Jan de Keten's berichten (433)

Sorteer op

  Sambal Goreng Telor

10897253270?profile=original 

     Sambal Goreng Telor      Hans Vogelsang

Een eenvoudig, maar zo ontzettend lekker bijgerecht, dat bij vrijwel iedere Indische maaltijd past.

  

Ingrediënten:   6 hardgekookte eieren, in de lengte gehalveerd. 2 à 3 tenen knoflook, gecrushed en fijngehakt, 1 grote fijngehakte rode ui, 4 tomaten in stukjes zonder vocht en zaad, 2 lomboks in dunne ringetjes, 2 blaadjes Salam (of laurier), 1 theelepel laospoeder, 1 theelepel djahé, afgestreken eetlepel palmsuiker of donkerbruine suiker, 1 dl. Ketjap manis, 1 dl. dikke santen, klein stukje trassi, snufje zout, scheut olie. 

Bereiding:  Fijngehakte ui in een scheutje olie in de wok glazig fruiten, dan knoflook en alle andere ingrediënten erbij doen (behalve de tomatenstukjes). Roeren tot een mooie gladde saus en dan de tomatenstukjes erbij en nog even 2 minuten zacht laten doorpruttelen. Dan de gehalveerde eieren met de bolle kant naar onder in een ovenschaal doen (ze moeten er nagenoeg precies in passen). Dan alle eieren rustig overgieten met de saus (salamblaadjes eruit halen), schaal afdekken met aluminiumfolie (een paar gaatjes prikken voor de stoom) en in een voorverwarmde oven op 150 graden ongeveer 20 minuten laten doorwarmen. Warm serveren.

Selamat makan.

Lees verder…

Abonnement Moeson gaat fors omhoog.

 

13535334494?profile=RESIZE_584x

Abonnement Moesson jaarabonnement van  euro 64 gaat naar  125,50 euro.   Het is is prijs dubbelwaard.  Zeker sinds deze overgenomen is de Moesson meegaan met haar tijd.  Veel jouranlalistieke stukken en veel wetenwaardigheden.  Schril contrast met de oude MoessOn, die is blijven hangen in tempo dulu.  Het komt met actualiteiten.  Het blijft een maandblad, in tegenstelling tot Het ICM die veel biedt o.a. eigen ICM Video Kanaal o.a.

Lees verder…

Vanonder de koperen ploert (33)

 

 
 
  
 
 
Vanonder de koperen ploert (33)
In 1974 ondernamen mijn vrouw Maja (Tanah-Merah, 1940) en ik (Magelang, 1939) met onze zoontjes Marco (3 jaar) en Eric (1 jaar) een tocht van 3 maanden door Java. Ik schreef er het reisverslag 'Vanonder de Koperen Ploert' over (Thomas Rap, 1975). Na Bandung, Jogya, Semarang, Surabaya, PasirPutih is nu Malang aan de beurt.
 
Wendit is een klein badplaatsje, een paar kilometer van Malang, en het favoriete plekje van de schrijver Willem Walraven (`Daar is het meertje Wendit, in een klein dal gelegen, beschaduwd door oude bomen waarin apen leven, en dat kristalhelder water bevat').
Dat meertje was in de jaren vijftig al veranderd in een fors natuurbad, van waaruit het door een bron opgeleverde water verder vloeide naar een brede rivierbedding, waar aan de zijkanten kangkung (een soort spinazie) wordt verbouwd in het water. Tussen de planten is een strook water opengelaten, waar je met een gehuurd bootje op kunt varen.
Ik heb dat tweeëntwintig jaar geleden gedaan met mijn schoolvriend Willem ten Wolde (zie foto) en wil het per se opnieuw doen. Wat onhandig nemen Maja en ik plaats (wat ben ik groot en log geworden sinds ik dertien was) en proberen met peddel en de lange boom onze koers te bepalen.
Voortdurend komen we in de kangkung terecht, wat door de daar werkzame bevolking maar matig gewaardeerd wordt, al blijven ze vriendelijk. Uiteindelijk komen we tot de ontdekking dat we ons het beste gewoon door de stroom kunnen laten meevoeren en inderdaad, dan blijf je precies in het midden.
 
Het riviertje fungeert ook als badcel en onderweg zien we dan ook naakte gespierde boeren met veel enthousiasme op en neer wippen in het koude water, en even verderop doen dames de was en zichzelf.
Een jong meisje tilt even haar borsten uit het water op en roept ons toe dat ze het best wil doen voor vijfhonderd roepia, maar het is meer een uitdagende kreet dan een serieuze aanbieding, want ze keert zich meteen gierend om naar de wat oudere dames die haar bestraffend toespreken.
Kristalhelder is het water nog steeds en de aapjes zijn er ook nog. Ze vormen de grote attractie van Wendit en zijn hondsbrutaal. Nauwelijks heb je een zakje pinda's gekocht van een van de dames die daarmee rondlopen of je wordt bijna besprongen door een paar van die wilde dieren, die je het zakje uit de hand grissen voordat je er erg in hebt.
 
Het eigenaardige is dat de verkoopsters er geen last van hebben, maar zodra de handel van eigenaar is gewisseld breekt de hel los.
Als we het plaatsje verlaten staan we ineens voor een probleem: we hebben geen vervoer. Op de heenweg hebben we een Bemootje gecharterd, die voor wat extra geld best van zijn route wilde afwijken (Wendit ligt vlak bij Malang), maar nu we teruggaan is er niets.
Het vervoer laat echter niet lang op zich wachten, we zijn in de dokar-sector beland, de paard-en-wagens die het korte-afstandvervoer tussen de plaatsen verzorgen. Onderweg komen we langs een steiler stukje, het paardje heeft er wat moeite mee, wordt toch al bijna van de weg getild door ons totale gewicht, en ik pring van de wagen om het wat makkelijker te laten verlopen.
 
De voerman schrikt zich dood als hij voelt dat er gewicht van het rijtuigje afgaat, is er iemand uitgevallen? Je weet het maar nooit met die buitenlanders.
Als hij mij ziet lopen duurt het een paar seconden voordat hij begrijpt waarom, en ontsteekt dan in een met moeite gecontroleerde verontwaardiging: hij is geen dierenbeul, dit is een heel normaal weggetje, en of meneer maar weer wil instappen, want echt, het paard is dit wel gewend.
Foto 1: Een boottochtje in 1952 of '53 in Wendit. Schoolvriend Willem TenWolde zit voorin, ik achter. Een logeetje (naam vergeten) lieten we het harde werk doen.. Aan de kant de kangkung-beplanting. In 1974 nam ik geen foto's van ons tochtje.
Foto 2. De dokar
Lees verder…

Wat eten we in de tangsi vanavond?

13535334056?profile=RESIZE_710x

Topbijdrager · 
 
Wat eten we in de tangsi vanavond? Dat ligt er maar net aan wie “we” is. In het kookboek van Lin Scholte vond ik een antwoord op die vraag, waardoor weer nieuwe vragen ontstonden.
Dat kookboek heet: 'Lekker koken van Sabang tot Merauke. Oude en nieuwe recepten uit de Wonderlijke Tropenkeuken' (1972).
Deze week las ik over een heerlijke maaltijd in de tangsi, zo heerlijk dat de familie Bidin het elke avond weer at, namelijk sajur asem met pèpèsan teri.
Een verhaal met een recept, maar misschien niet voor iedereen.

 

Lees verder…

13535333082?profile=RESIZE_584x

 

"Wie schrijft die blijft" zegt Ernst Janz van de bekende formatie "Doe Maar" .

Daarom liggen er al zo'n 31 brieven bij de De Tweede Kamer betreft onze zaak het Verdrag Traktaat van Wassenaar. Ruim 7, 2 miljard euro heeft Soekarno aan Drees betaald. Drees weer moet de 7,2 miljard van toen september 1966 aan ons betalen. Betekent de Nederlandse Overheid heeft dikke schuld aan de Nederlandse Indische Burgers die periode 1947 - 1962 in de republiek woonde. De VVD heeft zich opgeworpen voor onze zaak. Lukt ze niet om de rest van PP achter zich te krijgen. Maar wij blijven prikken!

