracht.

The Indo Rock, Indo Country en de muziekstromingen van the Sixties, The Seventies and The Eighties verweven ieder in hun eigen muziekstijlen die zich ontwikkelde in het "Haagsche Liverpool" die de basis legde voor vele bekende Nederlandse bands.

Barry van The Golden Earring merkte nog vrij recent op "dat hun successen in VS mede aan de Indo Rock te danken was"

Wekelijks vullen de Indische muzikanten de podia op de vele pasars malams, Kumpulans, en concerten waar massaal het publiek op afkomt.

Tijden: 12.00 tot 24.00 uur. Voorverkoop van kaarten: 06-53793649 of 0321-388700 of schwab@icm-online.nl

http://icmonline.ning.com/

Tevens verzorgen wij de boekingen voor een groot aantal nationale en internationale artiesten op het gebied van ‘Goud van Oud’ en Country & Western .

Mede door ons management van o.a. Mr Blue Diamond ‘Riem de Wolff’ en Rosy Pereira zijn wij inmiddels ook zeer goed ingevoerd in het Indische circuit.

Met vriendelijke groet,

George Kwekel

www.kwekel-evenementen.nl

Het is weer bijna 2011, moet je nagaan, wij als Indische gemeenschap bestaan dan 61 jaar gerekend vanaf 1950 om maar een getal te noemen. Is er veel veranderd in die 61 jaar?

Ja, dat kun je wel stellen denk ik persoonlijk. Wie ben ik? Ik ben slechts een gewone indo die over zich zelf en zijn afkomst zit na te denken.

Ja, dat krijg je als je op 11 jarige leeftijd uit Indonesië vertrekt en dan hier komt, merkt dat er al indo’s langer in dit land vertoeven en ook dat je op een andere manier hier wordt binnengehaald als dat je je had voorgesteld.

Ja, je komt met een kersverse groep in een bus naar de bestemmings plaats van het gezin, allemaal stil voor zich uitstarend. Ik herinner mij de ontscheping nog in Rotterdam, iedereen werd in een rijtje gezet met bepaalde bestemming (de selectie). Mijn goede vrienden gingen elders heen en wij kwamen in een bus terecht met onbekenden die op dezelfde boot hebben gezeten.

Na de instap in de bus gaat het landinwaarts, de chauffeur en begeleider waren Nederlanders, om je heen zag je dat de huizen heel veel op elkaar staan en de natuur was er niet, geen groen, neen, kale bomen want wij kwamen eind januari aan, het was winter. De massa in de bus was stil en iedereen zat in spanning, dat was te merken. Ik heb medelijden met die ouders toen, in hun ogen zag ik de onzekerheid en op hun gezicht de zorgelijke uitdrukking.

Ik ben er niet blij mee, het wat zo anders en zo ongewis waar je terecht zal komen en hoe zal het leven hier in dit koude land zijn?

Je wist het toen nog niet, nu wel. inmiddels ben ik ook volwassen geworden en heb de tijd meegemaakt dat wij nog kersverse Indonesiërs waren die in het pension woonden.

Er is veel gebeurd, de nasi en onze gerechten waar men hier in dit land eerst de neus voor dichtkneep is nu gemeengoed geworden in de keukens. In de warenhuizen staan nu potten met sambal en allerlei kruiden wat je toen niet had. Als je nu over sambal praat, weet de gemiddelde Hollander je meer te vertellen dan dat je zelf weet.

Onze levens zijn inmiddels aangepast, nog in de 70er jaren hadden wij te maken met discriminaties, als jeugdigen kwam je niet overal in en vaak was de arrogantie hier ten opzichte van jou en jouw soortgenoten een oorzaak dat je zo anti deed opstellen.

Ik denk persoonlijk ook dat daarom de Indische gemeenschap is ontstaan. Je was gewoon op elkaar aangewezen, begrip voor je eigen adat en gewoontes was er niet, en….het vervelende van alles is…je moest je aanpassen en je Hollands gedragen, wil je nog enigszins sociaal geaccepteerd worden.

Dat aanpassen ging vlekkeloos, maar toch leverde je eigenlijk keer op keer iets van jezelf in, jouw eigen manier van Hollands zijn. Dat kon niet anders was je niet “aangepast”.

Om die noodzakelijke acceptatie gingen vele indo’s zich nog Hollandser voordoen dan de autochtone Nederlander.

