Alle berichten (2800)

Sorteer op

10897301892?profile=originalDe moord op Marius Bogaardt                  Een dramatisch stuk geschiedenis uit Indisch Den Haag    Door:  Hans Vogelsang

Foto  Frederick Marius Bogaardt (1867-1880)

Frederick Bogaardt (1835-1902) en Maria Elizabeth Bogaardt-Van der Schalk (1836-1910) kregen op 23 mei 1867 een zoon, genaamd Frederick Marius. Het gezin woonde in Soerabaja, waar vader Frederick inmiddels een zeer welgestelde planter geworden was. Daarnaast had hij het gebracht tot chef van het Handelshuis Frazer-Eaton in Soerabaja. Kort voor 1880 keerde het vermogende gezin terug naar Nederland, waar het een luxe villa betrok op de hoek van de Sophialaan en het Plein 1813 in Den Haag. Zoon Marius werd op  school gedaan op het elitaire Instituut Bouscholte, dat toen gelegen was op de hoek van de Koninginnegracht en wat nu heet de Dr. Kuyperstraat.

Op 23 september 1880 werd      de  toen 13-jarige  Marius  van  Frederick Marius Bogaardt (1867-1880)

School opgehaald en ontvoerd.  De dienstbode van het keurige eliteschooltje herinnerde zich: “Het was een keurige meneer, die donderdagmiddag 23 september aanbelde bij het Instituut van de heer G.H. Bouscholte. Hij meldde zich met de woorden: ‘Ik kom Marius Bogaardt halen; zijn vader wacht op ons in mijn huis in Scheveningen’ ”.

De nietsvermoedende dienstbode gaf de boodschap door aan de betreffende leraar – het kwam wel vaker voor dat een leerling voortijdig werd opgehaald – en deze verontschuldigde de jongen uit zijn les. Marius gaf te kennen – volgens het relaas van de vrouw – dat hij de meneer wel kende en ging met hem mee in een klaarstaande vigilante (een huur-koetsje, vergelijkbaar met een taxi nu) richting Scheveningen. Marius werd echter door zijn ontvoerder meegenomen naar het Dekkersduin, op de plek die       nu bekend staat als het Nachtegaalplein aan het eind van de Fahrenheitstraat, niet ver van Houtrust. De dader had inmiddels een losgeldbrief gestuurd naar de ouders, die met de avondpost werd   bezorgd   en   daarin   een bedrag van 75.000 gulden eiste voor de vrijlating van hun zoon. De vader moest zijn dienstbode de volgende namiddag langs de Hoefkade laten lopen met het geld in een bruine envelop in de hand. Een tussenpersoon zou de envelop dan in ontvangst nemen.

Inmiddels was de koetsier van de vigilante achterhaald en onder-vraagd. Hij had de onbekende heer vanaf het Rijnstation (Station Staatsspoor) naar de school aan de Koninginnegracht gebracht. Daar had de heer een jongen opgehaald met wie hij weer instapte en moest hen langs de Laan van Meerdervoort naar een plek achter Zorgvliet brengen. Daar had de man afgerekend en was met de jongen de duinen ingelopen in de richting van Kijkduin. Na ontvangst van de losgeldbrief deed de vader aangifte bij de officier van Justitie, die hij goed kende, die onmiddellijk alle maatregelen nam

10897314095?profile=originalDe losgeldbrief met daarin het ongebruikelijke  koppelteken

om de jongen en zijn ontvoerder op te sporen. Het gehele duingebied tussen Zorgvliet en Kijkduin werd uitgekamd, maar pas de dag erna werd het lichaam van de jongen gevonden door duinwachters bij het Dekkersduin. De jongen was aan handen en voeten gebonden. Onderzoek wees uit dat de jongen vrijwel direct na zijn ontvoering om het leven was gebracht met minstens 12 steken met een dun wapen, vermoedelijk een degen.

10897314486?profile=originalHet beboste gedeelte van het Nachtegaalplein met in het midden het laantje waar het lichaam van Marius Bogaardt werd gevonden. (foto: Google Earth Streetview)

 

Het Dekkersduin is het huidige Nachtegaalplein en de plek waar de moord plaatsvond staat in de volksmond nog steeds bekend als het “Moordenaarslaantje”, een voetpad op het beboste midden-gedeelte van het plein.

Dezelfde middag dat het ontzielde lichaam van Marius Bogaardt gevonden werd, grepen twee posterende agenten in burger op de Hoefkade een man in de kraag die enigszins voldeed aan het vage signalement dat door de koetsier en door de dienstbode van de school was opgegeven. Het was de 24-jarige Willem Marianus de Jongh, een gewezen sergeant in het Koninklijk Nederlands-Indische Leger. Deze was in die dagen volontair bij het Ministerie van Koloniën. Deze ontkende echter ten stelligste enige betrokkenheid en na een lang verhoor werd hij wegens ontbreken van bewijs weer heengezonden. 

De moord zorgde voor een enorme commotie in Den Haag en de politie zette alles op alles om de moordenaar te vinden. Zo werd de losgeldbrief in verscheidene kranten afgedrukt in de hoop de dader op het spoor te komen. Jacobus van de Bergh, een kritisch journalist, was het opgevallen   dat de schrijver van de brief in  het woord ’s-Gravenhage een koppelteken gebruikte. Nu is dit al lange tijd normaal, maar in de negentiende eeuw was dit zeer ongebruikelijk. In de krant “De Amsterdammer” vestigde hij hier de aandacht op en dit werd gelezen door Emile Auguste Musquetier, een sergeant bij het leger. Hij vroeg een onderhoud aan met de schrijver van het artikel. Musquetier liet toen een aantal brieven zien aan Van de Bergh, geschreven door zijn vroegere vriend, W.M. de Jongh, met wie hij samen in Nederlands-Indië gediend had. In die brieven gebruikte deze consequent het koppelteken in de plaatsnaam ’s-Gravenhage. Voldoende reden om aangifte te doen bij de politie. Doordat het handschrift overeen-komsten vertoonde – onder andere door het gebruik van het koppelteken – werd W.M. de Jongh opnieuw gearresteerd en in

10897315052?profile=originalstaat van beschuldiging gesteld. Jaren daarna werd getwijfeld of de Jongh de echte dader was. Verdenkingen richtten zich ook op ene Gerrit Kets, de aanstaande echtgenoot van de zus van De Jongh. Dit is echter nooit nader onderzocht en verzoeken om heropening van het onderzoek werden genegeerd.

Het misdrijf spreekt nu nog steeds tot de verbeelding, omdat eigenlijk nooit is achterhaald wat er feitelijk is gebeurd op die zwarte dag in de Haagse geschiedenis. De moord kwam ook nog op een andere manier in het nieuws. Daags na de moord en de publicatie van de losgeldbrief in de kranten, meldde zich de beroemde Indische schrijver Eduard Douwes Dekker (Multatuli) bij de politie. Hij zei dat hij het vermoeden had dat zijn zoon de schrijver van de losgeldbrief zou zijn, omdat hij ten eerste meende het handschrift te herkennen en ten tweede omdat hij zijn zoon, die geestelijk erg labiel was, tot zoiets in staat achtte. Toen zijn zoon het met veel stelligheid ontkende, reageerde Multatuli met de woorden: “Precies zoals ik van mijn zoon verwacht, dat hij zou ontkennen het gedaan te hebben”.

Toen hij later hoorde dat ene De Jongh van de moord verdacht werd en gearresteerd was, Zou Multatuli gezegd hebben: “Goed, Edu heeft het dus vrijwel zeker niet gedaan. Maar hij moet zich nu niet verbeelden dat het niet-vermoorden van de arme jongen zo’n verdienste is, die hem schoonwast van alle beroerdheid. Aan hèm schrijf ik het niet, maar ik zal hem door Nonnie laten zeggen dat hij zich van onschuld aan een moord geen voetstuk behoeft te maken en dat het al schande genoeg is dat mensen die hem kennen, waaronder ik, het hem toe zou kunnen rekenen tot zo’n schanddaad in staat te worden geacht”.

\10897315660?profile=originalHet landhuis ‘Engelenburg” in Brummen.

Sergeant Musquetier, die De Jongh aangaf, heeft nadien echter geen gemoedsrust meer gekend omdat vele van zijn militaire kameraden hem zijn “verraad” kwalijk namen. Het heeft hem zodanig achtervolgd dat hij in 1887 een eind aan zijn leven maakte. W.M. de Jongh werd in december 1880 veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, die later gewijzigd zou worden in 25 jaar onvoorwaardelijk. In 1905 kwam hij op vrije voeten, maar kon zijn draai niet meer vinden. Uiteindelijk pleegde ook hij in 1919 zelfmoord.

Niet lang na de moord verlieten  de Bogaardts Den Haag en verhuisden naar het landhuis Engelenburg in Brummen (Gelderland), waar zij hun zoon lieten herbegraven op de algemene begraafplaats aldaar. Het huis aan de Sophialaan op de hoek van het Plein 1813 bleef lange tijd leeg staan om uiteindelijk te worden afgebroken. Op die plek staat nu al meer dan een eeuw het elegante gebouw van de Canadese ambassade.

 

 

 29/7-2015 ICM

Lees verder…

Indisch centrum dient als afkoop veel hogere schuld

OPINIE Indisch centrum dient als afkoop veel hogere schuld

Rechtsherstel voor Indische gemeenschap is uitgebleven

Met veel fanfare werd de oprichting van een centrum over Indië gevierd. Dat is misplaatst.

 en 
763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8
Herdenking bij het Indisch Monument van de Japanse capitulatie, eveneens gelegen in Den Haag. Beeld anp

Vlak voor de 72ste herdenking van de capitulatie van het Japanse Keizerlijke Leger op 15 augustus stonden de kranten vol. Niet zozeer met artikelen over deze emotioneel beladen dag, maar over het 'gebaar van collectieve erkenning door de Nederlandse regering': het subsidiëren van het nieuwe onderkomen van het Indisch Herinneringscentrum in Den Haag.

Het stuitende aan al deze juichende publicaties, onder meer in de Volkskrant, is echter dat de werkelijke kwestie volledig onbenoemd is gebleven: het kapitale uitgebleven rechtsherstel voor de Indische gemeenschap.

advertentie

Voor de buitenwacht lijkt het een prachtige bekroning. Eindelijk dan is er een waardige locatie voor een 'Indische pleisterplaats' in de 'weduwe van Indië'. Onvermeld wordt gelaten dat de eerste twee versies van het Indisch Herinneringscentrum, Indisch Huis genaamd, door fraude en wanbeheer failliet zijn gegaan.

Daarnaast is er helemaal geen sprake van een eenvormige Indische gemeenschap, maar van een multi-etnische bevolkingsgroep met Indo-Europese, Molukse, Chinese, Indo-Afrikaanse, Papoea-, Toegoenese en Indonesische roots. En juist deze etnische Nederlanders zijn niet gerepatrieerd zoals de blanke, uitgezonden Nederlanders tussen 1945 en 1948, maar als ontheemden vanaf 1950 gedwongen naar Nederland gekomen, waar ze op een ronduit schandalige manier opgevangen zijn.

En daar zit 'm nu juist het grote pijnpunt: al deze oorlogsslachtoffers zijn berooid naar Nederland gekomen omdat hun achterstallig salaris plus pensioenopbouw over de oorlogsperiode niet uitbetaald was door de Nederlandse regering, hun bank- en spaarsaldi verdwenen waren en hun verzekeringspolissen niet uitgekeerd werden. Alsof al die gelden, die een kapitale waarde vertegenwoordigen, in een groot zwart gat verdwenen zijn.

Al die jaren bleef de kwestie van het uitgebleven rechtsherstel onaangeroerd. Totdat een incident bij de herdenking op 15 augustus 1991 ertoe leidde dat op verzoek van toenmalig premier Lubbers het Indisch Platform werd opgericht 'als aanspreekpunt van de Indische gemeenschap'. Het ondemocatisch geïnstalleerde Indisch Platform ontving jarenlang structurele en incidentele subsidies van de Nederlandse overheid. En ging akkoord met de zeer nadelige financiële compensatieregeling, 'het gebaar', tegen finale kwijting.

De conclusie ruim 25 jaar later is dat het Indisch Platform helemaal niets heeft kunnen betekenen voor het uitgebleven rechtsherstel. En dan hebben we het niet over kleingeld. Alleen al met de backpayverplichting voor de naar schatting 90 duizend Knil-militairen en overheidsambtenaren is 2,25 miljard euro gemoeid. In plaats dat de Nederlandse overheid al haar personeel heeft uitbetaald, kwam ze op 15 augustus 2015 met de 'heuglijke' mededeling dat aan alle rechthebbenden die op die datum nog in leven waren een bedrag van 25.000 euro uitbetaald zou worden. Er bleken nog 577 mensen in leven te zijn. Aan wie in totaal 14,5 miljoen euro uitgekeerd is. Tel uit je winst.

Het schandaligste is nog wel dat de 'deadline' van 15 augustus 2015 voorgesteld is door het Indisch Platform zelf. Dezelfde organisatie die in plaats van het aanhangig maken van het uitgebleven rechtsherstel bij staatssecretaris Van Rijn nu heeft aangedrongen op 'een gebaar van collectieve erkenning'.

Wat dit nieuwe herinneringscentrum in werkelijkheid is, is een afkoop. Een Indische fooi. Een schenking van 10 miljoen euro die doet voorkomen alsof hiermee alle openstaande rekeningen voldaan zijn. Geen woord echter over de reeks aanspraken van de Indische gemeenschap jegens de Nederlandse staat, banken en verzekeringsmaatschappijen. In plaats daarvan wordt er hoog opgegeven over een 'kenniscentrum repatriëring', waar 'mensen met een Indisch verleden kunnen uitzoeken met welke boot hun ouders of grootouders naar Nederland zijn gekomen.' Dat kan iedereen die in het bezit is van een computer vanuit zijn huiskamer: je typt gewoon passagierslijsten1945-1964.nl in.

Het echte, schrijnende verhaal bevindt zich echter in de beerput onder de Haagse villa waar het Indisch Herinneringscentrum gevestigd wordt.

Sylvia Pessiron is voorzitter Task Force Indisch Rechtsherstel.
Griselda Molemans is onderzoeksjournalist.
Rob Malasch is publicist.

Lees verder…

10897396867?profile=originalWieteke van Dort,  mijn herinneringen aan Indië blijven een grote rol spelen...

Haar 75ste verjaardag brengt WIETEKE VAN DORT in alle rust door met haar lieve man THEO MOODY, hun drie kinderen BAS, LARISSA, ALEXANDER en de kleinkinderen. Wie had dat gedacht na haar zware hartoperatie en langdurige revalidatieperiode in 2012. Wieteke voelt zich weer helemaal goed en staat zelfs weer op de bühne. ,,Dat geeft mij zoveel energie.’’

Vandaag wordt WIETEKE VAN DORT, en daarmee ook haar alter ego TANTE LIEN, 75. Maar daar zag het een tijdje geleden niet naar uit! In 2012 werd de actrice en kunstenares onwel in de buurt van het Amsterdamse Centraal Station, strompelde daar een snackbar binnen en smeekte er met een nagenoeg laatste ademstoot om húlp!

Hartproblemen werden haar toen bijna fataal, maar net op tijd arriveerde die hulp en kon Wieteke worden gered. Een lange periode van revalideren volgde. Zowel lichamelijk als geestelijk had zij een behoorlijke klap gehad en lange tijd hield zijzelf twijfels of ze wel voldoende zou herstellen.

Maar kijk vandaag eens. Wieteke ís hersteld! Met drie bypasses en een nieuwe hartklep zit zij thuis met een pot thee en boterkoekjes. De kinderen BAS, LARISSA en ALEXANDER komen, met de kleinkinderen. Zij is weer opgewekt - met de bekende twinkeling in haar ogen - en straalt een onvoorstelbare energie uit. Het ’adoe, luitjes’ kan niet lang meer op zich laten wachten.

,,Ja, ik werk nog steeds hoor, ik treed weer op, en doe allemaal leuke dingen. Niets tegen mijn zin. Ik moet het wel doseren, want ik merk dat het allemaal meer energie kost dan vroeger. Twee keer per week is genoeg en dan het liefst overdag. Mijn artsen zeggen dat ik wel zuinig op mezelf moet zijn. En gelukkig is er altijd nog mijn lieve man THEO, die er ook goed op let dat ik niet teveel hooi op de vork neem.’’

Je bent dus helemaal genezen?

,,Nou, helemáál is een groot woord, ik word wel 75 vandaag dus het gaat gewoon wat langzamer. Zo heb ik lange tijd last van ’etalage-benen’, dat is begonnen na de operatie. Waarschijnlijk heb ik toen in een bepaalde houding te lang op de operatietafel gelegen en heeft er misschien iets in een bloedvat in mijn been knel gezeten, ik weet het niet. Het is een vernauwing van de slagaderen. Al zodra ik een kort stukje gelopen heb, moet ik weer even stil blijven staan. Daar komt ook de naam vandaan, hè? Als je moet stilstaan, kijk je in de etalage van een winkel. Mijn benen doen dan zo’n pijn, dat is echt heel lastig. Ik heb allerlei therapieën geprobeerd en behandelingen gehad, maar eigenlijk hielp niets echt. Ik ga dus binnenkort maar weer eens met de artsen praten, of er toch niet nog iets anders aan te doen is. Verder zorg ik goed voor mezelf hoor, ik fiets bijvoorbeeld iedere dag op de hometrainer. Dat houdt me fit.’’