 
(2@) hoop voor de mensen de geschiedenis die niet hebben geleerd of kennen uit te leggen wij Soekarno en Drees is.
Lees verder…

Anak kompenie

Topbijdrager  · 
 
Anak kompenie, er zijn nog mensen die meteen weten: wat is wat. Een kind van de kompenie, zoals het KNIL vaak ook werd genoemd. En de titel van een opmerkelijk verhaal van Lin Scholte over die kinderen, over de mannen en de vrouwen die in de tangsi leefden.
Door Lin Scholte ben ik gaan lezen over het tangsi-leven. Hoe was het nou, in de tangsi, en hoe werkte dat concubinaat daar? Zijn er cijfers bekend? Op dat soort vragen zoek ik nu antwoorden en ik ben aardig op weg.
Mijn plannetje is om straks een online kennis-lezing te geven, met historische beelden. Misschien heeft u wel een militaire voorvader of een tangsi-voormoeder, en u denkt: ja, hoe dan. Of u werkt aan een familieverhaal en u voelt, ik moet toch meer leren over de oude tijd. Dan is het hopelijk interessant voor u om erbij te zijn.
Ik ga aan de hand van Anak Kompenie meer vertellen over het kazerne-concubinaat, in de periode 1900-1925. Online lezing, gratis toegankelijk.
Meer lezen en plaats reserveren:
Lees verder…

Bij Tante Eus- www.werftheater.nl

 

Het Werftheater | Cabaret, Kleinkunst, Stand-up comedy en Impro-theater
werftheater.nl  
Het Werftheater | Cabaret, Kleinkunst, Stand-up comedy en Impro-theater
Het Werftheater is een klein theater gevestigd beneden aan de Oudegracht in Utrecht. Elke maand is er een gevarieerd programma van cabaret, kleinkunst, theater, stand-up, comedy, muziektheater.
Lees verder…

Recensie “door de ogen van het kind”

10897284101?profile=originalRecensie “door de ogen van het kind”

 

De vader van een bekende schrijver overleefde het jappenkamp door op zijn tellen te passen en door de macht van het getal de macht over zijn leven in eigen hand te houden (Adriaan van Dis, Indische Duinen).

 

Ellen dat als Indisch kind juist op het verkeerde moment (WAR II, overdracht, bersiap, koele kille ontvangst) en plaats ( Tegal in Het Voormalige Indiër ) het licht van aardse voor het eerst mocht aanschouwen, kreeg haar rugzakje al mee.  Een bestemming met een gave, die zorgde dat ze van bizarre gebeurtenissen even afstand kon nemen van het aardse om te kunnen overleven. Zij kende maar even de liefde van haar ouders waarna zij als een “ stuk vuil " van het ene gezin in andere belandde, waar ze opnieuw haar integriteit moest bewijzen. De aankomst in het kille koele Holland stond niemand aan de kade om haar op te vangen.


Wanneer Ellen door volwassenen wordt gedwongen om zich voor de zoveelste keer aan anderen te hechten vindt zij in de natuur haar bondgenoten. Daar bij worden de flora en fauna, de dieren en de reptielen niet ingedeeld in vals of edel. Nee, het zijn de slangen die haar steunen en warmte geven en daarmee de wet van fabeldieren op zijn kop zet.
Wel blijven de ogen spiegels van de ziel en beschrijft zij de dood van haar moeder en hoe zij afscheid van haar neemt op een wijze die niemand onberoerd kan laten.
Voor mij was belangrijk te lezen hoe zij haar discriminatie op haar Nederlandse middelbare school aanpakte en het heft in eigen hand nam. Daarmee het karma van onderdanige en dociele Indische mensen in een paar zinnen rechtzet zonder daarin normen stellen en te vervallen in politiek correct gezwets.
Hulde om dit alles op te schrijven vanuit de ogen van een kind die zich moet onttrekken aan de voldongen feiten die volwassenen haar stellen.

 

Ik moet al lezend denken aan de woorden van Boudewijn de Groot (Moeder):
Op de schoorsteenmantel haar portret, we kijken naar elkaar
Haar ogen zijn mijn ogen, maar lijk ik ook op haar
Soms doet het verre carillon me denken aan de gamelan
Aan het land waar alles begon

 


=======================================================

Redactie, Bent U nieuwsgierig geworden U kunt nu al het boek bestellen;;

ISBN: 978-94-91872-05-1

(C)  2013 E.Hauwert 

www.calbona.nl      email : Calbona@gmail.com 

Lees verder…

Vanonder de koperen ploert (31)

 · 
Vanonder de koperen ploert (31)
In 1974 ondernamen mijn vrouw Maja (Tanah-Merah, 1940) en ik (Magelang, 1939) met onze zoontjes Marco (3 jaar) en Eric (1 jaar) een tocht van 3 maanden door Java. Ik schreef er het reisverslag 'Vanonder de Koperen Ploert' over (Thomas Rap, 1975). Na Bandung, Jogya, Semarang, Surabaya, PasirPutih is nu Malang aan de beurt.
Malang, op zoek naar Willem Walraven
Je kunt nauwelijks spreken van een literaire gigant als iemands totale oeuvre bestaat uit een boekje met enkele novellen, die na zoveel jaar wat stijfjes aandoen.
Willem Walraven (1887-1943) is echter iemand die door de brieven die hij schreef— gebundeld door uitgever Van Oorschot — geheel levend voor je staat met al zijn prettige en minder prettige eigenschappen, en het volmaakt op papier zetten van één personage is een krachttoer die de meeste romanciers hun leven lang vergeefs nastreven.
Op Java herlas ik Tjalie Robinsons Piekerans van een straatslijper en Walravens brieven.
De Piekerans hielpen me om me weer een beetje thuis te voelen in het land, Walravens heimweebrieven naar Nederland kon ik nu wat beter begrijpen.
Uitgestoten door zijn familie in Dirksland (Zd-Holland) kwam hij op jonge leeftijd als KNIL -militair naar de Westjavaanse garnizoensplaats Tjimahi.
In 1918 maakte hij zich los van het leger, verdiende als boekhouder zijn brood en na een korte mislukking als hotelier en orchideeënkweker leefde hij ten slotte van zijn inkomsten als free-lance medewerker van de Indische Courant, waar hij onder de schuilnaam M.C. (de initialen van één van zijn zoons) grote bekendheid kreeg.
Kort na zijn vertrek uit het leger trouwde hij met Itih, een Soendanees meisje dat hij in Tjimahi had leren kennen, waar zij hielp in de warung die Walraven nogal eens bezocht.
Door dit huwelijk isoleerde hij zich al snel van de Nederlandse bovenlaag, die een Indonesische huishoudster wel kon accepteren, maar een echt huwelijk toch wat te ver vond gaan.
De tragiek van Walraven was dat hij dit huwelijk bewust sloot en van zijn vrouw en (vele) kinderen
hield met alle liefde die hij kon opbrengen, maar aan de andere kant zwaar leed onder het isolement dat er het gevolg van was.
Het ging niet zozeer om de Europese samenleving in Indonesië, die kon hij missen als kiespijn, maar het heimwee naar Holland, naar mensen waar je echt een gesprek mee kon voeren, naar boeken, films en toneel. Dit heimwee spreekt uit al zijn brieven.
Geleidelijk vervreemdde hij van zijn gezin, hij kon niet tegen de `Indische geslotenheid,' en zelfs de contacten die hij later kreeg met literatoren zoals Du Perron, Greshoff, Nieuwenhuys (Breton de Nijs) en met een gevoelige neef, de stuurmansleerling Frans Schamhardt, verscherpten eigenlijk alleen het gevoel van isolement.
Walraven heeft nooit het geld bij elkaar kunnen brengen om nog eenmaal Nederland te zien, het land dat hij haatte omdat hij het vereenzelvigde met zijn ouders, die hem zo hardvochtig naar de Oost gestuurd hadden, maar waar hij toch ook zo'n heimwee naar had dat zelfs de geur van kruiden als tijm en kervel hem tranen in de ogen bracht.
Het is de vraag of hij naar Holland vertrokken zou zijn als hij het geld bijeen had kunnen krijgen, want het was geen land waar Itih en zijn kinderen zich thuis zouden kunnen voelen.
Hij zat klem en wist het en kon zich alleen uitleven via de talrijke brieven die hij in de loop van de jaren naar vrienden en kennissen in Nederland zond.
In 1943 overleed Willem Walraven in een Japans interneringskamp, moe en apathisch.
In Malang staat aan de aloon-aloon nog steeds het gebouw waarin vroeger het restaurant Hoen Kwe gevestigd was, waar Walraven lange avonden doorbracht met zijn neef Frans Schamhardt (als diens schip Surabaja aandeed), pilsje na pilsje drinkend totdat de Chinees de tafeltjes en stoelen opstapelde en het duo met zachte aandrang het pand uitzette.
Het staat nog als restaurant in het telefoonboek van Malang, maar is sinds enige tijd een beddenwinkel geworden.
Walraven woonde — omdat hij niet tegen de hitte van Surabaja kon — in Blimbing, vroeger vermoedelijk een verstild voorstadje van Malang, maar nu een druk en rommelig voorportaal van deze rustige stad.
Naar het huis in Blimbing zijn we niet op zoek gegaan, het is zoeken naar een speld in een hooiberg. Wel hebben we een adres in Malang zélf (Klodjen Lor 18A), waar Walraven gewoond heeft voordat hij naar Blimbing verhuisde.
De betja brengt ons zonder problemen naar Klodjen Lor, al heet de straat nu heel anders. Nummer 18 bestaat wel, maar 18A niet, we lopen doelloos verder en vragen het nog eens aan een oude betjaman. Ja, dit heette vroeger inderdaad Klodjen Lor.
Als we de tweede maal de straat doorlopen stopt een luxewagen en een kleine Chinese heer stapt uit, keurig in het pak, met glimmende zwarte schoentjes.
`I saw you looking at a map,' zegt hij, `and I wondered... what are you looking for?'
We steken vloeiend van wal: we zoeken een journalist die hier voor de oorlog op nummer 18A gewoond heeft, met de naam Walraven.
0, ah, o, zegt het heertje en meldt dan timide dat hij ons probeert te begrijpen en graag zijn Engels wil oefenen, maar het toch niet helemaal door heeft.
Wat langzamer herhalen we het en voegen er een vertaling in ons magere Maleis aan toe. Nu begrijpt hij het beter, een newspaperman van voor de oorlog.
Veel Nederlanders zijn na de soevereiniteitsoverdracht in de kampong terechtgekomen, vertelt hij, het is jammer maar zo zijn de tijden nu eenmaal. Misschien dat deze meneer óók...?
Nee, nee, meneer Walraven is al dood, kunnen we hem melden. Hij blijft beleefd, maar begrijpt duidelijk niet meer wat we hier doen, je gaat toch niet zoeken naar iemand die dood is?
We zoeken zijn oude huis, om er een foto van te maken, leggen we uit.
0, een foto voor zijn familie.
We laten het maar zo en hij stapt kordaat af op de bewoner van nummer 18, waar een kleine werkplaats is gevestigd.
Het is een grote man van een jaar of vijftig die het allemaal nog precies kan vertellen. Dáár woonde voor de oorlog een Chinees, daar een Arabier, daar een onderwijzer en op die hoek daar was het huis van de Hollandse schrijver.
Maar dat is toch nummer 18A niet, werpen we tegen. Er is hier nooit een nummer 18A geweest, zegt hij.
Echt niet? Nee, hij heeft vanaf zijn geboorte in deze straat gewoond.
De man maakt zich zo snel als de beleefdheid het toelaat los van ons en de Chinees, vermoedelijk meer vanwege de gehate Chinees dan vanwege de door het tijdsverloop aan haat onttrokken belanda's.
Het aangewezen hoekhuis is een modern bouwsel dat er niet langer dan een jaar of twintig kan hebben gestaan. Plichtmatig fotografeer ik het, het is meteen ook het eind van onze onderzoekingen.
Naschrift: Frank Okker schreef de biografie van Willem Walravan in 'Dirksland tussen de doerians' (2000, uitg. Bas Lubberhuizen)
Lees verder…

