Alle leden kunnen reageren op "Stille Kracht & Hutspot" van Maret Celis - de Raad. - Forum 2.0 - ICM - abonnement 8 euro per maand periode 2024

***************************************************************************************************** Stille Kracht en Hutspot door Maret Celis - de Raad

Hallo Allemaal.! Op advies van een lieve indische plaatsgenote die al langer actief is op dit forum, publiceer ik nu in een blog mijn essay: Stille Kracht én Hutspot. Deze heb ik als gemeenteraadslid voor de PvdA in Sittard-Geleen, geschreven voor Forum, Nationaal Instituut voor Multiculturele vraagstukken. Forum heeft gemeenteraadsleden namelijk gevraagd essays te schrijven over inburgering en integratie. Wanneer zij mijn essay kunnen waarderen zal deze overal gepubliceerd worden maar zal vooral ook een andere kant van integratie en inburgering bespreekbaar worden. Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties. “Stille Kracht” én Hutspot! "Het kind ontleent feitelijke ervaringen aan het leven maar de sleutel waarmee het zich deze ervaringen verklaart, ontleent het aan het leven van de ouders." Dirk Coster Nederlands schrijver (1887-1956) “Nieuwe Nederlanders willen loyaal zijn naar hun nieuwe Vaderland. Wanneer zij ook loyaal mogen zijn naar hun Moederland zal dit het integratieproces vergemakkelijken.” door Maret Celis-de Raad Van “Stille Kracht” naar hutspot Als 1-jarige peuter heb ik in de vorige eeuw, samen met mijn ouders en ca. 350.000 andere Indische-Nederlanders, de overtocht gemaakt vanuit de republiek Indonesië naar Nederland. Ik groeide op in Limburg met aan de ene kant carnaval, hutspot en een kachel die gestookt werd op eierkolen en aan de andere kant de spannende verhalen over de “Stille kracht”, het besef dat familie erg belangrijk is en de heerlijk geurende maaltijden die mijn mamma bereidde. Mijn vader was er trots op mee te mogen werken aan de installatie van aardgasvoorzieningen voor de Nederlandse burgers. Mijn moeder miste de zon, het personeel en alle luxe en comfort waar ze in haar geboorteland mee omringd was. Het verhaal dat ze huilend voor het eerst de wc moest poetsen, terwijl dat voorheen altijd voor haar werd gedaan, is legendarisch in onze familie. Na de basisschool ging ik naar het middelbaar onderwijs. In mijn vriendenkring bevonden zich geen Indische mensen. Ik werd wel lid van een carnavalsvereniging en van een politieke partij, stond op de barricaden voor “Baas in eigen buik” en sprak al gauw het lokale dialect dat ik goed kon gebruiken in mijn werk destijds als bijstandsmaatschappelijk werker. Een kwestie van loyaliteit? Ik voelde me op en top een Nederlandse meid. Trouwde met een “Limburgse jong” en kreeg 2 kinderen. Alhoewel niemand uit mijn familie ooit sprak over “teruggaan naar Indonesië”en ik er van overtuigd was weinig op te hebben met die Indische cultuur, werd ik vanaf mijn 30e levensjaar gegrepen door een hevig verlangen naar mijn land van herkomst. Niemand kon me dan ook weerhouden van een bezoek aan mijn geboorteland. Samen met mijn moeder en mijn gezin ben ik in 1992 voor een vakantie naar Indonesië gegaan. Ondanks de voorbereidingen voor de reis en de lange vlucht had ik geen enkel idee van wat er in Indonesië met me zou gebeuren. De aankomst in Jakarta was als een gewone eerste vakantiedag. In Yogyakarta ontmoetten we een eenvoudige becakman (bestuurder van fietstaxi) en dat was voor mij het moment waarop alles veranderde. Van een Nederlandse meid transformeerde ik naar een Indisch meisje dat zelfs de typische tred had van een inlander. Er was zoveel herkenning: geuren, smaken, kleuren en beelden die ergens in mijn onderbewustzijn opgeslagen waren, waardoor ik volledig opging in mijn natuurlijke omgeving en daarin ook erkend werd door de Indonesische mensen die ik tegenkwam. Hoe was het mogelijk dat dit gebeurde? Ik was toch gewoon een Nederlandse…Moest ik nu concluderen dat ik helemaal niet geïntegreerd was in Nederland of was er ruimte voor iets anders? Inburgeren MOET! In augustus van 2009 schrijft Minister Van der Laan aan de Kamer: “Landelijk luiden de noodklokken rondom de resultaten van de inburgering. Volgens de laatste cijfers zijn in veel gemeenten nog te weinig inburgeringscursussen opgestart. 