Dus die goeie, ouwe Tante Lien is ook weer terug?

,,Het is zo heerlijk om het publiek een paar mooie uurtjes te bezorgen, ik zie dat ook niet eens als werk. Of het nu is in een bejaardentehuis, voor veteranen, op huwelijksfeesten of op de Pasar Malam, het is allemaal even leuk en geeft mij zoveel energie. ’Tante’ is nog steeds zo populair. Haar in mijn knot en een sarong aan, en daar ga ik weer. Onlangs was ik nog in een verzorgingstehuis en ik zong daar oude Indische kinderliedjes. Veel van de mensen waren dementerend, maar op het moment dat ze die liedjes hoorden begonnen ze spontaan zachtjes mee te zingen. Dat bracht zoveel ontroering, vooral bij de families en de verzorgenden die deze bewoners nooit eerder hadden horen praten. Dat is toch mooi!? Een van mijn mooiste optredens was wel bij de veteranen op het Malieveld, toen ik ook het Ereteken voor Verdienste kreeg. Ik heb veel onderscheidingen in mijn leven gekregen, zoals Edisons, Nipkov-schijven en ben ook Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, maar de mooiste is toch het Ereteken. Deze onderscheiding kreeg ik namens alle veteranen en is normaal gesproken alleen bestemd voor militairen.’’

Je Indische afkomst verloochen je niet, ook niet tijdens je optredens.

,,Nee, waarom zou ik. Het is juist belangrijk dat Indische mensen gehoord worden. Er is toch al veel te veel verzwegen. Weet je dat er bijvoorbeeld zeshonderd miljoen dollar op banken in Washington staat, dat eigenlijk toebehoort aan de Indische gemeenschap? Er is veel onwetendheid en weinig begrip voor de Indische problematiek. Mijn vader werd tijdens de Japanse bezetting gedwongen om door te werken op de suikerfabriek. Dat moest van de Japanners. Daar werd hij toe gedwongen, maar er waren mensen die hem een collaborateur noemden. In de Bersiap-periode is hij vermoord, ik was toen drie jaar en heb hem dus nauwelijks gekend of zelfs meegemaakt. Je zou denken dat je dan geen trauma kan oplopen, maar dat had ik dus wel. Jarenlang kon ik geen oorlogsfilms kijken, ik draaide meteen mijn hoofd om. Op uitnodiging ging ik naar de film Paradise Road met GLENN CLOSE. De film vertelt het waargebeurde verhaal dat zich afspeelt tijdens de bezetting van Sumatra. De vrouwen besluiten, in de verschrikkelijke omstandigheden van het kamp, toch een stemmenorkest op te richten. Vanuit hun geheugen schrijven zij de muziek op zoals ze zich die herinneren, en studeren dat in. Aan het eind van de oorlog, en de film, weet het stemmenorkest zelfs de Japanse gevangenbewaarders te charmeren. Wat was ik onder de indruk van die vrouwen in dat kamp die door zingen hun moed hielden, ik was diep geëmotioneerd. Pas sinds die tijd kan ik het aan om naar oorlogsfilms te kijken.’’

Je bent 75, zijn er nog dingen die je graag wilt?

,,Jaaaa, meer dan genoeg. Teveel om op te noemen! Naast mijn optredens met RICKY RISOLLES en AIS-LAWA maak ik schilderijen en tekeningen, beschilder ik porselein en schrijf ik nog boeken. In het najaar komt er één uit over mijn hele leven, gecombineerd met mijn Indische achtergrond. Het is een soort familiekroniek. Goede vriend en journalist HANS VISSER werkt er al jaren aan en het wordt echt een prachtig document. Eind mei zullen we op de Tong Tong Fair in Den Haag alvast een klein voorproefje geven. Verder heb ik met twee vriendinnen ook nog een boek gemaakt voor leerkrachten. Ik heb zelf de opleiding voor kleuterleidsters gedaan en die duurde toen vier jaar. Tegenwoordig is het op de Pabo maar een paar maanden waarin aandacht wordt besteed aan kleuters. Het boek geeft allerlei handvatten waar de leerkrachten hopelijk iets aan hebben.’’

De herinneringen aan Indië blijven een grote rol spelen...

,,Uiteraard… dat zit ín me. Ik ben ook gevraagd voor de Indië Monologen, daaraan werken veel bekenden van mij mee. Zoals toch ook weer WILLEM NIJHOLT en YVONNE KEULS. Dat wordt in alle opzichten weer een feest. Met zowel Willem als Yvonne heb ik veel contact, Willem vooral regelmatig via de mail. Dan hebben we echt de meest grappige conversaties. Tja, en Yvonne is al jaren een goede vriendin. Ik kan me er nu al op verheugen. Ik ben zo blij dat ik, na dat voorval in Amsterdam, die extra jaren heb gekrégen. Die wil ik nu extra goed benutten.’’

Yvonne Hoebe

Lees verder…

De Indiegangers kostmisselijk van Indonesiche schadeclaims

 

10897281292?profile=original10897293462?profile=originalDE INDIËGANGERS KOTSMISSELIJK VAN INDONESISCHE SCHADECLAIMS

Klopjacht op de staatskas

Het is de Nederlandse burger een doorn in het oog, die alsmaar aanhoudende schadeclaims tegen de Staat en de reeks verzoeken tot strafvervolging van individuele militairen.

„Dát is nou onze wens voor 2015, dat die ellende eindelijk eens ophoudt”, zeggen Greetje en Charles van Dijck. Jarenlang woonde het echtpaar in Indonesië, waar hij door Nederland gebouwde marineschepen afleverde. „Er wordt daar 11.000 kilometer ver weg een klopjacht gehouden op ons belastinggeld.”

Vorige week was het alweer raak: twee hoogbejaarde Indonesiërs zeggen in respectievelijk 1947 en 1949 te zijn gemarteld en verkracht. Het Comité Nederlandse Ereschulden heeft advocaat Liesbeth Zegveld in de arm genomen om de Staat aansprakelijk te stellen voor psychische en fysieke schade.

Antwoord binnen vijf dagen, eisten het comité en de raadsvrouw. Want vanwege de hoge leeftijd van mevrouw Tremini (84) telde elk etmaal. De verkrachting zou ruim 65 jaar geleden hebben plaatsgevonden.

Dagvaarden

De andere zaak betreft een Indonesische gevangene. Voormalig vrijheidsstrijder Yaseman (86) zou in 1947 door KNIL-militairen op Java met stroomstoten zijn behandeld in pogingen een bekentenis los te krijgen. Ook moest hij, naar eigen zeggen, liters water drinken, waarna Nederlandse soldaten op zijn buik gingen staan.

Advocaat Liesbeth Zegveld: „Het ultimatum van vijf dagen is verstreken, de Nederlandse Staat kwam niet met inhoudelijke antwoorden. Dus gaan we dagvaarden.”

Zegveld slaagde er eerder in schadevergoeding af te dwingen voor tien weduwen van het Rawagede bloedbad van 9 december 1947 op West-Java. Ze kregen allemaal 20.000 euro. Gevolgd door eenzelfde uitkering van twintig mille per persoon aan achttien nabestaanden van wreedheden die door kapitein Raymond Westerling, commandant Speciale Troepen, op Sulawesi zouden zijn begaan.

Nog eens tien vrouwen van dit voormalige Celebes wachten op vonnis van de Nederlandse rechtbank, 28 januari. Vijf kinderen van hetzelfde eiland zijn óók een procedure begonnen…

Als Liesbeth Zegveld haar zoveelste zaak tegen de Staat aankondigt, ontploft Twitter. ‘Niet wéér die geldwolf’, heet het dan. En: ‘waar zijn toch de bewijzen’?

Dat vragen Charles en Greetje van Dijck zich ook af. „Die weduwen van 84, 86 en soms zelfs 104 jaar oud, bestaan die eigenlijk wel? In Indonesië worden mensen niet zo oud, zeker niet als ze uit de kampong komen. Is er eigenlijk ooit dna afgenomen?”

Advocaat Zegveld is overtuigd van de geloofwaardigheid van haar cliënten. „Ik heb geen enkele reden om aan hun verhalen te twijfelen. Er is daar systematisch gemarteld, zo blijkt ook uit de excessennota. Die mensen hebben toch recht op genoegdoening? En wat is nou 20.000 euro voor marteling…”

Charles van Dijck werkte als koopvaardijofficier bij de Holland Amerika Lijn. Daarna ging hij als technicus aan de slag op de voormalige marinewerf Wilton-Feijenoord. Geboren in toenmalig Batavia, de lokale taal sprekend en in 1980 naar Soerabaya vertrokken om tot 1983 door Nederland gebouwde fregatten af te leveren aan de Indonesische marine.

Net teruggekeerd uit de archipel laat hij lokale kranten zien. Bijvoorbeeld de Tribun Metro. Op de voorpagina: ‘Nederlandse overheid zal 65,6 miljard ruipah verstrekken voor 200 slachtoffers van door troepen onder leiding van Raymond Westerling in Gowa, Zuid-Sulawesi, aangerichte slachtpartijen’.

„De financiële afhandeling van die Rawagede affaire werd gemakshalve maar als leidraad genomen voor 200 andere zogenaamde nabestaanden, op een heel ander eiland”, zegt Van Dijck. „Zij die in Rawagede 20.000 euro schadevergoeding kregen, werden vervolgens in de kampong van hun geld beroofd door andere dorpelingen, agenten en politici. Want twintig mille is daar gelijk aan twintig jaarinkomens…”

Overdreven

Het Nederlandse geweld in Rawagede zou volgens mensenrechtenorganisaties 431 Indonesische slachtoffers hebben gekost, sommigen spreken zelfs van duizenden doden. Maar generaal-majoor b.d. Leen Noordzij, voorzitter van veteranenorganisatie VOMI, eerder in deze krant: „Ik ken Nederlandse ooggetuigen die over maximaal 22 doden spreken. Ook het aantal van 40.000 slachtoffers op Sulawesi lijkt schromelijk overdreven.”

Het ministerie van Buitenlandse Zaken meldde in oktober dat er nog 21 dossiers van Indonesische nabestaanden lopen. Beide procedures voor vermeende marteling en verkrachting die vorige week werden aangekondigd niet meegeteld.

„Ik ken Indonesië als mijn broekzak”, zegt Charles van Dijck. „Van mijn vroegste jeugd, de jaren onder Japanse bezetting en de beruchte Bersiap -eriode vlak na de oorlog. Toen Nederlanders en Indische Nederlanders bij bosjes werden vermoord door ‘vrijheidsstrijders op drift’; deels pure etnische zuiveringen. Als je ook maar tien procent Nederlands bloed had, ging je over de kling.”

Het echtpaar Van Dijck wantrouwt alle claims vanuit ’s werelds grootste eilandengroep. „Want het Indonesische alfabet begint met de C. Van corruptie”, aldus de gepensioneerde zeeman en zijn vrouw.

Analfabeet

Greetje: „Als ik dan lees van hoogbejaarden die zeventig jaar na dato nog precies weten hoe ze door onze militairen zijn misbruikt of gemarteld, schud ik mijn hoofd. Wij hadden destijds in Soerabaya kokkie Sihati. Zij wist niet eens haar geboortejaar! In de lagere sociale klassen zijn vrijwel alle Indonesiërs analfabeet. En waarom toch zo lang wachten met dat claimen?”

Advocaten geven toe: mede veroorzaakt door de publiciteit. Liesbeth Zegveld: „Natuurlijk werkt het wervend als het Comité Nederlandse Ereschulden op Indonesische voorpagina’s staat. Maar waar het echt om gaat, is dat Nederland destijds verzaakte en vertrok. Daarvoor krijgt Den Haag nu de rekening.”

Een rekening die uiteindelijk exorbitant hoog kan uitpakken, vrezen veteranen. Zij die van 1946 tot 1949 in de archipel dienden, vaak als dienstplichtige of oorlogsvrijwilliger uitgezonden, stellen dat aan beide zijde sprake was van wreedheden.

Indonesische pemuda’s vielen Nederlandse compounds op Java en Sumatra aan. Ze noemden zich vrijheidsstrijders, maar aarzelden niet om een weerloze verpleegkundige met haar voltallige gezin uit te moorden.

„Stel, ik vraag Indonesië om schadevergoeding voor leed dat mijn lang geleden overleden ouders daar is aangedaan”, zegt Charles van Dijck. „Dan worden we met die oosterse glimlach weggestuurd. Indonesische stille kracht versus Hollandse naïviteit.”

Want zo omschrijven Nederlandse veteranen de vonnissen waarbij rechters telkens weer geld toekennen aan nabestaanden van het oorlogsgeweld in de archipel. „Ze hebben geen idee wat zich daar toen afspeelde”, aldus Greetje van Dijck. „Dat die soldaten voor herstel van orde en veiligheid door regering en parlement waren gestuurd. Het was geen illegale oorlog, maar een guerrillastrijd die wij nooit konden winnen.”

Hoeveel claims er nog komen? Als het aan het Comité Nederlandse Ereschulden ligt zoveel mogelijk. Huisadvocaat Liesbeth Zegveld – zij speelt ook een juridische hoofdrol in een poging Dutchbat-commandant Thom Karremans en zijn twee plaatsvervangers strafrechtelijk te laten vervolgen voor het Srebrenica-drama – stelt dat het in Indonesië „nog om slechts een handjevol mensen gaat”.

Maar ook na acties aan het thuisfront liggen Nederlandse militairen onder vuur en dreigen schadeclaims. Zelfs als het om beëindiging van gijzelingen gaat. Zo willen een overlevende kaper en nabestaanden van zes gijzelnemers die omkwamen toen mariniers in 1977 Hondekop treinstel nummer 747 bij De Punt bestormden genoegdoening van de Nederlandse Staat.

Tot verbijstering van passagiers die de kaping destijds overleefden. Zoals Arie Dijkman: „De wereld op zijn kop. Die Molukkers pleegden een misdaad en namen heel bewust risico. Het zijn geen slachtoffers.”

Liesbeth Zegveld die ook hier tegenover de Nederlandse Staat acteert: „Zeker twee kapers – Max en Hansina – zijn door de mariniers weerloos afgeslacht.”

Minister Ivo Opstelten (Veiligheid en Justitie) bevestigde op 19 november, nadat Liesbeth Zegveld de Nederlandse Staat namens haar Molukse cliënten aansprakelijk had gesteld, dat door de mariniers zorgvuldig was gehandeld. Deze maand liet de bewindsman echter plotsklaps weten alsnog onderzoek te laten doen of een vorm van aansprakelijkheid bestaat…

Frauderen

Mariniers van de topgeheime Bijzondere Bijstandseenheid (BBE), destijds ingezet, voelen niets voor de gang richting rechtbank. Maar advocaat Zegveld zegt: „Als er geprocedeerd moet worden, dan is het horen van getuigen daarvan onderdeel…”

Begin volgend jaar wordt duidelijk of ook voor dit dossier een greep uit de staatskas moet worden gedaan. Charles en Greetje van Dijck vrezen het ergste.

„Net als bij al die zogenaamde slachtoffers van Hollands geweld in voormalig Nederlands-Indië”, zegt Greetje van Dijck. „Ik moet er niet aan denken. Al die klagende weduwen op Sulawesi en Java… Ze zijn geen 80 plus, in Indonesië kan iedereen frauderen.”

Echtgenoot Charles, citerend uit een lokale krant: „Hier, het wordt ronduit toegegeven. ‘Ongetwijfeld zullen er in de te verzamelen gegevens over slachtoffers van Nederlands oorlogsgeweld ook een aantal fictief blijken’. Wij zijn weer eens het braafste jongetje van de klas. En daar, aan de andere kant van de wereld, gaan ze schuddebuikend van het lachen in polonaise door de kampong.”

Reactie / REDACTIE ICM.

Typisch Nederlands,  advocaten moeten in stelling worden gebracht.   Na 53  jaren om met claims te komen bij het Ministerie van Buitenlandse zaken. Nu de andere kant van het verhaal. In 1966 kwam de Indnesische regering met 698 miljoen oude guldens om alle Indische Nederlanders te compenseren:  Met het verdrag van Wassenaar werd deze overeenkomst getekend door Indonesie en Nederland. Indonesie heeft zijn afspraken nagekomen, die 698 miljoen oude guldens daar moet nog de eerste oude Gulden aan de Indische Nederlanders worden betaald door Ministerie van Buitenlandse zaken.

Beiden, Charles en Greetje moeten eerst beter hun geschiedenisboekjes na lezen en bestuderen. Of bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken de Brochure "Traktaat Verdrag Wassenaar" maar eens opvragen. Ook hier is meer dan corruptie aan de hand om de Indische Gemeenschap niet te informeren. 

300 jaren heeft Nederland "daar" geroofd, gemoord, vrouwen verkracht , de bevolking vernederd en zich verrijkt met economische-bomen die nog verder dan de hemel groeiden, om alle te korten in Den Haag aan te vullen uit de Indische Economie. Over corruptie gesproken was is dit dan 689 miljoen toe eigenen wat van De Indische Gemeenschap is, voeg daar nog aan toe de oorlogsslachtofferschade, en niet uitgekeerde salarissen van ambtenaren over een periode van 4 jaren. De Indische Gemeenschap moet die claim van welgeteld 7 / 8 miljard ook bij Zegveld leggen.