10897276669?profile=originalLeo Blokhuis schrijft boek over Indo-Rock,  en Indo boek

 

De bekende popmuziekhistoricus Leo Blokhuis (onder andere bekend als deskundige en DJ van de “Top 1000 Aller Tijden” die aan het eind van ieder jaar op TV te zien is) is momenteel druk bezig met een standaardwerk over Indo-Rock. “Ik ben muziek-liefhebber; muziek is mijn vakgebied en ik heb er al verschillende boeken over geschreven”, aldus Leo Blokhuis.

 

“De Indo-Rockmuziek interesseert mij mateloos, vooral omdat het in feite het begin van de popmuziek en rock & roll in ons land is. Ik heb veel oudere Indo’s gesproken over hun leven hier en in Indië, met name in de jaren ’50. Maar het is onmogelijk om deze mensen te begrijpen en iets van hun leven te doorzien, als we niet het drama van het decennium van de jaren ’40 kennen. Ik heb ervoor gekozen om mijn boek met historische insteek in de vorm van een roman te schrijven”. Leo Blokhuis deed deze uitspraken als reactie op de website “Archief van Tranen”. 


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

Lees verder…

Het is de moeite waard op een ICM abonnement .

 

13532167292?profile=RESIZE_710x

Het is de moeite waard op een  ICM abonnement .  
Is meer dan krant of media, uw mistanden tegen de Overheid worden door Het ICM Team opgepakt.
 
Waarom ? 
ICM Bestaat sinds 1999, en vertelt ons de geschiedenis hoe de Indische gemeenschap  in Nederland in wisselwerking met de cultuur, literaire, entertainment, de Indische kwesties, en Traktaat van Wassenaar en niet andere genoemde met hoogtepunten:  Denk aan Het Gebaar, denk aan de Knil - betalingen, en het verdrag Traktaat van Wassenaar dat nu beland is in de Tweede Kamer. De Pasar Malam  die ICM sinds 1999 in de band houdt.    De ontmoeting met de president Jokowi van de republiek Indonesië.
Last but not least, wederom een mijlpaal.  Bali is dichter dan u denkt ! 
 
 
 
Wat is er zoal te vinden  ?
 
1)  Indische nieuwtjes 
2)  Pasar Malam Kalender
3) Keur van boeken met recensies
4) Vele recepten
5)  Webshop DVd, en boeken
6)  Digitale NICC Magazine
7)  Reizen 
8)  Traktaat van Wassenaar
9)  Politiek
 
10)  ICM Video - Kanaal  is op TV te zien via casten
 
11 )   ICM Bali Home Vision.
 
 Nieuw waar het team van ICM trots op is !. 
 
 Wij hebben een kantoor geopend in Den Pasar  " ICM BALI Home Vision" . 
 Wij gaan een resort realiseren.  Op de achtergrond verlenen wij diensten voor  het verkopen en het  kopen woningen alsmede juridische bijstand.  Kortom om u bijstaan bij uw  kort - of lang  verblijf op Bali. Verderop leest u  dit alles.  Bali is nu dichterbij dan u denkt.
Meer weten, klik  hier......
 

13384644261?profile=RESIZE_584x  https://icmonline.ning.com/icm-bali-home-vision

Vergeet u niet het ICM abonnement  2025 - 2026  te betalen?   Per maand  8 euro.  Per jaar 96 euro.  

Via automatische incasso  8 euro.  Betaalt U in eens, dan betaalt U  76 euro -  betaalt U vandaag dan betaalt U 50 Euro.

KVK - nummer 72173122   -   Bank NL35 RABO0377579491  tnv ICM Project  ovv  abonnement ICM  -  WhatsApp 06 37 28 24 33

       Lees onze ICM algemene voorwaarden   -- >Hier

 
   KLik hier ---->  Wordt Abonnee
                       U mag uit onze webshop een welkomstgeschenk  kiezen
 
---------- Forwarded message ---------  
From: ICM - abonnement 8 euro per maand periode 2025 - 2026 <mail@icmonline.ning.com>
Date: Fri, Mar 28, 2025 at 8:52 PM
Lees verder…

Bron - ICM Overzicht van 29 maart 2025

11140070497?profile=RESIZE_710x

 Bron - ICM Overzicht van 29 maart 2025

13521201058?profile=RESIZE_584xPASAR MALAM KALENDER 2025-2026  ( volgende week Pasar)

>>>>>>  Lees verder

 4 April zijn we live op tv bij OMROEP MAX in het programma Tijd voor Max

 

Welkom bij de voorstelling van "Tante Eus in de bocht"


13528345294?profile=RESIZE_710x

Welkom bij de voorstelling van "Tante Eus in de bocht"
Voor reserveringen www.werftheater.nl
>>>>>>>>>>>>Lees verder…
 

Vanonder de koperen ploert (29)

 

13528344676?profile=RESIZE_710x

 

Vanonder de koperen ploert (29)
In 1974 ondernamen mijn vrouw Maja (Tanah-Merah, 1940) en ik (Magelang, 1939) met onze zoontjes Marco (3 jaar) en Eric (1 jaar) een tocht van 3 maanden door Java. Ik schreef er het reisverslag 'Vanonder de Koperen Ploert' over (Thomas Rap, 1975). Na Bandung, Jogya, Semarang, Surabaya en Pasir Putih is nu Malang onze volgende bestemming.
 
 
 
 
 
 
 
 
 

>>>>>>>>>>Lees verder…
 

Vanonder de koperen ploert (28)


 

13523646863?profile=RESIZE_710x …

 
Lees verder…
Opmerkingen 0
 

10897316487?profile=originalARCHIEF ICM: Mark Rutte hoe zit met Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966, dat tussen Nederland en de republiek Indonesie is gesloten?

 Op NPO – I  zondag 10 januari bij de uitzending van Buitenhof leek het er op dat machine campagne van de VVD al op volle toeren te draaien.  Nederland is weer bij de top rancking als om de kredietwaardigheid gaat, de economie groeit gestaag, de werkloosheid is gestabiliseerd, en vluchtelingenproblematiek lijkt te zijn gestroomlijnd.

“Nederland is 1 van de weinige landen in Europa die naar buiten gekeerd is”, aldus Mark Rutte, “wij zijn een handelsland, net als Zweden. Wij moeten het van handelsverdragen hebben, en wat het referendum…

>>>>>>>Lees verder…
 

De wederopbouw Nederland


10897238680?profile=originalDe wederopbouw Nederland

De Indonesische injectie


Van de ene op de andere dag veranderde Nederland op 27 december 1949 van een koloniale mogendheid in een bescheiden Europese staat. Vrijwel onbekend is dat Indonesië aan de naoorlogse wederopbouw van Nederland een cruciale bijdrage leverde.

>>>>>>>>Lees verder…
 
 
 
 
 
 
 
 

Zorgeloos wonen Indonesie

 

13452659876?profile=RESIZE_710x

Zorgeloos woning Indonesie

Pagina · Onroerend goed   Wouterskampen 68  +31 6 37282433 schwabferry@gmail.com  icmonline.ning.com  

Achtergrond

ICM Bali home Vision werd gedurende haar promotie cam   >>>>>>>  Lees verder…
 
 

13384644261?profile=RESIZE_584x  

Vergeet U niet het ICM abonnement  2025 - 2026  te betalen?   Per maand  8 euro.  Per jaar 96 euo.  

