Alle berichten (24)

Sorteer op

Pasar Malam Geleen 11, 12 en 13 mei 2018.

Gefeliciteerd winnaars Moederdag actie 1 van Pasar Malam Geleen!

De winnaars hebben inmiddels persoonlijk een bericht ontvangen.

Niet gewonnen?

Dan kunt u nog meedoen aan actie 2 op de Facebook pagina van Tjampoer en morgen dinsdag 8 mei starten we de actie 3 met maar liefst 10 sets van 2 vrijkaarten! Dus nog kans genoeg!

10897387660?profile=original

10897388081?profile=original

10897388482?profile=original

Lees verder…

10897387270?profile=original10897387489?profile=originalPauw, wat een afgang voor het niet het stellen van de juiste Indische vragen.

ICM,  Indische krant op Internet bestaat al ruim 19 jaar dat door Den Haag wordt gelezen, wat een afgang voor het niet stellen van de juiste vragen.

Een ieder is bekend dat als journalist of media  dat deze actie van lawaai bij twee minuten stilte op dodenherdenking slechts een signaal is  om die aandacht voor Nederlandse Indische Gemeenschap. Die ruim 70 jaar wacht op de erkenning, excuses en compensatie. Naïeve van onze Pauw  die gesubsidieerd wordt vanuit Den Haag om vooraf stelling te nemen. Ook de BNNVARA - redactie is mede plechtig aan deze voorop gezette regie, die nodig zal moeten worden bijgeschoold. Al te vaak moet ik de collega's - of zijn hel wel collega's ? -  corrigeren net als Pechtold die ons verward met Indonesier. Het zijn voor alle duidelijkheid Indische Nederlanders met Nederlands paspoort afkomstig uit voormalige Indie waar de Kabinetten Drees de beest hebben uitgehangen !!Ruim 2 miljoen Indische Nederlanders in land hebben ze fors geergd aan de redactie BNNVARA ! dus 2 miljoen Indischen zien graag dat dit programma van de buis verdwijnen, is uiteindelijk hun belastinggeld. Chapeau voor jullie collega omroep Max, aan te bevelen om ze te raadplegen voor de toekomst Indische onopgeloste vraagstukken.

 

 Met respect voor Marion Bloem, die ik vaak zie in het land bij literatuur lezingen als schrijfster van haar boeken, die sterk geemotioneerd is, dan ben je verplicht als journalist om haar op haar gemak te stellen, en niet woorden proberen in de  mond te leggen .................

 Onbegrijpelijk dat de verkeerden worden uitgenodigd, die geen dossierkennis hebben zoals de mensen bij ICM daar ruimschoots over beschikken .....

. 

 ICM  had Pauw van de tafel geveegd, alleen al op feiten en dosierkenins, en als krant van de recente zaken die zich in de media afspeelden, Voor daar huiveren ze kennelijk voor,  die niet door Den Haag wordt betaald. Alleen al  gewezen op harde feiten die in de evaluatie staat in  het document van Min Buza "To forget of a promise for the future "Waar keihard de feiten in staan. Toch een manco bij Pauw hiervan niet eens op de hoogte is, voor het geen Marion probeert te beschrijven. In dit document , dat zo is op te vragen,  staan de feiten onverbloemd in dat het Kabinet Drees de rechten van de mensen heeft geschonden, naast de oorlogmisdaden.

Die 500.000 Indische Nederlanders is aangedaan van 1942 tot 2018 , dus Nederlanders, werden geweigerd door het Kabinet Drees (Luns & Zijlstra). VS stak de hand op nadat President Soekarno en Hatta VS om hulp vroeg. VS zou NL economische sancties en 7 miljard Marshal hulp in trekken.

341.000 werden toegelaten, wel in tegenstelling met NU, moesten alles zelf betalen; de reis, pension, en herinrichting van de woning.

En de 159.000 als Nederlandse burgers de oude Indisch oudjes beter bekend van collega van omroep MAZ die van hun familie bewust werden gescheiden.

