Deze maand is het 70 jaar geleden dat de oorlog tussen Japan en de rest van de wereld stopte. Door Han Dehne

[Ferry Schwab]

Deze maand is het 70 jaar geleden dat de oorlog tussen Japan en de rest van de wereld stopte.

Door Han Dehne

 

Deze maand is het 70 jaar geleden dat de oorlog tussen Japan en de rest van de wereld stopte. Japan capituleerde nadat 2 atoombommen op Nagasaki en Hiroshima waren neergevallen. Natuurlijk heeft dat zeer veel aandacht gekregen en dat houdt de wereld nog steeds in de greep. 
Maar dat betekende ook dat in die laatste dagen van deze vuile oorlog er in Nederlands Indië het volgende waar gebeurde verhaal kon plaatsvinden.
VREDE OP AARDE, WAAR EN WANNEER??
Het is 24 augustus 1945. 's Middags om 4 uur worden de kampleiders en de artsen op het kantoor van de Japanse commandant geroepen. Waarom? Wij zullen ongetwijfeld vernemen waar wij nu weer naar toe worden gebracht. Adieu kamp Si Ringo Ringo.
De lucht is pikzwart en er dreigt weer een zware wolkbreuk. Vanmorgen is er weer iemand doodgegaan.
Daar gaan ze de kampleiders en de artsen. Het zal wel weer slecht nieuws zijn......daar raak je zo aan gewend. De dokter zal het straks wel komen vertellen. Hopelijk laten ze ons uit de dysenterie-barak niet laten lopen, maar wij willen ook niet achterblijven, nee dat niet.
Ik kijk door het venstergat en zie de regen als een dik gordijn. Wie is daar zo gek om door de slik langs ons hospitaal te hollen? Het is de leider van de jongensbarak. Een smerige regenjas hangt los over zijn schouder en sleept deels door de modder.
Hij zwaait met zijn armen naar onze gezichten voor de vensters van de loods. Hij brult iets, terwijl hij verder glijdt en springt door de modderbrij en de spetters vliegen hem om de oren. Hij brult schor en zwaait weer met zijn armen.
Het is afgelopen! Het is vrede! Vrede!
Neen, dat kan niet waar zijn.
Is het..........................
Heb je gehoord..........................
De dokter komt binnen, zwaar van de regen. Zijn gezicht glimt, hij lacht helemaal. De dokter die het lachen hier wel is verleerd. Hij lacht en roept: Het is vrede. Het is afgelopen.
Dan barst in het kamp uit alle barakken een ontzaglijk rumoer los. Het is alsof tweeduizend mensen samen eensklaps beginnen te roepen en te brullen. Je hoort flarden van het Wilhelmus. De mensen storten zich naar buiten en ze schreeuwen en zwaaien met hun armen. Sommigen gaan gewon maar stil staan en huilen. Huilen, huilen, als een levend mens, zoals je dacht dat je nooit meer zou doen.
Daar klimt iemand naar boven, op het dak van een barak. Hij heeft een vlag in zijn hand. Een rood-wit-blauwe vlag. En daar hangt hij dan aan een bamboestok, in de plenzende regen maar.........wijd-uit en het is de Nederlandse vlag. Het is onze vlag.
Ze staan eronder in drommen, ze weten niet wat te doen, ze brullen en schreeuwen en omarmen elkaar. Zie je die vlag. Dan klinkt het ineens boven het ruizen van de regen uit, als een zee, als een geweldige golf die alles overstemt "Het Wilhelmus"
Dit is werkelijk gebeurd op die 24e augustus 1945.
Ik spreek de hoop uit dat dit gevoel dat ik hierboven heb geschetst ook mag ontstaan bij al die mensen die momenteel in de wereld gebukt gaan onder geweld, onderdrukking, gevangenneming, vernedering en verkrachting. Laat ook hen dit gevoel van vrijheid ervaren. Laat het ook voor hen vrede zijn en niet waar of wanneer maar NU.