Alle berichten (9)

Sorteer op

In memoriam -  Wanda Astrid Rosalind Hardy, echtgenote van Ferry Schwab

10897425087?profile=original

Ter herinnering aan Astrid  Schwab-Hardy (Pitty )  27 februari 1947  -  21 augustus 2020

                        

Verdrietig maar vooral dankbaar voor alles wat zij ons gegeven heeft, voor alle dierbare momenten die wij hebben gedeeld, moeten wij afscheid nemen van mijn lieve vrouw,

onze liefdevolle moeder en onze oma

                                           Wanda Astrid Rosalind Schwab – Hardy

                                                                     ~ Pitty ~

                                                                            *

                                Dochter van Edward Wilfred (Teddy) Hardy & Louise (Cookie) Hardy – Geeve

                                                                            *

                                       Echtgenote van Ferdinand Antonius Schwab (Ferry)

                                                                            *

                                       Edward Anthony Schwab (Thony) & Pauline

                                                                             *

                                                      + Lorraine Avril Bartelds –Schwab

                                                                             *

                                           Norman Francis Schwab & Tamara Schwab-Klaver

                                                                              *

                                        Ferdinand Alexander (Ferry jr.) & Renate Schwab

                                                                               *

                                                                     Kleinkids

                                                                               *

                                                    Kimberley , Anthony, Joshua en Julie

                                                                                 *

                                                                       Britt & Faye

                                                                                 *

                                                                               Lynn

Astrid ligt opgebaard in haar vertrouwde huis omgeven door naasten die haar lief zijn. Zoals goed Indisch gebruik betaamd, zou iedereen welkom zijn geweest en onder het genot van wat lekkers mogen verblijven. En al klinkt het raar, hoe meer zielen des te meer vreugd zou zij zeggen. Maar nog meer zou ze willen dat de gezondheid en veiligheid van iedereen voorop staan in deze tijd. Met pijn in ons hart maar met volle verstand gaan we de corona maatregelen volgen. Dit houdt in dat wij alleen in besloten kring afscheid mogen nemen. Later gaan wij dit bij de gebruikelijke Selamatan alsnog op onze manier doen. Met lekker eten, drinken, gezellige muziek en met vooral samenzijn zullen wij haar dan gedenken.

Nu zouden wij zouden het fijn vinden als je op donderdag 27 augustus om 15.00 uur een kaarsje wilt aansteken voor Pitty. U kunt ook een herinnering of groet plaatsen op het register dat voor haar is geopend via: http://www.condoleance.nl/17930

 

 Astrid  steunde Ferry  met zovele  projecten met het familiebedrijf fastware & advisering die uiteindelijk tot succes leidde ( 1994 -1999 uitsluitend Multinationals als opdrachtgevers) dan het grote project zonder einde  op de kop af 20 jaar ICM de Indische Internetkrant, een krant met vele Indische randjes, pijntjes, Pasars,  Uitbetaling KNIL en Traktaat.

Met liefde steunde je mij, als ik het niet meer zie zitten. 

Selamat Djalan, 

eindelijk kan je dochter zien, je blijft eeuwig in mijn hart, je maatje, Ferry.   

  

Lees verder…

16 augustus BERSIAP HERDENKING  2020

16 augustus BERSIAP HERDENKING  202010897423482?profile=original

16 augustus bersiap herdenking werd georganiseerd door de Stichting Bersiap Compensatie opgericht door Mr. Peggy Lesquillier.

10897424077?profile=original

 

Wij bersiap kinderen van onze ouders, die de oorlog hebben meegemaakt, die in de republiek hebben geleefd in een samenleving die elke dag onze leven bedreigde, uiteindelijk was het  niet meer verantwoordelijk, dat 350.000 Indo's hebben moeten vluchten uit het mooi Indië. In 1959 werden er ongeveer 3000 vaders vermoord voor de ogen van de gezinnen! Nergens is dit in archieven van Nederland te vinden!    

 Had heel Nederland (kabinet & Kamer ) met die militaire acties in 1947 en 1948 naar Premier Willem Drees geluisterd, dan zaten wij, allen, nog in het mooie Indonesië, maar als je in het gast land ruim 50.000 Indonesiërs vermoord in 1947 en 1948, dan weet je wat de conclusies gaan worden.   Dit zal dan ook  nooit meer goed gekomen, het zit geworteld in de nabestaande die dit  vreselijke drama is overkomen.

Ook ondenkbaar voor Nederland, net als president Marcon door Libanese vrouw  in Beiroet wordt omhelsd, zo ga je om met een kolonie! Heel Nederland kan nog heel wat leren.

Nederland werd door VS en VN verboden nog enige acties te ondernemen tegen de republiek Indonesië, Want dan werd het Marshal hulp van 1,2 miljard gestopt dat bestemd was voor de wederbouw. Achter de schermen nergens te vinden de Nederlandse archieven, heeft Soekarno 4,2 miljard betaald aan Min. Financiën van Nederland voor  die 350.000  Nederlandse Indiche burgers.  Via de noodwet die Soekano moest uitvaardigen,  omdat het volk tegen deze betaling was aan Nederland voor die overdracht en nationalisatie. Ter afsluiting werd er nog  verder onderhandeld. Kabinet Drees (dus niet Drees Zelf)  wilde nog 1, 8 miljard.  Uiteindelijk werd Verdrag Traktaat   van Wassenaar gesloten, en ging om 0,7 miljard.

Concluderend dankzij de republiek Indonesie kon Nederland de wederopbouw realiseren. Zuur en wrang maar de keiharde feiten als historici van VS, VN en Indonesie dit nadrukkelijk melden.

Dit ter compensatie van President Soekarno voor de geleden schade (verlies van alle bezittingen en banktegoeden ) over periode 1947 - 1962 die de Nederlandse Indische burgers hebben geleden. President Soekarno heeft zorgplicht richting zijn oud-burgers ruimschoots voldaan, die 350.000.  

Nu Nederland nog Mark Rutte, deze feiten zullen waarschijnlijk de antwoorden van je vader zijn geweest, toen je vader zweeg bij het doorvragen

Nederland is over  periode NASLEEP BERSIAP (1947 - 1962) kan het volgende worden opgelegd: strafbaar voor plegen van een  GENOIDE,  het ontnemen van de burgerrechten, en wegens beheer houden van geldmiddelen die toe behoren aan de 350.000 Nederlandse Indische Burgers.    Hoe gaat Nederland dit ooit oplossen, nu buitenlandse historici, journalisten en media het herhaaldelijk blijven publiceren, moeten die betaalde  historici, journalisten, omroepen, kranten zich niet diep schamen om het Nederlandse Volk 75 jaar voor te liegen?

Geen 1 betaalde Historicus in Nederland, heeft de feiten na 1947 opgetekend  (zie Indie herdenking na 1947 houdt alles op) , geen 1 journalist in Nederland heeft ooit melding gemaakt, geen krant heeft na periode 1947 deze vreselijk misdaden gemeld. Waarom ?  Het Kabinet & regeringen hebben hier  stelsmatig in de 75 jaar embargo opgelegd.   Wie betaald die bepaald historici, omroepen, media en kranten ! Niet te vergeten onze Indische verhalen werden 75 jaar genegeerd . Versterkt door opzetten organisaties zoals de betaalde Indisch Platform door VWS, die Knil en Backpay 75 jaar als bliksemafleider g ebruikt

Met dank aan de Historici van VN, VS  de republiek Indonesië ,  en de mensen die nasleep bersiap 1947 - 1962 persoonlijk is overkomen. Zij zijn alles kwijt, alles zelf betaald, voor de Na Sleep Bersiap was er geen Overheid.

Daarom steunt ICM als Indische Internet krant  nu de  stichting bersiap-herdenking, om deze verzwegen geschiedenis, nu te openbaren.

Redactie / Editor ICM, de Indische Internetkrant sinds 1999, als enige onafhankelijke niet gesubsidieerde,    

Niet te  vergeten  als bersiap - kind, in 1962 in koele koude nederland, racistisch werd bejegend. 

_____________________________________________________________________________________

Vandaag, 16 augustus bersiap herdenking bij het Indisch monument in Den Haag.

Georganiseerd door stichting bersiap compensatie.

Bersiap met lange nasleep van 1946 tot 1968

Klik op 1 van de onderstaande links om de beelden te zien.

https://www.facebook.com/ICm.ferry.Schwab/videos/10223143259238785

Bersiap herdenking 2020 bij het Indisch monument in den Haag

Lees verder…

Nieuw, vierjarig onderzoek naar dekolonisatie Indonesië

Nieuw, vierjarig onderzoek naar dekolonisatie Indonesië

1240?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.9Nederlandse mariniers tijdens een vuurgevecht, waarbij ze gedekt worden door een natuurlijke verhoging, Indonesië, 1946.Beeld anp

Na zeventig jaar moet er meer licht gaan schijnen op wat er na de capitulatie van Japan gebeurde in Nederlands-Indië. Drie instituten krijgen geld voor een uitgebreid onderzoek.

In het onderzoek naar de gewelddadige dekolonisatie van Nederlands-Indië komt veel ruimte voor getuigenissen van Nederlandse en Indonesische burgers en veteranen.

Ruime aandacht komt er voor de zogeheten Bersiap, de chaotische periode vlak na de capitulatie van Japan toen Nederlanders, Chinezen en anderen slachtoffer werden van Indische revolutionairen.

