“Indorock” – Indonesia’s Contribution To The Birth Of Rock’N’Roll

[ICM redactie]

Posted on 04 June 2012. Tags: Dachlan Cartwright, Indorock, Music, Tielman Brothers

“Indorock” – Indonesia’s Contribution To The Birth Of Rock’N’Roll

By: Dachlan Cartwright

 

In July 1960, Allan Williams, a Liverpool club owner on a trip to Hamburg, wandered into a club off the Reeperbahn, and saw, “an Indonesian group performing Elvis Presley songs in German

 

 

In July 1960, Allan Williams, a Liverpool club owner on a trip to Hamburg, wandered into a club off the Reeperbahn, and saw, “an Indonesian group performing Elvis Presley songs in German.”

Williams was involved with rock’n’roll bands in Liverpool who had taken the music a stage further than Elvis, with the booming amplified bass percussion and bronchial vocals of what was becoming known as “Merseybeat”. One of these bands was originally known as the “Silver Beetles”, and in the months to come Williams factored his groups onto the Hamburg scene, where the Beatles cut their musical and performing teeth, emerging in the next few years as the world’s most famous rock’n’roll band.

But who were these “Indonesian” bands performing in the Hamburg clubs?

They were practitioners of what is still powerfully remembered, especially in continental Europe, as “Indorock.” The families of these young men from Ambon, Timor and Sumatra had been expatriated to the Netherlands as political fallout in the aftermath of the Indonesian Revolution. Stuck in the Dutch refugee camps, bored, they improvised instruments and drew on their own rich heritage of strong vocal harmonies and sophisticated rhythms, applying these to the new exciting sound of American rock’n’roll which was easily accessible on Radio Luxemburg and the American Forces Network radio.

Indorock bands went on to become star attractions in clubs and dancehalls in the Netherlands and Germany, including the US forces’ clubs, not so long after Sergeant Presley was driving a tank there. And far from being blown away by the Liverpool bands, Indorock musicians and singers continued to enjoy European success well into the late sixties.

Ironically, in Indonesia, rock’n’roll music was considered decadent by the Old Order regime, resulting in the notorious prison sentence handed out in 1965 to Koes Plus, the leading Indonesian Beatles-type band.

The keynote Indorock band were The Tielman Brothers, whose leader, Andy Tielman, is known as the “Godfather of Indorock.”  Andy and his five siblings were Indo-European, originating from Eastern Indonesia. They were already popular musicians at the time of Indonesia’s independence, even performing for President Sukarno, but as anti-Dutch feeling spread in Indonesia throughout the 1950s, in 1957 they joined the thousands of refugees relocating to the Netherlands.

In the above quote from Allan Williams, he sounds dismissive of the Indorockers, which is understandable considering he had access to a stable of bands in Liverpool with exciting new sounds which took the music a stage further on than Elvis. But the Indorockers, especially the Tielmans, were far from being copycat Elvis clones. Many, originating from Ambon or North Sumatra, which continues to provide a disproportionate number of Indonesian popular singers, were gifted with fine natural voices. Andy Tielman had a five-octave vocal range. And if you think Jimi Hendrix was the first rocker to play guitar behind his back, check out the Indorock Godfather on YouTube. Furthermore, Indonesians have been familiar with the guitar, the boss instrument of rock’n’roll, ever since the Portuguese introduced it in the 16th century.

The Tielman Brothers became the highest paid live act in Europe, but there were actually hundreds of Indorock outfits. It seemed that every town in the Netherlands had its Indorock band. Andy Tielman himself escaped to the jungles of Kalimantan to live as a hermit for a while, but came back to music. He was awarded a royal decoration, the Order of Orange-Nassau, by the Netherlands in 2005. He kept on performing until he died at the age of 75 last year.

