De keuze, door Albert van Prehn
Ik was als kind gezegend met een hoeveelheid dieren die ik kon houden.
Zo had ik honden, katten, kippen, en vogels in alle soorten en maten, het was nog net geen dierentuin.
Wat de vogels betreft hadden wij een papagaai, duiven zoals de post en de Turkse tortel duif en vogels die in een kooi gehouden werden zoals de glatics, de kleine bruine rijstepikkertjes met hun witte kopjes, nonnetjes geheten, wat kutilangs (Javaanse spreeuwen) en ook een paar parkietjes.
De dieren hebben een gezamenlijke familieband en het is echt ongelofelijk hoe die verschillende dieren met elkaar omgingen, de kippen, de vogels, de katten en de honden, een grote familie en je hoeft er geen van hun kwaad te doen, want dan vlogen de grote herdershonden je aan, of je nou mens of dier was.
Zo hadden wij wel eens een loewak, een marterachtige kippenrover s/nachts op bezoek bij de kippenren en aan het lawaai wat de hanen maakten, kon je zijn aanwezigheid bemerken.
De twee herders vlogen eropaf en het was vaak kantje boord voor de loewak bij zijn ontsnapping, want anders werd hij aan stukken gereten. De twee honden waren echt in alle opzichten de toekang jaga’s (bewakers ) van ons huis en terrein.
Wanneer een van onze katten het aan de stok kreeg met een ander kat die ongevraagd op bezoek kwam, dan zag je het beeld van een rennende kat achtervolgt door twee honden en onze kat. Is er een haan van de buren die met een van de onze aan de stok kreeg dan zag je het zelfde beeld, alleen liep er dan een vreemde haan voorop, gevolgd door twee honden en een haan.
Vaak moest ik de zaak sussen om de vreemde bezoeker de kans te geven om te ontsnappen, want ik heb een gruwelijke hekel aan onnodig dierenleed.
Onze vogels hadden nimmer last van de katten en dat is zo opmerkelijk, want ook als er kuikens op het erf liepen, konden die gewoon ongestoord met de hen op ieder plekje van de tuin hun eten zoeken.
Eigenlijk was dit het paradijs in het klein, ik denk er nog heel veel aan terug. Hoe kon het zijn dat de dieren het besef hadden dat ze tot een en dezelfde familie behoorden. De parkieten liepen los rond en de grote ara ook. Die zat vaak op mijn schouder en ik nam hem overal mee naartoe, zelfs als ik op mijn fiets het terrein verliet om ergens op visite te gaan, mijn trouwe maatje bleef bij me.
Op een dag hoorden wij dat wij weg moesten en dat wij binnenkort zouden vertrekken naar Nederland, de politieke situatie was dusdanig gevaarlijk voor ons geworden dat mijn ouders genoodzaakt waren om het land te verlaten. Dat betekende voor ons dat wij afscheid moeten nemen van onze dieren. De een na de ander werd stiekem elders ondergebracht, bij vrienden en kennissen die het goed met ze voor hadden.
Zo liet ik om de beurt de vogels in de kooitjes vrij door de deurtjes open te laten staan zodat ze vrij weg konden vliegen.
De kippen, duiven en parkieten gingen naar vele vrienden die van ons aankomende vertrek wisten, de Ara idem dito en dat was het verdrietigste moment want je trouwe vriendje achterlaten was het pijnlijkste moment van mijn leven. We hadden zoveel meegemaakt hij en ik.
Toen de beurt kwam voor de nonnetjes gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht en tot op de dag van vandaag zal je me nooit kunnen overtuigen dat dieren geen gevoel hebben.
Ik opende de kooi waarin een 4 tal stelletjes zaten, bij een was een gehandicapt vrouwtje die niet kon vliegen, maar die wel rond wipte in de grote kooi. Alle vogeltjes vlogen de vrijheid tegemoet behalve dat ene gehandicapte vrouwtje. De kooi had ik in de blimbing boom gehangen met een open deurtje en ik hoorde hoe vertwijfeld het beestje naar haar partner tjilpte. Ik dacht heel even dat ze zich zou redden in de boom, maar ze bleef in het kooitje.
Het duurde even en ik wachtte af en toen gebeurde er iets heel opmerkelijks, uit de verte kwam het mannetje gevlogen en vloog zo de kooi weer in. Zo gewoon om het lot te delen met zijn gehandicapt vrouwtje. Heel ontroerend gewoon, zo trouw en bereidwillig om de vrijheid op te geven. Het mocht niet baten, een paar dagen erna probeerde ik het opnieuw en deze keer in een hoge heg die om onze tuin was. Het mannetje vloog er weer niet uit maar ging vanuit de kooi op de grond en weer erin, blijkbaar om zijn vrouwtje naar de vrijheid te lokken, en toen gebeurde het. De kat van de buren die ik niet op tijd kon opmerken kwam uit het niets en greep het mannetje.
Ik kon het niet voorkomen helaas.
Net een dag voor het vertrek vroeg ik een vriend om het vogeltje te doden omdat niemand het beestje wou hebben en ik het niet zo kon achterlaten.
Ik heb nog steeds het beeld voor ogen dat het mannetje zijn vrijheid opgaf voor zijn vrouwtje.
Volgens mij kunnen vele mensen van dit diertje een voorbeeld nemen, het was erg ontroerend en helaas een Sad story van een keuze die voor beiden uiteindelijk slecht afliep.
Het was een bewuste keuze die je niet van zulk soort diertjes verwacht.
Zijn keuze.
Albert van prehn (3 oktober 2014)
Opmerkingen