Die indo’s scheiden zich volledig af van hun roots en lotgenoten en menige was witter dan de oorspronkelijke Nederlander maar men vergat even in de spiegel te kijken en dan de kenmerken te zien van een Aziatische verschijning.

ER waren veel indo’s blind voor dat beeld en zagen zich geheel blank en gaven ook af op de indogemeenschap. Helaas was dat toen ook met onze bekende beroemdheden die in Nederland met hun muziek nationaal succes hebben. Dat was minder in de Indische gemeenschap omdat men hun stijl niet zo kon invoelen met onze eigen manier van de Rock and Roll. Het was te Hollands. Wij hadden onze eigen helden, The Tielman Bros, The Crazy Rockers, The Javalins en ga zo maar door. Natuurlijk had je vele Nederlanders die binnen onze gemeenschap een thuisgevoel hadden en die zorgden eigenlijk voor de verspreiding en acceptatie van onze kleine gewoontes en cultuur stukjes.

De muziek was gelijk een mooi aandachtspunt maar al gauw bleven wij achter in onze eigen indo muziekwereld. De Nederlandse muziek ontwikkelde zich toch beter op internationaal nivo.

Dat is heden ten dage helemaal te merken. Wij hebben onze eigen stijl en die laten wij niet los, 61 jaar lang niet. Onze behoefte aan feestjes en gezelligheid, daar gingen wij ons zelf in vinden door onze huisfuifjes, Indische avonden en nu dus kumpulans.

Weet U lezer dezes dat het nog maar heel kort geleden is dat wij ECHT kumpulans gingen organiseren?

In de jaren 70 was er minder dan nu en ook onze pasars waren toen nog niet zo veelvoudig aanwezig. Eigenlijk in minder dan 20/30 jaar is onze cultuur een beetje gemeengoed geworden en ik denk zelf, dat de huidige immigranten een geplaveide weg vonden die wij voor hen hebben voorbereid. De acceptatie was minder moeilijk dan bij ons het geval is. Ikzelf merkte dat het zo rond de jaren eind tachtig begin negentig wat normaler ging, al was het nog moeilijk, vooral toen de Molukse treinkaping een feit was, merkte je toch dat men vreemdeling gevoelig was in dit land. Het is nu helemaal anders, de komst van de vreemdelingen die niets te maken hebben met de historie van dit land, hebben meer mogelijkheden en krijgen ook meer mogelijkheden om zich hier te nestelen. Waar wij moeizaam onze eigen spullen moesten vergaren, weer voor de derde of vierde keer van voren af aan moesten beginnen, wordt men tegenwoordig van alle kanten in de watten gelegd.

Als je nu roept dat je anti moslim bent wordt je voor het gerecht gedaagd, vroeger werd ik openbaar uitgescholden voor zwarte, poepchinees, pinda, chimpansee en zelfs volwassenen deden daaraan mee, en er was geen Wilders die zich moest verantwoorden. Het is niet erg veranderd als je over de Indische gemeenschap praat, dan in het bijzonder de eerste en tweede generatie die nu aan het vergrijzen is. Stilletjes in eigen kring, de oude gewoontes en het oude vertrouwde vastklampend gaan wij verder de tijd in.

De twee generaties vergrijzen en zo langzamer hand vloeit het indobloed puur sang weg door vermenging en zal het niet lang meer duren alvorens er gesproken kan worden van de laatste der indo-kikanen. Ik zou willen dat er een film over komt.De jeugd nu, heeft niets meer met het oude indo gevoel, ze weten niet beter en zijn hier te lande geboren dus het is niet vreemd dat men zich geen binding kan voelen met het ’oude”van vroeger.

Misschien dat in de landen zoals Amerika men langer kan zeggen, er is een Indische gemeenschap, maar hier in dit land, ik denk het niet.

Vele oude Indische mensen zien hun kans weer om terug te gaan, terug naar het land van geboorte en het zal echt niet lang meer duren of vele van de tweede en derde generatie zal zich daar op Bali met name, een nieuw thuis vinden. Er zijn al velen die de stap hebben genomen.

Daar zal onze gemeenschap misschien weer tot bloei komen. Wie weet?

Dus Indisch 4 ever? Ik zou het niet durven garanderen, saja tida tau.(I dont know)

22 Oktober 2010

Albert van Prehn,
Dutch-Columnist and ICM-Moderator.

Welkom nieuwe lezers

(advertentie)

De 1000^e abonnee is binnen….!

