Op bezoek bij in Indonesië achtergebleven Indische Nederlanders
Mevrouw Martens(Lawang – Malang)
Rond 14.00 uur reden we Lawang binnen en het zoeken naar haar adres was tegelijk begonnen. Met heel veel moeite hadden we toch haar huisje gevonden. Kon ook niet anders de nummers sprongen van nr. 44 naar nr. 164.
Mevrouw Martens wachtte ons al op voor de deur en verwelkomde ons. Een leuk gezellig ingerichte woonkamertje éénvoudig en schoon en meteen al werd er warme thee ingeschonken op die bloedhete middag. En niet lang daarna kwam haar kleindochtertje van ongeveer 6 jaar binnen, gaf ons een handje en zat tegelijk naast me … trouwens een mooi kindje om te zien en heel vlot!
Het adres van mevr. Martens hebben wij (de Stichting Adinda) gekregen van Rosita Portier-Kicksen, een beste vriendin van haar uit Surabaya.
Direct werd er gesproken over haar band met Rosita en over haar wijlen man een ex-militair van het Indonesische leger … TNI (Tentara Negara Indonesia) en ze vertelde ons ook dat ze tot en met heden nog geniet van het pensioen van haar wijlen man. Ik overhandigde haar het envelopje met inhoud en een mooi verpakt geurtje van Rosita.
“Wilt u zeggen aan Roos, bedankt en dat ik erg blij ben met haar kado en envelop.” “Ja, hoor mevrouw Martens, ik zal het doorgeven aan Roos, maar helaas kan ik u niet helpen voor een aanvraag bij de Stichting Halin en dat komt omdat u nog een pensioen heeft van uw wijlen man.
Ik vind het heel erg voor u, maar desondanks krijgt u van onze stichting Adinda toch nog een kleine bijdrage, oké? Het is geen groot bedrag maar wel lekker om er leuke dingen van te doen, of lekkere dingen van te kopen”.
Ik overhandigde haar het geld en vroeg haar te tekenen voor het ontvangst van de centjes.
“Bedankt meneer Ed Brodie, hartelijk bedankt namens mijn hele gezin, en ik zal bidden dat de stichting Adinda nog heel lang mag blijven bestaan!”
Mevrouw Martens een dappere Indische vrouw van 64 jaar oud, houdt niet van klagen en probeert van haar schrale pensioen te overleven.
Ik kreeg een gevoel van kasian voor haar maar dat veranderde weer in groot respect voor haar moed om verder durven, te leven ondanks de moeilijke tijden voor haar … maar dan voor altijd moeilijk ...!”
Weer zo’n geval … zij was Nederlandse met een NEDERLANDS PASPOORT totdat ze ging trouwen met een Indonesiër … maar waarom kon zij haar oude Nederlandse Staatsburgerschap niet terug krijgen na de dood van haar man?
Hoeveel Nederlandse vrouwen die getrouwd waren met buitenlanders, in het buitenland woonden en na de scheiding van hun echtgenoot, Nederland weer konden binnentreden om op hun 65ste jaar toch van hun AOW te genieten?.
Zijn er überhaupt geen instanties in Nederland die bereid zijn deze ex- NEDERLANDERS in Indonesië te helpen?
Kom op jongelui help deze Indische mensen en laat ze niet aan hun lot over!!
Ed Brodie
Zoetermeer - Nederland
Tante Doortje Wasito – Samuëls (Surabaya)
Tante Doortje woont in Nangka Kidul bij Tambaksari in Surabaya, een klein huisje nou ja huisje … het is meer een krotje, de vloer was het mooist met witte tegels voor de rest was alles oud, kapot versleten en donker binnen.
Er hangt een schilderij van Jezus tijdens het laatste avondmaal aan de vochtige muur…Tante Doortje lag in bed toen wij, Inge en Fina Arsjad (onze vertegenwoodigster in Surabayavan Stichting Adinda) en ik binnen kwamen.
Haar zoon Doddy, weduwnaar die bij haar inwoont, maakte haar wakker en vertelde haar dat er visite is uit Holland.
“Mam, mam ..oom Ed dari Belanda datang lagi, mam” wekte hij haar met een blijde stem! “He … Ed? Dimana dia … Ed, Ed hoe zie je er nu uit, jongen?” riep tante Doortje vanuit haar slaapruimte. Gearmd met haar zoon liep ze haar woonkamertje binnen en al lopend riep ze:” Ik ben blind Ed .. hoe zie je er nu uit, ik ken amper meer zien, Ed!