Nauwelijks drie maanden na de aankondiging van het kabinet dat er geld zou komen voor een diepgravend onderzoek naar de voor Nederland zo pijnlijke periode van 1945 tot 1949, ligt er nu een complete opzet. Het geheel moet september 2021 zijn afgerond. De verwachting is dat het onderzoek naar de Indonesische onafhankelijksstrijd drie tot zes boeken gaat opleveren.

Antwoord op de vragen

De drie betrokken instituten - Niod, Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde (KITLV) en Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH) - hebben het onderzoek in negen projecten opgeknipt. Volgens Frank van Vree, directeur van het Niod en woordvoerder van het onderzoek, moet het antwoord bieden op vragen rondom het grensoverschrijdende geweld die zeventig jaar later nog steeds onbeantwoord zijn.

De kans dat er één finaal verhaal komt over die zwarte periode is niet aanwezig. “We hebben te maken met zo veel conflicterende perspectieven op het geweld”, zegt Van Vree. “Elke groep die toen betrokken was, heeft zijn eigen verhaal. Indonesische burgers, veteranen, Molukkers, Nederlandse repatrianten, Indische Nederlanders. Dat zijn geïsoleerde kennisgemeenschappen geworden die tegen elkaar aan schuren. We hopen dat onze integrale benadering nieuwe inzichten gaat opleveren.”

Een van de sleuteltermen in het onderzoek wordt communicatie. “Wie wist wat, waar en wanneer. Hoe verliep de communicatie tussen al die spelers. We kijken dan naar terreinen als politiek, justitie en leger. Een vaak over het hoofd geziene bron zijn de religieuze gemeenschappen die destijds in Nederlands-Indië verbleven. We gaan bijvoorbeeld op zoek naar de archieven van kloosters die zich nu in Rome bevinden.”

Hoge verwachtingen

Van Vree verwacht veel van het project waarbij onderzoekers in samenwerking met Indonesische historici op regionaal gebied ontwikkelingen in kaart brengen. “We gaan dus echt diep graven. We nemen dan het leven op het dagelijkse niveau onder de loep, heel gedetailleerd. Die verschillende regio’s willen we met elkaar vergelijken. Waarom was het op de ene plek erger dan op de andere?”

In 2012 dienden de drie instituten een aanvraag in om toch eindelijk eens dieper te kijken naar de dekolonisatie. Dat wees het kabinet toen af om allerlei redenen. Eind vorig jaar besloot het kabinet toch tot een onderzoek. Voor dit onderzoek stelt het nu 4,1 miljoen euro beschikbaar. Eventuele overschrijdingen van het budget komen voor rekening van de instituten. In tegenstelling tot bijvoorbeeld het onderzoek naar de val van Srebrenica is de overheid geen opdrachtgever, maar subsidiegever.

Lees verder…

10897422096?profile=originalSanatan de Jongh Swemer (79) en Piet Alderlieste (88) zetten ervaringen in het jappenkamp en de Bersiap op papier  in de Telegraaf van 15 augustus 2020

Het was niet op 5 mei, maar deze week precies 75 jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog in ons koninkrijk eindigde. Terwijl Nederland in een zomerse bevrijdingsroes verkeerde, moest de bevolking van Nederlands-Indië drie zware maanden langer op vrijheid wachten. En toen die kwam, was de vreugde kort.

Bijna 100.000 Nederlandse burgers die volgens het NIOD instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies onder mensonterende omstandigheden in gevangenkampen zaten. Ruim 42.000 militairen die krijgsgevangen werden gemaakt en vaak tot dwangarbeider werden gemaakt. En in totaal 25.000 Nederlanders die de Japanse bezetting van de kolonie niet overleefden.

Het zijn cijfers die vergeleken met wat er in eigen land gebeurde maar beperkt bekend zijn. Tot frustratie van de Indische gemeenschap waarvan Sanatan de Jongh Swemer (79) en Piet Alderlieste (88) deel uitmaken. Ze zaten als jongens in het jappenkamp. Beiden hebben hun oorlogsverhaal op papier gezet. Voor hun kinderen en kleinkinderen, maar ook als tegenwicht voor het volgens hen breed verbreide misverstand van een oorlog in de ontspannen koelte van een klapperboom.

Hoe hij hoorde dat de oorlog ten einde was? Sanatan weet het nog goed. Het was een Nederlandse leidster in het jappenkamp die op een stoel klom en riep dat het voorbij was. De Jongh Swemer beschrijft het gedetailleerd in zijn recent verschenen boek Tropenjongen. Volwassenen om hem heen konden eerst niet geloven dat er echt een einde aan de gruwelen van het kampleven was gekomen.

Wilhelmus

„Er viel een stilte van ongeloof, tot het nieuws doordrong. Toen kwamen de emoties los. Vrouwen lachten en huilden tegelijk en vielen elkaar in de armen. Anderen riepen: ’We zijn vrij!! We zijn vrij!!’ Iemand begon met schorre stem het Wilhelmus te zingen, anderen volgden, eerst aarzelend en steeds meer uit volle borst... Een vrouw was naar een van de barakken gehold en kwam terug met een oud kussentje. Daarvan trok ze de naden los en er kwam een Nederlandse vlag uit die ze de hele oorlog verborgen had kunnen houden. Onder gejuich werd de driekleur opgehangen.”

Voor Piet Alderlieste had de capitulatie van Japan niet veel later moeten komen. Hij was het grootste deel van de oorlogsjaren ziek. Ging de ziekenzaal in en uit met malaria en dysenterie. „Daar kom je niet zomaar vanaf”, zegt Alderlieste, auteur van Nummer 9160. „De Japanners hadden wel medicijnen, maar die deelden ze spaarzaam uit. Ze legden voorraden aan voor zichzelf. Ze wisten natuurlijk niet hoelang de oorlog nog zou duren.” Piet lag op bed in de ziekenzaal van Ambarawakamp 7 toen hij een jongetje zag binnenkomen dat het uitschreeuwde. „We zijn vrij, we zijn vrij! We kunnen de poort uit.” Maar Piet had de kracht helemaal niet om de poort uit te gaan. Daar was hij veel te ziek voor.

Zijn moeder, die in een ander kamp, Banjoebiroe, verbleef en ook ziek was, liet haar zoon door een dame met een koets ophalen. Toen ze iets later een briefkaart kreeg waarop stond dat haar krijgsgevangen man de oorlog niet had overleefd, wilde ze volgens Piet alleen nog maar dood en naast hem worden begraven. De artsen vonden dat het niet kon, want ze had nog drie kinderen om voor te zorgen. Moeder Alderlieste moest van hen naar de bergen van Wonosobo op Midden-Java om in de koelte aan te sterken en daarna zo snel mogelijk terug naar Nederland.

Genoeg eten

Toen de Japanners gedwongen door de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki zich overgaven, verbeterden de leefomstandigheden in kamp Kampili (Celebes) bijna direct. Het was het laatste van vier kampen waar Sanatan de Jongh Swemer verbleef. De ex-gevangenen konden weer gezond en genoeg eten krijgen omdat ze zaken mochten doen met de kampongbewoners die lange tijd voor hen onbereikbaar waren. Er werden in het ziekenhuis bedden vrijgemaakt om patiënten met dysenterie en beriberi te behandelen en het was gedaan met de onderdrukking door de Japanners. Niemand hoefde meer uren in de brandende zon op appèl te staan. Sanatan herinnert zich hoe hij met zijn moeder en broertje het kamp mocht verruilen voor een huis. Ze hadden er een kamer voor zichzelf. Het lijkt geen luxe, maar na jaren in slaapzalen en overvolle loodsen van bamboe zonder privacy te hebben geleefd, voelde het wel zo.

Terwijl de opluchting onder de bevrijde Nederlanders groot was, drongen ook de eerste signalen door dat er opnieuw gevaar dreigde. Britse officieren die Kampili bezochten, vertelden dat Soekarno de onafhankelijkheid had uitgeroepen. Vooral jonge onafhankelijkheidsstrijders, de Pemuda’s, wilden de Nederlanders zo snel mogelijk het land uit werken en gebruikten daarbij extreem geweld. Niemand ontkwam aan de blinde woede van de separatisten.

„Mensen van ons zaten buiten op het platje en werden er zo vanaf geschoten”, vertelt Sanatan. Zijn familie was relatief veilig omdat de onlusten op Java veel heftiger waren dan op Madoera, waar het gezin De Jongh Swemer woonde. Vader maakte deel uit van het veiligheidsapparaat en kon daardoor zijn naasten extra bescherming bieden.

„Als mijn moeder boodschappen deed, ging er een soldaat met een machinegeweer mee”, legt Sanatan uit. De lijfwacht bewees zijn nut toen hij met de zoon van zijn baas en diens vrouw in een hinderlaag reed. Pas nadat de militair zijn wapen op de jungle had leeggeschoten, konden moeder en zoon ontsnappen. Thuis stonden er gewapende wachten voor de deur. „Het was gewoon nog oorlog”, concludeert De Jong Swemer.

Bizar

Het bizarre was alleen dat de vijand van gisteren vandaag de vriend werd die de Nederlanders beschermde. Omdat van het Koninklijk Nederlands Indisch Leger (KNIL) weinig meer over was dan geknakte oud-strijders en Nederland niet snel troepen kon sturen, mochten de Japanners de wapens die ze 15 augustus hadden ingeleverd, weer oppakken. Piet Alderlieste zag het gebeuren en snapte er als jongen van dertien maar weinig van.

