ROCK and ROLL revival op komst?
Je zou het wel een beetje kunnen zeggen. Nadat de jeugd de elektronische muziek zo’n beetje aan de kant heeft gezet zet zich nu weer een nieuwe trend voort.
Als je dagelijks de TV zenders van MTV bekijkt en je de clips volgt merk je dat de muziek meer en meer life wordt gepresenteerd, althans de clips laten dat doen geloven.
Echter, verbazend is dat er ook succesvolle clips voorkomen die pure 50er jaren muziek in de juiste context en de sfeer van toen.
Dat betekent eigenlijk dat men de weg weer langzaam terug zoekt in de muziek van waar het allemaal mee begon.
Vetkuif, strakke pakken, bloemetjes jurken, puntschoenen, gitaren geweld en contrabas.
Ja, ja ik zag een paar clips en waande mij weer helemaal in die tijd, alleen de meisjes die op de clip zo onschuldig voorkomen met hun witte enkelsokjes zijn veel volwassener geworden en weten inmiddels wel waar pietje de pindakaas vandaan haalt.
Je zou zeggen dat het leuk is en gaat worden in de nabije muziek toekomst, en hoe zit het dan met de digitale muziek vorm?
Ik denk dat men dat stadium een beetje voorbij is en men wil weer de leuke actieve life toestanden niet alleen op de bühnes maar ook wel op clips, en wat op TV wordt getoond heeft vaak navolging.
Wat zou dat nu betekenen voor ons, die wat ouder zijn geworden en wat gezapiger maar vooral ook passiever?
Wat betekent het voor onze muziek beleving, moeten wij vanuit de luie stoel toekijken en dromen van hoe het toen was?
Ik denk zelf van niet, je kunt ook als ouder weer meedoen op jouw eigen wijze.
Voor de muzikanten onder ons die inmiddels wat passiever zijn en met name de oudere muzikanten die het denken allemaal wel te hebben gehad is nu natuurlijk de periode aangebroken om mee te kunnen doen.
Wanneer ben je oud eigenlijk? Hoe meet je het? Ikzelf ben nog zeer vitaal en heb een lichaam van een 20 jarige, dat mijn koppie de sporen van het verleden mee draagt is een andere zaak, fysiek echter kan ik het nog aan en dat geldt voor velen van ons “oudere muzikanten”.
Ik mijn optie is oud zijn, je passief opstellen, sikkeneurig worden, het allemaal niet meer zo ziet zitten, je rust en luiheid achter de TV zoeken om de vergetelheid op te zoeken.
In mijn optie is de oude muzikant echt oud wanneer die in ruste met zijn gitaartje op een zolderkamer zijn eega zit te kwellen met alsmaar oude meuk en gezapige eenstijlige muziek.
Het is niet bedoeld om mensen te kwetsen maar eerder om aan te sporen om wat actiever met jouw geest en lichaam om te gaan.
Muziek is juist een van de manieren om jong te blijven, jong van geest, jong van lede-maten, al zie ik soms met lede- ogen vele passieve muzikanten aan, waarvan het groepje alsmaar blijft toenemen.
Elders zie ik een grijze massa van bands die bijna allemaal inspiratieloos als Juke box staan op de diverse bühnes op evenementen, met name in de kumpulan sfeer.
Er staan hele goede muzikanten op de bühne geketend door de gezapigheid die wordt bepaald door externe factoren o.a. door de werk- of opdrachtgevers.
Geen inspiratie, levenloos hun repertoirtje afdraaien, geldcasseren en dan op weg naar huis.
Voor menigeen zal het wel best tot voldoening zijn, ik zelf echter zou als muzikant toch ietsje meer willen.
Niet dat ik de eeuwige jeugd wil opzoeken, maar het kriebelt in mij om mijzelf te mogen zijn, mijn eigen schare fans te verzamelen die speciaal voor mij komen en niet voor een afdraai party van allerlei dansbare populaire (tussen haakjes, want buiten die sfeer zegt het niets) nummers.
Ik wil mijn eigen kunnen op de bühne neer zetten als muzikant en wil dan ook dat men mij beoordeelt op mijn inspiratie, mijn vindingrijkheid en muzikaliteit en niet op wat ik moet kopiëren.
Het is een moeilijke weg, want niet overal wordt je begrepen, de commercie en de Euro tekens bepalen wat de organisatoren voor ogen hebben. Jammer want ook daar is copieren van elkanders concept de orde van de dag.
Het gevolg is al vele malen beschreven en uitgesproken, de matigheid, en de alles vernietigende verzadiging.
Persoonlijk zou ik als organiserende partij juist naar andere wegen zoeken om mijn publiek te blijven boeien, in plaats van de onzekere zekere factor van algemeenheid op te zoeken.
Zover is het nog lang niet, men blijft kortzichtig, men blijft hopen op wonderen, men blijft….angstig.
Dat zijn JUIST de factoren die ernstige gevolgen veroorzaken, lege zalen, verliezen en vooral……….
Het verlies van een stukje algemene cultuur.
Het tij keert en de jeugd heeft de toekomst, voor ons oudere muzikanten, misschien kunnen wij nog wat meepikken en kunnen wij weer eens ons zelf zijn, onze eigen muzikaliteit ontwikkelen als is dat vanwege onze jaren vertroebelt.
Leve de rock and roll in de oude romantische en eenvoudig opzet.
Ik hoop het nog te mogen meemaken op de diverse podia, misschien zelfmusicerend of genieten van collega’s.
Albert van Prehn (ICM moderator) 1 April 2011.
Antwoorden
ROCK and ROLL revival op komst?
Je zou het wel een beetje kunnen zeggen. Nadat de jeugd de elektronische muziek zo’n beetje aan de kant heeft gezet zet zich nu weer een nieuwe trend voort.
Als je dagelijks de TV zenders van MTV bekijkt en je de clips volgt merk je dat de muziek meer en meer life wordt gepresenteerd, althans de clips laten dat doen geloven.
Echter, verbazend is dat er ook succesvolle clips voorkomen die pure 50er jaren muziek in de juiste context en de sfeer van toen.
Dat betekent eigenlijk dat men de weg weer langzaam terug zoekt in de muziek van waar het allemaal mee begon.
Vetkuif, strakke pakken, bloemetjes jurken, puntschoenen, gitaren geweld en contrabas.
Ja, ja ik zag een paar clips en waande mij weer helemaal in die tijd, alleen de meisjes die op de clip zo onschuldig voorkomen met hun witte enkelsokjes zijn veel volwassener geworden en weten inmiddels wel waar pietje de pindakaas vandaan haalt.
Je zou zeggen dat het leuk is en gaat worden in de nabije muziek toekomst, en hoe zit het dan met de digitale muziek vorm?
Ik denk dat men dat stadium een beetje voorbij is en men wil weer de leuke actieve life toestanden niet alleen op de bühnes maar ook wel op clips, en wat op TV wordt getoond heeft vaak navolging.
Wat zou dat nu betekenen voor ons, die wat ouder zijn geworden en wat gezapiger maar vooral ook passiever?
Wat betekent het voor onze muziek beleving, moeten wij vanuit de luie stoel toekijken en dromen van hoe het toen was?
Ik denk zelf van niet, je kunt ook als ouder weer meedoen op jouw eigen wijze.
Voor de muzikanten onder ons die inmiddels wat passiever zijn en met name de oudere muzikanten die het denken allemaal wel te hebben gehad is nu natuurlijk de periode aangebroken om mee te kunnen doen.
Wanneer ben je oud eigenlijk? Hoe meet je het? Ikzelf ben nog zeer vitaal en heb een lichaam van een 20 jarige, dat mijn koppie de sporen van het verleden mee draagt is een andere zaak, fysiek echter kan ik het nog aan en dat geldt voor velen van ons “oudere muzikanten”.
Ik mijn optie is oud zijn, je passief opstellen, sikkeneurig worden, het allemaal niet meer zo ziet zitten, je rust en luiheid achter de TV zoeken om de vergetelheid op te zoeken.
