"De onverwerkte oorlog in Indonesië".
Ik was nieuwsgierig toen met belangstelling en met spanning naar gekeken. En het gevolg ervan in een emotionele gewaarwording maar toch wel een bevrijd gevoel. Bevrijd van mijn ervaringen die ik, als jochie van 6/7 jaar aan niemand mocht vertellen. Taferelen die ik tijdens het (1946-1947) meelopen (meerijden) met Ome Wim (Indishe KNIL) en Ome Kees (Totok soldaat) kwamen me helder in beeld.
Mocht niet bij staan als ze een Inlander (zo werden de Indonesiërs in de Kampong genoemd) gevangen en vastgebonden ondervragen. Dan moet ik in de Jeep of pantserwagen blijven zitten tot het voorbij was. Als we dan weer verder weg rijden, zie ik een bebloede lichaam van de Inlander in de greppel bewegingloos liggen. Als Ome Wim dienst heeft en op patroulië dan breng Ome Wim mij mee en blijft Ome Kees in de kazerne, en omgekeerd als Ome Kees op patroullie gaat breng Ome Kees mij mee en Ome Wim blijft in de kazerne.
Maar gaan nooit samen op patroulle. Door deze twee Ooms (soldaten) ben ik verwend, aangekleed (zie foto hieronder). Als ze mij thuisbrengen krijgt ik altijd heel veel snoep als ik maar geheim houd wat ik gezien hebt en niets aan ma of aan anderen verteld wat ik tijdens de patroulië heb gezien. Later kom ik tot de ontdekking dat Ome Kees verliefd was op Ma en Ome Wim op zus Leen, die toen 13/14 jaar was.Begrijpt toen ook waarom deze twee soldaten nooit samen weg zijn en mij meenamen. Als ik hieraan terugdenkt, krijgt ik een brok in m'n keel en heb de neiging om te kotsen.
Bedankt "Andere Tijden".
ICM 28.10.2015
Opmerkingen
67