Je komt vaak of zelden in aanraking met kumpulans en als je er bent dan spelen er vaak een of meerdere bands.
Het is altijd een vrolijke boel en het valt je dan op dat ouderen, die vroeger jongelui waren het swingen en jiven nog steeds niet hebben verleerd.
Ook de manier van met elkander omgaan is alsof de tijd heeft stilgestaan.
Misschien is het ook wel zo, want wat dat betreft kun je stellen dat de Indische feestjes er nog steeds als vanouds zijn en er zijn gelukkig nog steeds lieden die de moeite nemen om die te organiseren.
Waarom eigenlijk zou je je afvragen?
Ik weet het antwoord niet, maar bij mij zelf te rade gaan, denk ik dat het een soort behoefte is die te maken heeft met het beeld of de beelden uit het verleden.
Ik speel regelmatig op pasars en kumpulans en verbaas mij keer op keer de energieke bewegingen op de dansvloer, her en der wat trager dan het vroeger was, maakt niet uit, het is er nog.
Wat mij opvalt is dat er ook veel Nederlanders bij komen die de feestjes ook hebben opgenomen in hun leven.
Dat is mooi want voor ouderen en jonge ouderen is er wat dat betreft niet veel in het Nederlandse Sociale uitgaansleventje. Daar waar bij ons wekelijks diverse evenementen plaatsvinden in den lande is er voor de categorie oudere Nederlanders weinig, of je moet liefhebber zijn van theaters etc, maar dat is vaak een heel ander soort uitgaan dan bij de kumpulans, het woord vertaald betekent, bijeenkomsten.
Het is er gezellig, er wordt nooit overmatig gedronken, bezopen gasten vindt je er nooit en het gaat er heel gemoedelijk en beschaafd aan toe.
Nu de muziek.
Je zult bij iedere band altijd een bepaald genre horen, veelal klassieke Countrynummers met her en der de cross-overs, de oude rock and roll, soul en latindance muziek.
Dat zijn is in zijn algemeenheid wat je tegenkomt.
Een minpunt is dat het de bands vaak aan gebrek voor innovatie verweten kan worden want het is vaak zo dat iedereen bijna dezelfde nummers speelt. Ik heb hier al een paar keren in diverse berichten over geschreven.
Ik had een discussie punt met een oude Indorocker die stelde dat men wel innoverend bezig was en vernieuwing wilde. Welnu, toen ik de band in zijn geheel zag optreden was er weinig bij mij wat het idee van innoverend naar boven bracht.
Het zijn weer de traditionals en weer hetgeen wat ik al zo vaak heb moeten aanhoren, wel in hun eigen stijltje wat met alle respect niet echt zo anders is dat je kunt stellen, die zijn heel anders bezig. Het blijft gewoon in het stramien van wat alle bands brengen in ons circuit.
Moet je daarom treuren?
Ik denk het niet want waarom mogen wij Indische mensen gewoon niet onze eigen muzikale smaak hebben? Wat zijn dan de criteria om muziek te maken?
Geen andere denk ik dan hetgeen je vanuit jouw eigen gevoel naar boven komt.
En onze jongeren?
Die hebben vaak hun eigen kringetje met hun eigen muziek smaken, gelukkig wel alhoewel heel veel jongeren ook in de voetsporen treden van hun ouders.
Indische mensen hebben vaak heel veel muziek in huis en vaak speelt een van de ouders een instrument en brengt die liefde over naar zijn volgende generaties.
Kijk je wat er vanuit Indonesië hier komt dan merk ik dat het veelal dezelfde muzieksoorten zijn die wij hier zo graag horen en spelen.
In onze muziek cultuur zie je ook heel vaak jongeren die wat volwassener worden en die muziek maken, teruggrijpen op de traditionele muziek die wij al vanaf het begin dat wij hier in dit land zijn gekomen zijn, gaan brengen.
Zelf in de landen waarvan je zou verwachten dat die invloed zouden kunnen hebben op de muzikale smaak en begrippen van de Indische mensen zie je dat je ook in die landen bijna hetzelfde tegenkomt.
Waar kumpulans zijn, kom je de traditionele muziek tegen.
Muziek met mooie melodielijnen, muziek met passie maar wel met een goede dosering romantiek. Heel veel gerelateerd, nog steeds overigens, aan de ontwikkelingen van de Amerikaanse muziek. Ook nu volgen wij braaf wat daar in de muziek scène wordt gebracht. Heel veel uit de Amerikaanse traditionele muziek, The Country Style.
Hardrock en metal zul je weinig binnen onze gelederen tegenkomen, dat is voor ons vaak te barbaars, her en der zijn er wel wat Indische jongeren die deze muziekstijl aanhangen er zijn er helaas niet veel, want ook in de hardrock en vooral in de classic rock kom je heel veel mooie muziek tegen.
Op onze al dan niet druk bezochte kumpulans vindt je nog steeds traditionals.
Waarom ook niet? Ik juich dat toe alhoewel ik van huis uit nooit in de Indorock en hoe ze dat ook buiten onze cultuur willen benoemen, ben opgegroeid.
Mijn muzikale tijd was die van de top veertig tot en met het jaar 2000. Tot die tijd vertoefde ik nimmer in de Indische sfeer.
Eigenlijk wel jammer want het is er altijd gezellig en gemoedelijk.
