Column door: Anita Bunt
Beste lezers van NICC Magazine. Bij deze wil ik mij graag aan jullie voorstellen. Mijn naam is Anita Bunt (1965). Ik woon in Zutphen en werk als systeemcoach en trainer in mijn eigen bedrijf: “Anitabunt.nl Mensontwikkeling”, mijn praktijk voor persoonlijke groei en ontwikkeling. Ik ben geboren en getogen in Zutphen, heb een Nederlandse vader en mijn moeder is van de 2e generatie Indische Nederlanders. Als 3e generatie Indische Nederlanders ben ik mij gaan verdiepen in de Indische cultuur, geschiedenis en de thema’s waar de Indische Nederlands collectief mee te maken hebben.
De zoektocht naar mijn Indische achtergrond en de Indische geschiedenis heeft geresulteerd in een bezoek aan mijn moederland. In april 2011 ben ik, samen met mijn moeder, naar Indonesië gevlogen om kennis te maken met het verre geboorteland van mijn familie. Het ervaren van mijn Indische “roots”, mijn donkere wortels, laat mij iedere dag weer voelen wie ik ben en maakt het mogelijk mijn missie te leven.
Door dit te ervaren voel ik het als een soort vanzelfsprekendheid dat ik mijn verhaal met jullie deel. Het delen van mijn verhaal is een uitnodiging aan alle Indo’s van de 2e en 3e generatie verhalen en ervaringen te delen met elkaar. Het schrijven van een column is een mooie manier om daar uiting aan te geven. Ik dank Albert van Prehn die mij in contact heeft gebracht met NICC. Ik hoop jullie veel leesplezier te brengen, jullie aan te raken en in beweging te zetten.
Deze week had ik een afspraak met nieuwe collega’s die eveneens een praktijk voor persoonlijke ontwikkeling zijn gestart in Zutphen. Direct bij het handen schudden en ons aan elkaar voorstellen had ik al een klik, een lijntje met de manspersoon. Ik voelde en zag direct dat deze meneer net als ik ook een Indo was. Ik keek wat om me heen in de ruimte en ik complimenteerde mijn collega’s met hun mooie nieuwe praktijk. We spraken wat over de ruimte en toen kon ik het niet laten om te vragen; “Misschien een rare vraag om nu meteen te stellen,” zei ik, “maar klopt het dat jij ook een Indo bent?” De manspersoon keek me met grote ogen aan en begon quasi te lachen. “Ja, dat klopt,” zei hij, “vanwaar de vraag?” Ik legde hem uit dat het voor mij “een ding” is, dat ik het bijzonder vind dat ik steeds meer Indische mensen tref en nu ook echt ontmoet.
“Het ècht ontmoeten van Indo’s is voor mij nog niet zo heel erg lang een vanzelfsprekendheid”, vertelde ik verder. “Indo zijn” werd bij ons thuis niet echt gestimuleerd, wij waren vooral Hollanders en dat betekende dat wij ons ook vooral niet mochten uiten als Indo en mijn moeder (zelf Indisch!) het niet goed vond als ik te veel met Indische kinderen omging.”
Nou, we hadden direct een gespreksonderwerp en we praatten honderduit over onze ervaringen als Indokind in Nederland. Het werd een gesprek met wederzijds (her)erkenning, we voelden elkaar haarfijn aan. Er waren momenten van lachen, maar ook van verdriet en gemis. Onze Indische ouders hebben zo hun best gedaan om ons goed op te voeden hier in Nederland, naar Nederlandse normen en waarden… Maar waar bleven zij zelf? Waar bleven hun eigen normen en waarden en wat hield hen tegen om zichzelf te laten horen en te laten zien....?
Tijdens deze ontmoeting realiseerde ik mij weer hoe belangrijk het is voor ons als 2e, 3e en 4e generatie dat we ons moeten gaan realiseren, bewust worden van onze achtergrond, welke rijkdom er achter ons staat en dat het aan ons is te zorgen dat we naar de familieverhalen gaan vragen, ze vastleggen en zorgen dat de rijke Indische cultuur voort blijft bestaan, ook de generaties na ons. Ik wil hier graag een steentje aan bijdragen en hoop door het schrijven van columns mijn ervaringen in NICC Magazine jullie mee te nemen in dit grote avontuur.
Hartegroet, Anita
Antwoorden