Opzij staan van het leven.
Wat ik nu ga schrijven heeft te maken met het bericht van David Egter van Wissekerke, die mij via face book heeft benaderd. Ik heb een antwoord beloofd en zal dat in deze vorm geven. Misschien dat er meerdere lotgenoten zich zelf hierin herkennen en ook anderen zich mogelijk een voorstelling kunnen maken van de inhoud van dit relaas.
Ikzelf heb nu een beetje toegang tot mijzelf gekregen en hoe raar dat klinkt, voor diegene die mij kennen of naast mij staan, of voor anderen, het is omdat ik gelukkig therapie volg. Ik wil met deze openhartigheid ook anderen ertoe bewegen om zich te uiten.
Ik zal beginnen met mijn jeugd, een onderwerp waarover ik al vele malen een epistel heb geschreven in de leuke vorm als verhaal, nu ga ik wat dieper op mijn persoonlijke stoornis in, een stoornis die lotgenoten zullen herkennen en waar ikzelf mijn hele leven lang last van zal ondervinden.
Ik ben geboren in een kamp waar mijn moeder, tantes en grootmoeder werden geïnterneerd, zoals dat heet. De ware betekenis is dat de vrouwen gewoon aan hun lot werden overgelaten als ze maar niet vrij rond lopen. De Japanners die Indonesië in de tweede wereldoorlog hebben bezet waren niet alleen bezetters maar ook wrede kampbeulen en beheerders. Naar wat ik heb horen vertellen van mijn ouders en anderen die het zelfde lot waren beschoren heerste er een streng regiem, in die zin dat je bewust vernedert werd en je moest gehoorzamen aan de grillen en wetten van de bezetter.
Ik was de enige overlevende baby in het kamp, dankzij mij moeder, tantes en grootmoeders zorg.
Na de bevrijding kwam ik met moeder en zuster te wonen in een klein optrekje naast een huis van een Chinese eigenaar. Het optrekje was wel berekend slecht3 x 4 meter in oppervlakte en bevatte twee bedden en een soort wiegje waarin ik sliep.
Er stonden een tafeltje en twee stoelen en er was een tuin van ca 5 meter en een afgesloten ruimte waar een waterput was, waar de bedienden ban de Chinese eigenaar de was deden.
Mijn kleine jeugd had vele momenten die indruk hebben gemaakt en die ik tot nu toe nooit vergeten ben. Ik kan in details beschrijven vanaf mijn tweede jaar hoe alles er toen uitzag, hoe mijnverdere ontwikkeling ging tot nu toe.
Natuurlijk gebeurde er veel, te veel voor een kind van die leeftijd. Naast de mooie dingen waren er ook minder mooie dingen en juist die zaken zullen de basis zijn voor het verdere leven.
Ik ga niet in details treden omdat ik hier geen momenten wil benoemen, maar het leven met een PTS syndroom, zoals dat wetenschappelijk heet, zal mijn verdere persoonlijkheid, de wijze waarop ik in het leven sta, de omgang met medemensen en de problemen die erbij gepaard gaan, beïnvloeden.
Een PTS syndroom (post Traumatisch Syndroom) loopt iemand op die ernstige ervaringen in zijn leven heeft meegemaakt. Ervaringen die een stempel hebben gedrukt op de persoonlijke ontwikkeling van de persoon. Deze stempel zal deel uitmaken van hoe de persoon zich ontwikkelt naar de volwassenheid. Het zal nooit meer normaal zijn als voor het beleven van die ervaringen.
Nu mijn geval.
De bittere en vreselijke ervaringen die ik heb moeten ondergaan hebben van mij een persoon gemaakt die het beeld van mijn medemens ernstig heeft vertroebeld, misvormt als het ware en heeft mij alert gemaakt voor wat je als mens kan overkomen. Je balanceert iedere keer op de rand van vertrouwen schenken van wantrouwen, je zult niet gauw iemand tot jouw diepste binnenste toelaten, alvorens je de medemens gecheckt en ge-re-checkt hebt en dan nog durf je geen binding aan. Een binding die ieder normaal mens nodig heeft om te kunnen leven.
De bindings angst om teleurgesteld te worden, de bindingsangst omdat je onzeker bent of je innerlijke wantrouwen het vroeg of laat zal bevestigen, bevestigen dat wat je al hebt ingecalculeerd, namelijk, hoe je ervaren hebt wat een mens kan zijn en hoe die kan zijn. Het voorbeeld heb je als kind door middel van schokkende ervaringen hebt leren kennen.
Overgave en openlijkheid qua gevoelsuitingen zijn beangstigend omdat zwakte, je slachtoffer kan maken van iemand of de omgeving. Je hebt je ingesloten in een vesting en de gevoelens die je hebt van verdriet en spontaniteit zul je niet gauw tonen, je wilt en durft je niet te geven.
