Hoe bedoel je Indorock?
In het circuit van de Indische gemeenschap wordt druk gemusiceerd en gedanst.
De eerste huiskamer concerten in de late 50ies en 60ties zijn uitgegroeid tot ware danszalen met muziek.
Er is in Nederland teveel over het fenomeen Indo rock gesproken en in den beginne ergerde ik er mij aan, omdat ik het woord alleen al en de benaming zo denigrerend vond klinken.
Het zal wel goed bedoeld zijn, maar na alle ervaringen wordt je achterdochtig in dit land en betrek je alles wat je niet zint en alles wat niet goed klinkt in jouw oren in de sfeer van achterdocht.
Moeten wij niet doen, de benaming Indorock is namelijk goed bedoeld en men weet niet anders de verbinding te benoemen tussen de manier van het muziek maken bij de Indische mensen en de muziek die men hier in Europa gewend was.
Natuurlijk is onze muziekstijl door vele invloeden binnen in ons op onze manier hier in dit land geïntroduceerd.
Wij waren al met muziek en entertaining bezig in indie op kleine schaal, dat wil zeggen dat wij de muziek en de entertaining bij de gewone mensen brachten door middel van vooral huisfuifjes.
Ik denk dat men in Europa niet gewend is dat bands en entertainment zich richt tot de gewone man, de burger en vooral de arbeiders. Men had hier een soort heer en knechten rangorde die ver van elkaar verwijderd was. Ik denk ook dat men entertainment/ballroomdansen etc. heeft voorbehouden aan de rijken en welgestelden.
Die konden grote feesten organiseren en dansavonden, de arbeider moest het doen met plaatselijk volksvermaak.
Althans dat denk ik, want waarom waren onze huisfuifjes zo apart? Wij hebben het gewoon in stand gehouden en meegenomen vanuit de voormalige kolonie toch?
In de tijd van de pensions heb ik maar al te vaak moeten meemaken dat de pensionhouder in paniek raakte als er weer eens een kleine kumpulan op een van de kamers werd gehouden.
Notabene met een pickupje en een radio van maximaal 5 of 6 watt, huiskamer sterkte en daar danste men op.
Het was ook niet zozeer het dansen, men was sociaal verbonden met elkaar, zeker in de vroeg jaren van onze komst hier. De buitenwereld was alleen om te werken en je boodschappen te doen, sociaal zocht je elkander op in de pensions.
Dus de aparte manier van muziek maken, eigenlijk is het Amerikaanse muziek waarmee wij in Indonesië opgroeiden, was men hier niet gewend. Nederland was nog niet zover om de Tielman Brothers volledig te kunnen waarderen.
Die brachten de ware indo wave op gang. De muziekindustrie kwam op gang en de elektrische gitaar deed dankzij de indobands op grote schaal zijn intrede.
Ik kan mij herinneren dat muziek zaken die klein begonnen op den duur uitbloeiden tot echte muziek winkels. Er werd veel gekocht door de Indische muzikanten die bands vormden en het aantal bands groeide gestaag, dus ook de behoefte naar muziek instrumenten.
Ik denk, zonder al te veel en eigenlijk helemaal niet verwaand te mogen doen, dat dankzij de Indische muzikanten, de muziekhandel in ons land heeft kunnen opbloeien, want al gauw waren de eisen van de bands dermate hoog dat je als winkel met enkele Spaanse gitaartjes, er niet meer mee kon komen.
Er werden merken zoals Fender, Gibson, die ons al in Indie bekend waren, hiernaartoe gehaald en al ras ontstonden zaken waar men deze toentertijd dure instrumenten kon aanschaffen, vaak op afbetaling omdat die dingen een maandsalaris kosten, en vaak het dubbele.
Nu terug naar de muziek van ons.
Wij speelden een heleboel wat wij kenden uit indie, en dat was de Rock and Roll.
Amerikaanse muziek van de jeugd, en met een vleugje eigen inbreng.
Daarbij behoorde ook het showelement. Ook vermengd met de invloeden van onze beide grootouders komaf.
Het Europese en het Aziatische deel in ons, beïnvloedde onze expressie in de muziek en zo ontstonden de bekende groepen, ieder met hun eigen herkenbaarheid, The Tielmanbross, The Crazy Rockers, The Javalins, etc. etc.
Ik noem niet alle namen alleen die mij in mijn jeugd hebben geboeid.
Dat was echte inspiratie, echte gedrevenheid, eigen herkenbaarheid een soort handelsmerk, als je de Tielmans noemde wist iedereen hoe die klonken, als je The Crazy Rockers noemde wist je hoe die klonken, de Hapcats, Javalins, Electric Johnny, ga maar verder, allen een eigen handelsmerk, hun stijl.
Ik kan mij goed voorstellen dat de gene die de benaming Indo Rock heeft gegeven aan de manier van musiceren, iets moest zoeken wat de lading dekte.
Dat was de tijd van de Indomuziekanten, wat al gauw verwaterde. Men wisselde teveel van bezetting, was teveel bezig om elkanders muziek te kopiëren, het werd niet meer herkenbaar.
Dat is zo gebleven, de Beatles hadden van de Indische bands gezien hoe die speelden en gaven er een eigen Brits karakter aan. Veel van John Lennons repertoire in de early years lijkt verdacht veel op Andy Tielman zijn stijl.
Ook kwamen de Nederlandse band op met hun eigen Europese Sound geënt op de Shadows en het verging hun beter dan onze bruine jongens, betere discipline, beter management, en natuurlijk hun Nederlandse identiteit.
Je kunt niet alleen stellen dat de Indische bands werden genegeerd, het heeft ook een deel gelegen aan hun gemakzucht om alleen maar te coveren. Er was geen inspiratie meer, men ging zich richten op het danspubliek en de eens zo vlammende shows verdwenen, de eens zo inspirerende gedrevenheid verflauwde, het werd wat wij nu hebben, salonmuzikanten die weinig meer met Indo Rock te maken hebben. Ja, de indo Rocken jagers bleven maar dat is niet iets wat met muziek te maken heeft als ik zo vrij mag zijn om taalkundig een kleine spelfout te maken.
Dus, kort samengevat is mijn mening, Indorock, was is dat? Iets uit de oertijd? Blijkbaar wel want zelfs de vroegere indorockers hebben zich gericht op de salonmentaliteit. Spelen in diverse formaties en houden de dansvloer zoveel mogelijk vol in opdracht van de organisatoren.
De spirit is verdwenen, we worden ook ouder. Shows, ik wed dat de huidige generaties nog nooit van de shows van onze vroegere helden hebben gehoord. Helaas, want shows geven die extra dimensie aan een optreden, show geeft net iets meer dan een hele avond rondhangen op de dansvloer en de matigheid proberen door te brengen.
Indorock, hoezo indorock? Laten wij onze huidige muzikanten maar salonentertainers noemen, jukeboxentertainers.
Laten wij eerlijk zijn, indorock is weg.
Albert van Prehn (ICM Moderator)16 juli 2011.
Antwoorden
Albert je hebt het al weer goed verwoord. Maar ja hoe lang nog? De Indo-rock generatie sterft langzaam uit. Laten we er nog maar van genieten zolang het kan, met een lekker hapje erbij. Waarom niet?
Problemen zijn er genoeg op deze wereld en al je deze even kan vergeten tijdens een Indo-rock middagje/avondje, geniet ervan, je komt altijd wel weer iemand tegen, die je jaren niet gezien hebt en dat vergoed toch ook veel.