In mijn optie is de oude muzikant echt oud wanneer die in ruste met zijn gitaartje op een zolderkamer zijn eega zit te kwellen met alsmaar oude meuk en gezapige eenstijlige muziek.
Het is niet bedoeld om mensen te kwetsen maar eerder om aan te sporen om wat actiever met jouw geest en lichaam om te gaan.
Muziek is juist een van de manieren om jong te blijven, jong van geest, jong van lede-maten, al zie ik soms met lede- ogen vele passieve muzikanten aan, waarvan het groepje alsmaar blijft toenemen.
Elders zie ik een grijze massa van bands die bijna allemaal inspiratieloos als Juke box staan op de diverse bühnes op evenementen, met name in de kumpulan sfeer.
Er staan hele goede muzikanten op de bühne geketend door de gezapigheid die wordt bepaald door externe factoren o.a. door de werk- of opdrachtgevers.
Geen inspiratie, levenloos hun repertoirtje afdraaien, geldcasseren en dan op weg naar huis.
Voor menigeen zal het wel best tot voldoening zijn, ik zelf echter zou als muzikant toch ietsje meer willen.
Niet dat ik de eeuwige jeugd wil opzoeken, maar het kriebelt in mij om mijzelf te mogen zijn, mijn eigen schare fans te verzamelen die speciaal voor mij komen en niet voor een afdraai party van allerlei dansbare populaire (tussen haakjes, want buiten die sfeer zegt het niets) nummers.
Ik wil mijn eigen kunnen op de bühne neer zetten als muzikant en wil dan ook dat men mij beoordeelt op mijn inspiratie, mijn vindingrijkheid en muzikaliteit en niet op wat ik moet kopiëren.
Het is een moeilijke weg, want niet overal wordt je begrepen, de commercie en de Euro tekens bepalen wat de organisatoren voor ogen hebben. Jammer want ook daar is copieren van elkanders concept de orde van de dag.
Het gevolg is al vele malen beschreven en uitgesproken, de matigheid, en de alles vernietigende verzadiging.
Persoonlijk zou ik als organiserende partij juist naar andere wegen zoeken om mijn publiek te blijven boeien, in plaats van de onzekere zekere factor van algemeenheid op te zoeken.
Zover is het nog lang niet, men blijft kortzichtig, men blijft hopen op wonderen, men blijft….angstig.
Dat zijn JUIST de factoren die ernstige gevolgen veroorzaken, lege zalen, verliezen en vooral……….
Het verlies van een stukje algemene cultuur.
Het tij keert en de jeugd heeft de toekomst, voor ons oudere muzikanten, misschien kunnen wij nog wat meepikken en kunnen wij weer eens ons zelf zijn, onze eigen muzikaliteit ontwikkelen als is dat vanwege onze jaren vertroebelt.
Leve de rock and roll in de oude romantische en eenvoudig opzet.
Ik hoop het nog te mogen meemaken op de diverse podia, misschien zelfmusicerend of genieten van collega’s.
Albert van Prehn (ICM moderator) 1 April 2011.
Hi Albert
Je bent een R&R mens onverbloemd.En je schrijft lekker uit de losse pols En het warm hart voor muziek En de schoonheid en echtheid van het leven.Alles En En zonder te veel aan veelvoud.Ik geniet altijd van je hersenspinsels en gedachten sprongen zoals ik dit schrijven noem. Ja jong ouder worden we alleen nog maar, met of zonder gebreken. En ja die eigenwijze spieren. Vergeet niet dat die het hardste werk hebben geleverd al die levens jaren. Ertegenin trainen na acceptatie helpt nu en dan. meer nu dan dan..Maar je kan terug blikken op een rijk leven. Rijk in alle opzichten, ervaringen, ontmoetingen , wegen , geuren, kleuren, klanken, harmonie en schoonheid. Hallo... schatrijk is de R & R geest.Wens je nog steeds een fanatstisch vol leven toe. Doei, ellen hauwert
Je hebt jarenlang op de bühne gestaan, vele bands gehad en ieder optreden was de moeite waard.
Edoch, ieder optreden vergt veel discipline van vooraf oefenen, reizen van en naar optreden, en dan het sjouw werk.
Niet alleen jouw eigen spullen maar ook vaan hulp bij het opzetten van de PA installaties.
De jaren verstrijken en je wordt alsmaar zwakker van gestel, spierkracht die vroeger gewoon was, lijkt nu een probleem te worden.
Kortom het gaat niet zo makkelijk meer.
Je merkt het en iedere keer dat je jouw opzet mee moet sjouwen lijkt het een opgave te worden die meer en meer van jouw fysiek gestel vergt.
Wat ga je dan doen? Je gaat erover nadenken.
Eerst wil je het niet erkennen, het feit dat niet alleen jouw haren grijzer worden in het goede geval en in het vervelende geval uitvallen, maar dat ook jouw spieren het een beetje laten afweten en je het signaal geven dat je wat eerder moe wordt, of jouw spieren gaan in staking.
Je kunt ze extra compensaties geven door te gaan sporten, maar voor vele muzikanten is dat een kwestie van tijdnood om er niet aan deel te nemen.
Grijzer worden en uitval van jouw eens zo trotse haardos neem je voor lief, maar het missen van de bühne dat wil je zo lang mogelijk uitstellen. Tenminste als je echt muzikant bent.
Natuurlijk zijn er tig muzikanten die de muziek en het muziek maken gewoon puur als tijdverdrijf beschouwen en voor hen zal het om het even zijn, ze speelden toch niet zo vaak en zo fanatiek, dus het was leuk maar het hoeft niet zo.
Voor de categorie muziekanten die behept zijn en geïnfecteerd met het virus, muziek maken, en de verslaving niet de baas kunnen is het een ander geval.
Voor hen is muziek maken een verslaving, een levensinhoud en zonder muziek maken kunnen ze niet leven.
Ik ken er talloze, als je de grote artiesten ziet, merk je ook aan hen dat de leeftijd een grote handicap is geworden.
Toch gaan ze door en waarom ook niet?
Voor ons de amateurtjes die hun hobby en verslaving zelf moeten bekostigen, hun spullen zelf moeten sjouwen en hun reizen van en naar optredens zelf moeten rijden, dat is een andere zaak.
Voor geld hoef je het niet meer te doen, de vergoedingen, als die er zijn, staan niet meer in verhouding tot de kosten die je maakt.
Als je gaat optellen wat je aan uren, reiskosten, oefenruimtekosten, kleding, instrumentarium kwijt bent, dan is dat een enorme hoeveelheid kosten die je nimmer goed kunt maken met de vergoedingen die je per optreden krijgt.
De balans slaat door naar het negatieve. Je legt veel bij.
Ik ken collega muzikanten die stellen dat ze ten minste op een nulpunt willen zitten op gebied van kosten en vergoedingen. Ik denk dat zij dat niet een waar kunnen maken.
Je mag in jouw handen klappen als je een beetje break even kunt bereiken als je naam hebt.
Dus, met het toenemen van de jaren gaat vooral het sjouwwerk parten spelen.
Hoe zit dat dan met jouw eigen instrumentarium?
Je hebt een instrument nodig, je hebt versterking nodig die voldoende krachtig moet zijn om jezelf op de bühne te kunnen horen naast alle lawaai van de overige instrumenten om jou heen.
Dat houdt in dat je niet met een klein oefen versterkertje op de planken kunt komen.
De misvatting bij sommige muzikanten die stellen dat het geluid wel via de PA wordt versterkt hoor ik vaak.
Ik ken er een paar die zeggen, de PA moet het versterken.
Alles goed en wel, maar dan ben je wel erg afhankelijk van een aanwezige PA, stel dat die er niet is?
Stel dat die zo klein is dat alleen de zangers erop kunnen?
Een ander zaak wat men niet in de gaten heeft is, dat een versterker gaat vervormen naarmate je de volume knop opendraait.
Blues muzikanten gebruiken juist die vervorming voor hun geluid en gebruiken een kleine versterker die ze genoeg opendraaien om de natuurlijke vervorming te krijgen.