(advertentie)

Boekbespreking

Boekoe Kita. Het in de Nieuwsbrief van juli 2010 besproken Indische kookboek “Boekoe Kita” is genomineerd voor de prijs: Kookboek van het jaar 2010. U kunt uw stem nog tot het eind van oktober uitbrengen op dit schitterende kookboek op de website: www.kookboekvanhetjaar.nl.

Echo’s uit een Indisch verleden – Dick Sijpestijn. De ervaringen in Jappenkampen hebben zijn leven getekend. In de kampen moest je zelfredzaam en initiatiefrijk zijn om een kans te maken te overleven. In zijn leven als onderwijzer en hoofd van de Christiaan Huygensschool (later Zuidwester) in Haarlem heeft hij de kinderen uit zijn klas altijd de kampverhalen kunnen vertelen, zonder er “zielig”over te doen. Een aantal van die verhalen zijn in dit boek te vinden, geïllustreerd met enkele tekeningen van de kinderen. Dick Sijpestijn zegt: “Als de laatste overlevende is gestorven, hebben de Jappenkampen nooit bestaan. Mijn boek geeft alsnog de gelegenheid om van het verleden te leren”. Adviesprijs: € 11,45.

De man van acht miljoen – Edwin Oden. De dag na de dood van journalist Willem Oltmans schreef de Volkskrant: “Een fenomeen zoals je nergens tegenkomt”. Een markant figuur, die kon treiteren en amuseren, ruziemaken met Adriaan van Dis en Sonja Barend; werd vrienden met dictators en was de eeuwige vijand van minister Joseph Luns; en spande hij het grootste en meest meeslepende proces aan tegen de Staat de Nederlanden. Oltmans schitterde het liefst op het wereldtoneel, koketteerde met zijn gegoede komaf en ging prat op zijn toegang tot de hoogste kringen en liet iedereen weten van zijn escapades in de homowereld. Maar achter deze facade school een eenzaam man, en uiteindelijk kreeg het enfant terrible van de Nederlandse journalistiek een som van acht miljoen schadevergoeding van de overheid omdat deze hem jarenlang dwarsboomde in zijn werk. Vriend en vijand waren met stomheid geslagen. Adviesprijs: € 19,95.

Zelfbeschikking ontstolen – A. Kamsteeg. Molukkers en Papoea’s zijn nauw met Nederland verbonden, historisch en moreel. Het mag ons dan ook niet onverschillig zijn hoe het beide volkeren vandaag de dag vergaat. Nederlanders hebben een bijzondere verantwoordelijkheid jegens hen. Voor de Zuid-Molukkers is het 60 jaar geleden dat hun Republiek der Zuid Molukken door Indonesië met geweld werd neergeslagen. In 1969 werd de “Daad van Vrije Keuze” van de Papoea’s grof vervalst. Beide volkeren dreigen nu tweederangs burgers te worden in eigen land. Maar wie luistert naar hen? In dit boek geven deskundigen inzicht in het verleden, heden en toekomst van de Molukkers en Papoea’s. Doel is internationaal aandacht te vragen en een dringende oproep te doen zich het lot van deze twee volkeren aan te trekken. Adviesprijs: € 12,50.

De Rijstmoeder – Rani Manicka. Een dramatische familieroman, die zich over vier generaties afspeelde in Maleisië. De hoofdpersoon, Laksskmi, was tot haar veertiende jaar volmaakt gelukkig. Totdat de eerste druppels bloed haar volwassenheid inluidden. Binnen één dag veranderde haar leven. Ze werd uitgehuwlijkt aan Aya, een reus van een man en moest met hem mee naar Maleisië, waar ze binnen vijf jaar vijf kinderen kreeg. Toen de Japanners in 1942 haar dochter Mohini op barbaarse wijze doodden, veranderde haar leven opnieuw; dit keer voorgoed. Adviesprijs: € 10,00.

Birma Spoorweg – Otto Kreefft. Tijdens de 2^e Wereldoorlog verloren minstens 12000 krijgsgevangen geallieerden, waaronder 3000 Nederlanders, hun leven op gruwelijke wijze tijdens de bouw van de Birma Spoorweg. Door middel van gedetailleerde tekeningen en verklarende tekst schetst de schrijver in dit boek een beeld van de omstandigheden waaronder de gevangenen toen hebben moeten werken. Herdruk van een eerdere uitgave uit 1998, die toen binnen zeer korte tijd was uitverkocht. Adviesprijs: € 22,50.