Charles en Greetje de corruptie heeft Indonesie van Nederlandse regering aangeleerd, zie hier weer een bewijs, 689 miljoen oude gulden zijn bij de begunstigden gekomen ergo, het geld is nu nog van de Republiek Indonesia.

Waarvan Akte geboren in Bali, 13 jarige vertrokken naar Nederland, niet welkom  bij de Nederlanders met koele Kille ontvangst!

UIT DE MEDIA

Bewerken

Lees verder…

REPATRIERING INDISCHE NEDERLANDERS.

Je hoort in deze tijd regelmatig praten over "wij zijn gerepat". Dat zijn dan luitjes die enige tijd in een ander land hebben gewoond en gewerkt en dan weer terugkeren naar het land waar zij geboren en opgegroeid zijn. "Gerepat"wil eigenlijk zeggen "gerepatrieerd". En dat betekent letterlijk de terugkeer in Patria, in het vaderland Nederland.

Voor de Indische Nederlanders was het echter een totaal andere situatie. Voor de meesten was Nederland weliswaar officieel hun vaderland maar de meesten waren daar nog nooit geweest. Waren er niet geboren en zijn er niet opgegroeid. Dat vaderland kenden ze alleen uit verhalen, plaatjes en boeken, maar vooral door het onderwijs op school met de daarbij behorende schoolplaten.

10897270694?profile=original

In de jaren na de tweede wereldoorlog en de capitulatie van Japan werd de repatriering van ruim 279.000 personen vanuit Nederlands Indie veroorzaakt door het verlies aan werk, een zeer vijandige sfeer en slechter wordende economische omstandigheden. Deze groep van zogenaamden repatrianten bestond uit zowel blanke Nederlanders (totoks) als mensen van gemengde afkomst of Indo's. Die terugkeer of vertrek naar Patria is niet iets wat mensen zomaar is overkomen, maar........een groot deel van de Indo's wilde eigenlijk niet gaan. Zij hadden de overtuiging in Indonesie gewoon thuis te horen. Maar helaas werd het hen erg moeilijk gemaakt en de onzekerheden waren te groot. Velen moesten daarom afscheid nemen van vrienden, buren en zelfs achterblijvende familie. Het uitroepen van de Republiek Indonesia en de snelle desintegratie van de Nederlandse aanwezigheid kwam erg abrupt en snel. Na de oorlog was de Europese gemeenschap verrast door de houding van de Indonesiers en Soekarno wordt wel als een kwade geest bestempeld omdat hij een eind maakte aan hun zekerheden, leidend tot een vernederend en pijnlijk vertrek naar Nederland.

De lieden die in 1949 en 1950 hadden geopteerd voor de Indonesische nationaliteit, maar er later spijt van kregen wilden ook alsnog het Nederlanderschap. Zij konden op dat moment alleen maar rekenen op een min of meer onwelwillende Nederlandse overheid. Die zagen de bui al hangen met een massale toeloop naar Nederland dat toch al een woningtekort had en nog druk bezig was met de eigen wederopbouw door onder andere een sober economisch beleid. Toen het echter duidelijk werd dat men deze landgenoten niet in de steek kon laten werd massaal het alsnog toegang krijgen tot het Nederlanderschap gegund.

10897271065?profile=originalNa de repatriering volgde de inburgering of liever de assimilatie zoals men toen zei in Nederland. De Nederlandse overheid was er op gericht de Indo's te kneden tot model-Nederlanders die afstand hadden gedaan van hun Indische eigenheid. Wat een verwaande doelsteling was dat. De achtergrond van die Nederlandse manier van denken wordt gevormd door de overtuiging dat het behoud van hun eigenheid alleen maar zou leiden tot problemen op het werk, school en in de wijken waar men uiteindelijk kwam te wonen.

MISSCHIEN MEER NOG DAN DE PERIKELEN ROND DE OVERTOCHT, WAS HET DE OPVANG IN NEDERLAND DIE MENIG INDO ALS EEN PIJNLIJKE EN GENANTE HERINNERING HEEFT ERVAREN.

In het bijzonder de financiele opvang leidde tot zeer emotionele reacties. De leningen voor de overtocht en de inrichting vcan de nieuw te betrekken woning (het zogenaamde meubelvoorschot) werden ervaren als een weinig genereus gebaar en als een soort opvang die duidelijk met tegenzin gepaard ging.

DE GASTVRIJHEID WAS VER TE ZOEKEN EN DAARNAAST WAS ER DE KWESTIE VAN DE NOOIT NABETAALDE SALARISSEN VAN AMBTENAREN EN MILITAIREN VOOR DE PERIODE VAN DE JAPANSE BEZETTING. DIT SMEULT NU AAN HET EIND VAN HET JAAR 2012 NOG STEEDS DOOR ALS EEN VEENBRAND.

10897271095?profile=original

 

Eén van de mensen die dit alles aan den lijkve heeft ondervonden omschreef het een en ander als volgt:

"Het begin van ons bestaan in Nederland na onze repatriering was niet bepaald om over naar huis te schrijven. Eerst in de contractpensions, waar je bijna straatarm begon, en in den beginne 4 gulden per week kreeg van DMZ (Dienst Maatschappelijke Zorg) om je vervoerskosten te kunnen betalen en postzegels te kopen voor het frankeren van brieven bij het solliciteren naar werk. Had je werk, dan werd je daar ook niet veel wijzer van omdat je het grootste deel van je inkomen moest afdragen aan DMZ om de gemaakte pensionkosten (voorlopig althan) gedeeltelijk terug te betalen. Had je bovendien nog een bay, dan moest die maar eten wat de pot schafte in het contractpension en anders moest je die babyvoeding zelf kopen van het weinige geld dat je overhield".

Als met al is de repatriering voor de meeste Indo's gevolgd door een goede inpassing in de Nederlandse samenleving. Dat is vooral te danken aan hun eigen inzet en hun kracht. Indo's hebben net als de Nederlanders gebouwd aan de grote naoorlogse welvaart en hebben daar volop in gedeeld. Als eindconclusie kan ik dan ook alleen neerschrijven dat de Nederlandse overheid deze rol van de Indo snel is vergeten en het nog steeds nalaat om de al lang slepende Indische kwestie voor eens en altijd op te lossen.

DE INDO'S KUNNNE TROTS ZIJN OP HETGEEN ZIJ HEBBEN GEPRESTEERD, EEN IEDER BINNEN ZIJN EIGEN MOGELIJKHEDEN EN HET PAST DE NEDERLANDSE OVERHEID, EN MET NAME DE POLITIEKE LEIDERS, OM RECHT TE DOEN DAAR WAAR ONRECHT NOG STEEDS GESCHIED.

Han Dehne (PAKHAN)

Lees verder…

Pasar Malams 2020

Pasar Malams 2020

10897239863?profile=original


10897248284?profile=original

10897248693?profile=original10897402658?profile=original

 

Pasar Colours Festival op de Huishoudbeurs - Istimewa Events

Locatie Hal 5 van de Huishoudbeurs in de RAI Amsterdam Entree Gebruik entree K. Het Pasar Colours Festival ligt direct achter hal 1. Als u met de trein reist is dit de …

Pasar Malam Rijswijk - 7 & 8 maart 2020 in De Broodfabriek ...

Helaas heeft ons het bericht bereikt dat Bersama aankomende editie niet kan komen optreden bij Pasar Malam Rijswijk. Hieronder het bericht wat wij aan u mogen mededelen: Na 8 jaar heeft Nino Latuny, oprichter en bandleider van Bersama in juli besloten om de stekker uit Bersama te trekken.

 10897404680?profile=original


Istimewa Agenda 2020

 

Pasar Colours Festival op de Huishoudbeurs
22 februari t/m 1 maart
RAI Amsterdam

Pasar Malam Istimewa XL Zwolle
13 t/m 15 maart
IJsselhallen

Pasar Malam Istimewa XL in Rotterdam Ahoy
11 t/m 13 april (Paasweekend)
Rotterdam Ahoy

Pasar Malam Istimewa Gorinchem
7 t/m 10 mei
Groenmarkt / Grote Kerk
Gratis toegang

Pasar Malam Istimewa XL Assen
15 t/m 17 mei
Expo (TT-Hall)

Pasar Malam Istimewa Zeist
26 t/m 28 juni.
Dijnselburg Zeist

Big Rivers Festival
Food, Festivalmarkt, Foodtruck Festival & New Orleans Stage
17 t/m 19 juli
Dordrecht

Pasar Malam Istimewa Steenwijk
22 t/m 26 juli
Steenwijk centrum
Gratis toegang

Pasar Malam Istimewa Dordrecht
2 t/m 5 augustus
Statenplein en Sarisgang
Gratis toegang

Pasar Malam Istimewa in de Kasteeltuinen
19 t/m 23 augustus
Landgoed Kasteel Geldrop / Eindhoven

Pasar Malam Istimewa XL Goes
4 t/m 6 september
Zeelandhallen

Pasar Malam Istimewa XL Den Bosch
18 t/m 20 september
Brabanthallen

Pasar Malam Istimewa Alphen aan den Rijn
8 t/m 11 oktober
Winkelcentrum de Ridderhof
Gratis toegang

Pasar Malam in de Bush
onder voorbehoud in 2021

Agenda Stellar Events.

10897421091?profile=original

Agenda Stellar Events
De planning 2020 volgt binnenkort!
10897421254?profile=original

Pasar Malam Rijswijk - 7 & 8 maart 2020 in De Broodfabriek ...

Helaas heeft ons het bericht bereikt dat Bersama aankomende editie niet kan komen optreden bij Pasar Malam Rijswijk. Hieronder het bericht wat wij aan u mogen mededelen: Na 8 jaar heeft Nino Latuny, oprichter en bandleider van Bersama in juli besloten om de stekker uit Bersama te trekken.

Lees verder…

De geschiedenis van de Indo muziek.

Jim van der Hoeven indomuzikant van het eerste uur, laat ons 'onze geschiedenis" en de muziek via zijn zonen na!

Foto ICM werd gemaakt in voorjaar 2007 in Albir - Costa Blanca vlakbij Calpe -bij de warung Juntos van Danny en Marcia.

Jim behoort tot de grondleggers van het eerste uur als het om de IndoMuziek gaat in de jaren vijftig. Eerst speelde Jim bij o.a. de Rollers en toen bij de The Hot Jumpers met hun veel geroemde hit, dat 14 weken op de top 1 stond bij Radio Veronica.  Jim was niet alleen muzikant, maar zette zijn artistieke tekentalenten in stripverhalen om. Met deze stripverhalen legde hij "onze geschiedenis" vast in twee delen voor alle Indo's leesbaar van hoog tot laag.  "Gouden herinneringen bij de koffie toebroek en de zware sjek" heeft Jim ons allen nagelaten in twee delen en de prachtige muziek via zijn zonen!

Zijn zonen spelen  tegenwoordig in  de formaties The Street Rollers & The Rockin Players op alle pasars o.a. in de Rai waar zo'n 100.000 bezoekers op afkomen, Burger Zoo  (40.000 bezoekers), Dordrecht (40.000) en de overige niet genoemde pasars, toch totaal voor zo'n 800.000. 

Naast familie Van de Hoeven, familie Eeckhout met HotNews, familie de Wolff met The Blue Diamonds, Familie Tielman  (The Tielman Brothers)  uitgeroepen in 2007 tot grondleggers van de Nederlandse pop Muziek, de familie koster,  fam. de Nijs (Jackt Jersey, scoorde vele hits) . familie Somers met The Sommerset,  en vele andere hier niet genoemd.

Zij hebben de Indo muziek  gevormd uit de Rock Roll, Country, Evergreen, Classics en Hawaain  uit Amerika  in hun muziek en naar Nederland gebracht dit net als de Indische keuken.  

Zie volledige fotoreportage op www.icm-online.nl

Lees verder…

Geen Back Pay,  maar rekeningen om tot de laatste cent terug te betalen voor Indisch oorlogslachtoffers !

10897335859?profile=original

10897336254?profile=original

De burgers (Indische oorlogslachtoffers) wachten nog steeds op het geld dat Republiek Indonesie betaalde aan Nederland omdat ze uit het Indonesie werden verjaagd voor het verlies van al hun bezittingen, geen Back pay maar gekregen de rekeningen gepresenteerd dat ze alles tot de laatste cent moesten terugbetalen.

Tot op heden hebben deze oorlogslachtoffers geen erkenning, excuses en geen cent compensatie gehad. Ik hoor hier niemand hierover, daarvoor hebben 12.000 mensen getekend, of zijn wij het al weer vergeten. KNIL en ambtenaren hebben nog gelden gehad, hoefden hun overtocht naar Nederland niet te betalen naast de andere voorzieningen, die burgers (oorlogslachtoffers wel voor hun kiezen kregen). Kortom nog veel werk te doen voor Martin van Rijn, kan toch niet zo zijn dat Indische vluchtelingen zo maar in de kou worden gelaten. 

Zie verder 

https://petities.nl/petitions/uitbetalen-op-basis-van-traktaat-van-wassenaar-1966?locale=nl

======================================================================================

10897237700?profile=original

Steun ons om ons werk af te maken door te tekenen en te doneren
                           

Indische zaak - Het Traktaat van10897237288?profile=originalWassenaar 1966 

Hier Onderteken petitie   < of >    Kijken wie er getekend hebben

< of >   Laatste Updates  In het Engels hier

  •  10897234678?profile=original Uitbetalen Traktaat van Wassenaar  Crowdfunder of donateur worden?

     

    Uw donatie  kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07   ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar.

Lees verder…

Komt de niet opgeloste Indische vluchtelingen probleem na 70 jaren nu aan de orde?

10897315485?profile=originalKomt de niet 10897316665?profile=originalopgeloste Indischevluchtelingen probleem na 70 jaren nu aan de orde?

Uiteraard was het voorzitterschap van Nederland toen aan de orde van de dag. Met dit voorzitterschap kon Mark Rutte met zijn delegatie zaken aan sturen omdat Syrië, Irak, en Turkije aan de grens van Nederland staat. De gebeurtenis in Keulen hebben de zaken niet eenvoudiger op gemaakt.

Redenerend zijn al dit soorten ontwikkelingen toch de bemoeinnissen van de Nederlandse regeringen op een rij dat stamt al sinds het voormalige Indie,  die onnodig de Nederlanders voor een  onnodig voldongen feit brengt, niet 18.000 kilometer gescheiden door vele oceanen, maar de Middellandse Zee waar velen hun vakantie in de zomer vieren.  

Een regering die zijn eigen normen en waarden plegen op te dringen aan die regeringen die het in hun ogen niet goed doen. Neem Irak, iedereen was tegen deze coupe tegen Sadat gepleegd dat begon door de CIA die vaak op hun blauwe ogen onvoorwaardelijk worden geloofd, en infiltreren . Blair en Bush hebben ruimtelijk toegegeven dat ze het goed fout zaten, en Blair trad zelf af. Hoe zat dit ook al weer met Nederland, daar was een team van 20 man van commissie Davids nodig om Nederland te overtuigen dat ze nooit hiermee hadden bemoeien, wat deed Jan Peter Balkenende met 100.000 mensen die voor niets zijn overleden, het als een mening afgedaan, schaamteloos CDA!  100.000 mensen zijn onschuldig de dood ingejaagd. Bush en Blair konden dit niet verwerken, en de diensten als CIA zijn de veroorzaker, maar dan nog hebben ze bloed aan hun handen, dus ook NL - regering. Nooit is de rust in Irak teruggekeerd, maar verder als een olievlek verder gestaag uitgebreid.

 

Neem Syrië nu, Wat heeft de bemoeienis teweeggebracht?

Ruim 100.000 oorlogsslachtoffers, een land dat helemaal verwoest is. De massale bevolking die vlucht uit het land richten Nederland die denkt door een oorlog het op te lossen, als er nog sprake is van een land ….. Als een olievlek spreidt dit verder uit de bemoeienissen van Nederland onder het mom “Wij zijn in een handelsland”, dat bevestigd wordt door Spong gedachte goed, dat aan de oorlogen de wapen industrie willig tiert, niet waar?

Nederlandse regering heeft niets geleerd van uit verleden uit het voormalige Indie! Ruim 500.000 Indische Nederlanders  met een Nederlands paspoort moesten het voormalige Indie uitvluchten met gevaar voor eigen leven. Weer door de bemoeienissen van Nederland. NL regering die belust is op macht en geld onder de noemer” wij zijn een handelsland.” Alle normen en waarden op deze aardkloot hebben overtreden. NL regering deinst niet terug voor oorlogsmisdaden als het maar om handel gaat.

 

10897321256?profile=original10897238680?profile=originalHet Verdrag Traktaat van Wassenaar beschrijft de handel en wandel van die Nederlandse regering van toen. Om je te schamen als Nederlandse burger dit te moeten lezen uit het betreffende document! Hoe durf je nog geld aan de kers verse republiek te vragen terwijl je het de staatskas en het land hebt leeggeroofd, moet je toch heel ver zijn, bacchhhh schaamteloos, en dat nu voorzitter van de EU. Wat als de EU de Indische geschiedenis ter ore komt ?

 Vooraf de overdracht aan het nieuwe bestuur van Soekarno / Hatta had NL Regering de staatskas al leeggeplunderd werd uit de gegeneerde resultaten van die Binnenlandse Indische economie. Verwijs naar het rapport van Galen hoe het geld, goud, assets werden weggesluisd door de NL Staat, Banken, Verzekering en de multinationals ( allen houden angstvallig het nog uit te betalen Indisch Geld vast).

