The Ventures
De instrumentale band The Ventures werd in 1958 in Tacoma, nabij Seattle in de Amerikaanse staat Washington, opgericht door de gitaristen Bob Bogle en Don Wilson. In 1960 scoorde de groep met Walk Don't Run een wereldhit. De groep bereikte in de jaren 60 met 14 singles de Billboard Top-100. Ze staan bekend als een surfgroep, maar in werkelijkheid hebben ze hun muziek altijd aangepast met de mode van de tijd: Rock-'n-roll, surf, country, blues, underground, enka en J-pop (speciaal voor Japan), swamp, middle-of-the-road, reggae en ska, filmmelodieën en hits van TV-series (waaronder het welbekende Hawaii Five-O), latin, unplugged. Van de Ventures werden meer dan 250 verschillende albums uitgebracht. Ze inspireerden ontelbare gitaargroepen in alle werelddelen, waaronder de bekendste surfband uit de geschiedenis, The Beach Boys, en veel Nederlandse indorockgroepen. In 2008 is de groep opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame
Mijn Passie als jongeling waren The Ventures, doch niet nadat ik eerst gitaar heb leren spelen en dat ging in den beginne problematisch want wij zaten in het pension en mijn ouders hadden hun handen vol aan het opvoeden van 4 kinderen waarvan de oudste reeds werkte. Die oudste was mijn zuster die op een gegeven dag een rode Egmond gitaar kocht, zo eentje met een cutaway.
Ik zat nog pril in Nederland, wij kwamen op een koude februari dag aan in dit land, en na een pension te hebben bewoond in De steeg, een durpske voorbij ernem, zoals dat toen luidde in de platte taol, werden wij overgeplaatst naar Arnhem.
Ach, wij hadden als Indische repatrianten niets anders dan ons pension wat al gauw onze woonplaats werd. De gezinnen die met ons in het pension woonden waren van verschillend van gehalte en net als in een samenleving had je geschoolden op niveau en eenvoudige arbeiders die in de morgen naar hun werk gingen, fabrieken etc., terwijl de meer opgeleiden naar kantoor gingen, waaronder ook mijn vader.
Het pensionleven kende zijn ups en downs en ik leerde er al vroeg dat indo’s onder elkaar echt niet een dergelijk hechte band hadden, ondanks dat ze in de zelfde rotzooi zitten, het pension en de kleine kamertjes per gezin. Deze ervaring ben ik in mijn verdere leven steeds weer tegengekomen, en vooral toen ik mij bezig ging houden met de Indische Kwestie, een onrecht wat mijn ouders en zovele ouders van anderen in onze gemeenschap heeft getroffen. Ik had eerst het vertrouwen dat wij als oud Indie gangers door omstandigheden in Nederland, wel zo eendrachtig waren dat er ten minste hoop was dat de missie van velen die net zo denken als ikzelf, zou slagen. Niets daarvan, de ervaring is bitter, men zegt wel in onze kringen blanda kesasar, maar laten wij ons geen mooiere dingen van onszelf voorstellen dan dat wij zijn. Juist wij zijn kesasar, keihard als het om een onrecht gaat die je ouders is aangedaan, te meer nu die er niet meer zijn en zwijgend hun ellende en onrechtvaardigheid hebben mee genomen. Ik zie het nog steeds als een verplichting jegens mijn oudjes die de verschrikkingen van de kolonie als Nederlands Burger hebben moeten ondergaan. Ik ervaar ook nu de harde onverschilligheid en soms minachting voor hetgeen ik strijd van mijn gemeenschapgenoten. Dus verwijt niet de ketel dat ie zwart ziet.
Ik pakte de gitaar van mijn zuster iedere keer als ik van school kwam en al gauw leerde ik van een jongen in ons pension de eerste akkoorden leren en vormden wij een groepje. Twee gitaren en een drummer die met stokken op een doos sloeg. Zielig eigenlijk want het gebeurde wel eens dat ik bij de oefen sessies een snaar brak en dan kwam de aap uit de mouw, ik mocht er eigenlijk niet op spelen en pakte het stiekem uit haar kamer, wat een gedeelte was van onze slaapkamer, die werd afgeschermd door een gordijn. Zus lief moest iedere keer weer een set snaren kopen, ik was nog op school, dus, centjes had ik niet. Het betekende ook dat ik een maand niet kon spelen, na een paar keer mijn zus op kosten te hebben gejaagd, liet ze het instrument zonder meer staan, met een snaar minder. Dus je kon er niet echt op spelen. Dat was mijn straf. Later ging ze overstag en mocht ik het instrument gewoon gebruiken.
