Het verborgen leed.
Er zijn vele Indische gezinnen na de tweede wereldoorlog vertrokken naar een of andere bestemming in de wereld.
De meesten zijn in Nederland aangekomen, een deel is naar Nieuw Guinea vertrokken, Australië, Amerika en sommige zelfs naar Zuid Afrika.
De repatriëring heeft vele gezinnen uit hun natuurlijke omgeving gehaald, ik bedoel met natuurlijke omgeving, het geboorte land.
Vele gewoontes die men van jongs af aan had leren kennen was in den vreemde landen, het eerste wat veranderd moest worden. Je moest je aanpassen en dat ging tegen de vastgeroeste levensgewoontes in van de oudere Indische en Nederlandse mensen uit de tropen.
Aanpassen moest je, ander kom je niet overleven, want jouw oude ik, moest in eens een nieuwe ik worden met gevolg dat het met name bij de oudere indo’s nogal wat invloeden had.
Als je jong bent ben je iets flexibeler, hoewel het toch wat frustraties binnen in je oproept als je op een ongecontroleerd moment je eigen ik was, en je door de inwoners hier op harde wijze wordt gecorrigeerd.
Men vond je dan eigenaardig en liet dat ook blijken, ja soms met een afwijzende houding. Dus je lette er in het vervolg wel op, om niet al te zeer als vreemdeling gekenmerkt te worden.
Je voelde je toch Nederlands? Je sprak de taal en kende het land en zijn cultuur op jouw duimpje. Piece of cake dat aanpassen.
Maar is dat wel zo? Hebben wij ons niet moeten geven om ECHT aangepast te worden?
Hadden wij niet iets wat tegenstribbelde in ons binnen in dat protesteerde iedere keer als het gevoel naar boven komt dat je jezelf aan het verloochenen was?
De oudere generatie had geen tijd om te treuren over het verlies van familie, land en belevenissen uit de oorlog. Velen moesten zich gelijk weer op het heden van toen storten omdat de situatie zo verschillend was dan die 5 jaar eerder voor de oorlog. Men kon de trauma; s opgelopen in de kampen, interneringsgebieden, vernederingen en angsten niet verwerken omdat de tijd het niet gunde.
Van het ene ogenblik op het andere werd men geconfronteerd met de wrede naween van een onafhankelijkheids oorlog. Nog maar niet te spreken over de Jappentijd en de ontberingen in diverse interneringkampen.
Er zijn heden ten dage vele ouderen die de terugslag moeten verwerken. waar eerst trauma’s konden worden beheerst door erover te zwijgen en ze niet te tonen aan de buitenwereld, deels uit onmacht en bang voor de eigen emoties die men dan moest tonen en zichtbaar werden, en deels omdat je er met niemand over kon praten, was de kracht eruit en kost het meer moeite. Je had geleerd om niet te zeuren, je was opgevoed met een harde discipline die openlijke emoties niet toestaat, ook uit persoonlijke veiligheidsgevoelens.
De beleving van de trauma’s uiten zich door ongecontroleerde uitbarstingen die vaak op de kinderen werden afgereageerd. Gevolg was mishandelingen, verslechterde verbintenis gevoelens, ook vaak waren de ouders emotioneel zo ver gesloten dat je niet kunt spreken van warmte en genegenheid. Dat konden vele ouderen niet meer opbrengen.
Het is helaas zo dat er vele ouderen deze trauma’s in hun graf meenemen en deze hun levensvreugde hebben beperkt.
Was het maar zo dat ze hulp hadden gezocht, hadden zij maar de hulp gehad die men nu kan bieden in diverse opvangcentra, gespecialiseerd in trauma verwerking.
Heden ten dage zijn er speciale oorden waar men behandeld kan worden, o.a. stichting 45 in Oegstgeest en het Sinai centrum in Amersfoort.
Als je denkt dat vele lotgenoten die weg zoeken dan heb je het mis. De Indische man of vrouw is te bang en te gesloten om hulp te vragen, men ervaart hulp als zwakte en als je naar een psycholoog gaat ben je getikt.
Het is de verkeerde opvatting, helaas, want hulp kan de levensvreugde bevorderen. Je angsten en daarbij gepaard gaande isolatie van emoties die eruit willen breken laten gaan, zodat je meer toegankelijk bent voor jouw omgeving. Eindelijk vrij van innerlijke belevenissen van vroeger. Eindelijk rouwen over wat je is overkomen, ja, eindelijk het verdriet laten gaan zoals het zich binnen in opgesloten aanvoelt.
Ik merk dat vele Indische mensen, voornamelijk ouderen zich gedragen alsof de wereld om hen heen vijandig is.
De vaak gecamoufleerde gesloten opstelling naar anderen toe, terwijl men met een schijnvertoning van openheid de wereld de ware belevingen onthoudt.
Als getraumatiseerde kun je niet anders dan jezelf anders voordoen dan wie je bent.
De wereld is vijandig en je bent altijd alert, jouw echte genegenheids gevoelen zijn geblokkeerd. Je bent niet in staat tot bindingen, het liefste verberg je je binnenshuis en als men buitenshuis onaardig tegen je doet, zie dat als een bevestiging van wat je, jezelf inbeeld, de vijandige wereld.
