OPINIEBIJDRAGE
Het Parool n.a.v. het artikel ‘Indorock ontstond uit discriminatie’, donderdag 21 juni 2018
Opgewarmde oude mythes over ‘Indorock’
Het stoort Hetty Naaijkens-Retel Helmrich dat er slordig wordt omgesprongen met de Nederlandse rock-’n-rollgeschiedenis, staat in het artikel ‘Indorock ontstond uit discriminatie’ (Het Parool, 21 juni 2018). En dat is precies wat Hetty Naaijkens zelf doet. Zo beweert ze dat The Tielman Brothers de single Rock Little Baby Of Mine in Nederland maakten. In werkelijkheid nam de band dit nummer in Brussel op en werden er 500 exemplaren van geperst, die voor het merendeel in België in de jukeboxen terechtkwam. In Nederland is het plaatje nooit in de handel geweest en vrijwel niemand kende het destijds. Toch is Rock Little Baby Of Mine in 2008 uitgeroepen tot eerste Nederlandse rock-‘n-rollsingle. Daar valt over te discussiëren, maar miskend kun je The Tielman Brothers niet (meer) noemen.
Storender is dat Naaijkens zonder enige grond beweert dat discriminatie en het feit dat ze geen werk konden krijgen de redenen waren waarom Indo’s rock-’n-roll gingen spelen. Voor het gemak vergeet Naaijkens overigens dat in de talloze bands die eind jaren vijftig ontstonden ook Molukkers, Surinamers, Antillianen en Nederlanders zaten. Nog levende topmuzikanten uit die tijd zoals Alphonse Faverey (Indisch maar van Surinaamse afkomst), Robby Latuperisa en Nico Fioole (beide van Molukse afkomst) zijn dan ook opmerkelijke afwezigen in haar documentaire Klanken van oorsprong. De jongeren van toen (van welke etnische afkomst dan ook) gingen muziek maken om precies dezelfde redenen als de jongeren van nu: liefde voor muziek, avontuur, aandacht, plezier, meisjes en geld verdienen. En ja, in die bands zaten voor een groot deel Indo’s (en Molukkers etc.) omdat zij in tegenstelling tot Nederlandse jongeren toen de Amerikaanse muziek kenden en de (elektrische) gitaar beheersten.
Het Parool n.a.v. het artikel ‘Indorock ontstond uit discriminatie’, donderdag 21 juni 2018
Opgewarmde oude mythes over ‘Indorock’
Het stoort Hetty Naaijkens-Retel Helmrich dat er slordig wordt omgesprongen met de Nederlandse rock-’n-rollgeschiedenis, staat in het artikel ‘Indorock ontstond uit discriminatie’ (Het Parool, 21 juni 2018). En dat is precies wat Hetty Naaijkens zelf doet. Zo beweert ze dat The Tielman Brothers de single Rock Little Baby Of Mine in Nederland maakten. In werkelijkheid nam de band dit nummer in Brussel op en werden er 500 exemplaren van geperst, die voor het merendeel in België in de jukeboxen terechtkwam. In Nederland is het plaatje nooit in de handel geweest en vrijwel niemand kende het destijds. Toch is Rock Little Baby Of Mine in 2008 uitgeroepen tot eerste Nederlandse rock-‘n-rollsingle. Daar valt over te discussiëren, maar miskend kun je The Tielman Brothers niet (meer) noemen.
Storender is dat Naaijkens zonder enige grond beweert dat discriminatie en het feit dat ze geen werk konden krijgen de redenen waren waarom Indo’s rock-’n-roll gingen spelen. Voor het gemak vergeet Naaijkens overigens dat in de talloze bands die eind jaren vijftig ontstonden ook Molukkers, Surinamers, Antillianen en Nederlanders zaten. Nog levende topmuzikanten uit die tijd zoals Alphonse Faverey (Indisch maar van Surinaamse afkomst), Robby Latuperisa en Nico Fioole (beide van Molukse afkomst) zijn dan ook opmerkelijke afwezigen in haar documentaire Klanken van oorsprong. De jongeren van toen (van welke etnische afkomst dan ook) gingen muziek maken om precies dezelfde redenen als de jongeren van nu: liefde voor muziek, avontuur, aandacht, plezier, meisjes en geld verdienen. En ja, in die bands zaten voor een groot deel Indo’s (en Molukkers etc.) omdat zij in tegenstelling tot Nederlandse jongeren toen de Amerikaanse muziek kenden en de (elektrische) gitaar beheersten.
Het was dus niet een achterstand maar een voorsprong waardoor ze in de muziek terechtkwamen. Op het podium (want plaatjes maken vonden deze rock-’n-rollers minder belangrijk) sloeg dat vrijwel direct enorm aan. Bij Indo’s maar vooral bij Nederlandse jongens en meisjes. Daarmee waren de muzikanten eerder de glamour boys uit die tijd. Een aantal blonde meisjes viel als een blok voor deze gekleurde Nederlanders, soms zeer tot ongenoegen van de plaatselijke kaaskoppen. Maar structureel gediscrimineerd werden Indo-muzikanten geenszins, getuige ook de enorme hitsuccessen van The Blue Diamonds en Anneke Grönloh (weliswaar geen rockers, maar toch). Vanaf eind jaren vijftig waren Indo-bands van harte welkom in bijna elke bar die live-muziek had en in Duitsland verdienden veel van die bands tot circa 1965 bakken met geld.
‘Witte jongens keken de kunst af’, beweert Naaijkens. Haar bewijs? Willy and his Giants (een Haagse band) die een ‘enorme hit’ zouden hebben gescoord met het al door Indo-bands gespeelde Ajoen, ajoen. Dat plaatje is in geen enkele hitlijst uit 1963 terug te vinden. In dat jaar had wel de rock-’n-rollband The Crazy Rockers (twee Indo’s, twee Surinamers en een Nederlandse bassist) een aardige hit met Mama Papa Twist. Dat is allemaal na te zoeken.
Inderdaad hadden (latere) bands en muzikanten als The Golden Earring, Q65, Jan de Hont en Jan Akkerman een mateloze bewondering voor vooral The Tielman Brothers, The Black Dynamites en The Crazy Rockers. Dat stimuleerde hen om zelf het podium op te stappen, maar met andere muziek.
Bands met Indische, Molukse en Surinaamse muzikanten waren door hun show, muzikaliteit en indrukwekkende live-optredens de pioniers van de Nederlandse popmuziek. Dat verhaal kan niet vaak genoeg verteld worden. Maar dan wel feitelijk en gedocumenteerd, niet door oude mythes opgewarmd te serveren.
Woody Brunings (1938), sinds 1959 zanger/gitarist van The Crazy Rockers
Harm Peter Smilde (1966), auteur van ‘Helden van toen. The Tielman Brothers en de Nederlandse rock-‘n-roll 1957-1967’ (Uitgeverij SWP, 2017)
#klankenvanoorsprong #indorock #discriminatie#harmpetersmilde #hettynaaijkens #hetparool
Opmerkingen