Red - Albert van Prehn (ICM Moderator) 29 oktober 2009 Het was zover de manifestatie te den Haag op het plein voor het parlementsgebouw van de tweede kamer. Vooraf is er op internet veelvuldig reclame gemaakt, helaas was dit niet het geval in de diverse dagbladen. Wat juist een grote demonstratie van eendracht moest zijn was slecht een klein hoopje zielige die hards, met het hart op de juiste Indische plaats. Het was meer een Nederlandse aangelegenheid dan dat je echte Indo’s aanwezig zag. Het aantal blanke Indische Nederlanders waren meer vertegenwoordigd in mijn ogen en voeren de eigenlijke campagne. Is het dan geen Indische gelegenheid vraag ik mij af bij het aanschouwen van de aanwezigen die ondanks de lange sta tijden en de toenemende kou volharden met aanwezig zijn. Ik denk als de woorden worden gesproken met verwijzing naar onze voorouders, aan mijn eigen pa en ma, en vooral aan de ellende die zij met hun kroost om de veiligheid en een goede toekomst te waarborgen, hebben moeten offeren. Ik kan niet begrijpen dat er niet meerdere van mijn generatie en die van de tweede en derde, aanwezig willen en konden zijn. Met een schrijfgenoot, Wouter Piepelenbos, praatte ik over de zin en wij beiden hielden ons maar aan een ding vast en dat was de solidariteit met de aanwezigen. Dan waren er de sprekers en als ras was het geheel een bijna professioneel gebeuren. Ik zeg bijna, want van organiseren hebben de IPérs geen Hollandse kaas gegeten want er ontbrak aan een paar essentiële zaken zoals een stroomvoorziening voldoende voor het gebeuren op het toneel en een backline voor de aanwezige artiesten. Verder kon met een beetje betere voorbereiding in iedere Haagse krant wel een kleine advertentie worden geplaats met de oproep aan iedereen om het gebeuren bij te wonen. Al met al geen manifestatie waar een politicus van onder de indruk zal geraken, desondanks heb ik begrepen dat er wel officiële toezeggingen zijn gedaan. De spandoeken met teksten die zijn opgehangen op een amateuristische wijze vertellen ieder voorbijganger over het onrecht ons, de Indische gemeenschap aangedaan. Of het indruk maakte? Ik weet het niet. Het was klein van formaat en vanuit de kamers van het parlementsgebouw kon je het denk ik niet eens lezen. En paar buitenlandse landgenoten van Arabische afkomst loopt even voorbij en blijf wonderlijk genoeg staan en applaudisseert na iedere toespraak. Vreemd genoeg waren zij er meer bij betrokken dan menige Indo die liever te indolent was om erbij te zijn. Ik praat over diegenen die ervan geweten hebben en dat moeten er best heel veel zijn geweest. Ze hadden er voldoende informatie over ontvangen. Om maar een schets te maken van hoe wij zijn. Ik liep een café binnen om wat te drinken, daar zat een Indisch gezelschap afzijdig te kijken naar wat gebeurde op het plein, men zag mij ervan af komen en slaat mij gade vanaf mijn komst van het plein totdat ik beleefdheidhalve een groet deed richting het gezelschap. De blikken die ik ontving spreken boekdelen, zo van hoe durf je ons te groeten ik wil niet bij jullie horen en jullie zijn echte indo’s. Een stelling die helaas HEEL veel van onze gemeenschap mensen in zich dragen. Malu, males, en sombong, je eigen identiteit verloochenend. Ik werd er diep door getroffen en van uit een barkuk sloeg ik het gevolg gade, die gingen na het nuttigen van hun bestelling huiswaarts en richting het plein kijkend alsof daar een demonstratie van afvalligen plaatsvond. De moed zinkt mij in de schoenen als ik deze mensen en gemeenschapsgenoten zie, ik als tweede generatie vanwie je eigenlijk zou zeggen dat ik er verder van af sta, die solidair wil zijn en kan voelen. Soms denk ik bij mezelf, waar doe je het voor? Stel