De Indische Petitie door de bril van Albert.
Er wordt weer gevraagd om steun voor de petitie door middel van handtekeningen, en wel voor de tweede keer. Waarom?
Omdat de eerste keer te weinig handtekeningen waren gerealiseerd.
Hoe moeten wij dit gaan zien? Onwil, nonchalanche, taboe, schaamte?
Zo kan ik een heleboel factoren opnoemen waar je een motivatie aan kunt verbinden, maar laten wij onzelf eens heel diep in de indo ogen kijken, weten wij het antwoord niet al?
Weten wij de antwoorden al niet iedere keer als wij onze gemeenschap genoten om steun vragen?
Steun nota bene waar tegenover een voordeel voor onze gemeenschapsgenoten staat in de zin van gerechtigheid en niet alleen dat, ook ping ping voordeel.
Ik weet nu al dat er heel veel zitten te rekenen en misschien zal de bereidwilligheid nu wel komen, want niet om het een of ander, in onze gemeenschap doet geld een hele hoop goed maken wat niet was.
Ik wordt zo moe van de alsmaar opnieuw pogingen in het werk stellen om de gemeenschap te mobiliseren nota bene voor een zaak die hun rechten behartigt, dus eigenlijk voor zich zelf.
Zelf ben ik zelfs door middel van mijn hatelijke en kritische toon teleurgesteld en mijn verwachtingen waren hoog als het de indische gemeenschap betreft.
Hatelijk en scherp tot op het bot kan ik nog net niet zijn, maar kritisch in ieder geval.
Deed en doe ik het voor de lol?
Welnee ik kan mijn energie en tijd wel beter besteden, maar toch had ik de hoop dat mijn toon een middel was om de mensen wakker te schudden.
Nee, niets van dat, mijn ervaring is dat je voor onze gemeenschap moeilijk iets kunt doen want men is gewoon ongeinteresseerd, slechts een handjevol ziet het nut van de zaken waar aandacht voor wordt gevraagd, in.
Het overgrote deel heeft er geen aandacht voor, en hebben geen zin om zich erover druk te maken.
Moet ik het hun kwalijk nemen? Neen, iedereen moet zelf weten wat hij doet en hoe indo hij zich voelt.
Toch wel jammer, want wij hebben toch een ding gemeen, wij zijn indo's, en geen nederlanders al zouden bepaalde lieden dat zo graag willen.
In nederland door omstandigheden, zelf bij Raiman die grappige Surinamer zag ik het in zijn programma op een spandoekje.
Ja, helemaal waar in nederland door omstandigheden.
Ik zou zeggen JUIST daarom enige eenheid.
De tweede kans van de petitie geeft ik weinig kans, ik zou zeggen laat die regering die 60 miljoen die onze oudjes hadden moeten krijgen vanwege hun rechten op schadeloosstelling als voormalig nederlands burger maar houden.
Zielig voor al die oudjes die zo wreed uit hun geboorte land zijn weggerukt puur omdat ze nakomelingenzijn van de kolonisator.
Mijn oudjes die een zware tijd hebben gehad bij hun binnenkomst in dit land, die eigenlijk weinig voor zich zelf hadden dan alleen maar zien te overleven door aanpassingen en zelf opoffering.
Zo zie ik dat tenminste want vrijwillig waren mijn oudjes niet hiernaartoe gekomen, ze moesten wel.
Ach en dan die tegenstelling tussen de behandeling van de huidige allochtoon en gelukszoeker die hier in de watten worden gelegd en mijn oudjes die alles moesten terug betalen en ook nog gecontroleerd werden of ze de boel niet flessen.
Soms staan mijn tenen krom als ik iedere keer merk met wat een voorzichtigheid niet willende vreemdelingen hier worden behandeld, ook al zijn ze nog zo crimineel en dragen ze totaal niet mee aan onze maatschappij, integendeel ze weten al heel gauw de weg die zij moeten bewandelen om hier een lui lekkerlandje te vinden. En dat wordt allemaal maar getolereerd. hele families mogen hiernaartoe komen, neven nichten, buurmannen en dorpsgenoten. Hoe anders was dat bij ons, wij konden niet zo maar hier binnen komen, laat staan dat onze familie kon overkomen, zo makkelijk als het nu gaat.
Terwijl ze geen ENKELE historische binding hebben met dit land.
Worden Burka's verboden omdat het niet menselijk is en niet in de westerse geemancipeerde wereld hoort, nu is het geheel teruggedraaid en kunnen de moslim vrouwen zich weer gedwongen verscholen houden. Straks is het ook nog zo, dat vrouwen en meisjes alleen een recht hebben, het AANRECHT.
Ja, en daar maak ik deze keer geen grapjes over.
Hoe anders was dat toen mijn, en andere ouders zich hier moesten vestigen. Niets kon.
Je zou verwachten dat DAAROM juist NU de indo's een keer een eenheid vormen, maar sudah, wat ister niet ister niet.
Sudah, laat maar. Adoeh, hoe toch, zo lastig deze en adoeh als zo lang geleden, toch?
Ik zou zeggen, diegenen die er nog in geloven, sudah laat maar, laat die tweede petitie maar zitten, laat die regering het geld maar houden en verdelen onder elkaar, een ding kan ik hun niet verwijten wat ik onze gemeenschap wel verwijt.
ZE DOEN ER TENMINSTE NOG WAT VOOR.
Albert van Prehn
Antwoorden