(advertentie)

Muziekfestival “Imagine België”

Van onze Belgische relaties bij: “Jeugd en Muziek” ontvingen wij het bericht dat er een groot muziekfestival op stapel staat, inclusief een wedstrijdconcept, workshops, internationale tournees en internationale contacten. Dit festival is een vervolg op het vroegere “Music Live” festival en is een internationale muziekwedstrijd voor jonge muzikanten van 12 tot 20 jaar.

Imagine staat open voor alle bestaande en mogelijk nog uit te vinden muziekstijlen en is een internationaal platform waar muzikanten elkaar kunnen ontmoeten. Muziekliefhebbers, scouts, producenten en platenbonzen hebben hier de kans om nieuw aanstormend talent te ontdekken. Bands, solisten of ensembles die het aandurven om hun muzikale creaties op het publiek los te laten in de stijlen: klassiek, jazz, blues, folk, pop, hiphop, beatbox, rock, ska, electro, metal, enz. zijn welkom, zolang het maar LIVE gebracht wordt. In Vlaanderen is de organisatie in handen van “Jeugd en Muziek”, een organisatie die deze maand haar 70 jarig jubileum vierde en de muzikale ontwikkeling en coaching bij de jeugd vanaf ca. 7 jaar hoog in het vaandel heeft. Jaarlijks organiseert men meer dan 2000 activiteiten met een bereik van meer dan 200 000 kinderen en jongeren.

Jeugd en Muziek kiest bewust voor een directe koppeling van de educatieve werking aan de artistieke uitgangspunten. Dankzij een intensieve samenwerking met talrijke partners, zoals de muzieksector, onderwijs, cultuursector, media en de internationale concertorganisaties, kan de doelgroep: kinderen en jongeren optimaal worden betrokken bij de muziekcultuur en met name het jonge talent. De organisatie erkent ook de immense waarde die muziek toevoegt aan de persoonlijkheids- en gemeenschapsvorming, zowel op het nationale als ook het internationale vlak. Dit resulteert al jaren in talrijke inspirerende en succesvolle realisaties op muziekgebied.

In Vlaanderen biedt Imagine een podium aan honderdtwintig groepen op zes voorrondepodia, dus snel inschrijven is dringend gewenst. De voorrondepodia staan op 16 januari 2011 in CC Strombeek in Grimbergen, op 30 januari 2011 in CC De Muze in Heusden-Zolder, op 5 februari 2011 in CC De Spil in Roeselare, op 6 februari 2011 in De Centrale in Gent, dan op 19 februari 2011 in CC De Kaekelaar in Schoten en op 20 februari 2011 eveneens in CC D Kaekelaar in Schoten. De Vlaamse finale is op 3 april 2011 in De Kreun in Kortrijk. En dan nog twee belangrijke data: op 2 juli 2011 is de Belgische Nationale Finale en op 3 juli 2011 de grote internationale wedstrijd en Imagine Festival.

Ook NICC wil jong talent ondersteunen

(advertentie)

(official sponsor van Stichting Nederlands Indisch Cultureel Centrum)

Sinds 1989 verzorgen wij vertalingen in en uit alle talen o.a. technisch, medisch, juridisch en commercieel gebied. Wij werken met gekwalificeerde en beëdigde vertalers (ook voor Indonesisch), vertaling van en naar de moedertaal, controle door een tweede vertaler, kortom: bij ons vindt u de kwaliteit die u eist. Efficiënte werkwijze en organisatie garanderen snelheid en een redelijke prijs.

Creapro, hèt vertaalbureau dat u zorgen uit handen neemt!

Galileïstraat 18 - 2561 TE Den Haag - tel.: 070-362 05 89 (meerdere lijnen) - fax: 070-362 56 64

E-mail: creapro@worldonline.nl Website: www.creapro.myplaces.nl

U ziet een reportageclip van de show gehouden in De Flamingo in Hoogvliet met in het voorprogramma de top formatie Ofcourse, zij gaan terug naar de sexties and seventies, daarna begeleidt Ofcourse Rosy en onze Riem.

Een voorproefje op de komende show van The X-factor Indo Music Classics - 2010 waar het publiek met o.a. Ofcourse en Rosy een muziekreis maken naar the sexties and seventies. Met ruim 15 formaties op 27 november aanstaande. Deze show mag U beslist niet missen.

