Alle berichten (4)

Sorteer op

Coronavirus velt de Pasar Malams, hoe verder nu?.

geCoronavirus velt de Pasar Malams, hoe verder nu?.

10897239863?profile=original

 

Bizar, geen grote evenementen totdat vaccin beschikbaar is gekomen meldt het Kabinet die op advies van het RVIM afgaat. Als dit lang van lange duur is dan houden het bestaan van deze unieke bijzondere evenementen op.

De wekelijkse Pasar Malams vallen hier onder. Een veel geliefd concept bij het publiek, en gemeentes. Een evenement dat het hele Indisch Pallet uitdraagt. Pasar Malams betekent avondmarkt, afkomstig uit Batavia (Jakarta). Mary Bruckel-Beiten bracht dit naar Nederland en begon in de Dierentuin in de Den Haag, en dat eindigde in het Malieveld. Ruim 58 jaar geleden. Dit concept zeer geslaagd evenement dat vanaf drie dagen tot 9 dagen duurt, afhankelijk in welke stad. Zo hebben de volgende grote steden een Pasar Malams: Amsterdam in RAI, Rotterdam in het Ahoi, Den Haag op het Malieveld uitgeroepen tot een Europees cultuur evenement, Groningen, Eindhoven, Tilburg, Maastricht, Assen, Den Helder ............ plus de niet andere genoemde pasar. De Pasar Malams worden Jaarlijks door meer dan enkele miljoen mensen bezocht. 92 % zijn Nederlanders zelf, rest zijn de Indische Nederlanders en de Molukkers.


Concept van de Pasar Malams.

De Pasar Malams kent restaurants, eettentjes, en snacktents naast non-food kraampjes, diverse podia voor muziek, kunst, dans en literatuur.

Muziek met diverse stromingen Lawaaien, krontjong, Evergreen, Country, Rock en Rol en de IndoRock. Dans uit de verschillende streken van Indonesië. Voor weinig geld kan het publiek genieten van de Indische wereld, dat je waant er te zijn. Voor nog geen tientje entree ben je de hele dag genieten van entertainment; optreden van bekende Indische artiesten en bands. Zo is de Jimmy Bellmartin winnaar van The Senior Voice Naast vaste gast op de Pasars. De zeer bekende Groep Masala. Ook artiesten uit VS/ UK komen overvliegen onlang  nog op de Pasar Amstelveen Grashalm Lee van The Scorptions.  Sinds 2000 Mister Blue Diamond Riem de Wolff. In het grijze verleden o.a. Rob de Nijs, Jack Jersey, Sandra, Anneke ……. Met  de muziek lekker snacken, of lekker Indisch eten of Indische drankjes,

 

 Is in mijn optiek het beste evenement waar het gezin / het publiek de hele dag kan vertoeven, genieten en moeders de vrouw kan relax lekker shoppen bij die 100 tot 200 kraampjes met grote verscheidenheid aan producten die alleen op de Pasar Malams kan kopen,

 

De Pasar Malams is enige evenement die nooit gebruik hebben gemaakt van die 300 miljoen voor de culturele sector, en je hoort ze ook niet. Ik hoop dat het Kabinet juist deze Pasar Malams koestert en met een doelmatige compensatie. Vele partijen zijn ZZP ers, deze komen onherroepelijk in de problemen. De organisatoren die nimmer subsidie ontvingen, hebben dus geen buffers kunnen opbouwen.

 

Heeft Jesse Klaver al in De Kamer aan gekaart als Indisch Jongen of onze Indo’s  Geert en Thierry. Verloochen je afkomst niet!

 

Lees verder…

Ook geen publiek bij Indiëherdenking Roermond

Ook geen publiek bij Indiëherdenking Roermond

10897428052?profile=original

FIN DEN HAAG (12 mei 2020) – Vanwege de coronacrisis zal ook de jaarlijkse Indiëherdenking in Roermond zonder publiek moeten plaatsvinden. Dat meldt de Stichting Nationaal Indië-monument 1945-1962 op hun website.

“Voor velen is dit treurig nieuws. Ook voor het bestuur is het moeilijk om dit besluit te accepteren; uw veiligheid en het welzijn van u en uw familie is echter onze grootste zorg. Het bestuur richt zich hierbij in het bijzonder tot de Indië-veteranen: vanwege de hoge leeftijd, vanwege veelal de broze gezondheid” aldus de organisatie achter de herdenking, die het publiek oproept om thuis te blijven.

Het is dit jaar de 33ste keer dat er een herdenking plaatsvind voor de ruim 6.300 Nederlandse militairen die in de jaren 1945-1962 sneuvelden tijdens militaire acties in het voormalig Nederlands-Indië en Nieuw-Guinea. Ook is er bij het Nationaal Indië-monument in Roermond ruimte om stil te staan bij de 5.000 tot 30.000 burgerslachtoffers die aan Nederlandse zijde zijn omgekomen.

