Politiek van Indonesië
Indonesië is een constitutionele democratie. Na de val van president Suharto's autoritaire Nieuwe Orde regimein 1998 zijn er diverse grondwettelijke wijzigingen aangebracht om het gezag van de uitvoerende macht in te perken en daarmee een nieuwe dictatuur vrijwel onmogelijk te maken. Indonesië wordt thans gekenmerkt dooreen volkssoevereiniteit die tot uiting komt in parlementaire- en presidentiële verkiezingen om de vijf jaar. Sinds het einde van de Nieuwe Orde, dat het begin van de Reformatie inluidde, wordt elke verkiezing beschouwd alsvrij, eerlijk en rechtmatig (hoewel corruptie en geld-politiek waarbij men macht of politieke posities koopt nog steeds bestaat).
Algemeen Politiek Overzicht
Deze sectie omvat het huidige politieke stelsel van Indonesië. Het bespreekt de rol dat religie(in het bijzonder de Islam) speelt in de politieke besluitvorming en geeft een korte schets van de scheiding der machten (trias politica), namelijk de uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht. Op dit moment regeert het tweede Verenigd Indonesië Kabinet (2009-heden) dat naar verwachting zal regeren tot 2014, wanneer er nieuwe verkiezingen worden gehouden.
Prekoloniale Periode
Bronnen geven aan dat vanaf vroeg in de geschiedenis van de archipel er meerdere politieke entiteiten heersten. Deze entiteiten evolueerden langzaam van politieke centra rond personen van wie de macht werd gelegitimeerd door het bezit van bepaalde vaardigheden en charismatot leiders die hun macht legitimeerden door zich te presenteren als goddelijke figuren metbovennatuurlijke krachten, ondersteund door betaalde legers en een bevolking dat tribuut aande heerser betaalde.
Koloniale Periode
De komst van de Europeanen naar Azië, aangetrokken door de veelbelovende perspectieven van de specerijenhandel, is één van de belangrijkste keerpunten in de geschiedenis van de archipel. Met een verder ontwikkelde technologie en betere wapens in de hand, konden de Portugezen en vooral de Nederlanders invloedrijke economische en politieke machten worden die de archipel begonnen te domineren en nieuwe politieke kaders en grenzen vaststelden.
Soekarno's Oude Orde
Soekarno, de eerste president van Indonesië, is het icoon van de nationalistische strijd tegen de kolonisten. Nadat onafhankelijkheid was bereikt, restte hem de moeilijke taak om leiding te geven aan een nieuwe natie, geplaagd door zware trauma's uit het verleden en conflicten vanpolitieke en maatschappelijke krachten in het heden. Het bleek een moeilijke opgave voor de jonge en onervaren generatie van Indonesische politici, culminerend in de chaotische jaren '60.
Soeharto's Nieuwe Orde
Soeharto, de tweede president van Indonesië, kwam aan de macht tijdens de chaotische jaren '60. Zijn Nieuwe Orde regering zou Indonesië meer dan dertig jaar regeren en werd gekenmerktdoor zowel economische ontwikkeling (resulterend in een bewonderenswaardige daling van de armoede) als onderdrukking van de bevolking en door corruptie. Echter, op het moment dat debinnenlandse economie - de basis van zijn legitimiteit - instort in de jaren '90, verliest Soehartosnel de controle over de macht.
Reformatie
Na decennia van autoritair bewind, werd het Indonesische politieke systeem hervormd om het Indonesische volk meer macht in de politieke besluitvorming te geven. Deze nieuwe periodestaat bekend als de periode van Reformatie. Het is een periode gekenmerkt door structurele veranderingen (zoals decentralisatie van macht naar de regio's en beperkingen aan de macht van het presidentschap), maar ook door continuïteit (zoals corruptie, armoede en de clusteringvan kapitaal aan de top).
