Ik kom met een wat indringende boodschap deze keer, en het betreft nu de tijd waarin wij leven.
Zijn wij zo snel uitgeteld na slechts amper 60 jaren of gaan wij nog een poosje door?
Hebben wij wel het uithoudingsvermogen, denken wij wel aan vernieuwing of zijn wij teveel gebonden aan wat eens was?
Je ziet velen van ons nog jong willen zijn, niet toegeven aan ouderdomsgebreken, erop uit zoveel mogelijk en wij zoeken nog steeds de gezelligheid op, soms tegen heug en meug.
Ik praat ook over mijzelf als ik als muzikant een avondje optreden achter mij heb, daarbij moet ik wel vertellen dat ik wel erg intensief bezig ben met het sjouwen van mijn eigen set-up en een PA installatie want hoe je het wend of keert, je wilt zo goed mogelijk voor de dag komen en je gaat tot bijna het uiterste, je valt nog net niet om van vermoeidheid.
Ja en dan nog jouw concentratie voor jouw muziek, op zich geeft dat veel energie maar toch, je bent wel bezig. En dan de dag erna, adoeh..tjape zeg
Ik praat over de muzikanten zijde, maar wat dacht u van het publiek?
Voor een gemiddelde dansavond moet men reizen en ik ken stellen die de kilometers voor lief nemen. Van hot naar her gaan ze, om maar even die paar uurtjes te kunnen genieten van dans en muziek.
Ik heb bewondering voor onze gemeenschap, diep respect dat men na 60 jaar nog steeds zo actief wil blijven en nog steeds als vanouds de dansvloer bevolkt, soms zie ik mensen van tegen de 70 of ouder nog jiven en dan zie je de jonge meid of man van vroeger in zijn jonge jaren terug. Hoe lang houden ze het nog vol? Hebben wij daar wel eens echt serieus over nagedacht?
Sommige ken ik persoonlijk en ondanks de grijze haren en de wat dunner wordende haardos, ze zijn er nog. Vroeger een branie matie mentaliteit en ajo,….achter de vrouwtjes aan, als maar ken dansen deze, thans een brave opa met…adoeh si..clementine van vroegher ja?
Adoeh…ze was vroegher zo’n mooie meid, sexy en wah, als je haar zag,,,,,.
Nu is ze een mollige dame geworden, haar mooie krullen heeft ze nog, maar daar lopen zilveren draden doorheen. Te lang geleden een kleurspoeling gehad enk ik.
Als ik het echtpaar spreek blijkt dat ze al jaren oma is en 10 kleinkinderen heeft gehad. Ik vraag dan hoeveel kinderen heb jij?
Wah….en dan komt het, zeven…ik ga bijna van mijn stokje…..zeven meid?
Ja ik ben met hem getrouwd en dan wijst zij de man aan over wie ik het had, ja dan kan ik het mij voorstellen.
Met zo’n man en zo’n sexy meid die zij vroeger was, kun je niet anders dan zeven kinderen ter wereld brengen. Verbaast mij eigenlijk nog dat het er geen twintig zijn geweest.
Vroeger hadden wij niet zoveel voorbehoedsmiddelen als nu ja en dan is de optelsom makkelijk te maken toch?
Ik denk terug aan begin 60er jaren toen alles nog zo mooi stiekem moest en alles zo in het verborgene moest gebeuren, wat een leuke tijd was dat.
Doordat alles niet zo vrij mocht gaf het een extra dimensie aan het geheel, het lijkt alsof toen de romantiek wat heftigers was. Als je jouw liefje verloor is het blues time en kon je uren zwijmelen met nummers zoals die van ene Presley, are you lonesome tonight?
Of …it is crying time again…..you gon’a leave me, I can see it in your eyes.
Nou de enige die lonesome was ben jijzelf, mientje had een andere vriend en die is echt niet lonesome die nights.
Die tijd was mooi en zo romantisch, je kon uren genieten van een lieve brief, je kon uren genieten van een kuspartijtje stiekem ergens achter verscholen. Je kon hevig verliefd zijn zonder dat je jouw liefje echt goed heb leren kennen, en die dan later als het wel zo was, vreselijk tegenviel.
Nu heb ik het over vrouwen, maar onze Don Juans waren er ook, adoeh, liefje na liefje deze en echte bajingans. Die hartenbrekers zijn er ook, en als jij pech heb, gingen zij met jouw vriendinnetje er vandoor en zat jij met de gebakken peren,…….. en soms ook met beschuit met muisjes later, omdat je haar maar getrouwd hebt omdat je haar lief had en als een gentleman voor haar in de bres hebt gesprongen. Dat soort gevallen ken ik ook.
