DE vergeten bladzijde.
Indische mensen zijn werkelijk producten van twee of meerdere culturen.
Het is bekend dat “Indische mensen”of zoals wij dat van ons eigen volk zeggen, indo’s, van verschillende afkomst zijn en soms zelfs van meerdere mengsels, afhankelijk wie de ouders zijn en waar die oorspronkelijk vandaan komen.
Kun je dan stellen dat het een volkje is? Ik denk persoonlijk van niet.
De cultuurverschillen spelen toch op de een of andere manmier een grote rol, of het nou aan de erfelijkheid van de genen ligt of dat men afhankelijk van de oorspronkelijke ouders, opvoeding en cultuurwaarden heeft ontvangeIijk zou het niet kunnen zeggen, ik ben geen afgestudeerde specialist op dit gebied.
Wat ik wel kan bedenken is dat er inderdaad vele cultuurinvloeden bij de indo’s een rol spelen, vandaar dat de ene indo niet de andere is. Kan het zijn dat de indo’s daarom zo weinig in goed verband met elkaar kunnen samenwerken als het om bestuurlijke zaken gaat? Hoeveel van onze bekende stichtingen zijn er door bestuurlijke wanorde te gronde gegaan?
Neem nou projecten zoals het Indisch Huis, de idealistische Indische partij die politiek ook een mondje wilde meespreken. Miskleunen zijn het, en achteraf kwamen de roddels naar buiten, betweterigheid, zich niet kunnen onderwerpen aan hiërarchie, onhebbelijkheden die je onder kasplunderingen kunt samen vatten oftewel zakken vullerij, en dan niet te vergeten de jalousie en nijd binnen het bestuursorgaan.
Als je de bestuurssamenstelling leert kennen dan merk je op dat het geen ongeschoolde en domme mensen zijn, integendeel, men is vaak heel hoog opgeleid. Is dit dan de reden die te verklaren is? Zou egotripperij en niet onderdanig willen zijn de factor zijn?
In elke organisatie heb je de personen die het bepalen en de personen die het moeten uitvoeren, ik ben een leek, maar ik denk dat daar juist de oorzaak ligt. Men kan geen gezag verdragen, niet van jouw eigen bangsa, Wel als de boss himzelf een vreemde eend in de bijt is, een Nederlander of zo. Ik heb mij daar altijd al over verwonderd, want waarom kunnen Indo’s bijna niet met elkaar samenwerken? Wie het weet mag het mij vertellen, heel graag zelfs. Ik wil best iets over mijn eigen volkje leren.
Maar dat is niet de opzet van mijn epistel nu. Ik ga iets heel anders onder de aandacht brengen namelijk de zwijgzaamheid van de meeste oudere indo’s.
De zwijgzaamheid die maakt dat jouw eigen ouder in feite een ander persoon is dan hij innerlijk is.
Als je door ervaringen niet meer de moed hebt om jouw verhaal te vertellen moet het toch wel erg zijn en zal er wel wat aan de hand zijn.
Hoeveel oude indo’s zijn er wel niet met hun geheimen begraven? Hoeveel kinderen komen er pas laat achter, namelijk bij het verdelen en opruimen van de bezittingen van de nabestaanden of naderhand als een oom of tante, misschien als een ander familielid ineens begint te vertellen?
Ik heb dat veel om mij heen gezien en eigenlijk ben ik de persoon die enkele verrassingen voor zijn kiezen kreeg op oudere leeftijd. Het snijdt diep in je kan ik wel zeggen, je bent eigenlijk niet het individu die je denkt te zijn. Vanaf jouw kindertijd tot jouw volwassenheid heeft niemand de waarheid verteld, of durven te vertellen. En plotsklaps krijg je informatie van een of ander, of door toeval, dat je eigenlijk helemaal niet bent wie je denkt te zijn geweest.
Jouw ouders schijnen niet jouw eigen ouders te zijn, je bent in de oorlog of door andere omstandigheden in de oudheid door jouw huidige ouders opgenomen en opgevoed, draagt hun naam en weet niet beter.
Een ander veel gehoord verhaal is dat er in de oudheid voor jouw ontstaan iemand anders jou heeft verwekt maar wat nimmer openhartig bekend is gemaakt.
Betreft het een persoon uit de oorlog die eigenlijk de vijand was, dan hangt jouw hele wereldje af van het moment dat je de waarheid te horen krijgt. Op dat moment eindigt een beetje jouw leven, je zweeft tussen geloof en ongeloof.
Jouw identiteit waar je meer volwassen bent geworden valt in duigen op de grond. Eigenlijk val jij zelf in duigen op de grond. Vooral als je het heel laat heb mogen vernemen. Iets waar je mee bent opgevoed, en waar altijd tegen geschopt werd was jouw biologische achtergrond, of een ander verhaal, je had altijd gedacht dat mijnheer zus of zo, zo maar een kennis van jouw ouders was die voor de oorlog of direct na de oorlog, ja zelfs gevallen dat men het wist lange tijd na de oorlog zo maar een vriend of kennis was die regelmatig bij jouw ouders op visite kwam. Het blijkt verdorie jouw eigen vader te zijn die als kennis over de vloer kwam maar waar je altijd een soort band mee hebt gehad, een soort van een gemeenschappelijke deler.