Helemaal niet in de decembernacht van 1945 voordat hij met zijn moeder, broer en zus inscheepte op de MS Oranje voor hun repatriëring. Ze brachten hun laatste nacht in de tropen door in een schoolgebouw in Semarang. Met prikkeldraad en zandzakken was het veranderd in een vesting. Op alle hoeken stonden Japanners met mitrailleurs die in het duister het vuur openden op Indonesiërs om hun aanval af te slaan. Hoofdschuddend: „Ik heb er in al mijn onnozelheid naar staan kijken.”

Piet, zijn moeder, broer en zus en het gezin De Jongh Swemer kwamen zonder kleerscheuren door de periode die nu bekendstaat als de Bersiap. De mannen kennen verhalen genoeg over Nederlanders die niet zo gelukkig waren. De schattingen lopen uiteen, maar er zijn in de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog vermoedelijk vijfduizend Nederlandse en Indisch-Nederlandse burgers omgekomen. Vaak op gruwelijke wijze. Ze werden in stukken gehakt, verbrand in hun huizen of doodgestoken met bamboesperen. Militairen werden met hun afgesneden geslachtsdeel in de mond ondersteboven opgehangen als afschrikwekkend voorbeeld. Of opgesloten in een bamboe varkenskooi in het water gegooid.

Dat in Nederland nu die kant van de geschiedenis weinig aandacht krijgt terwijl er wel een groot overheidsonderzoek loopt naar wandaden van Nederlandse militairen die probeerden tijdens de politionele acties Indië weer onder controle te krijgen, steekt de kampkinderen. Tegelijkertijd zijn zij de eersten om te erkennen dat er aan Nederlandse kant dingen zijn gebeurd die niet konden. „Nederland had Indonesië moeten laten gaan. De jongens die tijdens de politionele acties omkwamen, stierven voor niks”, is Alderliestes harde oordeel.

Ergernis

Sanatan de Jongh Swemer verzacht zijn ergernis over het scheve beeld, door te analyseren dat het niet het gevolg is van kwade opzet. „De voorlichting over de oorlog in Nederlands-Indië is slechter, dat er pas in 1988 een Indisch monument kwam, is natuurlijk heel vreemd”, zegt hij. „Dat komt vooral door onwetendheid. Mensen dachten echt dat we daar lekker in het zonnetje hadden gezeten, wachtend totdat de klappers naar beneden vielen”, vertelt De Jongh Swemer. „In Nederland is behoorlijk goed bijgehouden wat er in de oorlogsjaren gebeurde. In Indië gebeurde dat veel minder. Dat maakt het veel moeilijker om het verhaal door te vertellen en je er iets bij voor te stellen.”

Lees verder…
’Zelfs geschiedschrijving Indië wordt nu gekaapt’
10897421683?profile=original

OPINIE Hans Moll, voorzitter FIN

Deze zaterdag 15 augustus, herdenken we de capitulatie van Japan en het einde van de Tweede Wereldoorlog. Ten gevolge van de Japanse bezetting lieten ongeveer 25.000 Nederlanders het leven. Krijgs- en burgergevangenen en buitenkampers (hoofdzakelijk vrouwen en kinderen) hieven van Birma tot Batavia het Wilhelmus aan.

Twee dagen na de capitulatie riepen Soekarno en Hatta, onder druk van militante, nationalistische Indonesische jongeren, de Republiek Indonesië uit. Het zou het startschot vormen voor wat later de Bersiap-periode is gaan heten. Bersiap, dat Maleis is voor Wees paraat! of Geef acht!, was een uiterst gewelddadige episode, die tussen ongeveer oktober 1945 en medio 1946 op z’n hoogtepunt was.

Dood en verderf

Gedurende de Bersiap zaaiden Indonesische strijdgroepen en criminele bendes dood en verderf in Nederlands-Indië. Vele duizenden (Indische) Nederlanders zijn tijdens deze periode door Indonesiërs ontvoerd, gemarteld, verkracht en vaak in stukken gehakt, getjintjangd.

De slachtoffers vielen vooral onder vrouwen en kinderen, soms zelfs baby’s. Zij vormden een makkelijke prooi, omdat hun mannen in concentratiekampen zaten, nu beschermd door hun eertijdse Japanse cipiers.

Genocide

Onduidelijk is nog steeds hoeveel Indische-Nederlanders precies zijn vermoord in deze periode. De ondergrens is 5000 oplopend tot 30.000 doden en 15.000 vermisten. Niet voor niets noemen internationaal toonaangevende historici als William Frederick en Robert Cribb deze etnische zuiveringen een genocide.

Om een idee te geven: extrapoleren we het aantal slachtoffers naar het naoorlogse Nederland van tien miljoen inwoners dan zouden hier te lande honderdduizenden slachtoffers zijn gevallen. Dan hebben we het niet eens gehad over de vermoorde Chinezen, Molukkers en andere etnische minderheden. Het is tot op heden onduidelijk hoeveel dat er zijn geweest. Dat het een ramp was van ongekende omvang is zeker.

Toch weten veel Nederlanders niets over deze periode en helaas neemt die kennis ook af onder jonge Indische Nederlanders. In het toch al vijandige klimaat rond ons koloniale verleden wordt de aandacht telkens gericht op vermeende Nederlandse oorlogsmisdaden, terwijl de Indonesische misdaden tijdens de Bersiap in voetnoten worden weggemoffeld. Velen weten niet dat de Bersiap een belangrijke overweging was voor de Nederlandse regering om garanties te vragen aan de Indonesiërs op orde en rust. Dekolonisatie was altijd het uitgangspunt van de Nederlandse regering na 1945. Den Haag streefde naar een geleidelijk en ordelijk bestuurlijk en militair vertrek uit Indonesië. Dat na het mislukken van de talloze onderhandelingspogingen uiteindelijk de Nederlandse krijgsmacht is ingezet, wordt nu ten onrechte afgedaan als een verwerpelijke poging tot rekolonisatie van Nederlands-Indië.

Geschiedschrijving

Zo zijn Indische Nederlanders, na eerst slachtoffer te zijn geworden van de Japanners en later van de Indonesische strijdgroepen, nu slachtoffer van de heersende anti-kolonialistische geschiedschrijving. Zij worden afgedaan als racistische uitbuiters en koloniale onderdrukkers die hun verdiende loon kregen.

Op deze dag, 15 augustus, tonen wij in ieder geval ons respect voor het lijden van onze ouders en grootouders in Indië. Opdat wij de slachtoffers van de Japanners en de Indonesische strijdgroepen nooit vergeten.

Hans Moll is voorzitter van de Federatie Indische Nederlanders (FIN)

In de aanloop naar de Indië-herdenking, deze zaterdag, gaan stemmen op om deze jaarlijkse plechtigheid te moderniseren. Het is tijd om ook Indonesiërs te herdenken, klinkt het. Voor veel Indische Nedelanders is dat een klap in het gezicht. Zo ook van voorman Hans Moll.

REACTIE ICM redactie (Indische Internetkrant sinds 1999.

Geschiedschrijving of verdere geschiedvervalsing. Vanuit welk perspectief de zaak wordt belicht? Als twintig jaar ICM editor bespeur ik nog steeds de geschiedschrijving van de voorgangers, met hier en daar wat nuances aangebracht.  Ik prijs mij als eigenaar van de ICM Internetkrant om geen rechter te spelen om vooraf al met oordelen te komen, en vooraf al voor een zaak te zijn.  Te veel praktijkvoorbeelden van het NIOD zijn mij gepasseerd, goed betaald door die Overheid om alle feiten weg te moffelen of er een andere kleur aan te geven.

WIE BETAALD, BEPAALD HOE HET ONDERZOEK, EN HET RAPPORT ERUIT KOMT TE ZIEN, TOCH?  Dat zij ooit Reinder van Zutphen van de Ombudsman.

Dit alles om de misdaden tegen de Indonesische burgers onder het tapijt te vegen. Oorlogsmisdaden met duidelijk GENOCIDE, zoals de Amerikaanse - en Indonesische historici dit aanduiden. Mr. Spong zich uitliet wanneer gaat NEDERLAND naar het tribunaal, die zo goed andere landen naar tribunaal weten te wijzen.

In het stuk van de FIN betreur ik dat des Indische geschiedenis na 1946 net als de voorgangers in de Indische kluis wordt weggezet, en de cijfercode van de kluis wordt vernietigd. Als goed onderzoek heeft gedaan, heeft 1 van de Nederlandse historici, dit ook vermeld. Niets over de burgers is in die periode bekend. Alleen het economisch aspect is tot 1956 in beeld gebracht. Verbazend wekkend is als ICM krant informatie wil, deze informatie nergens in de Nederlandse archieven is te vinden, en alle WOB's worden met zwarte beklad, terwijl bij de republiek Indonesië zo als voorhanden is. Hier ICM heel tevreden mee, nu altijd daar terecht kan.  Dus de kans is groot dat de NIOD - onderzoeken naar oorlogsmisdaden in de republiek, al achterhaald via bronnen die ICM ontvangt, zijn forse besparing, van 4 miljoen onderzoeken dat aan NIOD wordt betaald, en uiteindelijk door belastingbetaler.

FIN,

Dit  melden de Amerikaanse - en Indonesische historici ICM Krant,

De volgende perioden (officieel drie 1941-1945, 1945-1946, en 1947 -1966

Gekend met vele incidenten; 1941-1945, 1946, 1947, 1948, 1952-1956, 1959-1966.

Dit is pas geschiedenis, uit verschillende bronnen en landen.

 FIN praat, schrijf  alleen tot 1947, hier door worden alle misdaden van Nederlandse Overheid tegen de burgers onder het tapijt geveegd : De Indonesiër, Nederlander, Nederlandse Indische en de Molukkers.