Gelukkig is het mij niet overkomen maar vele goede vrienden en vriendinnen van mij is het wel overkomen.
Dus deze twee kennissen van vroeger kwam ik dus tegen, gelukkig getrouwd al die jaren, maar zeven kids vergen een heleboel aandacht. Respect voor die twee dat zij nu de tijd inhalen, nog altijd even fanatiek, de danspasjes van vroeger kan Nico, zo heet de man, niet meer zo sierlijk uitvoeren, zijn beentjes zijn wat stijver geworden.
Zij is nog steeds even sierlijk voor haar leeftijd, wat meer in omvang toegenomen maar je kan zien dat het vroeger een mooie meid was, en eerlijk gezegd, ze is het nu nog steeds in haar leeftijdsklasse.
Ach ja en dan kom ik met mijn bandje optreden en zie ze dan over de vloer zwieren, komen beelden van vroeger bij mij terug, ook van mijzelf. Nu sta ik wat minder heftig op de bühne en geniet van mijn muziek maken. Vroeger stond ik er alleen om mij voor de meisjes uit te sloven, vetkuif, adoeh woeste blik in de ogen van zo….jij bent vanavond van mij……..en stoer, wah alsof ik de enige haan ben in de kippenren.
Nou echt niet, want je had ook nog ouders en die staken er wel een rotan stokje voor, want je mocht niet thuis komen met ,,,,die is in verwachting van mij….maar eh…pa…adoeh ik hoop niet jij wordt kwaad…maar zij…… en zij ook.
Wah, de huis hij is te klein mek, Afghanistan is er nog neks bij vergheleken, doeh sakit die rotan stok van pa. Tjeplek…tjeplok….tjeplek…tisssss, tassss, hij mept mij ermee over alle delen van mijn lichaam. Ik probeer te ontwijken maar die ouwe…hij weet precies waar hij moet raken.
Wah…ik weet nog goed deze.
Het leven van een muzikant is mooi, het brengt je vele aspecten van het leven op een presenteerblaadje, leuke maar ook minder leuke dingen. Het is een mooie maar ook harde wereld. Heel veel nijd, jaloezie, afgunst, bedriegerijen, achterbaksigheden en natuurlijk ook veel mooie zaken.
Ik heb er heel veel van opgestoken en ik ben er echt volwassen door geworden, als je alle negatieve en positieve zaken mag meemaken, ga je met een ziende blik jouw leven door.
Dat geldt niet voor iedereen helaas, want nu, op onze ouwe dag zie ik nog steeds heel veel nijd, jalousie, wedijver etc. aanwezig en men strijdt voor de verloren gegane en achterhaalde roem, en bekendheid wat men nog steeds in stand wil houden, maar wat geen glorie meer heeft en ook niet meer uitstraalt. De grijze koppen en de gematigheid hebben veel achterhaald.
Ik denk dat je als muzikant je altijd opnieuw weer moet bewijzen en dat je niet kunt teren op vergane roem. Beter nuchter blijven dan met jouw neus in de vergane wind.
Terug naar onze dans en vreet cultuur, naar de kumpulans en muzikanten.
Ik zie een afname van het aantal bezoekers, ik zie een hopeloos gevecht tussen bands om de gunsten, maar ik zie ook dat de eenheidsworst nog steeds aanwezig is.
Wat ik graag zou willen zien is dat wij ons ouder wordende publiek meer tegemoet moeten komen.
De oudere mensen moeten leven van vaan een klein pensioentje of aow’tje, het reizen is soms wat vermoeiender.
Ik denk dat wij als organisatoren en bands de koppen bij elkaar moeten steken om vooral te denken aan de nabije toekomst, de jaren gaan immers heel belangrijk worden.
Als ik de gemiddelde muzikant spreek zijn er een heleboel die het opgegeven hebben om een hoge gage te vragen want zij komen niet meer aan de bak. De tijden zijn veranderd, de bezuinigingen, economische aspecten en de reeds genoemde vergrijzing gaan hun tol eisen.
Als ik de organisatoren spreek, ik ben er ook een, dan zie ik de afname van het publiek met de jaren, ja soms maanden. Een zaterdag avond wordt vaak minder bezocht dan een matinee, waarom? Omdat ouderen moeilijker in de nachten kunnen en durven te rijden.
De hoge entree kosten spelen ook een rol in die zin dat de mensen gaan bezuinigen op drank etc, waardoor de zaalhouder gaat klagen over zijn omzet.
