ratje toe en tjos plong

[Ellen Hauwert]

Ratje toe en tjos plongHierop zou mijn moeder hebben gezegd: “ratatouille , meis..!”Zondag nadat ik het stukje had geschreven voor IndoForum trok ik me terug achter de nog steeds gesloten gordijnen, met een mok koffie , de rug gedrukt tegen de warme elektrische kussen in de Indiaan houding op mijn lievelings fauteuil.Zware oogleden , de slaap achter half open ogen maar de geest oh zo wakker.Een bezige zoemende bij in dat hoofd van mij bleek een sms te zijn in de gsm.Ongeneerd blijf ik zitten en snuif de geur op van de dampende koffie.Ik wikkel me nog eens dieper in de plaid , lees de mails en luister naar de voice mails.Het nachtelijk alert waken heeft me danig uit slaap balans getrokken.Wanneer de telefoon gaat, ik opneem, overvallen me van de andere kant duizend en een vragen over de Indische fuif, gevolgd door vragen over gezondheid, dan weer bankzaken en opmerkelijke vragen .Intuïtief reageer ik met –“herstel, tot hier en niet verder “- en aldus was de denkbeeldige grenslijn daar waar ik ‘m hebben wil duidelijk gelegd.De een na de andere telefoon hield me op de been .Het ontbijt uit de vuist gegeten met de mok verse koffie bij gevuld plaats ik me weer pontificaal op de bank.De jongste dochter aan de telefoon: “blijft u thuis , ik ben van plan te komen?”Ok gezellie…”terwijl ik de sms van vriendin las met de tekst “yammie kom bij je eten”Even later komt de dochter met de eigen sleutel binnen“Kom Indonesische les doen en archiveren”Quality time dus…en ik verzamel het materiaal dat ze er voor nodig heeft .Ze zet zich op de drie zits en omringt zich met alle paperassen uit vergeelde tijden.Chronologisch en alfabetisch zeker he? Ja zeker…Geen brief blijft ongelezen . Ze zit er zo diep in dat ze de omgeving amper hoort.De hoogblonde Amerikaans Nederlandse meldt zich aan de voordeur.“Long time no see “en ze moet zich voor de warme en wel gemeende omhelzing aardig diep bukken.Zij is net als ik , een ratjetoe..; over de wereld gestruind en gewoond , gewerkt en we communiceren zo het ons a la minute uitvalt of invalt.Soms hebben we een half woord nodig om te begrijpen of aan te vullen.Nu en dan hebben we klinkende ruzie om de lucht te klaren, dat dan meestal eindigt in“sorry je hebt vreselijk gelijk” waarbij ze me “come here big hug”geeft.In mijn huis is de sfeer van “my house is your house” en iedereen behelpt zich zelf bij honger of dorst of lekkere snoep zin.Terwijl de telefoon weer gaat, ik die opneem, beginnen de beide dames een gesprek .Weer een vriendin aan de lijn , die haar verhaal urgent kwijt moest.Agitatie binnenlijns ..buiten gehoor uiteraard.En dan als om de druk in de ketel te lozen verzucht ik luid:“was het zo nodig dat god gemene mensen schiep. Wat is de zin van het bestaan van gemene mensen op deze wereld.?”Twee hoofden kijken me schuins aan. “oeps”Dan zitten we gedrieën gezellig effekes maar , want er moest gegeten worden.Dochter moest haar gezin verzorgen en vertrok .De grote schaal met mosselen verdween in plastic in de containerUit de diepvries werd versnaperingen gepakt voor consumptie en de magnetron deed de rest.Met ronde buikjes lagen we lang en breed uit ieder op een eigen bank en we keuvelden over levens zaken en interesses.Heel veel later die avond neemt ze afscheid“je bent in mijn leven echt mijn grootst voorbeeld , dank je voor alles.Jij bent jij typisch jij en ik dank je dat je mijn pad hebt gekruist”Men zou er bijna verlegen van worden.Niet ik….door de wol geverfde..In het schemer donker achter nog steeds gesloten gordijnen zet ik me in de lotus houding als Indiaan op de bank, de plaid om me heen gewikkeld.Yoga muziek galmt net zo schemerig door de ruimte als het buitenlicht binnen valt.Ik verzink in stilteHelder van geest, dankbaar voor vriendschappen, die echt zijn zonder franjes.En de liefde die het al in zich verweeft.Ragfijn en zuiver , zijdezacht maar oersterk.

[ICM redactie]

Ellen,

bedankt voor je boek, en je anekdotes.
Astrid, mijn vrouw , had het boek tegelijk ingepikt; Ferry