Huidige Kabinet
Deze sectie vertoont een lijst aan kabinetsleden in het huidige Verenigd Indonesië Kabinet II van president Susilo Bambang Yudhoyono dat werd ingehuldigd op 22 oktober 2009 en naar verwachting zal regeren tot in 2014 wanneer er nieuwe verkiezingen zullen worden gehouden.President Yudhoyono zal niet worden toegestaan om in de nieuwe presidentsverkiezingen van 2014 deel te nemen omdat de Indonesische grondwet een limiet stelt van twee termijnen (elk vijf jaar) aan het presidentschap.
Verenigd Indonesië Kabinet II (2009-heden)
Deze tekst is alleen beschikbaar in het Engels
Susilo Bambang Yudhoyono's second United Indonesia Cabinet (2009-present) consists of 34 ministries and three ministerial-level officials. This cabinet constitutes a broad-based coalition between six political parties:
• Democrat Party (PD)
• Golkar
• National Mandate Party (PAN)
• United Development Party (PPP)
• Prosperous Justice Party (PKS)
• National Awakening Party (PKB)
Each of these parties deliver a number of ministers but approximately half of all ministers are 'professionals' (technocrats) with an academic background, and who are not affiliated with any political party. Technocrats usually enjoy more popular support in Indonesia as politicians from political parties are often associated with perceived and wide-spread political corruption.
Modifications of cabinet composition since 2012:
On 13 June 2012, it was announced that Nafsiah Mboi will be appointed as the new Health minister after her predecessor Endang Rahayu Sedyaningsih had past away on 2 May 2012.
On 7 December 2012, Andi Mallarangeng stepped down as Minister of Youth and Sport Affairs because of his alleged involvement in the "Hambalan corruption case". He is replaced by Roy Suryo.
On 21 May 2013, Chatib Basri (former head of the BKPM) was installed as Indonesia's new Finance Minister. Former Finance Minister Agus Martowardojo resigned in March 2013 to become Governor of Bank Indonesia (per 23 May 2013).
United Indonesia Cabinet II
| President | Susilo Bambang Yudhoyono |
| Vice President | Boediono |
Ministries
| Political, Legal and Security Affairs | Djoko Suyanto |
| Economy | Hatta Rajasa |
| People’s Welfare | Agung Laksono |
| State Secretary | Sudi Silalahi |
| Home Affairs | Gamawan Fauzi |
| Foreign Affairs | Marty Natalegawa |
| Defense | Purnomo Yusgiantoro |
| Justice and Human Rights | Amir Syamsuddin |
| Finance | Chatib Basri |
| Energy and Mineral Resources | Jero Wacik |
| Industry | Muhammad Sulaeman Hidayat |
| Trade | Gita Wirjawan |
| Agriculture | Suswono |
| Forestry | Zulkifli Hasan |
| Transportation | Evert Ernest Mangindaan |
| Fishery and Maritime | Syarif Cicip Sutarjo |
| Manpower and Transmigration | Muhaimin Iskandar |
| Public Works | Djoko Kirmanto |
| Health | Nafsiah Mboi |
| Education and Culture | Muhammad Nuh |
| Social Affairs | Salim Segaf Al-jufri |
| Religious Affairs | Suryadharma Ali |
| Tourism and Creative Economy | Mari Elka Pangestu |
| Communication and Information | Tifatul Sembiring |
| Research and Technology | Gusti Muhammad Hatta |
| Cooperatives and Small and Medium Enterprises | Syarifuddin Hasan |
| Environment | Balthasar Kambuaya |
| Woman Empowerment and Children Protection | Linda Amalia Sari Gumelar |
| State Administrative Reform | Azwar Abubakar |
| Development of Disadvantaged Regions | Ahmad Helmy Faishal Zaini |
| National Development Planning | Armida Alisjahbana |
| State-Owned Enterprises | Dahlan Iskan |
| Public Housing | Djan Faridz |
| Youth and Sports Affairs | Roy Suryo |
Non-Cabinet Key Positions
| State Intelligence Agency (BIN) | Marciano Norman |
| National Investment Coordinating Board (BKPM) | |
| Presidential Working Unit for Development, Supervision and Oversight | Kuntoro Mangkusubroto |
| Governor of Bank Indonesia | Agus Martowardojo |
| Chamber of Commerce & Industry | Suryo Bambang Sulisto |
Opmerkingen