13 van de 52 grotere gemeenten, waaronder de gemeente Sittard-Geleen, doen het wel goed.” Sittard-Geleen richt zich op inwoners mét en zónder inburgeringsplicht en heeft sedert 01 januari 2007 (start Wet Inburgering) bijna alle inwoners die zouden moeten inburgeren, een inburgeringscursus aangeboden. Leidt het volgen van een inburgeringscursus automatisch tot integratie en hebben al die nieuwe Nederlanders die met het ene been in de cultuur van het geboorteland staan en met het andere been in de Nederlandse klei vastzitten dan ook geen recht mee op heimwee naar hun vaderland? Zou integratie in het nieuwe Vaderland bevorderd kunnen worden wanneer er ruimte is voor loyaliteit naar het oude Moederland? In 2001 concludeert het Nederlands Centrum Buitenland:”Allochtonen voelen zich steeds meer thuis in Nederland. Niettemin hechten zij veel waarde aan het behoud van hun culturele identiteit. Maar juist dit streven wordt door autochtone Nederlanders meestal niet gesteund.” Uit het onderzoek onder Turken, Marokkanen, Surinamers, Antillianen, Afrikaanse en Aziatische migranten en autochtone Nederlanders blijkt dat Nederlanders namelijk een vertekend beeld hebben van culturele opvattingen van allochtonen en weinig oog voor de grote diversiteit onder allochtonen. In 2009 meldt NCRV-Netwerk echter:“Ruim een op de drie Turkse en Marokkaanse moslims wil weg uit Nederland.” Dit naar aanleiding van het onderzoek verricht door Motivaction waaruit blijkt dat meer dan de helft van de Nieuwe Nederlanders overweegt om uit Nederland te vertrekken alhoewel driekwart zich nog steeds hier thuis voelt. Mensen voelen zich hier minder thuis dan in het verleden en hebben het gevoel dat ze negatiever worden beoordeeld door de autochtone bevolking. De Rotterdamse wethouder Karakus zegt in de Volkskrant dat jonge Moslims weg willen uit Nederland. “Mijn kinderen snappen er niets meer van. Je kunt ze niet verwijten dat ze de Nederlandse taal niet spreken, dat ze de gewoonten en de cultuur niet begrijpen, dat ze niet goed opgeleid zijn. En je kunt ze al helemaal niet verwijten dat ze zich niet gedragen. Toch hebben ook zij het gevoel dat ze nog steeds niet geaccepteerd worden. Ook zij vragen zich af of ze in dit land nog wel een toekomst hebben. Als mensen bang worden, vallen ze terug op hun eigen groep. Ze zijn dan ontvankelijker voor de boodschap dat ze zekerheid moeten zoeken bij de tradities van hun voorouders, bij hun geloof. Als je voelt dat je niet langer wordt gewaardeerd door Nederland, dat je nooit helemaal vertrouwd wordt, hoe hard je ook je best doet, dan doet dat iets met je. Zo ontstaan twee groter wordende groepen die zich beiden niet meer thuis voelen in hun eigen stad, die bang zijn voor wat de toekomst zal brengen en die niet meer met elkaar verder willen.” Een Moeder- én een Vaderland? "Ge kunt de vriend van uw vader worden, van moeder blijft ge steeds het kind." Dr. Eliza Laurillard Nederlands dichter (1830-1908) Integreren lijkt verheven tot norm. Zonder te integreren zoals de samenleving dat vereist is het voor inburgeraars onmogelijk een “goed Nederlander” te zijn. Maar is integreren mogelijk wanneer er loyaliteit geëist wordt door het nieuwe Vaderland terwijl geen ruimte wordt gelaten om loyaal te zijn naar het geboorteland, het land van de (voor)ouders, het Moederland? De reis naar de Gordel van Smaragd maakte in ieder geval op mij een diepe indruk. Door het hele feest van (h)erkenning kon ik niet anders dan loyaal zijn aan mijn geboorteland, het Moederland, ef ook mijn sterke verbondenheid en loyaliteit aan het land waar ik ben opgegroeid, mijn Vaderland. Ik kan daarom dan ook concluderen dat ik een kind ben met twee “Ouderlanden”. De wens en behoefte om loyaal te willen zijn aan beide “Ouderlanden” is ook gemeengoed in de hulpverlening. Als maatschappelijk werker was mij bekend dat loyaliteit van een kind naar beide ouders, ook wanneer het een “gebroken” gezin betreft, van levensbelang is voor een kind. Zelfs wanneer een kind pleeg- of adoptiefouders heeft, is het een gegeven dat het kind loyaal wil zijn naar de afwezige biologische ouders. In 2007 overleed de bekende psychiater Ivan Boszormenyi-Nagy, grondlegger van de contextuele therapie. De boodschap van Nagy: “Kinderen zijn altijd loyaal aan ouders, hoe slecht ze ook zijn behandeld. Ze zullen zich later eerder ‘wreken’ op hun kinderen dan op hun ouders. Loyaliteit van kinderen aan hun ouders, houdt een leven lang stand. Ook al zijn kinderen verwaarloosd, miskend of zelfs misbruikt. Je ouders zijn de mensen aan wie jij je leven te danken hebt.’’ Nagy introduceerde ook het begrip loyaliteit als onderdeel van zijn contextuele therapie. Kern daarvan is dat een mens niet op zichzelf staat, maar deel uitmaakt van een context van generaties. Succesvol integreren Om inburgering en integratie tot een succes te maken dient het begrip loyaliteit “in te burgeren” in de integratie. Nieuwe Nederlanders willen loyaal zijn naar hun nieuwe Vaderland en moeten loyaal mogen zijn naar hun Moederland om succesvol in te burgeren. Wordt de noodzaak tot loyaliteit echter ontkend dan kan dit leiden tot grote problemen. We kennen allemaal voorbeelden van mensen met een dubbele culturele achtergrond die loyaal willen zijn aan hun beide “Ouderlanden” maar bij wie het op enig moment mis gaat. In dit kader zou het goed zijn te onderzoeken of de Amerikaans islamitische officier én psychiater Nidal Malik Hasan, die op 9 november j.l. kort voor zijn uitzending naar Irak in de legerbasis Fort Hood in Texas dertien mensen dood schoot, loyaal heeft mogen zijn aan zijn “Ouderlanden”:Irak en de USA. Nagy benadrukte al het belang van familie over generaties: de band tussen ouders en kinderen is onverbrekelijk. Onderzoek laat zien dat als dit geen ruimte krijgt zich dat vroeg of laat uit in destructief, ontwrichtend gedrag. Dit contextueel denken dient een plek te krijgen in de aanpak en uitvoering van integratietrajecten zodat ruimte ontstaat om tegemoet te kunnen komen aan de behoefte bij Nieuwe Nederlanders, loyaal te mogen zijn aan Moeder- én Vaderland. Samenvatting. Integratie is een extern maar ook een intrinsiek proces. Het is noodzakelijk voor het individu de ruimte te krijgen beide “Ouderlanden” te erkennen. Alleen door loyaal te mogen zijn aan “Moeder- en Vaderland” en als individu te worden gezien in de totale context van zijn of haar verleden, is succesvol integreren mogelijk. Als Nederlands-Indisch meisje geef ik dan ook mijn trots zijn op én loyaliteit naar mijn beide “Ouderlanden” graag door aan volgende generaties. Maret Celis-de Raad te Sittard-Geleen in Zuid-Limburg. Woensdag 13 januari 2010. ******************************************** Inhoud Van “Stille Kracht”naar hutspot Blz. 2 Een kwestie van loyaliteit Blz. 3 Inburgeren MOET! Blz. 4 Een Moeder- én een Vaderland Blz. 5 Succesvol integreren Blz. 6 Samenvatting Blz. 7 Bronnen: Wikipedia De Volkskrant 2008 Netwerk 2009 NCB 2001 CBS 2007 Literatuur: Boszormenyi-Nagy I.: Grondbeginselen van de contextuele benadering, De Toorts, 2000. Ivan Boszormenyi-Nagy, Van onzichtbare naar bevrijdende loyaliteit. Acco, 2008

Antwoorden

ICM redactie januari 13, 2010 at 7:44pm

Bravo,...heel goed geschreven.!

Ik vind dat alle bewoners in Nederland ongeacht waar zij vandaan komen rekening moeten houden aan de normen en waarden van de Nederlandse samenleving en ook de Nederlandse gewoonten en cultuur moeten respecteren.

Ik denk niet dat een groep Katholieken zo maar toestemming krijgen om een kathedraal of een bescheiden kleine kerk in Arabië, Irak, Iran, Marokko, Palestina, Turkije etcetera te gaan bouwen.

Indo's = Indisch-Nederlanders zijn Nederlanders
die velen in het voormalige Nederlandse kolonie Nederlands-Indië geboren zijn.
Deze groep mensen kan je nooit en ten nimmer gelijkstellen met andere bewoners in Nederland die uit buiten Nederland kwamen.
Indo's, Indiëgangers, Indisch-Nederlanders hebben meestal eigen gewonten en eigen cultuur,
maar ze zijn Nederlanders en hebben één nationaliteit, namelijk de "Nederlandse Nationaliteit"
en hebben één paspoort, namelijk het "Nederlands Paspoort"

Ik heb meermalen aan Indonesia rondreizend meegedaan, onder anderean de "S.S.J.B.L."
= "Singapore, Sumatra, Java, Bali en Lombok"

Met de communicatie met de plaatselijke bevolking heb ik geen probleem,
ook niet in Singapore,
omdat in Singapore kan ik met de Bahasa Indonesia doen, omdat in Malaysia en Singapore spreken de plaatselijke bevolking Malaysia(Maleis) bijna net als de Bahasa Indonesia.(dus net als de Belgen en Nederlanders als zij met elkaar in het Nederlands praten)

In Indonesia heb ik ook geen probleem om met de mensen daar gezellig ngobrol(kletsen),
want ik spreek, lees en schrijf de Bahasa Indonesia.
Zij vinden dat mijn Bahasa Indonesia goed is,....
maar toch ben ik voor de mensen in Indonesia een "Belanda" (= Hollander) uit Holland.
Terug van Indonesia vakantie
weer in Nederland aangekomen ben ik voor menige bewoners van Nederland een "Indonesiër"
Deze menige bewoners van Nederland kunnen niets aan doen, omdat zij nooit op school geleerd hebben
over de Nederlandse kolonie "Nederlands-Indië"
en over het bestaan van de Indo's, Indiëgangers, Indisch Nederlanders

Ook hebben deze menige bewoners van Nederland hierover, nooit op de radio gehoord of op de TV gezien of in de kranten gelezen.

Het wordt dus tijd dat de Nederlandse regering alle scholen verplichten met lessen over het bestaan van Nederlands-Indië, Indo's Indiëgangers, Indisch-Nederlanders, het wordt ook tijd dat de Nederlandse regering ervoor zorgen dat deze informatie op de radio, TV, dagbladen etcetera komen.

De Indisch-Nederlanders in heel Nederland zijn geen Indonesiers, maar gewoon Nederlanders.

Ten slotte.
Maret Celis-de Raad

Namens alle leden, redactie, webmasters & moderator team
van de:
http://ICMentartainment.ningcom
http://VVGVwebsite.ning.com
http://IndoForum.ning.com
https://ICMonline.ning.com/
http://ICMforum.ning.com

bedankt voor het uitgebreid schrijven,
hopelijk komen nog meer van dergelijke schrijven niet alléén hier
maar ook op de andere boven genoemde sites.

Dinsdag, 12 januari 2010,
Ben Vink.
***********

P.S.
Wonen veel Indisch-Nederlanders in Sittard-Geleen.????

Dit antwoord is verwijderd.