Indo Rock ons cultureel paradepaardje? (17) door: Albert van Prehn
Ik ben begonnen met gitaar spelen in het pension op 14 jarige leeftijd op de gitaar van mijn zuster, die had al een job en had inmiddels de middelbare school al lang doorlopen terwijl ik er nog op zat. Zij was niet echt muzikaal en de gitaar die zij kocht was meer een hebbedingetje, een Egmond met een cutaway in rode kleur. Eigenlijk mocht ik er niet op spelen want ze was toch zuinig op haar eerste eigen aankoop, maar mijn nieuwsgierigheid kon mij er niet van weerhouden om toch zo nu en dan stiekem de gitaar in handen te houden en met mijn vingers de snaren te beroeren. In Indonesië zelf was ik al bezeten van het instrument, mijn neven hadden een bandje en als wij er op visite waren mocht ik even hun instrumenten uit proberen, ik was toen amper 9 jaar en die jago’s (helden) konden goed spelen. Ik had al heel gauw een verlangen, net zo jago te worden als zij.
Mijn eerst probeersel onder begeleiding van een van die jago neven als tussentijdse leraar was het nummer Young Love. Niet lang daarna veranderde een hele boel, de westerse muziek werd min of meer verboden en wij moesten ons gereed maken om met de stille trom te vertrekken vaar Canada, want mijn ouwe heer werkt bij de Canadese ambassade en werd als Canadees employee beschouwd. Het mocht niet zo zijn, moeder wilde niet naar dat vreemde land vertrekken en koos voor Nederland waar mijn oma en andere familie leden reeds woonden. Dus moest het gezin op eigen kosten met de nog stillere trom vertrekken en kwamen wij in de beruchte pensions terecht. Het waren er een paar op een rij en in ieder pension waren er wel een paar grotere gasten die gitaar speelden, sommigen hebben er een meegenomen uit Indonesië en anderen hadden er een in Nederland gekocht. Van een paar van hen kon ik dus een begin maken met gitaarspelen.
De jaren gingen voorbij en al gauw kon ik het instrument redelijk beheersen en ging dus het avontuur van de bandjes in, maar
Een Egmond Solid-7 uit 1959
anders dan de meeste leeftijd genoten had ik al een voorkeur voor de instrumentale muziek van The Ventures, deels omdat die klanken mij bekend waren vanuit Indonesië. Het Indo rock tijdperk, zoals dat hier in ons land wordt genoemd ging grotendeels aan mij voorbij. Het had wel vele overeenkomsten met de muziek van The Ventures dus spraken mij bepaalde bands wel aan. En dan, ja dan gaat de muzikant zijn jouw leven bepalen en van het een komt het ander, je gaat in schoolbandjes spelen, wordt uitgenodigd om in Duitsland te spelen en al gauw bestond het leven niet meer zonder muziek. Velen hebben de prijs ervoor moeten betalen, diverse echtscheidingen waren er. Het verdriet en de teleurstelling in sommige gezinnen hadden hun oorzaak in het feit dat een van de echtlieden muzikant is. Met vallen en opstaan, succes of geen succes, de verslaving was groot.
Ik ben zelf pas laat aan een serieus gezin begonnen, mijn eerste baantje op een kantoor van een dagblad werd op een woensdag middag prompt beëindigd toen een Duitse auto voor mijn deur stopte en mij vroeg of ik als gitarist in dat land wou komen spelen tegen een goed betaalde gage. Ik nam geen ontslag die middag kwam ik gewoon vertellen dat ik er niet meer ben en vertrok richting Duitsland. Zo ging dat, mijn ouders, baas en collega’s in verwarring achterlatend. Op gegeven moment was die tijd ook afgelopen de Indo muziek werd vervangen door de Engelse en ook die werd vervangen door de opkomende discotheken, wat voor mij het einde betekende en mij min of meer dwong om serieus te worden. Daarna was het studeren en inhalen wat al die jaren was blijven liggen, een carrière en een gezin.
Wat mij betreft is dit een geschiedenis die velen van ons ook hebben meegemaakt en terug kijkende heb ik het geluk gehad dat toch nog als serieuze een carrière kon maken en de draad weer kon oppakken. Menigeen is blijven steken en heeft minder geluk gehad. Nu ben ik als persoon erg serieus, als de ernst van de zaak in het geding is kan ik me erin vastbijten tot ik resultaat heb bereikt, dat is in alles zo. Mijn
muziek was er altijd, op een laag pitje tot ik het min of meer kon veroorloven om wederom in bands te gaan spelen en dat is tot op heden het geval.
Nu terug naar het fenomeen Indo Rock, dat is een fenomeen waar ik helemaal niets mee heb. Niet vanwege de muziek, maar vanwege de benaming en de lading die het draagt. Ik kan genieten van een goed stukje muziek uit onze gloriejaren en zelf speel ik er ook een paar nummers van, ja, nu in deze tijd nog, maar als je me Indo rocker noemt, ga ik toch even een discussie met je aan want de enige rok die ik ken in indo land, is die van mijn moeder waar ik als jochie aan hing. Indo rock bestaat niet in mijn optie, een benaming die de plank volledig misslaat en waardoor per definitie iedere Indo muzikant wordt vereen-zelvigd met Indo rock, alsof wij zo beperkt zijn dat we alleen in een hokje te plaatsen zijn.
Young Love, Sonny James, 1956
Neen, de Indo muzikanten spelen zovele stijlen dat je niet zo maar een allesomvattende benaming kan geven zoals Indo Rock, met alle respect, ik wil graag gewaardeerd worden om wat ik doe met mijn muziek en niet al per definitie gevat wordt in een loze benaming die kant noch wal raakt.
Opmerkingen