De herdenking in Roermond is niet de enige herdenking die dit jaar in verband met de coronapandemie noodgedwongen zonder publiek zal moeten plaatsvinden. Zo vond de Nationale Dodenherdenking afgelopen 4 mei plaats op een vrijwel lege Dam. Een maand geleden werd ook bekend dat de Nationale Herdenking 15 augustus 1945, die traditiegetrouw plaatsvind bij het Indië-monument in Den Haag, zonder publiek zal plaatsvinden.

http://www.federatie-indo.nl/20-05-12/

Lees verder…
Activiste Lara Nuberg vindt emoties over excuses “belachelijk”

10897426700?profile=original

Michael Meyer  van FIN heeft een bericht gedeeld.

DEN HAAG (5 mei 2020) – Opnieuw hebben uitspraken van de omstreden activiste Lara Nuberg binnen Indisch Nederland tot ergernis geleid. Vooral het feit dat (Indische) Nederlanders de excuses van Nederland aan Indonesië ervaren als een dolksteek vindt zij “belachelijk”.

Nuberg heeft er nooit een geheim van gemaakt dat zij zeer enthousiast is over de spijtbetuiging van Nederland aan Indonesië eerder dit jaar. “Het is een stap vooruit dat de koning zijn excuses heeft aangeboden” laat de blogster, wiens ogen naar eigen zeggen door de radicale actiegroep ‘De Grauwe Eeuw’ zijn geopend”, op 5 mei optekenen door ‘De Kanttekening’. Dat Indische Nederlanders, vooral van de eerste generatie, de excuses ervaren als een dolksteek in de rug vindt Nuberg “belachelijk”.

Het is niet voor het eerst dat Nuberg in opspraak is. Eerder dit jaar vloog ze flink uit de bocht door op Twitter de etnische dimensie van de Bersiap in twijfel te trekken. Nuberg, die ook werkzaam is onder haar artiestennaam ‘Gewoon een Indisch meisje’, beweerde toen dat (Indische) Nederlanders zouden zijn afgeslacht omdat zij “pro-Nederlands” waren. Ook haar betrokkenheid bij het Indië-onderzoek, waar Nuberg samen met de De Grauwe Eeuw een gesprek met onderzoekers aanging, wekt in de Indische gemeenschap wrevel.

http://www.federatie-indo.nl/20-05-05-1/

Lees verder…
Tweederangs burgers’

Overlever Bert van Dijck (79) gebukt onder gebrek aan begrip na terugkeer uit Nederlands-Indië

Deze week precies 75 jaar geleden kwam een einde aan de Tweede Wereldoorlog. Heel Nederland had naar dit moment toegeleefd. Na de eerste euforie moest iedereen zijn leven weer oppakken. Hoe was dat en op wat voor manier bleef het oorlogsverleden een rol spelen in het bestaan? Vandaag in de laatste aflevering van deze serie: Bert van Dijck (79), overlevende Jappenkamp.

Het was een steek door zijn hart waar hij nog woedend om kan worden. Martin van Rijn, nu minister voor Medische Zorg, maar toen als staatssecretaris verantwoordelijk voor het afhechten van de Indische kwestie, maakte in 2015 bekend dat er een terugbetaalregeling zou komen voor militairen en overheidspersoneel dat de oorlog in Nederlands-Indië had doorgebracht en in die periode geen soldij of salaris kreeg.

In aanmerking kwam iedereen die op 1 januari 2015 nog in leven was. Dus niet Berts vader; die stierf in 1985. Geestelijk zwaar beschadigd in de Tweede Wereldoorlog en diep gedesillusioneerd door de manier waarop de overheid erna met hem en heel veel andere inwoners van de voormalige kolonie was omgegaan. „Hij is tot zijn dood blijven strijden voor waar hij recht op had. 3,5 jaar soldij. Geen cent heeft hij ervan gezien. Ondanks de belofte van koningin Wilhelmina dat alles zou worden betaald. Dat had hij haar op de radio horen zeggen”, vertelt zijn zoon. „Ik heb het na zijn overlijden even laten rusten en nam het daarna over. Tot 2015 en die belachelijke uitspraak van meneer Van Rijn. Die voelde als een klap in mijn gezicht. Ik heb het daarna heel moeilijk gehad, ging door een zwarte periode.”

Beneden peil

Het gaat dankzij lange gesprekken met een hulpverlener van de stichting Pelita weer beter met Bert. Wat niet valt weg te nemen is het gevoel dat volgens hem heel veel Indische Nederlanders hebben. „We voelen ons door de manier waarop we hier na de oorlog zijn ontvangen tweederangs burgers. Die ontvangst was op zijn zachtst gezegd beneden alle peil”, zegt de man die zelf nooit op de voorgrond wil en het woord liever aan anderen laat, opvallend fel.

