In heel Nederland vinden zaterdag Indië-herdenkingen plaats, zoals hier vorig jaar in Baarn. De onthulling van een Indië-plaquette beroerde de emoties.
FOTO CASPER HUURDEMAN
OPINIE Hans Moll, voorzitter FIN
Deze zaterdag 15 augustus, herdenken we de capitulatie van Japan en het einde van de Tweede Wereldoorlog. Ten gevolge van de Japanse bezetting lieten ongeveer 25.000 Nederlanders het leven. Krijgs- en burgergevangenen en buitenkampers (hoofdzakelijk vrouwen en kinderen) hieven van Birma tot Batavia het Wilhelmus aan.
Twee dagen na de capitulatie riepen Soekarno en Hatta, onder druk van militante, nationalistische Indonesische jongeren, de Republiek Indonesië uit. Het zou het startschot vormen voor wat later de Bersiap-periode is gaan heten. Bersiap, dat Maleis is voor Wees paraat! of Geef acht!, was een uiterst gewelddadige episode, die tussen ongeveer oktober 1945 en medio 1946 op z’n hoogtepunt was.
Dood en verderf
Gedurende de Bersiap zaaiden Indonesische strijdgroepen en criminele bendes dood en verderf in Nederlands-Indië. Vele duizenden (Indische) Nederlanders zijn tijdens deze periode door Indonesiërs ontvoerd, gemarteld, verkracht en vaak in stukken gehakt, getjintjangd.
De slachtoffers vielen vooral onder vrouwen en kinderen, soms zelfs baby’s. Zij vormden een makkelijke prooi, omdat hun mannen in concentratiekampen zaten, nu beschermd door hun eertijdse Japanse cipiers.
Genocide
Onduidelijk is nog steeds hoeveel Indische-Nederlanders precies zijn vermoord in deze periode. De ondergrens is 5000 oplopend tot 30.000 doden en 15.000 vermisten. Niet voor niets noemen internationaal toonaangevende historici als William Frederick en Robert Cribb deze etnische zuiveringen een genocide.
Om een idee te geven: extrapoleren we het aantal slachtoffers naar het naoorlogse Nederland van tien miljoen inwoners dan zouden hier te lande honderdduizenden slachtoffers zijn gevallen. Dan hebben we het niet eens gehad over de vermoorde Chinezen, Molukkers en andere etnische minderheden. Het is tot op heden onduidelijk hoeveel dat er zijn geweest. Dat het een ramp was van ongekende omvang is zeker.
Toch weten veel Nederlanders niets over deze periode en helaas neemt die kennis ook af onder jonge Indische Nederlanders. In het toch al vijandige klimaat rond ons koloniale verleden wordt de aandacht telkens gericht op vermeende Nederlandse oorlogsmisdaden, terwijl de Indonesische misdaden tijdens de Bersiap in voetnoten worden weggemoffeld. Velen weten niet dat de Bersiap een belangrijke overweging was voor de Nederlandse regering om garanties te vragen aan de Indonesiërs op orde en rust. Dekolonisatie was altijd het uitgangspunt van de Nederlandse regering na 1945. Den Haag streefde naar een geleidelijk en ordelijk bestuurlijk en militair vertrek uit Indonesië. Dat na het mislukken van de talloze onderhandelingspogingen uiteindelijk de Nederlandse krijgsmacht is ingezet, wordt nu ten onrechte afgedaan als een verwerpelijke poging tot rekolonisatie van Nederlands-Indië.
Geschiedschrijving
Zo zijn Indische Nederlanders, na eerst slachtoffer te zijn geworden van de Japanners en later van de Indonesische strijdgroepen, nu slachtoffer van de heersende anti-kolonialistische geschiedschrijving. Zij worden afgedaan als racistische uitbuiters en koloniale onderdrukkers die hun verdiende loon kregen.
Op deze dag, 15 augustus, tonen wij in ieder geval ons respect voor het lijden van onze ouders en grootouders in Indië. Opdat wij de slachtoffers van de Japanners en de Indonesische strijdgroepen nooit vergeten.
Hans Moll is voorzitter van de Federatie Indische Nederlanders (FIN)
In de aanloop naar de Indië-herdenking, deze zaterdag, gaan stemmen op om deze jaarlijkse plechtigheid te moderniseren. Het is tijd om ook Indonesiërs te herdenken, klinkt het. Voor veel Indische Nedelanders is dat een klap in het gezicht. Zo ook van voorman Hans Moll.
REACTIE ICM redactie (Indische Internetkrant sinds 1999.
Geschiedschrijving of verdere geschiedvervalsing. Vanuit welk perspectief de zaak wordt belicht? Als twintig jaar ICM editor bespeur ik nog steeds de geschiedschrijving van de voorgangers, met hier en daar wat nuances aangebracht. Ik prijs mij als eigenaar van de ICM Internetkrant om geen rechter te spelen om vooraf al met oordelen te komen, en vooraf al voor een zaak te zijn. Te veel praktijkvoorbeelden van het NIOD zijn mij gepasseerd, goed betaald door die Overheid om alle feiten weg te moffelen of er een andere kleur aan te geven.