Op een rij hier;

 - Alle misdaden / genocide die hierna hebben plaatsgevonden ontbreken.

 - 1947  / 1948 inval van 100.000 militairen.  Kabinet Drees, Tweede Kamer en het Volk waren voor militaire ingrijpen. Minister President Drees was tegen, en nam ontslag, die koos een Franse oplossing, zorgen voor je burgers in de Oost. Is daarom ondenkbaar dat een Mark Rutten of Alexander net als Beiroet Marcon wordt omhelsd door Libanese Vrouw.

- De agressor Nederland heeft ook ervoor gezorgd dat door deze onmenselijke daad de bersiap werd verlengd tot 1966. Om haar zorgplicht voor haar Nederlandse Indische Burgers te verzaken, en hun leven in gevaar te brengen.

   

IS MAAR 1 DIE DIT HEEFT VOORZIEN WILLEM DREES.       HAD HET KABINET,  DE KAMER, EN HET VOLK MAAR NAAR DREES GELUISTERD.  DAN WAS ER GEEN GENOCIDE. DIT IS TOCH ALS ER 50,000  ONSCHULDIGE INDONESISCHE BURGERS WORDEN VERMOORD. Onderzoek zal leren dan het om meer dan 50,000 gaat.

1952 - 1956   Soekarno via noodwet ( onderdeel van traktaat van Wassenaar) , waar dus 4,5 miljard + 0.7 miljard aan Nederland is betaald om haar 341.000 Nederlandse Indische burgers te compenseren.  Nederland heeft na 75 jaar deze schuld van 4,5 miljard + 0,7 miljard nog steeds niet uit betaald, slecht een deel 39 miljoen gulden.

Als ICM een advies mag geven aan de Overheid.

Stop met de verdere oorlogsmisdaden in Indonesië.  Nederland erken je misdaden als agressor periode 1947 en 1948. Bied je excuses aan diee burgers die toen die samenleving vormden; De Indonesiërs, Nederlanders, Indische Nederlanders, en de Molukkers. Geef hun geld terug 4,5 miljard + 0,7 miljard dat Soekarno betaalde aan NEDERLAND dat aan hen diende toe te komen.  Herschrijf de geschiedenis met hulp de Amerikaanse + Indonesische historici zodat deze in onze algemene geschiedenis kan worden opgenomen.

Nog advies doe bersiapherdedenking,   voor de kinderen van de ouders die de oorlog hebben meegemaakt. Periode 1947 - 1966 hebben deze bersiapkinderen een beroerde tijd meegemaakt. In Holland aangekomen hadden deze bersiapkinderen een goede jeugd, immers zij moesten voor hun ouders zorgen steunen.  

Er bestaat nu de Stichting Bersiap Compensatie van Peggy Lesquillier.

 

 

Lees verder…

Masa Bersiap Pasca-Merdeka: Masa Ngeri Tak Ada Sedapnya

Masa Bersiap Pasca-Merdeka: Masa Ngeri Tak Ada Sedapnya

BERSIAP - Post-onafhankelijkheid tijdperk: de horror van Niemand

 Verslaggever: De Petrik Matanasi    Auteur: Petrik Matanasi  Redacteur: Fahri Salam10897431256?profile=original

Usai kemerdekaan, aksi kriminal & kekerasan dengan sasaran orang Belanda dan Indo-Belanda terjadi nyaris di seluruh Pulau Jawa & Sumatera.
Na onafhankelijkheid vinden er bijna overal op Java & Sumatra criminele actie & geweld plaats met gericht tegen de  Nederlanders en Indo-Nederlanders.

tirto.id - Masa-masa setelah 17 Agustus 1945, di mata orang Indonesia, dianggap masa perjuangan. Setelah 3,5 tahun pendudukan Jepang yang kejam, dan ratusan tahun kolonialisme Belanda, banyak orang Indonesia merasa merdeka. 

Semangat kemerdekaan itu, di kalangan sebagian orang Indonesia, dicampuri nafsu balas dendam kepada segala hal berbau Belanda. Orang-orang ini tidak menyukai orang-orang yang dekat dengan Belanda. Mereka yang bekerja untuk orang Belanda, terutama orang Belanda yang bekerja untuk NICA, dijuluki sebagai Andjing NICA.

Kalau badan lagi apes dan kita dicurigai sebagai “andjing NiCA" (mata-mata Belanda), nasib kita akan jelek sekali. Sudah bagus kalau cuman dihajar dan digebukin saja," tulis Kwee Thiam Tjing dalam Indonesia Raya (15-17 Agustus 1972), seperti dimuat dalam Menjadi Tjamboek Berdoeri: Memoar Kwee Thiam Tjing (2010). 

“Masa itu dikenal sebagai masa perjuangan: Bersiap. Belanda menamakannya: Bersiap-Periode," tulis Rosihan Anwar dalam Napak Tilas ke Belanda: 60 Tahun Perjalanan Wartawan KMB 1949 (2010).

tirto.id-Times na 17 augustus 1945, in de ogen van indonesiërs, beschouwd als een periode van strijd. Na 3,5 jaar de wrede Japanse bezetting en de honderden jaren Nederlands kolonialisme voelden veel Indonesiërs zich onafhankelijk. 

De geest van onafhankelijkheid, onder sommige Indonesiërs, is vermengd met lust voor alle dingen die Nederlands rook. Deze mensen houden niet van mensen die dicht bij Nederland staan. Degenen die voor de Nederlanders werkten, vooral Nederlanders die voor de NICA werkten, werden de Andjing NICA genoemd. Andijng = hond

Als het lichaam weer apen is en we worden ervan verdacht "andjing NiCA" (Nederlandse spion) te zijn, zal ons lot lelijk zijn. Het is goed geweest als de Cuman werd geslagen en Digebukin alleen,  "schreef Kwee Thiam Tjing in Indonesië Raya (15-17 augustus 1972), zoals het werd gepubliceerd in steeds Tjamboek bidden: Memoires van Kwee Thiam Tjing (2010). 

"Die dag staat bekend als een tijd van strijd: Bereid je voor. De Nederlanders noemden het: Prepare-period,  "schreef Rosihan Anwar in Napak Tilas naar Nederland: 60 jaar reisjournalist KMB 1949 (2010).

Kata bersiap kerap diserukan jika malam menjelang. Massa rakyat bersenjata bambu runcing, golok, satu-dua senjata api seperti pistol, bersiap menantikan kedatangan serdadu-serdadu sekutu atau NICA-Belanda. Bentrokan biasa terjadi dan korban berjatuhan di kedua belah pihak, biasanya kebanyakan dari kubu Indonesia.

“Masa Bersiap ditandai maraknya tindakan kriminal dan kekerasan dengan sasaran orang Belanda dan Indo-Belanda. Keadaan ini terjadi hampir di seluruh Pulau Jawa dan Sumatera," tulis Tri Wahyuning M. Irsyam dalam Berkembang dalam Bayang-Bayang Jakarta: Sejarah Depok 1950-1990-an (2017). 

Di Depok terjadi hal semacam itu, yang memuncak pada 11 Oktober 1945, bersamaan serangan Tentara Keamanan Rakyat terhadap Belanda. Peristiwa itu dikenal sebagai Gedoran, tulis Tri Wahyuning.

Sejak 7 Oktober, pemuda-pemuda Indonesia menghalangi pedagang Indonesia yang hendak menjual barang kebutuhan pokok kepada orang Belanda. Di hari itu, rumah Asisten Wedana Depok juga dirampok. Dua hari kemudian, lima rumah kena rampok. Para perampok itu tak hanya membawa senjata tajam, tapi juga bendera Merah-Putih. 

Semula tidak ada korban jiwa. Pada 10 Oktober, giliran para gelandangan menyerbu gudang pangan di Depok. Pada 13 Oktober, gerombolan orang menyerbu, dan sepuluh warga terbunuh. Orang-orang Eropa dan orang Indo, juga orang pribumi yang beragama Kristen, dikumpulkan di belakang Stasiun Depok. Mereka ditawan dan dibawa ke Bogor. "Semua pria, wanita, dan anak-anak itu hampir seluruhnya ditelanjangi," tulis Tri Wahyuning.

Het woord voor te bereiden wordt vaak gezegd als de nacht nadert. De massa's scherpe bamboe bewapende volkeren, machetes, een-twee vuurwapens zoals pistolen, op zoek naar de komst van geallieerde soldaten of NICA-Nederland. De gebruikelijke botsingen kwamen voor en slachtoffers vielen aan beide kanten,  meestal uit Indonesische bolwerken.
LEES OOK: Afwijzing van de Republiek als gevolg van Kangen Normale leeftijd 

"De voorbereidingsperiode markeerde de opkomst van criminele en gewelddadige handelingen  gericht op  de doelen van Nederlanders en Indo-Nederlanders. Deze situatie doet zich bijna overal op het eiland Java en Sumatra voor, "schreef Tri Wahyuning M. Irsyam in de zich ontwikkelende Shadow of Jakarta: History of Depok 1950-1990-an (2017). 

In Depok was er een moment, met als hoogtepunt op 11 oktober 1945, samen  de aanval van het Volksveiligheidsleger op Nederland. Het evenement stond bekend als Gedoran, schrijft Tri Wahyuning.

Sinds 7 oktober hebben Indonesische jongeren  doen voorkomen dat Indonesische handelaren basisbehoeften aan Nederlanders verkochten. Op die dag werd ook het huis van assistent Wedana Depok overvallen. Twee dagen later werden vijf huizen geraakt. De rovers droegen niet alleen scherpe wapens, maar ook de vlag van Rood-wit. 