Via Automatische incasso  8 euro.  Betaalt U in eens dan betaalt U  76 euro -  betaalt U vandaag dan betaalt U 50 Euro.

KVK - nummer 72173122   -   Bank NL35 RABO0377579491  ovv  abonnement ICM  -  WhatsApp 06 37 28 24 33

       Lees onze ICM algemene voorwaarden   -- >Hier

 
 
 
Lees verder…

Vanonder de koperen ploert (29)

 

· 
Vanonder de koperen ploert (29)
In 1974 ondernamen mijn vrouw Maja (Tanah-Merah, 1940) en ik (Magelang, 1939) met onze zoontjes Marco (3 jaar) en Eric (1 jaar) een tocht van 3 maanden door Java. Ik schreef er het reisverslag 'Vanonder de Koperen Ploert' over (Thomas Rap, 1975). Na Bandung, Jogya, Semarang, Surabaya en Pasir Putih is nu Malang onze volgende bestemming.
Om van Pasir Putih naar Malang te komen hebben we vervoer nodig. Twee dagen tevoren gaan Maja en ik naar de grote weg, zetten ons op een omgevallen boomstam en wachten op de dingen die komen gaan. Na enkele minuten nadert een Colt, het merk opelet dat hier het personenvervoer tussen de plaatsen verzorgt. We steken onze hand op en de wagen stopt. Acht passagiers kijken vol belangstelling toe, als we de onderhandelingen met de bijrijder openen.
We willen naar Malang, zeggen we, zaterdag om twaalf uur, kan dat?
Charteren?
Ja, inderdaad, dat is wat we in gedachten hebben.
Een kort overleg met de chauffeur volgt. Dat kan wel, maar wat hebben we ervoor over?
Vijfduizend roepia, zeggen we. De bijrijder schudt ongelovig zijn hoofd, zo'n belachelijk bedrag heeft hij nog van zijn levensdagen niet vernomen. Nou wat moet het dan kosten, vragen wij op onze beurt. Twaalfduizend, zegt hij.
We laten merken dat we ons lachen maar met moeite kunnen verbergen. Als we onszelf weer onder controle hebben, vertellen we hem dat we een dergelijk bedrag nimmer zullen betalen.
De bijrijder zucht even, de passagiers kijken glimlachend toe. Van zijn kant wil hij beslist niet onredelijk zijn, tienduizend roepia, dáár dan, en lager wil hij beslist niet gaan, want de chauffeur voelt er toch al zo weinig voor.
De passagiers blijven glimlachen, wij zitten rustig op de boomstam en de bijrijder heeft op de treeplank plaats genomen.
Langzamerhand beginnen we in de ban te geraken van het tawarspel, te meer omdat we toch al ruim boven de prijs zitten die gebruikelijk is, en het er dus alleen maar om gaat zo min mogelijk te veel te betalen. De chauffeur gaat een steeds belangrijkere rol spelen in de onderhandelingen want — zoals de bijrijder ons meedeelt — hij is een type dat gehecht is aan zijn natje en droogje, en zo'n lange rit naar Malang trekt hem helemaal niet. Als we ons bod nou nog wat kunnen verhogen, zodat de chauffeur een goede maaltijd kan krijgen, dan komt het allemaal best in orde.
Uiteindelijk belanden we op een bedrag van 8500 roepia (vijfenvijftig gulden) voor de tocht van ongeveer honderdvijftig kilometer. Het is lager dan wij maximaal hadden willen uitgeven en hoger dan hij normaal zou krijgen, zodat iedereen tevreden is. Met een hartelijke groet nemen we afscheid.
Punctueel om twaalf uur arriveren ze, we laden de koffers in en nemen plaats in het busje, terwijl we argwanend kijken naar de vijf passagiers die al plaats genomen hebben.
Het wordt ons meteen uitgelegd, dit zijn vrienden en familieleden, we vinden het toch wel goed dat die meerijden?
Ach ja, waarom niet. We negeren het feit dat we onderweg geld zien verhuizen van deze passagiers naar de bijrijder, tenslotte hebben we ruimte genoeg voor onszelf en daar ging het om.
Vervelender is dat chauffeur noch bijrijder in de laatste jaren het traject naar Malang gereden hebben zodat er onderweg overal gevraagd moet worden. De adviezen die wij op basis van onze kaart verstrekken worden beleefd genegeerd.
Even voorbij Pasuruan doet de chauffeur zijn reputatie eer aan.
Hij zet de wagen aan de kant en wil nu een maaltijd voordat hij verder gaat. We nemen het eerste warungkje dat we tegenkomen, terwijl de rest verder loopt.
Meteen begint het waanzinnig te regenen.
We kijken ons plekje rond. Er staat een zeer oude man achter de toonbank en er zitten een paar rustieke burgers van Pasuruan op de twee bankjes.
Ze maken belangstellend plaats voor ons, machtig interessant om na zo'n vijfentwintig jaar ineens weer blanken naast je te zien, en dat we zelfs een beetje Maleis spreken is helemaal grandioos.
De warunghouder wordt wat nerveus van onze invasie en roept snel zijn vrouw erbij. Twee koffie en twee stroop voor de kinderen, het is een forse bestelling.
Voorzichtig vragen we of er iets te eten valt, en hij zet drie schalen op de toonbank, pisang goreng, ondé-ondé en nog iets waar ik geen naam aan kan geven.
We happen links en rechts en de oude baas raakt geleidelijk aan in paniek bij zijn pogingen om de aantallen genuttigde versnaperingen bij te houden.
Als al na tien minuten de chauffeur het busje weer beklimt en zoekend heen en weer rijdt door het dichte regenscherm kunnen we hem nog net wenken voordat hij rare dingen gaat doen zoals het wegrijden met onze koffers (het autonummer hebben we veiligheidshalve al in het geheugen gegrift).
Nu moet er afgerekend worden. De warunghouder staat met een stompje potlood op een papiertje te knoeien en komt er niet uit.
Gelukkig is een van de klanten iemand die wel eens vaker met dergelijke omvangrijke bedragen heeft gewerkt en samen komen ze na een paar minuten tellen en hertellen tot de conclusie dat we 172 roepia moeten betalen, ofwel circa f 1,20.
We generen ons nogal, want eigenlijk hebben we ons erg ingehouden, maar zelfs deze kleine uitbarsting van Europees consumeren is kennelijk al exorbitant in deze omgeving.
Ik waag het om een kleine tip te geven, wat graag wordt aanvaard maar ons helemaal tot een verschijnsel uit een andere wereld maakt.
Men vindt ons toch aardig genoeg om paraplu's voor de dag te halen voor de oversteek naar het busje. Het is maar een meter, maar dat is ruimschoots voldoende om kletsnat te worden. Op het laatste moment kan nog voorkomen worden dat we per ongeluk een paraplu meenemen, men wuift ons na, en een paar kilometer verderop is de regen weg.
Het heeft nooit geregend de zon schijnt, te midden van groene struiken en statige bomen rijden we naar boven, naar Malang.
Foto: een Colt Opelet
Lees verder…

 

10897262476?profile=original

                                                       Hoe zo De Indiissche

10897318273?profile=original

verankering (Martin van Rijn) in huidige samenleving?

Dit naar aanleiding op vragen en ingediende motie van Ijssink, Pia Dijkstra en in het grijze verleden Marion Dijke. De redactie van ICM dook in de archieven. Duidelijk hoe het niet moet, want deze Indische verankering is opgaan in het gunnen van de subsidies aan vriendjes (het Indisch Netwerk), en er is dus niets hiervan terechtgekomen. Duidelijk dat anders moet, en de mensen in die commissie moeten zich schamen om de verkeerde projecten – zonder visie – te 

selecteren, nog erger om de eigenaren van het project slecht hebben - achtergronden niet nagegaan -  gescreend. Dit leidde dat de Indische projecten als schande in de media verschenen. Weet U deze nog “Indisch Huis failliete, mismanagement”De Indische Media ICM en Maand NICC-magazine laten zien hoe ook de Indische verankering nu al al 15 jaren loopt zonder enige vorm van subsidie. NICC heeft 8700 abonnees, en ICM heeft door de week ruim 300.000 lezers. Zeker het ICM dat in Nederland als Instituut wordt gezien, die de geschiedenis en het heden verbindt dagelijks

Als wij de lijst met 124 Indische culturele projecten Gebaar 2001 doorspitten, dan zijn er heel wat ongelukjes gebeurd door verkeerde selectie, en screenen. Hoe kan een cameraman van SBS 6 directeur worden, dan moet je als commissielid werkelijk blind zijn geweest: 

 

  1.  Het feestende Indische huis in den Haag voor de Haagsche Indo's, terwijl de hele Indische gemeenschap er na toe keek hoe het bestuur en management van uit Jakarta met hun pinpas de rekening leeg trok.
  2. De graan schuur om maar te noemen.
  3. Ten Toonstelling in TTF van 10 dagen NLG. 240.000 
  4. Keuken Bronbeek NLG 280.000
  5. De Indische Zomer die nog lange nasleep kreeg met eindstation deurwaarders.
  6.  NLG. 500.000 aan schrijfster.