Ach, en dan waren de huisfuifjes die de indo’s niet konden laten, ondanks dat de pensionhouder dreigde de kosten van de stukadoorswerkzaamheden op zijn gasten te verhalen. Ik moet zeggen dat ik de man, nu zoveel jaren later, geen ongelijk kon geven. De vloeren waren van houtenplanken en de benedenbuurman had een gestuukt plafond. Dat wilde weleens naar beneden komen als me daar een zooitje indo’s in een kamer van 3 x4 even de jive doen, op platen van de toen bekende beroemdheden, zoals ene Presley, ene Vincent en een paar vrouwelijke blèr bekken, zoals een Jackson en Lee.
Ik mocht er nooit bijzijn, want de kids mogen niet bij de Orange toea’s. Zoals vroegherrrrr toch, ach je weet toch wel.
Toch hoorde ik het gebonk en gekraak van de vloer en ik weet nog dat er een dikke vrouw bij was. Ik wist precies wanneer die aan het dansen was omdat de vloer dreigde in te storten en het gekraak heftiger werd. Ik heb doodsangsten uit gestaan en was blij als ik de pensionhouder hoorde die de meute voor idioten verklaarde. Stel je voor de vloer begeeft het, pal naast mijn slaapkamer waar ik met zusje en broertje sliep. Adoeh, hoe deze, ik val ook naar beneden met bed en al.
Overigens, ook in het pension deed men aan romantiek want naast onze slaapkamer woonde een jong echtpaar, man en een mooie sexy lady waar ik al toen op die leeftijd van kon genieten. Maar dat gekraak was iets anders, minder heftig, wel ritmisch, wat na een minuut of tien weer ophield. Ik dacht in het begin dat die twee de jive op hun kamer gingen beoefenen maar al gauw vertelde een wijsneus van mijn leeftijd mij, hoe de pisang, ???? werd gegeten. Als het zo weer eens gebeurde en wij als kinderen onder aan de trap speelden terwijl mooie nona kwam de trap af, keken wij elkaar veelbetekenend aan. Misschien met een beetje jalousie. Niet vergeten, wij zaten op de middelbare scholen dus, het begon al vroeg bij ons indo jongetjes. Indo spreek woord, jong gedaan nooit verleerd. Tot sampai tua niet.
Het pensionleven heeft mij de muziek gegeven en op een dag hoorde ik de instrumentale muziek, Andy Tielman, The javalins, Crazy rockers, Hap cats, maar ook The Shadows en toen, een Amerikaanse instrumental band, die was weer terug van weggeweest. In Indonesië hoorden wij al de muziek van deze band via Radio Australië en toen kon ik nog geen gitaar spelen. Op een of andere manier ben ik erdoor gegrepen en ik wist toen al, als ik kon spelen zou ik zo willen spelen. Het waren The Ventures.
Spoedig daarna kocht ik van mijn zakcentjes hun platen, het werden veel van de groep. Mijn gitaartechniek vorderde met de keren dat ik met bandjes oefende, na schooltijd en in de weekenden.
Ik wist toen al, ik moest net zo’n gitaar hebben als The Ventures gebruikten, een sunburst stratocaster.
Na veel kantoren te hebben schoongemaakt na schooltijd en de weekenden met een fietskar de boodschappen van winkelbedrijven had ik op gegeven moment 1000 gulden kunnen sparen. Ja, en toen.
Toen ging ik naar de winkel waar ik die gitaar had zien hangen en waar ik iedere keer vanuit school even langs ging om een poosje verlekkerd te staren naar dat ding. Mijn ouwe heer maakte mij voor gek uit omdat zoveel geld niet aan iets lucratiefs uitgegeven moest worden, jawel, hij kon me wat. De winkel baas was erg aardig ik kon de gitaar kopen en op afbetaling, toen 400 gulden, gelijk een versterker met box meenemen. Het was een echolette, een Duits fabricaat. Ik kon mijn passie uitleven, gitaarmuziek en je raadt het al, The Ventures.
Daar begon mijn muzikaal avontuur, de 400 piek betaalde ik netjes af, ging verder met kantoren schoonmaken en bij de boer kersen plukken, aardbeien rapen etc. en inmiddels kwam ik van school en ging mijn eerste kantoorbaantje aan.