Iedereen wordt geacht het verdrag traktaat van Wassenaar te kennen, en waar Ministerie van Buitenlandse zaken ook nog een prachtig document  To forget of a promise for the future "  heeft geproduceerd en gepubliceerd. Moet Pauw als journalist toch deze actuele ontwikkelingen hebben gevolgd van zijn collega Jan Slagter van Omroep Max die zich al jaren inzet, ook met duidelijk signaal naar Den Haag, chapeau en complimenten voor Jan Slagter, toch een voorbeeld hoe het ook kan, dan net doen of deze mega – situatie waar de Nederlandse regering 500.000 Indische Nederlanders ruim 70 jaar als tweede rangburgers heeft behandeld. Voor deze onderdanen die ook hebben gestreden duurde die oorlog niet van 1942 tot 1945 maar van 1942 tot 1962, eerste de Jappen, en aansluitend de Indonesische bevolking die op wraak uit zijn waar ook 10.000 burgers werden gedood. Pauw aanrader leest het boek van de bersiap van RIP Herman Bussemaker.

Ook advocaat van Spong deed bij Jinec of Pauw dat NL graag naar andere landen met vingertje naar het tribunaal verwijzen aangaande oorlogsmisdaden, maar  NL vergeet zich te verwijzen naar het tribunaal die oorlogsmisdaden in het voormalige Indie heeft begaan.

 

Samengevat:

Toch moedig van Marion als schrijfster, en mag je niet het aanrekenen. Pauw had dominante houding, ik heb mij fors geïrriteerd.

Voor de goede orde ik ben tegen deze actie, de doden hoor je respectvol te denken, maar ook doden in het voormalige Indie die als burgers zijn gedood. Vergeet niet Pauw wordt door de belastingbetaler betaald, tegelijkertijd die zelfde belastingbetalers meer weten over de Indische zaken, en zich als Nederlander zich schamen voor de Nederlandse regering onder Drees dit Paulianeus handelswijze van de Indische als tweede rangsburger, dus Pauw nodig een keer Ferry Schwab van ICM uit om je stuk geschiedenis bij te brengen, maar is een utopie want je wordt betaald door Den Haag.

 Weet Pauw wel dat NL nog steeds uit verdrag traktaat van Wassenaar, het Indische hun geld nog niet is uitbetaald 689 miljoen door CBP nu op 4,3 miljard doorberekend. NL is het verdrag niet nagekomen. De Indische gelden worden niet betaald na 53 jaar en dus ontrokken,  wel wordt het salaris van Pauw hiervan  betaald, misschien uit het Indische gelden.

 ICM Indische krant op Internet bestaat al ruim 19 jaar dat door Den Haag wordt gelezen, wat een afgang voor het niet stellen van de juiste vragen.

Lees verder…

10897385098?profile=originalTABOE

’MOLUKKERS MOESTEN BIJ MIGRATIE DEEL VAN HUN KINDEREN ACHTERLATEN’

Gezinnen verscheurd

In de familie van Saartje Letsoin (68) werd er, net als in andere Molukse gezinnen, nauwelijks over gepraat. De broers en zussen die niet mee waren gekomen naar Nederland. Pas heel recent begreep ze dat haar gezin wellicht is verscheurd op last van de overheid. Letsoin wil weten hoe het zit en doorbreekt daarom het taboe.

Dat Saartje meer broers en zussen had dan de twee waarmee ze in opvangkampen opgroeide, was iets dat ze stukje bij beetje ontdekte. Thuis kwam het nooit ter sprake. Het was een onderwerp waarover haar dominante vader het niet wilde hebben. In het huishouden was de wil van de veteraan uit het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) wet. Met duizenden collega’s kwam hij begin jaren vijftig naar ons land op dienstbevel van de Nederlandse regering. Die achtte het onwenselijk dat de Indonesische KNIL-soldaten in de voormalige kolonie zouden blijven.