 

De redactie van ICM heeft ook zijn evaluatie gemaakt, dat waren het 124 mislukte projecten. ICM & NICC hebben in die 15 jaren en respectievelijk 8 jaren laten zien wat duurzaam ondernemend is. De drie moties zijn aangehouden. Je kunt hier de verschillende analysen aan verbinden. 1 ding zoals de Kamerleden het proces zien, Martin is in gesprek met IP - vertegenwoordigers; Welke zijn deze dan? De meesten van die vertegenwoordigers zijn alleen met hun belangen bezig geweest, dat ze vergaten om de Indische Geschiedenis door te geven. Wij zien ze niet op grote Indische evenement zoals pasar malams waar het Palet aan Indisch cultuur wordt uitgedragen. Tot slot wie zijn vertegenwoordigers, die 10.000 handtekeningen die Martin van Rijn ooit mocht ontvangen zijn van ICM en NICC. Deze staan midden in huidige Indische samenleving. 

 

Laten AUB van het brevet van onvermogen van Stichting Het Gebaar 2001 hiervan leren hoe het juist niet moet als om de Indische verankering gaat.

Volgende keer zullen uit de archieven van ICM de  lijst met 124 projecten publiceren met de namen van de projecteigenaren !

 

Lees verder…

Vanonder de koperen ploert (28)

 

13523646863?profile=RESIZE_710x 

Vanonder de koperen ploert (28)
 
In 1974 ondernamen mijn vrouw Maja (Tanah-Merah, 1940) en ik (Magelang, 1939) met onze zoontjes Marco (3 jaar) en Eric (1 jaar) een tocht van 3 maanden door Java. Ik schreef er het reisverslag 'Vanonder de Koperen Ploert' over (Thomas Rap, 1975).
Over het eten (let wel: geschreven in 1974)
Ik ben een liefhebber van koken en eten (mijn bestellingen hebben onze terugtocht naar Nederland zeker met een maand versneld) en we hebben alles geprobeerd: de stalletjes langs de weg, het eten aan de deur bij voorbijtrekkende verkopers, eten bij particulieren thuis, een eigen kokki, eten in de goedkopere en duurdere restaurants. En - ik durf het haast niet te schrijven - al met al vind ik dat er in Nederland beter Indisch gekookt word dan in het land van herkomst.
Het standaardeten aan de stalletjes en bij de voorbijtrekkende pikolan (draagstok) mannetjes is gericht op het lage budget van de gewone man en beperkt zich in het algemeen tot gerechten waarbij een maximale hoeveelheid wordt geboden voor een minimaal bedrag.
Volksgaarkeuken dus, en hier komt dat neer op nasi goreng, bami, mie bakso, nasi bakmoy (rijst met een vleessaus), soto, sop buntut (letterlijk staartsoep), sop kaki sapi (letterlijk soep van runderpoot), rudjak petis en dat soort gerechten.
Eenvoudige maaltijden die prima smaken, maar toch niet dat je zegt gut gut. Met één uitzondering: de saté, die de voorbij trekkende straatverkopers voor je maken is vaak hemels.
Een hoofdstuk apart vormen de Makanan Padang-eethuisjes, die gebaseerd zijn op wat de Sumatraanse keuken te bieden heeft. Kenmerkend voor deze restaurants is dat je allerlei gerechten op tafel krijgt, maar alleen hoeft te betalen voor wat je opeet.
13523646880?profile=RESIZE_710x
 
Makanan Padang is zeer heet, zo heet dat je maar met moeite kunt proeven dat het lekker is wat je eet.
De meeste klanten nemen een ronde berg rijst op hun bord, leggen daar één of twee kleine stukjes vlees of kip op, bedienen zich royaal van de bijbehorende saus en als je een minuut later kijkt is de rijstberg met versiering geheel verdwenen.
Van een maaltijd genieten zoals we in Europa gewend zijn is hier ongebruikelijk: voedsel wordt snel naar binnen gewerkt.
De talrijke Chinese restaurants bieden een veel uitgebreidere keus dan de Indonesische eethuisjes, ze gebruiken niet alleen het door de Indonesiërs verfoeide varken, maar ook de wat duurdere ingrediënten zoals garnalen, kikkerbilletjes, kreeft, krab, duif en kip. Toch gaat ook dat op den duur vervelen, want de Chinese zoetzure en zachtzoute sausjes zijn vrij beperkt in aantal, zoals we in Malang merken waar we wekenlang eten betrekken van de beste Chinees in town (Taman Sari) die tweehonderdvijftig gerechten biedt in prijs variërend van drie tot twintig gulden (vogelnestjessoep).
Rijsttafel is in Indonesië alleen in de dure toeristenhotels en -restaurants te krijgen, en is ook eigenlijk een uitvinding van de Nederlanders, die hun kokki aanzetten tot méér variatie en een groter aantal bijgerechten. Vandaar misschien dat — volgens mij dan — in Nederland vaak lekkerder `Indisch' wordt gekookt dan in Indonesië zelf, ook al moet men hier werken met gedroogde kruiden en ersatz-ingrediënten.
Er zijn nog andere redenen denkbaar. Het heimwee naar Indonesië heeft zich bij oud-Indischgasten in Nederland sterk geconcentreerd op het eten, wat tenslotte de gemakkelijkste manier was om het verleden te laten herleven. Het lijkt me heel normaal dat zo'n uit heimwee geboren specialisme uiteindelijk betere resultaten oplevert dan het routinematige kookwerk van de koks in Indonesië.
En ten slotte zou je kunnen opperen dat de Nederlanders misschien in hun koloniale tijd het culinair talent van Indonesië afgeroomd hebben. Indische mensen zijn nu eenmaal vaak ontstaan uit een verhouding tussen Hollanders en hun huishoudster en aangezien het hart van de man door de maag gaat ligt het voor de hand te veronderstellen dat de Hollanders vooral de betere kokkinnen als huishoudster aantrokken.
Met de soevereiniteitsoverdracht verdween een groot deel van de Indische mensen naar Nederland, en daarmee misschien ook een schat aan kookervaring, kooklust, en van moeder op dochter overgedragen recepten.
Daarmee wil ik niet zeggen dat er in Indonesië slecht gekookt wordt, alleen heb ik het gevoel dat men met wat zoeken (en dan vooral bij de Indische winkels en restaurants) in Nederland beter terecht kan.
In culinair opzicht berust voor mij de aantrekkelijkheid van Indonesië op de vele soorten fruit: mangga, allerlei soorten pisang (bananen), salak, durian, kedondong, zuurzak, duku, mangistan, blimbing, gekookte of geroosterde maïs (geen echt fruit, maar alla), ubi (gegiste ketella), jeruk, jeruk Bali, klapper, nangka, advocaatvrucht. Ach, als we die eens in de Hollandse kassen zouden kunnen verbouwen!
Foto 1. Saté verkoper die met zijn kipas (waaier) het vuurtje opstookt.
Foto 2: Enkele bestellingen bij resaurant Taman Sari in Malang
 
Lees verder…

10897316487?profile=originalARCHIEF ICM: Mark Rutte hoe zit met Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966, dat tussen Nederland en de republiek Indonesie is gesloten?

 Op NPO – I  zondag 10 januari bij de uitzending van Buitenhof leek het er op dat machine campagne van de VVD al op volle toeren te draaien.  Nederland is weer bij de top rancking als om de kredietwaardigheid gaat, de economie groeit gestaag, de werkloosheid is gestabiliseerd, en vluchtelingenproblematiek lijkt te zijn gestroomlijnd.

“Nederland is 1 van de weinige landen in Europa die naar buiten gekeerd is”, aldus Mark Rutte, “wij zijn een handelsland, net als Zweden. Wij moeten het van handelsverdragen hebben, en wat het referendum betreft van de Oekraïne,  is absoluut niet een poging tot toetreding tot Europa, is een handelsverdrag”.

Witteman en de collega’s konden als journalisten geen speld er tussen krijgen. 

“Nederland moet het van Handelsverdragen hebben”!

 

Maar hoe zit het dan met het Verdrag van Wassenaar Mark Rutte?

Zijn dat ook details als keuze om hier de scope er niet op te zetten net als die deal van Teven? Nota bene uw collega Halbe Zijlstra heeft zijn tanden er in gezet toen de VVD in de oppositie zie de beelden http://icmonline.ning.com/video/reportage-ip-manisfestatie-ip

  Dit heeft kennelijk destijds veel Indische stemmen opgeleverd met een populatie van 1,4 miljoen. Helaas Halbe Zijlstra werd door AB Klink het bos ingestuurd, en nooit is er behoorlijk antwoord hierop komen tot op de dag van heden.