Er vielen geen gewonden. Op 10 oktober werd de Vagebond het voedselmagazijn in Depok binnen gevallen. Op 13 oktober viel de menigte binnen en werden tien mensen gedood. De Europeanen en de Indo, evenals de inheemse bevolking van het christendom, werden verzameld achter Depok station. Ze werden gevangen gezet en naar Bogor gebracht. "Alle mannen, vrouwen en kinderen waren bijna volledig ontdaan van," schreef Tri Wahyuning.

“Ada saja pejuang yang bangga telah memenggal sekian banyak leher 'kaki tangan NICA', dan ia jadi disegani. Namun, teror adalah teknik, akarnya adalah perjuangan kebebasan dan keadilan," catat Bakri Tianlean dalam Bisikan Nurani Seorang Jenderal (1997). Kaki tangan itu tak mesti serdadu NICA, tapi juga yang dituduh mata-mata sipil atau siapa pun yang bekerja sama dengan Belanda. 

“[Para korban] yang mati tak hanya ada di antara orang-orang Belanda yang baru dibebaskan dari kamp—sekitar tiga ribu lima ratus lebih jiwa—melainkan juga orang-orang Ambon, Cina kaya, dan yang disebut Indo," tulis Mischa de Vreede dalam Selamat Merdeka: Kemerdekaan yang Direstui (2013).

Pembunuhan terhadap orang-orang pro-Belanda atau yang dianggap pro-Belanda itu, menurut Gert Oostindie dalam Serdadu Belanda di Indonesia 1945-1950 (2016), “disertai penyiksaan keji dan pemerkosaan. Perkiraan jumlah orang Eropa yang dibunuh berkisar antara 3.500 sampai 20.000 orang." 

Masa Bersiap serta jumlah korbannya memperlihatkan kekacauan sosial dan administrasi, ujar Gert Oostindie. 

Tak hanya orang dari etnis Ambon yang jadi sasaran. Orang-orang Minahasa atau Manado juga jadi target. 

Orang-orang dari dua etnis ini dinilai bekerja sama dengan pemerintah dan militer Belanda di masa sebelum Jepang menduduki Indonesia. Kebetulan agama mereka sama dengan orang-orang Belanda pada umumnya. Kebetulan orang-orang dari dua etnis ini diistimewakan oleh politik kolonial Belanda. 

Nyatanya, banyak juga orang Jawa yang menjadi pegawai dan tentara kolonial. 

 

LEES OOK: lot van inheemse Depok

"Er is alleen een krijger die trots is te hebben afgesneden veel van de nek tenen, en hij is zo gerespecteerd  ??????????????. Echter, terreur is een techniek, de wortel is een strijd van vrijheid en rechtvaardigheid, "merkte Bakri Tianlean in de ingevingen van een generaal (1997). De benen waren niet noodzakelijkerwijs de NICA soldaten, maar ook beschuldigd van civiele spionnen of iemand in samenwerking met de Nederlanders. 

"[De slachtoffers] die stierven behoorden niet alleen tot de Nederlanders die net uit het kamp werden bevrijd - zo'n drieduizend vijfhonderd meer zielen - maar ook de mensen van Ambon, een rijke Chinees, en de zogenaamde Indo," schreef Mischa de Vreede in Selamat Merdeka: The Independence of the Direstui (2013).

De moord op pro-Nederlandse of vermeende pro-Nederlandse mensen, volgens Gert Oostindie in Nederlandse militairen in Indonesië 1945-1950 (2016), "vergezeld van gruwelijke martelingen en verkrachtingen. Het geschatte aantal gedode Europeanen varieerde van 3.500 tot 20.000 mensen.  " 

De voorbereidingsperiode en het aantal slachtoffers toonden sociale en bestuurlijke onrust, aldus Gert Oostindie. 
LEES OOK: Leren om vrede te sluiten met de geschiedenis van het donker 

Niet alleen de etnische Ambon die het doelwit was. De Minahasa of Manado mensen waren ook het doelwit. 

De mensen met twee etniciteiten werden beoordeeld in samenwerking met de Nederlandse regering en het leger in de dagen voordat de Japanners Indonesië bezetten. Overigens is hun religie hetzelfde als het Nederlandse volk in het algemeen. Overigens waren de mensen van deze twee etniciteiten bevoorrecht door de Nederlandse koloniale politiek. 

In feite werden veel Javaanse mensen officieren en koloniale soldaten.


 

 

Teror Dibalas Teror

Aksi kriminal ala pengacau era 'Masa Bersiap' itu memperbesar musuh Republik. Pihak yang dianggap pro-Belanda yang jadi korban biasanya enggan tinggal diam bila ada dari mereka yang jadi korban pemuda Indonesia yang membabi buta mencelakai mereka. Mereka akhirnya bersikap brutal kepada orang-orang Indonesia pro-Republik yang mereka temui. 

Abdul Haris Nasution dalam Memenuhi Panggilan Tugas (1990), melihat bahwa “Masa Bersiap itu menimbulkan kekejaman-kekejaman oleh pihak sana, seperti dialami oleh pemuda-pemuda kita sehari-hari di Jakarta, antara lain yang terkenal adalah Batalyon X di Senen, Djakarta."

Menurut Arsip Kabinet Perdana Menteri RI Yogyakarta No: 129 (Seri Laporan Djawatan Kepolisian Negara 21 tertanggal Februari 1950): Beberapa orang Ambon yang kerap mangkal di Senen, di antaranya bernama Wimpie, Albert, Mingus Gerardus, dan Polang, pernah menyuruh orang Republik yang mereka temui untuk menelan lencana Merah-Putih yang dikenakan.

 
 

Masa itu juga tak hanya pemuda biasa di jalanan yang menjadi korban. Perdana Menteri Sjahrir menjadi sasaran percobaan pembunuhan, tulis Nasution.

“Desember 1945, dua kali terjadi usaha pembunuhan terhadap PM Sjahrir oleh kelompok-kelompok yang terdiri atas orang-orang Indo, Ambon dan Manado, dan di antaranya adalah anggota militer Belanda. Juga terhadap Ketua KNI Jakarta, Mr. Moh. Roem, yang menjadi target tembakan oknum-oknum NICA," aku Nasution. 

Jika tujuan teror itu hendak menakuti orang-orang Belanda agar tak macam-macam dengan orang-orang Republik maupun pemerintah Republik Sukarno-Hatta, hal itu menjadi tidak berguna.

Mantan pejuang dan tentara yang pernah menjadi jenderal bernama RHA Saleh, dalam Mari Bung Rebut Kembali (2000), menyebut ada satu batalion infanteri KNIL yang memotivasi para anggotanya untuk menyalurkan balas dendam terkait Masa Bersiap. Itulah Batalyon Andjing NICA—sebuah Batalyon Infanteri V KNIL bersimbol anjing berwarna merah menyalak. 

 

Cerita lain: Bahaya terhadap orang-orang Tionghoa dalam Masa Bersiap juga membuat mereka rela dipersenjatai oleh Belanda menghadapi Republik. 

“Sekutu dan NICA membentuk Poh An Tui (ada yang menulisnya Pao An Tui), yang artinya: Pasukan Keamanan Lingkungan Cina," tulis Abdul Baqir Zein dalam Etnis Cina Dalam Potret Pembauran di Indonesia (2000). 

Pasukan itu terbentuk untuk menjaga keamanan daerah Pecinan dari kelompok-kelompok yang mereka sebut sebagai "kaum perampok dan ekstremis."

Baca juga artikel terkait SEJARAH INDONESIA atau tulisan menarik lainnya Petrik Matanasi  
(tirto.id - pet/fhr)

Reporter: Petrik Matanasi 
Penulis: Petrik Matanasi
Editor: Fahri Salam

Terreur in vergelding

De criminele actie van het ' tijd voorbereiden' tijdperk, dat de vijand van de Republiek vergroot. Diegenen die als pro-Nederlanders worden beschouwd en het slachtoffer worden, zijn meestal terughoudend om te zwijgen als er mensen zijn die het slachtoffer zijn van Indonesische jongeren die hen blindelings schaden. Ze eindigden brutaal tegen de pro-Republikeinse Indonesiërs die ze ontmoetten. 

Abdul Haris Nasution in het vervullen van de Call of Duty (1990), zag dat "de voorbereidingsperiode wreedheid veroorzaakt door de partijen, zoals ervaren door onze dagelijkse jeugd in Jakarta, onder andere die beroemd zijn is de X Bataljon in Senen, Djakarta.

Volgens het kabinet archieven van de premier van Indonesië Nr: 129 (The National Police Department verslag serie 21, gedateerd februari 1950): Verschillende Ambon mensen die vaak in Senen, onder hen genaamd Wimpie, Albert, Mingus Gerardus, en Polang, ooit vertelde de Republikeinen die ze tegenkwamen om de rood-witte badge opgelegd slikken.
LEES OOK: Chinezen tegen Nederland, het vergeten historische breken

Het waren ook niet alleen gewone jongeren op straat die het slachtoffer werden. Premier Sjahrir werd het slachtoffer van moordpogingen, schrijft Nasution.

"December 1945, twee pogingen tot moord op premier Sjahrir door groepen bestaande uit Indo, Ambon en Manado mensen, en onder hen waren leden van het Nederlandse leger. Ook tegen de voorzitter van KNI Jakarta, de heer Moh. Roem, dat was het doelwit van oknum oknum van de NICA's,  "Aku Nasution. 

Als het doel van de terreur was om de bevolking van Nederland bang te maken om niet bij de bevolking van de Republiek en de regering van de Republiek Soekarno-Hatta te zijn, werd het nutteloos.