dat je wat bereikt ermee, wie dien je dan? Dat soort indo’s die er ongetwijfeld ook van kunnen profiteren? Neen, ik denk puur aan mijn ouders en de eer en respect die ik hun wil tonen, ook nu ze er niet meer zijn. Het was niet altijd koek en ei thuis met ouders die met een trauma moesten verdergaan en hun kroost volwassen zien te krijgen. Juist daarom stond ik hier, niet alleen als muzikant maar ook als Indische Jongen. Niet om de provocaties, niet om te schreeuwen, niet om te eisen, maar om het onrecht van wat mijn ouders is aangedaan, simpel omdat zij in de ex-kolonie zijn geboren waar men in dit land geen behoefte aan heeft om daaraan herinnerd te worden. Van mijn mede muzikanten collega’s heb ik er geen een gezien uit het Haagse gebeuren. Niet eentje die de moeite heeft genomen om erbij te zijn. Ze willen wel de aandacht, het applaus, de adoratie misschien van het INDISCHE publiek hebben maar als het erop aan komt om JUIST onze gemeenschap die hun aanzien heeft gegeven en nog steunt, moreel bij te staan, laten ze verstek gaan. Ik zou mijn gezicht niet meer in mijn gemeenschap op de bühne publiekelijk durven te vertonen zonder schaamte gevoel. Ik had er een koude dag voor over, een reis naar den haag en een bijdrage in een geïmproviseerd geheel te leveren. In mijn ogen verdien je het niet om INDO muzikant te zijn, je hebt mij vreselijk teleurgesteld. Juist als artiest of publiekelijk hoor je er te staan, al is het om jouw INDO publiek moreel een hart onder hun riem te steken. Zwak, Uiterst ZWAK. Waar bleven jullie collega’s en gemeenschapgenoten die ervan wisten? Zeker zij die op een steenworp afstand van het gebeuren wonen. Waar zijn jullie als het erop aankomt? Schaamte om erbij te horen, lafheid om jouw eigen soort te ondersteunen, bang dat je niet als volle Hollander wordt aangezien met je Aziatische uiterlijk? Er waren heel veel blanke indo’s met Europees uiterlijk, waarom kunnen zij zich WEL inzetten en mee voelen? Ik ben er trots op erbij geweest te zijn, het was vermoeiend, koud en de dag duurde lang. Ik heb niet veel begrepen als tweede generatie kind, maar ik stond er wel en met mij ook anderen. Ik heb er een ere medaille van overgehouden, namelijk de innerlijke overtuiging dat ik het voor PA en MA, en Oma’s en Tantes/Ooms heb gedaan door wiens opoffering ik hier heb mogen staan in dit koude land. Hoe Indisch ben je van afkomst? Vraag het jezelf eens af. Kun je er geen antwoord op vinden, spreek in het vervolg met jezelf af dat je NOOIT meer je zelf INDO noemt. Want een Indo is in mijn ogen iemand met moed en doorzetting, zoals mijn ouders en hun generatie zijn geweest, en niet zo’n slap aftreksel die zich schuil houdt in de afwezighei Albert van Prehn (ICM Moderator) 29 oktober 2009 |
Opmerkingen
302
Kort geleden is de Indische kwestie door de 2e kamer behandeld. Het gaat om de financiële verplichtingen van de Nederlandse Staat ten opzichte van haar Nederlands/Indische burgers ten tijde van de tweede wereld oorlog en ook de gedwongen repatriëring daarna.
Vele NEDERLANDERS, want dat waren wij TOEN en OOK nu nog, hoewel men dat in den haag niet wil erkennen en wij onder de noemer ALLOCHTONEN gerangschikt worden, als het hun zo uitkomt, hebben de kolonie 300 jaar met alle trouw en verplichtingen in stand gehouden. Nederland heeft uit de kolonie schatten verdiend. Waar zijn die terecht gekomen? Nee, u raad het, niet bij de gewone burger, maar de hoge heren en ook vooral onze koningin Wilhelmina, waarover straks nog even een aparte notitie.
De rijkdommen uit de Indonesische archipel die Nederland enkele EEUWEN kon putten uit de kolonie heeft zij mede te danken aan de inzet, de trouw en toewijding van haar burgers daar in de verre oost.