Pas wanneer op bijzondere dagen, zoals bij huwelijken, doopplechtigheden en begrafenissen, de volwassenen een slokje op hadden en de tongen los kwamen, kreeg Letsoin verhalen te horen van haar moeder. „Ze zei dat ik nog een broer en twee zussen had op de Kei-eilanden, waar mijn familie vandaan komt”, vertelt de Molukse.

Emotioneel

„Ze waren bij mijn opa en oma gebleven toen mijn vader dienst nam. Ze zeiden dat het als een soort van herinnering aan mijn ouders was. Op haar 25e had mijn moeder al vier kinderen. Ze werd altijd heel emotioneel als ze over het afscheid vertelde. Toen in 1951 hun schip naar Nederland vertrok, stonden mijn broer en zussen op de kade te zwaaien. Kun je je voorstellen hoe moeilijk dat is geweest? Ik heb al moeite om mijn kinderen uit te zwaaien als ik op vakantie ga.”

Het zou bijna een kwarteeuw duren voor de oudste kinderen Letsoin hun ouders weer zouden zien. En nog eens dik tien jaar voor alle broers en zussen elkaar in de armen konden vallen. Saartje herinnert zich het moment nog goed. Ze zag haar oudste zus en voelde meteen de band. De twee konden elkaar bijna niet meer loslaten.

Pas heel recent hoorde Saartje Letsoin dat de jaren aan verloren familieband wellicht niet nodig waren geweest. De Molukse activist Leo Reawaruw benaderde haar en vertelde dat het gezin wellicht een van de families was die op last van de Nederlandse overheid maar een deel van hun kinderen mochten meenemen.

Dienstbevel

Erger kwam volgens de voorman van actiegroep Maluku 4 Maluku ook voor. „Sommige gezinnen mochten helemaal geen kinderen meenemen. Waar, door wie en hoe de order werd gegeven, weet ik nog niet. Maar feit is dat gezinnen kinderen moesten achterlaten”, vertelt hij.

Reawaruw noemt als triest tweede voorbeeld het verhaal van een wanhopige familie die hun dochter meesmokkelde in een plunjebaal. De verstekeling werd op zee ontdekt, wat volgens de bekende figuur in de Molukse gemeenschap voor enorme consternatie zorgde. „De verhalen gaan al sinds de jaren zeventig. Door de schaamte in onze gemeenschap bleef de deksel op de doofpot. Die moet eraf. Het is tijd dat de waarheid boven tafel komt. Wanneer duidelijk wordt dat de overheid verantwoordelijk is, zullen we een claim neerleggen. Dit is een schending van mensenrechten.”

De in de Molukse migratie gespecialiseerde antropoloog Fridus Steijlen bevestigt dat er gezinnen zijn verscheurd. Hij kent meerdere casussen. In het boek In Nederland gebleven stellen Steijlen en zijn co-auteur Henk Smeets vast dat op elk schip dat Molukse militairen naar ons land bracht onvolledige gezinnen zaten. „Lang is aangenomen dat het om slechts enkele achterblijvers ging. Dat is niet waar”, aldus de auteurs. Volgens de hoogleraar lag er voor zover bekend alleen geen beleid of order ten grondslag aan het weigeren van kinderen aan boord.

Sinds Saartje Letsoin weet dat haar familie wellicht opzettelijk is verscheurd, slaapt ze slecht. Het is een schrale troost dat ze als lid van de Molukse delegatie morgenavond een krans bij het Nationaal Monument op de Dam mag leggen. Voor de vergeten kinderen. Maar het stopt het malen in haar hoofd niet. „Waarom? En waarom hebben mijn ouders me dit niet verteld?”, vraagt ze zich hardop af. Letsoin schiet vol. „Als ik het mijn moeder vroeg, zei ze alleen maar: ’Als ik daarover praat, word ik ziek.’ Ik moet dit weten. Als ik er niet meer ben, moeten mijn kinderen weten hoe het is gegaan.”