Voor de clip klik op onderstaande link:

http://icmonline.ning.com/video/de-flamingo-viert-50-jaren Ramona

https://www.youtube.com/user/multiICM

Pasar malam van East&West events, de Bilt/Utrecht 9/10 oktober 2010.

Je krijgt een uitnodiging om er te spelen met jouw Tempo Doeloe band. Nu hebben wij gelukkig al een redelijke pasar ervaring opgebouwd bij verschillende pasars van Stelar en Ali. Als band verwacht je iedere keer dat het er leuk en gezellig zal zijn.

Wij zijn nog nooit teleurgesteld, goede verzorging, relaxte sfeer en een goed team waar je goede afspraken mee kan maken.

In deze wereld moet je van elkaar op aan kunnen, dus goede afspraken en goede samenwerking is heel belangrijk, zeker voor ons als band, want wij houden van gedegen afspraken. Voor ons is het spelen op zich leuk en wij zullen er alles aan doen om onze aanwezigheid gunstig te doen gelden waar en op welk evenement wij ook zijn.

Op de 9^e maakten wij voor het eerst kennis met de pasar van East&West Sevens.

Wij hebben er nog nooit gespeeld en het zal voor de eerste en hopelijk niet de laatste keer zijn.

Ikzelf ben voor de ICM stand wat eerder op de pasar verschenen en ook de dag daarna ben ik wederom bij de ICM stand aanwezig geweest, en dan spreken wij over de 10^e oktober, de dag na ons optreden.

Als ICM moderator doe ik mijn best om een oordeel te geven over de pasars die ik als muzikant bezoek, maar ook als publiek of ICM gezant. De bedoeling is de pasars te ondersteunen vanuit de ICM visie, die puur gericht is om het pasar gebeuren weer omhoog te halen, omdat het ICM als boegbeeld heeft, het behoud van de Indische cultuur en daar horen pasars ook bij.

Overigens net als de kumpulans.

Ik was de 9^e als muzikant en ICM observator aanwezig.

De indrukken geef ik in dit epistel weer en is onderbouwd met commentaren uit het publiek en standhouders. Allereerst kom je binnen in een niet al te grote pasar opgezet door Laura en Freddy van east&west events. De indruk bij binnenkomst is al gelijk aangenaam, gezellige uitstraling, leuke indeling, je kunt er als publiek makkelijk door de paden en de kraampjes waren allemaal goed verlicht, niet te weinig maar ook niet te fel.

De hal waarin het gebeuren plaatsvindt, is door zijn bouw al passend voor het houden van een kleine pasar, dus dat is goed uitgezocht. Want wat vaak door organisatoren niet goed wordt beoordeeld is de atmosfeer die de hal van zich zelf uitstraalt. Eerste pluspunt

De stands zijn ook met enige zorg en bedachtzaam ingedeeld, zo ontwaar ik de waarzegster en masseur en die stands waar praten mogelijk moet zijn zonder te veel last van het hoofd podium, in het begin van de hal.

De keuze van de standhouders is ook goed gevarieerd, misschien door de wat kleine pasar maar er was niet veel van hetzelfde wat je wordt aangeboden.

Er was een restaurant en snacks tent en daarbij een exotische dranken tent, dus dat was al voldoende om deze standhouders een omzet te garanderen.

De overige standhouders waren leuk gevarieerd opgesteld met ruime stands waar de goederen op goede en overzichtelijke wijze konden worden opgesteld, hier is dus gekozen voor ruimte.

Een goede keuze want als je als publiek bij een stand komt waar de zaken opgepropt bij elkaar zijn gezet, nodigt dat niet gauw uit voor een kijkje. Als potentiële koper wil je de waren goed overzichtelijk kunnen beoordelen en daaruit de keuze bepalen.

Een pasar waar de standjes te klein zijn geeft mij persoonlijk een rommelige indruk, een voorbeeld was jaren geleden de pasar malam besar, daar waren vele standhouders zo klein bemeten dat hun goederen bijna op elkaar waren gestapeld. Ga dan maar even kijken wat je eventueel wilt kopen. Dat is bijna onmogelijk. Niet goed voor de standhouder maar zeker ook niet goed voor de organisatie.

Eerste regel in mijn ogen als bezoeker en kritische waarnemer is persoonlijk, de sfeer die je tegenkomt bij binnenkomst.

