Wieteke viert de toekomst
• Wieteke van Dort: „Ik heb redenen genoeg om het leven te vieren.” FOTO: HFOTO.NL
Wieteke van Dort, die begin dit jaar in elkaar zakte en een zware hartoperatie onderging, is terug. „2012 was voor mij het jaar waarin ik een pas op de plaats heb moeten maken”, stelt de 69-jarige artieste vast. „Nu ben ik hersteld en kijk ik uit naar twee mijlpalen in 2013: ik word 70 en zit dan ook vijftig jaar in het vak.”
Langzaam heeft Wieteke haar werkzaamheden weer opgepakt. „Alles hadden we afgezegd”, vertelt ze. „Voor een jaar lang. Nu ben ik weer aan de slag en ga mijn vaste rituelen zoals mijn jaarlijkse optreden op veteranendag hervatten. Ik doe het wel rustiger aan; dat kan niet anders. Mijn lichaam heeft een onvoorstelbare klap gehad.”
Dat gebeurde 31 januari vorig jaar. „Op de terugweg van een reünie van KRO-kinderprogramma Oebeleliep ik richting het station van Amsterdam”, herinnert ze zich. „En plots, op de Haarlemmerstraat, werd ik benauwd. Ik voelde meteen dat het niet goed zat. Ik strompelde een Turkse snackbar binnen en de eigenaar belde meteen het ziekenhuis en mijn man Theo. Hij bleef ook tegen me praten: ’U moet wel bij blijven hoor, mevrouw’.”
„In het Amsterdamse Onze Lieve Vrouwe Gasthuis bleek dat ik geen hartaanval had gehad, maar kampte met ernstig hartfalen als gevolg van astma cardiale ofwel inspanningsastma”, vertelt Wieteke verder. „Omdat mijn bloeddruk veel te hoog was, kon ik pas een week later worden geopereerd. De kinderen en mijn man Theo zijn nauwelijks van mijn zijde geweken en lazen me voor uit alle lieve post die ik kreeg. Maar het is heel gek, dat weet ik allemaal niet meer.”
Trilogie
Stellig: „Ik heb nooit gedacht dat mijn einde al was aangebroken. Er moet nog zoveel gebeuren, zoals het schrijven van deel twee en drie van mijn trilogie over mijn leven, het maken van muziek en theater… Wel ben ik even bang geweest dat ik mijn werk nooit meer zo zou kunnen doen als voorheen. Gelukkig bleek die angst onterecht.”
Na haar ziekenhuisopname volgde een periode van intensieve revalidatie. „Dat heb ik in mijn woonplaats Den Haag gedaan, in antroposofisch verpleeghuis Rudolf Steiner”, vervolgt Wieteke. „Dat past goed bij me. Ik heb vroeger bijvoorbeeld nooit gewone medicijnen voor mijn hart genomen. In overleg met mijn cardioloog gebruik ik nu wel reguliere middelen. Maar niet overdag, omdat ik me dan voel alsof ik een dreun op mijn hoofd heb gekregen en ik vind dat ik dan ook niet meer mooi kan zingen.”
Twee maanden verbleef Wieteke in het verpleegtehuis. „Mijn thuiskomst herinner ik me nog goed. Iedereen had zich hier verzameld: familie, vrienden, kinderen, kleinkinderen. En toen pas kreeg ik de gelegenheid om alle steunbetuigingen te bekijken. Stapels kaarten en brieven, vijfduizend berichten op mijn website, om over al die boeketten bloemen nog maar te zwijgen. Het personeel van het OLVG had eerder al tegen mensen gezegd om maar geen bloemen te sturen omdat ik anders zelf niet eens meer in mijn kamer paste. Voor ál de steun wil ik bij deze iedereen nogmaals bedanken.”
Over wat haar is overkomen, heeft Wieteke wel veel nagedacht. „Ik rook niet, ik drink niet, ben vegetariër en houd mezelf weg van stress. Maar wat ik wel vele jaren deed, was tot twee of drie uur in de nacht opblijven en de ochtend erop weer vroeg uit de veren gaan. Dat brak mijn lichaam op en dat doe ik nu niet meer.”
Volgend jaar, op 24 juni in de Koninklijke Schouwburg, viert Wieteke twee feestjes: haar zeventigste verjaardag én haar artiestenjubileum. „Ik weet nog hoe het allemaal begon, hoe ik was weggestuurd bij de Toneelschool. Maar Erik Vos, die later De Appel heeft opgericht, nam me op in De Nieuwe Komedie. Ik wist: dit is het. Oebele , de Stratemakeropzeeshow , Tante Lien … Met alles wat ik mee heb mogen maken, vind ik het reden te meer om het leven te vieren.”
Opmerkingen