Het tijdperk van onze iconen.

[ICM redactie]

Het tijdperk van onze iconen.     Zojuist ontving ik een droef bericht van onze Oscar Rexhausen, de man van the Hot Jumpers die ik als kleine teenager nog heb zien spelen op onze eerste Indische fuifjes, is overleden. Ik ben wel eens naar hun optreden wezen kijken. Zat nog in de schoolbanken.   Al eerder dit jaar is ons ook ontgaan Jim van der Hoeven ook lid van The Hot Jumpers, waar Ferry Schwab nog in zijn Costa Blanca tijd regelmatig bij Jim zat.. en laten wij vooral niet de andere Jim vergeten. De vader van Monica Schwab was ook nog in die tijd manager van The Hot Jumper. Nog even en alles is voorbij ...   Later kochten Nederlandse vrienden de LP en de muziek van deze band, zelf was ik er niet aan toe omdat ik met andere muziek bezig was, o.a. een klassieke piano lessen sessie op de muziekschool in Arnhem. Ik heb het niet kunnen volhouden en ben er vroegtijdig meegestopt. Niet omdat ik het niet aankon, maar er waren twee redenen, A: de eeuwige toonladders instuderen en de onmogelijkheid om jouw eigen inbreng in te voeren.   Later heb ik het hervat maar ook hier was sprake van strenge verboden om jouw eigen richting te kiezen en deze keer was het de beschadiging van mijn rechterhand spieren door een gebroken pink die tevens zodanig uit zijn verband was gehaald dat er enkele van belangzijnde spieren waren beschadigd. Ik speelde een volleybal promotie wedstrijd en kreeg een ongeluk toen ik blokte.   Pink lag helemaal plat en evenwijdig met mijn handpalm. Om de wedstrijd uit te maken, boog ik de pink met een knak terug in zijn verband, maar hij bleef scheef en daardoor kan ik geen piano meer spelen met mijn rechterhand. Ik heb mij dus maar op gitaar gebied ontwikkeld, speelde al gitaar dus de overgang was niet moeilijk. Jammer dat er weer een van onze iconen het strijdperk heeft moeten verlaten. Gisteren de 28e mei was ik met vrienden en mijn echtgenote naar de Tong Tong Fair gegaan om mijn vriend Andy weer te zien optreden, ja, met een dubbel gevoel, wetende wat Andy momenteel mankeert. Maar daarover straks meer. Allereerst moet ik zeggen dat de pasar druk werd bezocht deze dag. Of het nu komt doordat Andy er optreedt, ik weet het niet, maar ik heb nog nooit zoveel indo’s bij elkaar gezien. En ook echte Indo’s dat wil zeggen met het bekende dialect en de spreekwijze. Ik heb genoten en keek mijn ogen uit. Adoeh, zovele gemeenschapsgenoten en toch zo verschillend van elkaar. Ook heb ik onze jeugd al dan niet gemengd en in driekwart bloed opgemerkt. De Indische kinderen, beleeft gedwee en rustig, maar wel typerend Indisch. Ik hoorde een Indisch meisje die je vaag herkend als Indisch meisje aan haar vriendje vertellen wat haar vader ook heeft toen ze bij een stand stonden te kijken. Leuk en aandoenlijk en ik moet zeggen onze driekwart bloedjes zijn mooie mensen, deel Europees maar tevens een vleugje oosters, soms wat met een tintje maar met Europees uiterlijk. Adoeh, ik keek er naar en dacht bij mij zelf aan mijn eigen kinderen. Mooi alsof het Zuid-Europese mensen waren. Mooi en fijn om te zien dat ze ondanks alles toch onze Adat in hun lijf hebben. Maar jonge jonge, wat een boel Indo’s mek, zoveel dat het er gekleurd uitziet, koppen van grijs, bruin, zwart, jong en oud als dan niet met kroost. Adoeh mek, en veel bij de eettenten, als je jouw indo vrienden wil tegenkomen op een pasar, ga dan maar naar de eettenten, ik wed dat je ze daar tegenkomt. Nadat wij zo zijn wezen wandelen werd het tijd voor Andy’s optreden na een jaar afwezigheid. We weten nu allemaal wat de man mankeert en hoe het ziektebeeld is van een persoon in zijn situatie. Ik was gespannen niet omdat ik hem nooit eerder gezien heb, maar om zijn hoedanigheid van nu. Ook ik had het genoegen om deel uitgemaakt te hebben van zijn begeleidingsgroep van 1995 tot 1997 e ik herinnerde mij een actieve en gedreven man met liefde voor zijn muziek. Het was een leuke tijd en de man was heel goed voor zijn muzikanten. Ik heb veel van de man geleerd. De opkomst was goed, het theater was uitverkocht. De band was een samenstel van muzikanten die eerder met Andy hebben gespeeld, aangevuld met een drietal dameskoor. Op zich was de begeleiding goed, alleen had ik als begeleidingsgroep, wetende dat je een soort van comeback speelt wat betere voorbereiding gedaan. Het was leuk maar niet spectaculair, de wisselsolisten deden hun best maar het was te vrijblijvend en daardoor eigenlijk niet echt wat mij kon boeien. Andy kwam op ondersteund en heel moeilijk lopend. De ziekte heeft hem gesloopt en van de spankelende man van destijds was weinig over. Hij was lichamelijk zwak en dat is niet verwonderlijk. Het optreden was meer een ode aan zijn publiek dan een spetterende show, zijn vermoeidheid en zwakte speelden hem duidelijk parten. Hij zong, de bekende Indische klassiekers met overgave maar met een heel erg zwakke stem, niet meer de volheid en de kracht van vroeger voor zijn ziekte. Bij tijd en wijle soleerde hij ook met zijn onmiskenbare sound, niet meer zo flitsend als weleer maar onmiskenbaar Andy Tielman. Het deerde mij