Dat was hier in de Bilt heel goed doordacht, je komt binnen en kijkt dan niet gelijk tegen een muur van standhouders, maar je kijkt recht in een looppad, dat geeft je al een ruimtelijke en welkome indruk.

Het is uitermate overweldigend als je binnenkomt in de ruimte waar de muur van koopwaar in allerlei formaten en kleuren je tegenkomt. Een koopwaar tsunami zou ik maar zeggen.

Je komt van buiten na een lange reis op de drukke wegen en files en dan wil je niet iets wat je daarnet onderweg ben tegen gekomen, een massa. Dit was hier op deze pasar niet het geval.

Dus tweede plus punt voor deze kleine pasar.

Ook is er geen zenuwachtige kaarten controleur en er waren ook geen zenuwachtige bewaking mensen aanwezig die je het kaartje uit jouw handen rukken en je als het ware naar binnen duwen.

De kassa bediening was uitermate relaxed, je komt in alle rust binnen.

De sfeer is gemoedelijk en dat voelen de bezoekers ook, men loopt rustig kijkend en beoordelend rond, op hun gemak en je merkt dat men de relaxte sfeer ook aanvoelt, mensen lachen vriendelijk naar je en blijven ook een lange poos her en der staan.

Nu kom ik bij het podium aan.

Niet al te groot podium, goede geluidsinstallatie met goede bediening, er is goed rekening gehouden met het luisterpubliek, want de rijen zitplaatsen was goed en in voldoende mate neer gezet.

Podium is niet erg versierd met allerlei attributen maar eenvoudig ingericht, toch heeft het wel wat, want de aandacht is voornamelijk voor de optredende artiesten en met een eenvoudige achtergrond wordt dit wel bereikt.

Niet dat een mooie versierde bühne niet mooi is maar het hoeft in principe maar aan de basisvoorwaarden te voldoen, een egale achtergrond.

Op deze pasar heeft men zijn best gedaan om een gevarieerd artiesten programma aan te bieden.

Er waren vele acts die ik elders ook gezien heb, het gebruikelijke wat standaard is voor een pasar.

Bij deze pasar is er meer geïnvesteerd aan optreden van muziekartiesten dan aan showacts.

Daardoor kregen de showacts die belangstelling die ze verdienden.

Het geheel aan artiesten was goed gebalanceerd, dat is ook te merken aan het publiek dat heel veel rond het podium bleef vertoeven.

Wat dat betreft hebben de bezoekers veel gekregen.

Eigenlijk wat te veel, want men heeft zijn uiterste best gedaan voor het amusement gedeelte en de pauzes wat kort gehouden.

De tijd was te kort om even de tijd te nemen om bij de standhouders langs te gaan. Dus een wat langere pauze zou aan te bevelen zijn. Ik denk dat je de pauzes als organisator moet beoordelen aan de hand van het bezoekers aantal. Is het druk dan zou ik een wat langere pauze nemen, is het niet druk, dan zou ik de acts wat eerder aan elkaar koppelen om het publiek bezig te houden.

Ik zag ook heel veel bezoekers ronddolen tijdens de acts.

Het merendeel echter bleef hangen bij het podium, wat dat betreft is men goed verwend.

Er had naar mijn mening meer reclame gemaakt kunnen worden, maar desondanks is het bezoekers aantal goed van gehalte.

Er werd ook gekocht en dat is iets wat ik de laatste tijd minder zie gebeuren op pasars.

Mijn slotoordeel.

Als artiest.

Geen klagen gehad, goede verzorging en nakomen van gemaakte afspraken. Goede geluidsman en installatie.

Als standhouder, relaxte sfeer onderling en ook bij het publiek.

Als bezoeker, goede overzichtelijke kraamindeling, goede entree, dus geen tsunami van stands die je als muur tegemoetkomt.

Leuke entertainment, afwisselend en vooral niet te lang.

Alleen de muziek was iets langer gepland maar daar kwam het publiek ook voor.

Niets ten nadele van showacts maar het publiek is toch veel meer betrokken bij Life muziek op het podium.

Goede breed genoeg beloopbare paden en ruime standindelingen.

Rustige en gezellige sfeer.

Een bijzonder compliment voor de organisatorische, Laura die het met beleid en goede planning heeft neergezet.

Ik had het persoonlijk niet zo verwacht en was aangenaam verrast.

Toch nog even een ICM opmerking in het algemeen.

