Ik hoor weer ergens bij Door: Jessica Anthonio Een jaar na het interview voor Armando Ello’s “TwijfelIndo”
Bron: NICC-Magazine editie december 19.12.2016
Ik ben nu ruim een jaar verder, een jaar na het interview met Armando. Het boek ‘Twijfelindo’ is gelanceerd en alle verhalen zijn gedocumenteerd.
Ieder kon zijn visie geven op de term ‘TwijfelIndo’.
Een persoonlijk verhaal met een soms confronterende foto. De uiterlijke kenmerken van het Indisch zijn vervagen door steeds verdere vermenging van bloed.
Voor mij persoonlijk was het een begin van een zoektocht. Een zoektocht waarin het Indische deel van mijn bloed centraal stond. Een blik naar binnen en een confrontatie met taboes.
Ik mocht jullie door middel van blogs openlijk meenemen in bepaalde persoonlijke bevindingen en vragen. Daarnaast vond ik ook herkenning bij de andere ‘Twijfelindo’s’.
Een stukje herkenning wat ik hoopte door te geven door het schrijven van die blogs. In reactie daarop heb ik veel mooie contacten opgedaan, zelfs een familie erbij gekregen waarvan ik niet wist dat ik die had. Nieuwe
ambities werden aangewakkerd om de Indische culturele erfenis door te geven en te delen. Door het initiatief van Armando en zijn boek, en ook de kans van Leroy van IBL om mij mee te nemen in zijn missie om onze erfenis door te geven, is een heel nieuw deel van mij tot leven gekomen. Een deel dat ik voorzichtig tot uiting durfde te brengen.
Waarom ik mij een ‘Twijfelindo’ voelde
Mijn Indische afkomst, die lag bij opa en oma thuis. Twee zorgzame lieve mensen die het beste voorhadden met iedereen. Alles kon en alles mocht, en met mijn neven en nichten was het elk weekend een samenzijn vol lekker Indisch eten heel veel plezier. Ik kan daar nog steeds met nostalgisch verlangen aan terug denken.
Ook waren er veel ooms en tantes aanwezig, maar sommige van hen lieten mij twijfelen aan mijn eigen Indische identiteit.
Ik was een kind van een Hollandse moeder en een Indische vader en tja, nogal licht uitgevallen.
Ik herinner me kwetsende opmerkingen naar mijn moeder en mij ‘Ach je bent maar een ‘Belanda’ bedoeld als belediging, althans zo kwam dat over.
Door die opmerkingen en een gevoel ‘niet helemaal geaccep-teerd te worden’ begon ik te twijfelen aan mijn eigen identiteit.
Waar hoorde ik nu bij? Was ik Indisch, ook al werd ik vaak bestempeld als Belanda, of was ik Hollands?
Ik besloot voor mijzelf om maar vooral mens te zijn.
Trots op mijn roots dat ben ik altijd wel gebleven, maar ergens door de opmerkingen uit mijn
jeugd, durfde ik mijzelf niet als zodanig te profileren. Bang om niet Indisch genoeg te zijn.
Wat het boek ‘Twijfelindo’ mij heeft gebracht
Door dit nieuwe begrip dat Armando heeft gecreëerd, paste ik ergens bij. Noem het een hokje dat ik jarenlang miste, een stempel dat een stukje van mij definieert. Ik ben veel meer op zoek gegaan en te weten gekomen over mijn Indisch verleden.
Boek ‘TwijfelIndo’, bestellen via de LINK aan het eind van dit artikel.
Helaas was het ‘Indisch zwijgen’ op mijn grootouders zeker van toepassing en zijn ze niet meer hier om een kijkje in hun verleden te bieden. Toch ben ik heel veel te weten gekomen over hún Nederlands-Indië doormiddel van verhalen van vele familieleden.
Met verbazing en ontzettend veel respect heb ik geluisterd naar wat zij te vertellen hadden en kan ik mijn familiegeschiedenis nu beter plaatsen.
Ik heb in mijn zoektocht familie-leden ontdekt en in mijn hart gesloten, maar helaas ook familie-leden verloren.
Taboes openbaren is jezelf op glad ijs begeven
Door bepaalde heel persoonlijke ervaringen te openbaren, een eigen mening te uiten, hebben sommige familieleden besloten mij buiten te sluiten. Maar dat is niet erg. Het is zoals het is. Sudah
Het belang van dit boek
Naar mijn inziens is het boek belangrijk omdat vele Indische jongeren zich wél Indisch voelen en belang hechten aan onze cultuur maar doordat zij de uiterlijke kenmerken missen, zich-zelf continue moeten verant-woorden.
We hoeven niet in procenten uit te drukken hoe Indisch wij zijn. Waarom we blond, rood of bruin haar hebben. Waarom onze huid verbrandt in de zon en waarom we in de winter zoveel licht geven.
Indisch zijn is een gevoel en een ieder die zich daarmee verbonden voelt omdat zij de cultuur hebben meegekregen door overdracht, is een Indo. Punt.
De achternaam Anthonio stamt nog uit de tijd dat de Portugezen in Indonesië zaten. Mijn vader is 63 en Indo van de tweede generatie en mijn moeder was Nederlandse. Ze is niet ouder dan 49 geworden. Dat maakt mij een Indo van de derde generatie.
Mijn Indische Opa is geboren in Soerakarta en mijn Oma in Semarang. Beide hebben zij de oorlogstijd en de Bersiap tijd meegemaakt. Mijn Oma in een vrouwenkamp en mijn Opa in een jappenkamp. Na de oorlog zijn zij vertrokken naar Nieuw Guinea, maar voelden zich in 1954 genoodzaakt om de overtocht naar Nederland te maken op het schip de Sibayak. Veel over het verleden in Nederlands Indië heb ik niet meegekregen van mijn groot-ouders. Het Indisch zwijgen is van kracht gebleven tot beider heengaan.
Blog: http://hoezoindo.nl/
Opmerkingen