Een ontmoeting met een bijzondere Indische vrouw.
Het is donderdag de 18e augustus, ik ben op weg naar Rijswijk waar ik op een uitnodiging ben ingegaan van de persoon die een radio programma presenteert.
Op zich niets bijzonders zou je denken, ik ben al verscheidene malen in studio’s geweest voor een interview, dus dacht ik, dit zal ook weer een zijn zoals andere.
De eerste indruk die ik van het studiootje kreeg was, het zag er keurig uit, mooie kantine, leuke locatie, en dan maak je kennis met de presentatrice.
Ze in in 1946, mijn geboorte jaar, in mei hier in Nederland gekomen nadat zij twee keer een vrouwenkamp heeft overleefd als kind. DE eerste was het Jappenkamp waar de vrouwen werden geïnterneerd, het tweede was het kamp wat diende ter bescherming tegen de Indonesische nationalisten die levensbedreigend waren in die tijd. DE beruchte bersiap tijd.
Op mijn vraag of zij het kampleven bewust heeft meegemaakt antwoordde zij, niet echt bewust er komen wel fragmenten door nu ik ouder wordt. Het bekende euvel bij ons Indische mensen die uit het Indië als eerste en tweede generatie hiernaar toe zijn gekomen. Het verleden wegstoppen, niet over praten. Het komt echter wel tot uiting op latere leeftijd als het niet eerder was. Veel kinderen hebben een jeugd gehad waar de vaders makkelijk lijfelijke straffen hanteerden en vaak is dat de ontlading van de frustraties die als trauma op de achtergrond is gebleven.
Onze ouders hebben teveel meegemaakt om er NIET zonder kleerscheuren vanaf te komen. Ik weet dat er veel van onze gemeenschapgenoten die de sprong hebben gewaagd in therapie zijn bij instanties zoals Stichting 45 in Oegstgeest. Niet veel Indische mensen maken er gebruik van, de meeste houden hun trauma’s liever verborgen ten koste van zich zelf, maar ook ten koste van het gezin.
Op mijn vraag of zij ook in een pension heeft moeten wonen antwoordde zij ontkennend, haar familie heeft haar met moeder en zuster opgevangen in Holland waardoor ze het pensionleven niet had hoeven mee te maken. Vader is tijdens de oorlog overleden.
Ze heeft een naar mijn mening interessant leven, ze is door haar werk bij o.a. de stg. Pelita natuurlijk goed op de hoogte van het Indische gebeuren in ons land, heeft een poosje in Amerika gewoond en presenteert nu al 10 jaren achtereen haar regionaal radio programma Maud’s Radio Indigo en het behoeft geen betoog dat dit helemaal voor de Indische gemeenschap is opgezet.
Het gesprek omvatte diverse onderwerpen die onze gemeenschap momenteel bezighouden. De kumpulans, de pasars en mijn epistels die ik voor het ICM schrijf.
Wat betreft mijn epistels en de werking van een medium zoals het ICM kon ik toelichten dat mijn scherpe tong vaak het randje benaderen van het toelaatbare. Veel Indische mensen zullen zich aangesproken voelen omdat mijn onderwerpen de Indische hebbelijke en onhebbelijk heden belicht. Heel vaak met een kritische boodschap. Waarom ik het doe? Om onze gemeenschap wakker te houden, ervan te laten doordingen dat onze gemeenschap van grote culturele waarde is voor dit land maar nooit echte waardering heeft ontvangen. Wij moeten trots zijn op onze gemeenschap en haar culturele waarden. Helaas wordt juist dat cultureel goed zo makkelijk verkwanseld en op een verkeerde manier gewaardeerd, eigenlijk helemaal niet gewaardeerd. Het zal dan ook, als wij het niet zelf in stand houden en er onze schouders gemeenschappelijk onder zetten als een eenheid, spoedig geheel verdwijnen en in de vergetelheid geraken. Dat moet nooit gebeuren, als je ziet wat het in ons land teweeg heeft gebracht, onze muziek die de basis werd voor vele artiesten, onze keuken die helemaal geïntegreerd is in de Nederlandse keuken. Onze aanwezigheid tegen wil en dank waar nu de vreemdeling profijt van hebben. Immers wij hebben de eerste confrontatie overleefd in een nogal afwijzende gemeenschap.
Toen wij hier verschenen, werden wij niet met open armen ontvangen, men negeerde ons en men moest wennen aan een vreemde cultuur. Nu is men gewend aan vreemde culturen uit verschillende gebieden in de wereld. Die zijn op een voor hen, makkelijkere manier in dit land opgenomen door de bevolking.
10 jaren is niet niks en daarbij is ze ook nog muzikante geweest waar ik even getuige van mocht zijn. Het eerste nummer was All of me. Toen ik het hoorde dacht ik eerst dat het een Amerikaans orkest was met een Amerikaanse zangeres. Het bleek de vrouw te zijn die tegenover mij het programma leidt en presenteert. Perfect uitgevoerd en zeer professioneel, daar kunnen de huidige orkesten een goed voorbeeld aan nemen. Zo zou ik het nummer ook hebben gespeeld. Heel summiere begeleiding, swingend, geen drukke instrumenten en solisten ertussen door, maar prachtig gedoseerd gespeeld en natuurlijk formidabel gezongen met een passende jazzy stem. Ik was er stilletjes van onder de indruk. Deze vrouw heeft een mooi muzikaal verleden waar ik nog wat van kan leren.
Ze is 75 jaar en is nog actief en levenslustig, maar bovendien een goede representatieve voor onze Indische gemeenschap.
Leve de weinigen die zich met gevoel en betrokkenheid inzetten om onze hoedanigheid te koesteren en te bewaren.
Onze kleine gemeenschap, met zijn typische levensstijl, zijn typische kenmerken en zijn onopvallende maar tegelijkertijd nadrukkelijke aanwezigheid, mag nooit verloren gaan.
Als het verloren zou gaan is dat heel, heel jammer, want waar andere gemeenschappen zich handhaven met hun hoedanigheden, dreigt onze gemeenschap te verdwijnen omdat wij er te weinig waardering voor hebben, wij zijn blind voor het mooie typische Indische leventje wat hier in een westers land amper 60 jaar heeft kunnen bestaan. Een kleine gemeenschap die in stilte zoveel heeft veranderd in een land wat oorspronkelijk een deel van hun afkomst is, maar wat hun nooit echt heeft erkend als de halfbroer of halfzuster.
Ik heb daarom altijd een dankbare bewondering voor gemeenschapgenoten die ons het gevoel van onze identiteit, bewust laten worden.
Ik heb kennis mogen maken met Maud Guldenaar uit Zoetermeer waar ik als gast heb mogen optreden bij haar Maud’s radio Indigo.
Op internet te volgen: www.rtlrijswijk.nl. Albert van Prehn (ICM moderator) 18 augustus 2011.
Antwoorden
Albert,
nog een belangrijke toevoeging van onze Indische bijdrage in dit land. Nederland wordt nu door Indo's bestuurd, en ze gaan tegelijk over de grenzen toch? Desondanks Mark zich afkomst niet verlochend, in tegen stelling tot BUNG Wilders zal hij de NIOD rapporten heropenen? Ik denk dat delegatie van het Indisch Plaform elke dag met een nachtmerry wakker worden. Wordt Mark dadelijk niet de president van de Verenigde Europese Landen, niets is onmogelijk van daag aan de dag;
Van Indo tot minister president, en hebben wij Indo's slecht gedaan hier ,,, dacht niet!