Indo Rock ons cultureel paradepaardje? (12) door: Albert van Prehn
Toen ik gitaar leerde spelen in het pension waren er al een aantal vergevorderde en ik keek als beginnende gitarist altijd tegen die jago’s (geweldenaren) op en hoopte, dat ik het ooit eens zover zou brengen dat ik die nummers die die jago’s zo moeiteloos speelden ook zou kunnen spelen.
Het pensionleven was er een van de verassing van de dag, want iedere dag was er wel iets anders aan de hand, en dat kon ook niet anders zijn want we hadden zo’n 6 gezinnen met hun aantallen van gemiddeld 6 in zes kamers, daarbij moest er gebruik gemaakt worden van een keuken met een twee pits gasstel een douche en twee toiletten. Jaja, kassa voor de pensionhouder die zijn herenhuis met 9 ruimtes aan de opvang ter beschikking had gesteld. Zelf woonde hij met zijn gezin op de beneden verdieping/begane grond en had zelf veel ruimte.
Wij moesten onszelf maar redden en met zovele mensen op zo’n kleine ruimte had je veel frustraties, dus iedere dag was er een van verrassingen. Je ging naar school en maakte jouw huiswerk in de ruimte waar je als gezin de beschikking over had en in jouw vrije tijd had je gelukkig een grote tuin om het gebouw heen waar je kon voetballen, spelen of zo maar lekker wandelen.
In die zelfde tuin kwamen wij elkaar tegen met onze akoestische Egmond gitaren, hoge actie van de snaren een onzuivere tuning en het geluid was net alsof je met elastiekjes op een sigaren doosje speelde. Ach, wisten wij veel, de jago’s hadden al betere instrumenten en als het hun behaagde, jaja, dan mocht je heel even op hun gitaar spelen en Boy oh boy wat speelde dat lekker. De nummers die je ging spelen waren natuurlijk de covers die je hoorde via de diverse kleine geluids-installaties van de diverse gezinnen via hun toenmalige krakende platenspelers.
Het leven in het pension had een voordeel, ieder gezin had zo zijn voorkeur voor een genre en dus gebeurde het dat je diverse muziekstromingen had waar je de muziek van uit kon putten. Ik had vele rock and roll nummers, maar ook country en natuurlijk de jazzy muziek van onze ouderen. Waar ik mee begon met instrumentals waren The Shadows, The Stringalongs, The Fire Balls en natuurlijk The Ventures die mij persoonlijk meer aanspraken vanwege de bekendheid van hun sound toen ik nog in Indonesië woonde.
Ik begon dus al heel snel platen te verzamelen van die band, maar ook van de andere genoemde. The Ventures waren wat te moeilijk voor een beginneling dus begon ik met het nummer van The Shadows, Apache, dat hoorde ik toen ik amper een maand in Nederland was en kleren ging kopen bij C&A in Arnhem met mijn ouders en tante die al langer in Nederland woonde. Het kwam uit de speakers van de winkel en ik vond het een heftig nummertje wat in mijn geheugen bleef klinken.
Ach, iedereen weet hoe het ging, we verlieten de school na de eindexamens, maar in die tussentijd kregen jouw ouders een huis en dus vormde jouw wereldje zich opnieuw naar de nieuwe situatie. Je leerde andere vrienden kennen en vriendinnen, maar jouw oude pension maatjes bleven komen in de weekenden en zo had je toch een bandje ongeregeld bij elkaar. Ik ging The Ventures kant op en de instrumentals speelde je zo goed mogelijk na. Ik had ook veel materialen om van te leren, de diverse LP’s die ik had waren mijn lesmaterialen.
Van The Ventures leerde ik wie de solist was, de bassist, in den beginne Nokie Edwards, slaggitaar Don Wilson en solist toen Bob Bogle. Later werden de rollen tussen Nokie Edwards en Bob Bogle omgedraaid omdat Nokie een betere gitarist was. Hij werd mijn voorbeeld, ook toen ik in Duitsland ging spelen, bleef ik gefocust op zijn stijl.
Enfin, de tijd verstrijkt, de muziek werd anders, je ging de kant op van de harde Britse jongens met hun scheur gitaren en dat ging toen verder en uiteindelijk werd je een flower power jongen met anti burgerlijke maatschappij ideeën. Uiteindelijk moet je in dienst en na het verlaten ging je nog terug, maar in de 22 maanden was de muziek scene inmiddels de disco scene geworden. Terug in Nederland ging je werken en carrière maken en daarbij ook nog in een succesvolle top 40 band spelen totdat je je te oud voelde om voor jongeren te spelen en besluit om terug te gaan naar de roots, The Ventures.
Het was 2001 en ik kreeg het bericht van een gitarist Nokie Edwards geheten dat hij naar Nederland wilde komen en mijn band mocht hem begeleiden, later werd hij uitgenodigd door enkele andere Europese landen, en ook daar ging mijn band mee als zijn vaste begeleidingsgroep. Wow, daar sta je ineens, nu komt het erop aan, Nokie mijn Idool begeleiden.
Nou we hadden een jaar om ons voor te bereiden en in dat jaar hebben wij ons blauw geoefend met Ventures nummers, we lieten er geen gras over groeien en name bijna alles door wat The Ventures betreft. Dan komt de dag dat je de man van Schiphol moest ophalen. Nieuwsgierig naar hem keken wij onze ogen uit naar een beeld van de hoes van de platen, en verrassend was het dat er een man aankwam die er helemaal niet op leek. Hij was ouder geworden, stom natuurlijk, maar je kent dat wel, nerveus en dan wordt je kortzichtig.
De eerst oefen sessie in een oefenruimte stonden wij klaar, van zo kom nu maar op, we weten het allemaal. Niks, hoor. Mijnheer ging zitten en deelde een ieder van ons een paar papiertjes uit met een akkoorden schema en sloeg zijn gitaar enkele keren aan om het tempo en ritme aan te geven. Ach en wee, de man speelde helemaal geen bekende Ventures nummers maar muziek a la Chet Atkins, hij was een echte country picker, daar ga je dan. Gelukkig was de ploeg heel flexibel en kon gelukkig zo van blad spelen dus dat was onze redding.
Bij ieder optreden werden wij ca. een kwartier voor het optreden in het hotelkamer bijeengeroepen waar wij toen in het buitenland logeerden en mijnheer gaf ons weer een aantal nummers op die op schrift staan. Gaf het ritme aan per nummer en verwachtte dan dat het klakkeloos ging op de bühne. Nou dat ging gelukkig ook klakkeloos, alleen kon je niet helemaal vrij spelen want je was gefocust op het papiertje wat je op de grond op de bühne voor je had. Ik heb veel van de man geleerd, ook de tijd dat hij tussen de optredens door bij mij thuis was, niet alleen zijn techniek, maar ook hoe zijn leven eruit zag.
Nokie komt uit een groot Amerikaans gezin, waarvan de vader blank was en de moeder een Cherokee vrouw. Het gezin woonde op een stuk grond en zijn vader speelde zoals zovele Amerikaanse farmers, diverse instrumenten Op een dag kwamen blanken aangereden en beschoten het huis, zodat het gezin moest vluchten; alles achterlatend. Nokie zelf heeft hier wel wat van overgehouden want het wantrouwen tegen de blanke bevolking was nog aanwezig in hem. Hij vertelde over zijn tijd dat hij met de Cherokees in de buitenlucht leefde en zo heel veel van de natuur had genoten en geleerd. Het leken wel de indianen verhalen van Old Shatterhand en Winnetou, maar dit is een directe afstammeling ervan.
Ik heb het nooit geweten noch vermoed en eigenlijk was hij net als ik een halfbloed en indirect uit van Aziatische met blank gemixte afkomst want de indianen zijn afstammelingen van Aziaten. Hoe vreemd is het in het leven, wat kan het toch raar lopen, zo ben je een jongen met een idool, speelt zijn muziek en zo sta je met hem te spelen in diverse Europese landen.
Wat ik van hem heb geleerd is dat je gewoon moet doen, ook al ben je nog zo beroemd. Nokie zelf was een bescheiden eenvoudige man. Je zult bij hem geen grootdoenerij bemerken, geen kapsones en waar hij voor gaat is zijn muziek. Dat lieve mensen is voor mij nummer een; wereldberoemd en toch gewoon, dat is een teken van grootheid. Ik vind dat in ons circuit van muzikanten velen dat voorbeeld zouden moeten aannemen, het duidt op een innerlijke rust en de zelf-verzekerdheid zodat je als muzikant geen last van bewijs-zucht hebt, wat eerder een teken van onzekerheid is.
Je leert veel van de Amerikaanse wijze van muziek maken als je ooit met een van hun het podium deelt, niet alleen qua techniek maar meer zoals je moet zijn als muzikant, gitarist of what ever may be. Gewoon jezelf zoals je bent en nooit beter willen zijn dan een ander, dat lieve mensen is een teken van zwakte. Ik ben zo gelukkig en voel me gezegend dat ik dit mocht meemaken.
Music is our first love and it will be our last. En de rest eromheen? Ach.....
Opmerkingen