Het komt eigenlijk door de prijs die wij als top 40/thema band met heel veel werk vroegen en dat wilden de Indische verenigingen niet betalen.
Nu ik er deel van uit maak probeer ik echter de traditionals op mijn eigen wijze te brengen, want dat is iets waarvan ik vind, wat iedereen die hieraan mee doet, verplicht is te doen. Jezelf zijn, met wat voor muziek je ook maakt.
Een kopie van iets of iemand zijn lukt je toch nooit voor de volle 100% en wat is er niet leuker om jezelf te ontdekken? Naspelen is niet zo’n kunst vind ik persoonlijk en ook niet echt leuk. Je verliest het toch altijd van het plaatje.
En naspelen tot op de noot is een vorm van onderwaardering van jouw eigen kunnen vind ik ook persoonlijk. Het is vaak moeilijker om jezelf te ontwikkelen in de muziek ook al is die door anderen geschreven of gespeeld. Iedereen kan naspelen, de een met meer moeite dan de ander. Als je maar lang genoeg oefent gaat het lukken.
Ik persoonlijk vind het veel leuker om binnen de reeds bestaande muziek die je brengt of gaat brengen, iets van jezelf toe te voegen. Ik persoonlijk wil geen plaatje of cd zijn die men afdraait, men moet MIJ zien spelen en al of niet met waardering.
Je moet wel iets gevorderd zijn en je moet wel de gitaarhals goed kennen om je je een eigen stijl toe te kennen. Hoeft niet natuurlijk, maar vaak kom je problemen tegen die je als je wat verder bent gevorderd, die je beter kunt oplossen dan wanneer je niet ver genoeg gevorderd bent.
Oefening baart kunst in de muziek en oefenen zul je moeten wil je er iets van maken.
Als je lui bent ingesteld of jezelf overwaardeert kom je jezelf tegen.
Muziek maken vergt ook nederigheid, de leerling zul je altijd blijven hoe beroemd je ook zijn moge.
De muziek is jouw Guru die je altijd laat merken dat je nog steeds aan het leren bent, iedere keer kom je weer iets tegen wat je nog moet leren. Dus nederigheid is in deze geboden en arrogant hoef je nooit te zijn, want je bent echt muzikant als je dat soort zaken te boven bent.
Arrogantie is de stop op iemands muzikale weg. Op het moment dat je je geweldig en boven alles verheven voelt bereik je juist het tegenovergestelde en zink je in het moeras van muzikale blindheid en doofheid.
Het stopt jouw ambities voor een deel en stopt jouw leergierigheid.
Het erge van alles is, het stopt jouw populariteit, men wil geen arrogantie maar zoekt juist de binding met een muzikant. Als muzikant ben je een object waar men contact mee zoekt om diverse persoonlijke redenen.
Eigen composities binnen onze Indische wereld slaan vaak niet goed aan, het kan nog zo mooi zijn, het moet binnen het stramien vallen van het herkenbare.
Zo niet dan heb je kans dat je jouw inspiratie ondergewaardeerd ziet.
Heb je eigen inspiratie dan is het beter om dat buiten ons circuit aan te bieden, is mijn ervaring.
Indische ouderen en jonge ouderen zijn conservatief en traditioneel ingesteld.
Als muzikant op mijn leeftijd ontkom ik er niet aan om met deze factoren rekening te houden.
Soms heb ik het gevoel binnen in een dwangbuis te zitten en dat vrije expressies niet gewaardeerd worden, ook geen andere soorten muziek die teveel ervan afwijkt die ik soms wel zou willen brengen.
Het is goed zo, je kiest zelf en binnen het traditionele kun je nog van alles doen, ik haal mijn vrijheid om mijzelf te zijn wel binnen de traditioneel ingestelde kring waar ik deel van uitmaak.
Waarom ook niet? Binnen deze gemeenschappelijke belevingsvorm kun je nog heel veel doen.
Traditioneel en conservatief?
Het ligt eraan hoe je het benadert, je kunt ook stellen dat wij binnen onze gemeenschap zelf kiezen toch?
Wat voor de een conservatief is hoeft voor de andere niet dezelfde lading te hebben.
Als ik de country scène in Amerika zie, de Blues scène bij de afroamerikanen, de eeuwenoude muziek van de chinezen en japanners, waarom mogen wij dan niet onze eigen muziekvorm hebben? Waar ligt de grens? Wat is er zo belangrijk voor het zogenaamde bij de tijd zijn?
Welke criteria hang je aan traditioneel of modern of what ever je het benoemd?
Het gaat om de overbrenging naar het publiek die je waardeert of niet waardeert, vindt men je niet goed, of minder modern etc, what the hell is so important?
Bovenal, het gaat om jouw eigen beleving, ik zelf mix graag wat stijlen door elkaar en dat is mijn beleving van mijn muziek.
Tuurlijk heb ik mijn voorkeuren, maar als ik kies voor het Indische circuit moet ik rekening houden met een factor.
Tot nu toe vind ik er veel plezier in, de factor is:
Indisch conservatisme.
Albert van prehn (ICM MODERATOR 17 mei 2010)
Antwoorden
Albert.
Ik heb één vraagje.
Waarom speelt de "Tempo Doeloe Band" in een kumpulan of ICM-soos nooit af en toe een gezellige en lekkere
Quick-Step(foxtrot), Cha-Cha-Cha en Rhumba dansmuziek..????
Groetjes,
Ineke.