A BLOODY SHAME........ door Han Dehne.
Je hoort regelmatig praten over “wij zijn gerepat”. Dat zijn dan luitjes die enige tijd in een ander land hebben gewoond en gewerkt en dan weer terugkeren naar het land waar ze zijn geboren en opgegroeid.
“Gerepat” wil eigenlijk voluit zeggen “gerepatrieerd”
En dat betekent letterlijk de terugkeer in Patria, naar het vaderland Nederland.
Voor de Indische Nederlanders was het echter een andere situatie. Voor de meesten was Nederland weliswaar officieel hun vaderland maar de meesten waren daar nog nooit geweest. Waren er niet geboren en zijn er niet opgegroeid. Dat vaderland kenden ze alleen uit verhalen, plaatjes en boeken, maar vooral door het onderwijs op school met de daarbij behorende schoolplaten.
In de jaren na de tweede wereldoorlog werd de repatriëring van ruim 279.000 personen vanuit Nederlands Indië veroorzaakt door het verlies van werk, een vijandige sfeer en slechter wordende economische omstandigheden. Deze groep van zogenaamde repatrianten bestond zowel uit blanke Nederlanders (totoks) als mensen van gemengde afkomst of Indo’s. Die terugkeer of vertrek naar Patria is niet iets wat de mensen zomaar is overkomen, maar……een groot deel van de Indo’s wilde eigenlijk niet gaan. Zij hadden de overtuiging in Indonesië gewoon thuis te horen. Maar helaas werd het hen erg moeilijk gemaakt en de onzekerheden waren te groot. Velen moesten daarom afscheid nemen van vrienden, buren en zelfs achterblijvende familie.
Het uitroepen van de Republiek Indonesia en de snelle desintegratie van de Nederlandse aanwezigheid kwam erg abrupt en snel.
Na de oorlog was de Europese gemeenschap verrast door de houding van de Indonesiërs en Soekarno wordt wel als een kwade geest bestempeld omdat hij een eind maakte aan hun zekerheden, leidend tot een vernederend en pijnlijk vertrek naar Nederland.
De lieden die in 1949 en 1950 hadden geopteerd voor de Indonesische nationaliteit, maar er later spijt van kregen wilden alsnog het Nederlanderschap. Zij konden op dat moment alleen maar rekenen op een onwelwillende Nederlandse overheid. Die zagen de bui al hangen met een massale toeloop naar Nederland dat toch al een woningtekort had en nog druk bezig was met de eigen wederopbouw dor o.a. een sober economisch beleid.
Toen het echter duidelijk werd dat men deze landgenoten niet in de steek kon laten werd massaal het alsnog toegang krijgen tot het Nederlanderschap gegund.
Na de repatriëring de inburgering of liever de assimilatie zoals men toen zei in Nederland. De Nederlandse overheid was er op gericht de Indo’s te kneden tot model-Nederlanders die afstand hadden gedaan van hun Indische eigenheid. Wat een verwaande doelstelling was dat.
De achtergrond van die Nederlandse manier van denken wordt gevormd door de overtuiging dat het behoud van hun eigenheid alleen maar zou leiden tot problemen op het werk, school en in de wijken waar men kwam te wonen.
MISSCHIEN MEER NOG DAN DE PERIKELEN ROND DE OVERTOCHT, WAS HET DE OPVANG IN NEDERLAND DIE MENIG INDO ALS EEN PIJNLIJKE EN GENANTE HERINNERING HEEFT ERVAREN.
In het bijzonder de financiële opvang leidde tot emotionele reacties. De leningen voor de overtocht en de inrichting van de nieuw te betrekken woning (meubelvoorschot) werden ervaren als een weinig genereus gebaar en als een soort opvang die duidelijk met tegenzin gepaard ging. De gastvrijheid was ver te zoeken.
Eén van de mensen die dit alles aan den lijve heeft ondervonden Dhr. Paul Ferdinand Abels omschreef het e.e.a. als volgt;
“Het begin van ons bestaan in Nederland na onze repatriëring was niet bepaald om over naar huis te schrijven. Eerst in de contractpensions, waar je bijna straatarm begon, en in den beginne 4 gulden per week kreeg van DMZ (Dienst Maatschappelijke Zorg) om je vervoerskosten te kunnen betalen en postzegels te kopen voor het frankeren van brieven bij het solliciteren naar werk. Had je werk, dan werd je daar ook niet veel wijzer van omdat je het grootste deel van je inkomen moest afdragen aan DMZ om de gemaakte pensionkosten (voorlopig althans) gedeeltelijk terug te betalen. Had je bovendien nog een baby, dan moest die maar eten wat de pot schafte in het contractpension en anders moest je die babyvoeding zelf kopen van het weinige geld dat je overhield.”
Al met al is de repatriëring voor de meeste Indo’s gevolgd door een goede inpassing in de Nederlandse samenleving. Dat is vooral te danken aan hun eigen inzet en hun kracht.
Indo’s hebben net als alle Nederlanders gebouwd aan de grote naoorlogse welvaart en hebben daar volop in meegedeeld. Als eindconclusie kan ik dan ook alleen neerschrijven dat de INDO’S TROTS KUNNEN ZIJN OP HETGEEN ZIJ HEBBEN GEPRESTEERD, EEN IEDER BINNEN ZIJN EIGEN MOGELIJKHEDEN.
Alleen al om die reden is het dan ook onbegrijpelijk dat alle problemen rond de komst naar Nederland, waarbij praktisch alle bezitttingen verloren zijn gegaan en de emotionele schade die werd opgelopen gedurende de hele periode tussen 1942 en grosso modo 1960 niet door de Nederlandse overheid wordt erkend door o.a. een schadeloosstelling. Het is toch een voortdurende schande dat een regering haar eigen landgenoten in de kou laat staan en zeker over zo’n lange periode.
Commentaar Redactie ICM.
Ferry Schwab Onderdeel van Traktaat van Wassenaar ! Soekarno en Hatta hebben uiteindelijk VS om hulp geroepen,, en onder dreiging werd Drees (PvdA) verzocht om ons toe te laten. Het werden er 341.000 van de 500.000. De rest werd stateloos gemaakt, ook Soekarno wist geen raad met deze situatie. Overigens betaalde Soekarno en Hatta 4,5 miljard plus 689 miljoen (Traktaat) om onze opgelopen schade te betalen. Geen 1 euro is betaald aan de gedupeerden die onder het traktaat vallen in tegenstelling tot het Knil en de Indische ambtenaren die alles vergoed kregen, behalve hun achterstallig loon. Met dank aan historici en studenten van Universiteit Utrecht die alles voor ICM hebben uitgezocht !
Opmerkingen
414