WIE BETAALD, BEPAALD HOE HET ONDERZOEK, EN HET RAPPORT ERUIT KOMT TE ZIEN, TOCH? Dat zij ooit Reinder van Zutphen van de Ombudsman.
Dit alles om de misdaden tegen de Indonesische burgers onder het tapijt te vegen. Oorlogsmisdaden met duidelijk GENOCIDE, zoals de Amerikaanse - en Indonesische historici dit aanduiden. Mr. Spong zich uitliet wanneer gaat NEDERLAND naar het tribunaal, die zo goed andere landen naar tribunaal weten te wijzen.
In het stuk van de FIN betreur ik dat des Indische geschiedenis na 1946 net als de voorgangers in de Indische kluis wordt weggezet, en de cijfercode van de kluis wordt vernietigd. Als goed onderzoek heeft gedaan, heeft 1 van de Nederlandse historici, dit ook vermeld. Niets over de burgers is in die periode bekend. Alleen het economisch aspect is tot 1956 in beeld gebracht. Verbazend wekkend is als ICM krant informatie wil, deze informatie nergens in de Nederlandse archieven is te vinden, en alle WOB's worden met zwarte beklad, terwijl bij de republiek Indonesië zo als voorhanden is. Hier ICM heel tevreden mee, nu altijd daar terecht kan. Dus de kans is groot dat de NIOD - onderzoeken naar oorlogsmisdaden in de republiek, al achterhaald via bronnen die ICM ontvangt, zijn forse besparing, van 4 miljoen onderzoeken dat aan NIOD wordt betaald, en uiteindelijk door belastingbetaler.
FIN,
Dit melden de Amerikaanse - en Indonesische historici ICM Krant,
De volgende perioden (officieel drie 1941-1945, 1945-1946, en 1947 -1966)
Gekend met vele incidenten; 1941-1945, 1946, 1947, 1948, 1952-1956, 1959-1966.
Dit is pas geschiedenis, uit verschillende bronnen en landen.
FIN praat, schrijf alleen tot 1947, hier door worden alle misdaden van Nederlandse Overheid tegen de burgers onder het tapijt geveegd : De Indonesiër, Nederlander, Nederlandse Indische en de Molukkers.
Op een rij hier;
- Alle misdaden / genocide die hierna hebben plaatsgevonden ontbreken.
- 1947 / 1948 inval van 100.000 militairen. Kabinet Drees, Tweede Kamer en het Volk waren voor militaire ingrijpen. Minister President Drees was tegen, en nam ontslag, die koos een Franse oplossing, zorgen voor je burgers in de Oost. Is daarom ondenkbaar dat een Mark Rutten of Alexander net als Beiroet Marcon wordt omhelsd door Libanese Vrouw.
- De agressor Nederland heeft ook ervoor gezorgd dat door deze onmenselijke daad de bersiap werd verlengd tot 1966. Om haar zorgplicht voor haar Nederlandse Indische Burgers te verzaken, en hun leven in gevaar te brengen.
IS MAAR 1 DIE DIT HEEFT VOORZIEN WILLEM DREES. HAD HET KABINET, DE KAMER, EN HET VOLK MAAR NAAR DREES GELUISTERD. DAN WAS ER GEEN GENOCIDE. DIT IS TOCH ALS ER 50,000 ONSCHULDIGE INDONESISCHE BURGERS WORDEN VERMOORD. Onderzoek zal leren dan het om meer dan 50,000 gaat.
1952 - 1956 Soekarno via noodwet ( onderdeel van traktaat van Wassenaar) , waar dus 4,5 miljard + 0.7 miljard aan Nederland is betaald om haar 341.000 Nederlandse Indische burgers te compenseren. Nederland heeft na 75 jaar deze schuld van 4,5 miljard + 0,7 miljard nog steeds niet uit betaald, slecht een deel 39 miljoen gulden.
Als ICM een advies mag geven aan de Overheid.
Stop met de verdere oorlogsmisdaden in Indonesië. Nederland erken je misdaden als agressor periode 1947 en 1948. Bied je excuses aan diee burgers die toen die samenleving vormden; De Indonesiërs, Nederlanders, Indische Nederlanders, en de Molukkers. Geef hun geld terug 4,5 miljard + 0,7 miljard dat Soekarno betaalde aan NEDERLAND dat aan hen diende toe te komen. Herschrijf de geschiedenis met hulp de Amerikaanse + Indonesische historici zodat deze in onze algemene geschiedenis kan worden opgenomen.
Nog advies doe bersiapherdedenking, voor de kinderen van de ouders die de oorlog hebben meegemaakt. Periode 1947 - 1966 hebben deze bersiapkinderen een beroerde tijd meegemaakt. In Holland aangekomen hadden deze bersiapkinderen een goede jeugd, immers zij moesten voor hun ouders zorgen steunen.
Er bestaat nu de Stichting Bersiap Compensatie van Peggy Lesquillier.
Opmerkingen