While Indorock’s popularity remains high in the Netherlands, what about Indonesia? Enter Awan Garnida, Indonesia’s Paul McCartney, who plays left-handed bass guitar and is involved in three bands: Sore (contemporary eclectic rock); G-Pluck (Beatles tribute), and now the Time Travelers, whose mission is to revive and foster Indorock. The Time Travelers line-up spans the generations, as its includes Rio Dalimonthee, one of the original Indorockers, now re-domiciled in Indonesia, on lead guitar, and Pepeng, from the contemporary band Naif, on drums.

And so we come to the “reconciliation” potential of Indorock. There is no nation on earth which has not perpetrated crimes or atrocities against other peoples. Reconciliation – “forgive but don’t forget “– is taking place all over the world, and has to if we are to manage this earth in harmony. Having worked in Timor Lorosae just before independence, I was amazed at the Timorese, and the Indonesian, capacity for forgiveness. And the popularity of Indonesian artistes like Ebeit G. Ade and Sheila on 7 were a constant reminder that music heals where politicians and their corrupt cronies wound.

Music is a most potent force for reconciliation. And heaven knows, there are enough tragic incidents in the 400-year interface between Indonesia and the Netherlands to try and come to terms with. And here it would be inappropriate for a Brit like myself to even begin to be judgmental.

However, in the case of Indorock, we need to recognize that:
•    The Indorockers who fled to the Netherlands as refugees in the 1950s, were in the main innocents who were torn between their two heritages.
•    In Europe they found the freedom to play the music they loved, and won the love, respect and admiration of European audiences.
•    Meanwhile, in Indonesia, rock’n’roll was banned by an increasingly authoritarian regime.
The Indorockers never denied their Indonesian heritage; on      the contrary, this enhanced the quality of their music, and is still a factor in the enduring popularity of Indonesian culture in the Netherlands.

So let’s hope Indonesia can acknowledge its native sons and daughters, who produced this child, Indorock, born in Indonesia, fostered in the Netherlands, and given to the world as a unique contribution to the history of rock’n’roll, and, with its blending of western and eastern elements, world music.

References
MUYS, Piet, 1999, The Story of Indo-Rock,  http://indorock.pmouse.nl/story.htm, accessed May 17, 2012
NORMAN, Philip 1981, Shout: the True Story of the Beatles, Hamish Hamilton, London

 

==================================================================================

Gecategoriseerd | Kunst/Amusement, Featured

Geplaatst op 04 juni 2012. Tags: Dachlan Cartwright, Indorock, muziek, Tielman Brothers

"Indorock"-Indonesië's bijdrage aan de geboorte van Rock'N'Roll

Door: Dachlan Cartwright

Allan Williams, een eigenaar van de club van Liverpool op een reis naar Hamburg, wandelde in juli 1960, een club uit de Reeperbahn, en zag, "een Indonesische groep uitvoeren van liederen van Elvis Presley in Duits."

Williams was betrokken met rock'n'roll bands in Liverpool die had genomen de muziek een stadium verder dan Elvis, met de bloeiende versterkte bas percussie en bronchiale zang van wat was steeds bekend als "Merseybeat". Een van deze banden was oorspronkelijk bekend als de "Silver kevers", en in de komende maanden Williams verwerkt zijn groepen op de scène van Hamburg, waar de Beatles knippen hun muzikale en uitvoeren van tanden, opkomende in de komende jaren als's werelds meest beroemde rock'n'roll band.

Maar wie waren deze "Indonesische" bands presteren in de Hamburg-clubs?

Ze waren beoefenaars van wat nog steeds krachtig wordt herinnerd, met name in continentaal Europa, als "Indorock." De families van deze jonge mannen uit Ambon, Timor en Sumatra had geweest emigreerde naar Nederland als politieke neerslag in de nasleep van de Indonesische revolutie. Vast in de Nederlandse vluchtelingenkampen, verveeld, ze geïmproviseerde instrumenten en trok op hun eigen rijke erfgoed van sterke vocale harmonieën en verfijnde ritmes, toe te passen deze aan de nieuwe opwindende geluid van Amerikaanse rock'n'roll die gemakkelijk toegankelijk op Radio Luxemburg en de Amerikaanse troepen netwerk radio was.

