Belevenissen van een ICM Moderator
Je begint met opstaan, het is zaterdagmorgen en ik moet om 16.30 klaar zijn voor het vertrek naar Marcheren een dorpje nabij Lith bij den Bosch in de buurt. Daar ga ik spleen met mijn Rock and Roll Band, Rocking Johnny and the good fellows.
Natuurlijk hoor ik erbij als GOOD FELLOW al zullen enkelen die dit lezen mij dat niet altijd noemen gezien mijn uitermate vervelende en kritische epistels. Het zij zo, iemand moet toch kritisch zijn, nietwaar? Hoe is de wereld aan verbeteringen gekomen?
Juist door mensen die kritisch zijn. Waren die er niet geweest dan waren wij nog kannibalen en liepen wij nog rond met stokken en pijl en boog. Onze critici hebben het denken in werken gezet.
Enfin je gaat naar het optreden toe, hartstikke leuk, de band speelt goed, je hebt schik, jouw publiek is blij, kortom iedereen blij, wat wil je nog meer als muzikant?
Maar ja, echter rock and roll spelen is uitermate vermoeiend, het zijn wel drie of iets meer akkoorden,het tempo is vaak enerverend en je moet echt jezelf geven op de bühne anders kon je niet over, denk maar eens aan Presley die zou best afgepeigerd zijn na afloop van zijn shows, of neem andere rockers.
Het is in ieder geval heftiger als dat ik in een all round band speel met wisselende tempo’s.
Ja en dan stop je eindelijk de avond is geslaagd, je gaat afbreken en opruimen en al gauw kom je op 3 uur in de morgen thuis aan, daar weer jouw spullen uit de auto halen en voor je het weet lig je er, als je snel bent, om 4 uur in bed. Nu de slaap nog vatten, dat lukt niet al te gauw, in jouw hooft dreunt de muziek nog na, je ziet nog de beelden van jouw publiek en voor je het weet slaap je pas om 5 uur.
En dan? Niks en dan je weet dat je de volgende morgen om 8.30 op moet om in Duiven te gaan spelen, voor een kumpulan met de naam INI DIA, wat betekent, Kijk nu eens. Je moet er om 11 uur zijn dus, weeeeeer inladen en voor je op weg bent is het inmiddels 9.30 uur.
Dit keer speel ik in de semi all round band CHARD, een vrienden band, samengesteld uit ervaren muzikanten die wel van wanten weten op muzikaal gebied. Het is een kumpulan dus het repertoire wordt erop aan gepast.
Weer opbouwen dus, je denkt, ach ik ben jong en ik kan de hele wereld aan.
Met ons samen in het programma van de organisator staan de country band MRP en Riem de Wolf vermeldt.
Wat MRP betreft, het is de band waarin mijn vriend speelde Simon Tituley, een man die ik al vanuit mijn jeugdjaren ken, een school vriendje van mijn broertje die ook, net als Simon, overleden is.
Simon ging vorig jaar onverwachts heen, jammer een gedreven muzikant, niet altijd begrepen en soms zwaar bekritiseerd, maar wel een muzikant die van goede structuren houdt.
De band MRP heeft bij mij een goede indruk gemaakt, wetende dat zij zich volledig hebben gespecialiseerd op de country muziek, geef ik mijn naamgenoot en collega Albert een pluimpje.
Als je dan toch ergens voor kiest, doe het dan goed en gedreven. Dat is bij MRP het geval. Je kunt misschien niet alle nummers mooi vinden, daar is persoonlijke voorkeur voor nodig, maar de muziek i af, tot in de details uitgeplozen en met een geweldige professionaliteit voor bereid.
Ik ben trots op mijn naamgenoot, tenminste een Indische jongen die durft anders te zijn, die durft zichzelf te zijn, die….zich begeeft op een breder vlak en daardoor ook internationaal gezien en gehoord wordt.
Kijk, DAT bedoel ik nou met vernieuwingen binnen onze indomuziekcultuur, jezelf zijn, in iets vastbijten, je niet laten voorschrijven door organisatoren om een Juke box te zijn. Karakter tonen en jouw band iets speciaals laten zijn.
Hij heeft zich duidelijk op de country georiënteerd, zijn spel is dan ook herkenbaar en daar heeft hij zich ook in vastgebeten, klinkt country, professioneel a la de Amerikaanse broeders.
Dit is een mooi voorbeeld voor hoe wij in ons muziek cultuurtje ons moeten ontwikkelen, neem de guts en de moeite om je zelf te ontwikkelen of specialiseren, als je voor algemeen kiest zorg dat jouw band professioneel overkomt.
Dat is bijna niet mogelijk in ons circuit, er zijn een aantal groepen die dat voor elkaar krijgen en de dansavonden verzorgen, maar eigenlijk, en dat herhaal ik weer, vallen ze in het niet door teveel algemeenheid.
Ik persoonlijk heb mij altijd een specialisme gewenst maar helaas heeft men binnen onze gelederen er:
A; het geduld niet voor en de mentaliteit niet om door te zetten.
B: het commerciële (verdienen) staat voorop, zonder zich te vergewissen dat als je wilt verdienen en grote optredens wilt, je er voor moet INVESTEREN, d.w.z. een poos intensief oefenen, details uitwerken in jouw arrangementen, discipline, kritische kijk op jezelf hebben, en niet als maar geef geluid, die geld komt binnen mentaliteit.
C: Er zijn weinig gelijkgestemden binnen onze muziekgemeenschap, zoals ook bij verenigingen of daar waar bestuur vereist wordt, is ook binnen de muziek cultuur vaak geen echt bestuur mogelijk, iedereen weet het beter, als je niet toegeeft lopen ze weg, of ze beginnen een andere band die minder moeilijk doet.
Jammer maar het zijn helaas de feiten.
Enfin, wat deze jongen betreft, die denkt dat hij onverwoestbaar is en dat de jaren tot 20 voor altijd in geest en lijf aanwezig blijven.
Naarmate de middag vordert, daarbij meegerekend het warme en benauwde weer van deze 5e juni 2011, gaan de vermoeidheid effecten een rol eisen, dusdanig dat je je niet 100 % moet inzetten om het bij te benen maar 400 en bij de laatste set wel op 500%.
Het gaat meespelen, de jaartjes en die lachen in vuistje als je bij het laatste nummer leeg bent van inspiratie maar wel nat bent van transpiratie. Als gitarist laat je dan een steekje vallen, en dat merk je dan zelf als muzikant en je vloekt tegen je zelf binnen in je, je wordt kwaad uit de geest die in de fles van jouw lichaam huist, kom op joh, het laatste stootje, maar die geest, adoeh mek, hij lacht mij uit en hij denkt bij zich zelf, ga jij maar door, ik rust nu uit.
Dat heb je nu met die wat ( ) oudere geesten, ze worden veel mondiger, je kunt ze niet meer zo commanderen zoals vroeger, toen ik 20 was. Toen had die geest niks in te brengen ik deed wat ik wou. Nu heeft hij ook nog een wapen, en dat is dat hij mijn lichaam beheerst, dat heet vermoeidheid.
Sontolojo die geest mek, als ken ik geef hem op zijn donder. Maar dan gaat hij staken en dan ben ik verder van geest.
Je moet als je ouder wordt jouw eigen geest almaar beloftes maken, als je meewerkt krijg je meer loon.
Bij mij ik beloof veel, maar als hij meer loon vraagt, adoeh……dan komt de echte Indo in mij naar boven, niet so jij mek, hoe deze meer loon en ik ben al zo arm, weet je wat? volghende keer maar geest, je weet toch, vrienden prijsje deze. Jij matst mij en ik (giechel giechel) mats jou later wel, sudah beres deze.
Je weet, echte Indo, jam karet als het erop (beres) aan komt.
Ik zag ook veel bekenden, ferry Schwab, Wouter Nijland, John van Hese en Raldy met zijn filmploeg (Vrouw).
Die zie ik altijd achter de man aansjokken met de filmapparatuur, petje af voor haar.
Een enerverende middag gevolgd op een enerverende avond, muziek maken is leuk, maar vaak denk ik, waar ben ik mee bezig?
Ik kan het niet laten, ik kan de roep niet weerstaan, muziek maken is iedere keer weer alsof er een bloedmooie vrouw in natuurlijk kostuum je staat uit te nodigen voor een vrijpartij.
Nou ik weet niet of het alleen aan deze muzikant ligt, maar daar kan ik geen NEEEEEEE op zeggen.
Ik heb beide keren heerlijk gespeeld en dat neemt niemand mij meer af.
Zo dit is een weekeinde, ik liet u mee genieten van de belevenissen van een ICM moderator.
Albert van prehn D-DAY 6 juni 20011.
Antwoorden