Het lijkt zo maar het is toch anders.
(c) In reactie op "de Vergeten Indo's " )
Omroep Max was in Indonesië met de familie Selier als ik de naam goed heb kunnen onthouden.
We hebben kunnen aanschouwen hoe het enkele van ons Indische mensen verging in het land van onze vaders en moeders.
Schrijnend gewoon, en dan te bedenken dat toen ik uit Indonesië wegvluchtte in het jaar 1958, er bijna geen Indo meer te zien was in onze buurt en ook elders in andere buurten. Toch zijn er blijkbaar vele die de overtocht op een of andere manier niet konden maken.
Wij als gezin waren zoals ik het mij kan herinneren een van de weinigen die heel laat vertrokken, ja, en dan gedwongen vertrokken en dat mag men hier in Nederland best weten.
Ik weet niet of anderen hetzelfde hebben moeten meemaken, maar als je over gedwongen spreekt is het in de letterlijke zin des woords.
We hadden er niet langer moeten blijven toen, want de merdekka tijd uit de jaren 45-49 was in 1958 nog steeds in volle gang. Deze keer vanwege het Nieuw Guinea gebeuren.
Het begon vrij plotseling zo leek het, maar de voortekenen waren er al als je onze Bung Karno op de radio hoorde preken. Fel van inhoud en al kon je niet alles verstaan, want je was een Indo en die sprak geen behoorlijk bahasa, maar pasar maleis. Maar dat het opzweepte dat kon je aanvoelen.
De sfeer veranderde geleidelijk aan en de vijandigheid jegens iedereen die met Nederland te maken had of heeft werd allengs duidelijk.
Ik had vrienden die Indonesiër zijn, al mocht ik niet met ze spelen, ik deed het toch stiekem en van de ene op de andere dag stonden ze tegenover mij, niet als vriend maar als vijand.
Dat was er altijd al geweest en de vijandschap sluimerde totdat een Bung Karno de vlam in de pan liet slaan.
Je bent Indisch, niet Indonesiër maar dat maakte toen wel wat uit, want je bent niet een van hun al heb je vele karakteristieke kenmerken mee gekregen. Je was niet een van hen, meer de blanda.
Gek eigenlijk daar was je geen Indonesiër en hier in Nederland noemt men je Indonesiër.
Terugkomende op het programma van MAX, waarin de familie Selier aandacht vraagt voor de Indo situatie in Indonesië, herken ik wel de beelden van de kampongs waar de aller armsten woonden en hoe triest is het om te zien dat je gemeenschap genoten daar eerst een goed bestaan hadden en ineens zo tot de vergeten en genegeerde groep mensen hoort.
Het is een wonder dat die mensen nog zo oud kunnen worden want menige Indo hier in ons land zou, indien hij of zij nu geplaatst werden in die situatie binnen niet al te lange tijd deze wereld vaarwel hebben gezegd.
Is het triest om onze soortgenoten daar zo te zien overleven tegen wil en dank?
Ja, het is triest en net zo triest als je de in derde wereld landen kinderen ziet sterven omdat er gewoon geen eten is. Ja, de wereld is keihard en je vraagt je af waarom er zoveel verschil is en hoe het komt dat ik geboren ben om hier te komen en aan niets zal ontbreken, terwijl de ander een leven krijgt toebedeeld die zo hard is. Honger is de grootste kwelling op deze planeet. Er is geen pijn zo erg.
Toch kijken wij ernaar, sommigen vinden het erg, maar ach, wat doen wij eraan? Het is een goed maker voor ons eigen geweten, om die te sussen terwijl je diep in je hart weet dat het eigenlijk niet kan en niet mag kunnen.
Zou de Indische gemeenschap zich het lot van deze achter gebleven Indo’s aantrekken?