Ik werkte er een half jaartje toen er een grote Duitse auto voor de deur stopte en drie mannen mij vroegen of ik in Duitsland wilde gaan spelen. Mijn ouwe heer verklaarde mij ook deze keer voor gek, want een baan opzeggen voor zoiets onzekers deed een normale jongen niet ondanks dat een geldbedrag die meer was dan zijn salaris mij werd aangeboden.
Ik was gek en zegde mijn baan diezelfde dag op en vertrok richting Duitsland waar ik hele leuke jaren heb gehad, niet altijd romantisch want er waren weleens weken tussen door dat je geen club had waar het management (uitbuiterij) werk voor ons had, dan was het honger lijden en op donker bier en pommes Frit leven.
Terugkomende op The Ventures die mij het muzikale avontuur hebben bezorgd. Ik was getrouwd en had een goede Baan, gezin, later muziek zaak en het was 1999. Mijn all round band waar wij altijd 2 jaar van te voren volgeboekt waren hield op te bestaan. Wij werden te oud en de top 40 muziek veranderde dermate dat wij het niet meer verantwoord voelden om met onze oude koppen nog op bruiloften te spelen van bruidspaartjes van 25 jaar gemiddeld. Ze vroegen ons wel, omdat wij hun muziek speelden, maar toch.
Ik besloot weer helemaal terug te gaan naar mijn Roots, The Ventures. Binnen no time had ik een band bij elkaar die de muziek origineel kan brengen. Ik had geluk, een Hollandse drummer die het aan kon en een goed stel gelijkgerichte jongens en een zangeres, die ik meenam van de All round band. Het was makkelijk want het was mijn toenmalige vrouw. Het was geenszins makkelijk om over te schakelen van modern naar oud, de technieken waren effe anders, hier kon je niet met een scheurwerk komen, nee je moest clean spelen. En dan weer op de oude stijl. Dat viel echt niet mee.
Van het een komt het ander tot ik te weten kwam dat ene Nokie Edwards wel eens naar Europa wou gaan, voor de Eerste keer en dat hij een geschikte groep zocht die de plaats van The Ventures kon innemen.
Het lot kent vele verassingen en hij koos mijn band uit om een toer door Europa te maken, The Ventures heeft hij inmiddels verlaten en speelt los/vast nog bij die groep.
Nokie Edwards, de sologitarist van de groep uit mijn jeugdjaren die kwam naar Nederland en gaat met mij de bühne op en nota bene ook in andere Europese landen.
Wij hebben een jaar lang niets anders gedaan dan The Ventures oefenen en oefenen want wij wilden een goede indruk maken als hij komt.
Hij kwam. Nadat wij hem van schiphol hadden gehaald, werd eerst even thuis rustig kennis gemaakt, waar ik overigens een blunder beging wat als volgt ging. Op de groepsfoto van mijn band stond een slaggitarist die in indiaanse kledij was gehuld en naar zijn zeggen van Cherookee afkomst was. De man was problematisch en ik had hem vervangen na een vervelende periode. Op de foto kijkend vroeg hij wie de man was en ik antwoordde en cherokee man, vervelende mensen die cherokees.
Het was even stil toen antwoordde hij rustig > ik ben ook van Cherookee afkomst, < als ik toen die dikke vrouw uit het pension zou hebben gehad met diezelfde houten vloer dan had ik graag de grond in willen zakken.
Het ging goed, alleen was de eerste oefening memorabel want wij stonden in de startblokken van kom maar op met jouw muziek, wij zijn er klaar voor. De man nam een blocnote en schreef er akkoorden op en liet ons het ritme horen en tot onze ontsteltenis speelde hij heel andere muziek, Country picking a la Chet Atkins. Wow, ik dacht dat ik een hartverlamming kreeg. Gelukkig was de band technisch genoeg om via dat briefje hem goed te begeleiden, het was niet makkelijk, mijnheer had nogal wat nummers die meerdere akkoorden bevatte.
Het ging ook zo in het buitenland, een kwartiertje voor het optreden riep hij ons bij elkaar, gaf ons een briefje met een akkoordenschema en hup de bühne op.
Het ging geweldig, ook de CD die wij met hem opnamen. De Vriendschap ontstond tussen mij en hem en wie had dat nou toen als kind durven dromen. Je staat met jouw held op de bühne! Een maand duurde de gig en in die maand had hij kibbel partijen met The Echte Ventures die hem verbieden om met ons hun muziek te spelen. Gelukkig was het niet die muziek en ten tweede hij had de meeste nummers van toen af aan zelf geschreven dus ze moesten niet ouwe…je weet wel.
