WIE BEN JE?
Het had zo mooi kunnen zijn, de verwezenlijking van ons streven als ICM om een statuut te realiseren voor onze historie, het feit dat wij, Indische Nederlanders en Molukkers hier in Nederland 61 jaar vertoeven, door middel van een grootschalig evenement.
61 jaar een geschiedenis, niet om in de boeken te vermelden maar wel om even bij stil te staan. Het zou een drie daags eerbetoon worden voor allen die de stap hebben moeten zetten al dan niet vrijwillig om huis en haard in het voormalige nederlands-Indië te verliezen of te verlaten.
Het zou helemaal in de stijl van het voormalige Ned-Indië worden opgezet waar de Repatrianten, de verzamelnaam voor de immigranten van destijds worden herdacht en tevens om de jongeren en zoveelste generatie bewust te maken van wat er voor offers moesten worden gedaan om hun hier een veilige toekomst te garanderen. Het heeft heel veel mentale offers geeist van onze ouderen. De vlucht uit angst dat het gezin wat zou overkomen omdat daar in het moederland, juist vanwege de afkomst en de status in die kolonie in het licht van de bevrijding van Indonesische bevolking, na 300 jaar kolonialisering, knechting, vernedering en uitbuiting, gevaar voor eigen leven bestond..
Daarbij, werd het Indonesie verruild voor Nederland vanwege de toekomst mogelijkheden voor hun kinderen. Dat de heimwee, het aanpassen in dit harde koude land destijds, waar velen niet echt welkom waren, onbegrepen en in vele gevallen ook gezien als paria’s bij de autochtone bevolking, mentaal een zware last is, dat is een feit.
Wat mijn ouders betreft, die Indonesie niet wilden verlaten maar gedwongen werden, was het vooral voor mijn moeder heel moeilijk. Zij was vaak still en ik zag haar mijmerend terug denken en verlangen naar haar geboorte grond, mijn vader zette alles uit zijn hoofd en probeerde met succes zich te storten op het inkomen. Later, op zijn jaren na zijn pensionering kwam pas naar boven, wat hij al die tijd heeft weten te onderdrukken, datgene wat zijn echtgenote inmiddels heeft kunnen verwerken.
Zo zijn er heel wat gelijkluidende verhalen van velen binnen onze Indische gemeenschap die weliswaar nooit als een eenheid gevormd kan en kon worden, maar zich altijd senang voelde als men bij elkaar was, het saamhorigheids gevoel, al is dat voor zolang de kumpulan duurt of de pasar etc.
Bij onze molukse broeders ging het op een wat andere manier, wel vergelijkbaar met de onze, maar de status van hun gemeenschap die anders was dan de onze gezien de belofte dat hun verblijf in dit land tijdelijk zou zijn, waren de frustraties groot. Immers men had zich hier niet willen vestigen. Men had geen gevoel van integreren, waarom zou het? Hun was een vrij Ambon beloofd en de aanwezigheid zou op een dag eindigen door terugkeer, zo leefde onze molukse gemeenschap in Nederland.
Deels geisoleerd in een hechte gemeenschap. Tot op de dag van vandaag, ook al merk je dat de jongeren zich los hebben gemaakt van de oude tradities en gewoontes veroorzaakt door het leven in dit westerse klimaat.
Dat de belofte niet werd ingelost, en uiteindelijk bleek dat terugkeer niet mogelijk was, zullen er best heel wat teleurstelling en frustraties geweest zijn binnen de gemeenschap en ook binnen de gezinnen.
De treinkaping was niet het middel om aandacht te vragen voor het probleem, het was een gevolg van, voor velen als een teroristische daad gezien, maar in het licht van de politiek ten aanzien van het vraagstuk molukken en de aanwezigheid van molukkers in ons land, was dit begrijpelijk.
Het had niet op die manier moeten gebeuren, maar als je als kind jouw ouders verdriet en teleurstelling meemaakt en bovendien de machteloosheid omdat geen oor in de toenmalige politieke kring in de Haag wilde luisteren, dan zoeken jongeren vaak de uitweg die hun fataal kan worden.
Men noemde hun terroristen, makkelijk als je het probleem afschuift op juist hen die het slachtoffer zijn van jouw eigen politieke onmacht en wil. Er werdt door de media niet verteld wat de achtergrond was, het waren teroristen en iedereen deelde mee in de verspreide opvatting.
Tragisch maar waar, en vandaar het idee om beide gemeenschappen die door lotsverbondenheid, ieder op zijn manier, samen te voegen en de culturen te behouden omdat het waardevol is. De adat die onze jeugd zo lang anders heeft laten zijn dan de vrije Nederlandse jeugd. Met respect naar ouderen, de gastvrijheid, familie waarden en normen, de liefde en zorgzaamheid naar ouderen toe.
Behalve die aspecten zien wij ook, de kookkunst, onze eigen keuken, onze eigen muziek, ontstaan uit een tropisch en westerse mix, met een eigen identiteit. Wat dacht u van de kunst? Nooit echt geopenbaard, maar specifiek eigen.
Het hier genoemde was reden om een kleine herdenking te realiseren door middel van een evenement wat aandacht vroeg.
Het ICM en team hebben zich hiervoor met alle middelen ingezet, de onverschilligheid en onrespectvolle handelingen naar hen die de reikende hand bieden, de standhouders, de muzikanten ten spijt.
De organisatie kenmerkte zich zelf door de eigen zin te volgen, met het negeren van noodkreten als het dreigde verkeerd te gaan, er werden diverse pogingen gedaan naar de organisator om de klanten die door het ICM werden ingebracht met respect te behandelen en beloftes na te komen.