Ik moet zeggen dat ik vrees dat het grootste gedeelte de schouders ophaalt en verder gaat met leven. Ik vraag mijzelf dan ook af of ik de persoon ben om hun ter verantwoording te roepen. Neen, ik ben NIET de persoon want de enige die er wat wil en kan doen is het individu die zich geroepen voelt.
Verbeeldt je eens in dat het JOUW moeder, vader of zuster is waar wij in het programma van Max naar hebben gekeken. Zouden wij dan ook erg hebben gevonden, ernaar gekeken en vervolgens de TV op een ander programma zetten en verder gaan?
De indo is een weeskind van de kolonie, zowel daar (Indonesië) als ook hier zijn wij eigenlijk niet eens een volk. Niets eigenlijk wel beschouwd, want waar ben je dan niet een vreemde?
Tussen soortgenoten, op kumpulans, pasars denk ik. Daar zijn we onszelf met al onze eigenaardigheden.
Daar voelen wij, als het goed is ons senang.
Er zijn Indo’s die dat beschouwen als niet bij hun passend. Ik ken er vele die anti Indo zijn, ja, ja, lees dit goed. Ze geven af op Indo’s en willen er niet bij horen.
Misschien zijn deze mensen wel teleurgesteld en hebben de negatieve kant van de Indo leren kennen of zijn misschien ook gehinderd door een minderwaardigheid complex. Dat zet zich om in arrogantie, voor mij een typisch gedrag patroon van arrogante mensen. Herkenbaar want zonder die houding zijn het vaak simpele zielen die zich zelf verbergen achter arrogantie.
Ik zeg maar zo, verwaand zijn en doen, arrogant noemt men dat, is een persoonlijke zwakte. In feite is het als je het heel goed analyseert angst, angst voor de ander die misschien wel te dicht bij komt en waar je je eigen negatieve kanten in herkent waar je voor wegvlucht.
Zo de waard is……U kent het wel.
Dit epistel probeert een licht te werpen op het Indisch zijn in Nederland en ook Indonesië, waar we nu op vakantie gaan. We horen er niet bij, eigenlijk zijn de huidige allochtonen beter geaccepteerd dan wij. Toen wij hier kwamen moesten wij ons schikken in de harde leefgemeenschap en niets was erkend, de schoolopleiding die in Indonesië was afgerond, let wel op een NEDERLANDSE school werd hier niet erkent. Opleiding ervaring etc, het gold hier niet.
De huidige allochtonen zijn nadrukkelijk aanwezig en of het nou positief of negatief is, ze worden erkend als een bevolkingsgroep en genieten vele voordelen van de Nederlandse staat die wij nooit hadden en hebben. Alleen als de Indische perkara’s die gewoon terzijde worden geschoven en dus nimmer zullen worden opgelost op een eerlijke manier, met daartegenover de subsidies, miljoenen gelden wat wordt gestoken in de allochtonen problematiek. Inburgering, opvang, moskeeën, inrichting, vervoer te veel om op te noemen. Ze hoeven er maar naar te vragen en ze krijgen het voor elkaar.
Als ik negatief wil zijn dan zeg ik dat er gezinnen zijn die geen poot uitsteken om bij te dragen maar wel van alles in huis hebben waar ik en U gewoon voor moeten werken.
Mijn ouders hebben heel veel moeite moeten doen om hier binnen gelaten te worden, als voormalig Nederlander. Dat ging niet zo maar en zoals het programma ook aantoonde, je moest het kunnen bewijzen dat je van Neerlandse afkomst was.
Hereniging, vrouwen en kinderen laten overkomen ging niet zo gemakkelijk als nu, waar opa’s oma’s neven, nichten broes en zusters bijna zonder enige hindernis hier toegelaten worden.
Ik ben niet aan het opstoken maar zet de feitelijkheden naast elkaar. Generaliseren mag en kan niet, ik haal alleen maar aan het verschil in behandeling. Mijn ouders moesten hier alles terugbetalen, de reis, de opvang de inrichting etc. waar ze tot ver in hun actieve loopbaan voor moesten dokken.