Voormalig krijger en soldaat die was een generaal genaamd RHA Saleh, in Mari dude Rebut terugkeer (2000), riep een KNIL infanterie bataljon dat zijn leden gemotiveerd om wraak te kanaliseren tegen de voorbereidingsperiode. Dat is het Andjing bataljon NICA – een KNIL V infanteriebataljon met een rode hond blaffen. 
LEES OOK: Geschiedenis van het Bataljon Andjing NICA

Een ander verhaal: Het gevaar van de Chinezen in de voorbereidingsperiode maakte hen ook vrijwillig gewapend met de Nederlanders tegen de Republiek. 

"De geallieerden en de NICA vormen de Poh An Tui (sommigen hebben Pao An Tui geschreven), wat betekent: China's milieuveiligheidstroepen, " schreef Abdul Baqir Zein in etnische Chinezen in een Indonesisch portret (2000). 

De troepen werden gevormd om de veiligheid van Chinatown te beschermen tegen de groepen die zij "rovers en extremisten" noemden.

Lees ook de artikelen met betrekking tot indonesische geschiedenis of andere interessante schrijven Petrik Matanasi  
(tirto.id-PET/FHR)

Verslaggever: De Petrik Matanasi 
Auteur: Petrik Matanasi
Redacteur: Fahri Salam

 
 

Lees verder…

10897430665?profile=original10897428691?profile=originalKlaas Dijkhoff geeft reactie op de open brief met betrekking tot Indische Zaken.

1 van de weinige fractievoorzitters die serieus reageert op vragen van ICM. Wel wijst hij de juiste collega’s aan in zijn fractie om de vragen te beantwoorden. Al eerder van een hele andere orde “ Masterplan Visie Co2 toekomstbestendig” werd tot op detail gereageerd, en dit leidde via PvdA Ronald Plassterk dat biomassa is verbannen, en subsidie gelijk wordt gestopt.

Ik hoop als editor van ICM en emeritus management consultant serieus te worden genomen. Mijn devies is  in mijn hele leven geweest om problemen constructief op te lossen. Twee zaken die ik voorlegde van een hele andere orde, en klimaat is een onderwerp waar voldoende kennis beschikbaar is.

 Anders wordt  over “dekoloniseren”, “soevereiniteit “, en nationalisatie - proces over het voormalige Indië, nu republiek Indonesië hebben. Waar tot heden dit vraagstuk nooit is opgelost na 75 jaar. Gaat om Nederlanders in het voormalige Indië en later de republiek Indonesië.

 Heel wat wildgroei komt er dan op eens om de hoek. Journalisten, omroepen, en historici. Een ieder met zijn eigen beleving. Maar nu komt het! Kabinet, Politiek, media, omroepen…. Noem ze maar op hadden van Kabinet de opdracht om te zwijgen over wat er werkelijk is gebeurd  vast te leggen, in de  geschiedenis noem ze maar op, is het erkennen dat die film echt heeft bestaan. Ergo, de genoemden zijn nooit op de locatie  geweest waar die vreselijke onmenselijke oorlogsmisdaden hebben plaatsgevonden. Alles van horen zeggen, en voegt daarbij de eigen mening.

Verbazend wekkend te moeten constateren dat er ook geen enkele historici de werkelijke feiten heeft vastgelegd over de periode voor WAR-II, 1941-1945, 1946, 1947/1948, 1959 en 1962. Dit heb ik als ICM EDITOR 20 jaar moeten constateren. Als ICM editor ben ik op Bali geboren, en  in 1962 in Nederland aangekomen, omdat wij  door president Soekarno het land zijn uitgezet.  Hier het levend bewijs dat op locatie was!

NIOD betaald door WVS heeft een aantal onderzoeken gedaan, met 1 oog opslag constateerde dat wie betaald die bepaald de uitkomst van Rapport, dus VWS.  Dat journaliste Grisselde Molemans stuitte op zaken die 1,8 miljoen kostende rapport onder het tapijt heeft geveegd. De Indisch Goud Voorraden om maar te noemen, die een begroting van een regering moeten dekken. Voor de inval van de Jappen werd weggesluisd naar Australië. Vervolgens naar New York. Ergens in 2017, meldt DNB-bank dat Goud naar Amsterdam wordt gebracht om veiligheidsredenen. Dit is maar een voorbeeld. Je  hoort het Kabinet, Kamer, Media, Omroepen, en historici niet.  Is nog al wat een goudvoorraad die een begroting dekt. Ook de Kamer zwijgt. Als onderzoeker en zelf respecterende media / journalist kan ik zo wel tien vragen bedenken;  van is deze voorraad al op de huidige begroting bijgeschreven, nee, het is muis stil.  Moet er niet aandenken dat de subsidie-kraan in eens wordt dichtgedraaid.

De regering heeft alle feiten over de periode 1941 – 1962 onder het tapijt gepleegd. Kabinet, Politiek, Media, Omroepen, en historici hadden maar 1 doel deze afschuwelijke periode van hun voorgangers om deze onder het tapijt te vegen, of een andere kleur aan de feiten toe te kennen. 1947/1948 wordt onder de noemer politionele acties geschaard. Een onrechtmatige inval van 100.000 Nederlandse militairen in opdracht van Kabinet, Kamer, en het hele volk, waar Minister President Drees tegen was. Ruim 50.000 onschuldige Indonesische burgers werden vermoord, dit melden Indonesische bronnen.  Er is maar 1 woord hier op zijn plaats GENOCIDE.

Wat heeft de regering nog meer op zijn geweten? De burgers; De Indonesiërs, de Nederlanders, Indische Nederlanders, en Molukkers immateriële – en materiële schade berokkent. De nabestaanden van de Indonesiërs waren nu op wraak uit op allen met een Europese etniciteit. De bersiap periode werd verlengd tot 1961. In 1959 werden nog eens 3000 vaders vermoord, en alle Indische Nederlandse burgers moesten het land uit. Met achterlatend van al hun bezitting / banktegoeden.

 

Nog een praktijkvoorbeeld dat Regering, Politiek, Omroepen, Media en de historici die verzwegen wordt: “ De noodwet van Soekarno “ die hij richting het Indonesische Volk moest uitvaardigen dat aan Nederland 4,5 miljard moest betaalde. Die betaling vond plaats periode 1952 -1956 aan Ministerie van Financiën in de Den Haag. Wederom zweeg Kabinet, Politiek, Media, Omroepen en Historici. Die bronnen verkreeg ICM van de republiek Indonesië.

Weer een praktijkvoorbeeld. Tussen Drees en Soekarno liepen de onderhandelingen over de souverniteitsoverdracht en nationalisatieproces. Een zaak over de overname van de eigendommen , bezitting en banktegoeden waar de 341.000 Indische Nederlandse Burgers ( Nederlanders, Indische Nederlanders, en Molukkers) . Drees wilde 6 miljard hierop in mindering al betaald aan Min. Financiën, zodat overblijft nog 1,6 miljard. Uiteindelijk kwam tot een akkoord van 0,689 miljard. Deze werd bevestigd met het Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966. Alle 341.000 begunstigden werden hier buiten gehouden (zoals wij die kennen bij faillissementen). Slechts 39 miljoen van de 4,5 miljard + 0,689 miljard is uitgekeerd  aan 4777 die hiervan die voorkennis hadden.

Terugkomend op stuk  https://icmonline.ning.com/profiles/blogs/geachte-heer-klaas-dijkhoff-even-voorstellen  aan Klaas Dijhoff,  met respect probeert via zijn fractie hierop te reageren.

Weer een praktijkvoorbeeld dat gedateerd is.

Reactie van F.Schwab (ICM Editor) op 30 Mei 2020 op 17.46

 

Geachte heer Schwab,

 

Hartelijk dank voor uw schrijven aan dhr. Dijkhoff. Namens de VVD ben ik thans woordvoerder Oorlogsgetroffenen en verzetsdeelnemers. Derhalve heeft dhr. Dijkhoff uw mail aan mij doorgestuurd en zal ik deze beantwoorden.

 

Ik ben het met u eens dat het Aziatische strijdtoneel in en om de Tweede Wereldoorlog onze aandacht verdient. Om deze reden hebben we als VVD in het kader van 75 jaar vrijheid expliciet gevraagd om aandacht te schenken aan de gebeurtenissen in voormalig Nederlands-Indië. Hiervoor stonden diverse evenementen in de planning, bijvoorbeeld rond 14/15 augustus. Door de coronacrisis zal de vorm hiervan helaas wel aangepast moeten worden, maar wij blijven het nadrukkelijk volgen. Ook wordt er over dit onderwerp nog regelmatig gesproken in de Tweede Kamer met verantwoordelijk staatssecretaris Paul Blokhuis, debatten waar de VVD altijd bij aanwezig is.

 

Ik hoop u hiermee voldoende geïnformeerd te hebben.

 

Met vriendelijke groet,

Tobias van Gent
Tweede Kamerlid


VVD-fractie Tweede Kamer der Staten-Generaal
Binnenhof 1A | Den Haag | Postbus 20018, 2500 EA
E t.vgent@tweedekamer.nl

 

Het ging om deze zaken die na 75 jaar aandacht verdient:

Mijn vraag is wat gaat U doen nu in dit nieuwe Kabinet met deze Indische vraagstukken met betrekking tot:

1.      Inrichten Tweede kamer Commissie Indische zaken

2.      De vergeten groep (NL Onderdaan) die nu stateloos zijn in de republiek Indonesië, gaat u deze NL onderdanen terughalen, of deze met terugwerkende kracht voorzien van een AOW zoals de oudjes hier. Is uiteraard een prachtig initiatief van Omroep Max, maar is een druppel op een gloeiende plaat om deze toch nog een goede oude dag te gunnen.

