AANKLACHT op Sandra Reemer’s “Commotie rond mijn achtergrond”
Door: Marshal Manengkei
Sandra is ontzettend naif om de stelling te poneren waarom de bladzijden van het Indisch verhaal niet op de scholen wordt onderricht.
De geschiedenis wordt bijna overal ter wereld verkleurd en zodanig herschreven ter eer en glorie van het eigen volk. Gelukkig is er bij welke bevolkingsgroep dan ook iemand die tegen deze vervalsing van geschiedenis ingaat. Dr. Eduard Douwes Dekker was er zo’n een. Multatuli’s “Max Havelaar” is een aanklacht tegen het Nederlands-Indisch bewind.
Sandra beschrijft in haar naiviteit de gruwelen na de Tweede Wereldoorlog in Indonesia, dat toen reeds haar onafhankelijkheid had geproclameerd. Waar gevochten wordt worden ook wreedheden begaan.
Jarenlang toen Sandra nog populair was hoorde je niets over haar Indo zijn. Eerder een verloochening van haar Indo zijn. Het leek erop dat ze op een schijnheilige manier haar populariteit niet in gevaar wilde brengen om niet haar dagelijks brood te verliezen.
Met haar waren heel veel Indischen, die dezelfde hypocriete houding op na hielden. Door de pluriforme afkomst van de Indo’s (Nederlands-Indisch, Zweeds-Indisch, Frans-Indisch etc.) en door de sociale of economische belangen was er van het begin af aan verdeeldheid bij de Indische Nederlanders.
Sandra’s ego werd enorm gestreeld toen ze werd geridderd. Met haar voelden vele Indo’s Hollandser dan de Hollanders. De verdeeldheid onder de Indo’s werd in de begin periode van assimilatie in stand gehouden door mensen zoals zij. Nu schreeuwt Sandra om gerechtigheid. Het is zo gemakkelijk en goedkoop om zich nu te bekeren nu haar populariteit tot het minimum is gedaald.
Sandra voelt de verontwaardiging die ze nu voelt niet massaal terug in de Indische samenleving. Opnieuw een naiviteit bij Sandra, die niet beseft dat dat juist was veroorzaakt door mensen zoals zij die massaal vertegenwoordgd waren sinds de repatriering. Daarnaast ook een hele grote groep mensen die de houding er op na houden van: soedah, laat maar .........
Verschillende mensen. die ik ken hebben getracht om Sandra er toe te bewegen zich voor de Indische zaak in te zetten helaas, Sandra koos voor de andere organisaties omdat ze zich meer verwant voelde met de Hollanders dan met de Indischen. En niet dat alleen de andere organisaties vertegnwoordigden indirecte en directe materiele waarde. De Indische organisaties, die voor gerechtigheid streden waren straatarm en dus niet interessant.
Ik ben wel verheugd dat ze eindelijk zich bekeerd heeft, beter laat dan nooit.
Ik zou zeggen join the party!
Ik heb me zo lang als dat ik in Nederland heb gewoond altijd met heel mijn hart en ziel gevochten voor de Indische zaak, maar wel vanuit mijn eigen kanalen en netwerken. Ik geloofde totaal niet aan de functie en betekenis van het IP. Dat instituut was en is een politiek instrument van de Nederlandse staat om de Indische Nederlanders onder controle te houden en dus een lamme kantjil.
Jarenlaag werd het voorgezeten door mensen wiens broodheer de Nederlandse staat was.
Samen met echte in hart en nieren vechters van het eerste uur ben ik nog steeds aan het vechten voor de Indische zaak op allerlei fronten.
Met een aantal die-hards heb ik gevochten voor eigen woonzorgcentra aangezien het sterftecijfer bij de Indischen hoger was dan bij de Nederlanders. “Rumah Saya” was onze baby, waarbij op twee fronten en dat zijn duurzaamheid en sociale rechtvaardigheid wij een overwinning hebben behaald. We kregen uit eindelijk de erkening dat de Indischen een eigen bekostigingsstelsel kregen in het Kategoriaal Overleg via “Bersama Kuat”. “Rumah Saya” is het eerste woonzorgcentrum dat energie neutraal en conform ons Indisch cultuur is ontworpen. Hoe teleurstellend was het voor ons, dat juist de ouderencentra voor Indischen een aalmoes kregen van Het Gebaar, terwijl ze de eerste generatie herbergden die juist het eerste recht hebben op een aandeel. Helaas de vrienden en kornuiten van de IP voorzitter kregen een veel ruimer aandeel dan de echte rechthebbenden. Ja hoor de Indonesische corruptie ziekte vloog over naar het IP.
Zowel als artiest en als ingenieur heb ik heel veel energie gegeven aan andere Indische projecten. Vandaag bereid ik me voor met mijn trouwe sobats om de Nederlandse staat aan te klagen voor alweer een Indische zaak. Ik hoor echter niets van Sandra. Waar is ze? Voor noppes vechten is kennelijk niet aantrekkelijk voor Sandra.
De politiek is niet meer de arena waarin we moeten vechten voor de Indische zaak.
Ik spring nu met mijn trouwe sobats in de arena van de rechterlijke macht om gerechtigheid te krijgen.
Samen met de die-hards behaalden we resultaten die niet de voorpagina’s haalden maar wel voor de volle honderd procent de doelen die we nastreefden.
Ik zie ook grote kansen liggen voor de weg die ik nu bewandel met mijn sobats!
Sandra, loopt nu niet te klagen maar vorm combines met mensen die echt hun handen wapperen en hun voeten vooruit laten bewegen voor de Indische zaak, een verzameling van cases om onrechtvaardigheden en immoreel gedrag en mentaliteit van de Nederlandse staat jegens een bevolkingsgroep, die recht heeft op erkenning!
De volgende strijd die ik aan het voorbereiden ben is media oorlog op wereldschaal, maar daarover later. Een Nederlands-Indisch canon op verschillende sociaal-maatschappelijk terreinen zal dan het grote doel zijn. Waarom? Opdat er een eind zal komen aan het vervalsen van onze geschiedenis.
En wat schetst mijn verbazing? Ik krijg steun van Indonesische zijde, een betere anecdote is er niet!
To everything there is a season!
Antwoorden