In het pension werden we nog door BBMZ gecontroleerd op enige bezit alsof wij gevangenen waren. Want we zijn hier niet op kosten van de overheid.
Ja ja, de voormalige Nederlandse burgers die de kolonie hebben doen bestaan en beschermd met gevolg dat bij de bevrijding hun positie slecht was, want daar blijven had een risico, we weten nu welk, naar Holland gaan was een risico want je moet alles weer opbouwen met de onzekerheid dat je die mogelijkheid niet kreeg. Die burgers waren achteraf geen Nederlanders. Toch?
Zit ik weer te stoken in een goed huwelijk? Nee, ik wil alleen maar aantonen dat Indo zijn eigenlijk een onmogelijkheid is, Hier maar ook DAAR, zoals wij gezien hebben.
Dan kom ik weer tot mijn conclusie dat de Indo eigenlijk zichzelf als niets beschouwd want een eenheid hebben wij niet, eendrachtigheid kennen wij niet en zo vallen wij tussen wal en schip door ons eigen gedrag. Niet klagen dus zou ik zeggen.
We spreken onszelf tegen, we hebben geen karakter genoeg om als een achter de gerechtigheid eis te staan bij de kwestie van de schadeloosstelling waar door zowel Indonesië als ook Japan voor heeft betaald.
Niet om de Nederlandse begroting rond te krijgen maar voor ons, onze ouders die er gewoon recht op hebben en hadden gehad.
Als je de Indische mensen in Indonesië fysiek bekijkt lijken ze als twee druppels water op de inlandse bevolking. Ik zou mijn hand er niet voor in het vuur willen steken als men mij vraagt om herkenning van het een of het ander als ik gewoon in Indonesië zou zijn en in een of andere stad zou lopen tussen de bevolking.. Kan ook niet anders, we zijn meer Aziaat dan Europeaan in uiterlijke kenmerken. Uitzonderingen zijn er natuurlijk wel bij gemengd bloed.
Is dat een schande? Nee, dat denk ik en voel ik niet en ik doe er ook niet moeilijk over, Ik ben een Indo en dat zie je aan me en ik heb er totaal geen moeite mee om mij Indo te voelen.
We hebben kunnen constateren dat het INDO zijn In Nederland Door Omstandigheden en in Indonesië een ding gemeen heeft, we horen nergens bij. Al hebben wij hier een bestaan, en wel een goed bestaan vergeleken met die broeders en zusters die achtergebleven zijn.
Steun onze ouderen daar in Indonesië, het kan op vele manieren. Het vergt alleen maar wat organisatie vermogen maar we doen er een hele hoop goed mee. Wees dankbaar dat het je gegeven is om onder de toenmalige omstandigheden dat je hier hebt mogen leven. Bedenk dat het Jezelf had kunnen zijn waar MAX een bezoek aan bracht in zijn programma. Zegening heeft een verplichting in het leven en dat is dat je oog moet hebben voor andermans leed. Als muzikant heb ik iets meer mogelijkheden en roep broeders en zusters op om iets samen te organiseren waar de opbrengst naar de Fam Selier gaat voor onze oudjes daar.
Het zou je eigen moeder of vader maar zijn.
\Maar in beide gevallen zijn de naweeën van de ex kolonie voor ons nog steeds merkbaar.
Wij leven ons leventje wel hier en daar in dat Indië van ons.
Indo zijn en leven in beide landen van onze beider voorouders heeft ons niet onzichtbaar gemaakt als levende monumenten van 350 kolonialisering.
De kolonie is verdwenen en verleden tijd, tempo doeloe, finito, geeindigd zou je kunnen stellen en dus ook voor ons.
Tja, dat lijkt zo maar het is toch anders.
Albert van prehn (ICM Moderator) 24 november 2012.
Antwoorden