Die burgers waren NIET alleen blank, door de eeuwen heen is er een mengeling ontstaan tussen de inlandse bevolking en de blanke Europeanen waar onder natuurlijk de bezetters, Nederlanders.
Er is een aparte groep Nederlandse burgers ontstaan de INDISCHE NEDERLANDERS, halfbloeden.
Ik ga nu verder met het benoemen van onze gemeenschap de Indo’s.
Door de bezetting van Japan en later de vrijheidsstrijd verloren vele Nederlanders en Indische Nederlanders hun bezittingen, en ook in vele gevallen hun leven.
De schade is enorm en dan heb ik het NIET over de materiële schade, maar wat dacht u van de psychische schade? Het geestelijk onderworpen zijn aan hevige persoonlijke ervaringen?
De bersiap om maar iets te noemen was ongemeen fel en de vele doden in deze tijd en maakte onder de indo's en Nederlanders vele slachtoffers door regelrechte martelpraktijken.
Een voorbeeld, hele gezinnen werden achter een in de rij geplaatst, eerst de kleintjes en dan vader en moeder, vervolgens werden deze aan een geregen met een scherpe bamboe speer.
Anderen werden met kapmessen levend in elkaar gehakt, hele gezinnen.
NU hebben zowel de Japanse als ook de Indonesische regeringen schade vergoeding betaald voor de schade die de BURGERS door de oorlog en bersiap hebben geleden.
Waar is dat geld gebleven? Niemand weet het maar dat het toekomt aan de voormalige burgers uit de kolonie en de nu nog levende nabestaanden is zeker. Er is JARENLANG gestreden voor het recht om deze gelden die toebehoren aan de voormalige burgers uit de kolonie aan hen uit te keren. Tot op heden ten dage houden ieder opeenvolgende regeringen de zaak af, en iedere keer presteert men het om het NET niet door de kamer te halen. Een smerig stukje toneelspel waar ALLE partijen aan mee doen.
Ik kan niet begrijpen, waarom het keer op keer niet door de kamer heen komt, je zou zeggen na zoveel regeringen zou men toch iets moeten hebben begrepen?
Nee, en nu het voor de zoveelste keer is afgewezen. Het Indisch Platform heeft bakzeil gehaald en voor de zoveelste keer, zijn wij als Indische Nederlanders, en daar wordt bedoeld niet alleen de Indo's maar ook blanke voormalige kolonialen en hun nazaten, gewoon genegeerd.
Hierdoor tracht men ook het smerige verleden van de koloniale geschiedenis onder de tafel te vegen, als of het nooit heeft bestaan. Dit is niet alleen aan deze kwestie te merken maar ook de vele andere zaken, bijvoorbeeld, niet alleen de 5e mei te memoreren maar ook de 17e augustus, de Bevrijdingsdag van Indonesië en vooral de vele oorlog slachtoffer die daar zijn gevallen, tijden de Japanse bezetting en ook tijden de vrijheidsstrijd van de Indonesische bevolking.
Er is nu eindelijk na bijna een eeuw dat men vanuit den haag enige aandacht schenkt aan het Indisch monument te den haag, bij ONZE herdenking.
Wij zijn daarom verplicht om de nu opgestelde petitie te steunen met uw handtekening.
Waarom belangrijk? Menige hoor ik nu zeggen ach, het is zo ver achterons en waarom moeten wij daaraan mee doen?
Ja, typisch de Indische Nederlander. Gelukkig zijn er vele die er anders over denken, die het onrecht voelen wat hun ouders of voorouders is aangedaan. Het onrecht voelen in hun aderen die opzwellen bij de gedachte.
Het gaat er niet om beste mensen, dat de zaak ver achter ons ligt en dat wij het verleden moeten laten rusten, neen, besef aub, dat u, met het Indische bloed (OOK u blanke Nederlanders waarvan u ouders of familie uit de voormalige kolonie komen, dat het onrecht niet alleen deze groep mensen betreft maar ook U, als nakomelingen.
Het gaat erom dat U nu de strijd steunt die al jaren gestreden wordt, het wordt tijd dat iedereen die gevoel voor onrecht in zijn body heeft, nu eens eindelijk laat weten met het signaal dat dit in ons land NIET kan.
U met uw trots in uw aderen, heeft de plicht om ten minste een klein gebaar van erkenning te tonen door simpelweg de petitie te ondertekenen.
Als u het NIET voor uzelf doet, doe het dan voor hen die U hier een veilige toekomst hebben geboden met hun offers, en steun deze actie.
Het kan toch niet zo zijn dat schofterigheid voor de zoveelste keer wordt beloond?
U zou hierin uw stem kunnen laten horen en uw trots en gevoel van recht tot uiting laten komen.
Ik vraag u dan ook beleefd, met respect voor hen die ons hiernaartoe hebben gebracht en die daarvoor hebben moeten lijden ter wille van onze zekerheid, toekomst en,....vergeet het niet...hier voor de zoveelste keer opnieuw een leven moeten opbouwen, de petitie te steunen met uw handtekening.
Ook sympathisanten die ons willen ondersteunen zijn wij dankbaar.
Ik dank u hiervoor.
Albert van Prehn. (ICM moderator) 10 mei 2012.
Nog een kleine aanvulling. Ten tijde van de kolonie was Koningin Wilhelmina een van de rijkste vrouwen in de wereld.
In dit epistel memoreer ik ook de Molukse kwestie, en denk aan onze Molukse broeders wier vaders de trouwste soldaten waren ten tijde van de koloniale bezetting.
Welk onrecht is hun dan aangedaan, en dat alles vanwege het feit dat Nederland zo nodig koloniën moest hebben om deze te plunderen en er zoveel mogelijk uit te halen. Maar dat kon ENKEL en ALLEEN worden gerealiseerd met de trouwe toewijding van haar burgers die daar in diezelfde koloniën die hun plichten tegenover deze staat niet verzuimden, waarom nu dan wel JUIST die Nederlandse Regeringen die op Indisch geld zitten?
http://deindischekwestie.petities.nl/
Hier een geweldig pleidooi van Albert van Prehn ten gunste van het ondertekenen van de petitie voor "De Indische Kwestie" http://deindischekwestie.petities.nl
Het dagelijkse normale leven zal zijn
weg vinden tussen de puinhopen door. De herbouw werd in gang gezet en het was binnen een aantal jaren bijna weer zoals het geweest was, niet alles natuurlijk.
Want ver in de oost, bijna aan de andere kant van de wereld, was ook een klein stukje Nederland. Een stukje Nederland waar sommige van haar burgers de fase van de opbouw NIET konden meemaken. Die moesten vluchten of sterven.
Ver in de oost waar bijna 350 jaar de scepter van het oranje huis heeft gezwaaid zitten burgers tussen wal en schip, de Indische mensen maar ook de Molukkers, die de trouwste soldaten waren in naam van hun zo geliefde koningin.
De Indische mensen, die vanwege hun halfbloed status voor de keuze stonden, ga ik moeder of vader achterna, zoals het bij gescheiden ouders vaak het geval is. Een moeilijke keuze, want kies je voor vader, de Europese kant dan ga je emigreren naar een land ver van jouw geboorte plaats en waar de roots van de Europese kant ligt. Dat doe je dus niet zo maar want van jouw moeders kant zullen bloedverwanten achterblijven, en de bestemming die je kiest heb je alleen uit de schoolboeken en van het thuis zijn gehoord.
Er was eigenlijk geen keuze van blijven of vertrekken want amper tien jaar na de eerste wereldoorlog moesten vele Indische mensen alsnog kiezen voor vertrek, toen de dreiging alsnog kwam van een bevolking dat zo kort na de 350 jarige bezetting nog niet is vergeten.
De gelukkigen die het zich konden veroorloven hebben de terugreis al vaker ondernomen, maar een groot gedeelte die de Nederlandse kant koos en de terugweg aanvaarde naar het vaderland waar de andere helft van de roots vandaan komt, gingen een onzekere toekomst tegemoet. Hoezo onzeker? Immers wij zijn Nederlanders zo werd gedacht en daar in Holland kon men weer verder gaan met het leven.
Ja, en dan komt het, Nederland was nog niet klaar met hun opbouw en men stond hier niet te wachten op (mede) landgenoten uit een ver voor de meesten in Holland onbekend land.