Indorock bands ging over tot sterren attracties in clubs en dancehalls in Nederland en Duitsland, inclusief de Amerikaanse troepen clubs, niet zo lang nadat Sergeant Presley was er een tank rijden. En ver van zijn weggeblazen door de Liverpool bands, Indorock muzikanten en zangers voortgezet om te genieten van Europese succes ver in de late jaren zestig.

Ironisch genoeg, in Indonesië, rock'n'roll muziek decadente werd geacht door de oude orde regime, wat resulteert in de beruchte gevangenisstraf uitgedeeld in 1965 aan Koes Plus, de toonaangevende Indonesische Beatles-type band.

De hoofdgedachte Indorock band waren The Tielman Brothers, wier leider, Andy Tielman, staat bekend als de "peetvader van Indorock." Andy en zijn vijf broers en zussen waren Indo-Europese, van oorsprong uit Oost-Indonesië. Ze waren al populaire muzikanten op het moment van Indonesië's onafhankelijkheid, zelfs uitvoeren voor President Soekarno, maar als anti-Dutch overal in Indonesië de jaren 1950 op het gevoel, in 1957 zij zich aansloten bij de duizenden vluchtelingen verhuizen naar Nederland.

In het bovenstaande citaat van Allan Williams klinkt hij minachtende van de Indorockers, die is begrijpelijk aangezien dat hij toegang had tot een stabiele van bands in Liverpool met spannende nieuwe geluiden die de muziek nam een stap verder op dan Elvis. Maar de Indorockers, met name de Tielmans, waren verre van copycat Elvis klonen. Vele, van oorsprong uit Ambon of Noord-Sumatra, die nog steeds een onevenredig aantal Indonesische populaire zangers, waren begiftigd met fijne natuurlijke stemmen. Andy Tielman had een vijf-octaaf vocale bereik. En als u dat Jimi Hendrix was de eerste rocker om te spelen gitaar achter zijn rug denkt, check out de Indorock Godfather op YouTube. Bovendien, Indonesiërs zijn vertrouwd met de gitaar, de baas instrument van rock'n'roll, sinds de Portugese geïntroduceerd in de 16e eeuw.

De Tielman Brothers werd de hoogste betaalde live-act in Europa, maar er waren eigenlijk honderden Indorock outfits. Het leek dat elke stad in Nederland had de band Indorock. Andy Tielman zelf ontsnapt naar de jungle van Kalimantan te leven als een kluizenaar voor een tijdje, maar kwam terug naar muziek. Hij kreeg een koninklijke onderscheiding, de orde van Oranje-Nassau, Nederland in 2005. Hij hield op tot hij stierf op de leeftijd van 75 jaar vorig jaar uitvoeren.

Terwijl Indorock de populariteit blijft hoog in Nederland, wat over Indonesië? Voer Awan Garnida, Indonesiës Paul McCartney, die linkshandige basgitaar speelt en is betrokken bij drie bands: zere (hedendaagse eclectische rock); G-Pluck (Beatles tribute), en nu de tijd reizigers, waarvan de missie is om te blazen en Indorock bevorderen. De Time Travelers line-up overspant de generaties, als haar omvat Rio Dalimonthee, een van de oorspronkelijke Indorockers, nu re-domiciled in Indonesië, op de gitaar, en Pepeng, uit de hedendaagse band Naif, op drums.

En zo komen we bij de "verzoening" potentiële van Indorock. Er is geen natie op aarde die niet heeft gepleegd misdaden of wreedheden tegen andere volkeren. Verzoening – "vergeven maar vergeet niet" – plaatsvindt over de hele wereld, en als we zijn voor het beheer van deze aarde in harmonie. Na werkte in Timor Lorosae net voor onafhankelijkheid, werd ik verbaasd bij de Timorezen en de Indonesische, capaciteit om vergeving. En de populariteit van Indonesische artiesten zoals G. Ade Ebeit en Sheila op 7 een constante herinnering waren