Wij zullen het maar even op deze manier presenteren, met een beetje galgenhumor en wat uitdaging naar hen die zich met goede bedoelingen de moeite hebben getroost om de benaming te geven. Zoals ik in mijn vorige editie al heb laten merken betreur ik deze benaming niet vanwege het vermeende discriminerende onderbuik gevoel, maar veel eer omdat ik persoonlijk niet veel met die benaming heb, vanwege een te weinige diepgang bij het onderzoek en nogmaals, persoonlijke opvatting dat men al te gemakkelijk tot een benoeming is gekomen.
Foto Rudi van Dalm
De huidige bands die nog veelvuldig in het circuit opdraven zijn meestal bands waarvan de bezetting grotendeels mannen en vrouwen op leeftijd zijn. Jongeren zie je jammer genoeg niet echt veel meer, wel de wat oudere jongeren die de muziek van hun ouders hebben mee gekregen en daardoor beïnvloed zijn en dus op gelijk niveau met hun algemene repertoire keuze zitten, die je ook bij de oudere in leeftijd zijnde muzikanten vindt. Is dit erg? Welnee het is typisch kun je wel zeggen, de muziek die nog voor een groot deel aanslaat bij de bezoekers van onze fuifjes, pasars en kumpulans.
Waarom zou je als jongere je uitsloven met muziekstijlen waar je bijna geen animo voor vindt? Ben je te progressief, val je uit de boot, wil je je zelf zijn met eigen repertoire en dus met eigen nummers en composities? Je stoot je hoofd tegen het ondankbare conservatisme van onze Indische muziek smaak. Conservatief is misschien niet het juiste woord, laten wij zeggen, wij als Indische mensen zijn wat muziek betreft toch meer gebonden aan onze innerlijke gevoelens van melancholie, romantiek, driften, heimwee, en hang naar mooie melodieën en dat tezamen vormt het recept voor een aanvaardbare repertoire keuze als band.
De meeste Indische mensen houden niet van metal, hardrock en alles wat grof is en waar de melodielijnen en harmonieën niet mooi combineren en het moet in ieder geval een pakkend ritme hebben. Is het daarom dat de oude muziek het zo goed doet? Is het daarom dat de Amerikaanse muziek die wat dat betreft de ingrediënten heeft voor de algemene indo smaak, meer aan populariteit heeft dan bijvoorbeeld de Nederlandstalige muziek, net als de Deutsche schlager muziek? Het is denk ik, ook hier weer een kwestie van aloude Amerikaanse invloed die generaties lang de muzieksmaak bepaalt. Neem nou de Country muziek wat in Amerika zeker een van de belangrijkste muziekstroming is en waar giga veel muziek van te horen is op de algemene zenders in de USA.
Bij de meeste muziekkeuzes van de bands in ons circuit vindt je de songs terug OOK van de huidige artiesten met een ( ) modernere speelwijze, waar je bijvoorbeeld de gitaarvervorming en allerlei invloeden van de hard rock, metal of wat je het ook mag benoemen, terug in vindt. Het geheim ervan is, de wijze van de muziek composities en dat is alles bepalend voor de herkenning wat smaak heet, bij de meeste Indische muziekliefhebbers. Maar ik praat dan ook niet alleen over de Country and Western Music, ook andere muziek ‘from the USA’ heeft in het algemeen aanhang in onze gemeenschap. Maar nu wij het toch hebben over de USA muziek is het misschien wel leuk om een opmerkelijke ontwikkeling te noemen en dat is dat de belangstelling voor de oorspronkelijke Indonesische muziek toeneemt. Als muzikant merk ik in het circuit dat oude Indonesische composities uit de jaren 50 het ineens goed doen en niet alleen die oude composities, maar ook wat moderne muziek gretig door het publiek wordt geaccepteerd.
Ik hoor vele melodieën die ik herken vanuit mijn jeugd en waar in de tijd van mijn jongere jaren bijna geen band het in het repertoire opnam, behalve dan een Rudi van Dalm en nog enkelen, maar over het algemeen vond je niet zoveel Indonesisch in het repertoire dan heden ten dage. Het lijkt wel of men de connectie zoekt met het land van herkomst en ik moet wel zeggen dat ook de Indonesische muziek sterk beïnvloed is en wordt door het westen en ook weer met name, de Amerikaanse muziek stijl, ik zou bijna oneerbiedig zeggen Indonesian Country Music.
Veel hebben wij denk ik te danken aan ene Tantowi Jaya die het toch maar presteert om in een moslim land Amerikaanse muziek openlijk te promoten en de pure country presenteert in dat land van de islam. Zou ik in Iran, Marokko, en noem maar meer van die landen niet durven doen.
Het is dus helemaal niet zo vreemd dat de echte Indonesische muziek hier door bands in ons circuit in het repertoire wordt genomen, ook ik merk het in mijn eigen groep, en eigenlijk is het zo dat je niet eens meer ZONDER kan, wil je een beetje aansluiting vinden met de danssmaak van het publiek waar je voor speelt. Als ik op Bali ben en ik beluister de daar spelende bandjes dan valt mij direct een ding op, wij hebben het niet van een vreemde want ook daar hoor je over het algemeen mooi klinkende melodieën, niet te hard, niet te zacht van inhoud maar het is in ieder geval geen stampwerk en geen dreunende of snerpende gitaren waar je de melodie niet eens van kan volgen, je hoort in ieder geval geen gesis, gejoel, geen geram en gebeuk op de elektrische gitaar. Laat ik het proberen te benoemen met: beschaafd muziek maken.
Bibit Rockers, een van de weinige jongere bandjes die er nog zijn
En dan kom ik tot mijn conclusie dat de appel niet ver van de boom blijft vallen. Eigenlijk moet ik het anders zeggen, de jamboe (guave) valt nooit onder de mango boom. Tevens dat er bijna niets is veranderd in al die jaren alleen de moderne artiesten hebben de plaats ingenomen van de oude uit mijn jeugd. Ik stel voor om het vanaf nu Indonesian Rock te benoemen. Onze ‘rockenjagers’ van weleer zijn wat gematigder gaan spelen vanwege de jaartjes die zijn gaan tellen.
Ook deze ‘rockenjager’, want de speeltechniek heeft een steeds belangrijker plaats ingenomen en de brutaliteit van de jeugd waar rebellie een van de ingrediënten was bij het muziek maken is niet meer. Misschien kan ik nu wel voor mezelf zeggen, ik maak nu muziek, maar ach, jongeren vinden mij misschien wel een oude zak zonder pit en denk ik, niet so dan jij ja? Wacht maar jij ja, als jij bent ouder, adoeh jij verandert jouw spelen, let maar op Njoh.
Opmerkingen