In maart 2015 heeft het Actie Comité TvW-66 in een brief aan Bert Koenders geschreven waarin hij wordt geïnformeerd dat deze zaak aan de kaak wordt gesteld,  en dat JAT (Jakarta Advocaten Team) deze zaak namens de Indische Gemeenschap gaat behartigen om tot uitbetalingen te komen. Enige eis die JAT stelde aan Actie Comité TvW-66 handtekeningen.  Inmiddels zijn de handtekeningen overgedragen uit de gehouden petitie, de petitie zal voor onbepaalde tijd blijven doorlopen. Kopie van deze brief werd aan uw collega Halbe Zijlstra mede gestuurd, die gelijk met het antwoord kwam dat hij breder in de fractie gaat brengen, met advies om ook aan de overige fracties te sturen.

Het is nog al wat,  een Verdrag met natie als republiek Indonesië die door NL regering ruim 50 jaren niet is nagekomen in de uitvoering. Een natie met hoog percentage groeiende economie van ruim 8%. 

 Het verdrag hield in o.a. dat oud-president Soekarno betaald 689 miljoen dit ter compensatie om de Indische Nederlanders (341.000) die moesten “vluchten” uit voormalige Indie voor het verlies van al hun bezittingen, banktegoeden en zij meer. Het verdrag is eindstation voor de overdracht en nationalisatie van de eigendommen en bezittingen. Het proces begon ergens in 1951.   Tussen 1952 - 1956 werd 4,3 miljard betaald aldus  historicus  Hendri F. Isnaeni,  

Na het betalen van ongeveer 4 miljard gulden tussen 1950-1956, Indonesië eenzijdig geannuleerd de goedkeuring van de KMB. Later, aan het begin van de nieuwe Orde, richtte intergedringemental Group on Indonesia (IGGI) op, voorgezeten door Nederland, die een verborgen agenda heeft in de vorm van de Indonesische schuldenregeling van de oude orde, die betrekking heeft op de nationalisatie van het Nederlandse bedrijf, ongeveer US $2,4 miljard. Die schuldenregeling, wederom cryptisch schijnregeling, werd Soekarno gedwongen om de noodwet uit te vaardigen, die inhield schuld aan Nederland 4,2 miljard. 

 Inmiddels  heeft Nederland   4.2 miljard  plus  689 miljoen ontvangen,  de waarde gestegen tot 17 miljard nu, en er pas een bedrag van 38 miljoen betaald aan 4777 gedupeerden, nog ongeveer 50.000 wachten op hun geld. 

Het “vluchten” heeft te maken als tegenreactie op de gepleegde oorlogssmidaden door Nederland, oud-president Soekarno deze groep in bescherming moest nemen tegen de Indonesische bevolking (permuda’s) . Vooraf had het Japanse leger bij de capitulatie dit op zich moeten nemen, vluchtelingen dus! 

Wat heeft Nederland 70 jaren met deze "Indische vluchtelingen" gedaan ?  

Hoe kijk de Minister president hier tegen aan met grote smet op de Nederlandse vlag?

Van de journalisten in programma Buitenhof helemaal een afgang wetende dat KNIL – debacle zich net heeft voltrokken onder de Staatssecretaris Martin van Rijn nog geen 14 dagen geleden.

 Een goede journalist,  heer Witteman,  had juist een dergelijk verdrag aan de kaak gesteld waar het imago van Nederland ludiek prijkt over de wereld en flinke deuk zal oplopen, moge duidelijk zijn, en zeker wanneer Brussel dit ter ore komt. Nog niet gesproken als Jokowi president van republiek van Indonesie hier vragen over gaat stellen;

Waarom heeft na 50 jaren de Indische Gemeenschap deze compensatie nog steeds niet ontvangen. Zal de rancking en imago van dit handelsland niet worden aangetast zo worden beschadigd. Net als de deal van Teven weer een dramatische keuze voor de VVD, die niet werd genoemd

 In het programma van Buitenhof van zondag 10 december.

http://programma.vpro.nl/buitenhof/afleveringen/2016/buitenhof-10-j...

 

 UPDATE-  27- 7-2020 

 

 

Lees verder…

De wederopbouw Nederland

10897238680?profile=originalDe wederopbouw Nederland

De Indonesische injectie


Van de ene op de andere dag veranderde Nederland op 27 december 1949 van een koloniale mogendheid in een bescheiden Europese staat. Vrijwel onbekend is dat Indonesië aan de naoorlogse wederopbouw van Nederland een cruciale bijdrage leverde.

OP 27 DECEMBER 1949 ondertekende koningin Juliana in het paleis op de Dam de soevereiniteitsoverdracht van Indonesië en hield Nederland op te bestaan als koloniale grootmacht. Voortaan was Nederland te vergelijken met een staat als Denemarken. Over de condities was de voorafgaande maanden onderhandeld op de Ronde Tafel Conferentie, de RTC, in Den Haag. Daar hadden vier partijen rond de tafel gezeten: een Nederlandse delegatie, geleid door Van Maarseveen, de toenmalige minister van Overzeese Gebiedsdelen; een delegatie van de Republiek die op 17 augustus 1945 door Soekarno was uitgeroepen, waarvan minister-president Hatta de leider was; een delegatie van federalisten uit de Indonesische deelstaten, die werd geleid door Anak Agung, minister-president van de grootste deelstaat De Grote Oost. De vierde partij was de United Nations Committee for Indonesia (Unci), die door de Verenigde Naties in het leven was geroepen om Nederland en de Republiek tot elkaar te brengen. Deze delegatie stond onder leiding van Merle
Cochran, de Amerikaanse voorzitter van de Unci.

Voorafgaande aan de RTC hadden Republiek en federalisten de klokken gelijk gezet. Ze hadden een grondwet opgesteld voor een soeverein Indonesië: de Verenigde Staten van de Republiek Indonesië, Republik Indonesia Serikat: de RIS. De inzet van beide Indonesische delegaties op de RTC was het veilig stellen van de soevereiniteit van de federale republiek. Ze waren bereid daarvoor concessies te doen. Ze aanvaardden dat Indonesië en Nederland verbonden bleven in een Unie onder de Oranjekroon. Wat de Unie precies inhield bleef onduidelijk, maar de Indonesiërs wisten in ieder geval te voorkomen dat deze iets zou afdoen aan de soevereiniteit van hun nieuwe staat.



EEN ONDERWERP waarover op de RTC langdurig werd onderhandeld, was de schuldenkwestie. Nederland liet Indonesië een hoge prijs betalen voor zijn soevereiniteit. Kreeg Suriname dertig jaar later een bruidsschat mee van twee miljard gulden, Indonesië werd opgezadeld met de totale schuldenlast van het voormalige Nederlands-Indië. Deze schuld werd door Nederland berekend op 6,5 miljard gulden. Het betekende dat Indonesi
ë zelfs moest opdraaien voor de kosten van de politionele acties. Dit werd Cochran te gortig. Tot woede van Drees wist de Amerikaan de Nederlandse financiële onderhandelaars ertoe te bewegen twee miljard gulden te laten vallen - zijnde de ruw geschatte kosten van de politionele acties. Er bleef een schuld over van 4,5 miljard, in guldens van toen.

Het koopmanschap van de Nederlandse delegatie leverde nog een niet te verwaarlozen voordeel op. Op de RTC werd voor Nederland de status van meest bevoorrechte handelspartner van Indonesië bedongen. Dit hield in dat de revenuen uit de circa drie miljard gulden particuliere Nederlandse beleggingen behouden bleven en dat ze tegen een aantrekkelijke koers naar Nederland getransfereerd konden worden. Deze afspraken werden neergelegd in een financieel-economische regeling: de Finec.

Had Nederland het hierbij gelaten, dan had het tot in lengte van dagen profijt kunnen trekken van zijn oude kolonie. Nederland overspeelde echter zijn hand. Het wilde geen afstand doen van West-Nieuw-Guinea. Hiervoor werden uiteenlopende argumenten aangevoerd: Nieuw-Guinea moest een kolonisatiegebied worden voor Indische Nederlanders en Nederlandse boeren; de belangen van missie en zending werden in het geding gebracht; binnenskamers werd voorts gespeculeerd over de rijke bodemschatten van Nieuw-Guinea, bauxiet, koper, goud en vooral olie; en dan waren er nog mensen die in Nieuw-Guinea een blijvend steunpunt voor onze marine in de Pacific zagen.

Op de RTC was het hoofdargument dat zonder behoud van Nieuw-Guinea geen tweederde Kamermeerderheid voor ratificatie van de RTC-akkoorden te vinden was. De Indonesische delegatie zat tussen twee vuren: aan de ene kant de Nederlandse onderhandelaars die van Nieuw-Guinea geen afstand wilden doen, aan de andere kant president Soekarno die de vrijheid van Indonesië had geproclameerd van Sabang tot Merauke. De Unci-voorzitter wist de impasse te doorbreken met het voorstel Nieuw-Guinea uit de RTC te lichten. Onder zware tijdsdruk werd op de laatste dag van de RTC besloten dat Nederland en de RIS binnen een jaar na de soevereiniteitsoverdracht over de status van Nieuw-Guinea nader overleg zouden plegen. Daarmee werd onder de RTC-akkoorden een tijdbom gelegd die een kettingreactie van ontploffingen teweeg zou brengen.



Al GAUW NA de soevereiniteitsoverdracht groeide het wantrouwen tussen de twee Unie-partners. Aan Nederlandse kant was de meest wantrouwige de minister-president Drees. Het begon er al mee dat in Jakarta de Van Heutszboulevard de naam kreeg van de Atjehse guerrilla-leider, teuku Umar, en dat de Oranjeboulevard werd omgedoopt in djalan Diponegoro. Evenmin beviel het Drees dat de Indonesische regering niet 27 december maar 17 augustus tot nationale onafhankelijkheidsdag verhief. Het ultieme bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Unie-partner was voor Drees dat binnen acht maanden de federale staat werd opgedoekt en Soekarno op 17 augustus 1950 de eenheidsstaat uitriep.
In Nederland doorzag men niet dat de deelstaten door de Indonesiërs werden gezien als een poging van Nederland om met een verdeel-en-heers-politiek over het graf te regeren. De RIS stortte niet ineen doordat Soekarno haar liet exploderen, maar doordat ze onder de Indonesiërs nauwelijks supporters had. Indonesië had van zijn kant reden Nederland te wantrouwen toen in januari 1950 kapitein Westerling met instemming van het Knil het Nederlandse gezag op West-Java leek te willen herstellen en later dat jaar met steun van het Knil op Ambon de RMS werd uitgeroepen.

Wat Indonesië en Nederland definitief uiteendreef was de kwestie Nieuw-Guinea. Het torpederen van de RIS had Nederlandse politici ervan overtuigd dat Nieuw-Guinea niet aan het Indonesië van Soekarno mocht worden uitgeleverd. De besprekingen over de status van het gebied die in de loop van 1950 plaatsvonden, liepen dan ook op niets uit. Er werd thans met een geheel nieuw argument geschermd waarom Nieuw-Guinea bij Nederland moest blijven: Nederland had de plicht de Papoea’s uit het stenen tijdperk te tillen. De socialist Drees vond in 1952 voor dit ethische standpunt een krachtige medestander in de katholiek Luns. Drees noch Luns vertrouwde de nobele taak toe aan Indonesië, dat de handen vol had aan zijn eigen ontwikkeling. Beiden zagen het hardnekkig vasthouden van Indonesië aan de overdracht van Nieuw-Guinea als louter een hobby van Soekarno. Hem zagen ze ook als de kwade genius achter de almaar kritischer wordende houding van Indonesi
ë jegens Nederland.

Inderdaad vormde ‘Irian Barat’ (West-Nieuw-Guinea) het hoofdthema van de redevoeringen die de president bij iedere denkbare gelegenheid hield en inderdaad wekte hij daarmee bij de massa een anti-Nederlandse stemming.
Het Nederlandse kabinet zag evenwel over het hoofd dat in de parlementaire democratie die Indonesië toen nog kende, de Indonesische president constitutioneel niet meer politieke macht had dan bijvoorbeeld de president van de Duitse bondsrepubliek. Daardoor zagen zij ook over het hoofd dat alle Indonesische politieke leiders de opvatting huldigden dat Nieuw-Guinea bij Indonesië hoorde en dat elk Indonesisch kabinet overdracht van Irian Barat aan Indonesië als eerste punt op zijn regeringsprogramma had.



INDONESIE BLEEF proberen Nederland ertoe te bewegen de afspraak op de RTC ten aanzien van Nieuw-Guinea na te komen. Doch de Nederlandse regering had na 1950 de kwestie Nieuw-Guinea 'in de ijskast’ gestopt, en bij de grondwetsherziening van 1956 werd Nieuw-Guinea tot Nederlands grondgebied verklaard. Eind 1955, begin 1956 vond in Gen
ève nog één keer overleg tussen Nederland en Indonesië plaats over alle problemen die de onderlinge verhoudingen vertroebelden: de Unie, die niet tot leven was gekomen, de Finec, die volgens Indonesië eenzijdig ten voordele van Nederland werkte, en de steeds uitzichtlozer wordende kwestie-Nieuw-Guinea.

Het initiatief voor dit overleg, dat zo dramatisch zou eindigen, ging uit van het ons land welgezinde kabinet-Harahap. Minister van Buitenlandse Zaken Anak Agung was de leider van de Indonesische onderhandelingsdelegatie. De Nederlandse delegatie werd geleid door Luns, die nauw contact hield met 'vader Drees’ in Den Haag. De delegatie-Luns was bereid de Unie een zachte dood te laten sterven en de Finec aan te passen. Als voorwaarde werd gesteld dat Indonesië bij eventuele economische conflicten tussen beide landen internationale arbitrage aanvaardde. De Indonesiërs, die internationale arbitrage als een inbreuk op de soevereiniteit van hun land beschouwden, waren niet bereid de voorwaarde te aanvaarden en de Nederlandse delegatie was niet bereid haar in te slikken. Over Nieuw-Guinea wilde Luns niet praten. Toen Anak Agung hem niettemin een gespreksnotitie over de kwestie voorlegde, pakte Luns het papier tussen duim en wijsvinger en deponeerde het in een prullenmand. De Balinese radja voelde zich diep gekrenkt. De Geneefse conferentie werd een complete mislukking.

Getergd keerde de Indonesische delegatie huiswaarts. Op haar aanbeveling zegde het kabinet-Harahap op 13 februari 1956 eenzijdig de Indonesisch-Nederlandse Unie op. Dit was het begin van een kettingreactie. De opzegging van de Unie werd meteen gevolgd door opzegging van de Finec en op 4 augustus staakte de Indonesische regering de betaling van de schulden aan Nederland. Een goed jaar later zouden ook de Nederlandse bedrijven ten offer vallen aan de kwestie-Nieuw-Guinea. Ze hadden het er overigens zelf naar gemaakt. De Indonesische regering wilde buitenlandse bedrijven indonesianiseren en zo de oude koloniale economie in een nationale transformeren. Dit beleid werd door de Nederlandse directies gefrustreerd, top- en kaderfuncties bleven voor Indonesiërs ontoegankelijk en van indonesianisatie van het bedrijfskapitaal was al helemaal geen sprake. De kleine Nederlandse bovenlaag in Indonesië handhaafde zijn oude koloniale levensstijl en hield zijn bolwerken, zoals de sociëteit De Harmonie en de jachthaven in Priok, voor Indonesiërs gesloten.

Omdat het bilateraal overleg over Nieuw-Guinea uitzichtloos leek had het kabinet-Ali Sastroamidjojo al in 1953 de weg van internationale interventie gezocht. Drie jaar lang had Indonesië in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een resolutie ingediend waarin om bemiddeling van de VN in de kwestie-Nieuw-Guinea werd gevraagd. De resolutie kreeg geen enkele keer de vereiste tweederde meerderheid.
De oorzaak hiervan was dat het bewind Eisenhower-Dulles ter wille van Navo-bondgenoot Nederland geen steun wilde geven aan de Indonesische resoluties, waardoor landen die van Uncle Sam afhankelijk waren het niet waagden er voor te stemmen. Op 27 november 1957 haalde de Indonesische resolutie voor de vierde keer geen tweederde meerderheid. In Indonesië reageerde men furieus. Enkele dagen na de verwerping van de resolutie werden op instigatie van de communistische vakbeweging in heel Indonesië Nederlandse bedrijven door Indonesische werknemers bezet. De bedrijven werden door het kabinet-Djuanda onder controle gesteld, vervolgens in beheer overgedragen aan het leger en ten slotte, zonder schadevergoeding, genationaliseerd.


IN DE COLLECTIEVE herinnering van ons, Nederlanders, is bewaard gebleven dat het Indonesië van Soekarno weigerde zijn schulden te betalen. In deze herinnering is iets verdrongen. Toen Indonesië in 1956 zijn schulden aan Nederland opzegde was het restant van de schuld nog 650 miljoen gulden. Dit betekent dat Indonesië tussen 1950 en 1956 bijna vier miljard gulden heeft afgelost. Het belang van dit bedrag kan worden afgemeten aan de Marshallhulp. Nederland heeft over de periode 1948-1953 1127 miljard dollar Marshallhulp gekregen - als lening wel te verstaan. Bij de toenmalige koers van de dollar van 3,80 gulden is deze hulp niet veel meer geweest dan wat Indonesië tussen 1950 en 1956 heeft betaald. Menigeen meent dat Nederland zijn naoorlogse wederopbouw louter aan de Marshallhulp te danken heeft, de Indonesische bijdrage pleegt men over het hoofd te zien.

Deel van het collectieve nationale geheugen is ook dat het Indonesië van Soekarno Nederlandse aandeelhouders van cultuurmaatschappijen van hun rechtmatig bezit heeft beroofd. Weinig bekend is dat kapitaalopbrengsten, pensioenen, spaargelden die vanuit Indonesië naar Nederland werden overgemaakt, plus alle inkomsten die het Nederlandse bedrijfsleven in Indonesië genereerde, in die schrale jaren vijftig een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan ons nationale inkomen. In de beginjaren vijftig was deze bijdrage jaarlijks rond acht procent; in het laatste jaar voordat de Nieuw-Guinea-kwestie aan alles een einde maakte bedroeg de gekapitaliseerde waarde van de Nederlandse inkomsten nog bijna een miljard gulden. Het lijkt dat de Indonesische injectie in onze economie tussen 1950 en 1957 niet zonder effect is geweest op de snelle naoorlogse industrialisatie van ons land, die le miracle hollandais werd genoemd.

Kortom, Indië verloren betekende niet rampspoed geboren, doordat Nederland in die cruciale naoorlogse fase waarin de grondslag werd gelegd voor onze huidige welvaart, nog aardig heeft kunnen profiteren van zijn voormalige koloniale bezit.

 

Reactie / commentaren

Marjolein van Pagee  & ICM 

 

DE 4,5 MILJARD DIE INDONESIË AAN NEDERLAND MOEST BETALEN


Nooit gedacht dat nu juist de opa van Thierry Baudet een antwoord zou geven op de Indonesische schuldenkwestie. Net als Lambert Giebels schrijft hij in een boek uit 1983 dat Indonesië tot 1956 een deel van de 4,5 miljard schuldenlast wel degelijk had betaald. Giebels beweerde dat in 1956 al bijna 4 miljard gulden zou zijn betaald, vervolgens zou Indonesië tussen 1967 en 2002 nog een bedrag van 600 miljoen naar Nederland overmaken. Pluspunt is dat het boek van H. Baudet en M. Fennema (in tegenstelling tot Giebels artikel in de Groene) wel met voetnoten werkt met diverse verwijzingen naar overheidsstukken. Ben benieuwd hoe die miljarden van daar naar hier zich verhouden ten opzichte van de zogenaamde ontwikkelingshulp. Heb het wel eens omgerekend, 4,5 miljard gulden in geld van nu zou (als ik het goed heb) op zo'n 16 miljard euro uitkomen!

 

Dus ruim 4,5 miljard en 687 miljoen is overgemaakt, tegelijkertijd de Nederlandse Indische Burgers; De Nederlanders, Indo's en de Molukkers al hun bezittingen en banktegoeden verloren. Buitenschot blijven de verzekeraars, pensioenen en bankten die alles naar Nederland doorsluizen, en vergeten hun clientele uit te betalen

 

Lees verder…

 Bron - ICM Overzicht van 21  maart 2024

11140070497?profile=RESIZE_710x

 Bron - ICM Overzicht van 21  maart 2024

13521201058?profile=RESIZE_584xPASAR MALAM KALENDER 2025-2026  ( volgende week Pasar)

>>>>>>  Lees verder

 

 …

13519956490?profile=RESIZE_710x

 >>>>>>>>>>>>Lees verder…

10897244469?profile=originalOntwikkelingen m.b.t het weren van Indische artiesten, producenten en programmamakers door Hilversum

 

Laatste weken zijn er zaken naar boven gekomen mbt ontwikkelingen dat Indische artiesten, producenten, programmamkers etc.. geweerd worden in Hilversum. Bij de redactie van  ICM is reeds langer dit feit bekend, daarom ook een samenwerking gezocht met TV Oranje die goed verloopt Van jullie kant komen de signalen om dit op te pakken en te mobiliseren. Daar zijn wij zeer erkentelijk voor. 

Het volgende 

Hans van NICC, en mijn persoon van ICM doen media technisch al veel. Hans is met NICC aangesloten bij het Indisch Platform (IP). IP had graag dat ICM zich aansloot, dit is onmogelijk omdat ICM een krant is die "onafhankelijk" moet zijn, maar steun ze wel voor 200%. Overigens IP staat op …

>>>>>>>>>>> Lees verder…
 

Vanonder de koperen ploert (26)


13519952870?profile=RESIZE_710x

Vanonder de koperen ploert (26)…

 
>>>>>>>>>>..Lees verder…

 

 

10897245071?profile=original

Geplaatst door ICM redactie op april 28, 2011 om 11:00am

Voormalig staatssecretaris Jet Bussemaker presenteerde woensdag 20 april 2011 haar boek ‘ Dochter van een kampkind’ 

In dit boek kijkt Bussemaker terug op haar jeugd en de reis die ze met haar vader maakte naar Indonesië. Haar vader, geboren in 1928, zat als kind in een Japans interneringskamp. Bussemaker vertelt, tijdens de boekpresentatie in het Bethaniënklooster in Amsterdam, dat ze zich niet altijd een dochter van een kampkind heeft gevoeld. “Het ging niet over het kamp thuis. Ik wist er ook niets van. Het enige dat ik over die tijd…

>>>>>>>>>>>>>>Lees verder…

13518686683?profile=RESIZE_400x

 >>>>>>>>Lees verder…

13518685501?profile=RESIZE_710x

>>>>>>>>>>Lees verder…

Vanonder de koperen ploert (25)


13518685486?profile=RESIZE_710x

 

 
 …
 

>>>>>>>>>>>>Lees verder…

Reparttiering door Hans Slijp

Door Hans Slijp

13517238892?profile=RESIZE_400x

 
 
De regering komt onder leiding van minister Faber, met wetsvoorstellen om de komst van vluchtelingen tegen te houden of te beperken.
Na de onafhankelijkheid van Indonesië in 1945 was dat niet anders. De Nederlandse regering toen, zag met lede ogen de komst van duizenden repatrianten en migranten naar Nederland plaats vinden.
 

 

Zorgeloos wonen Indonesie

 

13452659876?profile=RESIZE_710x

Zorgeloos woning Indonesie

Pagina · Onroerend goed   Wouterskampen 68  +31 6 37282433 schwabferry@gmail.com  icmonline.ning.com  

Achtergrond

ICM Bali home Vision werd gedurende haar promotie cam   >>>>>>>  Lees verder…
 

13469150692?profile=RESIZE_710xBoek rapport Traktaat van Wassenaar opgenomen in de Bibliotheken en is nu in de Tweede Kamer. Benieuwd wat er in staat, is nu te bestellen.

Boek rapport…

 >>>>>>> Lees verder…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

12133973694?profile=RESIZE_180x180Betreft ondertekening petitieTraktaat van Wassena

15 februari 2025

Geachte petitionair,

Het is enige tijd dat er met U contact is geweest. U heeft de petitie per brief ondertekend en gestuurd naar ons heer Rolo E. Lapre in Zwitserland. Wel geteld waren het tegen 1000 aan die gebruik hebben gemaakt van dit kanaal per post ( 3000 euro is aan post uitgegeven) .

Tegen deze achtergrond hebben 14.000 gebruik gemaakt van de Internetmogelijkheden via Petitie.nl, www.icm-online.nl en niet te vergeten Facebook. Hier wordt gebruik gemaakt van gratis Innternet.

Daarom ontvangt U nu per post een “ samenvatting van het procesgang van Traktaat van Wassenaar.” Deze werd gepubliceerd via onze Internetkanalen en is tevens per brief /en per mail aan de leden van de Tweede Kamer verstuurd .

 

  >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>Lees verder…

Oproep aan de Tweede Kamer - Samenvatting Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966

13444422658?profile=RESIZE_710x

Geacht Kamerlid,
Dit is een oproep namens de 15.000 man/vrouw. Wij verwachten van u als gekozen volksvertegenwoordiger om deze zaak serieus draagkrachtig ter harte te nemen. U zal begrijpen waarom deze oproep na het lezen van deze samenvatting. >>>>>>> Lees verder…

 

 
Lees verder…

 

13519956490?profile=RESIZE_710x

🤩4 April zijn we live op tv bij OMROEP MAX in het programma Tijd voor Max. Ongelofelijk hoe ver een liedje kan gaan als je er met zijn allen in geloofd🙏🏽”80 YEARS AND TONS OF TEARS”Richard PootRoon Putuhena TeterissaEdwin GeurtsenJob KaihatuNoortje SahulekaMartijn LosZeth MustamuDesraySuzanna MangarAlley Usmny Untly Tnlpy@rubenannikElizeNippy NoyaJimmy TielmanMaroen Franse@aislawalataGaby KaihatuRicky Risolles-pagina@beausevenNurlaila KarimLisa NoyaYenmak Binsaumesri Salomina Kurni@stormilowe@vinolia 
Minder weergeven
 
Alle reacties:
116Jij, Roberto Dresia, Milly Uyleman Reintjes en 113 anderen
 
28
 
72
 
 
 
Meest relevant
 

Opmerkingen

Indicator online status
 
Actief
 
 
 
Sticker by Super Smalls
GIPHY
 
 
 
  • Leuk
     
  • Beantwoorden
 
 
 
 
  • Leuk
     
  • Beantwoorden
 
 
 
 
Oh Yeah Yes Sticker by megan motown
GIPHY
 
 
 
  • Leuk
     
  • Beantwoorden
 
 
 
Klik om bijlage te bekijken
 
GIPHY
 
  • Leuk
     
  • Beantwoorden
 
 
Indicator online status
 
Actief
 
  • Leuk
     
  • Beantwoorden
 
 
Indicator online status
 
Actief
 
  • Leuk
     
  • Beantwoorden
 
 
 
Meer opmerkingen weergeven
6 van 27
 

 

Opmerking plaatsen als Ferry Schwab
 
 
 
 
 
 
 
Lees verder…