Allemaal leuk en aardig maar wat als je geen blues speelt en je afhankelijk bent van een meer clean geluid?
Dan moet je je afvragen hoe je dat zult moeten compenseren want wat vergeten wordt is dat de PA niet alleen de versterkende faktor is, maar ook jouw geluid versterkt die uit JOUW EIGEN versterker komt.
Velen hebben daar niet bij stilgestaan, als jouw geluid klote is, gaat het ook klote in versterkte vorm door de PA heen de zaal in. Het is de vraag of je dat ook zo wilt.
Ikzelf wil geen concessies doen aan mijn geluid en ik sjouw me liever de blubber dan dat ik op de bühne moet staan met een geluid waar ik mij mateloos aan erger. Ten slotte speel ik voor mijn plezier en wil ik mijn emoties vertaald zien in de tonen van mijn gitaar als sologitarist. Ik vind persoonlijk ook dat je niet alleen goed moet spelen maar dat je ook verplicht bent aan jouw publiek om jouw sound goed over te laten komen.
Een artiest speelt voor zijn publiek en niet alleen voor zich. Het zal iedere echte muzikant niet plezieren als de aandacht naar hem er niet is of nauwelijks is,
Laat ons daarin eerlijk en duidelijk zijn.
Ook de bandleden verdienen het om optimaal te kunnen acteren op de bühne.
Als ik in een band speel, wil ik ook goed voor de dag komen.
Helaas merk ook ik dat ik het sjouwen ook voor mij problemen gaat geven dus ook ik moet mij afvragen hoe ik verder ga zonder concessies te doen aan mijn geluid.
Mijn oplossing is te zoeken naar goede alternatieven in minder zware vorm.
Ik gebruik uitsluitend buizen versterkers, voorheen 40 of meer wegende amps in kilo’s.
Thans heb ik twee lichtere amps van 40 watt RMS gekozen in combinatie.
Deze wegen per stuk een kilo of 15 tot 20 maar zijn handzaam en te tillen.
Bovendien doen zij gezamenlijk wat mijn grote versterkers deden, namelijk mijn herkenbare sound produceren.
Ik ben iemand die eigenwijs zijn eigen sound wil hebben, met een voorbeeld van mijn favoriete grote helden.
Geen kopie wil ik zijn, want ik ben mijzelf en wil mijzelf ook presenteren op de bühne, ik wil dat men mij herkend en niet pietje of klaasje die toevallig beroemd is geworden. Ik wil geen kloon zijn uit respect voor de muziek en mijzelf.
Ouder worden in de muziek, dat is onontkoombaar, doch jezelf daarom teveel concessies laten doen hoeft echt niet.
Met een goed doordachte alternatieve opzet blijf je jezelf al wordt je 100, er zijn vele oplossingen in de muziek en de handel.
Het is een zaak van jezelf en in het bijzonder wat jij jezelf gunt en hoe je kunt omgaan met het ouder worden in de muziek. Ook de keuze of je voor jezelf of voor publiek wilt spelen is van belang, Daar hangt in grote mate de keuze van jouw alternatieve set up van af
Ouder worden en concessies doen een zaak van goed overleg met jezelf.
Albert van Prehn (ICM Moderator) 4 augustus 2010
Rock and Roll revival op komst?
Je staat weer voor een verrassing, ik althans.
Eind vorig jaar werd ik benaderd door een rock and roll band uit Lith, een plaatsje nabij den Bosch.
Het was een Nederlands Rock and Roll bandje met een goed stel fanatieke muzikanten.
Het repertoire bestond uit echte rock and roll uit de jaren 50 en ook zestig.
Artiesten van wie ik nooit had gehoord kwamen met hun muziek langs, en ik dacht als Indo dat ik de rock and roll wel effe zou meenemen.
Niet dus, ik moest nog heel erg slikken, want ik had wel van Eddy Cockrain gehoord maar vele andere artiesten uit die periode kende ik gewoon niet.
Gewoon artiesten die de rockabilly, c.q. oude swingende rock and roll maakten waarvan onze Geert Wilders look a like Brian Setzer de huidige vertegenwoordiger is.
Rock and Roll, lees goed lezer, zoals het toen was, de opstandige jeugd en hun uitingen in de zogenaamde losbandige muziek.
Waarom ben ik dan zo naïef geweest al die tijd, met mijn band AdVenture heb ik jaren lang in het Nederlandse Circuit gezeten als Ventures Tribute Band, later bekend geworden als de band die de lead gitarist Nokie Edwards op zijn Europa tour begeleid heeft.
Er was weliswaar weinig Ventures maar meer guitar picking op het menu, maar desondanks een juweeltje in jouw muzikale loopbaan, waar ik nog met trots op terugkijk.
Laten wij wel wezen, een idool, wereldberoemd die jouw bandje zo maar als vertegenwoordiger van The Ventures aan zijn zijde laat mee spelen?
Wie heeft dat mee gemaakt, zo maar met jouw jeugd idool op de bühnes door Europa?
Met name Japan is nog steeds in de band van The Ventures en twee maal per jaar maakt de groep nog steeds een tour door Japan. Op Google/youtube zie je nog vele jongeren die de muziek van deze legendarische groep heden ten dage nog maken. Met enthousiasme let wel.
Ik ben met Adventure even gestopt vanwege het Indische circuit waarin ik terechtkwam door een zanger die een gitarist zocht voor zijn band.
Van het een kwam het ander en ik ben erin voortgegaan. AdVenture bestaat nog steeds overigen, even in de pauze stand.
Mijn idee van rock and roll was kennelijk niet echt aangeslagen want ondanks dat AdVenture JUIST iets vernieuwend zou kunnen brengen, hadden de organisatoren een ander idee om hun kumpulans publiek aan te bieden, binnen onze scene.
Niet omdat ik het was, maar ook zoals ik al vele malen heb geprobeerd te zeggen, de gemiste kans om de fuifjes weer leven in te blazen. Namelijk drastisch durven te veranderen.
Het gaat niet om AdVenture of welk zich zelf blijvende band dan ook, het gaat om de grote lijnen, de schijnbare ONMACHT van ons indo’s om drastisch het roer om te gooien en wat nu al een bewezen FEIT is, namelijk de leegloop van de kumpulans en de verveling, c.q. verzadiging tegen te gaan door anders te gaan opereren met vernieuwingen.
Laten wij heel eerlijk ten opzichte van onszelf zijn, wat is nu echt zo leuk om keer op keer hetzelfde menu voorgeschoteld te krijgen?
DE muzikanten van ons kijken niet meer naar hun eigen kwaliteiten maar naar die van anderen die, tussen haakjes succesvol zijn bij de kleine kring van kleiner wordende kumpulans.
Ze kopiëren, en die trend blijft men heden ten dage nog steeds volgen.
Ik zie ook meer en meer indo muzikanten het circuit verlaten en manifesteren zich in andere circuits, niet omdat ze niet mee kunnen komen, maar om hun eigen artistieke waarden te blijven handhaven en niet de neergang van gezapigheid willen mee maken.
Ik zeg oneerbiedig misschien, echt indo eigen en dat is NIET bedoeld om te beledigen, want dan beledig ik ook mijzelf als indo, maar meer om de ogen nogmaals te openen. Gampang altijd.
Stap uit de grijze massa collega’s en ga vernieuwend aan het werk. Niet copieren maar ga liever langer in de oefenruimte zitten en zoek iets van jezelf.
De jukeboxbands zijn er legio, wij hebben in onze scene krachten nodig die de enge kettingen van in het stramien lopen breken.
Als meerdere bands en muzikanten het doen, krijgen wij meer variatie en je zult zien dat ook onze scene weer gemotiveerd wordt. Ook naar de jongeren toe, waar ik dit epistel als vergelijking met de andere scene, voor neerzet.
Zijn wij tevreden met onze scene dan zou ik zeggen laat maar, sudah als tevreden, laat maar.