Het leven kan soms rare verrassingen hebben, hoe gek is het als je als jongeling zo’n grote fan ben van The Ventures, hun nummertjes nog niet kon spelen omdat je beginnende was, en ineens sta je daar, nota bene naast die man die je zo bewonderde.
Ik heb veel van hem geleed en sindsdien ben ik geen fan meer van The Ventures maar speel het liefste in zijn stijl. Jammer genoeg zijn de kumpulan organisatoren blind voor een leuke act die iets anders brengt dan wat zo algemeen op kumpulans wordt gebracht, ik heb met deze band alleen voor Hollands publiek gespeeld en slechts een keer als Ventures tribute band heel succesvol op een Pasar waar men enthousiast reageerde en de tent helemaal vol liep.
Het was niet eens alleen Ventures muziek, het was de levensloop van Nokie Edwards, van een Venturesman tot wat hij nu is. Wij hadden de opbouw in onze act verwerkt.
Overigens was Nokie Edwards altijd al een Country Picker geweest, bij lefty frizel, Buck owens, voordat de Ventures hem vroegen om bij hun in te treden. De man speelt mandoline, Fidle, banjo en bas, naast zijn virtuositeit op de gitaar.
Op YOUTUBE kun je wat fragmenten zien als je zijn naam intikt, Nokie Edwards at The sunhouse. Daar zat ik bij als bruine jongen met zijn indo bandleden, op de drummer na. Ik wist dat er maar al te graag wat andere bands in onze plaats hadden gestaan.
Met Adventure want dat was mijn band die ik slechts tot kort na het laatste optreden had bij een Shadows festival als Ventures act heb gehad. We deden daarna wat commerciëler omdat er leden waren die het geduld niet konden opbrengen om met de act bekend te worden en kozen voor een algemeen nietszeggend repertoire. Gewoon zonde als je iets speciaals hebt en het nog niet eens goed hebt doorgezet.
Naderhand speelden wij ook de muziek die vele andere indo collega’s verplicht zijn te doen om niet buiten de kumpulan scene te worden gehouden. Jammer, ik hoop dat men juist in deze scene, die nu te lijden heeft met terugloop, anders kan en wil denken om anders te zijn en dat het nog interessant genoeg voor publiek is om weer volle zalen te trekken. Met deze terugloop gaat ook ons stukje muziekcultuur verloren. Het eenzijdige, emotieloze en vlakke gebeuren, wat men al jaren lang voorgeschoteld krijgt eist nu zijn tol.
Ik zou willen zeggen aan mijn collega’s, draai het roer om, wees niet bang om je te specialiseren op iets wat anders is, het brengt je veel meer muzikale genoegdoening dan bijna iedere week hetzelfde te doen wat anderen ook doen, al is het misschien met een eigen tintje. Je bent toch muzikant? Of ben je en blijf je tot je niet meer kunt spelen alleen maar juke box? Voor het geld hoef je het niet meer te doen, de ouderen waar je voor speelt zijn niet zo talrijk meer en de vele kumpulans worden alsmaar minder. Organisatoren durven bijna geen risico meer te lopen en klampen zich vast aan het zekere onzeker en wachten de gok af of er nog iemand binnen komt. Straks zijn die verdwenen en dan rest je nog het huiskamertje.
Neem niet repertoire van anderen over omdat die succes ermee hebben, zoek iets op in de muziek, en je kunt putten uit een scala van muzikale hoogstandjes uit het verleden, alsook in deze tijden.
Ga de uitdaging aan en probeer iets wat je nog nooit tevoren hebt gedaan, want muziek is uitdaging, ten minste als je jezelf als muzikant beschouwd die altijd wat anders wil toevoegen aan zijn kunnen.
Wees creatief, en het is nog altijd zo, gitaar spelen kan een ieder, maar muziek maken is iets anders, denk hier maar eens over na en kijk goed hoe de grote jongens het aanpakken.
Wij missen goede acts die het publiek wat van muziek houdt en komt om te luisteren, te lokken en niet alleen om te dansen. Die periode zijn wij zo langzamerhand voorbij. Naarmate de ouderdom vordert.
Dus misschien is het nu tijd om het over een andere boeg te gooien.
Albert van Prehn (ICM Moderator) 28 juli 2012.
Antwoorden