3.      Wat gaat U doen met nu geschat de 50.000  Nederlandse Indische Burgers, die nimmer schadeloos zijn gesteld, terwijl hiervoor NL wel 7 miljard ontving van Soekarno.

4.      Wat gaat U doen aan De Indische Verankeringen op de scholen etc.

5.      Wat gaat U doen met Traktaat van Wassenaar

6.      Hoe denkt U de bersiapkinderen   te  compenseren

7.      Het herschrijven van de Indische Geschiedenis, en deze op te nemen in onze algemene geschiedenis

 

Lees verder…

Macron spreekt Beiroet moed in

Macron spreekt Beiroet moed in
 
Is ondenkbaar dat een Mark Rutte wordt omhelst in Jakarta door de Indonesische bevolking.   Weet U  het nog ? Heel  Nederland was voor de invasie 1947 / 1948 waar een deken overheen werd gelegd door politiek, media, en onderzoekers. De zogenaamde politionele acties.  Ruim 50.000 burgers lieten het leven. Genoide!  Wie waren die burgers ook al weer ?  Indonesiers, Nederlanders, Indische Nederlanders en Molukkers.  Had heel Nederland naar Drees geluisterd, dan had Nederland ook een "Libanon".  
Na 75 jaar is nog steeds gedonder over de bersiap, traktaat .....  Indische Gelden waar de Nederlandse Staat nog steeds op zit dat beloopt nu al in 18 miljard, ooit maakte Gerrit Zalm Kabinet en de Tweede Kamer hier op attent, weet U dat nog ?
 
Heel Nederland moet zich die schamen, dat na 75 nog steeds niet is opgelost !

’Ik ben hier om jou te helpen’

door 

BEIROET De schok en de tranen maken plaats voor woede. ’Hang de stroppen op’, is de kreet waarmee de inwoners van het verwoeste Beiroet hun pijlen richten op de politieke elite, die door jaren van wanbeleid het lont in de bom staken.

Tekenend waren de beelden van de Franse president Macron, die gisteren tijdens zijn bezoek door de verwoeste straten van Beiroet liep. Libanese politici hebben zich daar niet vertoond. Het geeft de immense kloof weer tussen volk en bestuur.

Op zoek naar leiderschap klampten de mensen zich aan Macron vast, schreeuwend om een revolutie in het land. Tienduizenden mensen hebben zelfs een petitie ondertekend waarin wordt opgeroepen om van Libanon weer een Franse kolonie te maken.

Macron verzekerde dat de Franse hulp niet in ’corrupte handen’ terecht zal komen en riep op tot hervormingen. Hij bezwoer dat hij geen blanco check zal uitschrijven voor het onder vuur liggende regime. Tegen een Libanees die zijn huis is kwijtgeraakt, zei hij: „ik ben hier niet om de autoriteiten te helpen. Ik ben hier om jou te helpen.”

De vrees voor chaos en geweld is groot als straks de doden zijn begraven en de speurtocht naar de laatste vermisten is afgelopen. Beiroet kolkt van woede. Er zijn geen arrestaties verricht noch verontschuldigingen aangeboden vanwege het feit dat de inwoners van de stad zes jaar lang naast een tikkende tijdbom leefden.

Een konvooi van oud-premier Hariri, exponent van de corrupte elite, werd al met stenen bekogeld. Overal op straat scanderen mensen leuzen: „De bevolking eist het einde van het regime!” En: „President Aoun is een terrorist!” De woede is zo groot dat een populaire tv-presentator op Twitter over de autoriteiten schreef: ’Of ze doden ons, of we doden hen.’

Premier Diab heeft een onderzoekscomité in het leven geroepen, met daarin verschillende ministers en de bazen van de veiligheidsdiensten. Binnen een paar dagen moeten zij met een rapport komen waarin de schuldigen worden aangewezen. Niemand heeft echter vertrouwen in de uitkomst. Organisaties als Amnesty en Human Right Watch dringen aan op een onafhankelijk, internationaal onderzoek. Dat deed Macron gisteren ook. Hij sprak van een ’politieke, morele, economische en financiële crisis’ .

Beiroet moet nu te midden van een economische crisis en een pandemie beginnen aan de wederopbouw. Door de verwoesting van de graansilo’s is er nog maar voor een maand graan op voorraad. Niemand gelooft dat het corrupte bewind in staat is die gigantische problemen op te lossen.

Lees verder…
 Shell  in Nederlands-Indië: de Bataafsche klaagt over ‘duizelingwekkende’ belastingen

Shell kwam de laatste jaren meermalen in opspraak vanwege allerlei belastingontwijkende constructies. Dat gedrag is niet nieuw: Shell probeert al sinds zijn vroege jaren belastingen te vermijden en heffingen te ontlopen of te bestrijden. In deze serie komen een paar affaires uit de vorige eeuw voorbij. Ditmaal: hoe de Bataafsche Petroleum Maatschappij – een dochteronderneming van Shell – in Nederlands-Indië te werk ging en hier in Nederland de Tweede Kamer handig bespeelde.

In Nederlands-Indië ondernam de Koninklijke Shell meerdere pogingen om de belastingafdracht te beperken door schijnconstructies, campagnes, lobby’s en beïnvloeding van het wetgevingsproces. Zo stelde de Bataafsche Petroleum Maatschappij in Nederlands-Indië overeenkomsten op om de heffing voor de extra-winstbelasting fors te verlagen. In 1921 ging het om 10 tot 15 miljoen gulden.

Die extra-winstbelasting was in de zomer van 1921 in Nederlands-Indië ingevoerd, met terugwerkende kracht tot 1 januari 1920. Ze verving de Oorlogswinstbelasting, en moest de zeer hoge winsten van kapitaalkrachtige en winstgevende nv’s extra belasten. De terugwerkende kracht van de maatregel was noodzakelijk, omdat men in Indië pas nieuwe belastingwetten mocht invoeren nadat de Indische begroting was goedgekeurd. Dat laatste gebeurde meestal pas na afloop van het belastingjaar, mede omdat Nederland die begroting via een parlementaire behandeling moest accorderen. De extra-winstbelasting had vier heffingspercentages: 6, 8, 10 en 12 procent. De heffingsklasse werd hoger naarmate de winst toenam in verhouding tot het kapitaal.

De Bataafsche Petroleum Maatschappij was een werkmaatschappij van Shell en de Koninklijke. De Bataafsche had op haar beurt twee dochters in Indië, de Nederlandsch-Indische Industrie en Handel Maatschappij (NIIHM) en de Dordtsche Petroleummaatschappij (kortweg de Dordtsche). Via de fusie met Shell en door eigen aankopen was de Bataafsche eigenaar geworden van alle aandelen van de NIIHM en de Dordtsche, maar besloot – waarschijnlijk om fiscale redenen – de dochters te laten voortbestaan. De NIIHM ontplooide geen zelfstandige activiteiten, er werd zelfs geen boekhouding gevoerd; er werd alleen elk jaar een pro-forma balans voor de fiscus opgesteld. De Dordtsche voerde nog wel een afzonderlijke administratie.

SHELL EN DE BELASTINGEN

Op 4 juli 2020 dreigde Ben van Beurden, de ceo van Shell, dat het bedrijf uit Nederland zou vertrekken indien de dividendbelasting niet zou worden afgeschaft. Zulke dreigementen zijn Shell niet vreemd. In deze driedelige serie beschrijft Tijn van Beurden (geen familie) eerdere belastingaffaires van de oliereus.

VOLG DEZE SERIE

Volgens de gegevens die Koninklijke zelf verstrekte, had de Bataafsche in 1919 een kapitaal van 300 miljoen gulden met een winst van 59 miljoen, de NIIHM een kapitaal van 20 miljoen met een winst van 39 miljoen, en de Dordtsche een kapitaal van 2 miljoen met een winst van 16 miljoen. De dochters van de Bataafsche kenden dus een zeer hoge winst tegenover een klein kapitaal. Daarom zouden zij – in vergelijking met de Bataafsche, waar die verhouding gunstiger lag – relatief veel extra-winstbelasting moeten betalen.

Pogingen de extra-winstbelasting voor te zijn

Zodra de Bataafsche de extra-winstbelasting zag aankomen, bedacht ze constructies om die grotendeels te ontlopen. Via een akte van 28 december 1920 werd geprobeerd een gedeelte van de NIIHM-winst naar de Bataafsche te verschuiven. De Indische fiscus erkende de constructie niet; de poging mislukte.

De Indische regering vond de overeenkomsten ‘irreëel’ en stelde dat ze gericht waren op een ‘ontoelaatbare belastingverlaging’

Bij de tweede poging, op 10 mei 1922, werden alle eigendommen van de NIIHM en de Dordtsche via een serie overeenkomsten aan de Bataafsche overgedragen, en wel met terugwerkende kracht (tot 1 januari 1921). Daarmee was de verhouding tussen winst en kapitaal voor de Bataafsche ineens veel gunstiger geworden. Dat scheelde volgens de berichtgeving 10 tot 15 miljoen gulden aan extra-winstbelasting.

De Indische regering noemde de overeenkomsten ‘irreëel’ en stelde dat ze gericht waren op een ‘ontoelaatbare belastingverlaging’. Ook de Nederlandse minister van Koloniën, Simon de Graaff, gebruikte de term ‘irreëel’. Hij stelde bovendien dat de Bataafsche haar dochters opzettelijk niet had geliquideerd, om zo in Indië liquidatiebelasting te ontlopen over de gereserveerde winsten en de winst uit de ‘goodwill’ van het bedrijf. De Bataafsche ontliep zo dus twee soorten belastingen geheel of gedeeltelijk: de extra-winstbelasting en de liquidatiebelasting.

Begin 1924 werd bekend dat de Indische fiscus een definitief besluit over de kwestie had genomen. De overeenkomst met de NIIHM, die al lang niet meer actief was, werd voor de berekening van de extra-winstbelasting erkend; die met de Dordtsche niet, omdat die wel actief was. Verdere details ontbreken, zodat niet bekend is hoeveel de belastingheffing uiteindelijk bedroeg. Aangezien het conflict tussen de Indische fiscus en de Bataafsche een bedrag tussen de 10 en 15 miljoen betrof, zal de belastingbesparing (en -heffing) vermoedelijk rond de helft liggen: 5 tot 7,5 miljoen. Die slag had de Bataafsche dus voor een belangrijk deel gewonnen.

Campagne tegen uitvoerrechten

Een tweede conflict handelde over de uitvoerrechten op aardolie in Indië. Op 18 mei 1921 werd een verhoging van kracht: in plaats van 3 gulden per 1000 kg werd die 7,50 gulden, een opslag met 150 procent. De verhoging was onderdeel van een pakket maatregelen die de Indische regering invoerde, aangezien zij grote twijfels had over de opbrengsten van de extra-winstbelasting. Bedrijven mochten voor de extra-winstbelasting namelijk een hoger bedrag aan kapitaal opvoeren dan het gestorte aandelenkapitaal; ook reserves en de afschrijvingen die tot 1 januari 1920 waren vastgelegd, telden mee. Zo daalde hun winst in verhouding tot hun kapitaal, en vielen ze in een lagere heffingsklasse.

De Indische regering had zich tegen die rekenwijze verzet, deels uit bezorgdheid dat zo de belastingopbrengst lager werd, en deels omdat de belastingdienst te weinig gekwalificeerd personeel had om in korte tijd alles te kunnen beoordelen. Maar minister De Graaff besliste anders. De vrees van de Indische regering werd bewaarheid, zoals de constructies van de Bataafsche rond de extra-winstbelasting lieten zien.

In augustus 1921 startte de Koninklijke een grote perscampagne tegen verhoging van de uitvoerrechten op aardolie. Het bedrijf schreef een open brief aan minister De Graaff, die in vrijwel alle kranten werd gepubliceerd. De brief werd voorts naar grote bedrijven in Nederland en Indië gestuurd, aan de leden van de Staten-Generaal, de Raad van State en de ministerraad. Ook de pers in Engeland en Frankrijk werd ingeschakeld. De brief was onder meer ondertekend door Henri Deterding, president-directeur van de Koninklijke, door Hendrikus Colijn, directeur van de Koninklijke, en door Bonne de Jonge, die van 1917-1918 minister van Oorlog was, en later directeur van Koninklijke en in 1931 gouverneur-generaal van Nederlandsch-Indië werd. Met andere woorden: mannen met fikse politieke invloed. Vooral de ondertekening van ‘olieman’ Colijn was opmerkelijk: hij was op dat moment leider van de Anti-Revolutionaire Partij (ARP), die in de regering zat.

In de open brief stelde de Koninklijke dat zij door de exportheffingen niet meer rendabel kon produceren en daarom al een deel van haar bedrijven in Indië had moeten sluiten. Ze eiste afschaffing van de exportheffingen en elke andere vorm van belasting die uitsluitend aardolie belastte; anders was verdere inkrimping onafwendbaar. Het bedrijf zette zodoende hoog in: niet alleen de verhoging van de exportheffing moest van tafel, ook de heffing zelf. Die eisen ontlokte de sociaal-democratische pers het commentaar: ‘De heeren hebben het maar voor het zeggen.’ Men verwees daarbij smalend naar het ‘Het straatje van Vermeer’ van de ‘Koninklijke [..] de nationale weldoenster.’

Die verwijzing sloeg op het beroemde schilderij van Vermeer, dat Deterding medio 1921 aan de Nederlandse staat had geschonken. Hij deed dat ter gelegenheid van zijn 25-jarig jubileum als directeur bij de Koninklijke. Aan de schenking verbond Deterding twee nogal bizarre voorwaarden, omdat hij zijn zin niet kreeg met betrekking tot de uitvoerrechten. Ten eerste mocht het schilderij niet naar het Mauritshuis gaan; dat stond voor hem kennelijk te dicht bij het Haagse politieke centrum. Zo belandde het in het Rijksmuseum. Ten tweede wilde hij het terughebben als hij een lintje zou krijgen bij zijn jubileum, zo groot was zijn aversie tegen de Nederlandse politiek inzake de uitvoerrechten.

De Koninklijke krijgt steun

De campagne van de Koninklijke werd gesteund door het personeel, dat werkloos dreigde te worden door de bedrijfsinkrimpingen van de Bataafsche in Indië. Via een open brief aan de minister van Koloniën, De Graaff, vroegen zij om intrekking van de heffingen. Toen de Bataafsche tal van orders bij Nederlandse bedrijven begon te annuleren, werd dat in een artikel in het Algemeen Handelsblad vrij voorzichtig getypeerd als ‘een zekere mate van intimidatie’.

Het liberale Tweede Kamerlid Hendrik Coenraad Dresselhuys steunde de Koninklijke. Hij wees de minister van Landbouw, Nijverheid en Handel op de annuleringen van de Bataafsche bij Nederlandse bedrijven en verzocht hem druk uit te oefenen op minister De Graaff om de gewraakte uitvoerrechten af te schaffen. Ook het hoofdbestuur van de personeelsvereniging van de Bataafsche in Indië protesteerde in september 1921 bij De Graaff tegen de heffingen. Diezelfde maand volgden protesten van grote Nederlandse industriële ondernemingen, waaronder Stokvis, Werkspoor, Stork, Philips en De Vries Robbé & Co. Ze betoogden dat het Nederlandse bedrijfsleven al met een zware crisis kampte en veel fabrieken hun productie hadden beperkt, of tot sluiting waren overgegaan. Het uitblijven van bestellingen van de Koninklijke zou volgens hen nog meer werkloosheid bij een groot deel van de industrie betekenen.

‘Duizelingwekkende’ tarieven

Eind november 1921 voerde Deterding de druk verder op. Hij deed dat tijdens de aandeelhoudersvergadering van de Koninklijke: in zijn redevoering stelde hij dat de olie-industrie in Indië ten dode was opgeschreven als deze plannen werden doorgevoerd. De voorgestelde heffingen op de export van aardolieproducten, in totaal ter waarde van 53,9 miljoen gulden, noemde hij ‘duizelingwekkend’. Hij hekelde voorts de ‘naïeve misvatting’ van de Indische Volksraad dat de winst van de Koninklijke/Shell Groep ‘overwegend’ uit Nederlandsch-Indië kwam.

Was men daar in Indië echt zo onbezonnen, en waar was dat bedrag van 53,9 miljoen op gebaseerd?

Officiële opening van de Volksraad te Batavia door gouverneur-generaal J.P. van Limburg Stirum (midden op het podium), 18 mei 1918 (bron).

De Volksraad had in april 1921 een motie aangenomen om de uitvoerrechten op aardolieproducten te verhogen. Th. Vreede, de indiener ervan, vond dat een heffing van zo’n 20 procent van de nettowinst billijk was. Hij gaf een overzicht waarin de nettowinst per liter van allerlei olieproducten werd berekend. Zo kwam hij uit op een exporttarief van 5 cent per liter voor benzine, 4 cent voor kerosine en 2 cent voor smeerolie. De totale geschatte opbrengst aan uitvoerrechten kwam volgens Vreede dan uit op 53,9 miljoen gulden. De Indische regering legde deze motie naast zich neer, en voerde op 18 mei 1921 lagere heffingen in.

Om een beeld te krijgen van de tariefsverhoging gaan we even na wat die in de praktijk voor benzine betekende. Het per 18 mei ingevoerde tarief was 7,50 gulden per 1000 kg, ofwel 0,75 cent per kg. Per liter was dat 0,54 cent (benzine heeft een soortelijke massa van 0,72 kg/dm3). De Volksraad stond een tarief van 5 cent voor. De doorgevoerde verhoging bedroeg dus ongeveer een tiende van wat de Volksraad wilde. Was dit nu echt een ‘duizelingwekkende’ verhoging, zoals Deterding claimde?

Het was duidelijk dat de Koninklijke/Shell een rookgordijn optrok rond de winsten die ze maakte

Bijkomend probleem was dat niet bekend was hoeveel winst de Koninklijke in Indië maakte. De Koninklijke zelf verstrekte daarover geen gegevens. Op de jaarrekeningen na 1918 werd alleen een verzamelpost opgenomen van alle dividenden van de werkmaatschappijen samen. Deterding beweerde dat het Indische aandeel in de winst van de Koninklijke niet zo groot was. Dat stond echter haaks op een uitlating van Sir Marcus Samuel, een directeur van Shell, die tijdens een redevoering stelde dat de winsten van de Koninklijke/Shell Groep voor 95 procent te danken waren aan haar Indische activiteiten. Nu moet die bewering wellicht met een korrel zout worden genomen, want die werd gedaan in een conflict met de Engelse regering. Hoe dan ook, het was duidelijk dat de Koninklijke/Shell een rookgordijn optrok rond de winsten die ze maakte.

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives