bravo en stof tot nadenken

[Ellen Hauwert]

Bravo …In het magazine van de Unie KBO nummer 2/februari 2010 staat het interview met Jan Slagter.(55) van Omroep MaxHet “staat” als een goed gefundeerd huis, waarin hij spreekt over zijn ergernis over de denigrerende wijze van doen in het Hilversummer omroep wereldje.Hij stelde daarin zijn een en negentig jarige vader tot voorbeeld hoe hij zijn laatste jaren zou willen slijten.Een jaar geleden heb ik een programma van hem gezien waarin hij waar maakte waar hij voor staat.Een degelijk onderkomen voor senioren in een achtergebleven oosters land.In de stilte van mijn wezen vraag ik me zelf af: wat doen wij voor de senioren , die wel afhankelijker zijn geworden..Behalve dat wij ze in tehuizen stoppen voor de zorg door anderen.De KBO heeft haar senioren een eigen knus hoekje toebedacht.Trouwens vorig jaar bezocht ik de 50 + beurs te Utrecht, waar ..jawel Max ook een bühne had.En zo waar Erica Terpstra wist met haar enthousiasme het publiek op de been te krijgen“Op de been en in beweging” waaraan uiteraard weinig ouderen deelnamen.En welke extremen zag ik er !!!Volle winkelwagens , al dan niet gratis verkregen , maar ook net ik , een bescheiden rugzakje en een plattegrond in de hand met fles water.In deze heksenketel pruttelde het van de energie.Handen, voeten, ellebogen werk om vooral als eerste overal bij te zijn was hier niet vreemd.Een boze blik of woord was snel geschoten en ongewenst is ongewenst via een wuivend handje: “plaats bezet”al was het een kwartier later nog niet.Het was vooral wennen dat het bestaat. Het bestaat..mensen, het bestaat!Stuurse gefocuste blikken , maar ook dood vermoeide die even pauze nemen met een vriendelijke glimlach en de sympathieke beleefdheid “mag ik naast u komen zitten”Dan groei en glimlach je toch breed van herkenning?Wanneer ik veel later mijn benen rust gun wil ik ook nog eens van de show kunnen genieten door Jan Slagter gepresenteerd.Aangezeten in een uithoekje zie ik aan het opengeslagen plattegrond vrije bonnen, coupons voor gebak of zoiets bij de koffie.Ik besluit die aan de dame , naast me aangezeten,die haar moeder zo zorgzaam voortgeduwd had, te schenken.“Lust u een gebak bij uw koffie ?”vraag ik naïef, waarop gretig JAIk overhandig, zij kijkt me aan met vraagtekens , ik weer ”oké ik let wel op je moeder”en zij als de hazewind weg om half uur later terug te komen..Met de rug naar haar vermeende moeder gekeerd en een bord gebak voor de neus begon het schrokken. Hap-brok-weg-slik., vier keer…Waarop vanuit het niets nog eens een plak appeltaart , zelfde slik techniek..weg ..Ik zocht oog contact met de moeder die me na een korte blik liever de nek gaf. Het zal je kind maar wezen tenslotte.Plots een stevige ruk als om me van de stoel te werpen van achteren.Een snelle blik achterwaarts en ik zeg:” ÖOK sorry , vanwege de vijandige blik op mij .Nog eens die ruk, dan stoot , vervolgens naast me staan provoceren.Een “dame”niet dus , bespeelt de omgeving met blikken en opmerkingen voor mij bedoeld, langs een omweg en afgewend hoofd en blik.“Onbeschoft volk, jong onbeschoft grut dat geen plaats weet te maken voor ouderen”en boze blikken en zuchten in mijn richting. “Geen beschaving genoten? Met die vraag erbovenop.De hypocrisie ten top.Ik zat er nota bene pas en de vrouw van het gebak dito, die had nu echter de rug tegen mij gekeerd.De rebel in mij besluit een extra kwartier te blijven zitten en alles en allen te negeren .Heel veel later voor ik een stand nader loopt een jonge beveiliger me tegemoet en hij spreekt:“Dank u voor de begripvolle oplossing”Ik moest snel terug schakelen in mijn geheugen en lach dan plots van herkenning“Ach jong, ’t is al goed en jij doet goed werk Bravo Trots op je ,”terwijl ik hem amicaal op de arm tik. “Good work , good work” en nawuivend verlaat ik de hallen.Om even later, veel later zelfs vanwege storingen etc bij de NS, weer met flarden en flitsen van gedachten voor oog en netvlies te zitten staren…Vragen en vragen…Wat doen wij met onze senioren? Voor onze eigen senioren?Schrokken we ook gulzig egoïstisch de hapjes voor hun ogen weg of zijn we liefdevol, warm en respectvol naar hen, onze dierbaren.Er is zo veel te delen onder zo velen.Al schat men mij acht en vijftig, en ik de wereld bezie door de ogen van een zeventiger, ik beleef de wereld als de eeuwige jeugd met vreugde, liefde en schoonheid ervoorHier scheppen we elk en samen de hemel op aarde , als we maar willen, zien , voelen en handelen zoals het betaamt, Max, of Jan Slagter –waardig/gelijk.Denk ik dan maar heel deemoedig en klein, waarin de gedachte alleen heel groots is.En dan denk ik terug aan de Indische verenigingen die allemaal het goede doel voor ogen hebben en van alles met allen en iedereen willen doen.Rijst bij mij de vraag: hebben we daarin ook de senioren betrokken.Doen we echt iets voor ze? Behalve al datgene wat AL gedaan wordt of is.En hoe doen we dat naar de kans armen toe? De zwervers..of is dat ons pakkie-an niet?Steeds meer roert die vraag in me omdat tijdens mijn dienstjaren ik me voor hen heb ingezet en nu ik gepensioneerd ben , in dat hoekje van de “alles boven de 50 is oud en afgeschreven” word ingedreven tegen willen in.Afijn ik doe al heel veel op andere vlakken , al is dat nog geen excuus.Ellen hauwert

[ICM Webshop]

• Door Ellen Hauwert geplaatst op 26 Januari 2010 om 17.37