De waarheid komt altijd boven water zegt men, maar in vele gevallen zou het beter zijn geweest als die waarheid verzopen of verdronken is. Als je op oudere leeftijd informatie krijgt die jouw hele persoon op de kop zet, dan ben je een poosje stuurloos. Je bent verward en gaat je vele dingen afvragen en je gaat ook nog vele dingen DENKEN te herkennen en je geeft er zelf een draai aan, vaak buiten de werkelijkheid.
Je moet toch wat? Je wilt iets zijn wat grond heeft, je wilt niet iets zijn waar je al die tijd niet bent geweest. Ineens blijkt dat jouw werkelijke identiteit altijd een verborgen geheim is. Ik noem het spottend candid camera, kijk in de lens, je bent voor de gek gehouden.
Een identiteitsmanco op latere leeftijd is funest, het vernietigt je hele opbouw van de persoon in de wereld van ouderschap, familie en gezin. Het heeft weerslag op jouw functioneren, je bent ineens iemand anders, alsof je bent gestorven en iemand anders zijn lichaam hebt gestolen.
Hoe sterk je ook bent van karakter, hoe onverschillig je denkt te zijn bij het horen van de waarheid, er is een ding die je niet kunt overwinnen, jouw verlies van jezelf. Persoonlijk kun je blijven voordoen wie je bent maar ergens in jou vertelt een stemmetje dat je iemand heel anders bent. Niet qua persoonlijkheid maar qua herkomst, qua afkomst en qua nakomeling.
Vele Indische gezinnen en vooral die van de oudere leeftijd die nog uit de kolonie zelf komen hebben deze last, dit geheim nooit kunnen of durven openbaren tijdens hun leven, uit verkeerde beschermingsredenen of uit schaamte gevoel of misschien uit angst dat de partner het weet, zelfs ook uit angst dan de familie het weet.
Zij zwijgen de rest van hun leven, anderen zwijgen over wat hen is overkomen in de oorlog, de bersiaptijd en zwijgen terwijl de trauma’s zich openbaren op ieder ongewenst moment in hun leven, dan zijn ze anders en ineens iemand anders. Deze hebben het geluk gehad dat zij wat kwijt konden, anderen zwijgen met dezelfde innerlijke wonden tot zij de ogen sluiten.
Het is zo jammer dat net hun Indische cultuur hun in feite het zwijgen oplegt. De cultuur van niet zeuren, incasseren en verder gaan. Verdergaan ten koste van jezelf maar ook ten koste van jouw geliefden, nakomelingen of jouw niet biologische kind.
Hier is te weinig over gezegd en geschreven, te weinig goed over nagedacht en wij als kinderen merken het pas, als onze ouders niet meer de geestelijke kracht hebben over hun bewustzijn, of als hun story wordt verteld door een verwante of kennis.
In onze geschiedenis is het heel vaak: De vergeten bladzijde.
Albert van Prehn. (ICM Moderator) 24 oktober van het jaar 2011.
Antwoorden
Ollindo Albert, weer prachtig uitgelegd, van een ware innerlijke bestaan in vele Indo's. Die zoals je zegt met een geheim het graf in gaat. En een ander met een verdriet die niet geuit kon worden, ook het graf in gaat. Tot ellende als het door een andere die er toevallig alles van af weet het dan uit de "gorilla mouw komt".
Trotsheid was heel erg in Nederlands Indie. Ook zoals je zegt die verschillende Indo's met verschillende landen gemend, ieder wilde beter dan de ander. Toch zijn we allen Indo's ontstaan in Nederlands Indie onze roots.
Zelfs na de oorlog in Holland ging dit door, dat zie je maar met Mary en Tjalie.(zie onder boeken op Peggy Stein's web. geschreven door William Deymann, kleinzoon van Pa v.d. Steur, en Tamara van de Jave puupet shows, zij leggen het prachtig uit waar het verschil in zit tussen die twee.
En in die tijd was ook nog discriminatie tegen over vrouwen. Dat in sommige landen nu nog steeds zo is, een schandaal!! En vrouwen uit angst ook maar mee doen.
In mijn eigen familie geschiedenis, was er een schandaal, want in die tijd als je van een wel toe doe familie kwam, was er veel hush, hush. Zo mijn moeders vader, had een affair met hun dochters goevernante die hun thuis les gaf, en om haar moeder te te hush hushen hhierover, zegt grootvader, o ze is gek tegen zijn dokter, en je kan nagaan wat die arme grootmoeder heeft moeten ondergaan. O dit familie geheim moet eigenlijk nog steeds onder het "ijs "gehouden worden eigenlijk. Thanks voor democratie, kan ik zeggen wat ik wil. Mijn ander overovergrootvader(eerste controleur van Bali) trouwde met een kleindochter van een van de vrouwen van de sultan van Djokdjakarta, zij werd uit de kraton gegooid, omdat ze met deze blanda trouwde, volgens mijn tante.
Anyway, Albert keep it up, you are an interesting person, Ollindo uit Canada van Geraldine
Car634.jpg