Alles weggesluisd en de goudvoorraden getransporteerd naar o.a. New York. Soekarno en Hatta hadden een lege staatskas. Moet U voorstellen dat dit nu gebeurt; Binnenlandse economie van Nederland heeft een omzet van ongeveer 1100 miljard, daarvan vloeit 289 miljard naar de Nederlandse Staatskas aan Belastingen. Van deze orde werd leeggeroofd destijds in het Voormalige Indie zo niet meer dan  289 miljard.

Tegelijkertijd zaten Soekarno/ Hatta  beiden met de opbouw van het land, economie, met een lege staatskas. Maar het grootste probleem was dat 500.000 Indische Nederlanders -  die door de Indonesische bevolking niet meer geduld werden gezien als koloniaal bewind van onderdrukking, vernedering en verkrachtingen van de vrouwen in die 300 jaren. Soekarno / Hatta ontfermde, en beschermde deze groep zo goed als zij het konden. De Nederlandse regering keek dit weg en negeerde het,  wilde deze 500.000 Indische Nederlanders met Nederlands paspoort niet meer terug in Nederland die hebben geleden onder Japanse bezetting en bersiap; Niet te vergeten als veroorzaker van de oorlog met Japan, die hoogst in eigen persoon door de Koningin Wilhelmina  namens NL –regering van uit London werd verklaard om achter Amerika te staat. Van de ene op de andere dag veranderde het leven in het Voormalige Indie in een hel. Mensen uit hun huizen naar de kampen, een lange oorlog dat begon in 1942  tot 1949, hierna bersiap !

Beide regeringen gingen het Verdrag van Wassenaar aan in 1966. Deze hield in dat de NL regering de nieuwe kerst verse republiek hielp bij de opbouw - economisch, terwijl de NL regering Staatskas leegroofde- en compensatie voor de vluchtelingen in Nederland voor het verlies van alle eigendommen, bezittingen, banktegoeden. (Vluchtelingen = Indische Nederlanders uit voormalige Indie). Soekarno betaald aan het Ministerie van Bert Koenders 689 miljoen oude guldens met waarde nu van 2,4 miljard.

10897270694?profile=originalVan de 500.000 vluchtelingen werden 341.000 toegelaten, 159.000 de vergeten groep die hun documenten kwijt waren door die oorlogen werden niet toegelaten, en stateloos. Hoe heeft NL regeringen op een rij hier de vluchtelingen problematiek aangepakt?

 

 

Waarom is het geld dat op de rekening van Bert Koenders staat nu 2,4 miljard nog steeds niet uitgekeerd aan de Indische Gemeenschap?

Waarom hebben die 341.000 alles terug moeten betalen voor de reis, verblijf en herinrichting?

Waarom heeft de NL regering die 159.000 Indische Nederlanders laten barsten? Waarom is na 70 jaren nog steeds niet opgelost dit vluchtelingen probleem?

Waarom hebben die 341.000 oorlogslachtoffers nimmen gecompenseerd uit WMO zoals wel de andere groeperingen (Joodse Gemeenschap, Roma, Sinti"), terwijl Nederland Marshalhulp van ruim 7 miljard toen ontving, en uit het Verdrag met Japan ruim 3 miljard?

 

Mark Rutte zal U eerst niet uw eigen gecreëerde vluchtelingen probleem uit voormalige Indie eerst oplossen na 70 jaren met dit voorzitterschap?

 

Document uitgebracht door Minister van Buitenlandse Zaken;  “Nederland, Indonesie en de financiële overeenkomst van 1966” “To forget the past in favour of a promise for the future”

Bestellen bestel@icm-online.nl   (PDF bestand, 70 pagina’s, kosten € 3)

10897264495?profile=original

Weergaven: 11182

Lees verder…

Indische Pedalsteelguitar- players …

10897375094?profile=originalIndische Pedalsteelguitar- players …

Voor de mensen die het misschien nog niet weten … country and western-muziek was jaren
geleden door de Indische repatrianten in Nederland binnen gehaald.
Kon ook niet anders onze ouders waren beïnvloed door Amerikaansmuziek in de jaren 1945 na de Tweede Wereld Oorlog en werd overspoeld met “cowboyliedjes” als van Tennesey Ernie Ford, Jim Reeves, Hank Williams, Lefty Fritzel, Les Paul and Mary Ford, Grady Martin …

Toen de eerste golf Indische repatrianten Nederland binnentraden namen ze hun geliefde ebonieten grammofoonplaten mee, en werd volop gedraaid op huisfuifjes en kleine Indische kumpulans.
Sterker nog de Ambonezejongens namen hun hawaiian-gitaar mee oftewel een steelguitar.
Er werden hawaiian liedjes gezongen afgewisseld met country liedjes …In Den Haag, Amsterdam en Rotterdam werden toen Hawaiian-bandjes opgericht. Rudy Wairata en later George de Fretes waren de hawaiiangitaar giganten. George (Tjok) de Fretes ging later naar Hawaï en won tijdens een Internationale Hawaiian-guitar convention de beker als Werelds beste Hawaiiangitaar speler!. Handige Indische jongens bouwden zelf hun steel-guitar, en als eerste country and western steelguitar speelster in Europa was de Indische Elly Baron.


Druppelsgewijs werden er “country and western” bandjes opgericht naast de populaire Indische rock and rollbandjes. Als ik me niet vergis was “The Road Runners” uit Tilburg één van de eerste Indische countrybandjes dat optrad met een echte pedalsteel-guitar, en de pedalsteelist was de Indische Ully Berkeley (+) …Jaren daarna werd de country and westernband “The Tumble Weeds” opgericht door Ton Masseurs uit Waalwijk. Ton Masseurs een bekende pedalsteelguitar-player uit Holland, en zijn band kregen een uitnodiging om in de USA op te treden. Overigens “The Tumble Weeds” was een Hollandse band….

Kort daarna veroverde ”Hans Sommer and The Sommerset” de harten van vele Nederlandse country liefhebbers, en ook deze band kreeg een uitnodiging om naar Amerika te gaan. Hun pedalsteel speler was André Sommer …en bekend als een moderne pedalsteelist die een aparte sound creëerde! Hans en André Sommer waren de twee Nederlandse broers in de band, de andere leden waren Indische jongens.


“The Intruders” in de jaren 1980, toen onderleiding van Wout Kneefel (+) was een veel gevraagde Indische country and western-band, met als pedalsteelspeler Ted Tönjes een Indo uit Amersfoort.

Toen al begeleide Ted en zijn band, Patsy Montana …Claire Courtney en nog wat Amerikaanse artiesten, en dan praten we nog niet over zijn optredens in de voorprogramma’s van Freddy Fender … Emmylou Harris … Lynn Anderson en Bobby Bare, kortom Ted een man met ervaring achter zijn pedaalsteelguitar werd al snel een begrip onder de Nederlandse pedalsteelguitar spelers en … bekend om zijn jazzy tonen op zijn pedalsteel!


Later werd de sologitarist van The Intruders vervangen door Marcel Parijs, een country gitarist die met z’n gitaar vaak pedalsteel-sounds maakte, kon ook niet anders, Marcel was gek op de pedalsteel en speelde thuis stiekem al op de pedal! Marcel Parijs ontplooide zich snel tot een verwoede pedalsteel-player. Jaren later werd hij gevraagd door Albert Rumengan, leadgitarist van countrygroup “The MRP Band” en tegenwoordig uitgeroepen als één van de beste country and western band in Nederland! Marcel Parijs kreeg in 2009 een uitnodiging uit the USA om mee te doen aan …The International Steel Guitar Convention in St.Louis. Uiteraard heeft hij laten zien aan de Amerikanen wat een Indo in zijn mars heeft!!

In de jaren 1980 raasde de bus van de “Midnight Special Band” ieder weekend kris kras door Nederland, om haar contracten af te werken met optredens. Midnight Special Band was een veelgevraagde country and westernband uit Bergen op Zoom olv. Ed Brodie, die later verhuisde naar Zoetermeer. Bijna 24 jaar heeft deze band bestaan met veel succes! (2 Lp’s en 1 CD.)
De pedalsteel-player was toen de jongste pedalsteel speler van Nederland, Danny Berkeley
de zoon van de al eerder boven genoemde Ully Berkeley uit Oosterhout. Danny volgde zijn vader op en werd een gerenommeerde pedalsteel-player en speelt tegenwoordig in de band ”Dixy Aces”,. Zelfs in Duitsland, België en Luxemburg is Danny een bekende pedalsteelist en een veel gevraagde muzikant in studio’s …
Danny, een rustige jongeman die bekend staat om zijn gevoelige en melancholieke fills en bloedzuivere tonen gebruikt in zijn solo’s. Nog af en toe komt Danny bij zijn muziekvriend Ed Brodie op visite en van gelegenheid gebruik maakt om nog even in de studio van Ed samen een paar nummers op te nemen op de digitale12 sporige BOSS BR1200 recorder! Danny blijft zoeken
naar nieuwe speeltechnieken op zijn zeldzame DEVIS-pedalsteel made in Holland en bewonderd in de USA!

Zo zien jullie maar beste lezers, de Indische jongens begonnen met de Hawaiian-gitaren en eindigen op de Pedalsteel-guitar, en dat is nog niet alles … zelfs de Amerikanen worden nu nog steeds verrast door de INDISCHE PEDALSTEEL-GUITAR PLAYERS ….Chapeau voor deze Indo pedalsteel-gitaristen!

Ed Brodie
Zoetermeer
(zie bijlage foto’s met commentaar)
Met dank aan: Ted Tonjes / Marcel Parijs / Danny Berkeley
Lees verder…

LAND VAN AFKOMSTDINAND WOESTHOFF

Dinand Woesthoff is ‘absoluut verbonden met indorock’

1240?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.9
Beeld Ernst Coppejans
Zanger Dinand Woesthoff heeft geen last van de discriminatie die zijn vader en zussen ondervonden toen ze in 1953 naar Nederland kwamen. ‘Zij werden met de nek aangekeken.’

Bronvermelding 

Rockzanger Dinand Woesthoff zat een keer met zijn vader in de auto, op de Laan van Meerdervoort in Den Haag. ‘Naast ons stopte een dikke Chevrolet met het dak open. Mijn vader is geboren in Nederlands-Indië, hij is donkerder dan ik. Toch werd hij lijkbleek: dat is Andy Tielman. Daar zat hij, in de auto naast ons, de ultieme oudere rockster. Via mij ontmoette mijn vader mensen die beroemder waren dan Andy Tielman, daar was hij totaal niet van onder de indruk. Maar voor Indische mensen was dit toch wel de superster.’

En toen?

‘Met Kane waren we een paar jaar later de eerste Nederlandse band die een concert gaf in wat nu de Johan Cruijff Arena heet. Daar heb ik Andy Tielman voor uitgenodigd, om hem te bedanken voor hoe hij de rock ’n roll naar Nederland bracht. De indorock, eigenlijk nu de rockmuziek. We hebben hem in de koninklijke loge neergezet en tijdens het concert legde ik het hele stadion plat, met alleen een licht op hem.’

Voel jij je verbonden met de indorock?

‘Absoluut. Mijn vader is geboren in Bandoeng, op Java. Hij noemde zichzelf Nederlands-Indisch, daar was hij precies in. In 1953 waren zij de eersten die er anders uitzagen dan de Nederlanders. Ik heb geen last gehad van de discriminatie die mijn vader en zijn zussen ondergingen. Zij waren de hangjongeren van die tijd, laat ik het zo noemen. Ze werden met de nek aangekeken.’

Ben je op Java geweest?

‘In 2004 voor het eerst, met mijn vader. Mijn eerste vrouw was net overleden. Omdat ze een bekende actrice was, werd het in Nederland heel heftig. Overal waar ik kwam, werd ik erop aangesproken. Dus ik zei: pa, laten we gaan naar waar jij vandaan kwam en even niet hier zijn. Daar vertelde hij voor het eerst over de pijn en de weggestopte emotie.

Robert Vuijsje interviewt voor de Volkskrant Nederlanders over de rol die afkomst speelt in hun leven. Hij spreekt onder anderen nog met nieuwslezer Amber Brantsen (Surinaams) en influencer Oumayma Elboumeshouli (Marokkaans).

‘De hutkoffer waarmee hij van Java naar Nederland kwam, drie weken op de boot, staat nog in mijn huis. Ze moesten kiezen: of je wordt een Indonesiër of je moet weg, als je een band hebt met Nederland. Het bekende Indische verlangen naar een land dat er niet meer is, dat herken ik wel. En er niet over praten. Dat is toch de natuur van deze bevolkingsgroep: nederig, je stil opstellen in een grotere samenleving. Als ik dat vergelijk met de Nederlandse Molukkers, zij hebben een totaal ander vuur, een andere trots.’

Wat vond je van Indonesië?

‘Ik heb veel gereisd. In China keken ze naar me: jij bent niet Chinees, maar wel Aziatisch, dus ben je ook een Chinees. Zo had ik mezelf nooit gezien. Ik zie mezelf als een Europeaan, niet als een Aziaat. Eigenlijk ben ik gewoon van de hele wereld, zoals iedereen.

‘Ik was benieuwd hoe Java bij mij zou resoneren. Het was niet zo dat ik me meteen thuis voelde bij de voor de hand liggende dingen, zoals het eten of de temperatuur. Ik herkende me in de verfijning van hoe mensen bewogen, in de finesse van de kunst en ik was vooral volledig geïntrigeerd door de muziek.’

Vorige week verscheen de tweede single van het nog te verschijnen album van Dinand Woesthoff, zes jaar na het einde van de band Kane. ‘Can You Hear Me is eerder opgenomen, maar het gaat natuurlijk ook over wat we de laatste weken zien gebeuren, dat zal altijd relevant zijn. Een tijdje terug bekeek ik een documentaire, King in the Wilderness, over Martin Luther King. Daarin zat een gesprek uit 1967, kort voor zijn dood. We kennen allemaal zijn speech over I have a dream. Hem werd toen gevraagd of die droom niet was veranderd in een nachtmerrie. Dat was zo, zei hij. Hij was ontgoocheld door de enorme polarisatie terwijl hij juist iedereen wilde samenbrengen. Zijn gedachten over het verlichte pad van eenwording werden een desillusie.

‘Meer dan vijftig jaar later zijn racisme en de beperkte erkenning ervan nog steeds aan de orde van de dag. George Floyd was de laatste druppel in zó’n lange reeks. Wij kijken nu naar Amerika, maar natuurlijk ligt de oorsprong van de slavernij, van het racisme, hier in Europa. In Nederland, Engeland, Spanje, Portugal, wij hebben de slaven gebracht.

‘Ik denk dat muziek een tijdgeest moet representeren. Rock, hiphop, dat moet de stem zijn van een maatschappij. Wat ik bedoel met Can you hear me: pas als we elkaar echt horen en zien, kunnen we elkaar begrijpen, daarna zelfs omhelzen en zo uiteindelijk de generaties na ons verder dragen in harmonie.’

Is het als solo-artiest anders dan in een band?

‘Het is bevrijdend omdat je niet te maken hebt met heel veel mensen. Ik kan me steeds omringen met nieuwe inspiratie, nieuwe muzikanten.’

Dat deden jullie bij Kane toch ook al?

‘Ik weet dat we die naam hadden. En daar kan ik nu wel om lachen. We hebben bijna twintig jaar succes gehad, daarin werkten we ook periodes van zeven, acht jaar met dezelfde muzikanten.’

Waarom zing je in het Engels?

‘In die taal kan ik me het beste uitdrukken. Ik weet dat de helft verloren gaat bij een publiek van niet-native speakers. Maar ik zie mijn teksten meer als een travelogue, een reis die ik vastleg, zoals in een dagboek, voor later.’

Is het moeilijk om nieuwe muziek te maken als je misschien niet de grote successen uit het verleden kunt evenaren?

‘Is ego nog een drijvende factor? Om die vraag gaat het. Waarom wil ik dat podium op? Je went snel aan dingetjes. Nadat je zoveel jaren succes hebt gehad, wordt het normaal. Ik voel me gezegend dat ik mijn muziek mag delen. Als ik een boek lees waardoor ik word gepakt en verrast, dan ben ik blij dat de schrijver het niet voor zichzelf heeft gehouden.

‘Wat me is is overkomen had niet alleen te maken met talent en doorzettingsvermogen, het was ook de tijdgeest en een combinatie van factoren waarop ik geen invloed had. Het is niet aan jou, je kunt het niet afdwingen. Zodra je die controle loslaat, kun je genieten van het delen van je muziek.’

NEDERLANDS

‘Als ik mijn muziek kan delen met zoveel mensen en we samen die energie voelen. Ze zijn allemaal anders en toch allemaal Nederlanders. ’

INDISCH

‘Wanneer ik voel dat het leven en de geest in alles is.’

PARTNER

‘Engels, maar dat is toeval. Ik ben niet bezig met waar iemand vandaan komt. Totaal onbelangrijk.’

WIT OF BLANK

‘Wit, dat is waar we nu op zijn uitgekomen. Het levert een gelijkwaardiger samenzijn op.’

