Hoe zou de aankomend president van Indonesië, Joko Widodo, alias Jokowi, dezer dagen slapen?
Dat de toekomstig leider van de bijna 250 miljoen inwoners van de ’Gordel van Smaragd’ sinds zijn verkiezing een maand geleden en tot de dag van zijn inauguratie eind oktober genoeg heeft om over te piekeren, is wel duidelijk.
Allereerst: zijn eigen imago. Jokowi is al eens ’de Indonesische Obama’ genoemd. (Zou het toeval zijn? De ’echte’ Obama is opgegroeid met een Indonesische stiefvader. Als kleuter woonde de latere Amerikaanse president zelfs vier jaar in Jakarta.) Zijn bijnaam dankt Jokowi aan zijn optreden als gouverneur van Jakarta. Dat was hij maar twee jaar, maar in die twee jaar ontpopte de voormalig meubelfabrikant zich als uitermate kordaat bestuurder.
Om te beginnen maakte Jokowi goeddeels een einde aan het schier eeuwigdurende verkeersinfarct in de hoofdstedelijke provincie (inwonertal: 28 miljoen, en tien keer meer mensen per vierkante kilometer dan in Nederland). Daarbij kwam de geboren Javaan nog met een deltaplan dat het gebied beter moet beschermen tegen de jaarlijkse overstromingen, die veel inwoners van Jakarta allang als een noodzakelijk kwaad zagen.
Nu hangt er om elke machtsoverdracht, in welk democratisch land dan ook, altijd wel een zweem van optimisme en zin in de toekomst, maar het moge duidelijk zijn dat bij ’de Indonesische Obama’ de verwachtingen extra hooggespannen zijn. Dat Jokowi nog maar 53 is, draagt alleen maar bij aan het idee dat hij zijn land wel even een flinke duw in de vaart der volkeren zal geven. Van de – overigens broodmagere – nieuwe president wordt niets minder verwacht dan dat hij regelrechte heldendaden verricht.
Tel daarbij overigens maar op dat Indonesië een relatief jonge democratie is, en pas eind vorige eeuw onder het juk van dictator Suharto vandaan kwam. Voor het eerst draagt de ene democratisch gekozen president (Yudhoyono) de macht over aan een andere democratisch gekozen president. Het eilandenrijk knettert, om alle bovenstaande redenen, van gezonde spanning.
Indonesiës nieuwe held komt, als hij in ’Paleis Koningsplein’ in Jakarta zit, in een delicaat politiek schaakspel terecht. Als Jokowi niet piekert over hoe hij de verwachtingen rond zijn presidentschap moet waarmaken, zal hij allicht woelen om de invulling van zijn regering. Zelf is hij min of meer partijloos, maar hij moet ervoor waken geen kleur- en tandeloze ministers om zich heen te verzamelen.
En zou ook dat Jokowi niet uit zijn slaap houden, dan zijn er nog de grote dreigingen die de hele wereld in hun greep houden. Want natuurlijk rekruteert ISIS in het grootste moslimland ter wereld. Radicale imams lokken nieuwe strijders met bonnen voor gratis gefrituurde kip. Jihadisten die terugkeren uit Syrië of Irak vormen een nog veel groter risico: dat van aanslagen zoals op toeristeneiland Bali in oktober 2002.
Genoeg stof tot nadenken. Mijnheer de president, slaap zacht.
Martijn Klerks
Opmerkingen