Het Indisch geld staat op de rekening van Min. Buitenlandse zaken voor de onteigening van de ondernemingen in het voormalige Indie.
Van 5 tot en met 7 september 1966 had de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken Joseph Luns onderhandeld met een delegatie van de Indonesische regering, onder leiding van de Minister van Buitenlandse Zaken Sultan Hamengku Buwono. De onderhandelingen gingen vooraf aan de ondertekening van een accoord, waarbij Indonesië in de loop van dertig jaren in totaal 600 miljoen gulden zou betalen aan Nederland, bedoeld als compensatie voor de nationalisatie van Nederlandse bezittingen en bedrijven. Minister Luns kenschetste toen het akkoord: “Edelmoedigheid van Nederland…”
Eind 2002 kwam de laatste betaling binnen op rekening van Buitenlandse Zaken bij De Nederlandse Bank. Ieder jaar heeft de Indonesische regering keurig op tijd aan zijn verplichtingen voldaan. Zowel in Nederland als in Indonesië was slechts een enkeling op de hoogte van de jaarlijkse herstelbetalingen.
Maar toen een klein nieuwsbericht midden 2003 gewag maakte van deze laatste overboeking, reageerde de Indonesische publieke opinie verontwaardigd en sprak van neo-kolonialisme en uitzuigerij. In Nederland was de reactie er vooral een van een gevoel van schaamte, dat Den Haag van de voormalige kolonie nog herstelbetalingen had geëist. De Indonesische regering heeft de kwestie echter laten rusten.
De regering van Soekarno besloot tot nationalisatie van Nederlandse bedrijven in Indonesië naar aanleiding van de weigering van Den Haag om de Indonesische soevereiniteit over Papua Nieuw Guinea (West Irian) te erkennen. Het conflict escaleerde en tussen eind 1957 en medio 1962 ging Jakarta over tot onteigening van Nederlandse bezittingen en bedrijven. Pas na de machtsovername in 1966 door Generaal Soeharto, werd de slepende kwestie tussen beide lande uitgepraat.
De uiteindelijke overeenkomst hield in dat Indonesië 600 miljoen gulden zou betalen. Daarvan werd direct een voorschot van 36 miljoen gulden overgemaakt en de rest in dertig jaarlijkse afdrachten vanaf 1973 met een jaarlijkse rente van 1 %. Tot 1969 konden Nederlanders via het Bureau Schadeclaims Indonesië van het Ministerie van Buitenlandse Zaken een claim indienen vanwege de achterlating van hun eigendommen door gedwongen vertrek uit de voormalige kolonie. Onder degenen die een claim hadden ingediend zou het geld jaarlijks volgens een overeengekomen verdeelsleutel worden verdeeld. Van Nederlandse edelmoedigheid was volgens Luns sprake, omdat de werkelijke waarde van de Nederlandse activa die door de Indonesische nationalisatie verloren ging op zou lopen tot 4,5 miljard gulden. Waarom dan zo vergevingsgezind? “Het was een politiek akkoord”, erkende Luns indertijd in de Tweede Kamer. “De overeenkomst is niet alleen een afdoening van de commerciële kwestie, maar moet ook dienen tot een verdieping en vernauwing van de betrekkingen tussen Nederland en Indonesië”. Dertig jaar later leidde de regeling vooral tot onbegrip.
Omdat maar weinig mensen van deze regeling wisten, rijst nu de vraag waar dat geld – met rente op rente – is gebleven….. Geld dat de Indische gemeenschap, althans zij die er in Indonesië hun business mee verloren hebben, toebehoort. Boze tongen beweren dat dit vooral is opgeslokt door slechts enkele Nederlandse multinationals. Of ligt het nog steeds ergens te wachten…..
ICM Redactie.
In 2018 werd een WOB - verzoek gedaan bij het Ministerie van Economische zaken.
Voor de economen en rekenwonders, wat de waarde van de 689 miljoen betreft dat hier die rekenrentes niet op van toepassing zijn maar de cijfers voor actualisering van CPB. Zou leert na een WOB - onderzoek van 2018 dat in 1966 niets bekend was bij het Ministerie van Economische Zaken, deze zond tevens de begroting 1966 mee als bijlage. Leert dat de 689 miljoen tegen de begroting 1966 om fiks bedrag gaat zeker als het in percentages wordt uitgedrukt, waar het dan gaat om 10 tallen miljarden.
WORDT VERVOLGD>
Opmerkingen