Velen waar het bovenstaande van toepassing is , zijn niet de echte innerlijke mens die ze eigenlijk zijn.
Er is een wereld gecreëerd die beleefd wordt van binnenuit. De neiging tot controle over situaties uit angsten voortgekomen belemmeren het leven en het genot van vrijheid.
Ik kan het weten, persoonlijk heb ik de moeilijke weg moeten bewandelen en ondanks hulp die ik eindelijk gezocht heb en gekregen ben ik nog steeds niet zover dat ik eindelijk bevrijd ben.
Het heeft zijn tol geëist, kinderen die hun vader als rationeel en emotieloos ervaren, problemen met uitingen van emotionele blijdschap, emotionele bindingsangst, naar anderen toe.
Je komt in situaties die anders lopen door onbegrip waar je geen controle over hebt, in uitingen van tederheid, geluksuitingen etc.
In jouw leven heerst het regime van de voorzichtigheid en oplettendheid, de nachtmerries, de blokkade van zichtbare spontaniteit die anderen van je verwachten, en waardoor je vaak tegen onbegrip aan loopt dat heel vaak resulteert in ongewilde verwijdering.
Het leven kent twee werelden, die van jezelf en de realiteit. Je probeert beide onder controle te houden maar dat is vaak een verloren strijd.
Bij de hulpdiensten waar ik ben en geweest ben, zie ik vele Indische lotgenoten worstelen met hetzelfde wat ik heb. De weg voor Indische mensen is vaak moeilijker dan voor Nederlanders.
Onze cultuur van trots blokkeert vaak herstel bij geboden hulp, de weg is vaak heel lang tot men zover is dat men een normaal leven kan leiden.
Het verborgen leed bij Indische mensen dragen velen ongemerkt in zich mee tot het einde. Vaak dierbaren achterlatend die hun eigen ouder nimmer echt hebben leren kennen.
Albert van Prehn (ICM Moderator) 17 september 2011
Opmerkingen
Geraldine,
De Japanse regering heeft naar mijn weten zijn olicht aan de nederlandse staat voldaan. Echter had deze zelf indien dat zo is, zijn burgers uit de kolonie schadeloos moeten stellen, aly=thans voor een deel ervan. Mijn mening is deze: In vergelijk met de autochtone nederlanders die HIER hun land verdedigden, moesten wij in de voormalige kolonie niet alleen onszelf verdedigen, maar ook nog de belangen van de nederlandse kolonie waar dit land rijk van is geworden. Wij verdedigden eigenlijk de Nederlandse geldstroom van daar naar hier.
Dit wordt eventjes maar vergeten en men heeft hier volgens mij nooit bij stil gestaan.
Nu komt ook nog de altijd aanwezige vrijheids drang van de Indonesier om de hoek kijken die hun kansen shcoon zegen na de Japanse bezetting. En wij die daar in die kolonie zaten hadden weer een oorlogs situatie, deze keer moeilijker verdedigbaar omdat het van binnen uit gebeurde, jouw indonesische kecht stond je ineens naar het leven. In die bersieap tijd kregen wij ook te maken met een tweede verdediging priode van het Nederlandse belang in de tropen. Politionele acties verergerden het alleen maar voor ons.
Het is gewoon zo dat wij, EN de molukkers gebruikt zijn om de geldstroom van Nederland met lijf en leden te verdedigen. Niet een keer maar eigenlijk drie keer, 1: de onderdrukking van de inlandse bevolking. 2: De invasie van de jappanners. 3: de merdeka periode.
Het is de toenmalige nederlanders alleen te doen om hun eigen kas en voor de rest was alles onbelngrijk. De geschiedenis boeken roemen de helden daden van diegenen die de kolonieen hebben gesticht maar laten ons leed en de ECHTE reden van de kolonisatie achterwege. Het is gewoon een schanddaad, men plukte de voordelen over lijken zo gezegd. Letterlijken figuurlijk want iedereen die NIET deed wat het gezag wilde werd of gevangen gezet of gewoon uit deze wereld geholpen.
Wij zitten nu eenmaal hier als shroot, gebrukt voor de staatsbelangen en nu overbodig.
Deze reactie is een voorbode van het epistel waarover ik binnenkort zal schrijven, het moet een keer door iemand gezegd worden.
Albert van Prehn.
Paul. ik heb dit epistel geschreven uit eigen ervaringen en weet dat er tig indische ouderen zijn met dezelfde problematiek.
Ik hoop, niet voor mij, maar voor de dierbaren om deze personen heen, dat dit epistel velen bereikt. Velen die hier wat van MOETEN weten om de eeuwig durende onrechtvaardigheid te kunnen begrijpen. Het belangrijkste voor mij is dat al die dierbaren die mij niet konden begrijpen en waar ik zelf de weg niet kon vinden om hen te bereiken, mij eens kunnen zien als een van hen die het altijd goed heeft bedoeld maar wiens weg is afgesloten door het verleden. De weg die nodig is en was om goede relaties in stand te houden, goede relaties en dierbare relaties die door een faktor verloren zijn gegeaan, de onwetendheid.