Het gewoon niet opnemen van de telefoon of respectvol beantwoorden erna, als diversen artiesten, standhouders en belanghebbenden informatie willen was een van de zaken waar het ICM vaker verontwaardiging over heeft gedeponeerd bij de organisator. Er werd gewoon niets mee gedaan en dit gedrag herhaalde zich keer op keer, waardoor ikzelf en het ICM werden plat gebeld, en dat terwijl de organisator AMS paradise was en NIET het ICM, noch ikzelf.
Niet alleen het negeren van afspraken bij locaties, maar ook wat betreft de financiele middelen was vanaf het begin een vraagteken of de inzet wel werd gebruikt voor het doel.
Gebleken is dat er van begin af aan geen middelen waren, er werd diverse keren gesuggereerd dat er voldoende was om het geheel ruimschoots te financieren. De laksheid waarmee werd omgesprongen met andermans belangen was kenmerkend, o.a. standhouders die voorfinanciering hebben gedaan, muzikanten die moesten bedelen om het terugzenden en bevestigen van de toegezegde overeenkomsten, de lokatie huur die keer op keer een deadline stelde tot op de laatste dag, en dan ook nog bewonderenswaardig coulantie toonde door niet de hele huur maar een driekwart en de rest tijdens de pasar te eisen. Ik was er bij, die laatste dag.
Tijdens het wachten kwamen standleveranciers voor een gesloten deur die huiswaarts keerden, een cateraar kwam voor niets, de beveiliging verantwoordelijke stond voor niets te wachten en die aan het lijntje werd gehouden met de belofte dat de organisator eraan kwam. Ook de locatie beheerder werd met een kluitje in het riet gestuurd. Gebleken is dat het eigen ondersteunende team al om 17 uur te horen kreeg dat de zaak was afgblazen terwijl en wel standhouders, locatie, en de genoemde personen waaronder ik zelf geen enkel bericht hebben ontvangen, wij moesten het maar zien.
Ergste van alles is dat na confrontatie met zijn gedrag de man ook nog beweerd dat hij het huur bedrag heeft overgemaakt en dat de hele zaak gewoon kon doorgaan, en dat terwijl alles al huiswaards was gekeerd.
Is dit de jeugdige aanpak en respect voor ons ouderen die er van alles doen om ons cultuurschap te behouden? Is dit toekomst? Want de organisator behoordt tot de hedendaagse jeugd, met andere opvattingen voor moraalbesef, respect en innelijke beschaafdheid.
Ik weet het niet, maar zou dit het toekomst beeld zijn, laten wij dan met ons allen die de oude waarden en normen hoog in het vaandel hebben, maatregelen nemen om dit in de toekomst te voorkomen. Het doorgeven van het erf goed moet aan hen die respect en besef willen opbrengen, voor hen die hun hier deze jeugd heeft doen mogelijk maken.
Het is een grote tegenslag, mede omdat vanuit het ICM en Molukse medewerkers zoveel is gedaan om dit gezamenlijke doel gestalte te doen geven, een monument zetten voor hun afkomst.
Vanuit mezelf en ook innaam van allen die heiraan hebben meegewerkt, kan ik stellen dat ondanks misbruik van onze inbreng, wij ALTIJD opnieuw zullen staan voor ALLE doelgerichte activiteiten binnen onze gemeenschappen, als het om ons beider cultuurgoed gaat. Moge de jongeren hebben kunnen beseffen dat het te waardevol en een evenement als deze nooit misbruikt mag worden met wat voor reden of doel ook.
Het is schandalig en niet accepteerbaar wat nu gebeurd is, maar hopelijk is dit een les voor de toekomst maar belangrijker is dat wij ons niet moeten laten weerhouden door zulk soort organisatoren of personen die het niet zo nauw nemen met onze adats, die van respect.
Een opsomming van de nadelige gevolgen.
Bussen met molukkers uit verschillende wijken die komen en van niets weten.
Er stond een stichting van jeugdigen die arme kinderen doneren en hu als voorschot voor de kasten hun huur hebben besteedt, staan voor de gesloten deur van de locatie. Er was beloofd dat zij een deel van de entree zouden krijgen als donatie. Deze stichting is gedupeerd en ik word heel verdrietig als ik hoor dat juist jeugdigen dit initiatief hebben ondernomen en zo worden gedupeerd.
Standhouders die kosten maken om er te staan, sommigen hebben vooruitbetaald.
Het ICM met drukwerk, kosten voor grafische ontwerpen, de benzine kosten, kosten die gemaakt zijn om op pasars mee te helpen mom voor de organisator wat vertrouwen te wekken, waarbij de man zelf heel laat op kwam dagen of helemaal niet zonder een telefoontje.
Ik zelf die keer op keer mensen moest terugbellen die hem niet konden bereiken, en dan nog het werk van het opzetten van de plattegrond, het op afspraak komen naar de locatie waar ik voor niets kwam en geen telefoontje van verhindering had gehad, noch enig geldend excuus.
Schadelijker is het vertrouwen wat een deuk heeft opgelopen voor toekomstige organisatoren en de schade aan de pasarwereld. Niet weg te denken, bij de lokale bevolking en onze gemeenschappen die nu in een kwaad daglicht worden gezet, want er zouden ook heel veel Nederlanders komen, die zonder bericht voor de locatie komen te staan.
Als dat er binnen onze gemeenschappen niet meer is, vraag je dan maar af of je het nog waard vindt om je te beroemen op jouw afkomst. Wie ben je dan eigenlijk?
Albert van Prehn (ICM Moderator) 31 augustus 2012.
Opmerkingen