Echter, wat wij NIET kunnen terugdraaien is de leegloop van publiek en de belangstelling voor jouw muzikale kunnen.
Met de verdwijning van de belangstelling wordt ook het kringetje van toehoorders en publiek alsmaar kleiner.
Pasars, verdwijnen, kumpulans krijgen het alsmaar moeilijker, zijn dat dan alleen maar feiten vanwege de vergrijzing?
Ik denk het niet, ik ben ervan overtuigd dat het ook te maken heeft met de eenheidsworst.
Verveling is des duivels hoofdkussen zei wijlen mijn stiefvader en hij heeft, zoals als onze oude indo’s gelijk.
Ik neem als voorbeeld MRP, een eigenzinnige band met durf en zie, daar heb ik bewondering voor.
Jongens uit onze scene die eens wat anders willen dan het geijkte. Ik kijk en luister er als collega muzikant met veel genoegen naar.
Oké, nu weer terug naar het begin, mijn ree-entree in het Nederlandse Rock and Roll gebeuren.
Wat ik opnieuw heb gemerkt is, dat er een levendige scene is en nog steeds is in dat circuit die eens bij ons is en was.
Met het optreden in deze band, merk ik het enthousiasme van het publiek en dat zijn gemiddeld genomen mensen van 30 tot 50 jaar.
De nog actievelingen in de maatschappij en heel verwonderlijk is, dat er onder de jeugdigen nog zoveel enthousiasme bestaat voor deze oude muziekstijl.
Er zijn festivals waar jongeren van in de twintig in R&R outfit rondlopen. Hoe gek kan het niet zijn, net zoals de countryscene mensen ertoe beweegt om in western kledij rond te lopen.
Waar is onze muziek cultuur dan op dit gebeid gebleven?
Zijn wij dan saaier dan de Hollanders? Is dat misschien omdat wij van huis uit zo malu zijn en zo ingetogen en introvert?
Jammer loh lui, omdat je met muziek zoveel meer kan dan alleen maar dansen.
Muziek is een beleving en dat moet je meemaken, je laten gaan, extases in je laten gaan, want daar is muziek en muziek maken voor bedoeld.
Muziek breng je in een fantasiewereld en die wereld zorgt ervoor dat je de dagelijkse beslommeringen aan kan, je weer oppept voor jouw dagelijkse routine.
Ik heb deze beleving weer na een aantal jaren mogen meemaken en dan denk ik weleens, adoeh, waarom zijn wij zo passief als indo’s deze?
Waarom kunnen wij ons niet losmaken uit die alsmaar zelfde dreun en willen wij niet iets anders proberen? De volhouder wint zegt men. Tjoba luitjes collega-muzikanten en organisatoren, bedenk eens iets anders, geef jouw band, pasar, kumpulan eens een goede opknapbeurt en adoeh….in hemelsnaam…..laat het niet doorbloeden door verveling en apathie.
Straks zijn wij allemaal doodgebloed terwijl er in ons land juist een hernieuwde kennismaking is met wat ons in dit land zo heeft doen opvallen, de R&R.
Vooral, adoeh, probeer toch niet altijd te kopiëren, laat jouw collega’s nu eens doen waar zij mee succes hebben en zoek een modus voor jouw eigen capaciteiten als muzikant om jouw eigen aandeel te leveren.
Voor pasar en kumpulan organisatoren, willen jullie doodbloeden? Vooral zo doorgaan door de eenheidsworst te blijven hanteren en aanbieden.
Gek als je verlies draait of gek als er ineens geen publiek meer komt?
Organiseren en bandjes opzetten is een bedrijfje opzetten, je moet een product leveren, en je moet alert blijven, niet op oude vergane roem teren, want vergane roem is dodelijk voor jouw muzikale kwaliteiten.
In de muziek ben je er NOOIT, kapsones en het gedrag van IK BER ER kun je vergeten, dat is amateur gedrag. Als je ECHT muzikant bent en ECHT respect voor jouw eigen kwaliteiten hebt, ga je door op zoek naar vernieuwingen, jouw eigen stijl en manier van muziek maken, jouw oude vergangen, tussen haakjes, roem achter je laten en doorgaan alsof je je zelf nog moet bewijzen.
Dat doen jouw grote voorbeelden ook, die blijven zich zelf pushen om bij te blijven.
Zij die het NIET kunnen vergaan met hun roem. That’s reality en zo hoort het ook.
In de muziek scene heerst een GOD, de god van wilskracht, nuchterheid en realiteit.
Met mijn Half Indisch half Nederlandse bandje ben ik terug naar de werkelijkheid, echter, ik zal mijn scene altijd trouw blijven gezien de vele epistels die ik neerzet.
Je zult mij altijd nog in onze scene zien als men mij vraagt, ik zal het met alle fanatisme proberen waar te maken, en op die manier hoop ik een steentje bij te dragen om het weer te doen bloeien.
Albert van Prehn (ICM moderator) 24 februari 2011.
De schimmen dans.
(Column moderator Albert van Prehn)
Ik zit op een stoel in afwachting van mij optreden wat over een half uurtje zal aanvangen.
Rondom mij heen zitten vele bekende gezichten maar ook onbekenden die ik nimmer heb ontmoet.
Het duo wat voor ons op de bühne hun werk doet is bijna uitgezongen, de dansvloer is voor de helft bezet, misschien afhankelijk van het liedje, want voorheen, een paar liedjes ervoor was het nagenoeg vol.
Terwijl ik zo de massa zat te bekijken, loopt een fotograaf druk rond met zijn foto toestel, even tevoren heeft hij mijn groep op de bühne op de korrel genomen, dat was het moment dat wij voor het duo de gasten moesten vermaken.
Nu is het mijn beurt om te gaan zitten en wachten tot het duo Hadia of zo iets klaar is met hun act.
Het zit goed in elkaar, de stemmen waren heel goed.
Ik ben niet zo stuk van duo’s, trio’s etc., die met een bandje meezingen, ik hou meer van het echte werk, de band met zijn onvolkomenheden en verrassingen die voortkomen uit de menselijke emoties van het muziek maken, dan bedoel ik muziek maken middels de instrumenten die je bespeelt.
Je moet je kunsten via de muziek instrumenten tonen en niet via een vooraf ingespeeld bandje dat natuurlijk beperkt is van begin tot het eind. Je kunt niet een nummer veranderen of langer maken door meer solo’s etc., ter plekke in te voegen.
Niets ten nadele van duo’s en trio’s etc. het is allemaal surrogaat en het gaat om de zang blijkbaar, als die goed is kan ik ermee leven.
Ik vind het persoonlijk niet iets waar ik mee uit de voeten kan. Ben er wel eens voor gevraagd, maar het spelen op de tijd dat het bandje afloopt, afwachten op mijn tijd om een solootje in te brengen, en dan nog bepaald in lengte door de duur die het bandje je toelaat, nee dat is niets voor mij.
Ik ken er een paar goede maar ook een paar bizar slechte, daar waar geen spontaniteit in te herkennen is en waar me helemaal makkelijk de gages binnenhaalt, namelijk dat men alleen maar playbackt.
Dat is makkelijk verdienen, maar als organisator betaal ik liever iets meer en krijg dan iets echts waar ik voor betaal.
Ik kan als organisator ook liever een plaatje draaien dat is even goed en kost veel minder.
Er zijn ook bands die hun bandjes afspelen tijden hun zogenaamde optreden, dat vind ik persoonlijk heel erg, als je niet echt goed kan spelen bedonder je de zaak en laat iedereen in de waan van jouw kwaliteit.
Natuurlijk is het mijn mening en wat is dan zo belangrijk?
Niets eigenlijk, ik vind alleen dat bands die echt hun gages verdienen en hun artistieke kunsten echt waar maken op de bühnes, oneerlijk moeten concurreren.
Als organisator wil ik echtheid als het aan mijzelf ligt.
One mans bands of two men/women bands, het mag allemaal van mij zolang er ECHT wordt gezongen.