Je hebt meegemaakt wat er in een mens aan onmenselijkheid kan zitten en vanaf dat moment zit er in jouw onderbewust zijn een waarschuwings signaal die je al bij voorbaat afstandelijk houdt. Afstandelijk om op het ergste voorbereid te zijn.
In vele gevallen zul je deze mensen niet zo maar kunnen herkennen want het leven van alledag vergt aanpassingen, ook bij mensen zoals ikzelf. Je herkent ze doordat ze: zwijgzaam zijn, emotieloos lijken, onverschillig lijken en ook aftastend. Niet allemaal overigens, in mijn geval lijkt het alsof ik open en normaal ben. De diepe waarheid is anders en dat zal ik later beschrijven.
Die aanpassingen zijn juist de destructieve werktuigen die je het leven moeilijk maken. Als je je niet kunt aanpassen zul je geen normaal ( ) leven kunnen leiden en er zijn ook vele gevallen die maatschappelijk niet mee kunnen komen.
Gevolgen zijn: verwijdering en kluizenaars bestaan leiden, armzaling in contacten, het niet kunnen omgaan met jouw leefomgeving, mislukken maar ook, de ernstige vorm, gewelddadig, crimineel of onmenselijkheid.
Andere tragische gevolgen zijn, het niet meer zien zitten om voortdurend aan te passen en de teleurstellingen die je ondergaat zodat je vrijwillig uit het leven stapt.
Bij deze categorie behoor ik ook helaas, en dat zeg ik niet om medelijden te wekken, het is een feit. Een drang die je ertoe leidt. In jouw bovenste staan zoveel negatieve zaken opgeslagen dat je voortdurend bezig bent met het overleven, je aanpassen om je geliefden niet te verliezen, niet op te zadelen met jouw zwakte.
Jouw emoties die af en toe de vrije loop willen hebben niet te kunnen los laten en het je van binnen uitteert. De strijd die je met jezelf moet voeren om te aanvaarden dat niet alles in de medemens en samenleving negatief is, aanvaarden van het geen je in het leven van alledag tegenkomt. De wetenschap van het verleden en de beelden die je niet kunt loslaten.
Die beelden hebben jouw zijn gemaakt zoals je bent. In mijn geval heb ik altijd de neiging om voor de zwakkere op te komen, en vaak met ongenuanceerde methoden. Het is een goed willen maken van wat ik toen ervoer en er niets anders aan kon doen dan het te aanvaarden. Ik kon ook niet anders, de machten die verantwoordelijk waren voor de gebeurtenissen waren volwassen.
Die volwassenen zijn het negatieve voorbeeld geweest voor een normale ontwikkeling van jouw persoontje die in den beginne en nog steeds, ontvankelijk, spontaan en zoals vele kinderen van die leeftijd, ervaringen moeten op doen naar de volwassenheid. Een dramatische schokkende ervaring in deze fase van het leven zal je altijd de verkeerde weg naar volwassenheid leiden. Het beeld van de volwassen wereld is een die alleen maar angsten oproept en onzekerheid.
Je kunt niet anticiperen op spontaniteit bij anderen en wat anderen van jou andersom verwachten. De teleurstelling die je hebt in jezelf als je bewust bent van jezelf dat de muur die je opgebouwd hebt een dusdanige vesting is geworden waaruit je niet meer kunt ontsnappen, al zou je zo graag willen en waar je keer op keer en poging voor waagt.
De invloed die een PTS heeft op jouw leefomgeving maakt dat je naast jouw lichaam leeft, je bestuurt het met een remote controle die je afzijdig van jouw lichaam in de hand houdt en die jouw fysieke IK die als model moet doen staan naar de buitenwereld toe bestuurt.
Bij mij heeft het als gevolg gehad dat ik mij niet emotioneel kan geven, mijn partner ziet mij als een afstandelijk iemand zonder gevoel van liefde, mijn kinderen heb ik niet kunnen opvoeden met een emotionele band die ouder en kind van nature hebben, ik voedde ze op met een vervormd beeld van de maatschappij, probeerde ze sterke te maken om deze te kunnen weerstaan zodat Pa alleen maar een zede prediker is en negatief en zeer kritisch als persoon is.
Gevolg is het uiteen groeien van de partners en het uiteenvallen van het gezin waar je zo veel liefde voor hebt. En noch probeerde je van alles om het bij elkaar te houden en ten slotte moet je het loslaten want de emotionele schade die je hebt veroorzaakt kun je niet meer terugdraaien.
De moeilijkheid om de warme spontaniteit te beleven heb ik proberen te compenseren met alle kracht die ik had om sociaal een goede positie te verwerven zodat ik het met geld kon goedmaken.
Een poging die deels is gelukt qua inkomsten maar psychisch volledig mislukt is omdat je op hoger niveau juist de hardheid en onmenselijkheden tegen komt die je al als verwachting in jezelf hebt opgeslagen en die hier op niveau zich aan jou ontplooit, puur omdat juist op dit niveau mensen zichzelf willen waarmaken, zichzelf naar een hoger niveau willen opwerken, waar ook het nemen van onmenselijke besluiten toe behoort. Besluiten die anderen ondergeschikt zijn voor hun maatschappelijk welzijn weleens negatief kunnen zijn.
En juist hier conflicteert het bewustzijn tussen je positie en de drang om zwakkeren te beschermen. Het neemt je iedere keer weer terug aan dat wat je hebt gezien toen.
Men zegt zo gemakkelijk, laat het los, het verleden kun je niet meer veranderen, een waarheid die slaat als een klok.
Ik wil het zo graag, ben met mezelf in een worsteling gekomen om het geen toegang meer te verlenen, echter de persoon die ik ben kan ik niet meer zo gauw veranderen. De persoon die ik ben geworden is niet de persoon die ik eigenlijk ben en daarom ben ik constant met mezelf in conflict maar het ergste zijn de schuldgevoelen die ik heb van mijn onmacht om de zaken toen anders te doen, de onmacht als ik zelf denk, schade bracht bij personen die ik liefhad maar niet met mijn probleem konden leven, niet konden begrijpen en niet wilden begrijpen.
Ik kan het ook niet verwachten, het is moeilijk om met een persoon te leven zoals ikzelf.
Ik heb geluk gehad dat er mensen zijn die mij dierbaar zijn, die mij hebben kunnen en willen accepteren zoals ik ben, al is dat soms weleens dat zij mij weer tot mijn positieven moeten brengen.
Het zit in me en het leeft in mij, ik wil het zo graag kwijt maar dat lijkt een onmogelijke zaak. Ik zal ermee moeten leven. Niet voor mijzelf alleen maar ook voor mijn omgeving.
Ik zal u vertellen beste lezer dezes, in mijn brein en lichaam voel ik geen geluk, al heb ik alle geluk van de wereld, ik ben opnieuw in het leven gestapt met een partner die, mede doordat zij in de medische wereld werkzaam is, oog heeft voor mijn probleem en het ook kan bevatten, mij liefde vol begeleidt.
Ik heb zorg nodig, eigenlijk intensieve zorg omdat ik van mijzelf niet kan doen wat voor mijn welzijn nodig is, zoals op tijd eten en drinken (ik voel die behoefte niet meer) en het opvangen als ik de vervelende nachtmerries heb die onverwacht komen en jouw dag verpesten. Ook dat ik op tijd mijn medicijnen inneem. Een lastige taak vind ikzelf. Met andere woorden, ik heb zorg nodig.
Ik heb vele goede vrienden en heb bepaalde talenten waar anderen jaloers op zijn.
Ik kan mij bijna alles veroorloven, maar het ene wat in mij zit, mijn verdriet en die aan het verleden is gekluisterd, lijkt een onoverwinnelijke hinderpaal.
In mijn dagelijkse leven probeer ik zoveel mogelijk te genieten, maar de mens die ik ben is die van terughoudendheid, niet in de belangstelling willen staan in het openbaar, liever niet in een massa wil vertoeven, gesloten in spontaniteitgevoelsuitingen en ook uitingen van tederheid en warmte ( terwijl ik bruis van tederheid en warmte en er heel erg veel behoefte aan heb ), zullen mij niet de mens kunnen laten zijn die ik eigenlijk van binnen ben.
Al die factoren tesamen, en de mislukkingen uit het recente verleden zijn te verwijzen naar het verleden, het verleden wat ik niet kan loslaten, het verleden waarin ik nog steeds leef. Het verleden en tevens de heimwee naar het land waar ik geboren ben en als kind teveel heb moeten achterlaten door gedwongen omstandigheden. Ook daar waren mij dierbaren waarvan ik nimmer afscheid had kunnen nemen.
Het verleden wat de mens doet zijn die ik nu ogenschijnlijk ben, en die ik zelf niet kan en wil accepteren.
De therapie die ik gelukkig krijg helpt mij op de goede weg, de klik en vriendschappelijke verhouding met de therapeut heft bepaalde grenzen op. Het helpt mij op weg en helpt mij te proberen om het zijn zoals ik ben te aanvaarden en mij te schikken in het lot. Bovendien om ermee om te gaan zodat ik voor mijzelf en anderen sociaal uit de voeten kan.
Het is een lange weg, maar ik blijf positief.
Ik kan het een ieder aan bevelen die met het zelfde zit als ik.
Ik voel mij opzij staan van het leven.
Albert van Prehn (ICM Moderator)23 mei 2012.
Antwoorden