De ontvangst viel zwaar tegen, in plaats van warmte ontmoette men koude kilheid en afwijzing.
De meesten werden ondergebracht in pensions waar de pensionhouders goed geld mee verdienden. Iedere vierkante meter werd gebruikt om maar zo veel mogelijk emigranten te huisvesten.
Gezinnen met vijf kinderen hadden de beschikking over twee kamers, een voor het hele gezin, en dan praat je over een oppervlakte van 3 x 3, waar het gezinsleven moest plaats vinden. Verder hadden de kinderen een gezamenlijke slaapkamer die zij moesten delen met andere kinderen van andere gezinnen.
Voor anderen waren barakken ter beschikking gesteld, vaak bouwwerken die met de huidige woon normen nog niet eens als paardenstal werden gekenmerkt.
Desondanks was er onderdak.
Hoe zit het met de Molukse broeders en zusters die de belofte meekregen om ooit weer terug te kunnen naar een vrije molukkenstaat?
Onze Molukse broeders wier vaders in het KNIL hebben gezeten, die geen halfbloeden waren, die vanwege hun trouw aan de bezetter gewoon niet meer in Indonesië konden blijven kwamen in kampen terecht. Men dacht voor een korte periode.
De korte periode werd een lange periode en wij kennen de geschiedenis, de belofte van de Nederlandse staat voor een vrij Ambon. Het was een loze belofte maar dat was nog niet alles.
De Nederlandse staat heeft voor de huisvesting ook de concentratie kampen gebruikt waar vele joden, en andere door de Duitsers aangeduide untermenschen hun einde hebben gevonden.
Kampen waar de barakken van toen nog in tact waren, maar die het tijdelijke onderkomen moesten zijn voor hen die de gasoven in gingen of op een ander wijze het leven lieten, ik hoef hier niet verder over uit te wijden, iedereen kent de geschiedenis van de joden tijdens de tweede wereldoorlog.
Het is niet te geloven gewoon hoe een gedeelte van de molukkers werd gehuisvest, niet voor te stellen, na amper 5 tot 6 jaar na die zelfde oorlog, in een concentratiekamp waar al die ellendige dingen plaats vonden waar vele mensen werden vergast, verbrand of op een andere manier vernietigd.
Een goede Molukse vriend van mij vertelde dat in het kamp Westerbork en Vught je de geur van lijken nog kon ruiken. Laten wij niet vergeten dat het kort na de oorlog was toen de molukkers hiernaartoe kwamen.
Is het toeval, of was er sprake van zo’n enorme woningnood dat deze huisvesting was gerechtvaardigd? Was er echt geen andere keuze dan deze?
Ik zou zeggen, dit doe je toch niet als beschaafd land? Als dank voor de trouwe diensten waarin vele molukkers het leven offerden voor onze koningin?
Het is ronduit schandalig te noemen en het toont duidelijk de minachtig ten opzichte van hen die uit het voormalige Nederlands Indie kwamen. Het toont dat men de broeders uit de kolonie nooit serieus heeft genomen, maar die wel goed waren om de vuile werkjes in oorlogstijd op te knappen en zelfs als hoeder voor de koloniale staat. Want voor zover ik weet werden de Molukse eenheden ingezet tegen de Indonesische opstandelingen.
Als je een vergelijk maakt tussen de opvang van de Indo’s en de molukkers dan staat de balans scheef wat betreft respect.
Wij indo’s klagen over het pension en natuurlijk was dat geen leuke tijd maar in feite werden onze Molukse broeders gewoon als tweederangs burgers behandeld want als je jouw trouwe voormalige soldaten in een concentratie kamp wat nog net overeind is gebleven huisvest, moet je toch ten minste minachting hebben gehad voor hun status als mens en broeder in de oorlog en ex-kolonie.
De kolonie waar heel veel aan werd verdiend en waar menige hooggeplaatste in Nederland schatrijk van is geworden, door uitbuiting en leegroof.
Het was kort na de oorlog en wat de Duitsers werd verweten, het Übermensch gevoel, dat werd met deze huisvesting teniet gedaan want als het om minachting jegens een ander volk gaat, is Nederland in die dagen net zo geweest als wat zij onze buren aan de oostgrens verwijten. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.
In feite was het ook zo ten tijde van onze komst hier en de bejegening.
Het gevoel van meerwaardigheid jegens een ander gekleurde mens zit er gewoon in wat betreft de Europeanen, en dat merk je heden ten dage nog, het zal nog wel een tijdje duren alvorens het geheel is verdwenen.
Gelukkig zijn de meeste Nederlanders van nu, ruimdenkend en is men gewend aan andere vreemde culturen. Hoewel er nog steeds sprake is van een moeizame acceptatie. Dat kan ook anders want als je twee of meerdere culturen bij een raapt is er altijd sprake van vermenging, meestal ten goede maar het kan ook anders, dat een cultuur zich te sterk manifesteert zodat je tegenstand krijgt, te zien naar de huidige hoedanigheid binnen ons land wat de opdringerige islam cultuur betreft.
Niet alleen in ons land maar ook in heel Europa, dat kan dus ook.
Een ieder moet er het zijne maar van denken, en oordelen.
Voor mij persoonlijk is een staat zonder religie een staat met meer mogelijkheden om samen te smelten. In mijn ogen doen religiën meer kwaad dan goed en zal er altijd een strijd zijn om wie de echte Almachtige in zijn gelederen heeft.
De religiën zijn in mijn ogen van ouderwetse datum, ontwikkeld in een ver verleden en thans van gene waarde meer in de moderne samenleving, er is maar een Almachtige en die laat zich niet verdelen in allerlei door de mens bedachte geloven.
Maar daar had ik het niet over, ik zat te peinzen over onze geschiedenis en die van allen die uit het voormalige Neerlands Indie kwamen.
Opgevangen in Nederland, Indische en Molukse immigranten, er was naar mijn menig wel een verschil in behandeling en het tonen van respect.
Ik weet het niet zeker, maar mijn gevoel zegt dat. Mijn persoonlijke gevoel van rechtvaardigheid.
Lezer dezes zal er zelf wel zijn eigen mening over hebben en dat mag toch?
Albert van Prehn (ICM moderator) 3 mei 2012, een dag voor dodenherdenking en twee dagen voor de Bevrijdingsdag. Hoe zat het ook alweer met die concentratiekampen zelfde tijd 60 jaar geleden?
Was het echte noodzaak geweest om juist deze internerings en concentratie kampen te hergebruiken?
Of ……was het……U moet maar antwoorden.
Hi Albert, met veel aandacht heb ik je artiekel gelezen.In een democratisch land mag je gelukkig je eigen mening zeggen, ook al trap je soms op "lange tenen" Je hebt gelijk dat de meeste van de religien het ouderwetse script aanhouden in een veranderd mensheid in een modern samenleving, met allerlei bedachte geloven "menmade" niet door God gemaakt, zoals ze beweren. Ik maak dan ook mijn eigen geloof, wij zijn op aarde met het doel alleen " goed van kwaad" te kunnen onderscheiden zonder geweld. God is een living devine spirit, dat overal leefd beter dan een computer! God is in de natuur en in ons zelf ook. Wij indischen moeten het goede van het verleden aanhouden. Door jou phylosophy laat je mensen aan ons indisch achtergrond over na denken dat is goed, je houd het in leven. Ons integratie jaren in Nederland zijn ook goede relaties overgebleven. Ons cultuur de pasars de indo bands en ons indisch eten, dit zijn grote industries geworden, en brengt veel geld voor Nederland op.Dank zij Mary Bruckel Beiten, die instrumentel was in dit gebied. En Tjalie Robinson die de indische mensen liet lachen door de tranen van heimwee. Jammer wel dat het verkeerd geschreven is in de indische geschiedenis dit moet eerlijk verbeterd worden, dat het Mary B was die de eerste 8 jaren pasars begon, en door haar instigatie met de VIN leden ook de Indische Kunstkring werd opgericht en de Tong Tong, die Tjalie R. initiatief gaf voor het blaadje waar hij Mary B omhulp vroeg. En dit is de waarheid waar niet over gesproken word. Dit moet opgeklaard worden het is fout om een ander de eer te geven als het niet waar is.Ieder heerft z'n eigen waarde gegeven in die moeilijke tijd van integratie in Nederland.