Nee, geef mij maar echte life muziek waar ik de artiest kan beoordelen van wat hij of zij werkelijk in huis heeft.
Ik wil ook de emotie voelen, niet de tijdsduur van het bandje meemaken, maar het onverwachte wat de muziek zo interessant maakt.
De fotograaf die zo rond rent met zijn toestel, ken ik.
Het is de bekende fanaat die op vele Indische evenementen foto’s schiet en moment opnamen maakt die hij later op zijn web site plaatst, Tjampoer, zijn naam is John van hese.
Ik heb mij altijd al afgevraagd waarom deze man zo betrokken is met onze cultuur.
Ik heb ook altijd bewondering voor zijn geestdrift.
Jammer eigenlijk dat Nederlands Indie voorbij is en dat Indonesië niet meer tot onze landeneenheid behoort.
Het had eigenlijk anders moeten verlopen de geschiedenis, een soort natie waar beide landen ineen gesmolten zijn. Een regering, een wetgeving, een grens, dan hadden wij ook niet Europa nodig.
Kunnen jullie die dit bericht lezen het een beetje indenken? Zou mooi zijn toch?
Misschien kunnen wij de beide regeringen wel overhalen.
Nu terug naar mijn mijmeringen waar ik op de stoel zit te kijken naar de dansende paartjes voor mij.
Je ziet de grijze haren, de stramme beentjes, en toch houden zij het minuten, ja, drie kwartier vol.
Eens waren het jonge mensen in de bloei van hun jeugd.
Terwijl ik zo zat te kijken zag ik een echtpaartje voorbij schuifelen, elkaar zo teder vasthoudend, ik zag ook de emotie en de passie van het contact, dacht ik terug aan mijn tijd.
Je had een meisje in jouw handen, voelde de zachte rondingen van haar lichaam, voelde haar warme gezicht tegen het jouwe en hoe verlangend was je naar haar.
Haar aan raken om haar middel was gelijk een elektrische stoot, wat een passie.
Je wilde niets anders dan dat het moment lang duurde, en waar je mee begonnen was om haar uit te nodigen op de dansvloer, de snelle los van elkaar dans, was al snel veranderd in het verlangen naar een slow dance. De eigenlijke dans in mijn ogen. Haar in jouw armen nemen en genieten van de warmte en nabijheid van haar lichaam.
Hoe romantisch was dat wel niet, de tintelingen die je voelde, de passie, ja dat was vroeger en nu zie ik het weer terug bij sommige danspaartjes hier op deze matinee.
Ik ben uitgenodigd met de Tempo Doeloe band om voor de matinee van INI DIA te spelen in Duiven.
Een vereniging die al geruime tijd bestaat en een Indische soos die het nog lang volhoudt.
Op de een of andere manier hebben bepaalde Indische kumpulans iets wat hun bezoekers blijft trekken. Het zijn er niet veel meer en ook hier merk je dat de vergrijzing toeslaat.
Ik zie wat jongeren, even fanatiek mee doen en dat doet mij hoop geven, want ook dat is iets wat wij niet moeten vergeten, ook bij de jonge Indische mensen bestaat blijkbaar de behoefte voor het bij elkaar komen.
Ik moet zeggen, ook Nederlanders.
Mijn Nederlandse vrienden voelen zich helemaal thuis op kumpulans en misschien dat daar de voortzetting mogelijk is om het nog even te rekken.
Ik moet zo meteen weer de bühne op met de jongens van mijn band om het publiek te vermaken.
Ben even naar het rook lokaal gegaan om mijn hapje gado gado saté naar binnen te werken.
Kom ik naast een Indische rokende dame te zitten die in Arnhem woont, in de buurt waar mijn ouders ook hebben gewoond en ook ik later met mijn beginnende gezinnetje.
Dus ben nieuwsgierig en vraag hoe het daar is, of het nog steeds hetzelfde was, het winkelcentrum Kronenburg, waar ook ik veel heb lopen winkelen.
Ik heb het nog zien gebouwd worden.
Dus al met al een sentimental journey.
Vrouwtje vertelt mij een deel van haar geschiedenis, jong getrouwd zoals de meeste Indische meisjes, 17 jaar, toen met kinderen in de steek gelaten door haar Indische man.
Ik dacht gelijk, ja die indo’s heb je er ook tussen lopen die blijkbaar uitgekeken zijn op hun vrouw en dan verder willen flierefluiten, hun verantwoordelijkheden ten opzichte van de kinderen negeren.
Ik heb ook van die vrienden gehad vroeger, vrouwen jagers, snel trouwen en dan weer snel scheiden vanwege hun bosan.
Sontolojo’s zijn het.
Ach, ik heb het te doen met het vrouwtje, is door het leven gepakt en teleurgesteld. Ik verzeker haar dat zij zich gelukkig moet prijzen met haar doorzettingsvermogen en dat beaamde zij ook.
Niets is meer verspilling dan te treuren om een partner die jou laat zitten. Getuigt van een zwakke persoonlijkheid.
Dacht daarbij ook aan mij eigen positie, ja, ja, als het om een ander gaat is wijs praten makkelijker dan het in dezelfde situatie te hanteren.
Ik moet weer, dus ga de bühne op en begin te spelen, het was succesvol de organisatie blijkt tevreden te zijn met onze bijdrage.
Ondertussen kijk ik naar de dansende menigte en realiseer mij tegelijkertijd dat dit wel eens de beelden zijn die in de korte nabije toekomst verleden tijd zijn.
Het zullen de vage herinneringen zijn die door mijn hoofd spoken, de schimmen die eens zo fief de pasjes doen, de passie van de jeugd en dan de vergrijsde jongeren die nog hun laatste beentjes op de dansvloer bewegen.
Weldra zullen de tonen van mijn muziek en de dansende menigte tevoorschijn komen in mijn dromen, de herinneringen en de beelden van toen.
Het zullen de schimmen zijn die ik met mijn ogen zie dansen.
De tijd van de schimmen dans.
Mijn god.. wat goed verwoord. Ik onderga dezelfde ervaring wanneer ik in gezelschap zit en naar de dansende benen kijk. pas veel later naar de gezichten of die bij de dansende benen passen. haha.. en dan die diepgang. Grandioos. Doei, ellen
Dit hoort als reactie bij dansende schimmen uiteraard! Oeps !!
THE OTHER SIDE OF THE SUN.
Het is kwart voor achten als ik in Brabant mijn werk begin als sologitarist bij een Nederlandse Rock and Roll band waar ik kort geleden bij ben gekomen.
Het is een heel andere wereld en ik had mij in eerste instantie vergist door te denken dat het allemaal zo makkelijk is.
Natuurlijk heb ik vele andere muziek gemaakt en alles heeft zijn prijs, ik heb er heel veel energie in moeten steken om mijn eigen niveau op een hoger platform te krijgen.
Ik leer nog steeds, van Nokie Edwards heb ik trucjes mogen leren om met de fingerstyle aan de gang te gaan. Nokie Edwards is de lead gitarist van The fameuze Ventures waar ik in 2002 op Europese tour mocht gaan. Het was heel leerzaam en de vrije tijd wat wij tussen de optredens door hebben, leerde hij mij The American art of soloing, met gebruik making van losse snaren in een akkoord en spelen met gebruikmaking van jouw vingers.
Het is niet zozeer de vingers die het moeten doen, maar ook de combinaties van snaren, posities en akkoorden in jouw solopartijen. Het vergt heel wat geduld en oefening en het geeft je meer inzichten in het gebruik van de gitaarhals.
Nu dus terug naar de basis, de Rock and Roll uit de 50ies en sixties.
Als je denkt dat je als Indo gitarist het wel effe doet, dan bega je een enorme blunder, want dit circuit vergt wel effe een ander manier van spelen. Techniek heeft weinig te maken met het inleven in de soort van muziek. Je kunt het afraffelen, maar het spelen zoals het eigenlijk structuur is, dat valt tegen. De rockabilly muziekstijl vergt effe een andere aanpak en solostijl.
