Crisis ook voor de Indische gemeenschap?
In de hele wereld staan de beurzen op verlies, bijna geen een uitgezonderd.
In ons land waar een kleine Indische gemeenschap woont, is vanaf het begin dat de Indische mensen hier voet aan wal zetten de uitgaanstrend en entertainmentbehoefte aanwezig geweest.
Het is blijven hangen en op ieder moment als de gelegenheid zich voordoet, werd er gretig gebruik gemaakt met de mogelijkheden die er waren, o.a. beperking van de pensionhuisvesting.
Desondanks werden er huisfuifjes gegeven met een platenspeler waarbij bijna alle aanwezige gasten in het pension werden uitgenodigd, en zelfs de kennissen van elders. U kunt begrijpen dat de pensionhouder er niet blij mee was, want er werd fanatiek gedanst. Ik kan mij wel indenken dat als je op de bovenste verdieping tig mensen bij elkaar hebt en ook nog dansende, dat het plafond het zwaar te verduren heeft.
Wij weten allemaal dat toen de mensen een eigen woning ter beschikking kregen deze al gauw werd benut voor huisfuifjes. Ik ben er wel eens geweest dan speelde er een band of er werden platen gedraaid.
Altijd gezellig en gemoedelijk, en al gauw werden de huiskamertjes te klein en ging men zalen huren, dure artiesten en men zag er een soort gewin mee.
Voor sommige clubs ging het goed en voor andere weer niet. Men had toen niet zoveel dansavondjes als nu, dus reisde men van hot naar her. Ik weet nog dat ik met vrienden op een Zundapp brommer vanuit mijn woonplaats 60 km verder een club ging bezoeken.
Nu dus terug op onze huidige situatie, de recessie en de dreiging van het verdwijnen van entertainment.
Ik denk dat het niet veel zal uitmaken, natuurlijk zal de trend zijn dat wij als muzikanten weer bescheiden bedragen krijgen voor onze optredens, de tijd van welvaart is voorbij, dus iedereen zal een duitje in het zakje moeten doen.
Op zich vind ik dat niet verkeerd, want waar gaat het om? Is het de verdienste of is het de muziek waarom het hier gaat? Voor mij is de muziek te allen tijde mijn drijfveer en ik zal mij niet laten uitbuiten maar wil best meedenken met organisatoren. Ten slotte lopen die ook risico’s en wat heb ik eraan als er weer een de biezen pakt?
Muziek maken is voor mij het allerbelangrijkste en de verdienste zal mij eigenlijk op de tweede plaats staan.
Dus, met de economische crisis weet de Indische gemeenschap gelukkig wel om te gaan, in die zin dat entertainment ons in het bloed zit en wij zullen altijd te vinden zijn op evenementen.
Wat betreft pasars, dat is een ander verhaal. Daar zal het bezoek meer en meer uit Nederlanders gaan bestaan mits men het voor de verwende indo’s bijzonder maakt. De tong tong fair heeft tot nu toe de beste papieren. Laten wij eerlijk zijn.
De kumpulans zullen in mijn ogen blijven bestaan misschien met wat minder middelen, maar ze zullen niet veel lijden onder de huidige economische crisis. Natuurlijk met aangepaste middelen, iedereen, ook de muzikanten, zullen een stap terug moeten doen. Dat Indische mensen blijven komen zal ook in de toekomst realiteit zijn.
Er is een factor die dat kan onderbreken, de ouderdom. Als wij geen jongeren kunnen inlijven in onze eigen cultuur, daar hoort zeker de muziek en kumpulan bij, dan zal het gedaan zijn.
Crisis ook voor de Indische gemeenschap? Ik denk dat het zal meevallen. Wij zijn een uitgaansvolkje en dat zal altijd zo blijven. Waar muziek is en dans daar zullen wij onze laatste centen aan uitgeven. En recessie? Ach, wij hebben wel erger mee gemaakt toch?
Albert van Prehn (ICM moderator) 5 augustus 2011
Antwoorden