ZANGERES ANNEKE GRÖNLOH (74) VOORTAAN MET ZUURSTOFFLES DE BÜHNE OP:
’Ik kon niet eens meer praten van de pijn’
Bron Telegraaf van 6 augustus 2016.
ANNEKE GRÖNLOH (74) wende de afgelopen maanden in alle stilte aan haar nieuwe leven, een leven… gekoppeld aan een zuurstoffles! In mei was zij de zangeres van BRANDEND ZAND, PARADISO en SOERABAJA er zo slecht aan toe, dat zij zelfs niet meer kon praten. Maar inmiddels kan, en wíl, zij weer zingen. Maar dan moet niemand schrikken…
Het leven zat ANNEKE GRÖNLOH (74) zeker niet immer mee en is nog steeds niet altijd genadig voor de hitzangeres die haar eerste levensjaren doorbracht in een Jappenkamp. Maar zij zet door.
Anneke wil optreden tot zij erbij neervalt maar doet dat voortaan, zoals zij vandaag onthult, alleen nog met om haar schouder de zuurstoffles waarvan zij helemaal afhankelijk is geworden…
Ze wil haar verhaal vertellen omdat de mensen er anders straks maar van zouden schrikken, als zij met slangetjes naar haar neus het podium oploopt. ,,Maar ik wil zó graag,” zegt ze, ,,Ik ben voortaan dag en nacht aan die flessen gekoppeld. Optreden ís voor mij ook zuurstof, ik wil zo graag nog een paar jaar mijn liedjes zingen. De kinderen vragen: ‘Mam, in godsnaam, waaróm? En dan zeg ik het maar ronduit: ‘Voor mezelf!’ Hahaha, zo egoïstisch ben ik wel…”
Hersenbloeding
Zestien jaar geleden vestigde Anneke zich met haar man WIM-JAAP VAN DER LAAN in de Bourgogne. Ze kochten er een heerlijk huis bij Macon, met daaromheen enorm veel land, met de bedoeling daar samen volop van te genieten. Maar dat liep anders. Wim-Jaap kreeg kanker, werd getroffen door een hersenbloeding en overleed in 2004.
,,Hij is maar 65 geworden,” zegt ze nu. ,,Ach, wat mis ik hem. Nog steeds en elke dag. Net toen ons rustige leven zou gaan beginnen, werd hij ziek en overleed hij. ’We moeten veel land hebben’, zei hij altijd, ‘véél land!’ En daar zit ik nu, in die tijd kon je dat nog goedkoop aanschaffen. Maar alleen al het gedeelte dat gemaaid moet worden is een hectare, 10.000 vierkante meter. En dan is er nog ons bos waar je niets aan hoeft te doen, maar waar ik ook nooit kom. Natuurlijk had ik het me allemaal anders voorgesteld. We zouden het er met z’n tweetjes van gaan nemen, nu ligt hij hier begraven.”
Bezoek je hem nog vaak?
,,Nee nooit, ik draag Wim-Jaap in mijn hart mee. Mijn moeder, mijn zusje dat kort na hem overleed, ik kan er niet tegen hun graf te bezoeken. Ik ben dan dagen van slag. Het bestaat, ik weet dat ik erheen kan, maar ik doe het eigenlijk niet meer. Het is niet goed voor me.”
En nu laat ook je eigen gezondheid nog te wensen over.
,,Maar ik ben sterk hoor. Ik weeg niks, heb schoenmaat 35 en ben een taaie. Ik heb hier in Frankrijk al vijf keer in het ziekenhuis gelegen met longproblemen. Embolieën. Ik heb dat steeds stilgehouden want ik wil niet zielig overkomen, maar een paar jaar geleden had ik dat voor het eerst en in mei van dit jaar nog eens. Die laatste keer heeft wel grote gevolgen gekregen. Sindsdien zit ik aan het zuurstof. Zo staat er een enorme tank in de tuin en ik heb allerlei apparatuur gekregen om mee te nemen als ik de deur uitga. In huis zit ik met een slang aan die tank vast en kan ik twaalf meter naar links en twaalf meter naar rechts lopen, maar bijvoorbeeld niet naar de terrassen in de tuin. Daarvoor heb ik weer een apparaat dat als een tas om mijn schouder hangt en waarin voor een paar uur zuurstof zit. Je kunt je voorstellen dat ik er in het begin erg aan moest wennen en wel een beetje bang voor was. Ook als je gaat slapen moet je dus dat maskertje in en dat moet blijven werken. Voor het geval de stroom mocht uitvallen is er zelfs een noodaggregaat want die zuurstofstroom, daar ben ik helemaal van afhankelijk…”
Neusgaten
Maar je wilt er wel gewoon ‘Brandend Zand’ mee zingen?
,,Ja, ik zal wel moeten! Niet eens voor het geld hoor. Alles wat ik hier heb is hypotheekvrij en ik kan goed leven. Maar optreden doe ik al zestig jaar en is zo’n deel daarvan, net als ‘Brandend Zand’! Ik kom al 55 jaar de zaal niet uit voordat ik dat gezongen heb. Je hoort wel dat mijn stem nog steeds heel krachtig is. Gelukkig wéér heel krachtig is, want in mei kon ik niet eens praten van de pijn.”
Wat gebeurde er?
,,Ik was thuis en kreeg het ineens heel benauwd. Mijn jongste zoon WIM-JAAP JR . woont hier met zijn Franse vrouw, die verpleegster is, dichtbij en was er binnen een paar minuten. Zíjn Frans is voortreffelijk en hij wist meteen uit te leggen wat er aan de hand was en in no-time lag ik in het schitterende, nieuwe ziekenhuis van Chalon Sur Saône, aan de beademing en die is dus nooit meer afgegaan. Er gaan twee slangetjes naar beide neusgaten. Denk je dat mensen ervan zullen schrikken, als ze me straks zo zien?”
Nu niet meer lijkt me.
,,De meningen in mijn omgeving waren verdeeld. Sommigen vonden dat ik nooit meer zou kunnen optreden, maar ik wil daar niet aan. We worden allemaal ouder, en er is al zoveel veranderd. Vroeger liep ik altijd in panty en met een hakje, zelfs naar de brievenbus! Het publiek mocht je niet anders zien. En tegenwoordig… je zou me hier in huis moeten zien. Lekker ongedwongen, vanmiddag ga ik voor het eerst naar de kapper. Daar ben ik al twee maanden niet geweest, haha, dat was vroeger toch echt ondenkbaar geweest!”
Hoe vaak ben je nog hier?
,,We plannen om de zoveel tijd een paar optredens achter elkaar. Vroeger reed ik dan zelf hè, 1000 kilometer, met alleen een stop in Luxemburg. Dat lukt niet meer, maar een van de jongens gaat mee en dan slapen we in een hotel. Sinds ik permanent in Frankrijk woon, heb ik in Nederland niets meer. Ik spreek de collega’s nog wel hoor, RONNIE TOBER en RIA VALK vooral, met IMCA MARINA krijg ik de laatste tijd geen contact meer. Ik ben wel geschrokken van de verhalen over haar, ik hoop dat het weer goed gaat.”
Oud worden
Hoelang zie je jezelf nog doorgaan?
,,Dat weet ik echt niet. Ik voel me nu weer goed en ben gewend aan mijn nieuwe leven met dat zuurstofapparaat. Maar hoelang dat goed gaat? Oud worden is helemaal niet erg, maar oud worden met gebreken… Ik geniet van het leven hier en van de kinderen die goed voor me zijn en hier hun leven hebben opgebouwd en in de horeca werken. Voor hen ben ik hier gaan wonen. Ik mis het zwemmen. Dat deed ik graag en vaak en was goed voor mijn conditie. Maar dat kan nu niet meer en dat vind ik vreselijk, maar dan ook nog het zingen moeten laten? Nee, dat is me nu echt nog een stap te ver!”
Opmerkingen