Het ICM is voorstander van een gezamenlijke aanpak om de pasarcultuur in ons land nieuw leven in te blazen. Daarbij hoort gezamenlijk overleg en strategie bepaling. Individualisme leidt tot verzadiging en vervlakking. Een individuele aanpak kan succesvol zijn voor een moment, maar in zijn algemeenheid is de pasarcultuur op zijn laatste reserves aan het teren.

De bezoekers aantallen lopen sterk zo niet dramatisch terug.

Onderlinge concurrentie leidt juist tot teloorgang, de pasar is niet meer een attractie maar veeleer een algemeen zich herhalend fenomeen zonder bijzondere betekenis. Veelvoud van aanbod leidt tot verzadiging en tegen de tijd dat de sterkste heeft overwonnen is er geen pasar meer interessant genoeg om er nog als bezoeker te komen. Reken daarbij ook de vergrijzing en de economische situatie bij, dan is het niet meer lonend voor een standhouder om zijn bijdrage te leveren.

Zonder standhouder geen pasar.

De pasars zoals die nu zijn opgezet lijken teveel op elkaar en bieden de bezoeker geen enkele variatie.

Misschien is een goede zakelijke investering in de vorm van een gezamenlijke aanpak en onderlinge afspraken een goede zaak. Het ICM wil zich geven voor bemiddeling en als steunpunt en komt daarbij ook met ideeën en voorstellen.

Misschien een aanbod om over na te denken.

Albert van Prehn. (ICM moderator) 11 Oktober 2010.

I.s.m ICM werd een manifestatie door het Indisch Platform (IP) gehouden op 28 oktober 2009 voor het gebouw van de Tweede Kamer op het Plein in Den Haag.

De inzet was de heropening van de Indische NIOD rapporten, nu bijna een jaar geleden!

Jan Peter Balkenende beloofde tot heropening van de Indische NIOD rapporten, en gaf Min. VWS in de persoon van Yet Bussemaker de opdracht tot nader onderzoek, en deze wederom voor te leggen aan de Tweede Kamer om het Indisch dossier definitief na 69 jaren te kunnen afsluiten.

De val van het Kabinet gooide roet in het eten.

Wij zijn nu een jaar verder!

Desondanks de CDA dit hoog op de agenda plaatste, is de teleurstelling groot bij de Indische gemeenschap (met een populatie van 1,2 miljoen) dat niets over het Indisch dossier in zowel het regeerakkoord als het gedogen akkoord staat,

tegelijkertijd het thema Integratie en Immigratie hoog op de agenda staat, is weer de oude groep Indieganger (Indische Gemeenschap) het kind van de rekening. Zoals vz. Herman Bussemaker op die dag zei:

"als Tweede rangburger door de regeringen op een rij is behandeld".

Alle mensen (Nederlands onderdaan) uit voormalige Indie, die alles kwijt raakten, die in jappenkampen hebben gezeten, die in Nederland berooid aankwamen tot aan hun pensioen alles terug hebben moeten betalen.

Is het zuur te moeten aanzien hoe de asielzoeker en andere groepering letterlijk een paradijs voorgeschoteld krijgen o.a. in bungalowparken hun vakantie verder kunnen vieren, en daarop ook nog een vakantietoeslag ontvangen. In tegenstelling tot de indiegangers die in boeren schuren en kampen weg werden gewerkt; en gelijk aan de slag gingen om tegelijk te beginnen met die afbetaling van de overtocht tot aan hun pensioen. Tegelijkertijd nog een grote rekening (Claims) ligt op de regering..

Ook deze rekening legt een bom onder de betrekkingen met de republiek Indonesia.

Vol trots wordt de Nederlander over her VOC Dynamiek voorgehouden economisch gezien, een VOC dynamiek over de ruggen van de Indische gemeenschap wel te verstaan die hier 69 jaren de tol hebben moeten betalen.

Voorts heeft deze Indische groep nimmer aanspraken kunnen maken dit in tegenstelling tot oorlogsslachtoffers hier in Nederland, die wel al die voorzieningen verkregen.

U ziet beelden van Kamerlid de heer Zijlstra (VVD) nu secretaris in het nieuwe Kabinet en mevr Dijke (pvda) die op de buhne het woord voerden van een kleine gezellige pasar malam met podium en warung.

Klik hier voor de beelden waar Kamerleden aan het woord zijn:

http://icmonline.ning.com/video/reportage-ip-manisfestatie-ip

DEN HAAG, donderdag