Dinand Woesthoff (Nederland, 1972) is muzikant, ex-zanger van rockband Kane, oprichter van stichting Het Vergeten Kind en eigenaar van Dromenjager, het kindermediabedrijf achter onder meer Woezel & Pip, ooit gecreëerd door zijn eerste, overleden echtgenote Guusje Nederhorst. Momenteel is hij bezig met de release van zijn eerste solo-album, dat najaar 2020 zal verschijnen.
Lees verder…

Een mooi collect Item !

Een mooi collect Item  !
Speer project van ICM voor de Pasar Malams, helaas 2020 kunnen wel schrappen, maar U kan nu voorlopig Online bestellen via info@icm-online.nl  totdat ICM weer op de Pasar Malams is te vinden. Voor meer kerstgeschenken ga  naar ICM Webshop  klik op WEBSHOP 
10897429462?profile=original
10897429881?profile=original
10897430064?profile=original

Een mooi collect Item voor onder de Kerstboom!\

Wat dacht U een pracht Foto Albumboek, de kleurrijke foto's vertellen U de bewegingen, de geschiedenis van de IndoRock. Van het ontstaan van de bandjes, tot het heden te zien te zijn op de podia van Pasar Malams, de Koempoelans.  Er zijn vast bands bij die u kent of Uw favoriete zijn of zelfs nu op SBS of omroep Max!

Het Albumboek is full Color, telt 200 pagina, s op fotopapier van de hoogste kwaliteit. Bij opslaan al singles van label DECCA, en Columbia, waarop vele bandjes toen hun muziek op uitbrachten.  De eerste foto gaat terug naar de jaren '50 met George de Fretes, en zijn Royal Hawaaien,   the Bright Stars, The Jackhals, The Stroling Pl ayers, The Mistery Five,  The Black Rocking Cats ................................................................................

Ons speer project van ICM voor de Pasar Malams viel in het water door de Covid - 19 regels dat de Pasars verboden zijn open te gaan door die Overheid, uiteraard staat bij ICM het welzijn van de mensen bovenaan.  Grote investering die zo in de prullenmand  verdween, ruim 4 jaar is aan dit Fotoalbum gewerkt door Rudy.   Helaas het pasarjaar 2020 kunnen wij wel schrappen, maar U kunt nu voorlopig Online bestellen totdat ICM weer op de Pasar Malams is te vinden, en met uw bestelling steunt ons tegelijkertijd te bestellen bestel@icm-online.nl of info@icm-online.nl. Voor meer kerstcadeaus ga naar onze ICM webshop op WEBSHOP

 

Lees verder…

Recept van de maand Babi Pangang met saus

10897330458?profile=originalRecept van de maand                             Babi Pangang met saus

De lekkerste Babi Pangang maak je zelf. Maar ook de saus is niet zo moeilijk als u zult denken. Veel mensen deinzen een beetje terug voor het zelf maken van Indonesische sauzen, maar moeilijk is het toch echt niet. Hier recepten waarmee u echt voor de dag kunt komen.

Babi Pangang ingrediënten:

1 kilo buikspek aan één stuk en met zwoerd, 4 tenen knoflook uit de knijper, 1,5 tl. djahé, 1 tl. zout, 1/2 tl. zwarte peper, 1/2 tl. nootmuskaat, 1 tl. laos, 1 el. gula djawa (palmsuiker) of bruine suiker, 4 kemirinoten, scheutje cognac of vieux (niet meer dan een borrelglaasje) en een scheutje olie.

Bereiding:                           

 Kerf met een scherp mes het zwoerd van het spek in een ruitpatroon in. Meng alle ingrediënten met de cognac en   de olie tot een papje en wrijf het buikspek hiermee goed in. Laat afgedekt in de koelkast ca. een uur intrekken. Verwarm de oven voor op 250 graden. Plaats het buikspek met de zwoerdlaag naar boven in een ovenschaal, liefst op een verhoogd roostertje zodat het vlees niet in z’n eigen vocht komt te liggen. Plaats nu de schaal in de oven en breng de temperatuur terug naar 200 graden en rooster het in bijna 1,5 uur lekker gaar en knapperig. Draai het vlees elk half uur om. Gooi het vocht in de schaal niet weg, maar gebruik dit als basis voor uw saus. Doe de oven uit en houd het vlees er in warm (ovendeur even 1 minuut open om de ergste hitte eruit te laten ontsnappen).

Voor de Babi Pangangsaus:

het vocht van het vlees (bij geen of weinig vocht klein scheutje water in de schaal en maak het aanbaksel los met een houten spatel en meng dit goed), 3 sjalotten, 1 bouillonblokje,  1 rode peper (evt. zonder zaad en zaadlijsten), 1 tl. djahé, 2 tenen knoflook uit de knijper, 4 el. tomatenpuree, 2 el. gula djawa (palmsuiker) of bruine suiker, scheut sherry of Oosterse rijstwijn, 1 tl. oosterse vissaus, 1,5 el. ketjap manis.

Bereiding:                             

Maak de sjalotten schoon en snijd ze in stukken. Evenzo de rode peper. Doe deze met het vleesvocht, djahé, knoflook, gula djawa, sherry, en vissaus in de hakmolen van uw staafmixer en maal alles tot een mousse. Breng dit in een pannetje aan de kook en voeg de tomatenpuree, water, bouillonblokje en de ketjap toe   en laat dit ca. 2 minuten zachtjes doorpruttelen.

Serveren:                       

Snijd het buikspek in gelijke plakken en overgiet dit met een deel van de saus. Zet de rest van de saus op tafel.

Heerlijk bij witte rijst, sajoer en atjar.  Selamat makan. 

Lees verder…

10897309286?profile=original10897311480?profile=original10897312268?profile=original

10897309685?profile=original10897312680?profile=original10897312857?profile=original10897313080?profile=original10897313091?profile=originalOp 11 december 2015 was er opluchting,  emotie en tranen in de Kamer over de Indische kwestie, hoe staan de zaken nu voor ?De 

redactie van deze krant wil eerst de Staatse

cretaris Martin 

10897313460?profile=original

van Rijn en het Indisch Platform fe

liciteren met het bereikte resultaat. Zeker mag de staatsecretaris dubbel worden gefeliciteerd nadat na 70 jaren eindelijk wat aan de Indische zaak wordt gedaan, en zoals eerder onze krant meldde de geschiedenisboeken in gaat. Voor ICMkrant die deze
ontwikkelingen altijd op de achtergrond heeft gesteund ( 2008), een grote opluchting naar haar lezers toe. Mede omdat na maart 2013 een radio – stilte viel tot voor kort. Ter informatie ICMKrant was betrokken bij   de  gevoerde IP -manifestaties in 2009, petities  2012-2013 van Hans Vogelsang van het NICC.  De petitie (10.000 handtekeningen) hadden als eisenpakket: Erkenning, excuses en compensatie. Bovendien ICM als krant die het Indisch geluid graag bij de Kamerleden bracht, en niet te vergeten naar haar media collega. Dit was ook merkbaar hoe goed de oppositie was doorgevoerd in het Indisch dossier, zelfs even kwam bijna het Traktaat van Wassenaar aan de orde, een heel ander dossier dat totaal niets met dit dossier te maken heeft van heel andere orde.

Er is veel draagkracht in deze Kamer voor de Indische zaak, die zien dit gebaar als erkenning, en excuses van de staatsecretaris. De meerderheid ziet dit als begin voor de verdere afwikkelingen van de openstaande Indische zaken, en vragen ze af hoe Martin van Rijn met rest die 60.000 oorlogsslachtoffers dit denkt oplossingen o.a. Henk van Gerven borduurde hierop. S. Öztürk  trok helemaal van leer en eiste dat ook de rest gecompenseerd moet worden kosten van 1,7 miljard per jaar uit de meevallers. A.M.C. Eijsink wilde weten hoe de staatssectaris  meer gestalte denk te geven met betrekking totdat het Indisch meer gaat leven onder de bevolking. L.G.J. Voortman  kreeg het woord,   en was haar emoties niet de baas en viel in tranen uit. Zij  werd gelijk bijgestaan door haar collega’s. Zij had Martin van Rijn wel 200 keren bejegend in deze jaren, en bood haar excuses aan.

Martin van Rijn wil deze  zo laagdrempelig  mogen maken om toegang tot deze voorziening zoals in zijn brief al melde zie  http://icmonline.ning.com/profiles/blogs/brief-van-de-staatssecretaris-van-martin-van-rijn-wvs-aan-vz-twee

 Michel van Veen  (VVD) benadrukte of de staatsecretaris antwoord wilde geven op de vraag van Henk van Gerven: Hoe denkt de staatsecretaris de resterende oorlogsslachtoffers te compenseren, want die 60.000 mensen zijn er ook nog steeds, die niet zijn gecompenseerd.

Te betreuren valt de solidariteit onder de Indische Gemeenschap met een populatie van 1,4 miljoen dat nog geen 20 man op tribune zaten die het debat bijwoonden, is daarom helemaal een groot compliment naar de “leden van de Tweede Kamercommissie VWS” dat ze de Indische Gemeenschap tot het bot hebben vertegenwoordigd, en gestreden,  ook onze  ICM abonnee Nico Wijnveld heeft al eerder in zijn reacties geventileerd over deze solidariteit. Ook voor onze krant wrang en zuur met ruim 421.000 lezers op een week, en 20 man op de tribune!

Ter voorkoming van misverstanden zoals de brief meldt wordt SVB gevraagd om in samenwerking met de SAIP om de bestanden beschikbaar te stellen  voor de rechthebbende van deze wetvoorziening, en de Staatsecretaris wil zo snel mogelijk deze voorziening uitbetalen.

 Echter er is wel een probleem voor mensen die in het buitenland wonen en niet in de bestanden van Nederland staan geregistreerd!

Bij  dezen oproept om te reageren als U denkt dat die persoon in aanmerking komt en contact opnemen met het Indisch Platform.

Het aanvraagformulier vindt u op:

http://www.indischplatform.nl/ ,  Stichting Het Indisch Platform,

Postbus 85564, 2508 CG Den Haag.

E-mail: indischplatform@gmail.com

 

Op deze vergadering  (backpay) (tweede termijn)  openbaar  Onderwerp: Indische kwestie (backpay) (tweede termijn)  namen deel  Bewindsperso(o)n(en)   staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, M.J. van Rijn  DeelnemersR.K . Dik-Faber, P.A. (Pia) Dijkstra, H.P.J. van Gerven, W.J.H. Lodders,  M.S. van Veen, A.M.C. Eijsink, L.G.J. Voortman, R. Bisschop, S. Öztürk, M. Agema, H.G.J. Bruins Slot  

ICM 11.12.2015

Lees verder…

Indonesië heeft een islam-probleem, maar hoe groot is dat?


763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8
Rudi Setiawan, hoofd van de politie van Surabaya, laat een familiefoto zien van verdachte zelfmoordenaars.

Indonesië heeft een islamprobleem. Hoe groot het precies is, waar het vandaan komt en waar het heen gaat, weet niemand. Het is een kwestie van gevoel. De somberen voelen de dreiging van een ‘Pakistanisering’ van het land en noemen hun land dan ‘Indostan’. Ook Pakistan begon als een seculiere staat, een islamitisch land met een democratische regering, en kijk nu eens. Ze stenigen daar mensen. De blije mensen zeggen: ach, het gaat wel over. Indonesië wordt nooit een islamitisch land. Dat gaan Bali en Manado en Papoea en Medan en de andere plekken waar de hindoes en de christenen wonen nooit goedvinden.

advertentie

Maar sinds de dictator Soeharto weg is, is het wel bergafwaarts gegaan. De hoofddoek heeft het land veroverd (de lange, die als een tent tot over de wijde rokken hangt), de moslimterroristen zijn ‘kafir’ (ongelovige kaffers) gaan opblazen, homo’s zijn van de televisie verbannen en terug in de kast gejaagd, en een ongelovige die nog durft te roepen dat de moskee lawaai maakt vliegt voor vijf jaar de gevangenis in. Om maar wat te noemen. O ja, en de Kerst. In de shoppingmalls mogen verkoopsters niet eens meer ‘christelijke symbolen’ als Santa-mutsen en rendiergeweitjes op hun hoofd zetten. Want anders...

Barometer

Kerst is een barometer. Je gaat naar de kerk en ziet in één oogopslag hoe bang het land is. 90 duizend politiemannen en soldaten zijn opgetrommeld om de kerken met de Kerst te bewaken. Wat betekent dat? De katholieke kerk in de wijk ‘Blok B’ zit vol. Dat verandert nooit in het überreligieuze Indonesië, en het betekent dus niets. Waar het om gaat is wat er buiten gebeurt. Daar, bij het ijzeren hek, kun je de stand van de zenuwen meten. Dit jaar zitten de zenuwen onderuitgezakt bij het ijzeren hek om de kerk te ngobrol, het favoriete tijdverdrijf van de Indonesiërs: kletsen over alles en niks.

Een paar jaar geleden moesten hier de damestasjes nog open en stonden er zelfs detectiepoortjes waar iedereen doorheen moest om het de jihadisten met hun explosieve rugzakken zo moeilijk mogelijk te maken. Nu zouden die nu gewoon door de voordeur naar binnen kunnen wandelen, maar niemand lijkt te geloven dat ze dat zullen proberen.

De zelfmoordenaars lijken te zijn verdampt. Terwijl ze er in mei nog waren. Toen bliezen drie moslimfamilies in Soerabaya zichzelf op om het christendom een lesje te leren. Opeens was er weer even de vrees dat de geschiedenis zich zou herhalen. De kerstaanslagen van 1999, de dodelijke campagnes op Bali, de hotels in Jakarta. Heel even was er weer die opperste staat van paraatheid. Maar nadat meteen driehonderd verdachten waren opgepakt, en de grote ‘Asian Games’ zonder incidenten verliepen, zit de paraatheid weer onderuitgezakt naar het voorbijstommelende kerkvolk te kijken.

Witgejurkte mannen

Het islamprobleem is niet dat van terreur. Maar de islam rammelt wel des te harder aan de poorten van de politiek. Witgejurkte mannen en zwarte vrouwen van de ‘212'-beweging (2 december) hebben twee jaar geleden de christen Ahok uit het zadel en in de gevangenis gewipt. Dat heeft van de islam een machtig verkiezingswapen gemaakt. Geen politicus durft er sindsdien meer zijn vingers aan te branden en allemaal geven ze de dreigende ‘212-alumni’ (alsof ze ervoor gestudeerd hebben om de straat op te gaan) wat ze vragen. Ze praten zelfs serieus over wetten die seks buiten het huwelijk en het nuttigen van alcohol helemaal moeten verbieden.

763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8
Joko Widodo (links) en zijn runningmate Ma'ruf Amin. Beeld EPA

De islam hangt daarom ook als een donkere wolk boven de presidentsverkiezingen van april. Om het spook te temmen, heeft president Joko ‘Jokowi’ Widodo zelfs een bejaarde imam als running mate gekozen: Ma’ruf Amin, een schriftgeleerde die blij is met een verbod op homo’s en andersdenkenden, en die de ‘212'-beweging tegen Jokowi’s boezemvriend Ahok hartstochtelijk heeft aangejaagd. Widodo had misschien weinig keus, want onderhuids zeurende internetcampagnes zetten al jaren vraagtekens bij zijn gezindte. Hij zou geen echte moslim zijn en zelfs geen echte Javaan maar een verkapte Chinees. Ma’ruf moest dus het evenwicht herstellen. Voor het geval de islam een thema blijft.

De orthodoxe running mate verfoeit natuurlijk dennenbomen, cadeautjes en een slee. Of toch niet? Ma’ruf verschijnt op televisie en wenst de christenen zomaar een fijne Kerst. Het internet slaat meteen hard toe: met een app wordt Ma’ruf aangekleed als ‘Santa’, en dat filmpje gaat natuurlijk meteen viraal. Zie je wel? Zelfs Ma’ruf is geen echte moslim, maar een verkapte christen-lover.

Maar de maker van de Santa-grap wordt meteen gearresteerd en aangeklaagd wegens aantasting van Ma’rufs goede naam, dus hoe past dit nu weer in het moslimprobleem? Wordt het nou erger of niet?

763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8
Prabowo Subianto Beeld EPA

Prabowo-kamp

Jokowi’s tegenstander Prabowo dan: die zal het zeker erger maken, als dat stemmen oplevert. De ex-generaal was prominent aanwezig bij de jongste moslimdemonstraties. Hij wakkert dat radicale vuurtje aan waar hij kan, in de hoop dat het zich tegen Jokowi gaat keren. Dus wat doet deze Prabowo met Kerst? Die staat te dansen op een kerstfeestje van het christelijke deel van zijn familie.

Een nichtje filmt hem daar en dat staat natuurlijk ook meteen op het internet. Ook al geen echte moslim? Het Prabowo-kamp klaagt meteen dat politieke tegenstanders het filmpje misbruiken. ‘Hij heeft niet deelgenomen aan religieuze rituelen’, haast zijn woordvoerder zich te zeggen, en dan zegt hij iets dat veelzeggend kan zijn: ‘laten we het liever hebben over zaken die er echt toe doen. Economie bijvoorbeeld.’

Economie. Dat zou nog eens een verademing zijn. Als cijfers, en niet de godsdienst, de doorslag zouden geven. Misschien gaat het die kant weer op, maar misschien ook niet. Kerst geeft ook dit jaar helaas geen duidelijk antwoord.

Lees verder…

NEDERLAND, SCHAAMTELOOS EN WREED LAND ZONDER GEWETEN

10897308654?profile=originalNEDERLAND, SCHAAMTELOOS EN WREED LAND ZONDER GEWETEN

Door: R.I.P. Marshal Manengkei

Op 17 augustus 1945, twee dagen na de capitulatie van Japan, wordt de republiek Indonesia uitgeroepen. Omdat de Nederlandse regering niet…  DALAFILM.

Heel veel kwalificaties zijn er gegeven aan de Staat der Nederlanden, een van de kleinste landen ter wereld, echter ook een van de grootste kolonialisten ter wereld.  Nederland lijkt een van de grootste uitbuiters of parasieten te zijn of in grove taal rampokkers ter wereld.

Een van de bewijzen hiervoor is het feit dat tijdens de koloniale periode van Nusantara (het vormalig Indonesia) Nusantara een van de grootste producenten was van mineralen en agrarische producten.
Douwes Dekker (een van de grootse schrijvers van Nederland) schreef eens dat Nederland dreef op de rijkdommen van de Gordel van Smaragd.

Nederland verbleef er 350 jaren lang en buitte Nusantara flink uit op een manier die zijn weerga niet kende. Het stond en staat bekend als “divide et impera” of verdeel en heerst politiek. Anders dan Groot-Brittanie, die haar kolonies begeleidde naar onafhankelijkheid via de vorming van het Commonwealth instituut, waarbij er geen geweld aan te pas kwam, koos Nederland de weg van de aggressie. Twee keren probeerde Nederland Nusantara terug te heroveren middels politionele acties, waarbij vele slachtoffers waren te betreuren.

http://www.dalafilm.nl/?page_id=252

Nusantara had op 17 augustus 1945 haar onafhankelijkheid reeds geproclameerd, maar Nederland trok zich daar niets van aan.
Uiteindelijk onder grote internationale druk kwam de erkenning van Nederland voor de Republiek Indonesia, de nieuwe naam voor Nusantara in 1949 bij de Ronde Tafel Conferentie van Linggarjati toch tot stand. Er werden wel voorwaarden aan het Verdrag gesteld onder andere dat de Republiek Indonesia werd erkend als de Verenigde Staten van Indonesia (Republik Indonesia Serikat). Irian Barat viel daar niet onder omdat Nederland deze provincie nodig had voor de opvang van hun eigen landgenoten gekwalificeerd als Nederlands niet Europese onderdanen, dit zijn de niet in Nederland (dus in Nusantara) geboren Nederlandse onderdanen (staatsburgers) die toch in de tropen willen verblijven en niet naar Nederland wilden gaan. 
Alle Nusantara onderdanen die geen Warga Negara Indonesia wilden worden moeten of de Nederlandse nationaliteit behouden en de Republiek Indonesia verlaten.
President Soekarno was niet van plan om ingepakt te worden door Nederland door de RIS te handhaven. Direct na het Verdrag van Linggarjati vaardigde Soekarno het decreet uit “Terug naar de Grondwet van 1945”(Kembali ke Undang-Undang Dasar 1945) en bracht de Republiek Indonesia weer terug naar de eenheidsstaat op basis van de Panca Sila en Bhineka Tunggal Ika.
Hij wilde niet dat Nederland alsnog de verdeel en heers politiek verder kon uitoefenen binnen de federale staatsvorm, waarbij alle staten toch nog weer tegen elkaar konden worden uitgespeeld door Nederland.

Het gevolg van de Ronde Tafel Conferentie was dat een hele grote groep Indische-Nederlanders gingen emigreren naar Irian Barat, de overgebleven Nederlandse kolonie in Indonesia. Waarin Nederland zich vergiste was dat er toch nog een grote volksverhuizing plaatsvond in de richting van Nederland. Tegen wil en dank moesten de toen genoemde Indische-Nederlanders emigreren naar het land die ze niet kenden, immers ze waren niet daar geboren en getogen. Wel een Nederlandse opvoeding gehad maar behoorlijk vermengd met de verschillende Indonesische culturen.


Deze groep werd later gevolgd door de tweede grote groep emigrerende Indische-Nederlanders, die uit Irian Barat kwamen omdat Irian Barat door de internationale wereld werd erkend als Indonesisch territorium.

http://javapost.nl/…/vergeten-verhalen-zijn-verzwegen-verh…/

De eerste en de tweede groep Indische-Nederlanders werden op een koude, haast vijandige manier in Nederland verwelkomd. De manier waarop dit gebeurde kan worden gekwalificeerd als een huichelachtige en schijnheilige manier van “assimileren” van deze onbekende etnische groep binnen de Nederlandse samenleving. Voorbeelden zijn o.a. de protestanten werden boven de grote rivieren geplaatst en de katholieken beneden de grote rivieren. De jongens werden rechtstreeks naar de ambachtsscholen gedirigeerd en de meisjes naar de huishoudscholen. Met andere woorden de jongens waren goed genoeg om als koelies en toekangs in de maatschappij te fungeren en de meisjes als baboes.


De vaders werden gelijk tewerk gesteld bij de rijkswerkplaatsen en dus als laaggeschoolde arbeiders geplaatst en de moeders kunnen gelijk doorgeschoven worden naar de schoonmaakstersgroepen.

Zelfs doktoren werden niet erkend en moesten opnieuw de opleiding volgen. Alleen die financieel dat konden veroorloven deden het. De anderen werden ondanks langjarige praktijk ervaringen gewoon geplaatst als keuringsartsen en andere minderwaardige functies. 
Mijn oom, die mijn eigen huisarts was in Indonesie moest nu annusen gaan checken die bedekt waren met poepkringen (kepet, nooit cebok) om te kijken of ze homos waren of niet om maar een voorbeeld te noemen. Mijn andere oom werd school tandarts want dat was een lager gekwalificeerde functie.
Op school werden vragen gesteld door klasgenoten als: wonen jullie in woningen? Hoe kan het dat jullie ouders Nederlands kunnen spreken? Is Indonesie net zo groot als Nederland?

Verder moesten alle Nederlanders de overtochtskosten en verblijfkosten in pensions voor 60% als renteloos voorschot terug betalen aan de Staat der Nederlanden. De pensionhouders hebben de zaak flink uitgebuit door de meest goedkope voorzieningen beschikbaar te stellen aan deze minderwaardige groep nieuwe “Nederlanders”. Ik heb zelf in een slaapkamer gewoond, die vanaf de vloer tot aan het plafond helemaal zwart was van de schimmel. Onze matrassen waren met stro gevuld, je had de indruk dat er oorlog uitgebroken was als je je omdraaide. We hadden het heel erg koud omdat er maar 1 kachel was en dat was in de woonkamer, die ook functioneerde als slaapkamer. We kregen bedelaars eten als standaard voedsel onder andere rijstepap met melk. Van het zakgeld van BBMZ (Maatschappelijke Zorg) kochten we goed voedsel, waardoor we verder niets meer konden permitteren. Mijn vader kreeg een baan in Utrecht terwijl we in een pension zaten in Maastricht. Elke dag kwam hij doodmoe thuis. At en sliep een paar uren en ging dan weer naar zijn werk. Na 9 maanden overleed mijn vader aan discriminatie door zijn Nederlandse collega’s die hem elke dag pesten en vernederden en tengevolge daarvan ging zijn geestelijke en lichamelijke toestand mede beinvloed door de klimaatomstandigheden sterk achteruit.

Daar zat ik dan als oudste zoon en nog maar net 17 jaar geworden om tegen wil en dank de vadersrol over te nemen in een mij vreemd en vijandig land. Mama kreeg AWW, maar niet zonder slag of stoot vanwege de tirannie van de ambtenarij, de nieuwe kolonialisten, imperialisten of feodalisten. Om te voorkomen dat mama ook zou overlijden door schaamte zocht ik bijverdiensten om mijn 3 zusjes en 1 broertje van levensonderhoud te kunnen voorzien. Ik wilde niet dat mama ging bedelen om sociale bijstand. Indertijd moesten de bijstandtrekkers (scheldnaam voor die tijd) bij weer en wind, of het regende of sneeuwde je moest buiten in de rij staan om je handje op te houden voor een paar centen.
Mijn broertje, de benjamin van 6 jaar kreeg een shock vanwege de dood van papa en sprak geen enkel woord meer 2 jaren lang. Ik moest van hot naar her mijn broertje slepen voor onderzoek, interviews en wat dies meer zij en leerde de groep neo-terroristen van ambtenaren kennen die Nederland rijk was.

Vanaf het moment dat ik in Nederland kwam heb ik keihard moeten vechten voor mijn bestaan. Op school, in de maatschappij en binnen mijn vrienden- en kennissenkringen. Het belangrijkste aspect waartegen ik me moest verzetten of weren was discriminatie. Een voorbeeld: mijn werkstuk op school kreeg altijd een minder cijfer dan mijn klasgenoot totdat ik laatstgenoemde vroeg om mij te helpen met het veranderen van mijn naam voor zijn naam voor het zelfde werkstuk. Het werkstuk kreeg een 8 voor hem en ik kreeg een 6. Ik confronteerde de docent hiermee. Ik kreeg nooit meer een cijfer lager dan een 7.

http://javapost.nl/tag/discriminatie/

Na mijn schooltijd toen ik direct begon te participeren in de de werkende menigte hield ik me meteen bezig met mezelf in te zetten voor de belangen van mijn bevolkingsgroep, de Indische Nederlanders. De discriminatie duurde voort. Ik werd gevraagd om zitting te nemen in het Bestuur van een Stichting voor mijn bevolkingsgroep. De voorzitter had daarvoor een gesprek gehad met de Staatssecretaris voor het project dat opgezet moest worden doch geleid moest worden door een voltallig Indisch Bestuur. Deze Staatssecretaris presteerde het om tegen de Nederlandse voorzitter te zeggen dat het nooit zal lukken om een Bestuur samen te stellen bestaande uit capabele mensen met zowel vakervaring als bestuurservaring. De voorzitter werd zo geprikkeld vanwege deze discrimerende uitlatingen en deed haar best en binnen de gestelde termijn verscheen ze bij de Staatssecretaris met de geloofsbrieven van het compleet Indisch Bestuur.

De gevechten om erkening van vele Indische organisaties worden structureel gesaboteerd. De divide et impera politiek zette de Nederlandse regering voort. Op alle fronten werd het de Indische groep moeilijk gemaakt om heel duidelijke rechten of erkenning te krijgen.


Het lijkt zelfs op het opzettelijk oprekken van procesgangen totdat alle rechtbbenden zijn overleden en zelfs totdat de tweede direct rechthebbende generatie is verdwenen.
De rampokkers zijn er nog tot op de dag van vandaag en zetten hun 350 jaren kolonisatie voort. De Nederlandse Staat lijkt systematisch op een wel zeer schijnheilige en huichelachtige manier alle “zonden”, “schulden” en “slecht geweten” om niet te spreken van “wandaden en wreedheden” weg te laten verdwijnen over de zielen van hun eigen verleden “de vrucht van 350 jaren kolonisatie” namelijk de generatie van “bastaards en anak-anak kolong” te overleven.
Ze zullen op een gegeven moment na 3 tot 5 generaties allemaal onder de groene zoden liggen en geen mens zal er meer naar “kraaien”.

Het lijkt op een scrupuloze en gewetenloze benadering van de Nederlandse Staat, die verlost wil worden van deze ongewenste smet uit het verleden, door een hele bevolkingsgroep weg te procederen bij alle rechts- en erkeninngsprocessen.
Ik schaam me diep te hebben gevochten voor wat ik waard was voor dit Nederland, dit schaamteloos land zonder geweten. Maar ik blijf vechten voor wat ik waard ben voor mijn ouders en grootouders en diens ouders, want die hebben hun bloed en zweet en tranen gelaten voor mij en voor mijn families en voor mijn vrienden. Ik vecht nu mee met mijn maatjes voor het recht op de uitvoering van Het Traktaat van Wassenaar ’66 dat notabene door President Soekarno is verstrekt aan onze ouders voor het verlies van hun bezittingen door nationalsatie van de bedrijven in Indonesia door dezelfde Soekarno. Maar dat is een ander verhaal die hier niet terzake doet. Het bijzondere is: wij vervolgen de Nederlandse Staat vanuit Indonesia en niet vanuit Nederland, want de geschiedenis leert ons dat we nieuwe wegen moeten bewandelen om eindelijk de kans te krijgen het recht te laten gelden voor wie het ook is bestemd. De Indonesische advocaten, die ons hiermee helpen zullen hun beste beentje voorzetten om deze keer De Staat der Nederlanden voor ons op de knieen te krijgen.

Op 17 augustus 1945, twee dagen na de capitulatie van Japan, wordt de republiek Indonesia uitgeroepen. Omdat de Nederlandse regering niet…
DALAFILM.

ICM REDACTIE.

Easay van r.ip. Marshal Manengkei ;   heb ik  leren kennen van Sylvia  Elders.
Bij de eerste ontmoeting vond ik Marshal (Nono) een bijzondere man.  Met kenmerken ALFA + BETA samengevoegd in 1 persoon, kom je niet vaak tegen  Zijn ambitie zat in de muziek, en tegelijkertijd is hij Civiele Ingenieur met missie duurzaamheid dat stamt  af rond 1970. Om met het laatste te beginnen hij heeft ergens in 1970 eerste duurzaamsheid project in Apeldoorn van de grond getild (dus klimaatverandering), dat nu door onze Diederik Samsom, Ed Nijpels en tot onze gebombardeerde Ing. Jesse Klavers als speerproject werd gestart.  Gekscherend genoeg werd hij door Nederland niet in het zonnetje gezet, en werd zijn uitvinding onder de radar gehouden, maar  bij klimaatconferentie in de VS kreeg Marshal zijn podiums (AWARD). e In Nederland bleef het stil, terwijl anderen ermee vandoor gingen; ik ze heb ze al genoemd. In de muziek industrie als song tektswriter bracht hij vele compositities uit voor hits werden oa. : The Blue Diamonds, Oscar Harris, Nana Mouskouri, The Tielman Brothers  en vele anderen niet genoemden. 6 jaar terug emigreerde Nono naar Indonesie  vol teleurstelling  over Nederland, en gelukkig kreeg jij een warme ontvangst in Jacarta. De toenmalige burgemeester Joko Widodo, nu president - benaderde hem om o.a. file probleem op te lossen. Hij startte in Jacarta zijn Sustainable- bureau waar hij ooit  in Apeldoorn mee begon (daar komt de staatscrer. van VWS Paul Blokhuis vandaan) , nu vinden de implementaties plaatst in Jacarta.


Dit verhaal van mijn vriend is niet de enige,  die ik als editor ICM tegenkom.
Wij zijn de bersiap kinderen dus niet in de oorlog  geboren, maar na de oorlog.  Voor ons is die oorlog na 1947 een oorlog waar nooit een einde aan kwam. In de Indonesie  moest je je voor je leven vrezen, dus altijd achterom kijken. In Nederland begon weer die ellende, waar nooit een einde aankwam. Het verhaal van Nono hebben de bersiap-kinderen allen meegemaakt. Je ouders steunen, en sommigen hebben ook nog de pech dat de vader of moeder het niet meer zagen zitten en de handen aan zichzelf sloegen ....... Zo heeft mijn vrouw de oudste van twaalf voor het gezin gezorgd als tweede moeder, tot ver in haar huwelijk, gelukkig was met Indo getrouwd, want haar moeder zag het ook niet zitten.


Ik kan zeggen als ICM man die op alle pasars staat,  ook bij een  RAI waar 100.000 man komen voornamelijk Nederlandse burgers, dat deze Nederlandse burgers zich schamen voor de Nederlandse regering + Kabinet;  De wijze waarop de de Indische Gemeenschap wordt behandeld. 
ICM 12.2015
Lees verder…

Bersiap Deel II door: Herman Bussemaker

10897254265?profile=original

 

Bersiap deel II    door:  Herman Bussemaker

 

 

Japanners en Indonesiërs

De capitulatie van het Koninklijk Nederlands-Indische Leger (KNIL) op 8 maart 1942 was voor Nederlanders en Indonesiërs een schok. Het wakkerde het reeds voor de oorlog groeiende nationalisme sterk aan. De Japanse bezetter speelde hier handig op in door te benadrukken dat zij de Indonesiërs van het kolonialisme kwamen bevrijden. Azië voor de Aziaten werd de nieuwe leus. De door het Nederlandse bestuur gevangen Nationalistische leiders werden vrijgelaten en de Nationale beweging erkend, wat iets anders is dan het toekennen van de onafhankelijkheid. De eerste Japanse maatregelen waren gericht op de eliminatie van alles wat Nederlands was in de koloniale maatschappij. Dit omhelsde de fysieke verwijdering van alle volbloed-Nederlanders (de “totoks”), door hen te interneren. Nederlandse scholen werden gesloten, Nederlandstalige kranten en radio-uitzendingen verboden, alle betalingen van salarissen en pensioenen gestaakt. In de interneringskampen waren alle maatregelen gericht op een verdere vernedering van de geïnterneerden, vaak vlak voor de ogen van de Indonesiërs. Van de ca. 300.000 Nederlanders verdwenen er zo’n 100.000 uit de Indonesische samenleving. Over bleven de ruim 200.000 Indo-Europeanen, de Indo’s, die juridisch Nederlanders waren. Zij waren gemengdbloedig. Op Java bleven zij buiten de internerings-kampen, omdat de bezetter niet de mogelijkheden had om deze veel grotere groep in kampen onder te brengen. Op Sumatra echter, werd ook deze groep (daar ca. 10.000 mensen) wel geïnterneerd. Bovendien hoopten de Japanners op Java, dat de Indo’s vanwege hun gemengdbloedigheid bereid zouden zijn om met hen samen te werken. Dit bleek een misrekening De Indo’s bleven massaal trouw aan hun Nederlanderschap. Zeker in het eerste jaar van de bezetting kwam het Indisch verzet voornamelijk uit hun kring. Verder verzet kwam uit enkele pro-Nederlandse groepen Paranakan-Chinezen, de Zuid-Molukkers en van de Menadonezen en Timorezen. Dit verzet werd echter door de Japanners bloedig gebroken. 

 

10897238693?profile=originalfoto- Proclamatie van de onafhankelijkheid van Indonesië door Sukarno in Batavia op 17 augustus 1945.

De vacatures in het Binnenlands Bestuur en de bedrijven, ontstaan door de interneringen werden door de Indonesiërs vervuld. De Japanners zelf vervulden alleen de topposities. De Indonesiërs bleken op hun taak berekend: treinen reden, radio, telefoon, water en elektriciteit bleven beschikbaar. Dit gaf het Indonesische kader een enorm zelfvertrouwen. Zij bleken hun eigen land te kunnen runnen.

De Japanners concentreerden zich nu op de jeugd. Er kwam een jeugd-organisatie, de Seinendan, die de Middelbare schooljeugd leerde omgaan met discipline en wapens en hen indoctrineerde met een felle haat tegen alles wat Europees en Amerikaans was. Deze jeugd zou in 1945 de revolutie dragen. Deze jongens en meisjes werden bekend als de Pemuda. Zij waren radicaal-nationalistisch en vervuld van haat tegen het Westen.

Naarmate de oorlog duurde en de Japanners in de Pacific door deAmerikanen in het defensief werden gedrukt, richtten zij op Java een inheems leger op, de Peta, ofwel de Sukarela Tentara Pembela Tanah Air, de Volksmilitie. Dit volksleger kreeg zijn eigen militaire officieren en staf, iets wat de Nederlandse overheid nooit had aangedurfd. De bataljons waren regiogebonden en alleen licht bewapend, dus zonder tanks en  artillerie. In totaal werden op Java 66 ban die bataljons opgericht. De Japanse terughoudendheid in hun bewapening bleek terecht. In februari 1945 kwam een Peta-bataljon in Blitar in opstand. Deze werd in bloed gesmoord. Maar het gevolg van de Japanse bezetting was, dat er in 1945 op Java ongeveer 2 miljoen jongeren militair waren geoefend en met wapens konden omgaan.

De Japanse capitulatie op 15 augustus 1945 als gevolg van het afwerpen van twee atoombommen, kwam volstrekt onverwacht. De Japanners werden door het geallieerde opperbevel verantwoordelijk gehouden voor de handhaving van orde en rust in de door hen bezette gebieden. Het Japanse leger besloot daarop tot een snelle en gedwongen ontwapening van de Peta. Dit vond plaats in een bliksemactie op 18 en 19 augustus 1945. Onder grote druk van de Indonesische jongerenorganisaties riep Soekarno op 17 augustus 1945 de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Door de ontwapening van de Peta echter miste de jonge republiek een machtsmiddel om zelf orde en rust te handhaven.

 

10897271482?profile=original

 

 

Foto- Groep revolutionairen

 

 

 

Terecht vreesden de Japanners, dat dit hen in conflict zou brengen met de net onafhankelijk geworden Indonesiërs. En het Japanse opperbevel op Java besloot daarom over te gaan tot zelfinternering buiten de steden, in 14 gezonde bergoorden met veel voedsel. Daardoor ontstond er vanaf 1 september geleidelijk een machts-vacuum, dat niet door de geallieerde troepen werd opgevuld. Hierdoor bleef de Japanse militaire organisatie, ondanks de capitulatie, intact. Alleen al op Java waren er zelfs nog 70.000 goedbewapende en gedisciplineerde Japanse militairen. Tot eind september konden zij de Indonesische revolutie gewelddadig onderdrukken. Het moreel bleef goed; zo zijn er maar ongeveer 600 Japanners naar de Indonesische zijde gedeserteerd. Waar bleven de geallieerden?

Britten en Nederlanders

Na de capitulatie in 1942 werd het Nederlands-Indische territoir door de geallieerden opgedeeld in door hen gecreëerde bevelsgebieden. Sumatra werd vanwege de ligging vlakbij Malakka ingedeeld bij het Britse SEAC (South-East Asia Command) onder admiraal Mountbatton. Deze had zijn basis in Brits-Indië. Java, Borneo en de Grote Oost werden ingedeeld bij het Amerikaanse SWPA (South-West Pacific Aeria) onder generaal MacArthur, die zijn hoofdkwartier had in Australië. Deze generaal veroverde in 1944 West Nieuw-Guinea, het eiland Morotai en vervolgend de Filippijnen. Zijn plan was om in 1945 vanuit de Filippijnen de olievelden van Tarakan en Balikpapan te heroveren en van daaruit in Oost Java te landen. Dit heette het PLAN-MONTCLAIR. In Amerika echter ontstond bij de vakbonden veel commotie over het uitzicht dat Amerikaanse soldaten zouden sneuvelen bij de herovering van Europese koloniale gebieden. President Roosevelt besloot toen vlak voor zijn dood om geen Amerikaanse eenheden in te zetten bij de herovering van Britse en Nederlandse koloniën. Zijn opvolger, Truman, zette deze lijn voort. Tijdens de Conferentie van Potsdam in juli 1945, werd besloten dat Java zou vallen onder het Britse SEAC.  Australische troepen hadden inmiddels een deel van MONTCLAIR uitgevoerd, door de bezetting van Tarakan en Balikpapan.

 

10897271860?profile=originalDe overdracht van Java aan SEAC zou plaatsvinden op 15 augustus 1945 (!). De Nederlandse regering in Londen en later in Den Haag steunde dit plan voor herverdeling. De Koninklijke Marine onder Vice-Admiraal Helfrich was uitgeweken naar Ceylon, waar Mountbatton zijn hoofdkwartier had. De Nederlands-Indische regering onder Van Mook was met een deel van de staf van het KNIL uitgeweken naar Australië, waar in Brisbane de Amerikaanse generaal MacArthur zijn

HQ had. Van Mook wist dat de Amerikanen veel meer manschappen en materieel hadden dan de Britten. Hij verzette zich tevergeefs tegen de overdracht. Hij bleek echter wel gelijk te hebben: de Britten in SEAC hadden slechts zes divisies beschikbaar, die primair werden ingezet bij de bezetting van de Britse gebieden: Malakka, Singapore, Brits Noord-Borneo en Hongkong. Voor de bezetting van Java en Sumatra was er maar één divisie beschikbaar. Hierbij kwam ook nog dat ze onvoldoende scheepsruimte voor handen hadden om deze te vervoeren. De eerste eenheden van deze divisie zouden pas op 29 september, zes weken na de capitulatie van Japan, voet aan wal zetten in Java.

Het KNIL had in Australië twee bataljons geformeerd, die werden ingezet met de Australiërs bij de herovering van Tarakan en Balikpapan. Krijgsgevangen KNIL militairen waren verspreid over Siam, Indo-China en Japan. De 9000 KNIL-militairen in Japan werden door de Amerikanen afgevoerd naar Manilla op de Filippijnen en vandaar met Britse vliegkampschepen vervoerd naar Balikpapan. Admiraal Helfrich, die met enkele marineschepen op 15 september in Batavia arriveerde, besloot daarop om de KNIL-bataljons over te brengen naar Batavia. Daar was echter slechts één transport-eskadron voor beschikbaar. Op 29 september 1945 landde de Britse bevelhebber Generaal Christison in Batavia, die onmiddellijk alle verdere transporten verbood. Het Nederlandse Bestuur ontbeerde daardoor een effectief machtsmiddel en werd daardoor geheel afhankelijk van de Britse militaire inzet voor het weer in handen krijgen van de kolonie.

 

10897272055?profile=originalfoto- Deze tekening geeft de dreiging van de Bersiap goed weer. De trompetbloemen (links) zijn symbolen voor de dood. De put daaronder verwijst daar waarschijnlijk ook naar, omdat veel slachtoffers in hun eigen waterput geworpen werden. (Tekening in bezit van Museum Bronbeek)

 

 

 

 

Het gezagsvacuüm was inmiddels door de jonge Republiek opgevuld. Die nam alle hoge posten over van de Japanners en formeerde een regering en een voorlopig parlement in Batavia. Ondertussen gingen de Japanse interneringskampen  open en de Nederlandse mannen en jongens gingen op zoek naar hun vrouwen, moeders en zussen in vaak heel andere kampen. Hen werd geen strobreed in de weg gelegd. Vooral   de oudere Indonesiërs hadden medelijden en voorzagen hen van wat voedsel en treinkaartjes. Tot midden september konden de ex-geïnterneerden zonder problemen door Java reizen.

De ontwapende Peta-bataljons gingen zich hergroeperen onder hun commandanten. Ze hadden echter geen wapens. Het probleem was het vinden ervan en daartoe werden Japanse patrouilles overvallen. Dit leidde tot een versnelde terugtrekking van de Japanners uit de bergoorden. Sommige geïsoleerde Japanse eenheden werden gedwongen om hun wapens af te staan. Ook de jongeren, de Pemuda begonnen zich te roeren. Zij bewapenden zich met primitieve wapens, zoals speren (bambu runcing) en kapmessen (goloks). Tegen gewapende militairen waren zij geen partij, maar voor ongewapende burgers waren zij dodelijk. Hun wraak betrof nu de buiten de kampen verblijvende Indo-Europeanen, die zich tijdens de Japanse bezetting afzijdig hadden gehouden van de nationalistische bewegingen en uitkeken naar de terugkomst van de geallieerden. Indo-jongeren en de weggelopen jongens uit de kampen vormden onder leiding van oudere Ambonese ex-KNIL militairen strijd-groepen, die het voor de bedreigde Indo’s opnamen. In Batavia en Bandoeng ontstonden de eerste straatgevechten en de spanning begon op te lopen.

Bij zijn aankomst in Batavia gaf generaal Christison een pers-conferentie, waarin hij aangaf samen te werken met de Indonesische bestuurders in het handhaven van de orde. De Japanse legertop gaf daarop de Japanse garnizoenen toestemming om wapens af te geven aan de Indonesische politie, die deze weer doorsluisde naar de Peta-bataljons. In Soerabaja vielen de Japanse arsenalen geheel in handen van de Nationalisten, inclusief zware wapens zoals tanks en artillerie. De bataljons van het Indonesische leger, de Tentara Repoeblik Indonesia (TRI), in Oost en Midden Java werden hiermee bewapend.

De komst van de Britten verliep door de transportproblemen zeer traag. Vanaf Batavia werden Buitenzorg en Bandoeng pas in de loop van oktober 1945 bezet; Semarang en Soerabaja kwamen pas eind oktober aan de beurt. Zij bepaalden zich slechts tot de bezetting van deze vijf steden, de zogenaamde Key-Areas. Daarbuiten heersten de TRI en de Pemuda’s. Verder bleken de meeste Brits-Indische soldaten niet gemotiveerd. De oorlog was immers afgelopen en zij   wilden naar huis. En zeker niet sneuvelen voor een andere westerse mogendheid, Nederland. Brits-Indië was bovendien door de Engelse na-oorlogse regering van Attlee de onafhankelijkheid beloofd in 1947. 

 

 

Foto-  10897271274?profile=originalDuidelijke taal: wandposter in Batavia.

Ondanks dat er moord en plundering onder hun neus plaatsvond, grepen zij niet in. Dit verhoogde de chaos alleen maar. In twee steden wachtten de Japanse bevelhebbers de komst van de Britten niet af, maar veegden ze hun eigen straatje schoon van de Pemuda’s. Dit gebeurde in Bandoeng onder generaal Mabuchi op 10 oktober en in Semarang onder majoor Kido op 17 oktober. In Soerabaja daarentegen ontwapende de TRI de Japanners en interneerden hen. Hierdoor was de stad vanaf 10 oktober geheel in Indonesische handen.

Begin oktober kondigde de regering van Indonesië een voedselboycot af tegen alle buiten het interneringskamp verblijvende Europeanen, waarvan de meesten Indo-Europeanen. Dit was voor de Pemuda’s het startsein om gewelddadig op te treden tegen deze Indo’s. De Indonesische regering voorzag een bloedbad en vreesde voor haar internationale reputatie. Besloten werd daarom, de in haar ogen potentiële “vijfde colonne” van de Indo-Europeanen uit te schakelen.  Hiertoe werden de mannen en jongens van deze groep opgesloten. Op 4 oktober ging een bevel naar de directeuren van alle gevangnissen op Java, dat de gevangenissen voor of op

10 oktober leeg moesten zijn. De merendeels criminele gevangenen werden door dit bevel in vrijheid gesteld.

Rond 10 oktober begint spontaan het min of meer systematisch vermoorden van weerloze Indo-Europese vrouwen en kinderen. Op West Java gebeurt dit in Depok, in Midden Java in Brebes, Slawi en Tegal en in Oost Java in Toempang iets ten oosten van Malang. De moorden werden gepleegd door de Pemuda benden en waren van hogerhand niet gecoördineerd. Het waren plaatselijke acties. Wel ging de Indonesische regering diezelfde tijd over tot het arresteren van Indo-Europese mannen en jongens. Het bevel hiertoe ging naar de regionale en plaatselijke politiecommandanten en werd systematisch uitgevoerd. Er waren lijsten aangelegd van betrokken personen. De politie arresteerde alle mannen en jongens boven de 14 jaar en voerde ze af naar de lege gevangenissen. Dit gebeurde bepaald niet zachtzinnig. In Soerabaja liep deze  arrestatie zelfs geheel uit de hand. Op “Bloedige Maandag”, 15 oktober, 

werden vele tientallen mannen en jongens vermoord in de Simpang-Club. De overigen moesten spitsroeden lopen op weg naar de Kalisosok gevangenis, waar 2400 mannen en jongens onder de verschrikkelijkste toestanden  werden vastgehouden. Vrijwel alle Indo-Europese mannen en jongens werden aldus tussen 14 en 18 oktober opgepakt en opgesloten. In sommige gevangenissen bezweken ze in grote aantallen. In dat opzicht waren de Pledang gevangenis in Buitenzorg en die in Kuningan, Tjiandjoer, Pekalongan. Solo en Pasoeroean zeer berucht.

Deze arrestaties verergerden het probleem van de weerloze vrouwen en kinderen die nu onbeschermd achterbleven. De Indonesische regering vreesde terecht voor haar internationale reputatie en beval daarop de plaatselijke politie om oom deze groep te arresteren voor haar eigen veiligheid. Probleem was echter dat de gevangenissen al vol zaten. Er werd daarom op lokaal niveau geïmproviseerd door onbewoonde villa’s, leegstaande scholen. kloosters

plantageloodsen en suikerfabrieken provisorisch van prikkeldraad te voorzien en hierin de vrouwen en kinderen te proppen. Dit laatste moet vooral letterlijk genomen worden, want villa’s met vijftig tot honderd vrouwen en kinderen waren de norm.

Bij deze overbrengingen verloren de betrokken gezinnen vrijwel alle bezittingen en bezaten ze nagenoeg uitsluitend de kleren die ze aan hadden. Ook al was de internering voor hun eigen veiligheid, ook voor deze groep gebeurde het niet bepaald zachtzinnig. Velen die dit meemaakten, hebben aan dit opbrengen en het leven in deze verschrikkelijke kampen traumatische herinneringen. Eind november waren er in het Indonesisch Republikeins territorium ongeveer 50.000 Indo-Europeanen geïnterneerd.

 

In het aprilnummer van deze Nieuwsbrief volgt het laatste deel van deze artikelenserie over De Bersiap

Met dank aan N.I.C.C. en Herman Bussemaker

 

 10897264495?profile=original

 

 

 

Lees verder…

Oscar Rexhäuser Memorial Day, een terugblik

 

10897247472?profile=originalOscar Rexhäuser Memorial Day, een terugblik

Op 23 oktober jl. werd in Hilversum de Oscar Rexhäuser Memorial Day gehouden, ter nagedachtenis aan de op 29 mei overleden Indorock muzikant Oscar Rexhäuser, oprichter en bassist van The Hot Jumpers. Hieronder een verslagje van de dag zelf en over het ontstaan ervan. Een verslag van Pascal Geurts.”.  

Op 30 mei jl. kreeg ik een mailtje van mijn moeder, dat Pa Rexhäuser overleden was en dat ik uit Noorwegen, waar ik aan het werk was, terug moest komen. Ik heb de 31 mijn moeder gebeld en haar gezegd dat ik niet terugkom en we om reden, dat Oscar altijd tegen mij zei: “Pas, als mij wat gebeurt, hoef je niet terug te komen. Ik geef daar niet om. Herinner mij zoals ik was… dat vind ik veel belangrijker”.

En dit respecteerde ik nu. Wel deed ik opmijn werk een gebed, samen met mijn Malaysische collega’s. Vier weken later ging ik terug en sprak met Egon, die mij zei dat Amon, Carmen en Yazmhil welk een Memorial wilden organiseren voor Oscar. Dit was iets waar hij zelf ook achter zou staan. Iemand nog een keer in het zonnetje zetten d.m.v. een tribute of memorial. Toen ben ik Armand Filon gaan polsen of hij zijn medewerking wilde geven. Dit werd voor Mama, Armand en mijzelf het startschot om het op poten te gaan zetten.

Als locatie namen we Dansschool Alberto, om de eenvoudige reden, dat The Hot Jumpers hun 25-jarig en 35-jarig jubileum hier ook gevierd hebben. Los daarvan hebben ze hier ook nog diverse keren gespeeld. Als datum kozen we vervolgens 23 oktober, omdat dat een datum was, waarop ik ook zelf de voorbereidingen en de organisatie kon begeleiden, omdat ik dan daarna voor mijn werk weer terug naar Noorwegen moest. We zijn toen in begin augustus diverse muzikanten gaan benaderen en vrijwel iedereen zegde zijn medewerking toe en hield die datum vrij. Ikzelf vond tussen Pa Rexhäuser zijn papieren het nummer van Riem de Wolff en toen ik hem belde, zei ook hij direct: “Ik ben erbij”. De keuze van “Hot News” was snel gemaakt, omdat de leden ervan de laatste zijn met wie Oscar met The Hot Jumpers speelde, voordat hij in 2006 met de muziek stopte. The Rollers Revival Band wilden we laten spelen,

omdat The Hot Jumpers en Pa hun grote voorbeeld waren en Pa Jimmy van der Hoeven ook zeven jaar bij The Hot Jumpers gespeeld had. De rest van de muzikanten die de Oscar Memorial Band formeerden (ex-Hot Jumpers) en de Orcars Friends Band leek ons een goede mix van iedereen die met Oscar een band had. Wat ook belangrijk was, dat ze dit allemaal uit respect voor Oscar deden en ook Mama al lang kenden. Dankzij ieders medewerking kon het alleen maar tot een succes uitgroeien en we voelden al gauw dat we iets heek speciaals zouden neerzetten.

Uiteindelijk waren er 420 mensen in de zaal, inclusief de artiesten met aanhang en medewerkers. Om 13.30 uur konden we met de begintunes van The Hot Jumpers het programma laten beginnen. Indrukwekkend was het oplezen van de namen van Hot Jumpers leden die de afgelopen twee jaren waren overleden. Jimmy van der Hoeven, Jim Pownall, Dolf van Caspel, Dolf de Vries (die zijn medewerking al had toegezegd), Simon Titaly en Oscar Rexhäuser. We namen één minuut stilte om hierbij stil te staan. Daarna werd het nummer “Seribu Tahun” gespeeld, gezongen door Oscar zelf met Pattinama, opgenomen in een studio in 2001.

Daarna was het de beurt aan Hans de Raaij, de ceremoniemeester om echt te openen met de eerste act: Hot News. De dansvloer stroomde meteen vol en ging zo 25 minuten door. Na de Hot News startte men meteen met de ombouw van het geluid en werd mijn broertje Egon Rexhäuser intussen naar voren geroepen om de Hofner Vioolbas te showen, een replica van de originele bas waar Pa in de 50er en 60er jaren op speelde. Voor deze bas kon men loten kopen en daar werd dan ook direct het startsein voor gegeven. Hiervoor hadden we mijn dochter Jules, mijn nicht Pascale en Violet de Raaij geregeld.

Toen was de Rollers Revival Band klaar om met spelen te beginnen. Ze speelden de ouder vertrouwde sound van de Rollers en Boy & His Rollin Kids, een creatie van vader Jimmy van der Hoeven. Toen deze klaar waren met hun set, had ik nog een verrassing voor hen. Ze moesten even op het podium bij elkaar blijven en Hans haalde mij naar voren en gaf ze een grote foto van The Hot Jumpers van 1984, afgenomen van het grote doek van The Hot Jumpers, dat naast het podium stond. Het mooie ervan is, dat van de zes Hot Jumpers die erop staan, hun vader linksboven afgebeeld staat.

De jongens van de Rollers Revivalband waren er stil van. Maar dit was nog niet alles. Ik had ook voor hen de Hot Jumpers Music Award, met een beeltenis van de vioolbas die Pa had. Ik nam het woord en zei, dat dit

bedoeld was als “ruggensteun” om als generatie na de grootvaders en vaders de muziek voort te zetten, die Indorock zo uniek maakt. Het was een emotioneel moment voor de Rollers Revivalband, maar ook voor mij, aangezien Mama en ik deze jongens al zo lang kenden.

Na een fotosessie met het grote Hot Jumpers doek op de achtergrond werd het geluid weer omgebouwd en was het de beurt aan de oude Hot Jumpers (Daan Hoyer, Fred Theuvenet, Theo Souisay, Bennie Poetiray, Danny Pattinama, Evie Gout en Shirley Salomon). Ze speelden de muziek die ze altijd met The Hot Jumpers hadden gespeeld. Een prachtig gebaar.

Weer werd het geluid omgebouwd en werd de trekking van het winnende lot gedaan door neefje Tristan Rexhäuser en het was…..lot nummer 221. Egon overhandigde de gitaar aan de winnaar en opnieuw even een korte fotosessie. Voordat Egon weer kon weglopen, verrasten we hem een ingelijste platina plaat van The Hot Jumpers.

Hierna was het tijd voor een speech van Coby, de vriendin van Oscar de laatste 12 maanden. Daarna was het tijd voor de Oscars Friends Band met Eddy Chatelin, Woody Brunings, Ron Lamster, Ricky Berger, Piet Danse, Glen Kuhuwael en Boy Tahalele. Woody bracht een speciaal nummer, geschreven door Armand Filon en zong dit met veel gevoel.

Toen kwam er een grote verrassing; tante Irma, de eerste vrouw van Pa, gaf een Hawaiian dans ten beste en vertelde in de introductie dat zij dit ook deed in de begintijd met The Hot Jumpers. Hierna was het woord aan mijn moeder, Sandra, die iedereen bedankte voor hun komst en speciaal ook Armand voor zijn tomeloze inzet. Egon en ik ondersteunden haar toen

zij halverwege volschoot. Later vroeg ik haar waarom en ze vertelde me “Ik zag al die mensen die speciaal voor Pa nog één keer gekomen waren en toen hield ik het niet meer”.

Hierna was Hans de Raaij weer aan de beurt om een speciale gast aan te kondigen: Riem de Wolff. Hierbij wil ik Riem nogmaals bedanken dat hij er voor Pa nog bij wilde zijn en voor zijn medeleven aan de familie. Ik had ook Wieteke van Dort uitgenodigd, maar die zat op die 23e oktober in het vliegtuig vanuit Indonesië naar Nederland. Anders had ze er graag bij willen zijn. Als afsluiter was er een laatste set voor Hot News, waarna we iedereen voor de komst bedankten en welthuis wensten.

 

Ik was zelf een baby, toen mijn moeder, Sandra, Pa’s vriendin werd. Ze zijn 25 jaar bij elkaar gebleven en als goede vrienden uit elkaar gegaan. En zeker als Pa weer eens in het ziekenhuis lag, moest Mama als eerste worden ingelicht. Ik vond het daarom onze taak om dit op poten te zetten en er een succes van te maken. Hierbij wil ik ook de dames bedanken, Edwin Keylard, Sunny Jansen (mijn jongste nicht) en Pascale Jansen, Evelien en Armand Filon, mijn dochter Jules, Egon, Violet en Hans de Raaij. En Magda en Anneke, bedankt voor het lekkere eten.

Uit naam van Sandra zeg ik: “Iedereen bedankt en we zullen het nooit vergeten”.                                              Pascal.      

Lees verder…

Paatje Phefferkorn het Indo symbool wordt 90.

Paatje Phefferkorn het Indo symbool wordt 90.

10897242293?profile=original 

90 Jaar wordt Paatje, en op 27 februari aanstaande wordt dit groots gevierd. Paatje heeft dit verdiend, en de redactie van ICM heeft besloten om heel column hieraan te wijden. Uiteraard moeten wij ver terug in de archieven duiken om voor dit uniek moment even stil te staan om terug te blikken.

 

Vaak zie ik op de pasar malams hoe bizar ook een man met een blauw shirt met daarop de Indo-melati lopen.

Het symbool werd ontworpen door Paatje Phefferkorn ergens in 1993, de pencak silat meester en inmiddels kent iedereen Paatje. Ik vroeg Paajte waarom hij dit draagt  die ruim 30 jaar pencak beoefent, hierin les geeft en op bijna alle pasar malams demonstraties geeft. Vooraf vaak nogeens een lezing geeft aan de jongeren om de Indo Cultuur over te dragen, Hoe vaak afkorting INDO op het podium werd gebezigd is niet tellen. In Nederland Door Overdracht, en niet zoals velen dachten In Nederland Door Omstandigheden.

 

Paatje : “Er zitten veel pencak symbolen in, zoals de golok, een soort kapmes, die we in de sport ook gebruiken "

Met de Indo-melati bedoeld Paatje Phefferkorn de  Indo vlag mee.  Deze is opgebouwd en bestaat uit verschillende losse symbolen.  De melati-bloem neemt een centrale plaats in en tegelijkertijd de vrouwelijke charme symboliseert. Ernaast heb ik de quote “vrouwelijk schoon” onderstreept. De golok en twee drietanden verwijzen naar de rol van de Indo als ‘voorvechter in woord en daad’. De achtergrondkleur blauw is niet toevallig gekozen. Voor Paatje symboliseert de kleur vooral ‘trouw’. 

Waarom gebruiken mensen symbolen en met wel doel? 

Al eeuwenlang laten mensen met behulp van allerlei afbeeldingen zien tot welke welke groep zijn behoren. Uitbeelden van symbolen zijn vooral een manier om je groepsidentiteit te versterken, kenbaar te maken en te onderscheiden van andere groepen. Bijna alle religies gebruiken symbolen bijvoorbeeld om de religieuze identiteit uit te dragen. Neem de christelijke Ichtus, de vis die je wel eens ziet op de achterkant van een auto. Ook bij veel (sub)culturen en -identiteiten horen symbolen waarmee je kunt laten zien waar je van ze houdt of waar je voor staat. Daarnaast hebben symbolen uiteraard een esthetische waarde. Ze worden gebruikt omdat ze mooi gevonden worden en bijvoorbeeld goed staan als badge op een spijkerjack.

 

Ook heeft Paatje gebruikt om deze Indo identiteit verder te verspreiden (uit te dragen) onder de Indo's die gretig petten, shirts met verschillende maten, vlaggen, vaandels en stickers voor de auto kochten. 

Mijn vrouw heeft zo bij Paatje wel tientallen shirts gehaald voor haar broers, kinderen en kleinkinderen, en niet te vergeten de stickers voor de auto. Als de nieuwe auto de showroom wordt uitgereden, is de eerste handeling het plakken van de sticker op de zij- of achterruit van de auto. Of ze reikt de stickers uit aan de Indo's aan de Costa Blanca.

Op geen 1 pasar malam ontbrak Paatje die net als het geloof de Indo cultuur verkondigde met zijn pentjack en Indo vlag, of het woord richt tot de jongeren en met zijn kraam waar de Indo vlag in alle vormen is verkrijgen.

 

Ik wist mij nog te herinneren met de productie van Sfeer DVD Pasar Malam Online toen men bezig was met scrip en draaiboeken, vergat men Paatje in op te nemen toch een onderdeel van een pasar malam, gelukkig maakte het team de regie hierover opmerkzaam. Deze hadden wel oude beelden, die waren niet naar tevredenheid dat alsnog Paatje achter na reisden om vooralsnog beelden te registreren.

 

Paatje mogen vele Indo's Uw voorbeeld volgen!

 

Alvast een voorproefje klik hier https://www.youtube.com/watch?v=ral6VErSzJw

 

 

 

 

Lees verder…

“Indorock” – Indonesia’s Contribution To The Birth Of Rock’N’Roll

By: Dachlan Cartwright


In July 1960, Allan Williams, a Liverpool club owner on a trip to Hamburg, wandered into a club off the Reeperbahn, and saw, “an Indonesian group performing Elvis Presley songs in German.”

Williams was involved with rock’n’roll bands in Liverpool who had taken the music a stage further than Elvis, with the booming amplified bass percussion and bronchial vocals of what was becoming known as “Merseybeat”. One of these bands was originally known as the “Silver Beetles”, and in the months to come Williams factored his groups onto the Hamburg scene, where the Beatles cut their musical and performing teeth, emerging in the next few years as the world’s most famous rock’n’roll band.

But who were these “Indonesian” bands performing in the Hamburg clubs?

They were practitioners of what is still powerfully remembered, especially in continental Europe, as “Indorock.” The families of these young men from Ambon, Timor and Sumatra had been expatriated to the Netherlands as political fallout in the aftermath of the Indonesian Revolution. Stuck in the Dutch refugee camps, bored, they improvised instruments and drew on their own rich heritage of strong vocal harmonies and sophisticated rhythms, applying these to the new exciting sound of American rock’n’roll which was easily accessible on Radio Luxemburg and the American Forces Network radio.

Indorock bands went on to become star attractions in clubs and dancehalls in the Netherlands and Germany, including the US forces’ clubs, not so long after Sergeant Presley was driving a tank there. And far from being blown away by the Liverpool bands, Indorock musicians and singers continued to enjoy European success well into the late sixties.

Ironically, in Indonesia, rock’n’roll music was considered decadent by the Old Order regime, resulting in the notorious prison sentence handed out in 1965 to Koes Plus, the leading Indonesian Beatles-type band.

The keynote Indorock band were The Tielman Brothers, whose leader, Andy Tielman, is known as the “Godfather of Indorock.”  Andy and his five siblings were Indo-European, originating from Eastern Indonesia. They were already popular musicians at the time of Indonesia’s independence, even performing for President Sukarno, but as anti-Dutch feeling spread in Indonesia throughout the 1950s, in 1957 they joined the thousands of refugees relocating to the Netherlands.

In the above quote from Allan Williams, he sounds dismissive of the Indorockers, which is understandable considering he had access to a stable of bands in Liverpool with exciting new sounds which took the music a stage further on than Elvis. But the Indorockers, especially the Tielmans, were far from being copycat Elvis clones. Many, originating from Ambon or North Sumatra, which continues to provide a disproportionate number of Indonesian popular singers, were gifted with fine natural voices. Andy Tielman had a five-octave vocal range. And if you think Jimi Hendrix was the first rocker to play guitar behind his back, check out the Indorock Godfather on YouTube. Furthermore, Indonesians have been familiar with the guitar, the boss instrument of rock’n’roll, ever since the Portuguese introduced it in the 16th century.

The Tielman Brothers became the highest paid live act in Europe, but there were actually hundreds of Indorock outfits. It seemed that every town in the Netherlands had its Indorock band. Andy Tielman himself escaped to the jungles of Kalimantan to live as a hermit for a while, but came back to music. He was awarded a royal decoration, the Order of Orange-Nassau, by the Netherlands in 2005. He kept on performing until he died at the age of 75 last year.

While Indorock’s popularity remains high in the Netherlands, what about Indonesia? Enter Awan Garnida, Indonesia’s Paul McCartney, who plays left-handed bass guitar and is involved in three bands: Sore (contemporary eclectic rock); G-Pluck (Beatles tribute), and now the Time Travelers, whose mission is to revive and foster Indorock. The Time Travelers line-up spans the generations, as its includes Rio Dalimonthee, one of the original Indorockers, now re-domiciled in Indonesia, on lead guitar, and Pepeng, from the contemporary band Naif, on drums.

And so we come to the “reconciliation” potential of Indorock. There is no nation on earth which has not perpetrated crimes or atrocities against other peoples. Reconciliation – “forgive but don’t forget “– is taking place all over the world, and has to if we are to manage this earth in harmony. Having worked in Timor Lorosae just before independence, I was amazed at the Timorese, and the Indonesian, capacity for forgiveness. And the popularity of Indonesian artistes like Ebeit G. Ade and Sheila on 7 were a constant reminder that music heals where politicians and their corrupt cronies wound.

Music is a most potent force for reconciliation. And heaven knows, there are enough tragic incidents in the 400-year interface between Indonesia and the Netherlands to try and come to terms with. And here it would be inappropriate for a Brit like myself to even begin to be judgmental.

However, in the case of Indorock, we need to recognize that:
•    The Indorockers who fled to the Netherlands as refugees in the 1950s, were in the main innocents who were torn between their two heritages.
•    In Europe they found the freedom to play the music they loved, and won the love, respect and admiration of European audiences.
•    Meanwhile, in Indonesia, rock’n’roll was banned by an increasingly authoritarian regime.
The Indorockers never denied their Indonesian heritage; on      the contrary, this enhanced the quality of their music, and is still a factor in the enduring popularity of Indonesian culture in the Netherlands.

So let’s hope Indonesia can acknowledge its native sons and daughters, who produced this child, Indorock, born in Indonesia, fostered in the Netherlands, and given to the world as a unique contribution to the history of rock’n’roll, and, with its blending of western and eastern elements, world music.

References
MUYS, Piet, 1999, The Story of Indo-Rock,  http://indorock.pmouse.nl/story.htm, accessed May 17, 2012
NORMAN, Philip 1981, Shout: the True Story of the Beatles, Hamish Hamilton, London

- See more at: http://jakartaexpat.biz/arts-entertainment/indorock-indonesias-contribution-to-the-birth-of-rocknroll/#sthash.3yK4IQxK.lkCuZHer.dpuf

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives