Eindelijk gerechtigheid?! Kuis Neerlands Vlag Met Uw Gezag (versie 27 maart 2011) Japan voerde sinds 1932 een annexatie oorlog in Zuidoost Azië en deed op 7 december 1942 een verrassingsaanval op de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor in Hawaï. Voor de Nederlandse regering in ballingschap was deze vernietigende aanval aanleiding om – in solidariteit met de Verenigde Staten en Groot Brittannië – een dag later en namens het [toenmalig ] Nederlands Indisch Gouvernement Japan de oorlog te verklaren. Groot Brittannië liet de Britse burgers in de Britse koloniën zo veel mogelijk evacueren naar Australië en Zuid-Afrika. De Nederlandse gemeenschap in het voormalig Nederlands Indië, daarentegen, moest op hun post blijven en ook hun gezinnen mochten het land niet uit. Om te voorkomen dat Nederlanders vertrokken werd onder meer een drastische deviezenbeperking ingesteld. Nederlands Indië werd vanaf 11 januari 1942 door Japan overrompeld. Op 8 maart capituleerde het Koninklijk Nederlands Leger [KNIL], dat bij lange na niet op kon tegen de modern bewapende en numeriek veel talrijker Japanse leger en marine. Wat niemand had verwacht was, dat, naast de militairen, ook de Nederlands staatsburgers, inclusief vrouwen en kinderen, in concentratiekampen werden opgesloten. Meer dan drie jaar gingen de gevangenen gebukt onder een wreed regime, gepaard met zware lichamelijke arbeid, martelingen en toenemende uithongering. Aan bagage mocht niet meer meegenomen worden dan wat men kon dragen. Veel Indo-europese Nederlanders[met meer dan 50% van Indonesische afstamming] bleven buiten de kampen, maar hadden het vaak ook heel zwaar te verduren. Na de oorlog hadden de ex-geïnterneerden niets meer om naar terug te gaan . Beroofd van huis en goed,van geliefden en vrienden, van hun gezondheid en levenslust, moesten de burgers, ter bescherming tegen de haatdragende Nationalisten, nog maandenlang in de kampen en opvangcentra blijven tot er scheepsruimte beschikbaar was om hen naar Nederland of andere veilige oorden te evacueren. De hoop op rehabilitatie en schadevergoeding werd in de jaren na het einde van de tweede Wereldoorlog de kop ingedrukt. De Nederlandse regering bleek absoluut niet bereid om de aansprakelijkheid te aanvaarden voor de eigen staatsburgers, waarvan het merendeel ambtenaren en militairen . Ze hadden in drieëneenhalf jaar Japanse gevangenschap immers niet gewerkt ? En wie niet werkt zal ook niet eten, was het onvoorstelbaar hardvochtige motto van de regering. Het beleid van de opeenvolgende regeringen voor een mogelijke vorm van compensatie laat een beschamend beeld zien van een complex aan drogredenen om maar niet te behoeven betalen. Zo vond men, dat de opbouw van Nederland prioriteit had en trouwens, Nederlands Indië viel toch niet onder de budgettaire verantwoordelijkheid van Nederland?, zo stelde men. Een ander "slim"argument was, dat er te weinig bewijsmateriaal boven water kon worden gehaald om betalingen te rechtvaardigen. Stilletjes , schaamteloos en lafhartig werden de betalingsverplichtingen bij de Soevereiniteitsoverdracht doorgeschoven naar de nieuwe Republiek Indonesië. Dit, terwijl men heel goed wist dat deze niet in staat en bereid zou zijn om deze verplichtingen na te komen. In Azië dreigde het opkomend Communistisch gevaar. En Japan werd in het Vredesverdrag van San Francisco in 1951, onder druk van de Amerikaanse regering, gevrijwaard van herstelbetalingen. Dit in tegenstelling tot Duitsland, dat in de loop van de twintigste eeuw miljarden heeft uitbetaald aan Widergutmachung. Bij Japan was dus kennelijk niets te halen. De Stichting Japanse Ere Schulden [JES] heeft daar 15 jaar lang haar tanden op stuk gebeten. En Nederland is het enige geallieerde land, dat haar burgers niet heeft gecompenseerd voor het gederfde salaris, wedde en pensioenen. Noch voor de geleden materiele verliezen en schade door verlies van alle bezittingen. Aan de hand van een, na de oorlog toevallig ontdekt geheim Japans document, blijkt dat alle krijgsgevangenen en burger geïnterneerden tussen 16 en 26 augustus 1945 moesten worden geliquideerd. Dank zij het snelle handelen van generaal Mac Arthur kon die gruweldaad na de Japanse capitulatie worden voorkomen. Vandaar dat de auteur en componist van dit lied , Jan de Jong, geboren in 1932, dit stuk mocht maken als een van de overlevenden uit verschillende vrouwen- en jongenskampen. Hij is bestuurslid van Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkamp [www.Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkamp.nl ] en lid van het dagelijks bestuur van het Indisch Platform[www.Indisch.Platform.nl] en lid van de delegatie, die met de Tweede Kamer en de regering overlegt over een definitief FAIR deal. Na zestig jaar sterven er iedere dag meer oorlogsslachtoffers , die tijdens hun leven geen erkenning door compensatie hebben mogen ervaren. Het vorige kabinet sloeg op 12 januari 2007 de deur met een forse klap dicht met de mededeling dat zij -ondanks de 2 grote NIOD studies - geen reden zag om haar beleid te herzien. . Jan concludeerde dat de weg van de historische logica kennelijk niet aansloeg en dat de emotionele weg via muziek wellicht meer effect zou hebben. De laatste tijd schijnt toch weer een glimpje licht door de kieren te schijnen, dat enige hoop geeft voor een FAIR deal. Een Finale, Allesomvattende, Integrale en Rechtvaardige oplossing van het herstel van het onrecht voor de mensen uit het voormalig Nederlands Indië. En al is het nog zo lang geleden, politici, pers en publiek mogen dit drama niet vergeten, zodat de hele kwestie als een stinkende nachtkaars uit zou kunne gaan Dit zou een onvergetelijke en onvergeeflijke schandvlek betekenen op het Nederlands blazoen. Een ieder die de moeite neemt om echt kennis te nemen van de historische feiten en die het hart op de juiste plaats heeft, moet tot de overtuiging komen dat Indisch Rechtsherstel een nationale erezaak is. Op deze politici, persmensen en publieke personen is deze HARTENKREET gericht. Bron: Artikel van Jan de Jong. . Vergadering 2e kamer Commissie in het 2e kamergebouw Lange Poten 4 28 juni om 16 uur(eerder aanwezig zijn i v.m kontrole) | 