Er zijn in de korte tijd zovele aspecten bijgekomen, dat het tijd wordt om de koppen eens goed bij elkaar te steken, muzikanten en organisatoren, willen wij nog enige tijd onze muziekcultuur kunnen laten voortbestaan en willen wij voorkomen dat organisatoren hun deuren moeten sluiten vanwege de forse afname van publiek.
Er moet dus voor de komende periode een modus gevonden worden naar mijn mening om het voortbestaan van onze muziek cultuur, nog een tijdje in stand te houden.
Volgens mij moeten wij er goed en verstandig ermee omgaan want doen wij dit niet en laten wij het zoals nu op zijn beloop, dan verdwijnt het gewoon en dat is de harde realiteit.
Er zijn enkele manieren om te bezuinigen en ik wil wat voorstellen doen.
Voor organisatoren:
Probeer met elkaar zoveel mogelijk samen te werken, want elkaar tegenwerken treft beide zijden.
Probeer de drempels voor de bezoekers zoveel mogelijk laag te houden en streef niet naar teveel winsten want die zijn er echt niet.
Zaalhuur is helaas een vaste kostenpost maar op de variabele kosten kun je wat invloed hebben, zoals, kosten muziek, kosten aankleding, kosten reclame, kosten personeel en zo zijn er nog tal van kosten die je kunt reduceren en toch een mooi evenement van maken. Vaak overdenkt men de kostenposten niet serieus genoeg.
Bezuinigen op bands gaat vaak ook niet altijd even makkelijk, misschien dat er met bands afspraken gemaakt kunnen worden dat bij een of meerdere opdrachten een bepaalde prijs kan worden afgesproken, zo heb je alweer een te overzien vaste kostenpost.
Met zaalhouders kun je de afspraken maken dat je zaalkosten reductie krijg bij een aantal afgenomen consumpties.
Heb je een hotel in de buurt, ga er even langs en probeer een overeenkomst te krijgen wat betreft de kamerprijzen als gasten van jou daar willen overnachten.
Zoek wat sponsoren en geef die de volledige aandacht.(bijvoorbeeld het hotel in kwestie)
Probeer reclame kosten met collega’s te combineren, vaak is het zo dat het aantal drukwerk de prijs bepaalt, of probeer jouw collega in te schakelen dat je over en weer reclame voor elkaar maakt op jouw avonden. Doe ook daar de reserveringen of laat dat iemand doen met wie je samenwerkt, geef de persoon de ruimte om dat mogelijk te maken en andersom vraag ook jouw ruimte op zijn of haar avondjes.
Last but not least, samenwerking geeft minder kosten en succes is vaak beter te bereiken.
Voor de muzikanten:
Ga niet met elkaar in concurrentie de muziekscène in onze nadagen is te klein om een strijd met elkaar te voeren.
Speel je ergens samen, maak de afspraak om, om en om van elkanders aanwezigheid te profiteren door gezamenlijk PA etc te gebruiken en spreek met elkaar een wederzijdse gage af.
Hiermee steun je ook de organisator want als die de avond goed kan draaien heb jij als band er ook profijt van in de toekomst, het heeft geen zin om organisatoren om te laten gaan en te laten verdwijnen. Het worden er hoe langer hoe minder dus wil je nog een poosje spelen ga niet alleen op centen letten, want muziek is een hobby en als je alleen maar voor geld speelt, blijf dan liever thuis voor de TV want de muziek hobby kost je ALTIJD geld.
Ik ben op een leeftijd gekomen dat ik voor mijn plezier speel en de jaren die ik nog heb met spelen wil volmaken. Daar kan geen vergoeding tegen op. Ik wil ook niet gebruikt worden maar er is altijd wel een modus te vinden voor een overeenkomst.
Hoge gages krijg je niet gauw meer in deze tijd, je kunt ze wel eisen maar je moet je dan ook waarmaken en nog is het de vraag of je dan meer plezier hebt in het muziek maken.
De tijden van vroeger zijn er niet meer en als muzikant in ons circuit moet je meedenken om onze muziek cultuur in stand proberen te houden, houdt het op dan heb jij ook niets meer.
Onze scène is de enige scène waar nog regelmatig life muziek wordt gebracht, probeer dus samen te werken met……………
Kosten: reiskosten kun je reduceren door gezamenlijk te reizen.
Een aanhanger huren en met een auto gaan kost per persoon minder dan individueel te reizen. Als het kan is dit een goede kostenbesparing.
Huur je een bus, dan ben je ook veel minder kwijt. En je hebt het gezelliger.