Lees verder…

10897386695?profile=originalGERDI VERBEET: ’ACTIEGROEP SLAAT DE PLANK HELEMAAL MIS’

’Lawaaidemo respectloos’

door Mike Muller

Voorzitter Gerdi Verbeet van het Nationaal Comité 4 en 5 mei gaat ervan uit dat het vrijdagavond tijdens de Dodenherdenking stil blijft, ondanks dat de extreemlinkse actiegroep ’Geen 4 mei voor mij’ een lawaaiprotest heeft aangekondigd en morgen zelfs naar de rechter gaat om het recht op hun demonstratie af te dwingen. „De oproep tot een lawaaidemo is respectloos. Hiermee plaatst deze groep zich buiten het maatschappelijk debat.”

Uw organisatie zou volgens de actievoerders bestaan uit ’racisten’, omdat er niet wordt stilgestaan bij doden in Nederlands-Indië.

„Ook alle mensen die in Nederlands-Indië zijn omgekomen, worden herdacht, maar wel voor zover het Nederlanders waren. De mensen die zijn omgekomen in de chaotische Bersiap-periode – en die geen Nederlands paspoort hadden – die worden op dit moment inderdaad niet herdacht. Maar ik zou ook niet weten of het geapprecieerd wordt in Indonesië als wij hier hún slachtoffers herdenken. Dan moeten we toch op z’n minst met elkaar het gesprek aan?”

Hoopt u dat het stil blijft?

„Ik hoop dat niet alleen. Ik kan mij niet voorstellen dat de mensen niet het respect kunnen opbrengen voor al diegenen die wél herdenken. En let wel: dat zijn ook Indische mensen, ook Molukse. Deze herdenking heeft helemaal niets met zwart en wit te maken. Wie lawaai maakt, respecteert de Joodse slachtoffers niet, evenmin als de Molukse gevallenen en de burgers die omgekomen zijn in de jappenkampen. Je respecteert dan zelfs het verzet niet. Het gaat ten koste van het respect voor de doden.”

U nodigt ze niet uit voor een gesprek bij het 4 en 5 mei comité?

„Als je begint met zo’n oproep met lawaai, dat verhoogt mijn animo niet. Als men zich het afgelopen jaar had gemeld, was men van harte welkom geweest, want we zijn volop met het thema bezig.”

Wat is uw boodschap voor de actievoerders?

„Dit helpt niet. Je moet proberen vooral energie te steken in mensen die anders denken dan jij en daar het gesprek mee aangaan. Als ze daarnaar op zoek zijn, wil ik daar graag mijn bijdrage aan leveren.”

U sluit niet uit dat Indonesische slachtoffers in de toekomst toch herdacht worden?

„Het gaat erom dat we recht doen aan wat er toen gebeurd is. Hoe dat moet, daarover heb ik nog geen idee. Dat we recht moeten doen en Nederland zijn geschiedenis moet kennen, dat staat buiten kijf. Wat er in Nederlands-Indië gebeurd is, dat betitelen we nu als dekolonisatieoorlog. In die tijd werd het eufemistisch als politionele actie aangeduid. Mijn vader sprak daar vroeger ook over. Er is in Nederlands-Indië wel degelijk structureel geweld geweest, al hield 80 procent van de militairen zich aan de oorlogswetten.”

Maar je moet het toch ook in de context van die tijd zien?

„Toen mijn eigen vader naar Nederlands-Indië ging, had hij net de Hongerwinter achter de rug. Hij dacht oprecht dat hij ging helpen. Achteraf zeg je: daar was een heel andere situatie. De Nederlandse politiek heeft uiteindelijk tot die politionele acties besloten. Dat is ook de reden waarom ik denk dat je aan die gesneuvelden van toen, die militairen die in opdracht van óns dat werk gedaan hebben, je respect moet betuigen. Niet aan oorlogsmisdadigers, uiteraard.”

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives