Zullen wij er maar mee kappen?
U hebt ongetwijfeld naar de X-factor zitten kijken en misschien is het u opgevallen hoe de muziek scene in ons land zich heeft ontwikkeld.
Wat een talenten en dan te bedenken dat toen wij hier in dit land kwamen, men weinig tot niets had met moderne muziek. Andy Tielman de indonesian man zoals George Harrison van The Beatles hem bewonderend noemde. Dat waren tijden voor ons. De muziek had flair, inspiratie en durf. Volgens mij componeerde hij zelf ook zijn nummers.
Na Andy, The Javalins, The Crazy Rockers en nog wat van onze inspirators verdwenen onze helden alsof er een vlam werd gedoofd. PUFF-aus zoals de Duitsers het zeggen. De helden werden oud, maar niet alleen dat, men kreeg ook teveel wisselingen, ruzies die goede formaties uiteen sloegen, natuurlijk ook weer de Indo aard, van betweterigheid, wedijver, statusdrift en jouw concurrent proberen uit te schakelen door de muzikanten er weg te halen en te lokken om bij jouw groep te laten spelen. Vertel mij wat, hoe vaak heb ik dat in die tijd meegemaakt.
Ook heb ik dat van bevriende oud muzikanten gehoord, de verhalen die zij mij vertelden hieromtrent maakt je niet vrolijk. Hoe help je jezelf en jouw muziek om zeep? Gevolg is een vastgeroeste muziekscene die zich niet verder kon ontwikkelen. De inspirators, de talenten, de leiders werden gewoon jukebox muzikanten en van het uniek van weleer was niets meer van over.
Andy Tielman en zijn Tielman broeders was een eenheid waar je niet omheen kon, wat Andy had was zijn charisma, zijn talent en zijn inzicht van hoe je het publiek iets kon bieden, iets geven waar ze jaren later nog over praten.
Toen de groep uiteenviel, helaas komt dat heel veel voor bij Indo groepen, waarschijnlijk kan men het succes niet bevatten of men kan de status niet aan, was er verder weinig nieuws meer.
Andy heb ik in Duitsland nog met andere muzikanten zien spelen, het was goed, de man kon als bandleider een groep op nivo brengen, maar het was toch niet meer The Tielman Brothers.
De spirit was er wel maar niet zoals de originele groep. Andy zelf bleef een fenomeen, zelfs in zijn nadagen is hij een verschijning, helaas, en dat is jammer, waren zijn begeleidingsgroepen niet meer in staat om de man de juiste ondersteuning te verlenen. Ik heb ook heel veel gezien dat men gewoon jaloers was, men spotte gemakshalve en in de wandelgangen hoor ik, hij moet er maar mee ophouden.
Natuurlijk is het aantal jaren gaan spelen, maar met een goede groep die dezelfde discipline kon opbrengen zoals het eigenlijk hoort als je een artiest begeleid, kon hij in mijn optie nog heel goed blijven staan.
DE X-factor geeft aan dat men in ons land giga talenten heeft en het is prachtig om te zien dat er zoveel jong spul zich zo kan manifesteren met een kwaliteit van jewelste. Prachtig toch?
En dan neem ik even ook een kijkje in de Hollandse bands keuken. Je kunt zeggen ik hou niet van die muziek, maar het is wel erg goed in elkaar gezet. Men treedt op met structuur, de taken en de rollen zijn exact uitgemeten, de puntjes zijn op de IE gezet, geen geouwehoer van rotzooien en alsmaar ik doe wel wat, neen, je krijgt waar voor jouw geld.
Ik kreeg onlangs een stelletje fragmenten van optredens via mijn E-mail binnen die op You Tube waren gezet van een enkele coryfeeën en wat andere artiesten al dan niet met naam.
Ik heb diep treurig moeten constateren dat het een zooitje ongeregeld was. Het moest een optreden zijn wat dan op een Gala een van de topacts moest voorstellen. Als ik hiervoor geld moest uitgeven om het bij te wonen dan hield ik liever mijn centen in mijn zak, wat een zooitje ongeregeld.
Kenmerkend van de Indo bands: het voor de vuist weg maar wat doen, geen goede muzikale lijnen en structuren geen gedisciplineerde rollen verdeling, geen afspraken onderling wie wat doet, men doet maar wat.
Als dit muziekmaken is dan geef ik mijn portie wel aan fikkie. De Fill ins om maar een voorbeeld te nemen, is onbekend bij die gasten, een gitarist die met niet passende licks maar op inspiratie wat doet zonder te letten op het nummer, een saxofonist die ongelukkig staat te kijken van wie doet nou iets? Een basplayer die eerst maar eens goed moet leren bassen en niet op routine zijn partijtje speelt zonder enige inleving in het nummer.
Het was notabene een oldie die daar op de bühne staat te presteren, met een zooitje van de weg geplukte muzikanten die op dat moment voor het optreden is uitgenodigd.
Er waren verder nog wat fragmenten, ook hetzelfde patroon, niets van te voren doorgenomen, gewoon spelen en zien waar het schip strand.
Als je als gitarist, zanger of weet ik veel wil opvallen, zorg dan dat jouw backing een beetje discipline heeft.
Je sneeuwt weg en je valt uit de toon als je virtuoos wilt blijken en de rest maakt er een zooitje van.
Ook een clip waarin te zien is dat een gitarist een instrumental op zijn rug wil spelen, de man zat er vreselijk naast en na een poosje gaf hij het op, hoe ga je af. Maar hij blijkt het nog goed te vinden ook, en dan was het een zeer eenvoudig instrumentaal nummer.
Ook Indo, adoeh moet heftig deze, branie mati , wah setoer deze, maar ze vergeten hoe je ECHT muziek moet maken en een show neerzet.
Een andere gast met pretenties speelde onlangs in een dorpje bij mij in de buurt, muziek was via een doosje en je speelt mee, dus klinkt op zich nog wel leuk, alhoewel ik bedenkingen heb tegen muziek uit een doosje, het enige was aandoenlijk, een spontane show op de bühne wat een beetje lacherig overkomt bij mij.
Duo’s. triootjes en eenlingen die met een van te voren geprogrammeerd stukje muziek optreden zijn niet mijn favorieten alhoewel er goede zangeressen en zangers bij zitten die heel veel goedmaken. Ik ken enkele vrienden die het doen, orkest aan en spelen. Zolang het zang gedeelte en de (daar heb je mij weer) structuren goed zijn bepaald is het een lust om naar te kijken en luisteren. Mijn favoriet in dit wereldje is het trio Ginger.
Het is mijn voorkeur, anderen hebben weer meer voor andere trio’s, maar ik vind persoonlijk dat dit trio leuk is om naar te kijken en dat wil ook nog wel wat doen.
Luister naar hoe de grote jongens hun muziekstukken in elkaar zetten zeg ik altijd, je hoeft het niet a te apen maar je kunt zien dat het hele muziekstuk uitgezocht is, waar en wanneer men in het muziek stuk iets doet. Ieder instrument heeft een rol in een muziek stukje, niet op deze videoclips dus, men doet maar wat. Resultaat, slordig, ongedefinieerd, vlak, niet verrassend, eigenlijk zeer amateuristisch.
Ik weet ook heel goede Indo bands, muzikaal top, alleen jammer dat deze teveel als Juke box fungeren op onze dansavondjes. Jammer dat in onze gemeenschap weinig meer wordt gedaan aan evenementen waar muziek wordt gemaakt om naar te kijken en te luisteren en jammer dat er alleen maar covers worden gespeeld.
Weinig eigen inbreng, weinig eigen vindingen weinig verrassends, men speelt, kwartje in de automaat en hupsa, potje, potje, en weet ik veel maar weinig………..muziek. Men maakt er een POTJE POTJE van. Gedwongen door het circuit dat je geen kans geeft om jezelf te mogen zijn.
Ik ga maandag de 23e naar shade kijken, een concert en ik ben vaker wezen kijken naar mijn persoonlijke vriend Albert lee als ik kan, nou DAT is muziek. Daar wordt je warm van enthousiast en daar krijg je een kick van.
Niet om dit of dat, ik heb mogen meemaken om als begeleidingsgroep van een Amerikaanse topgitarist mee te reizen Europa, het waren concerten en dat was kicken. Een uurtje spelen en je geeft de luisteraars, publiek en wie er ook maar naar zat te kijken waar voor hun geld.
Daar leerde ik wat entertainment was, hoe je je moest gedragen, opstellen, wat jouw taak is binnen de formatie, wat er van je wordt verlangd, een goede leerschool.
Ik heb het niet veel kunnen toepassen in ons circuit, waarom niet? Omdat men dat niet kent in onze scene.
Men rotzooit liever aan dan dat men gedegen wil musiceren, gedegen wilt kijken naar de taken binnen een band, de afspraken, de structuren in ieder nummer, nee, wat dat betreft denk ik wel eens, hoe deze, ik wil graag maar ken niet mek.
In jou eentje kan je niets veranderen daar moet een algemeen besef voor nodig.
Wat ik wel heb ondervonden is dat bij de Nederlandse muzikanten het er heel anders aan toe gaat, gediciplineerder. Dat vindt je ook terug bij onze goede muzikanten die in bands spelen waar ik bewondering voor heb. Het zijn er niet veel binnen onze scene maar ze zijn er wel.
Helaas echter, een nadeel, de Juke box mentaliteit.
Ik denk dat ik heb gezegd wat ik kwijt wilde, hopelijk zullen anderen deze gedachtegang ook oppakken en misschien, hebben wij binnen onze gemeenschap dan weer, de opbloei van de muziek die hoort bij onze cultuur.
En anders zie ik het somber is en het moment aankomen dat wij zeggen:
Zullen wij er maar mee kappen?
Albert van Prehn (ICM Moderator) 21 mei 2011.
Antwoorden
Hallo Albert, ik heb weer met veel genoegen jouw stukje over de "indo-bands"gelezen, maar "stoppen" zou ik nooit doen en dat kan volgens mij een echte muzikant niet.
Jouw ervaring kan je altijd delen met anderen, die wel willen leren en niet zoals nu, de vastgeroeste nummers spelen op Indische avondjes.
Er is wel een probleem; wil het huidige Indische publiek wel meedoen aan deze muzikale verandering ? Je zal en moet toch de oude en bekende liedjes blijven spelen, maar de nieuwe trend erin laten sluipen, waardoor zij ook nieuwe nummers gaan herkennen en leuk gaan vinden.
Albert, niet stoppen, gewoon doorgaan, maar met een modern tintje er tussen door.
We zien elkaar misschien wel weer in Dronten.