Speel je ergens samen met een collega huur gezamenlijk een PA dat scheelt je sjouwwerk en je kunt een scherpere prijsafspraak maken met de organisatie. Het vergemakkelijkt jouw optreden enorm.
Als je jouw prijs reduceert omwille van de organisator en het muziek gebeuren in stand te houden, vraag dan wel of je een maaltijd kunt krijgen en wat ruimere consumpties, vaak kost dat een organisatie minder dan dat jij het op de avond moet betalen.
In het kort wat suggesties, wat wij met ons allen moeten realiseren is dat de entreeprijzen betaalbaar moeten blijven voor onze ouderen wat nu ons publiek is.
Hoge entree betekent ook minder opkomst dat is voor de band en ook voor de organisatie funest.
Gezien de vergrijzing, de aankomende alsmaar hogere lasten door bezuiniging, moeten wij als Indische gemeenschap de koppen bij elkaar steken en ons middelen moeten zoeken in de samenwerking om onze muziekcultuur nog een poos in stand te houden.
Doen wij dat niet dan zal denk ik het jaar 2010 met de forse bezuinigingsmaatregelen die komen het cruciale jaar zijn.
Laat het niet zover komen, wees voor eens en altijd nuchter mensen, wij als bands en organisatoren zijn afhankelijk van ouderen die onze kumpulans bezoeken, geef hun de ruimte en je kunt voortbestaan. Zo niet dan zitten wij beiden thuis voor de TV met onze instrumenten en weet ik veel nog wat.
Doe een poging want het is vijf voor twaalf. Open uw ogen en zie de werkelijkheid onder ogen.
Probeer de vergrijzing een factor te laten zijn in uw beleid, het is dingend noodzaak.
Albert van Prehn (ICM Moderator) 28 maart 2010-03-28 De dag dat de tijd een uur vooruit werd gezet.
Antwoorden
17
Met de inzet van Live4 life is er een mooi begin gemaakt voor betaalbare gezellige indoavonden, nu middagen.
Voor vervoer is het best dat met elkaar te gaan regelen.
Ik kan helaas de komende keer op 25 april niet komen.
de keer daarna hopelijk wel!
En onze gezamenlijke organisatie doet inderdaad zn best om alles zo goed mogelijk te laten lopen!
Wat wil je nog meer!
GRT Cornelia
Dat zie je goed en hebt het goed verwoord.
De vergrijzing is bepalend en doorslag gevend voor het voort bestaan van de Indische avond.
Ons kroost mag dan wel geinteresseerd zijn in de klank en het ritme van de Indische muziek die best specifiek is, maar loopt niet meer zo hard naar een Indische avond of naar pasar malams. Ze zullen meestal gitaar en meerdere instrumenten spelen , zeker dat van de Ventures, de Eagles , Beatles, name it .De UIT sfeer maken ze zich zelf onder elkaar, via saamhorigheid week ends in familie en vrienden kring.
Ik zie het hier in het zuiden. Het is dat ik als duizendpoot overal actief in was toen en nog steeds ben. Dat ik nu en dan nog de verre trip combineer met andere activiteiten, die eigenlijk meer mijn belangstelling hebben is afhankelijk van jawel het persoonlijk welzijn.
Dat is de de algemens strekking voor de vergrijsden. Naast het budget van het pensioen neem ik aan. Niet iedereen is gefortuneerd. Maar ook de idee van sama saja . Zo van heb je het eens gezien , overal hetzelfde. er spelen menige reunies, en heel veel andere zaken mee.
Je ziet het goed. Stel je wilt Limburg en Brabant stimuleren vaker te komen , verzorg een busdienst met ophaal plaatsen in een arrangement van all in price, met kop koffie erbij bv. Dat maakt het interessanter. De rest komt ter plaatse van zelf wel. Men doet dat al naar pasar malams en de zwarte markt Waarom dan niet naar Indo avonden? was maar een ideetje van mij toen omdat ik altijd meedenk, zelf destijds Indische avonden en pasars en shows mee gedraaid hebbende . De concurrentie is moordend , de mentaliteit onderling dito.Toen reeds en zal altijd zo blijven uit winst bejag. Afijn, het was me een waar genoegen persoonlijk van je gitaarspel te hebben mogen genieten. Vol trots laat ik het mijn kinderen horen en zien . Zelfs mijn jongste dochter speelt niet onverdienstelijk. Toch denk ik dat het niet verloren gaat. Ergens zullen onze kids of kids kinderen het weer oppikken en overdragen of voort dragen. Reces speelt in alle toonaarden door , nietwaar? Bedankt voor je inbreng van zeer diep inzicht