Met wie ben je gekomen, ik hoor zoveel stemmen!” riep ze zenuwachtig. Rustig maar tante, ik ben het … Ed Brodie uit Holland, kent u me nog? Ik was zo’n 4 jaar terug ook al bij u geweest, toen had u nog gezongen …
“When I’m fall in love” van Nat King Cole ...weet u het nog?” zei ik enthousiast tegen haar.
“Ik ben met Inge mijn vrouw gekomen en Fina kent u ook al van vroeger toen ik voor de eerste keer bij u kwam. ”Ze draaide met haar hoofd, ogen dicht en glimlachend volgde ze mijn stem. “Hoe zie je er nu uit, Ed?” vroeg ze me het weer …”Gewoon net als vroeger, wat ouder en kraniger natuurlijk!” zei ik lachend.
Ze glimlachte weer en vroeg wanneer ik ben aangekomen. Tante Doortje is een gezellige tante, kan goed vertellen over vroeger, alleen verteld ze 3x hetzelfde verhaal, ze is in Malang geboren en haar lieve vader was militair en toen hij naar Holland terug moest, was Doortje toen al getrouwd met meneer Wasito, dus kon Doortje niet mee naar Holland.
Tante Doortje is 83 jaar oud, heeft haar man en 3 zonen verloren … haar zonen waren niet zo lang geleden overleden. Na de dood van zijn vrouw is haar jongste zoon Doddy bij haar komen inwonen. Doddy is een geweldige gitarist, muzikant van beroep en speelt veel voor zijn kerk. Weer vertelde tante over haar jeugdtijd in Malang, en dan stopte ze met haar verhaal en vraagt dan weer:”Hoe zie je er nu uit, Ed?”
Inge en Fina hadden het grootste plezier met tante Doortje, ze is vrolijk en zingt heel mooi, kortom tante Doortje is een artieste ..Ik overhandigde haar het geld van de stichting Adinda, en zij beloofde me het goed te gebruiken.
Tante we moeten nu opstappen, maar ik kom gauw weer terug bij u, oké? Beloofde ik haar.“Ja, maar wanneer kom je dan Ed, toch niet te lang … misschien ben ik er dan niet meer!” zei ze huilend tegen me. Ik pakte haar handen en zei dat ze positief moest blijven denken … en beloofde haar weer dat ik zo spoedig mogelijk terug zal komen, maar in stilte dacht ik met haar mee, zo van …zou ik haar nog terug ontmoeten?
“Ed, zing je nog een liedje voor mij vóór dat je naar Holland gaat? Alsjeblieft Ed?” vroeg ze het mij met haar bibberende stemmetje. Ik keek Doddy aan, hij pakte zijn gitaar en begeleide me … ik zong voor tante Doortje “Als de orchideeën bloeien”. Het is mijn lieveling lied Ed, zing het voor mij … Ik zong toen voor tante, en al huilend luisterde ze naar me, en op de achtergrond hoorde ik Inge en Fina mee snikken.
We kusten tante en namen weer afscheid van haar, maar voor hoe lang?Doddy gaf me een hand en zei:” Terima kasih oom Ed, menghiburi mama hari ini, terima kasih oom”! Ik keek hem aan en zei, dat ik van zijn moeder houd, "wees lief voor haar en verzorg haar maar goed".. …tegen tante schreeuwde ik: “Wees sterk tante Doortje en tot gauw maar weer!” Voor haar huisje stonden wij alle drie even stil en zwaaiden naar haar en haar zoon. Doddy zwaaide terug en tante Doortje keek weer somber uit het raam maar zag niets …Al lopend naar de auto zei ik tegen me zelf:
“Wat een ellendig leven hebben deze lieve mensen!”
Ed Brodie
Zoetermeer - Nederland
Artikel overgenomen van de Stichting Adinda
Ed, wij zijn bezig met traktaat van Wassenaar. Ook weet je dat Drees ons niet wilde toelaten (500.000). Soekarno heeft toen de hulp ingeroepen en Drees werd aangemaand om " ons ", 341.000 toe te laten. De 159.000 waren hun papieren kwijt geraakt. Deze geroep werd niet toegelaten, die stateloos achterbleven.
Je weet ook Jan SLagter van Omroep MAx is bezig om signaal af te geven naar Den Haag. Recent werd ik benaderd door een advocatenkantoor in Den Haag, die hoorde dat wij met traktaat van Wassenaar bezig waren, die willen Nederlandse Staat verzoeken om deze groep te voorzien van AOW zoals de oudjes hier, met terugwerkende kracht of ze nu toe te laten. Het laatste acht ik onmogelijk.
Achter de schermen zijn veel bezig, en vergeet Franchine ook niet
Alles staat op www.icm-online.nl , de Indische Internetkrant.
Ferry Schwab sr.
Opmerkingen