Ik vind het een leuke uitdaging en kom dus nu ook in het Nederlandse Circuit, dus terug naar mijn begin.
Ik ben sinds 2005 in het Indische circuit terechtgekomen, voorheen speelde ik met de top 40 thema band LaReDo altijd voor grote party’s, bedrijven en thema avonden, ook veel bruiloften en partijen.
Het Indische circuit was belangstellend maar de gage die wij vroegen was altijd de reden waarom het niet doorging.
Wij waren veel te duur, maar wij konden het ons veroorloven, onze agenda was twee jaar van te voren vol geboekt en als men onze prijs niet kon betalen ging het gewoon over, de grote bedrijven betaalden heel goed en dus had je de keuze mogelijkheden.
Terugkomende op mijn huidige ervaringen.
Dat er altijd een heel groot circuit is in de Nederlandse scene voor muziek uit de jaren 50 en 60 is buiten onze Indische gemeenschap weinig bekend, althans dat denk ik maar zo. Ik weet het niet.
Als het gaat om de gages is er weinig aan de hand, men kent je, boekt je zonder meer en that’s it.
Geen gebied en geen geharrewar over te veel of te duur etc., wat ik helaas bij ons in het circuit wel tegenkom.
Geen extra voorzieningen die afgesproken moeten worden zoals eten, drinken etc., men boekt je en als je wat wil eten of drinken, het hoort er allemaal bij.
Het publiek wat komt is gemotiveerd en men wil gewoon een gezellige avond met muziek en of er nou gedanst wordt of niet, hoofd zaak is een gezellige avond. Er wordt van te voren niet gekeken of de band wel aan danspubliek kan voldoen, iets wat vaak een misvatting is bij ons in onze Indo circuit.
Organisatoren bepalen al bij voorbaat hun eigen voorkeur, ze boeken niets wat onbekend is, en dat terwijl vele bands gerenommeerde muzikanten als bandlid hebben. Dat is vaak het geval.
Onbekend is onbemind, natuurlijk ook een kern van waarheid in, maar ik denk dat je als organisator niet altijd op safe kunt spelen want, stel dat je keer op keer dezelfde bands boekt die je kent.
Het zal een keer gaan vervelen en mensen die je als gast heb die zich gaan vervelen, zijn gasten die elders gaan kijken.
Je bent ze dus kwijt. Als ondernemer/organisator moet je risico’s nemen, begin er anders niet aan. Geld verdien je nauwelijks met kumpulans etc. het kan goed lopen en dan is er ineens iets aan de hand, men is jouw avondjes beu bijvoorbeeld, dan sta je met lege handen, met een verlies dus.
Het is niet eenvoudig en vele organisatoren in ons circuit zijn angstig om het risico te nemen van de variatie.
En TOCH moet het er een keer van komen want, door de instellingen van streven naar zekerheden zal men gedoemd zijn om slecht korte tijd te genieten. Daar zijn wat oorzaken voor te benoemen.
Die kumpulans die durven risico te nemen draaien in het algemeen heel goed in ons tanende circuit.
Die overleven de vergrijzing en terugloop die nu zo algemeen is.
Voor de bands is het zaak dat ze allen een keer een kans moeten hebben want ik hoor vaak bands die heel goed zijn in de oefenruimte blijven spelen, ze hebben geen promotor en als ze zich aanbieden kijkt men liever de beroemde kat uit de boom en kiest men vaak de bands die zij al vaker hebben geboekt.
Zekerheid? Neen, denk ik, angst en initiatiefloos. Zonde van de bands die je geen kans geeft en zonde van jouw publiek die elders naar variatie gaat zoeken.
Het Hollandse Rock and Roll circuit is bijna net zo groot als de onze, die van de Indo’s, alleen moet ik stellen dat het daar anders wordt aangepakt, men durft te ondernemen en vaak is het zo dat men daar meer respons op krijgt dan bij menig Indisch evenement.
Hoe komt het?
Zal ik met mijn beperkte kennis proberen uit te leggen.
Verschil met onze gemeenschap evenementen is dat men daar allereerst de zaak financieel goed voorbereid, er is al een pot met geld, het budget, wat is te besteden voor een evenement.
Dat is zonder meer als weggelegd, en daarnaast doet meen veel aan vooronderzoek en veel aan publicaties binnen de scene, dus niet zoals bij ons met foldertjes op andermans pasars of dansavonden, men pakt een regionale krant of tijdschriften die erop betrekking hebben en man gaat gewoon publiekelijk adverteren.
De bands die in dit circuit spelen en musiceren zijn veelzijdiger in hun repertoire keuze, met de aantekening dat ze binnen de sfeer blijft van het genre.
De muziek is niet teveel gericht op een stroming maar is rechttoe recht aan conform het originele van de muzieksoort.
Waarom is het Nederlandse circuit veel succesvoller als de onze en sterft onze muziekcultuur de langzame dood?
Mijn bevinding is dat men het bij de Nederlanders anders beleeft. Een georganiseerde avond moet een gezellige avond zijn en daar wil men kunnen luisteren en genieten van de avond en de muziek, het dansen is een bijzaak.
De bands zijn veel meer identiek aan de stijl die zij spelen dan de onze die veelal een eigen stijl willen hanteren en, bovendien een veelal eenzijdig repertoire keuze hebben. In ieder geval zo dat vele band hetzelfde brengen en in feite kopieën zijn van hun goedlopende collega’s. Niet allemaal maar wel vele.
De Nederlandse bands zijn eigenzinniger en daardoor veel meer gevarieerd en bovendien hebben zij hun muziekscene en cultuur vele malen op een hoger plan kunnen tillen dan de onze, kijk naar de TV programma; s zoals The Voice of Holland, The X-faktor en ga zo maar door. Ik zie dat binnen onze gemeenschap niet gebeuren.
Voor talenten promoties voelen vele muzikanten uit ons circuit te goed, denken dat ze er al zijn en willen geen competities meer aan gaan, misschien ook angst voor afwijzing
Het circuit draait en dat moet maar zo voortkabbelen zonder enige vernieuwing en opschoning.
Het gaat in alle lauwte verloren in mijn ogen. Initiatieven van weloverwogen plannen om de zaak weer op nivo te krijgen qua inspiraties en originaliteiten verzanden door desinteresse.
Een nivo zoals bij de Nederlanders het geval is met hun talenten, zullen wij nooit meer bereiken.
Daar is een andere mentaliteit aan de gang, men is misschien minder getalenteerd en moet misschien alles eerst bestuderen, maar men komt er wel en vaak beter geschoold en beter in kennis van hun eigen kunnen en nivo.
In ons circuit vindt men het leuk om te spelen en ach, als maar geef geluid is goed en ons publiek, ach wij hebben maar te slikken wat men ons voorschotelt en als maar ken dansen deze.
Niets op tegen, ik geef iedereen gelijk, maar………….
Als je gaat praten over onze muziekcultuur en de opwaartse beweging erin, ik heb er een hard hoofd in. Andersdenkende talenten worden geweerd uit angst en kortzichtigheid.
Het moet binnen het stramien blijven van wat men denkt te kunnen behappen, angsten voor het ondernemen, spelen op zekerheden die er nooit zijn. Al heb je een maandsucces de volgende avond kan zo maar in het niets vallen, zonder enige aanwijzing want niets is zo onvoorspelbaar als de muziekscene.
Nog een bijkomstigheid, in het Nederlandse circuit boekt men je wel of niet, geen gejammer over te hoge gages, geen gejammer over drank en etensbonnen, je bent geboekt je speelt en alles hoort erbij
Men organiseert en als het verlies oplevert is dat een kwestie van pech, maar vaak komt dat niet voor. Althans niet bij die bekende evenementen die ik ken.
Hoe nu?
Wat te doen?
Moeten wij nog moeite doen?
Laten wij het zo?
Willen wij verandering?
Zijn wij echt geïnteresseerd in de waarde van onze muziek cultuur of sterft het af en is het al bijna voorbij?
Dit zijn vragen die wij onszelf als Indische gemeenschap moeten stellen, vragen die dringend een antwoord nodig hebben, als wij niet de moeite nemen, iedereen binnen onze gemeenschap of je nu wel of geen muzikant of organisator bent, zal onze eigen muziekcultuur, onze stijl muziek, verdwijnen met de vergrijzing, maar niet alleen daarom, ook door gebrek aan innovatie en variatie.
Eigen composities? Forget it, Eigen stijl en arrangementen en herkenning, minimaal aanwezig.
Hoe anders was het vroeger, ja, zeiken over vroeger.
Maar…….was dat nu juist niet HET fenomeen van muziek maken en was dat niet de aanleiding geweest voor de Nederlandse muziek scene?
Mana wij nu?
Ik heb kennis mogen maken met beide verschillende opvattingen van de muziekbelevenis en ik ben niet de enige.
Wij zijn mensen uit de tropen met een geboren talent voor muziek.
Maar nu in dit koude klimaat waar de zon weinig inspirerend is. Hoe nu verder, blijven wij in de herfst zitten of gaan wij kijken?
Ik heb de andere zijde mogen zien, de andere zijde van mijn tropenidentiteit.
Het was the other side of the sun in muziek wereld.
Ik heb een voorbeeldje dat misschien niet echt tot de verbeelding stelt, er is wel een klein voorbeeld te zien van beleving.
Albert van prehn (ICM moderator) 23 januari 2011
DE schepping en de komst van de homo sapiens.
Een mislukte poging van hogerhand?
Zoals het was bedoeld bij de schepping van onze mens zijn.
Eens was er een tijd dat buitenaardse wezens de aarde bezochten en vonden hier een rijke variatie aan levensvormen.
Zij hadden deze levensvormen waarschijnlijk ook elders in het universum, misschien wel in een andere biologische hoedanigheid.
Hun behoefte of misschien wel noodzaak was om zich hier op deze planeet te vestigen en creëerden door mutaties de mens. Een diersoort met dezelfde biologische eigen schappen van deze planeet gemengd met hun hoedanigheid van bestaan.
Zij kozen een wezen die de eigenschappen had voor de verdere ontwikkeling naar een intelligent wezen.
Het doel was om de aardse wezens zichzelf te doen ontwikkelen. Hiervoor gebruikte men een diersoort dat zich al een beetje verder had ontwikkeld dan de andere dieren namelijk de aap, of primaat.
Men (buitenaardse intelligentie)had er echter niet op gerekend dat de wezens de aardse overlevings drang, wat in de dieren door evolutie en soortbehoud aanwezig is, niet konden loslaten. Door het toedienen van meer intelligentie dacht men dat deze zelfde intelligentie, genoeg was om zich te ontplooien tot een goede vorm van planeet beheersing door een wezen.
Men overzag de kracht van de ingeboren overlevingsdrang van alle wezens op deze planeet, de aarde.
Dat was al vanaf het begin van de eerste levensvormen zo. Het begon met het zich manifesteren ten koste van andere levensvormen en de sterkste die zich ontwikkelde in een overlevings strijd was de soort die kon voortbestaan.
Zo was de er dominant en de ondergeschikten, dus het recht van de sterkste is niet verloren gegaan door de mutatie.
Het ingeboren ego dat nodig was bij de ontwikkeling van alle levens op deze planeet voor de overleving was niet voldoende ingeschat.
Er was gedacht dat ingegeven intelligentie verkregen door mutatie voldoende zou zijn om een wezen te creëren die de aarde op een vreedzame en geweldloze manier zou ontwikkelen en beheersen.
Dat was dus een foute inschatting van de buitenaardse wezens, de mens genaamd, ontwikkelde zich zelf als een niet te stuiten kracht die alleen maar op zichzelf gericht was.
Een andere verkeerde inschatting was de kringloop evolutie.
Het leven op de nieuwe planeet was gericht op afsterven en opnieuw leven.
Het vreten of gevreten worden proces begon al bij de eerste levensvormen, dood materiaal diende voor de andere levensvorm als voeding, in den beginne als passieve vorm, later ook als agressieve vorm, het daadwerkelijk doden om te eten.
Naarmate het leven zich op die manier op onze planeet tot ontwikkeling kwam begon men van buiten onze aarde zich te bemoeien met de ecologie hier op deze planeet en zette een kruising in van intelligent wezen met een aardswezen.
Een wezen dat in aanmerking kwam door de reeds aanwezig genetische elementen, Het was redelijk intelligent dat boven de andere wezens uitstak met daarbij een sociale groepsstructuur, herkenbaar aan de eigen vorm van buiten onze planeet.
In de Bijbel verhaalt men: God schiep de mens als zijn evenbeeld.
Het mislukte op een aantal fronten.
Het belangrijkste was dat niet was voorzien dat de genen van de homo sapiens nog steeds de dierlijke eigenschappen in zich meedragen en dat het bij de muteringen gewoon is doorgegeven van geslacht naar geslacht en mutatie naar mutatie.
Met andere woorden het dier zit met al zijn ego eigenschappen gewoon in de mens.
Zolang de mens deze dierlijke erfenis niet kwijt is geraakt zal deze planeet nog steeds geregeerd worden met strijd, egoïsme, territoriale driften, machtswellust, verrijking en de driften tot instandhouding van de soorten de bescherming ervan.
Eerst de oudere dierlijke territoriums drang.
De oude dierlijke territoriale driften zitten nog in de genen van de mens, wat altijd al vanaf het begin van de mutering zich kenmerkt door strijd te voeren, de strijd om het bestaan die hoe langer hoe beter verfijnd werd naarmate de mens evolueerde.
De behoefte voor een veilig territorium was niet verdwenen, een territorium dat veilig genoeg was om de soort te beschermen en om te kunnen overleven op gebied van voedselvoorziening. Met de intelligentie ontwikkeling kon de mens zijn bewapening zo doelmatig mogelijk gebruiken en de vindingen op dit gebied kon worden ingezet voor massa vernietiging en doelmatiger territoriums veroveringen.
Er ontstond de wapenindustrie.
Om bedreigingen van buitenaf te kunnen weerstaan vond de mens wapens uit, eerst wapens voor de eigen verdediging later om territoriale veroveringen.
Deze werden hoe langer hoe geavanceerder en dienden tot massale vernietiging van de tegenstander. Hoe beter de bewapening hoe meer vijanden je kunt neerleggen.
Zoals wij bij de primaten hebben gezien bedienen die zich van primitieve gemakken bij het zoeken en verwerken van voedsel, het uitvinden van hulpmiddelen. Deze eigenschap zet zich voort bij de homo sapiens en als snel creëerde deze de vindingen die het leven vergemakkelijken, eerst voor de voedselbehoeften, de fysieke inspanning en later voor andere doeleinden zoals oorlogen
Het zoeken naar voedsel doormiddel van jagen blijft gehandhaafd in de genen van de mens, ook het verzamelen van plantmateriaal, zoals de primaten het doen.
De ontwikkeling van de intelligentie, leidde uiteindelijk tot de agrarische kundigheden.
Van het een komt het ander en de ruilhandel werd gevonden.
Ruilhandel werd economie en economie werd macht.
Dat dat verdedigd moet worden is ook een dierlijke eigenschap. Oorlogen werden gevoerd om verkrijging van macht en om economische redenen ten behoud van de eigen soortinstandhouding.
De territoriale aantrekking leidt uiteindelijk ook naar vreemde gebieden en al ras werd de wereld bevolkt, net als bij de dieren gebeurd met de zelfde territoriale behoeften.
Ecologische omstandigheden leidden tot mutaties, zoals wij ook bij dieren hebben waargenomen.
De soorten in de mens werden gevarieerder, soorten die zijn ontstaan door geologische omstandigheden.
Er ontstonden dus rassen waar wij heden ten dage nog mee te maken krijgen.
De rassen gedroegen zich als soort en de soort beschermde zich zelf tegen andere soorten.
Door de eeuwen heen hebben wij vanuit de geschiedenis kunnen zien dat soorten die met de beste wapens konden strijden en verbeterde strijd strategieën overwinaars worden en de andere soorten of geheel uitroeien of als slaven konden gebruiken.
Door de territoriale overschrijdingen ontstonden ook nieuwe mutaties nieuwe rassoorten met eigenschappen van meer of mindere soorten.
Het dierlijke is altijd in de homosapiens aanwezig gebleven.
De genen die vanuit de oersoort zijn blijven bestaan zullen altijd van invloed zijn op de soort.
Zo is diep in het onbewuste door de genen veroorzaakte herinnering aan een leven voor de mutatie en is er altijd een onbewuste herinnering van een paradijs waar geen strijd om de soort instandhouding geleverd behoede te worden.
Ook het aanwezig zijn van de creators blijft in het geheugen van de genen zodat er altijd een Godsbeeld aanwezig is in de mens, wat een dier niet heeft.
De goden die onbewust werden opgeroepen waren in feite de scheppers vanuit het heelal, vandaar dat de mens het ook zoekt in het samenzijn met de Goden door naar de hemel te kijken. De hemel wordt gesymboliseerd in de lucht, daar boven.
Het godsbeeld ontstond al heel vroeg bij de mens, wat een dier nooit aan een goddelijke kracht zal toeschrijven dat doet de mens vanuit zijn herinnering aan zijn buitenaardse schepper wel.
Het is altijd de ruimte waar de mens zijn goden projecteert.
Aardse goden zijn er ook, hetgeen de herinnering is van de tijd dat de buitenaardse wezens hier op aarde vertoefden.
In feite heeft de mens tot op de dag van heden altijd de binding gezocht met zijn creator, iedere soort creëerde zijn eigen Goden.
Wij weten inmiddels dat dit heeft geleid en nog leidt tot conflicten op grote schaal, ieder denkt dat hij het bij het rechte eind heeft en de ontstane profeten prediken de enige waarheid. In feite de eigen bedenksels en waarheden die toevallig de behoeften naar een superwezen voeden.
De mens heeft anders dan zijn verwantschap, het dier, behoefte aan een religie.
Deze religie is zoals eerder gesteld een herinnering aan de tijd dat de mutatie nog niet heeft plaatsgevonden, het zogenaamde paradijs.
Als de mens het paradijs wil herontdekken is een ding om te beginnen noodzakelijk.
Productie en verdeling zonder winst doel of eigen belang. Gewoon met zijn allen produceren en verdelen zonder verdienen. Geen territoriaal of soortbesef. Ieder een gelijk. Daarbij moet bezitsdrang en het ego worden uitgebannen. De intelligentie gebruiken voor het ontwikkelen van het leven op deze aarde en de schoonheden die het leven kan brengen, de uitbanning van ziekten, het sterven en alles wat een intelligent wezen in den goede kan doen.
DAT is een paradijsformule.
Helaas was niet EVA maar een of andere verkeerde inschatting van de mutatie, de oorzaak van dat de mens zijn dierlijke primitieve aard niet had verloren. Bij de mutatie door buitenaarde intelligentie had men een verkeerde inschatting, namelijk het vreten of gevreten worden innerlijke ingebouwde ontwikkeling van de aardse populatie.
Men had een wezen zoals zij in het plan en dat moest in stappen gaan, de verkregen intelligentie moest als plan naar een ontwikkeling van het ego beheersing gaan. Echter het ging de omgekeerde kant uit, de intelligentie versterkte het ego en daarmee zijn wij gedoemd straks te verdwijnen en dan zal er een andere mutatie komen die wel kan existeren.
Het Paradijs zoals wij nog in onze herinnering hebben wat eens ver achterons was is de herinnering die in de genen zit. Namelijk die van onze scheppers uit het universum.
Er was geen intelligente aap die zich tot mens spontaan ontwikkelde.
Alles heeft een plan. Ik filosofeer verder, de duivel is het ego van de mens, later geschapen door ons in een figuur maar in feite is dat de beeltenis van de mens zelf.
Zo komt men door vage herinneringen tot een religie van goed en kwaad.
In ons is het dualisme, de juistheid en het ego. Wij hadden nooit geschapen moeten worden.
Zij die verder zijn dan wij hadden ons niet moeten muteren uit dieren, ze hadden gewoon deze planeet moeten herbevolken met hun eigen wezens.
De Bijbel verhaalt de herinneringen van het verleden, het wezen voor de mutatie en de levensvorm voor de mutatie. Het heeft vele waarheden maar is door de dierlijke ontwikkeling die in de mens is blijven bestaan verkeerd begrepen en uit de vage herinnering van wat eens was voor de mutatie, verteld en geschreven zoals de mens het kan bevatten.
Het spirituele wat de mens heeft en wat de dieren niet hebben is dat zij in hun genen de herinnering blijven meedragen aan de tijd dat onze verre voorouders vanuit elders in het heelal op deze planeet kwamen en toen hadden gedacht een wezen te scheppen met de zelfde biologische eigenschappen als die van de aardse levens, dus volledig is overeenstemming met deze planeet, die hun eigen evenbeeld zou kunnen zijn.
Een evenbeeld volledig aangepast aan de biologische omstandigheden op deze aarde.
Zij hebben geen rekening gehouden met de aardse onvolkomenheden en hebben dus een intelligente diersoort gecreëerd. Een diersoort dat zich niet meer kon aanpassen aan deze planeet en dat zich tenslotte zelf zal vernietigen.
Helaas ook een diersoort dat ook andere levensvormen die door de harmonische en ecologische natuurwetten die bij deze planeet horen, zal vernietigen. Het begin is er al. Er zal een tijd komen dat de mens als enige diersoort zal bestaan op deze aarde en het zal leiden tot het consumeren van de eigen soort bij gebrek aan andere voedingsbronnen die het voor zich zelf heeft vernietigd.
Ach, en in feite is tijd voor die buitenaardse wezens een seconde in onze beleving dus ze laten die verkeerde schepping gewoon zich zelf vernietigen. In onze tijdsbeleving zijn het eeuwen, voor hun slecht enkele seconden.
I had a dream last night...
Albert van Prehn
ICM Moderator 24 November 2010.
========================================================================================
De Afstand.
Ver, wil niet zeggen dat een afstand onoverbrugbaar is.
Iedere afstand is net zo ver als men het wil zien.
Voor de een is afstand het begrip in mijlen
De ander meet in kilometers
Weer iemand anders vertaalt afstand in verwijdering
Maar hoe ver moet een afstand worden
Als je afstand kiest voor een vlucht
Voor het afstand houden van zaken die je niet kunt accepteren
Als je afstand wilt houden bij personen
Als je afstand kiest voor het innerlijke gevoel
Afstand neemt van jouw eigen ik
Afstand kiest……omdat jij je zelf niet kunt geven
Afstand kiest om jouw liefde te tonen?
Ik koos afstand omdat ik onzeker ben
Afstand omdat ik niet weer gekwetst wil worden
Afstand omdat de ander te dicht bij mij kwam
Afstand om mijn gevoelens te verbergen
Afstand uit angsten voor de ander
Afstand om te vluchten uit onveiligheid
Afstand van personen die mij lief hebben
Afstand omdat ik het niet kon beantwoorden
Afstand door mij bewust afzijdig te houden
Afstand omdat ik niet eerlijk kon zijn
Afstand omdat ik mij schaamde
Afstand hield terwijl het helemaal niet hoefde
Afstand, terwijl er geen afstand zou moeten zijn.
De afstand kies je zelf
Afstand is een smoes
Afstand noem je als je geen zin hebt
Afstand is een goede reden maar nooit een geldigheid
Want afstand is altijd overbrugbaar
Afstand kun je verkleinen
Een korte brief verkleint een afstand
Een telefoontje laat afstanden in het niets verdwijnen
Een lief woord vol tederheid schept geen afstand meer
Eerlijkheid doet afstand verdwijnen
Afstand bestaat niet als het om dierbare contacten gaat.
Albert van Prehn (ICM Moderator) 16 januari 2011.