niets, eerder had ik erg veel bewondering voor de man die halverwege moest gaan zitten om het vol te houden en die moeite had om zijn gitaarriem om te doen. Hij zong alsof hij als vanouds zong, echter het volume en de hoogte van bepaalde noten waren door de slopende ziekte niet wat het was. Het was niet leuk om hem in deze toestand te zien en menigeen kreeg een brok in zijn keel. Zeker als bij tijd en wijle hij weer eens uithaalde en de rocker wilde zijn die hij eens was. Als ik bewondering voor iemand heb en tegelijkertijd droefenis dan is het voor deze Andy die in deze toestand zijn publiek nog gaf wat het van hem verlangde. De muziek was goed en Andy deed meer dan zijn best. Dat is de man ten voeten uit, zijn publiek, zijn muziek zijn zichzelf geven voor zijn publiek ondanks de tegenslag door zijn zieke toestand en wat bijna een onmogelijkheid is. Ik doe hem het niet na. Ik weet niet of hij na dit optreden nog eens de kans krijgt om weer op de bühne te staan, zoals hij nu lichamelijk is, heb ik mijn twijfels, alhoewel je in stilte hoop dat hij zich zal herstellen van deze ziekte. Je wenst dit niemand toe. Ik denk terug aan mijn tiener tijd, palais de dance, Duitsland, zijn muziek in de pensiontijd, mijn eigen optredens met hem, wat gaat de tijd toch hard en wat is het leven toch onvoorspelbaar, en soms ook zo hard. Ook denk ik terug aan de tijd dat hij veel bij mij op visite was en dat ik hem een keer meenam naar het huis van mijn broer die aan kanker stervende was. Zijn aanwezigheid was voor mijn zieke broeder een opsteker geweest en ik ben blij dat hij het heeft mogen meemaken. Aan Andy heeft de Indo gemeenschap heel veel te danken. Niet alleen zijn muziek die ons door de moeilijke pensiontijd heen hielp, niet alleen het feit dat hij onze gemeenschap in de kijker plaatste met zijn optredens, zijn wijze van entertainment en zijn muzikaliteit. Hij was een heel groot artiest, in ons land met moeite erkent, in Europa bewonderd, door de grote helden van de beattijd nagaapt alvorens die wereldberoemd werden. Laat daarover geen misverstand ontstaan. En in onze gemeenschap? Gelukkig veel bewonderd, maar ook verguisd, uitgebuit, belazerd en vooral door nijd en jalousie achtervolgt. Andy heeft altijd rekening gehouden met zijn Indo gemeenschap, heeft er altijd reclame voor gemaakt en daar waar hij kon onze muzikanten in de schijnwerpers gezet. Velen volgden hem in zijn voetlicht. Als Andy er niet was geweest, hadden wij als indo muzikanten nooit zo’n opbloei gehad met onze indo rock. Helaas is men in onze gemeenschap minder dankbaar, er wordt nog getwist om de rol van grondlegger etc. Hij was gewoon de grootste, de bekendste en de grondlegger van de popmuziek in ons land, laat daar nooit twijfel over bestaan. Feiten kun je niet ontkennen en waarheden kun je nooit omheen, al zou je dat graag willen Aan het einde van zijn optreden kreeg hij een staande ovatie, met zijn dochter en vrouw aan zijn zijde verliet hij nogmaals achterom naar zijn publiek zwaaiende het toneel. Ik stond erbij met een brok in mijn keel, niet alleen van verdriet, maar vooral van diepe bewondering voor de man die eens in mij tienertijd een mede inspirator was voor mijn eigen muzikale loopbaan en mijn muzikale scholing. Ik weet dat er optredens waren waar het op de bühne misliep maar daar had Andy geen schuld aan. Het was weer de oorzaak van dat men geen goede apparatuur had, of de begeleiders blunderden en hij wel gezien werd als publiekstrekker maar dat de organisatie het liet afweten op gebied van begeleiding en voorbereiding van het optreden. Goedkope en slechte geluidsapparatuur op de bühne en daaromheen. Als vriend van hem en Carmen zag ik een muzikant met guts, een die voor zijn muziek en fans gaat, hoe hij dat heeft kunnen doen in zijn huidige toestand is zeer, zeer bewonderens waardig. Andy, voor mij ben je eenmalig de grootste Indo promotor en de enige waar ik van heb kunnen leren, je was niet vaak begrepen door onze gemeenschap, je was het doelwit van jalousie en wedijver, toch heb je laten zien wie je bent en stond jij jouw mannetje, ook nu nog in deze zeer zware tijd voor jou en jouw gezin, ik heb jou zien optreden, misschien wel voor de laatste keer. Maar je zult niet vergeten worden, niet door mij als muzikant en vriend en ook niet door de aanwezigen van dit concert op zaterdag de 28e mei 2011 in het Tong Tong theater waar ik als getuige aanwezig was van een muzikant in hart en nieren, eentje, die mijn voorbeeld is hoe je als muzikant moet zijn. Andy, een diepe buiging van respect en bewondering van mij voor jouw optreden van deze regenachtige 28e mei. Jij bent wel een van de grootste uit het tijdperk van onze iconen.   Albert van Prehn (ICM Moderator) 29 mei 2011.

[AJ Umlauf von Biberfort]

Albert, ik heb weer met genoegen je inzending gelezen en ik zeg alleen maar, dat je mijn gedachten over Andy helemaal "verwoord hebt", ik heb er dit keer niets aan toe te voegen.

Hoop alleen dat er een goede DVD van dit optreden gemaakt zal worden. (als aandenken), want niet iedereen was in staat dit optreden bij te wonen. (ook ik niet)