„We kregen als steun van de overheid 25 gulden per gezinslid. Dat moest mijn vader op het postkantoor gaan innen. Hij schoof de postwissel bij het loket naar binnen en toen dorst de ambtenaar te zeggen: ’Wilt u 25 gulden voor gebombardeerd Nederland afstaan?’ Het was dat die man achter zo’n hekwerkje zat anders had mijn vader hem een knal gegeven. Zelfs wanneer ik nu met mensen probeer te praten over de oorlog is er geen begrip voor wat wij hebben meegemaakt. Dan is het van: ’Jullie hadden toch elke dag zon en genoeg te eten? Terwijl wij hier in de kou zaten’.”

De werkelijkheid was heel anders. De kampen waarin de Japanners hem, zijn moeder en zus opsloten waren net zo’n hel als de Europese concentratiekampen. Bert zag er hoe zijn moeder werd afgeranseld met een zweep omdat ze niet diep genoeg voor haar onderdrukkers boog. Omdat er nauwelijks eten was, aten gevangenen slakken, hagedisjes en insecten. Alles om maar wat eiwitten binnen te krijgen.

Ziekten

En door de hitte verspreiden ernstige ziekten zich razendsnel. Zijn vader, die hij de hele oorlog niet zag omdat hij als dwangarbeider aan de brug over de rivier de Kwai moest werken, lag na zijn vrijlating drie maanden in een ziekenhuis om te herstellen van de zware tropenzweren. „Hij kwam niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk als een wrak uit de oorlog”, vertelt zijn zoon.

„Toen jaren later de film Bridge on the river Kwai in de bioscoop kwam, wilde ik daar met hem heen. Hij zag het eerst niet zitten, maar uiteindelijk ging hij toch mee. Toen we naar buiten kwamen, vroeg ik hem wat hij ervan vond. ’Jongen, als het zo was als in die film, dan ging ik er nu met vakantie heen’, was het enige wat hij erover wilde zeggen.” Van Dijck schiet vol als hij het vertelt. „Sorry… Maar dit raakt me nog steeds.”

Het eind van de oorlog kan Bert van Dijck zich niet meer zo goed herinneren. Hij weet alleen nog dat vliegtuigen pamfletten uitgooiden en de Japanners ineens een stuk minder gewelddadig waren. De poorten van het kamp gingen open. Japan capituleerde op 15 augustus 1945. De oorlog was over, ruim drie maanden nadat die in het moederland eindigde.

Geweldsuitbarsting

Anders dan in Nederland betekende het geen herwonnen vrijheid, maar gingen de Indische Nederlanders over naar de volgende levensgevaarlijke situatie. In het land barstte de onafhankelijkheidsstrijd los die gepaard ging met een uitbarsting van geweld. Geen Nederlander of Indische Nederlander was in de Bersiap-periode zijn leven zeker. Met buitgemaakte wapens en bamboesperen werd op grote schaal geplunderd en gemoord. De schattingen lopen sterk uiteen; maar zeker 3500 en misschien wel tien keer zoveel Nederlanders kwamen om.

„In de soos bij het Simpanghotel in Surabaya werden de verzwakte, net uit de kampen bevrijde oudere mannen, vrouwen en kinderen door de pemuda’s bij elkaar gedreven tot er niemand meer bij kon. Daarna gooiden de Indonesische strijders handgranaten door de ramen. Nagenoeg niemand overleefde het en zij die nog naar buiten probeerden te komen werden afgeslacht”, vertelt Van Dijck.

„Ik heb eind jaren zeventig drie jaar in Surabaya op de marinebasis en werf gewerkt namens Wilton-Fijenoord. Vlak bij de soos staat een monument; een bos bamboesperen ter herinnering aan de ’heldhaftige’ pemuda’s. Elke dag reed mijn chauffeur er op weg naar huis langs. Hij vond het kennelijk niet nodig een andere route te kiezen. Ik moest elke keer aan die arme mensen denken.”

Bijna tachtig is hij nu. Een mooi leven heeft hij gehad, vindt Van Dijck zelf. Ondanks de beroerde start. Dat er iets goeds is terechtgekomen van een jochie dat panisch werd toen een grote man in legergroen hem op straat in Singapore voor het eerst als 6-jarige aansprak, dankt hij volledig aan zijn vrouw. De militair was zijn vader. Het gezinsleven zou altijd getekend blijven door het oorlogsverleden.

„Ik wil niet te dramatisch overkomen”, zegt de gepensioneerde werfmedewerker.

„Maar mijn eigenwaarde, daar mankeert door alles wat ik heb meegemaakt wel eens wat aan. Mijn vrouw is nuchterder. Die vind dat ik me niet naar beneden moet halen en heeft me dat altijd gezegd. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Ik zit niet graag op de eerste rij, tegelijkertijd als ik niet krijg wat me toekomt, vecht ik daarvoor. Kan ik het loslaten? Nee. Je wordt er steeds mee geconfronteerd en herleeft je verleden steeds weer. Ik heb dingen gezien die nooit meer van mijn netvlies gaan.”

’Hij kwam als een wrak uit de oorlog’

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives