Alle berichten (26)

Sorteer op

Project de Indische Toren

10897281460?profile=originalIndische Toren

Indische Toren in de Indische Buurt in Almere-Buiten

Betaalbaar wonen in een 2 of 3-kamer appartement in Almere-Buiten? Ideaal voor starters en senioren! 

Op loopafstand van het winkelcentrum, bus- en treinverbinding, zorgvoorzieningen en sportfaciliteiten. 

De appartementen van ca. 50m2 hebben een balkon of tuin, gemeenschappelijke berging en parkeerplaatsen aan de achterzijde en zijkant van het gebouw. 

Start van de bouw is gepland medio september 2014. 

Voor € 99.500,- v.o.n. is dit al mogelijk! 

Inschrijfformulier
Download het inschrijfformulier. U kunt het formulier uitprinten en invullen. Verstuur het formulier per post, of scan het in en verstuur het per e-mail. 

Kom vrijblijvend een kijkje nemen op de bouwlocatie. Adres: hoek De Evenaar/Menadostraat (t.o. de Regenboogbuurt). 
Of maak een afspraak met de NBP Makelaardij, tel. 036 5244573 of 06 46415767

Lees verder…

Herinneringen aan... Een confrontatie

Herinneringen aan... Een confrontatie

Door Paul Baro (1941)

Nadat Nederland de Indonesische archipel in 1949 had overgedragen aan het Indonesische gezag groeide de agressie tegen Nederlanders. De agressie kende geen leeftijdsgrenzen en was ook voor Indo’s zeer voelbaar.

In 1954 was ik met nog drie andere vriendjes van de 7e klas lagere school naar de 1e klas van de Concordante HBS, gelegen aan Getengkali in Surabaya gegaan. Een van hen was Jan Blom, een totok (blanke) jongen die ergens in Gubeng woonde. Jan was sterk en bepaald niet bang uitgevallen.

Op een dag kwam Jan nogal verhit op school. Hij stalde zijn fiets en vertelde ons dat hij onderweg ruzie had gekregen met een paar Indonesische jongens. Hij had de Indonesiërs wat te lang naar hun zin aangekeken en dat was voor hen voldoende om ruzie te maken. Jan, die zich niet snel liet intimideren, gaf na vervelende opmerkingen van de Indonesiërs natuurlijk een gevat antwoord waarna de zaak escaleerde. Nadat de heren elkaar al fietsend een paar klappen hadden uitgedeeld fietsten de twee Indonesiërs weg met het dreigement dat ze Jan na school wel wisten te vinden. 

En passant vertelde Jan ons dat hij een van de tegenstanders waarschijnlijk een blauwoog had bezorgd. Nou, dat zat dan wel goed vonden we. ‘Wees maar gerust Jan’, zei ik stoer, ‘straks fiets ik wel met je mee naar huis.’ Een ander vriendje, een Indische jongen wiens naam ik vergeten ben, liet zich niet onbetuigd en beloofde ook mee te fietsen. Voor ons was hiermee de kous af.

Het eerste lesuur kregen we gym en dat werd  baseball op het voorterrein van de school. De persoon die de bal over het hek kon slaan, kreeg een ijsje beloofde de heer Krentz, onze gymleraar. Helaas, die ochtend lukte het niemand om de bal over het hek te krijgen. De dag verliep verder zonder bijzonderheden en wij waren het incident van Jan eigenlijk al helemaal vergeten toen de bel om naar huis te gaan ging. We liepen gedrieën naar de fietsenstalling. Onderweg viel ons meteen op dat aan de straatzijde van het hek tientallen Indonesische jongens stonden te wachten. Dat was natuurlijk niet zo best. We besloten toch om de meute tegemoet te treden en geen vrees te tonen. 

Volgens mij hadden we op dat moment geen idee welke risico’s ons buiten het hek wachtten. Halverwege het voorterrein kwam een viertal Indonesische jongens ons al tegemoet. Vlak voor ons bleven ze staan. Een van de jongens had een blauwoog constateerden wij met leedvermaak. ‘Iki jo arek e?’ (is dit die jongen) vroeg de grootste van het viertal in het Javaans aan ‘blauwoog’. ‘Blauwoog’ knikte met een verbeten gezicht. Toen richtte de grootste zich tot ons met de mededeling dat wanneer we het waagden om buiten het hek te komen wij zouden kennismaken met de kracht van de Republiek Indonesia. ‘Terus apa?’(en wat dan nog) provoceerde ik. ‘Nou, dan worden jullie een kopje kleiner gemaakt’, dreigde de grootste in het Indonesisch. Vervolgens keerde het viertal terug naar de meute. 

Nu de omvang van het probleem langzaam tot ons doordrong liepen we terug naar onze klas voor overleg. Zo ver kwamen we niet, want de directeur, de heer Radstaeke, kwam ons tegemoet en vroeg wat er aan de hand was. Wij stelden hem op de hoogte van de situatie en verwachtten eigenlijk een uitbrander te krijgen. Maar nee, Radstaeke zei ons op nadere instructies te wachten. Niet lang daarna kwam inspecteur Bijl, een bekend politiefunctionaris, op school met een politieauto. Wij moesten in de auto plaatsnemen waarna we door de heer Bijl thuis werden gebracht. Onze ouders informeerde hij over het voorval.
De dagen erna werden we voor de zekerheid met de auto gebracht en gehaald. Het incident had voor ons gelukkig geen verdere gevolgen gehad.  

Lees verder…

De naam van het schip

10897283474?profile=originalDe naam van het schip

Elke keer als ik de trap op loop van het hoofdgebouw van Bronbeek naar onze publiekspresentatie 'Verhaal van Indië' sta ik altijd even stil en kijk ik een beetje met weemoed maar gebiologeerd naar de geprojecteerde beelden van de Javazee. De beelden symboliseren de terugkeer per schip naar Nederland  van vele lotgenoten die na de onafhankelijkheidsverklaring van Nederlands Indië naar Nederland al of niet terugkeerden. Heel vaag komen dan mijn herinneren terug aan die reis en dat ik als driejarig jongetje mijn ouders regelmatig tot wanhoop bracht, omdat ik weer eens uit het kinderverblijf was ontsnapt en op speurtocht over het schip zwierf. En elke keer neem ik me voor om nu eens goed uit te gaan zoeken wat de naam van het schip was en wie mijn medepassagiers waren.

Natuurlijk had ik dat later aan mijn ouders moeten vragen, maar over Indië werd er bij ons niet gepraat. Niets hoorde ik van mijn vader over de verschrikkingen en ondraaglijke jaren tijdens zijn dwangarbeid aan de Birmaspoorweg en vertwijfeld vraag ik mij nu af waarom ik er dan ook niet op aangedrongen heb om een meer inhoudelijk antwoord te krijgen als mijn vragen met algemeenheden werden afgedaan. Slechts een keer toen mijn kinderen zich verslikten en een vies gezicht trokken bij het eten van sambal, gaf hij aan dat sambal door de vitamine C zijn leven had gered in het Japanse kamp en dat hij extra sambal verzamelde door het te ruilen tegen zijn Lemmy Caution boekjes.

Wel hoorde ik de mooie verhalen over het mooie huis, het zitten op de porch en de geur van verbrand vlees van de satékarretjes op straat. Het klonk als een paradijs, maar nooit zijn we gezamenlijk terug geweest. Mijn eerste echte kennismaking met mijn geboorteland was pas in 2006, toen ik als Commandant Zeestrijdkrachten voor een 5 daags bezoek was uitgenodigd door mijn counterpart de Chief Navy van de Indonesische Marine. Vreemd genoeg zat ik nooit aan boord van een van onze schepen die toch regelmatig Indonesië aandeden. Hoewel ik eigenlijk alleen een soort geurherkenning had, voelde ik mij er onmiddellijk thuis en nam daarna met open armen de uitnodiging aan om lid van het bestuur van het Indisch Herinneringscentrum te worden.

Met mijn zoektocht naar de naam van het schip word ik binnenkort door het Indisch Herinneringscentrum geholpen, aangezien het bestuur voornemens is in zaal 6 van het 'Verhaal van Indie' een zoekmogelijkheid te plaatsen die het mogelijk maakt om de namen van de schepen en haar opvarende repatrianten op een eenvoudige wijze terug te kunnen vinden. Ik kijk er naar uit!

www.indischherinneringscentrum.nl" width="112" height="167" />
Jan Willem Kelder

Lees verder…

IHC - Stichting Herdenking 15 augustus 1945 en Indisch Herinneringscentrum sluiten convenant

10897280887?profile=originalStichting Herdenking 15 augustus 1945 en Indisch Herinneringscentrum sluiten convenant

Het Indisch Herinneringscentrum(IHC) en de Stichting Herdenking 15 augustus 1945 (Stichting Herdenking) gaan als partners samenwerken bij de invulling van het programma van de Nationale Indiëherdenking op 15 augustus en in een nieuw te ontwikkelen jaarprogrammering van gezamenlijke activiteiten. De Stichting Herdenking en het Indisch Herinneringscentrum willen met deze inhoudelijke samenwerking een breder en jonger publiek aanspreken.

Sinds 1 februari 2014 voert de Stichting Herdenking haar secretariaat vanaf het kantoor van het Indisch Herinneringscentrum op landgoed Bronbeek in Arnhem. De afspraken zijn vastgelegd in een convenant tussen beide partijen. De samenwerking wordt mede mogelijk gemaakt door het Vfonds en de BankGiro Loterij.

Het Indisch Herinneringscentrum, een van de vier nationale herinneringscentra van de Tweede Wereldoorlog, is als professionele organisatie actief op het terrein van herdenken en herinneren van de oorlogsslachtoffers van WO II in Zuidoost-Azië en van het dekolonisatieproces. Met onder meer publieksbijeenkomsten, educatieve activiteiten en – projecten brengt het IHC deze geschiedenis onder de aandacht.
 
De Stichting Herdenking organiseert de jaarlijkse Nationale Herdenking bij het Indisch Monument in Den Haag. Op 15 augustus herdenkt Nederland de capitulatie van Japan, waarmee in 1945 de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden definitief ten einde kwam. Bij de plechtigheid worden alle slachtoffers herdacht van de Japanse onderdrukking in Zuidoost-Azië gedurende de Tweede Wereldoorlog. 

Lees verder…

wereldexpress.nl is online

10897282495?profile=originalwereldexpress.nl is online

Wereldexpress.nl is beschikbaar met daarop alle informatie over de nieuwe, reizende tentoonstelling van het Indisch Herinneringscentrum. De buitenkant is inmiddels klaar. De werkzaamheden voor de binnenkant zijn in volle gang. Opwww.wereldexpress.nl laat het Indisch Herinneringscentrum de voortgang in woord en beeld zien. Op de eerste foto's (door Viny Touch) is te zien hoe er van een bestaande trailer een nieuwe buitenkant wordt gemaakt.

Vorige week heeft de Wereld Express zijn eerste ritje over de weg gemaakt. Bekijk hierde korte roadmovie (45 sec., door Laura Hospes) die daarvan is gemaakt.

De Wereld Express is een interactieve tentoonstelling over anders-zijn en jezelf zijn anno nu tegen de achtergrond van de Indische geschiedenis. Het Indisch Herinneringscentrum ontwikkelt de Wereld Express in samenwerking met de Stichting Vredeseducatie Utrecht, Hayo van Gemerden Vormgeving en Productie en reclamebureau Reprovinci.

Dit project komt tot stand met financiële steun van het Nationaal Comité 4 en 5 mei, het vfonds, het SNS REAAL Fonds en het VSBfonds.

10897282883?profile=original

Lees verder…

Indisch Herinneringscentrum krijgt bijzondere leerstoel

Het Indisch Herinneringscentrum vestigt een bijzondere leerstoel Koloniale en postkoloniale literatuur- en cultuurgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam (UvA) in de Faculteit der Geesteswetenschappen. 
De bijzondere leerstoel richt zich op de postkoloniale herinneringscultuur in de naoorlogse periode. Het accent ligt op de dynamiek van de herinnering en de invloed hierop van migratie, repatriëring en globalisering. Onderzoek en onderwijs moeten bijdragen aan een beter begrip van de betekenis van het koloniale verleden voor de samenleving van vandaag en morgen.

De invulling van de bijzondere leerstoel sluit aan bij het doel van de initiatiefnemer. Het Indisch Herinneringscentrum wil de herinnering levend houden aan de gebeurtenissen tijdens en na de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië en aan de gevolgen daarvan voor de Indische gemeenschap. Om niet te vergeten. En om actuele gebeurtenissen, ontwikkelingen en personen beter te kunnen begrijpen.

De werving van een bijzonder hoogleraar voor deze leerstoel is inmiddels gestart. Deze wordt benoemd voor een periode van vijf jaar. Meer informatie over de vacature is te vinden op de website van de UvA.

http://www.uva.nl/over-de-uva/werken-bij-de-uva/vacatures/item/14-0...

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives