Uit ICM archief van 10 april 2009 - 
Nederland telt ruim 1,3 miljoen Indische Nederlanders (indo's)! 

UPDATE 6 juni 2015.

Wat wel de redactie  is opgevallen  dat op begroting 2016  van VWS de post Indisch Backpay  gealloceerd met het bedral 0 of wel NIHIL. Deze kun je op twee manieren verklaren, die laat ik aan uw eigen creativiteit over.

Met ruim 340.000 kwamen - onze mede burgers in het voormalige Nederlands Indie - de Indische Nederlanders in de jaren vijftig in fases naar Nederland toe, toen de republiek Indonesië "Merdeka / vrijheid " uitriep. De repatriëring ofwel de massale uittocht Exodus” duurde tot 1960. De forse aantallen zorgden dat repatriëring vele jaren heeft geduurd dan gepland was voor het transport. Tegelijkertijd de bersiapperiode in het voormalige Nederlands Indie intrad - vergelijkbaar met Irak van nu - In navolging hiervan kwamen de spijt- optant beging de jaren zestig. De gerepatrieerde werden koel en kil ontvangen door de Nederlandse regeringen op een rij. Vanaf 1950 tot het heden anno 2009 lijkt dat er een zwijgen is opgelegd over alles wat te maken had met de Indische Gemeenschap (Indische Nederlanders). Dure NIOD rapporten met een waarde van miljoenen euro werden zo onder het tapijt geveegd. Dit belooft nog wat straks met het NIOD rapport over Irak. Nederland was ook bezig met de wederopbouw. In contractpensions werden de gerepatrieerde ondergebracht, die zeker in deze tijd als ongeschikt werd verklaard voor bewoning.

Velen kwamen berooid aan uit het voormalig Nederlands Indie. Allen hadden hun bezettingen, vermogens en goederen verloren, maar bovenal hun " leven" in het voormalige Indie; het Indonesie van nu waar ook Barack Obama is opgegroeid. Helemaal opnieuw moesten velen beginnen, en helemaal onderaan de ladder. Want behaalde diploma's daar waren hier niets waard. Gebukt ging de eerste generatie Indische Nederlanders hieronder; eerste die oorlog, toen de bersiapperiode, dan in een vreemd land helemaal opnieuw je leven opbouwen. Ook de kinderen (tweede generatie) werden in het lot meegetrokken. Velen hebben trauma's opgelopen van die vreselijke bersiapperiode, en de periode waar hun ouders weer onder gebukt gingen in Holland: Geen instanties en overheid waren hier te bekennen.

Nu anno 2009 is de groep Indische Nederlanders uitgegroeid tot ruim 1,2 miljoen Indische - Nederlanders die heel trots kunnen zijn! Dit aantal omvat van de eerste tot vierde generatie Indische Nederlanders (indo's). Een groep die probleemloos, gruisloos en onzichtbaar zich integreerde in de Nederlandse samenleving.

Tegelijkertijd de Indische - Nederlanders een grote CHANGE bracht in de Nederlandse samenleving in constructieve zin;

1. Het Indisch eten, dat nu overal te vinden is naast de toko's, restaurants, de media, en kookboeken.
2. Thuis wordt nu nasi gekookt binnen de Nederlandse gezinnen.
3. Vele Nederlanders namen de gastvrijheid over van de Indische Nederlanders.
4. De indo-muziek (Andy Tielman) grondlegger van de Nederpop,
5. De Haagsche Indo rock, die veel beroemde Nederlandse Rockbands kopieerden, en later in VS beroemt werden.
6. Bekende schrijver, en componisten met Internationaal faam.
7. Politici o.a. Ben Bot Jet Bussemaker, Brinckhorst (dochter familie van Kon.Huis), Geert Wilders, en deels Mark Rutte.
8. De pasar malams; de grootste in Den Haag met 140.000 bezoekers en de ruim 70 pasar malams (replica's) in het land het hele jaar door waar ruim 800.000 bezoekers op afkomen.
9. De wekelijkse Indische kumpulan.
10. De Indische culturele evenementen bij de van der Valk, Casino's en andere Nederlandse gelegenheden.
11. De vele Indische bedrijven voor food en non-food in Nederland.
12. De vele Bekende Indische Nederlanders BIN'ers ; Ben Bot, Wenny Zorgdrager, ELs Borst Jet Bussemaker VWS etc... in de politiek.
13. In de muziek The Blue Diamonds die wereldhits scoorden en Nederland op kaart zette, Anneke Grönloh, Sandra Reemer, Jamal, Boris, Dinand, Katja ......
14. De vele componisten /producers/schrijvers oa. Marshal Manengkei die wereldhits schreef voor The Blue Diamonds, Oscar Harris, ..............
15. en alle overige niet genoemde aspecten.

De" Indo" - de Indische Nederlander- met een "staatloze identiteit" die ruim zestig jaren aan die Overheid vraagt om als kind te worden erkend te bestaan met haar Indische - Nederlandse identiteit, en met haar Indisch Cultureel Erfgoed, die met haar "staatloze identiteit" een belangrijke constructieve change bracht in de Nederlandse samenleving en cultuur; ··Bijna wordt het vergeten dat ook in de republiek Indonesië nu ruim 1,5 miljoen Indische - Nederlanders nog verblijven. Nederland weigerde ze nog op te nemen, omdat anders er geen einde kwam aan die repatriëring, en Nederland geen opvang meer had hiervoor.

Laat de regering hier even bij stil staan wat die OORLOG de Indische Gemeenschap heeft gebracht! Dat de Indische Gemeenschap overeenkomsten heeft met de Joodse gemeenschap, te scharen onder de gelijkgestemden, maar niet die behandeling heeft gekregen die de Joodse Gemeenschap wel heeft gekregen. Een Indische Gemeenschap die nu nog nadrukkelijker blijft voortbestaan met het recht op het behoud van de Indische identiteit met haar Indisch Cultureel Erfgoed zoals die CHANGE nadrukkelijk heeft bewezen. Dat De Indische geschiedenis met haar feiten van 300 jaren niet zomaar onder het tapijt kan worden weggeveegd!


--------------------------------------------------------------------------------


Redactie ICM.
In de bovenstaande column van mij worden parallellen getrokken met de kwestie Irak, en de Indische NIOD rapporten. Het Indisch NIOD rapport en de vele onderzoekcommissies werden stelselmatig onder het tapijt geveegd door de Nederlandse regeringen op een rij. Op het manifestatie IP op 28 oktober 2009 en na een stevige strijd door de IP delegatie, heeft unaniem de Kamer geëist dat het Indisch-NIOD rapport weer nader onder de loep moet worden genomen, en dit zo snel mogelijk tot een oplossing dient te worden gebracht. Hoopvol, is dit niet als wij dit doortrekken nu wat zich afspeelt rond commissie Davidse nu dat vooraf zeven jaren werden gedraineerd. Jan Peter Balkenende letterlijk getorpedeerd diende te worden door de PVDA onder dreiging van "mission over and completed" als het over dit Kabinet gaat; en tegelijkertijd Bush een diepe buiging heeft gemaakt, en Blair zijn ontslag heeft genomen met een geweten op zich van 100.000 onschuldige burgers die het leven lieten in Irak. Hoe naïef moet je dan zelf zijn te zien dat je voorgangers capituleren. Het CDA staat voor het symbool dat Amerika heet, die blindelings al een eeuw achter Amerika aanloopt. Het liefst ziet het CDA Nederland als extra "*" op de Amerikaanse vlag, die als een staat wordt ingelijfd.

Terug naar de Indische Perkara:
Hoe hoopvol zijn nu de Indische NIOD rapport ontwikkelingen, als de commissie Davidse eerst als een mening wordt afgedaan, en dan 24 uren strijd wordt gevoerd in de kamer door de verschillende politieke partijen om het tegen deel te bewijzen. Met de Indische Perkara zijn wij inmiddels bijna vier maanden verder, wij zitten nu in het 69 ste jaar. De ervaring leert dat de Indische kwestie weer naar de achtergrond verdwijnt bij deze Irakese ontwikkelingen; Er is maar 1 oplossing "op naar de volgende manifestatie IP op het Plein voor het gebouw van Tweede kamer, maar nu als een pasar malam IP".

Actualiteit 2015.

Op 19 maart 2013 beloofde Martin van Rijn met een oplossing te komen nog voor de zomer in 2013 voor allen de uit het voormalige Indie zijn gekomen in de vorm van een Pensioenplan dat via de SVB loopt.

1 juli  2015 rond de middag moet hij zich weer verantwoorden voor de Kamer waarom nog steeds niet is vernomen.  Deze is openbaar zie procedurevergadering op www.Tweedekamer.nl . Wat wel de redactie  is opgevallen  dat op begroting 2016  van VWS de post Indisch Backpay  gealloceerd met het bedral 0 of wel NIHIL. Deze kun je op twee manieren verklaren, die laat ik aan hun eigen creativiteit over,

Niet moet worden vergeten  dat Martin van Rijn  nu "aangeschoten wild" is  vanwege de grote onoplosbare problemen zoals Frits Westert het aanduidt, en dus op ieder moment kan opstappen.

Indonesië heeft een islam-probleem, maar hoe groot is dat?

Michel Maas2 januari 2019, 18:47

Rudi Setiawan, hoofd van de politie van Surabaya, laat een familiefoto zien van verdachte zelfmoordenaars.

Indonesië heeft een islamprobleem. Hoe groot het precies is, waar het vandaan komt en waar het heen gaat, weet niemand. Het is een kwestie van gevoel. De somberen voelen de dreiging van een ‘Pakistanisering’ van het land en noemen hun land dan ‘Indostan’. Ook Pakistan begon als een seculiere staat, een islamitisch land met een democratische regering, en kijk nu eens. Ze stenigen daar mensen. De blije mensen zeggen: ach, het gaat wel over. Indonesië wordt nooit een islamitisch land. Dat gaan Bali en Manado en Papoea en Medan en de andere plekken waar de hindoes en de christenen wonen nooit goedvinden.

Maar sinds de dictator Soeharto weg is, is het wel bergafwaarts gegaan. De hoofddoek heeft het land veroverd (de lange, die als een tent tot over de wijde rokken hangt), de moslimterroristen zijn ‘kafir’ (ongelovige kaffers) gaan opblazen, homo’s zijn van de televisie verbannen en terug in de kast gejaagd, en een ongelovige die nog durft te roepen dat de moskee lawaai maakt vliegt voor vijf jaar de gevangenis in. Om maar wat te noemen. O ja, en de Kerst. In de shoppingmalls mogen verkoopsters niet eens meer ‘christelijke symbolen’ als Santa-mutsen en rendiergeweitjes op hun hoofd zetten. Want anders...

Barometer

Kerst is een barometer. Je gaat naar de kerk en ziet in één oogopslag hoe bang het land is. 90 duizend politiemannen en soldaten zijn opgetrommeld om de kerken met de Kerst te bewaken. Wat betekent dat? De katholieke kerk in de wijk ‘Blok B’ zit vol. Dat verandert nooit in het überreligieuze Indonesië, en het betekent dus niets. Waar het om gaat is wat er buiten gebeurt. Daar, bij het ijzeren hek, kun je de stand van de zenuwen meten. Dit jaar zitten de zenuwen onderuitgezakt bij het ijzeren hek om de kerk te ngobrol, het favoriete tijdverdrijf van de Indonesiërs: kletsen over alles en niks.

Een paar jaar geleden moesten hier de damestasjes nog open en stonden er zelfs detectiepoortjes waar iedereen doorheen moest om het de jihadisten met hun explosieve rugzakken zo moeilijk mogelijk te maken. Nu zouden die nu gewoon door de voordeur naar binnen kunnen wandelen, maar niemand lijkt te geloven dat ze dat zullen proberen.

De zelfmoordenaars lijken te zijn verdampt. Terwijl ze er in mei nog waren. Toen bliezen drie moslimfamilies in Soerabaya zichzelf op om het christendom een lesje te leren. Opeens was er weer even de vrees dat de geschiedenis zich zou herhalen. De kerstaanslagen van 1999, de dodelijke campagnes op Bali, de hotels in Jakarta. Heel even was er weer die opperste staat van paraatheid. Maar nadat meteen driehonderd verdachten waren opgepakt, en de grote ‘Asian Games’ zonder incidenten verliepen, zit de paraatheid weer onderuitgezakt naar het voorbijstommelende kerkvolk te kijken.

Witgejurkte mannen

Het islamprobleem is niet dat van terreur. Maar de islam rammelt wel des te harder aan de poorten van de politiek. Witgejurkte mannen en zwarte vrouwen van de ‘212'-beweging (2 december) hebben twee jaar geleden de christen Ahok uit het zadel en in de gevangenis gewipt. Dat heeft van de islam een machtig verkiezingswapen gemaakt. Geen politicus durft er sindsdien meer zijn vingers aan te branden en allemaal geven ze de dreigende ‘212-alumni’ (alsof ze ervoor gestudeerd hebben om de straat op te gaan) wat ze vragen. Ze praten zelfs serieus over wetten die seks buiten het huwelijk en het nuttigen van alcohol helemaal moeten verbieden.

Joko Widodo (links) en zijn runningmate Ma'ruf Amin. Beeld EPA

De islam hangt daarom ook als een donkere wolk boven de presidentsverkiezingen van april. Om het spook te temmen, heeft president Joko ‘Jokowi’ Widodo zelfs een bejaarde imam als running mate gekozen: Ma’ruf Amin, een schriftgeleerde die blij is met een verbod op homo’s en andersdenkenden, en die de ‘212'-beweging tegen Jokowi’s boezemvriend Ahok hartstochtelijk heeft aangejaagd. Widodo had misschien weinig keus, want onderhuids zeurende internetcampagnes zetten al jaren vraagtekens bij zijn gezindte. Hij zou geen echte moslim zijn en zelfs geen echte Javaan maar een verkapte Chinees. Ma’ruf moest dus het evenwicht herstellen. Voor het geval de islam een thema blijft.

De orthodoxe running mate verfoeit natuurlijk dennenbomen, cadeautjes en een slee. Of toch niet? Ma’ruf verschijnt op televisie en wenst de christenen zomaar een fijne Kerst. Het internet slaat meteen hard toe: met een app wordt Ma’ruf aangekleed als ‘Santa’, en dat filmpje gaat natuurlijk meteen viraal. Zie je wel? Zelfs Ma’ruf is geen echte moslim, maar een verkapte christen-lover.

Maar de maker van de Santa-grap wordt meteen gearresteerd en aangeklaagd wegens aantasting van Ma’rufs goede naam, dus hoe past dit nu weer in het moslimprobleem? Wordt het nou erger of niet?

Prabowo Subianto Beeld EPA

Prabowo-kamp

Jokowi’s tegenstander Prabowo dan: die zal het zeker erger maken, als dat stemmen oplevert. De ex-generaal was prominent aanwezig bij de jongste moslimdemonstraties. Hij wakkert dat radicale vuurtje aan waar hij kan, in de hoop dat het zich tegen Jokowi gaat keren. Dus wat doet deze Prabowo met Kerst? Die staat te dansen op een kerstfeestje van het christelijke deel van zijn familie.

Een nichtje filmt hem daar en dat staat natuurlijk ook meteen op het internet. Ook al geen echte moslim? Het Prabowo-kamp klaagt meteen dat politieke tegenstanders het filmpje misbruiken. ‘Hij heeft niet deelgenomen aan religieuze rituelen’, haast zijn woordvoerder zich te zeggen, en dan zegt hij iets dat veelzeggend kan zijn: ‘laten we het liever hebben over zaken die er echt toe doen. Economie bijvoorbeeld.’

Economie. Dat zou nog eens een verademing zijn. Als cijfers, en niet de godsdienst, de doorslag zouden geven. Misschien gaat het die kant weer op, maar misschien ook niet. Kerst geeft ook dit jaar helaas geen duidelijk antwoord.

WIBI SOERJADI WORSTELT MET VERDRIET

Het onomwonden verhaal van ons grootste pianotalent

Zelfisolatie is VALKUIL”

Wibi Soerjadi mocht eigenlijk geen pianist worden. „Mijn vader is wiskundige. Ik ben hoogbegaafd en ik blonk uit op school. Mijn vader vond dat ik met mijn hersens de wereld moest gaan dienen. De wetenschap in, de mensheid helpen. Maar mijn talent was als een tijdbom. Ik was zo rusteloos. Ik ben zonder diploma van het vwo afgegaan. De vleugel heeft mij gelukkig gemaakt.”

•

• Het

De gemeente Den Haag heeft   een plan ontwikkeld om drie   grote groengebieden, te weten   de Scheveningse Bosjes, de Waterpartij en het Westbroekpark samen te voegen en tot één groot Internationaal Park om te vormen. Hiertoe worden naar verwachting enkele duizenden bomen gekapt en weer andere aangeplant. Verder komt er een twee kilometer lange zitbank langs     de Scheveningseweg, die de afscheiding moet gaan vormen tussen het park en het gebied dat bekend staat als de Internationale zone, waar verreweg de meeste ambassades en kantoren van   veel  internationale organisaties gevestigd zijn. Verder worden enkele delen van het park gekoppeld door viaducten, die onder andere de grootste hindernis, de B.M. Teldersweg     te omzeilen. Daarnaast is er ook een brede betonweg gepland,    die direct achter het Indisch Monument zal lopen.

Volgens de planning komt niet alleen door die betonnen baan ons Indisch monument in het gedrang, maar   ook   wordt  direct  vóór  het

monument een groot grasveld gesitueerd, waarop diverse water-spelen kunnen worden gespeeld en bovendien een stadspicnic kan worden georganiseerd. De bedoeling is dat het gehele project  gaat beantwoorden aan de uitstraling van Den Haag als internationale stad van vrede en recht.

Merkwaardig is wel dat in het gehele project nergens een woord te vinden is betreffende het Indisch Monument. Wel staat op een van de kaartjes de plek als zodanig genoemd met pal daarvoor de genoemde water-spelen en picnicplek. Bij navraag bij een organisatie die in het leven is geroepen van verontruste burgers, die tegen dit plan zijn, kwamen de redactie te weten dat er aan de andere kant van de Waterpartij een militair monument staat, waarover in het plan evenmin wordt gerept.

Het 6 meter brede betonpad dat achter het Indisch Monument is gesitueerd

Probleem is namelijk dat zo het Indisch Monument een onderdeel wordt van een redelijk actief stuk van het park, waar van tijd tot tijd of regelmatig veel mensen zullen zijn. Hierdoor loopt, mede gezien de vormgeving van het monument deze de kans om bij die activiteiten betrokken te worden en gewild of ongewild zal uitnodigen bij de jeugd tot gebruik als “klimmuur”. Tevens worden vanuit heel Nederland hier vrijwel dagelijks bloemen en bloem-stukken bij het monument neergelegd, die door de nabestaanden bij wilsbeschikking van overledenen hier bij het monument geplaatst worden. Wat blijft er van die respectvol gedoneerde bloemen over als hier activiteiten gaande zijn. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de Indische Klok, die bij het monument staat. De verleiding zal al gauw ontstaan om eens de klepel te bewegen.

Geplande viaducten voor de B.M. Teldersweg t.h.v. het Monument

De redactie vindt het dan ook weinig getuigen van respectvol plannen. Kennelijk heeft de gemeente Den Haag niet alles even goed doordacht, laten we daar maar vanuit gaan om het niet al te veel op de spits te drijven.

Inmiddels heeft de organisatie “Behoud Scheveningse Bosjes, Waterpartij en Westbroekpark” een actiecomité opgericht en is een petitie gestart. Via een facebook pagina is men alle voors en tegens aan net inventariseren teneinde de Gemeenteraad met kritische vragen te bestoken.

Onze redactie maakte hen op het issue rond het Indisch Monument attent en zij nemen dit zeker in hun programma mee, omdat ook zij van mening zijn dat dit monument – waarvoor het tot 1988 heeft moeten duren voordat het tot stand kwam – het respect verdient waartoe het is opgericht.

Dagelijks worden bloemen gelegd op en rond het Indisch Monument

Wilt u nadere inzage in de plannen voor een Internationaal Park in Den Haag, dan vindt u hier het ontwerpdocument:

http://www.denhaag.nl/home/bewoners/to/Ontwikkeling-Internationaal-Park.htmhttp://www.denhaag.nl/home/bewoners/to/Ontwikkeling-Internationaal-Park.htmhttp://www.denhaag.nl/home/bewoners/to/Ontwikkeling-Internationaal-Park.htm

Wilt u op de hoogte blijven van de werk-zaamheden en vorderingen van deze organisatie, LIKE dan hun facebook pagina:

https://www.facebook.com/Behoud-Scheveningse-bosjes-Waterpartij-en-Westbroekpark-1687158608168937/?fref=nf  

Wilt u de petitie tekenen tegen het plan voor een Internationaal Park, dan is hier het webadres:

https://secure.avaaz.org/nl/petition/Wethouder_Revis_Behoud_van_de_Scheveningse_BosjesWaterpartijWestbroekpark/?pwHQYjb&pv=0

Wilt u rechtstreeks protesteren bij de verantwoordelijke wethouder, dan kunt u tot en met 17 januari 2016 een mail sturen naar: info-internationalezone@denhaag.nl

info-internationalezone@denhaag.nlinfo-internationalezone@denhaag.nl

en stuurt u dan onder CC een afschrift van deze mail naar:

behoudscheveningsebosjes@gmail.com

Indien u de acties van de organisatie tot behoud van de Scheveningse Bosjes, Waterpartij en Westbroekpark wilt onder-steunen, dan is uw vrijwillige bijdrage welkom op rekening:

NL96 SNSB 0908 450 184, o.v.v. Behoud Scheveningse Bosjesu kunt ons steunen door een bijdrage te storten op de rekening van SOS Den Haag
NL96 SNSB 0908 4501 84
o.v.v. Behoud Scheveningse Bosjes.u kunt ons steunen door een bijdrage te storten op de rekening van SOS Den Haag
NL96 SNSB 0908 4501 84
o.v.v. Behoud Scheveningse Bosjes.

______________________

IndischeGemeenschap jarenlang, meer dan 70 jaar,  bewust op het verkeerde been gezet door het Indisch Platform en de Regering

Archief Foto  ICM : Ton Te Meij  samen met   Jan Peter Balkenendeop de verkiezingslijst van Amstelveen.

Indisch Platform

Uit een mededeling van het Ministerie van Algemene Zaken  d.d. 24-06 -2016 blijkt dat het Indisch Platform niet is aangesteld en ook niet bevoegd is om als enige organisatie de Indische Gemeenschap te vertegenwoordigen.

De oprichting van het Indisch Platform was een afspraak tussen de heren Ruud Lubbers enRudi Boekholt uit eigen belang om de Indische Gemeenschap rustig te houden.

Mededeling

“ De stichting Indisch Platform is in 1991 opgericht vanuit de Indisch gemeenschap in Nederland. Bij wet zijn er geen bevoegdheden toegekend aan het Indisch Platform. De stichting heeft een privaatrechtelijke rechtspersoonlijkheid. Er is geen sprake van een instellingsbesluit door de overheid ”.

“ Bij de oprichting van de stichting zijn er geen afspraken met de Nederlandse regering gemaakt over de doelstelling, werkwijze en overlegmomenten van en met het Indisch Platform. De statutaire doelstelling en het functioneren van een stichting wordt bepaald door de leden van een stichting ”.

“ Het overleg dat de overheid met de aangesloten organisaties ten tijde van de oprichting heeft gevoerd, vond op ad-hoc basis plaats al naar gelang van het onderwerp en het verantwoordelijke ministerie “.

Vertegenwoordiging

Het Indisch Platform is dus niet de organisatie die de belangen behartigt van de Indische Gemeenschap.

Indisch Platform

Het Indisch Platform raakt deze maand maart haar ANBI status kwijt.

A.te Meij

Adviseur Indische Gemeenschap

ICM redactie.

Met respect voor Ton te Meij die in principe als oud-delegatie lid hier na 7 jaar zitting te hebben genomen met de deze conclusie komt.  Als Ton zich in de geschiedenis had gedoken of een in bronnen zoals het rapport van Gaalen, Andijvielucht van Gisselda Molemans, en / of traktaat van Wassenaar mag je concluderen dat het Indisch Platform alle Indische dossiers heeft geblokkeerd. Zo zijn 381.000 Indische burgers na de onafhankelijkheid letterlijk in hel beland. Het IP had alleen oog voor de Bacpay / Knil, die alles hebben gehad !

Te koop : Afhaal / cateringservice Toko Moetiara in centrum Harderwijk.

Vraagprijs nu 95 k met jaaromzet van 300 k

Toko Moetiara bestaat ruim 28 jaar, en geniet bekendheid. 

Klantenkring strekt zich niet alleen in Harderwijk, maar de klanten komen van Nunspeet, Ermelo, Zeewolde, Dronten, Hierden,  en Nijkerk  om de Sumatraanse (padangseten) keuken.  Daarnaast voor de mensen die zelf Indisch willen koken zijn alle denkbare Indische  producten te verkrijgen bij  Toko Moetiara; van tempe tot bakso ballen.

Omzet indicatie 249.009

Overname voor 110.000 (Goodwill, inventaris, voorraad )  dit is inclusief een maand begeleiding van Adrie voor  het inwerken in de Sumatraanse  (Indische)  keuken.

Waarom staat Toko Moetiara in de etalage ? 

Adrie en Jan willen met pensioen gaan.

Welke Indische ondernemer willen verder aan de toekomst  werken aan deze goed draaiende toko  om de klanten te blijven bedienen!

Info  0341 413663

Website www.tokomoetiara.nl

Toko Moetiara is gelegen in het centrum van Harderwijk en bestaat inmiddels 27 jaar. Het pand heeft een totale oppervlakte van 100m2 en is centraal gelegen in het centrum van Harderwijk aan een doorlopende winkelstraat (ook toegankelijk voor auto's). Door een groot aantal vaste klanten en de vele toeristen die elk jaar Harderwijk bezoeken is er maandelijks een stabiele omzet. De toko bestaat uit afhaal van dagelijks vers bereide gerechten en oosterse producten om zelf mee te koken (merken zoals ABC, Lee Kum Kee, De Oosterse Prins etc).

De omzet kan verhoogd worden door de flexibele openingstijden. Het is mogelijk om langer open te blijven. In Harderwijk is het vanaf heden mogelijkheden om 1x per maand op zondag open te gaan.

De kale huurprijs bedraagt €16.000 per jaar (excl btw)

Leo Blokhuis schrijft eerbetoon aan Indo's: 'Zij leerden ons hoe je met de elektrische gitaar omgaat'Indo's die in de jaren vijftig uit Indonesië moesten vertrekken, kregen in Nederland een kille ontvangst. Als ze al werden toegelaten. Leo Blokhuis vertelt hun aangrijpende verhaal in zijn eerste roman Blauwe Zomer. Een eerbetoon aan een vergeten generatie.

Op het podium van café De Zwarte Ruiter aan de Grote Markt staan de Crazy Rockers grapjes te maken. ,,Hebben jullie er zin in, let's have a party'', roept frontman Woody Brunings (81). De band speelt Jailhouse rock. Er wordt gedanst in de zaal en achter de tafel waarop stapels boeken liggen. ,,Wat klinken ze nog goed'', zegt een vrouw.

• 

  PREMIUM

  Steeds minder Indische grootouders om te herdenken: ‘Wij zijn de laatste generatie die er echt vandaan komt’

  Lees meer
• 
  

  Daar is de PINDA*, met Indische risolles toe: ‘Een glossy om uit te leggen wie we zijn’

  Lees meer

Dit is mogelijk de meest swingende presentatie van een roman die er ooit is geweest. Voor indoband de Crazy Rockers is het bekend terrein: zij swingden hier al als jonge pikkies in 1960, toen de zaak nog La Gaité heette. Leo Blokhuis (57) was toen nog niet geboren.

De 'popprofessor' is al een tijd gefascineerd door de muziek uit de jaren 50 en 60. ,,De Nederlandse rock-'n-roll is ondenkbaar zonder indobands. Zij leerden hoe je met de elektrische gitaar omgaat. The Motions en Golden Earrings kwamen pas later'', vertelt Blokhuis.

Ik zei een keer op tv per ongeluk 'Indonesiërs' en werd daar direct op aangespro­ken

Leo Blokhuis

,,Ik zei een keer op tv per ongeluk 'Indonesiërs' en werd daar direct op aangesproken.'' De emotie waarmee dat gebeurde, was nieuw voor hem. Hij kende de geschiedenis van de Bersiap niet. Op school leerde je niets over de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd met rebellen (pemuda's) in 1945 na de capitulatie van Japan. En Blokhuis heeft 'geen enkele druppel Indisch bloed'. Maar dat bewogen verhaal, waar Indo's meestal over zwijgen ('Soedah, dat is voorbij'), daar wilde hij meer mee doen. Niet in de vorm van een non-fictie boek, zoals Haags speelkwartier (over muziekhandel Servaas), maar in een roman.

Soerabaya

De auteur neemt ons mee naar het Soerabaya van de jaren vijftig, waar Chris Buisman in de tuin op zijn gitaar speelt. Hij hoort de eerste rock-'n-roll via Amerikaanse zenders op de Filipijnen. In diezelfde tijd ziet Hagenaar Johan Berkenbosch in bioscoop Thalia de film Rock around the clock en koopt zijn eerste singletje. Hij luistert er stiekem naar, want zijn strenggelovige vader wil de 'oerwoudmuziek' niet in huis hebben.

Beide jongens ontmoeten elkaar in 1958 bij een muziekhandel in de Boekhorststraat, waar Chris met zijn broer en een vriend laten horen hoe je rock-'n-roll speelt. Ze beginnen de band de Rocking Blue Boys en spelen voor volle zalen in het Moors Paleis in de Haagse dierentuin, de Marathon en La Gaité. Ze hebben zoveel succes, dat ze voor veel geld mogen optreden voor Amerikaanse soldaten in Frankfurt, Hamburg en Stuttgart. De jongens zijn maanden van huis, kopen auto's, instrumenten, hebben vriendinnen.

Het is geen schelmenro­man

Leo Blokhuis

© uitgeverij Ambo Anthos

,,Maar het is geen schelmenroman'', zegt auteur Blokhuis. Bandleider Chris wordt achtervolgd door wat hij heeft gezien in de Bersiap-tijd, de angst die hij toen voelde. Hij was gevlucht uit zijn moederland als verstekeling op een schip. Zijn ervaring is geen fictie, maar de harde werkelijkheid voor veel Indo's, het verleden dat ze liever wegstoppen.

Blokhuis deed ruim zeven jaar research om het personage Chris overtuigend neer te zeten. Hij sprak met veel mensen, las boeken, bezocht plekken in Indonesië. ,,Johan was bekend terrein voor mij, dat wist ik wel'', vertelt de auteur die als domineeszoon enigszins vertrouwd is met het christelijke milieu van de bassist van de band.

Maar de lotgevallen van Chris, dat was andere koek. Als hij in Nederland aankomt, wordt hij eerst acht maanden opgesloten en moet hij wasknijpers draaien. De overheid vertrouwt de Indo's niet, omdat ze 'oosters geöriënteerd' zijn. Met zijn moeder belandt Chris in een contractpension in Scheveningen, waar de hospita zegt: ,,Dit is wat anders dan een hutje in de tropen.'' Hier was de oorlog veel erger geweest, want mensen aten tulpenbollen, terwijl er in Indië kokosnoten volop waren. Op straat schreeuwt men 'pinda' naar Chris.

Dit is een eerbetoon aan alle Indische Nederlan­ders!

Leo Blokhuis

Compliment

Blokhuis raakt geëmotioneerd als hij een eerste reactie op zijn boek aanhaalt. Een tweet van een hem onbekende zoon van een Indische man herkende het verhaal. Voor de auteur voelt dat als een groot compliment, zijn boodschap is overgekomen. ,,Dit is een eerbetoon aan alle Indische Nederlanders!''

Het schrijfproces was voor Blokhuis een ontdekkingsreis, waarin hij een tipje van de historie kon oplichten. Hij raakte onder de indruk van de hartelijkheid waarmee hij overal werd ontvangen. ,,En altijd kwam er wel bami of wat anders op tafel.'' Ook bij de presentatie van zijn boek zijn er veel omhelzingen.. Thuis probeert hij Indische recepten uit als hij kookt voor zijn vrouw. ,,Ik kan al rendang maken.''

Op het podium sluiten de Crazy Rockers hun show af met Bye, Bye. Ze stonden model voor de Rocking Blue Boys. Bandleider Woody Brunings las de manuscripten na op historische feiten. Hij is erg blij met de roman, waarvan hij het eerste exemplaar mocht ontvangen. Blokhuis: ,,Zonder hem was dit boek niet mogelijk geweest.''

Zonder iets te verklappen, vertelt Blokhuis dat hij het einde van de roman vrij vroeg had bedacht. ,,Kopen dat boek'', klinkt er vanaf het podium.

Blauwe Zomer, Ambo Anthos 21,99 euro, Leo Blokhuis wordt op vrijdag 4 oktober om 19.00 uur geïnterviewd over zijn roman in boekhandel Paagman aan de Frederik Hendriklaan in Den Haag.

Elke ochtend het nieuws uit Den Haag in je mailbox? S

Indische zaak - Het Traktaat van Wassenaar 1966

INDISCHE PETITIE  TvW’66

 Inleiding –  

De Nederlands-Indische gemeenschap heeft het recht om de Nederlandse Staat te sommeren uitvoering te geven aan het Traktaat van Wassenaar 1966 (nader te noemen “TvW 66”) dat geratificeerd werd door zowel de Nederlandse als de Indonesische regering op 7 december 1966.  

Het Traktaat werd gesloten en geratificeerd tussen de toenmalige President van Indonesië Soekarno en de toenmalige Nederlandse regering.

Gerechtigheid dient te geschieden aan allen die door de 2e Wereldoorlog en de nasleep daarvan in Nederlands-Indië dan wel Indonesië het verlies van met name bezittingen, banktegoeden en wat dies meer zij, dat volgens het 'TvW 66' ter financiële compensatie (een deelvergoeding) ten behoeve van de Indische Nederlanders een bedrag door de Indonesische regering ter beschikking is gesteld aan de Nederlandse regering ter grootte van:

Hfl. 689.000.000,- (zeshonderdnegenentachtig miljoen guldens).

Dit bedrag heeft Indonesië in zijn geheel aan de Nederlandse Staat voldaan, doch de Nederlands-Indische gemeenschap heeft tot op heden hiervan nog niets van de Nederlandse regering mogen ontvangen.

Het is nu  50 jaar geleden dat de Nederlandse regering zeer ernstig heeft verzuimd om de afspraken die gemaakt zijn door de twee landen na te komen en tot volledige uitkering over te gaan.

Als Memorie van Toelichting op deze PETITIE geldt het boek “To forget the past in favour of a promise for the future”: Nederland, Indonesië en de financiële overeenkomst van 1966: onderhandelingen, regeling, uitvoering. Auteurs: J.J.P. De Jong en D.M.E. Lessing-Sutherland. Uitgever: MinvBuZa 2004.

Omschrijving –

Wij:

De Nederlands-Indische gemeenschap en allen die zich hiermee verwant voelen of zijn constateren,

dat de Nederlandse regering al bijna 50 jaar de afspraken zoals die in het 'Traktaat van Wassenaar 1966' zijn overeengekomen negeert.

De Nederlandse Staat heeft de Nederlanders Nederlandse staatsburgers van Indische afkomst het recht ontzegt op schadeloosstelling voor het verlies van bezittingen, banktegoeden en dergelijke als gevolg van oorlogshandelingen, niet alleen tijdens de Japanse overheersing in 1942-1945 maar ook tijdens de Bersiap en de daaropvolgende Nederlandse oorlog, te weten de twee 'Politionele Acties' alsmede de gevolgen van de Ronde Tafel Conferentie van Linggarjati.

De Nederlands-Indische gemeenschap en allen die zich hiermee verwant voelen of zijn verzoeken met klem,

dat de Nederlandse regering in navolging op de 'Indische Kwestie' overgaat tot  het uitvoering geven van het Traktaat van Wassenaar, dan wel onderhandelingen opent met het Advocaten Team van Jakarta (ATJ) en het 'Actiecommitté TvW 66', welk Team in deze door laatstgenoemde in en buiten rechte wordt vertegenwoordigd, met de intentie tot nakoming van de afspraken vermeld onder voornoemd verdrag, teneinde tot een bevredigende financiële regeling te  komen voor ieder die er recht op heeft.  

Namens het 'Actiecomitté TvW 66':

 Om te ondertekenen ga naar 

http://petities.nl/petitie/uitbetalen-op-basis-van-traktaat-van-wassenaar-1966

________________________________________________________________________________________________

UPDATES op de petitie "Uitbetalen op basis van Traktaat van Wassenaar 1966" nu !

Kunt U naast ondertekening de UPDATES blijven volgen. Hoe doet U dat heel eenvoudig;
U klikt op onderstaande link, en bent U op deze pagina, dan de pagina naar beneden scrollen daar ziet u dan alle UPDATES staan. 

Het Actie Comite TvW'66 wil u blijvend informeren waar wij in het proces staan.

Uw donatie/bijdrage kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07

ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar. 

*

 ICM 27/9/2015

Mijn vader verkoos de republiek Indonesia boven een terugkeer naar Nederland als 1 van de weinigen.

(c) bronvermelding: Boek "ode aan Mischa" uitgegeven door Calbona.

Foto – Mijn ouders (Tony Schwab, en Avis Warlicht).

Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Bandoeng begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.

Mijn vader overleed in Jakarta na een ziektebed toen ik een jongen van elf was, en ik meen op zijn 39 ste jaar. In tegenstelling tot mijn schoonvader wilde hij het land Indonesie opbouwen. Dus nooit meer terug naar Holland. Mijn moeder weer voelde ze puur Europeaan, en keek neer op …… . Er was dus altijd een dispuut tussen beiden. Mijn vader weer: “An over mijn lijk, naar Holland, wat moet ik in godsnaam daar”, wat uiteindelijk ook geschiedde. Terecht want hij had zijn Pekaret, een instituut die de belangen van fabrieken / industrie behartigen daar. Zo heeft weer mijn schoonvader voor zijn bedrijf Technico een groene GMC Pick-up in bruikleen gekregen van Pekaret weer.

Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Jakarta begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.

Foto - Jaarlijkse fancy fair van Pekaret in Jakarta. Opening door pres. Soekarno, en direct achter hem mijn vader in een donker overhemd.

Mijn vader was tevens verbonden aan een soort adviescommissie bij het parlement van Rep. Indonesië, waardoor wij als kinderen vaak te vinden waren in de Istana op uitnodiging van Bapak en majoor Saboer. Soms stond de limousine voor ons huis in Jakarta om ons op te halen, wanneer onze chauffeurs al naar huis waren. Op de Istana (paleis) ontmoette ik verschillende keren Bapak die menigkeer met mij een woordje wisselde in de Nederlandse taal, en ik weer in de bahasah. Niet te vergeten vaak met zijn dochter Megawati speelde (leeftijdgenootjes). Bizar, dat ze later ook nog de eerste vrouwelijke presidente werd van de republiek in het grootste Islamitische/moslim land.

In tegenstelling tot mijn schoonmoeder, had mijn moeder het zwaar te verduren zonder een man aan haar zijde, maar had slechts vier jongensmonden te voeden. Zij had haar meisjes HBS, en heeft ook haar lerares akte. Echter nooit gewerkt. Op haar 40 ste jaar moest ze gelijk aan de slag in die beruchte contractpensions. Eerst een opfris cursus bij Instituut Schoevers in Den Haag, en binnen zes maanden aan het werk bij het RDW als schrijfster A. Uiteindelijk opgeklommen tot Hoofd van Rijbewijzen in Veendam. Desondanks dat ze geen man aan haar zijde had werd ze door ons gesteund, naast dat mijn oudste broer al 19 was.

Hoe mijn schoonvader en mijn vader in het nationalisatieproces zaten met hun ondernemingen in Indië, is mij niet helemaal duidelijk. Slechts gissen. Als ik voor mijn vader spreek die bewust de keuze en beslissing genomen had om het land Indonesie op te bouwen, en kennelijk had mijn vader al een vooruitziende blik dat in Nederland een zwaar leven zat te wachten voor de Indo’s als kind van de rekening. Desondanks werd in 1966 toch door generaal Saboer een poging gedaan om 100 duizend gulden aan mijn moeder te overhandigen, die moeder heeft geweigerd, met de wetenschap van nu had dit bedrag betrekking heeft op die 600 miljoen dossier. Ook wel het verdrag Traktaat van Wassenaar dat in september 1966 werd geractificeerd door beide regeringen.

Ik heb dan ook veelvuldig discussies gehad met Astrid - mijn vrouw- wat de gedachte achter haar vader was, zeker nadat ik langs de lijn heb moeten meemaken dat het leven in Holland heel erg en zwaar is geweest voor een gezin met twaalf kinderen, en een moeder die het leven/de huishouding niet aankon. De asielzoekers hadden nog een beter bestaan.

 Dit overkwam alle Nederlandse onderdanen uit het voormalige Indie, die een onderneming hadden (naast de bezittingen, banktegoeden, verzekeringen, pensioenen).

Ook hier ligt een rapport Van Gaalen daterend uit 2000 in opdracht van het Min. VWS waar al die banktegoeden en verzekeringspolissen tegoeden van de Indische Nederlanders zijn gebleven, die nimmer werden uitgekeerd.

Later heeft de regering van President Soekarno aan Nederland 689 miljoen  (waarde nu  7 - 9  miljard) betaald aan het Min. van Buitenlandse Zaken ter compensatie van de gedupeerden. Echter deze is nimmer uitbetaald aan de gedupeerden in Holland anno 2014. Dit geld is aangewend voor andere doelen wisten de betreffende ambtenaren van dit Ministerie ons te melden. De andere gelden overgeheveld naar New York zijn nooit terechtgekomen bij diegenen aan wie deze toebehoren. Deze zaak is nu uitgebreid in de media gekomen op 18 maart in het NRC van 17 maart 2014. Zie link op Internet.

http://www.nrc.nl/nieuws/2014/03/18/indiegangers-krijgen-nog-miljoe...

In reactie hierop hebben bewindslieden dit toegegeven.

Reeds in mijn jonge leven werd ik al persoonlijk geconfronteerd (ontmoetingen) met belangrijk mensen met positie of mensen met de hoogste in rang op deze wereld die het land besturen, een land met een populatie van 240 miljoen telt de Republiek Indonesië anno 2014.

Mijn vader weer was goed bevriend met oom Boet Saboer (rechterhand van Soekarno). In 1965/1966 kwam Saboer in Voorburg bij ons thuis om o.a. gelden namens de Republiek aan mijn moeder te geven. Zij heeft dit geld geweigerd (100 duizend dollars). ”Was wat mijn vader nog te goed had”, werd erbij gezegd. Bij dit bezoek was ook aanwezig generaal Soeharto (later president) en een andere generaal, zijn naam ben ik kwijt, had kennelijk weinig indruk op mij gemaakt als jongen. Ik was persoonlijk bij het bezoek aanwezig.

Het ontbrekende bewijs van vele Nederlandse onderzoekers die boeken hieraan hebben gewijd met betrekking tot die coupe, die 6 maanden later werd gepleegd. Generaal Soeharto had duidelijk een andere agenda, en oom Boet Saboer werd geliquideerd. President Soekarno werd gevangen genomen.

Niet wetende dat in mijn leven nog vele van deze unieke ontmoetingen/momenten  zouden plaatsvinden, maar dan in relatie tot mijn werkomgeving.

 Om maar te noemen o.a.: Herman Wijffels (onder hem gewerkt, mij het vertrouwen gaf bij Selfbanking waarop Herman kon bouwen), Marcel en Serge Dassault (aan de wieg van Selfbanking concept voor het Nederlandse bankwezen, velen weten dit niet), en de vele GEO’s van de Multinationals o.a. Heineken, Coca Cola, Nikon, Lockhead Company AG, en Hoogovens Groep om deze te bedienen bij de implementatie van het ‘s-werelds gouden product “Scala Business Solutions” die mij verkozen om hun gouden product in de Benelux te mogen vertegenwoordigen zodat zij weer hun vestigingen wereldwijd konden controleren.

Dit verandert de kijk op je hele leven nu. Hoe relatief alles kan zijn.

Zeker als je op 22 april 2015 op eens face to face met de president Joko Widido van de Republiek Indonesië staat  tijdens het business-forum in het Kuhrhaus in Schevningen. Persoonlijk sprak over de Indische zaken in Nederland, en het verdrag van WASSENAAR 1966, dat de Nederlandse Staat het financiële deel van dit verdrag nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlands-Indische Gemeenschap. Nu in een andere entourage namens de 100.000 ICM lezers, en de 15.000 ondertekenaars.

Toch stel ik mij zelf de vraag als mijn sobat (vriend) Marshal ”Als wij in Indonesie waren gebleven, hadden wij maatschappelijk meer bereikt dan in Nederland?”

Passage uit mijn boek "Voorbode van het turbulente millennium'' uitgegeven door Calbona, bestel@icm-online.nl

ICM 18.1.16

NEDERLAND TELT NU RUIM 2 MILJOEN INDISCHE NEDERLANDERS (INDO'S)

• Gepost op 25 september 2009 om 12.24
• Blog bekijken

Met ruim 341.000 kwamen - onze mede burgers in het voormalige Nederlands Indie - de Indische Nederlanders in de jaren vijftig in fases naar Nederland toe, toen de republiek Indonesië "Merdeka / vrijheid " uitriep. De repatriëring ofwel de massale uittocht duurde tot 1960. De forse aantallen zorgden dat repatriëring vele jaren heeft geduurd dan gepland was voor het transport. Tegelijkertijd de bersiap periode in het voormalige Nederlands Indie intrad - vergelijkbaar met Irak van nu - In navolging hiervan kwamen de spijt- optant begin de jaren zestig aan,

De gerepatrieerde werden koel en kil ontvangen door de Nederlandse regeringen op een rij. Vanaf 1950 tot het heden anno 2009 lijkt dat er een zwijgen is opgelegd over alles wat te maken had met de Indische Gemeenschap (Indische Nederlanders). Dure NIOD rapporten met een waarde van miljoenen euro werden zo onder het tapijt geveegd. Dit belooft nog wat straks met het NIOD rapport over Irak. Nederland was ook bezig met de wederopbouw. In contractpensions werden de gerepatrieerde ondergebracht, die zeker in deze tijd als ongeschikt werd verklaard voor bewoning.

Velen kwamen berooid aan uit het voormalig Nederlands Indie. Allen hadden hun bezettingen, vermogens en goederen verloren, maar bovenal hun " leven" in het voormalige Indie; het Indonesie van nu waar ook Barack Obama is opgegroeid. Helemaal opnieuw moesten velen beginnen, en helemaal onderaan de ladder. Want behaalde diploma's daar waren hier niets waard. Gebukt ging de eerste generatie Indische Nederlanders hieronder; eerste die oorlog, toen de bersiapperiode, dan in een vreemd land helemaal opnieuw je leven opbouwen. Ook de kinderen (tweede generatie) werden in het lot meegetrokken. Velen hebben trauma's opgelopen van die vreselijke bersiapperiode, en de periode waar hun ouders weer onder gebukt gingen in Holland: Geen instanties en overheid waren hier te bekennen.

Nu anno 2009 is de groep Indische Nederlanders uitgegroeid tot ruim 1,2 miljoen Indische - Nederlanders die heel trots kunnen zijn! Dit aantal omvat van de eerste tot vierde generatie Indische Nederlanders (indo's). Een groep die probleemloos, gruisloos en onzichtbaar zich integreerde in de Nederlandse samenleving.

Tegelijkertijd de Indische - Nederlanders een grote CHANGE bracht in de Nederlandse samenleving in constructieve zin;

1. Het Indisch eten, dat nu overal te vinden is naast de toko's, restaurants, de media, en kookboeken.
2. Thuis wordt nu nasi gekookt binnen de Nederlandse gezinnen.
3. Vele Nederlanders namen de gastvrijheid over van de Indische Nederlanders.
4. De indo-muziek (Andy Tielman) grondlegger van de Nederpop,
5. De Haagsche Indo rock, die veel beroemde Nederlandse Rockbands kopieerden, en later in VS beroemd werden.
6. De pasar malams; de grootste in Den Haag met 140.000 bezoekers en de ruim 70 pasar malams (replica's) in het land het hele jaar door waar ruim 800.000 bezoekers op afkomen.
7. De wekelijkse Indische kumpulan.
8. De Indische culturele evenementen bij de van der Valk, Casino's en andere Nederlandse gelegenheden.
9. De vele Indische bedrijven voor food en non-food in Nederland.
10. De vele Bekende Indische Nederlanders BIN’ers; Ben Bot, Wenny Zorgdrager, ELs Borst Jet Bussemaker VWS etc... in de politiek.
11. In de muziek The Blue Diamonds die wereldhits scoorden en Nederland op kaart zette, Anneke Grönloh, Sandra Reemer, Jamal, Boris, Dinand, Katja..
12. De vele componisten /producers/schrijvers o.a. Marshal Manengkei die wereldhits schreef voor The Blue Diamonds, Oscar Harris, ..............
13. en alle overige niet genoemde aspecten.

De" Indo" - de Indische Nederlander- met een "staatloze identiteit" die ruim zestig jaren aan die Overheid vraagt om als kind te worden erkend te bestaan met haar Indische - Nederlandse identiteit, en met haar Indisch Cultureel Erfgoed, die met haar "staatloze identiteit" een belangrijke constructieve change bracht in de Nederlandse samenleving en cultuur;

Bijna wordt het vergeten dat ook in de republiek Indonesië nu ruim 1,5 miljoen Indische - Nederlanders nog verblijven. Nederland weigerde ze nog op te nemen, omdat anders er geen einde kwam aan die repatriëring, en Nederland geen opvang meer had hiervoor.

Laat de regering hier even bij stil staan wat die OORLOG de Indische Gemeenschap heeft gebracht! Dat de Indische Gemeenschap overeenkomsten heeft met de Joodse gemeenschap, te scharen onder de gelijkgestemden, maar niet die behandeling heeft gekregen die de Joodse Gemeenschap wel heeft gekregen. Een Indische Gemeenschap die nu nog nadrukkelijker blijft voortbestaan met het recht op het behoud van de Indische identiteit met haar Indisch Cultureel Erfgoed zoals die CHANGE nadrukkelijk heeft bewezen. Dat De Indische geschiedenis met haar feiten van 300 jaren niet zomaar onder het tapijt kan worden weggeveegd!


 Op het manifestatie IP op 28 oktober 2009 en na een stevige strijd door de IP delegatie, heeft unaniem de Kamer geëist dat het Indisch-NIOD rapport weer nader onder de loep moet worden genomen, en dit zo snel mogelijk tot een oplossing dient te worden gebracht. Hoopvol, is dit niet als wij dit doortrekken nu wat zich afspeelt rond commissie Davidse nu dat vooraf zeven jaren werden gedraineerd. Jan Peter Balkenende letterlijk getorpedeerd diende te worden door de PVDA onder dreiging van "mission over and completed" als het over dit Kabinet gaat; en tegelijkertijd Bush een diepe buiging heeft gemaakt, en Blair zijn ontslag heeft genomen met een geweten op zich van 100.000 onschuldige burgers die het leven lieten in Irak. Hoe naïef moet je dan zelf zijn te zien dat je voorgangers capituleren. Het CDA staat voor het symbool dat Amerika heet, die blindelings al een eeuw achter Amerika aanloopt. Het liefst ziet het CDA Nederland als extra "*" op de Amerikaanse vlag, die als een staat wordt ingelijfd.

Terug naar de Indische Perkara:

·Hoe hoopvol zijn nu de Indische NIOD rapport ontwikkelingen, als de commissie Davidse eerst als een mening wordt afgedaan, en dan 24 uren strijd wordt gevoerd in de kamer door de verschillende politieke partijen om het tegen deel te bewijzen. Met de Indische Perkara zijn wij inmiddels bijna vier maanden verder, wij zitten nu in het 69 ste jaar. De ervaring leert dat de Indische kwestie weer naar de achtergrond verdwijnt bij deze Irakese ontwikkelingen; Er is maar 1 oplossing "op naar de volgende manifestatie IP op het Plein voor het gebouw van Tweede kamer, maar nu als een pasar malam IP".

Anno 2016, is het verdrag traktaat van Wassenaar 1966 waar het onderdeel financieel uitvoering, dat  689 miljoen door de  republiek Indonesie aan het ministerie van Bert Koenders betaalde,  nog steeds niet uitbetaalt na 51 jaren aan de rechthebbende die in die periode oorlog met Japan, en bersiap periode tot 1960, toch een groot schande.

Redactie ICM.
In de bovenstaande column van mij worden parallellen getrokken met de kwestie Irak, en de Indische NIOD rapporten. Het Indisch NIOD rapport en de vele onderzoekcommissies werden stelselmatig onder het tapijt geveegd door de Nederlandse regeringen op een rij.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Steun ons om ons werk af te maken
                           

De zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966 

Hier Onderteken petitie   < of >    Kijken wie er getekend hebben

< of >   Laatste Updates  In het Engels hier

Uw donatie/bijdrage kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07   ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar.

• Tegenwoordig noemen ze het crowdfunding op sociaal media. 

• Maar hier bent U de eigenaar van dit project als rechthebbende, Uw inleg wordt  als investering gezien en U krijgt daarvoor wat terug , het begint met het boek" rapport conceptvoorstel uitbetalen traktaat van Wassenaar"  ter waarde van € 25. Actie comite PvW '66 met het team advocaten en consultants die voor uw project zich inzetten voor een succesvolle verloop, hebben dit rapport in boekvorm ontwikkeld dat met die 15.000 handtekeningen aan Ministerie van Buitenlandse Zakens wordt overhandigd, en de advocaten het stokje dan gaan overnemen.

Leo Blokhuis schrijft boek over Indo-Rock,  en Indo boek

De bekende popmuziekhistoricus Leo Blokhuis (onder andere bekend als deskundige en DJ van de “Top 1000 Aller Tijden” die aan het eind van ieder jaar op TV te zien is) is momenteel druk bezig met een standaardwerk over Indo-Rock. “Ik ben muziek-liefhebber; muziek is mijn vakgebied en ik heb er al verschillende boeken over geschreven”, aldus Leo Blokhuis.

“De Indo-Rockmuziek interesseert mij mateloos, vooral omdat het in feite het begin van de popmuziek en rock & roll in ons land is. Ik heb veel oudere Indo’s gesproken over hun leven hier en in Indië, met name in de jaren ’50. Maar het is onmogelijk om deze mensen te begrijpen en iets van hun leven te doorzien, als we niet het drama van het decennium van de jaren ’40 kennen. Ik heb ervoor gekozen om mijn boek met historische insteek in de vorm van een roman te schrijven”. Leo Blokhuis deed deze uitspraken als reactie op de website “Archief van Tranen”. 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

De oorlog ver weg 1949 - 1962 – Gerrit ter Haar. In het eerste deel “De oorlog ver weg, 1942-1949” schetst de auteur een waarheids-getrouw beeld van de oorlogsjaren en de jaren daarna in  

Nederlands-Indië. Een inkijk in de ervaringen van burgers en militairen. Een vervolg kon niet uitblijven. De verstrekkende gevolgen van de oorlog lieten diepe sporen na. Zowel in de politiek als in de veelal verwoeste levens van de betrokkenen. Diepe wonden die tot op de dag van vandaag nog niet genezen zijn. Ter Haar sprak met getuigen en tekende hun v

erhalen op. Verhalen die vaak door merg en been gaan en tegelijkertijd ook ontroeren. Verhalen waar je stil van wordt. Gestaafd met feiten uit de rijke archieven van onder andere het Historisch Centrum  Overijssel. Het boek rekent af met de heersende perceptie en voor-oordelen jegens oud-strijders en in ons land wonende medelanders. Wie het eerste deel gemist heeft: dat is ook nog steeds verkrijgbaar. Adviesprijs: € 22,50.

Sesi – Nynke Sietske de Vries. Seakle de Vries vertrekt op 11 november 1937 voor werk bij de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM) naar Nederlands-Indië. In een brief aan zijn zus Siet (toen 20 jaar) vraagt hij om te schrijven over wat zij als jongste herbergierssdochter meemaakt tijdens de oorlogsjaren in Pingjum, een klein dorpje in Friesland. Seakle en zijn vrouw Brandie schrijven  dan terug. In dit boek zijn passages uit die brieven van Seakle en zijn vrouw opgenomen. Seakle, Brandie, Siet en ook broer Sipke vinden het van groot belang om te schrijven over hun leven. Ook de auteur van dit boek, dochter van Siet, vindt dit erg belangrijk en heeft daarom de schriftjes van haar moeder al die jaren zorgvuldig bewaard. In dit boek heeft zij de aantekeningen van haar moeder gerangschikt naar een aantal thema’s en gecombineerd met de brieven van Seakle en Brandie. Hierdoor ontstaat een gedegen beeld over die periode, waarin de oorlog in alles voelbaar is en waar het gaat over goed en fout. Het boek is rijk geïllustreerd met foto’s.

Adviesprijs: € 20,00. 

De bouw van een Oost-Indië-vaarder – Willem Vos. In dit boek leggen de auteurs uit met eigen bouw- en detailtekeningen hoe in de Gouden Eeuw een spiegelretourschip werd gebouwd. Willem Vos is zelf scheepsbouw-meester van de “Batavia”, die in Lelystad als een natuurgetrouwe replica van een origineel gebouwd is. Deze kennis ging vroeger van vader op zoon over. Daarom dat de scheeps-bouwwereld perplex stond dat 350 jaar na dato een scheepsbouw-meester met de hulp van een groepkansarme jongeren op spectaculaire wijze een spiegel-schip nabouwde en   zo de bijna verloren kennis terughaalde. Sinds 1985 bezochten meer dan vier miljoen mensen    de    Batavia    en    de gelijknamige werf, die Willem met 

pijn in het hart in 2003 verliet. Willem Vos is een uitzonderlijk groot ambachtsman, een zeer begaafd tekenaar en een rasverteller. Hij beschrijft zijn werk voor, tijdens en na het spectaculaire bouwproces van zijn Batavia in duidelijke woorden. Door dit boek zal zijn ongelooflijke vakkennis niet verloren gaan. Adviesprijs: € 39,95.

De val van Formosa – Tonio Andrade. Een korte beschrijving omdat wij reeds op pagina 10 een artikel hieraan wijdden. De jonge Amerikaanse historicus Tonio Andrade tilt ons naar de wereld van de VOC in China. De compagnie  kreeg  het daar zwaar te verduren met de Chinese krijgsheer Koxinga. De VOC-aanvoerder Coyett zette Koxinga behoorlijk voor schut, maar kwam van een koude kermis thuis en de VOC verloor het eiland Formosa aan het Chinese keizerrijk. Een buitengewoon interessant boek. Adviesprijs: € 35,00

De Indië-weigeraars – Antoine Weijzen. Een boek over een van de pijnlijkste bladzijden uit de Nederlandse geschiedenis. Twee dagen na de Japanse capitulatie riep  Soekarno   op  17   augustus 

1945 de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Als reactie daarop stuurde de Nederlandse regering een grote troepenmacht bestaand uit dienstplichtige militairen. De meesten gingen zonder probleem, maar een kleine groep weigerde en werd hiervoor zwaar gestraft. Antoine Weijzen brengt dit onderwerp uit de Nederlandse geschiedenis in beeld, maar     met respect voor de context en  de tijdgeest. De Indië-weigeraars

is het eerste deel in de serie“De zwarte bladzijden uit de Vaderlandse geschiedenis”.

Adviesprijs: € 19,50.

Gedeeld verleden – Stichting Herdenking 15 Augustus 1945. Ter gelegenheid van 70 jaar einde van de Tweede Wereldoorlog       in Zuid Oost-Azië en daarmee   ook voor het Koninkrijk der Nederlanden, is een lustrumboek uitgegeven. In de loop der jaren zijn er tijdens de herdenkingen door bekende, bijzondere en mooie mensen ontroerende voordrachten gehouden, gedichten voorgedragen en vele liederen gezongen. Deze spreken nog altijd tot de verbeelding en mogen niet  verloren gaan. Deze zijn in dit boek gebundeld met een korte inleiding van de geschiedenis van de oorlog en bezetting van Indië en wordt gecompleteerd door een overzicht van alle oorlogsgraven in Zuid Oost-Azië. In dit boek is ook de herdenking van dit jaar 2015 opgenomen.  Adviesprijs: € 19,50.

De laatste eeuw van Indië –   J. van Doorn. Halverwege de vorige eeuw werd Nederlands-Indië de onafhankelijke republiek Indonesië. De schok van de afscheiding is in Nederland nooit helemaal verwerkt. Nog steeds vraagt men zich af waarom de breuk niet werd voorzien en verbaast met zich over het geweld waarmee Nederland reageerde op het vrijheidsstreven dat men zelf had opgeroepen. Het oude geschiedenisbeeld van Indië voldoet al lang niet meer en het nieuwe Indonesische beeld biedt nauwelijks een bevredigend alternatief. Dit boek is een diepgaande studie van Van Doorn, waarin een poging wordt gedaan het wezen van Indië te door-gronden.  Adviesprijs: € 12,50.

Een buitenbezittingse Radja – W.J.M. Michielsen. W.J.M. Michielsen verliet in 1857 op 13-jarige leeftijd zijn geboortestad Breda  om  als  kajuitjongen maar de Oost te gaan. Na enkele zeereizen vestigt hij zich op Java, waar  hij  met  wisselende  banen in zijn levensonderhoud voorzag. Een keerpunt kwam in december 1867, toen hij voor het groot-ambtenaren-examen slaagde en een carrière in Indische bestuurs-dienst mogelijk werd. Deze kans heeft hij ten volle benut. Vele jaren diende hij in de zogenaamde ‘buitenbettingen, om zijn loop-baan uiteindelijk in Batavia af te sluiten als lid van de Raad van Nederlands-Indië. Op zeer hoge leeftijd, rond 1914 schreef hij zijn memoires, waarin hij met veel verve en oog voor detail verslag doet van zijn bewogen leven tot 1975. De latere periode is óf net geschreven, óf verloren gegaan. De editie van deze boeiende en kleurrijke vertellingen wordt hier vooraf gegaan door een inleiding over de historische achtergronden. Adviesprijs: € 29,00.

Boekbespreking, e-Books, CD en DVD

Soldaat in Indonesië, 1945-1950 – Gert Oostindie. De oorlog in Indonesië roept een mensenleven later nog steeds heftige emoties op. Nederland mobiliseerde destijds 220.000 militairen voor een verloren strijd, die achteraf ‘fout’ ging heten. In het publieke debat gaat het vooral over de Nederlandse oorlogs-misdaden. Veteranen hebben zich in deze debatten flink geroerd.   Zij waren er, hebben het mee-gemaakt, beleefden de rauwe werkelijkheid temidden van een vijandige natie in een ‘groene hel’. Wat aan het licht komt is vaak

onthutsend. In dit boek gaat het daarnaast ook om andere thema’s: spanning tussen hen en de Indonesiërs, begrip en onbegrip over de onafhankelijk-heidsstrijd, frustraties over de politieke en militaire leiding en bevelen, angst, boosheid, schaamte, wraak, verveling en seks. Dit boek is gebaseerd op hun brieven, dagboeken en hun memoires, ingebed in de bredere context van een dekolonisatie-oorlog en de verwerking ervan in Nederland. Gert Oostindie is directeur van het Koninklijk Instituut voor Land- Taal- en Volkenkunde (KITLV). Daarnaast is hij hoogleraargeschiedenis aan de Universiteit van Leiden. Aan dit boek ligt een zorgvuldig en breed onderzoek ten grondslag.

Adviesprijs: € 29,95.

Gedeeld verleden – Stichting Herdenking 15 Augustus 1945. Ter gelegenheid van 70 jaar einde van de Tweede Wereldoorlog       in Zuid Oost-Azië en daarmee   ook voor het Koninkrijk der Nederlanden, is een lustrumboek uitgegeven. In de loop der jaren zijn er tijdens de herdenkingen door bekende, bijzondere en mooie mensen ontroerende voordrachten gehouden, gedichten voorgedragen en vele liederen gezongen. Deze spreken nog altijd tot de verbeelding en mogen niet  verloren gaan. Deze zijn in dit boek gebundeld met een korte inleiding van de geschiedenis van de oorlog en bezetting van Indië en wordt gecompleteerd door een overzicht van alle oorlogsgraven in Zuid Oost-Azië. In dit boek is ook de herdenking van dit jaar 2015 opgenomen.  Adviesprijs: € 19,50.

Een buitenbezittingse Radja – W.J.M. Michielsen. W.J.M. Michielsen verliet in 1857 op 13-jarige leeftijd zijn geboortestad Breda  om  als  kajuitjongen maar de Oost te gaan. Na enkele zeereizen vestigt hij zich op Java, waar  hij  met  wisselende  banen in zijn levensonderhoud voorzag. Een keerpunt kwam in december 1867, toen hij voor het groot-ambtenaren-examen slaagde en een carrière in Indische bestuurs-dienst mogelijk werd. Deze kans heeft hij ten volle benut. Vele jaren diende hij in de zogenaamde ‘buitenbettingen, om zijn loop-baan uiteindelijk in Batavia af te sluiten als lid van de Raad van Nederlands-Indië. Op zeer hoge leeftijd, rond 1914 schreef hij zijn memoires, waarin hij met veel verve en oog voor detail verslag doet van zijn bewogen leven tot 1975. De latere periode is óf net geschreven, óf verloren gegaan. De editie van deze boeiende en kleurrijke vertellingen wordt hier vooraf gegaan door een inleiding over de historische achtergronden. Adviesprijs: € 29,00.

De Indië-weigeraars – Antoine Weijzen. Een boek over een van de pijnlijkste bladzijden uit de Nederlandse geschiedenis. Twee dagen na de Japanse capitulatie riep  Soekarno   op  17   augustus 

1945 de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Als reactie daarop stuurde de Nederlandse regering een grote troepenmacht bestaand uit dienstplichtige militairen. De meesten gingen zonder probleem, maar een kleine groep weigerde en werd hiervoor zwaar gestraft. Antoine Weijzen brengt dit onderwerp uit de Nederlandse geschiedenis in beeld, maar     met respect voor de context en  de tijdgeest. De Indië-weigeraars

is het eerste deel in de serie“De zwarte bladzijden uit de Vaderlandse geschiedenis”.

Adviesprijs: € 19,50.

De val van Formosa – Tonio Andrade. Een korte beschrijving omdat wij reeds op pagina 10 een artikel hieraan wijdden. De jonge Amerikaanse historicus Tonio Andrade tilt ons naar de wereld van de VOC in China. De compagnie  kreeg  het daar zwaar te verduren met de Chinese krijgsheer Koxinga. De VOC-aanvoerder Coyett zette Koxinga behoorlijk voor schut, maar kwam van een koude kermis thuis en de VOC verloor het eiland Formosa aan het Chinese keizerrijk. Een buitengewoon interessant boek. Adviesprijs: € 35,00

De bouw van een Oost-Indië-vaarder – Willem Vos. In dit boek leggen de auteurs uit met eigen bouw- en detailtekeningen hoe in de Gouden Eeuw een spiegelretourschip werd gebouwd. Willem Vos is zelf scheepsbouw-meester van de “Batavia”, die in Lelystad als een natuurgetrouwe replica van een origineel gebouwd is. Deze kennis ging vroeger van vader op zoon over. Daarom dat de scheeps-bouwwereld perplex stond dat 350 jaar na dato een scheepsbouw-meester met de hulp van een groepkansarme jongeren op spectaculaire wijze een spiegel-schip nabouwde en   zo de bijna verloren kennis terughaalde. Sinds 1985 bezochten meer dan vier miljoen mensen    de    Batavia    en    de gelijknamige werf, die Willem met 

pijn in het hart in 2003 verliet. Willem Vos is een uitzonderlijk groot ambachtsman, een zeer begaafd tekenaar en een rasverteller. Hij beschrijft zijn werk voor, tijdens en na het spectaculaire bouwproces van zijn Batavia in duidelijke woorden. Door dit boek zal zijn ongelooflijke vakkennis niet verloren gaan. Adviesprijs: € 39,95.

e-Books,  CD & DVD

Bruintje Beer, Charlie Chaplin en Opa – Krijgsgevangene langs de Birma Spoorweg - Hanneke van Noord-Bij. De in Indië geboren Hans Bij overleefde

als militiesoldaat de dwangarbeid aan de Birma-Siam Spoorlijn en besloot tijdens zijn recuperatie-periode in Thailand al zijn herinneringen aan de korte strijd op Java tegen de Japanners, zijn internering in Tjimahi en Batavia en de jaren aan de beruchte spoorlijn op te tekenen. In 1993 werkte hij zijn aantekeningen uit tot een gedetailleerd verslag. In 2011, tien jaar na zijn overlijden, besloot zijn dochter Hanneke van 

Noord-Bij het als boek uit te geven. Dit boek is nu omgezet naar een e-book. Hanneke heeft

besloten dit e-book met het schrijnende levensverhaal van haar vader voor iedereen die er belangstelling voor heeft gratis beschikbaar  te  stellen.  Het      e-book over deze in Nederland grotendeels onbekende en zeker onderschatte oorlogsperiode kunt u DOWNLOADEN met in gedachten het motto van wijlen Hans Bij: “Zorg dat je een blij mens blijft; niet alleen van buiten, maar ook van binnen”.  LINK (Ctrl + click): https://drive.google.com/file/d/0BwAAX2EFdi1aNzNIbHNaVHBUMGM/view?pli=1       Gratis download

-@-

  www.vanstockum.nl

De oorlog ver weg 1949 - 1962 – Gerrit ter Haar. In het eerste deel “De oorlog ver weg, 1942-1949” schetst de auteur een waarheids-getrouw beeld van de oorlogsjaren en de jaren daarna in  

Nederlands-Indië. Een inkijk in de ervaringen van burgers en militairen. Een vervolg kon niet uitblijven. De verstrekkende gevolgen van de oorlog lieten diepe sporen na. Zowel in de politiek als in de veelal verwoeste levens van de betrokkenen. Diepe wonden die tot op de dag van vandaag nog niet genezen zijn. Ter Haar sprak met getuigen en tekende hun v

erhalen op. Verhalen die vaak door merg en been gaan en tegelijkertijd ook ontroeren. Verhalen waar je stil van wordt. Gestaafd met feiten uit de rijke archieven van onder andere het Historisch Centrum  Overijssel. Het boek rekent af met de heersende perceptie en voor-oordelen jegens oud-strijders en in ons land wonende medelanders. Wie het eerste deel gemist heeft: dat is ook nog steeds verkrijgbaar. Adviesprijs: € 22,50.

Sesi – Nynke Sietske de Vries. Seakle de Vries vertrekt op 11 november 1937 voor werk bij de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM) naar Nederlands-Indië. In een brief aan zijn zus Siet (toen 20 jaar) vraagt hij om te schrijven over wat zij als jongste herbergierssdochter meemaakt tijdens de oorlogsjaren in Pingjum, een klein dorpje in Friesland. Seakle en zijn vrouw Brandie schrijven  dan terug. In dit boek zijn passages uit die brieven van Seakle en zijn vrouw opgenomen. Seakle, Brandie, Siet en ook broer Sipke vinden het van groot belang om te schrijven over hun leven. Ook de auteur van dit boek, dochter van Siet, vindt dit erg belangrijk en heeft daarom de schriftjes van haar moeder al die jaren zorgvuldig bewaard. In dit boek heeft zij de aantekeningen van haar moeder gerangschikt naar een aantal thema’s en gecombineerd met de brieven van Seakle en Brandie. Hierdoor ontstaat een gedegen beeld over die periode, waarin de oorlog in alles voelbaar is en waar het gaat over goed en fout. Het boek is rijk geïllustreerd met foto’s.

Adviesprijs: € 20,00. 

De Molukse acties – Peter Bootsma. De beelden van de treinkapingen van Wijster en De Punt en de bezetting van het Consulaat in Amsterdam en de school in Bovensmilde staan bij velen nog op het netvlies. In deze herziene   uitgave   verweeft   de auteur  recente  onthullingen  en auteur recente onthullingen en inzichten met het verhaal dat hij in 2000 schreef over de Molukse acties in de jaren zeventig. Op basis van nooit eerder openbaar gemaakt materiaal, geheime documenten uit de overheids-archieven en tientallen getuige-verklaringen werden eind 2000 vier televisie documentaires gemaakt    en    door    de    NPS uitgezonden. Dit boek is hierop gebaseerd en voegt er bovendien analyses aan toe. Adviesprijs:          € 44,95.

De VOC, multinational onder zeil – Jan J.B. Kuipers. De eerste scheepvaart naar “de oost” dateert  van 1595 en in 1602  werd de Verenigde Oost-IndischeCompagnie (VOC) opgericht. Deze multinational groeide uit tot     een van de machtigste en belangrijkste    iconen    van    de Nederlandse Gouden Eeuw. Dit boek geeft een panoramisch beeld van de “Edele Compagnie” en werpt een veelzijdige blik op de handelsgebieden tussen Kaap de Goede Hoop en Japan, het leven in Batavia, op zee, thuis in Nederland en op een stoet kleurrijke personen en bewind-voerders. Van de machtige en  wrede gouverneur-generaal Jan Pieterszoon Coen tot de Molukse opstandeling Kapitein Jonker, allen maakten de VOC tot war deze was. Uiteindelijk werd de vierde oorlog met Engeland (1780-1784) teveel voor de VOC, waarna deze in de jaren 1790-1795 werd geliquideerd.  Dit  unieke  boek is tijdelijk  tegen  een  hoge korting

verkrijgbaar. Te bestellen bij: Uitgeverij Walburg Pers, via de webshop: www.walburgpers.nl. De speciale prijs is nu: € 19,95 en na 10 oktober weer de normale prijs van  € 24,95. 

Klapperbomen in de moesson-wind – Corinne Poleij. Corinne Poleij (1969) woont met haar man en twee kinderen in Dordrecht. Ze is dol op reizen, fotograferen, muziek luisteren, vulpennen en cappuccino. Schrijven is haar grote passie. Zo gaan er jaarlijks kilometers aan brieven de wereld in, want ze heeft overal ter wereld wel een penvriendin. Corinne heeft een toeristische opleiding gevolgd.

De interesse in andere culturen is terug te vinden in haar verhalen en gedichten. In dit boek neemt

ze de lezer mee op een poëtische reis door Indië en Indonesië.       U struint over koffieplantages, sawahs en de jungle. U leest over witte reigers, orchideeën en kalongs. Ze gaat terug in de tijd, waar de baboe de was ophangt en opa een brief schrijft. Ook de Tweede Wereldoorlog komt aan bod. Adviesprijs: € 15,95. 

Liefde als ruwe diamant – Henk Harcksen. De auteur richt zijn blik niet op de schuldvraag, maar schetst een beeld dat voor veel mensen uit andere culturen die als immigrant of vluchteling in Nederland zijn terechtgekomen, herkenbaar is. De lezer wordt meegenomen in een relaas die   de schurende relaties van de betrokken families door alle generaties heen blootlegt. Het verhaal is doorspekt met songteksten en proza. Harcksen beschrijft op indringende wijze hoe het spectrum van het leven, bezien door zijn zelfgeslepen diamant, opeens uiteen kan spatten. De auteur zit inmiddels in het programma van het Bibit Theater op de komende Tong Tong Fair. Na een succesvolle en heel erg drukke presentatie in het Veteraneninstituut in Doorn, vindt er een tweede presentatie plaats in Galerie van Janet Korpershoek in Nieuwleusen (tussen Zwolle en Dedemsvaart) op zaterdag 31 mei a.s. 15.00 uur. Adres: Oosterveen 27,  7711 BN Nieuwleusen.  

Dwars door de storm – Martine Letterie en Karlijn Stoffels. Een bijzondere vriendschap tussen een jongen uit Ambon en een meisje uit Groningen. Tjakkie heeft maar één droom: naar de HBS. Maar arbeiderskinderen leren niet door. Toch studeert ze om zich op de HBS voor te bereiden, samen met Katrien, dochter van een rijke boer. Haar ouders mogen er niets van weten. De op Ambon geboren Jacob speelt het liefst gitaar. Rock & Roll, juist de muziek waar zijn vader zo’n hekel aan heeft. Samen met zijn familie komt Jacob naar het woonoord in Finsterwolde, dat met zijn kaalheid in schril contrast staat met het warme, prachtige schelpenstrand dat hij zich herinnert van Ambon. De werelden van Tjakkie en Jacob hadden niet meer kunnen verschillen. Toch delen ze beiden iets heel belangrijks: een droom die lijnrecht tegen de wil van    hun ouders ingaat. (zie ook: “presentatie & signeren” in deze rubriek)  Adviesprijs: € 15,99. 

Van velerlei pluimage – Andries Beeckman. Ambonezen, Javanen, Chinezen, krijgers, albino’s, en ook maki’s, vlinders, gekko’s, zeboes, en een keur aan tropische vogels. In het midden van de 17^e eeuw legde Andries Beeckman uit Zutphen de beeltenissen van vele inwoners en dieren uit Azië en Afrika vast in een unieke reeks aquarellen. Dit was opmerkelijk, want men beperkte zich tot dan met kopieën van bestaande prenten, niet zelden doorspekt met fabelachtige superlatieven en stereotypen. De pionier Beeckman speelde heel handig in op de vraag naar waarheidsgetrouwe illustraties en zijn aquarellen zijn daarom een belangrijk keerpunt in de visuele antropologie en natuurhistorie van de 17^e eeuw. Dit boek toont voor het eerst het volledige overzicht van de reeks kleurrijke tekeningen in context van kunst en wetenschap.  Adviesprijs: € 24,95.  

Naar het hart van Borneo – Redmond O’Hanlon. In dit boek beschrijft de auteur zijn zoektocht naar de witte neushoorn op Borneo. Samen met de dichter James Fenton reist hij over de Baleh-rivier tot diep in het hart van de jungle, op weg naar een nog niet geëxploreerde bergketen. Als de expeditieleden tenslotte hetgebied bereiken van de befaamde Ukit-stam, worden de blanke leden van de expeditie al gauw omringd door opgewonden jongeren, die weinig geïmponeerd zijn door de ouderen van hun stam en liever de nieuwste discodans leren.  Prijs: € 12,50. 

Indië 1947-1948 – Lisette Schoeren-Brummans. Soldaat Harrie Brummans uit het Limbugse dorp Panningen moet verplicht naar Nederlands-Indië op uitzending. Eenmaal daar schrijft hij honderden brieven naar zijn ouders, broer en acht zussen. Brieven die het aangrijpende verhaal vertellen over het wel en wee van een soldaat ver van huis. Persoonlijke belevenissen in een prachtig land, maar waarover later niet meer gesproken werd en die zonder zijn dochter Lisette nooit in de openbaarheid zouden zijn gekomen. (Herdruk verschijnt binnenkort)  Adviesprijs: € 19,75 

Dagboek uit het Tjidengkamp van Berthe Moen-Wouterlood – Uitgetypt door haar dochter Anna Lies Moen. Deze dagboeken die in het Tjidengkamp in Batavia zijn geschreven van 1942 tot 1945 door Berthe Moen-Wouterlood, zijn na haar dood gevonden door haar zoon en dochter. Om het beter leesbaar   te maken heeft haar dochter de brieven uitgetypt en laten drukken. In 1940 ontmoette Berthe de liefde van haar leven: Adrianus Moen. Hij was zojuist in Indië aangekomen en werkte voor de BPM (Bataafse Petroleum Maatschappij). Tijdens de internering werden zij gescheiden en pas na de oorlog komen ze weer bij elkaar en krijgen een dochter en een zoon. Het dagboek is bijzonder omdat Berthe niet alleen de dagelijkse ontberingen en beslommeringen in Tjideng heeft opgeschreven, maar ook het verlangen naar haar echtgenoot. Natuurlijk zullen vele vrouwen deze gevoelens hebben gehad, maar in de meeste dagboeken komen deze niet ter sprake. Aan het eind van het boek is ook nog een stuk uit het dagboek van Adrianus opgenomen. Hierin vertelt hij zijn ervaringen na de val van de atoombom, die een einde maakte aan de oorlog en zijn krijgsgevangenschap in Japan.

Dit dagboek heeft hij bijgehouden van 15 augustus tot eind september 1945. Dit boek is uitsluitend verkrijgbaar bij de samensteller: Anna Lies Moen. annaliesmoen@hotmail.com Prijs: € 23,00, excl. verzendkosten. 

.J. van Mook 1894-1965 – Tom van den Berge. De biografie van de controversiële laatste landvoogd van Nederlands- Indië, H.J. van Mook (1894-1965), die in juli 1947 een grootscheepse militaire actie tegen de Republiek Indonesië ontketende. Ondanks dat was Van Mook de man die gedurende zijn hele carrière “een vrij en gelukkig Indonesië” tot  zijn lijfspreuk had.  Deze biografietoont de zware innerlijke strijd van de bestuurder pur sang die Van Mook was. "Een vrij en gelukkig Indonesië" laat zien hoe Van Mooks politieke en persoonlijke leven op een dramatische wijze met elkaar verbonden zijn.

Tom van den Berge heeft voor deze biografie als enige gebruik kunnen maken van het omvangrijke persoonlijke archief van Van Mook. (verschijnt half april 2014).  Adviesprijs: € 29,90 

Achter de eeuwige glimlach – Elisabeth Riphagen. De laatste tien jaar heeft de auteur  in Indonesië de ontmoeting gezocht met mensen die zij zomaar tegen kwam. Ze wilde weten wat hen bezig hield, hoe hun leven eruit zag, wat hen gelukkig maakte en wat religie voor hen betekende. De gesprekken hebben honderden verhalen "uit het leven gegrepen" opgeleverd. Over trouw en liefde, over de strijd om het dagelijkse bestaan en om de corruptie waar iedereen mee te maken heeft. Zij laten de binnenkant zien van de Indonesische cultuur, samenleving en godsdienst. Adviesrijs: € 18,99

Het Boschhuis – Pauline Broekema.  Op zoek naar het verhaal achter een familiedrama verliest Pauline Broekema zich in het archief van haar grootvader. 

Grenzen van tijd en plaats vervagen en niet alleen een familie, maar een heel tijdperk komt tot leven. Het Boschhuis is de geschiedenis van rauwe tabakspioniers op Sumatra, een boerenleven aan de Zuiderzee, wereldverbeteraars in een lommerrijk Utrechts villadorp en het gewelddadige einde van een naïeve droom: oom Pieter ter Beek wordt in 1944, zes maanden voor de bevrijding, door de Duitsers gefusilleerd. (Verschijnt half april).  Adviesprijs: 19,95.

e-Books,  CD & DVD

Silver moments – Wieteke van Dort & Ais Lawa-Lata. Online te bestellen. Wieteke van Dort en Ais Lawa-Lata hebben beiden al een imposante zangcarrière achter de rug en zijn graag geziene gasten op radio en TV. Beiden treden regelmatig op, waaronder hun jaarlijkse optreden op de Tong Tong Fair in Den Haag, waar Wieteke bovendien regelmatig te vinden is bij Boekoe Van Stockum voor het signeren van haar boeken. De CD Silver Moments is uitgebracht door Munich Records en is nu online verkrijgbaar via het label Rood-Hit-Blauw. Als duo zijn Wieteke en Ais al ruim 35 jaar samen. Silver moments is per direct verkrijgbaar via alle bekende downloadportals, zoals: http://www.targetmusic.nl/order_cart.php5?id=112579842&rtlo=37194&rtaff=17958&shop=0.      Adviesprijs: € 9,99. 

presentatie & signeren
Dwars door de storm - Martine Letterie en Karlijn Stoffels. Op vrijdag 21 maart wordt dit boek, dat in het begin van deze rubriek is besproken, gepresenteerd.
Tijdens het afwisselende thema van “Gedeeld verleden, gedeelde verhalen” (zie artikel op pagina 3) wordt de presentatie gehouden in het Indisch Herinneringscentrum op het Landgoed Bronbeek, Velperweg 147, 6428 MB Arnhem. Deze presentatie vanaf 14.00 uur bijwonen? Meldt u dan zo spoedig mogelijk: l.wong@singel262.nl
De in deze rubriek besproken boeken, CD’s

Mijn straat is geel – Lizette Dalebout. Een Hollands gezin in Shanghai. In 2005 vertrok Lizette Dalebout met haar man en twee kleine kinderen naar Shanghai. Haar man startte er een eigen bedrijf, terwijl Lizette verantwoordelijk was voor het reilen en zeilen thuis. Zo leerden ze de excentrieke energie van deze grote havenstad kennen. Zes jaar later woont het gezin nog steeds in de stad die wel het Parijs van het Oosten genoemd wordt. Het boek is een hilarisch en ontroerend verslag van een Nederlands gezin dat leert overleven te midden van miljoenen Chinezen. Humor en zelfspot slepen de schrijfster door bizarre situaties en cultuurbarrières heen. Mijn straat is geel is een onderhoudend boek, dat leest als een soap.

Adviesprijs: € 16,95

Slavernij – Dirk Tang. 

Hoe kan het dat de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, die zo hartstochtelijk vocht tegen de Spaanse overheersing en voor de vrijheid, mee gaat doen aan de internationale slavenhandel. Hoe sussen kooplieden, dominees    en huisvrouwen hun geweten tijdens de kerkdienst op zondag? Was Nederland inderdaad de grootste en wreedste slavenhandelaar van het westelijk halfrond? Hebben  wij  onze  Gouden Eeuw te danken aan de florijnen       die  met  de  slavenhandel   verdiend werden?    Vragen     die    in    talloze varianten gesteld worden, wanneer het Nederlandse aandeel in het slavernijverleden ter sprake komt. De tekst is geschreven voor een breed publiek, fraai geïllustreerd en voorzien van beredenerende bibliografie, die uitnodigt tot verdere verdieping. Adviesprijs: € 34,50

Vlakke meetkunde – Ruth Post.

In deze bundel gedichten, die Ruth Post schreef over haar jeugd in oorlogstijd in Banjoebiroe, een vrouwenkamp op Java, is de inhoud opgeknipt in drie hoofdstukken: Opgesloten, Bevrijd en Holland. Ruth speelt in haar gedichten met het gegeven dat alledaagse dingen zoals brood, water of een boek, in gevangenschap, niet langer vanzelf-sprekend zijn. Soms doet ze dat  confronterend, soms ook omfloerst; dan weer ontroerend en voorzichtig. Het boek is ook een ode aan de doden. Voor de auteur is vlakke meetkunde een metafoor voor eeuwigheid en oneindigheid in ons bestaan. De bundel is een collage van personen die ze tegenkwam, eigen ervaringen, gebeurtenissen uit haar moeders dagboek en verhalen die ze hoorde.

Adviesprijs: € 14,00.  

Een tropische herinnering – Eric Schneider.

Elke vijf jaar komen de diplomaat Ferdy Aronius, zijn moeder  en haar ex-minnaar bij elkaar om de atoombombardementen op Hiroshima en Nagasaki te “vieren”. De bommen maakten een einde aan de Jappenkampen in Nederlands-Indië en betekenden gelijkertijd het einde van een koloniaal tijdperk. In Hotel Hoogduin wordt het drietal tijdens het diner bediend door Boelie Komidjojo. De oude Mees Stork worstelt met de herinneringen die de “beige man” in hem oproept. Hij blijft Boelie bevelen toeschreeuwen, die deze zwijgzame man schijnbaar onaangedaan opvolgt.

Dan, naarmate de avond vordert, neemt de eerlijkheid van het gezelschap toe. Voor het eerst komt de schokkende waarheid over het gewelddadige verleden van Indië ter tafel en praat Ferdy over zijn jong overleden broer. In dit boek worden herinneringen opgehaald, die het heden nog steeds blijken te bepalen. Verschijnt op 15 augustus 2013. Adviesprijs: € 18.90. 

Het vergeten kamp – Pauline Kok-Schurgers.

In 1942 geeft het Koninklijk Nederlands Indische Leger zich over aan de Japanse strijdkrachten. Alle Nederlanders worden opgesloten in kampen en Paulines vader wordt tewerkgesteld aan de beruchte Birma-Siam spoorlijn. Pauline wordt van kamp naar kamp gebracht, elk volgend kamp weer een graag erger dan het vorige. Het vergeten kamp is haar persoonlijke verhaal over de martelingen, verhongering en onvoorstelbare wreedheden van de Japanse bezetter. Deze afschuwelijke jaren en het verlies van familie en vrienden hebben Pauline veranderd van een vrolijk      en extravert meisje in een teruggetrokken, stille en voor het leven getekende vrouw. 

Pauline Kok geeft in dit boek een stem aan de talloze mensen, die onnoembaar leed hebben geleden in de gruwels van de Jappenkampen. Dit boek verschijnt 15 augustus 2013.

Adviesprijs: € 19,95.  

Sporen van Smaragd – Angela Kroon en Audrey Wagtberg Hansen.

Al eeuwenlang is Den Haag een middelpunt van internationaal verkeer. In de stadsgeschiedenis neemt de band met voormalig Nederlands-Indië een belangrijke plaats in. De commerciële en culturele uitwisseling met de “Gordel van Smaragd” heeft duidelijke sporen achtergelaten in het stadsbeeld die nu als “typisch Haags” worden gezien. Van gevelreliëfs met het stadswapen van Batavia of Javaanse figuren, tot glas-in-loodramen met Boeddha’s of wayangpoppen: talrijke  elementen aan de gevels van kantoren, winkels en woonhuizen, bruggen en andere bouwwerken geven blijk van sporen die leiden naar de Indische Archipel. Omdat deze Indische elementen bij verbouwingen, sloop en renovaties verloren kunnen gaan, startte de Gemeente Den Haag het project “Sporen van Smaragd”. Zo werd het gebouwde Indisch erfgoed in de Hofstad uit de periode 1853 tot 1945 in kaart gebracht. Dit boek, voorzien van schitterende foto’s geeft een overzicht van vele bijzondere Haagse gebouwen met een Indisch verleden. Adviesprijs: € 29,95

Ferdinand Dejean – Otto Bleker en Frank Lequin. 

Mozart noemde zijn opdrachtgever voor het componeren van drie fluitconcerten en een     aantal  fluitkwartetten de “Indiaanse Hollander”. Maar hij was geen Indiaan en ook geen Hollander. Frank Lequin ontdekte in 1981 zijn ware naam: Ferdinand Dejean.

Dit boek is het resultaat van een boeiende speurtocht, opgeschreven in een boeiende biografie. Dejean was een chirurgijn in dienst van de VOC en werd later stadschirurgijn van Batavia en kwam terecht in een fascinerende wereld van weelde, rijkdom en armoede, vriendjespolitiek en corruptie.

Met zijn scherpe observaties gaf hij een pijnlijk beeld van de stand van de geneeskunde in de 18^e eeuw.

Adviesprijs: € 29,50.

Rampokan - Peter van Dongen.

Nadat Indonesische nationalisten in 1946    de Republiek Indonesia hadden uitgeroepen, vertrekken troepen-schepen met vrijwilligers en dienst-plichtigen vanuit Nederland naar de Oost om daar de orde te herstellen. Johan Knevel en Erik Verhagen, twee vrijwilligers keren terug naar het land waar ze opgroeiden. Johan wordt gedreven door zijn verlangen naar Tempo Doeloe, terwijl Erik partij kiest voor de Indonesische communisten. Onder andere omstandigheden waren ze misschien vrienden geworden. Toch neemt Johan, als Erik om het leven komt, zijn plaats in bij de rebellen – tegen wil en dank. Een wereld staat op het punt te verdwijnen… de tijger is los!  

Monumentaal tweeluik over oorlog, verlies en idealen in  het teken van het traditionele tijgergevecht, de Rampokan. Wee het land als de tijgers en panters weten te ontsnappen.  Adviesprijs: € 24,90. 

Furniture from the Netherlands East Indies –

Dave van Gompel, Joost Hoving en Reinier Klusener.

Het tropenmuseum heeft een van de grootste en belangrijkste collecties meubilair uit voormalig Nederlands-Indië.

De collectie is een document   uit een relatief onbekende periode uit de geschiedenis van de Nederlandse binnenhuisarchitectuur. Het boek toont de hoogtepunten van deze collectie en belicht belangrijke aspecten van het sociale en huiselijke leven in de vroegere kolonie. Daarnaast gaat het dieper in op het technisch onderzoek naar deze zogeheten ebbenhouten meubelen. Een opzienbarend boek met schitterende foto’s.

Engelstalig. Adviesprijs: € 25,00

Berichten van 612 aan het thuisfront  - Evert van der Molen.

De schrijver is geboren in 1917 als zoon van een binnenschipper. Hij behaalt het onderwijzersdiploma, maar kan in Nederland in de jaren ’30 door de crisis niet aan de bak komen. In Medan wel: daar krijgt hij werk aan de Christelijke MULO en in 1939 vertrekt hij vol goede moed naar Nederlands-Indië. Alles loopt echter heel anders dan hij het zich had voorgesteld. Het uitbreken van de oorlog in Nederland haalt een streep door zijn voorgenomen huwelijk.

Daarna zorgt de val van Indië ervoor dat hij krijgsgevangene wordt en in een Jappenkamp terechtkomt. Drie en een half jaar zal hij in totaal vijftien kampen doorbrengen, op Java, Thailand en Japan. Adviesprijs: € ???

Gebleekte ziel – Reggie Baay.

De jonge en intelligente Nyoman Darma, zoon van een Balinese edelman komt in 1879 aan in Amsterdam in het “land van de overheerser”. Geschokt door  de Hollandse kou, staart hij verbijsterd in de rijk gevulde etalages van de winkels in de Kalverstraat. Hij leert braaf de rijtjes jaartallen van de belangrijke Nederlandse historische gebeurtenissen. Wat hij niet wet, is dat de autoriteiten hem beschouwen als een gevaar voor de stabiliteit in Nederlands-Indië. Om dit gevaar te neutraliseren is hij voor zijn studie naar Holland gestuurd en zijn privéleraar heeft de opdracht gekregen om hem te “bleken en te ontdoen van zijn inheemse identiteit”. Eenmaal terug in zijn geboorteland maakt de twijfel zich van hem meester. Hij is te “blank” voor zijn landgenoten en te “donker” voor de blanke elite. Wie is hij en aan welke kant staat hij?

De keuzes die hij dan maakt, leiden uiteindelijk tot een dramatische ontknoping. Adviesprijs:  € 12,99. 

De correspondentie - Louis Couperus.

Ondanks zijn grote hekel aan corresponderen, moet Couperus vele duizenden brieven, briefkaarten en ansichten verstuurd hebben. Het grootste deel hiervan is verloren gegaan. Na een intensieve speurtocht zijn uiteindelijk meer dan 1400 documenten teruggevonden, waarvan ruim de helft nooit eerder is gepubliceerd. De ontdekte brieven doen een nieuw licht schijnen op het werk en de persoonlijkheid van Couperus. Onderhandelingen over honoraria en de verkoop van romans, zijn omgang met familie en vrienden en het ontstaan en de vorderingen van zijn meesterwerken komen uitgebreid aan bod.

Deze uitgave verschijnt ter gelegenheid van de 150^e geboortedag van Couperus die zich ontwikkelde tot een van de meest kosmopolitische schrijvers uit onze literatuur. Adviesprijs: € 59,95. 

Het Bali van Bloem  -  Marion Bloem.

Al sinds 1977 is het paradijselijke Bali het toevluchtsoord voor schrijfster Marion Bloem. Ze komt er tot rust     en doet nieuwe inspiratie op voor volgende boeken. Nu ze inmiddels 60 jaar geworden is, wil ze haar liefde voor Bali graag met haar lezers delen. In dit boek zijn veertien verhalen opgenomen, die ze in de loop der

jaren schreef, maar ook praktische adviezen voor wie Bali wil bezoeken. Ze onthult haar lievelingsplekjes, die nauwelijks zijn verandert sinds ze er voor het eerst kwam. Ze vertelt waar je het lekkerste Indonesische of Balinese eten kan vinden en welke stranden haar favoriete zijn. Deze bundel wordt compleet met foto’s uit haar persoonlijke archief en een selectie van haar familierecepten. Adviesprijs: € 25,00.     

Lees verder alle boekrecensies op http://icmonline.ning.com/forum/topics/boekbespreking-per-2162011

e-Books,  CD & DVD,  Presentatie & Signeren

Nederland valt aan – Ad van Liempt.

Twee jaar na de bevrijding trok Nederland ten oorlog. Met 100.000 soldaten, aan de andere kant van      de wereld.

Het was juni 1947. Het  doel was de Republiek Indonesië  te onderwerpen en de economische belangen van Nederlandse bedrijven veilig te stellen. De oorlog werd niet voor niets 'Operatie Product' genoemd, al moesten we van onze regering, onder dwang van de VN spreken van een 'politionele actie'. Waarom begaf Nederland zich in die oorlog? Hoe kwam het dat een grote meerderheid van de bevolking erachter stond? En dat velen vonden dat het veel eerder en veel harder had gemoeten? Over de aanloop naar de oorlog in Indonesië heeft Ad van Liempt alle mogelijke documenten achterhaald, brieven, dagboeken, notulen, geheime notities. Uit zijn meeslepende beschrijving wordt duidelijk dat niemand in staat was het onheil te keren: na de vernedering door Duitsland zouden we de wereld eens laten zien wat we konden. Het liep uit op een dramatische periode, die diepe wonden heeft geslagen in individuele levens en in de Nederlandse samenleving als geheel. Om nog    maar te zwijgen van het enorme leed dat de Indonesiërs is toegebracht.  Met Nederland valt aan heeft Ad     van Liempt opnieuw een schokkend  en opzienbarend boek over oorlogvoerend Nederland geschreven. In juli 2012 zond de NTR de gelijknamige documentaire uit.           

E-book, adviesprijs: € 14,99. 

 Lees verder alle boekrecensies op http://icmonline.ning.com/forum/topics/boekbespreking-per-2162011

Foto - Herman Bussemaker 

De laatste maanden besteden de media  aandacht aan de bersiap, en woedt in  Indische kringen een polemiek omtrent het aantal doden dat tijdens de Bersiap-periode is gevallen. Aanleiding   tot deze commotie is het gebruik van de term “genocide” met betrekking tot de bersiap. Genocide is door de Holocaust een emotioneel zwaar beladen woord in de media en in de samenleving. En dus is op dit moment op allerlei niveaus een discussie gaande of de bersiap een genocide was, en zo ja, hoeveel slachtoffers daarbij te betreuren waren.

Historici twisten sinds de Tweede Wereldoorlog over het begrip “Genocide”, letterlijk het uitroeien van een geheel volk.  Definities van genocide zijn multi-interpretabel naar de veroorzakers en de slachtoffers, de effectiviteit en de duur van de genocide, politieke en sociale achtergronden, enzovoorts. Er is een brede overeenstemming over de Holocaust als genocide, maar al veel minder over de slachtingen in Burundi in 1999, en de Armeense genocide in 1915. De bersiap werd voor het eerst in 2008 door dr. Robert Cribb bestempeld als genocide in een bijdrage getiteld: “The brief genocide of Eurasians  in  Indonesia 1945/1946” in een  publicatie uit 2008.  Door de nogal Herman Bussemaker specialistische aard van deze publicatie (Dirk Moses): “Empire, colony, genocide: conquest, occupation, and subaltern resistance in World History”, New- York 2008) viel het artikel niet op. Dit veranderde toen twee jaar geleden emeritus- professor William H. Frederick  in het toonaangevende “Journal of Genocide Research”, Vol. 14 (2012) in het nummer 3/4 zijn artikel publiceerde onder de titel The killing of Dutch and Eurasians in Indonesia’s national revolution (1945 – 1949): a brief genocide reconsidered. (p.359 – 380).  Zowel Cribb als Frederick zijn bekende Indonesië-historici. Cribb is een Australiër, Frederick een Amerikaan. Frederick stelt in zijn bijdrage dat de bersiap minder kort in tijd was dan Cribb veronderstelt, en komt tot veel hogere aantallen slachtoffers. Volgens hem namelijk vielen er tussen de 20.000 en 30.000 slachtoffers. Gezien de titel van zijn bijdrage mag men aannemen, dat het gaat om Nederlanders en Indische Nederlanders (Dutch and Eurasians), maar echt helemaal duidelijk wordt dat niet.

En dat brengt ons op het tweede probleem rond de discussies over de bersiap. Deze heeft  zowel etnische als loyalistische aspecten. Er vielen namelijk niet alleen Nederlandse slachtoffers, maar ook slachtoffers met een andere etniciteit, waarvan echter de loyaliteit aan het Indonesische vrijheidsstreven werd betwijfeld. Ik denk daarbij aan Chinezen, waarvan een aantal juridisch de Nederlandse nationaliteit bezaten, alsmede Ambonezen, Timorezen, Menadonezen en Indonesiërs. Zo werd ook vrijwel de gehele Indonesische adellijke bovenlaag op Sumatra tijdens de bersiap uitgeroeid vanwege twijfels aan hun loyaliteit aan de Indonesische staat. Naar deze categorieën slachtoffers is echter nog nauwelijks historisch onderzoek gedaan.  Op Sumatra maar ook delen van Java zijn    ook andere Europeanen dan Nederlanders vermoord, als zij zich buiten       de Japanse interneringskampen bevonden. Te denken valt aan Duitse en Deense zendelingen en Zwitsers. Als men het over slachtoffers van de bersiap heeft, moet daarbij gedefinieerd worden waarover men het heeft. In dit artikel gebruiken wij daarom de omschrijving, dat het gaat om    de (juridisch) Nederlandse slachtoffers, waaronder zowel de Nederlanders (totoks) als de Indische Nederlanders (indo’s of ook wel Buitenkampers) vielen.

De bovengrens van het aantal slachtoffers is daarbij discutabel. (Zie hieronder). Over de ondergrens van het aantal Nederlandse slachtoffers bestaat wel een redelijke consensus. Dat zouden er rond 3500 zijn, een getal gebaseerd op de ODO-rapporten (ODO: Opsporings Dienst Overledenen).   Er is geen volledig archief van de ODO bewaard gebleven. De verslagen, die bewaard gebleven zijn, geven een totaal van minimaal 3500 vermoordde Nederlanders, maar in een rapport van mei 1947 door Frederick aangehaald (p. 368 van zijn artikel) wordt door de ODO een aantal van zeker 11.262 geïdentificeerde Nederlandse doden genoemd. En dat was op een tijdstip, dat de ODO in het nog vrij uitgebreide Republikeinse territorium van vóór de Tweede Politionele Actie geen onderzoek had kunnen doen. De vermiste Nederlanders zaten hier dus ook niet bij. Op basis daarvan komt Frederick tot zijn schatting van  tussen de 25.000 en 30.000 Nederlandse doden tijdens de bersiap op zowel Java als Sumatra. (zijn artikel, pagina 369). Hij heeft daarbij geen rekening gehouden met de oversterfte onder de Nederlanders in de Bersiap kampen onder vooral ouderen en kinderen door ziekte, ondervoeding en de slechte hygiënische omstandigheden. Ik schat deze oversterfte op circa 2000 personen in de periode  oktober 1945 – mei 1947.

foto - De beruchte aanval op het derde Goebeng-transport op 28 oktober 1945 te Soerabaja

Dramatisch is daarbij het aantal vermissingen. Er is vrijwel geen Indisch-Nederlandse familie die niet een vermiste man, vader of zoon betreurt uit die periode. Er zijn residenties (Bodjonegoro en Besoeki op Oost-Java, Pati en Pekalongan op Midden-Java) waar hele families zonder een spoor na te laten, verdwenen.

In de interviews van de    Stichting Mondelinge Geschiedenis Indonesië komen verhalen over deze vermissingen veelvuldig voor. Frederick rekent deze vermisten mee in zijn aantallen slachtoffers. In dat licht bezien lijken zijn schattingen reëel.            Frederick is ook de eerste historicus, die aandacht besteedt aan de  “tweede bersiap”. Dit was de periode juli-augustus 1947, toen als gevolg van  de Eerste Politionele Actie in een aantal steden en dorpen onder Indonesisch bestuur een tweede slachting plaats vond onder (Indische) Nederlanders, die na de Indonesische Onafhankelijkheidsverklaring om allerlei redenen voor de Indonesische Nationaliteit hadden gekozen. Kennelijk werd er van Indonesische zijde toch aan hun loyaliteit getwijfeld. Op het Ereveld  Kalibesar bij Semarang staan zeven witte kruisen met de naam Odenthal. Het gehele gezin, vader, moeder en vijf kinderen, werd te Cheribon vermoord op 27 juli 1947 bij het begin van de Eerste Politionele Actie. Zoals zij waren er meerderen, hoewel het totaal aantal vermoedelijk enkele honderden bedragen zal hebben.

Foto - Indonesische revolutionairen met scherpgeslepen bamboes 

Het vraagstuk van de loyaliteit van deze groep aan Indonesië speelde ook een grote rol bij de vlucht naar Nederland van de spijtoptanten. Ongeveer 30.000 Indische Nederlanders kozen voor het Indonesisch staatsburgerschap als gevolg van de toescheidings-overeenkomst van 1952. Deze warga negara’s werden op hun werk en daarbuiten door de “echte” Indonesiërs met wantrouwen bezien en vaak ook gediscrimineerd. De meesten van hen zijn daarop in de periode 1956 - 1959 als spijtoptanten gevlucht naar Nederland. Van repatriëring was in hun geval geen sprake. Er was wel vaak sprake van geweld tegen mensen uit deze groep, maar het kwam niet tot slachtingen.

Weinig aandacht wordt door Frederick besteed aan de daders van de gruwelen van de bersiap, de pemoeda’s. Om hun rol te verklaren moet men terug gaan naar de Japanse Bezetting. De (Nederlandse)  scholen werden tijdens de Japanse bezetting gebruikt om de Indonesische leerlingen te indoctrineren. Net als in Japan zelf werden  op de middelbare scholen de leerlingen militair geoefend in het hanteren van wapens, exercitie en vechttechnieken. De Japanse militairen werden daarvoor vrij gemaakt.   In de filmdocumentaire “Buitenkampers” zijn fragmenten opgenomen waarin een aantal van deze oefeningen zijn verfilmd voor propaganda-doeleinden. Ook de “bamboe roentjing”, de gevreesde bamboespeer, komt hierin aan bod. Het was een dodelijk wapen, dat relatief gemakkelijk te vervaardigen was. Het waren deze jongeren die als groep elkaar opzweepten en de meest verschrikkelijke moorden op weerloze Nederlandse vrouwen en kinderen hebben gepleegd. Deze jongeren opereerden autonoom, maar werden wel geïnspireerd door de radio-uitzendingen waarin de Indonesische regering de ene na de andere maatregel bekend maakte tegen de groep Nederlanders, zowel binnen als buiten de Japanse internerings-kampen. Daarbij werd voort-geborduurd op de Japanse propaganda, dat Amerika, Engeland en Nederland vernietigd moesten worden door de Aziatische volkeren.

Een van deze Indonesische maatregelen betrof de voedsel boycot van buiten de kampen levende Nederlanders, welke op 4 oktober 1945 voor Java werd afgekondigd. In de uiterste consequentie betekende dit de uithongering van een heel volksdeel. De pemoeda’s zagen hierin een signaal, dat de centrale regering achter hun dodelijke aanvallen op deze buitenkampers zou staan. Soekarno zelf realiseerde zich tenslotte de reikwijdte van zijn besluit in de brief, welke hij op 9 oktober 1945 aan de Engelse opperbevelhebber Mountbatten richtte. Hierin waarschuwde hij dat zelfs hij niet in staat was om  pemoeda-bendes af te houden van een rassenoorlog tegen de Nederlanders. In het licht van de eerdere besluiten omtrent de voedselboycot van diezelfde Nederlanders is het duidelijk, dat hij besefte dat de geest uit de fles was, en dat hij niet meer in staat zou zijn, deze er weer in te krijgen. En zo golfde een explosie van geweld over Java: de bersiap. Bij gebrek aan een Leger kon de Indonesische Regering niet optreden tegen de slachtingen, die dan ook volledig uit de hand liepen. 

Samenenvattend mogen wij stellen, dat de bersiap tussen de 3500 en 20.000 Nederlanders het leven heeft gekost. Dit was ook mijn conclusie als verwoord in mijn boek over de bersiap uit 2005. Mede door de publicatie van Frederick ben ik geneigd de bovengrens aan te houden als meest waarschijnlijk. Het aantal van 20.000 is uitermate verontrustend. Het zou betekenen, dat er meer dan 10x meer Nederlanders in de bersiap zijn omgekomen dan er tijdens de stormramp van 1953 omkwamen. Dat was een ramp, maar pas de laatste jaren begint het besef door te breken, dat de bersiap voor de Nederlanders een veel grotere ramp was. Waarom is gedurende tientallen jaren in de Nederlandse geschiedenis de bersiap zo onbekend gebleven? Het ging hier tenslotte om een grote groep Nederlanders. Een eenduidig antwoord op deze vraag is niet te geven. Maar we kunnen proberen om een aantal factoren te identificeren, die de onbekendheid kunnen verklaren.

Foto Gruwelijke moordpartijen

Nederland zelf kwam zwaar gehavend uit de Tweede Wereldoorlog. In de jaren vijftig lag het accent niet op het terugkijken, maar op de herbouw                                        van het verwoeste land. Mede door deze op de toekomst gerichte visie vonden de traumatische verhalen van de Nederlanders die uit de voormalige kolonie terug kwamen geen gehoor bij de Nederlandse bevolking. In het gunstige geval werd hen aangeraden niet terug te kijken, in het meest ongunstige geval werd hen verteld dat het in Nederland allemaal veel erger was geweest. Hetgeen uiteraard de dialoog niet bevorderde. Daar kwam bij dat vanaf de zestiger jaren het kolonialisme in een zeer slechte reuk kwam te staan. De Nederlanders uit de Oost sloten zich daarop af van de Nederlandse maatschappij en zochten elkaar  op in talloze sociëteiten en kumpulans. Van een dialoog was verder geen sprake meer.

Maar ook intern werd er gezwegen over de doorgemaakte gruwelen. Ouders wilden hun kinderen niet belasten met hun ervaringen. Kinderen voelden haarfijn aan, dat zij daarover geen vragen moesten stellen. En zo ontstond het “Indisch Zwijgen”, naast het Joodse zwijgen. Het is de derde generatie, de kleinkinderen, die dit zwijgen aan het doorbreken zijn door vragen te stellen aan de grootouders, voor zover deze er nog zijn. In die zin werkt de bersiap nog steeds door in de Indische gezinnen.

Voor de politieke elite was de bersiap niet interessant. De dominante mening was (en is   nog steeds), dat Nederlandse militairen zich schandalig hadden misdragen in de periode 1945 – 1949. Dat ook van Indonesische zijde de strijd niet schoon was, paste niet in dat beeld.

Na de verbetering van de relaties met Indonesië na 1965 was het ook diplomatiek niet verstandig, de bersiap ter discussie te stellen, omdat dit de broze relatie met dat land zou kunnen verstoren. De bersiap verdween daarmee in de doofpot. Toen mijn boek over de bersiap in mei 2005 verscheen als eerste Nederlandstalige publicatie over dit onderwerp, zond de uitgever recensie-exemplaren naar de vijf grote landelijke dagbladen. Geen van hen heeft de moeite genomen, het boek te recenseren. Het illustreert het volstrekte gebrek aan belangstelling van de kant van de media.    

 Ook de Chinezen werden het slachtoffer tijdens de Bersiap. Hier de puinhopen van een Chinese wijk in Palembang 

Het is mijn hoop, dat dit artikel mag bijdragen aan het optrekken van de dichte mist, die nu al decennia lang hangt over de bersiap, en de discussie daarover beter zal structureren. 

Herman Bussemaker, historicus, 31-3-2014, voor NICC Magazine.

Jakarta zinkt langzaam weg in de zee

Bron vermelding correspondent van de Telegraaf.

Indonesië heeft een oud idee uit de kast gehaald om zijn hoofdstad te verhuizen. Jakarta barst uit zijn voegen, de wegen slibben dicht door extreme files en geen stad ter wereld zinkt zo snel als deze miljoenenmetropool.

„Jakarta is een zinkende kom. De bodem daalt er gemiddeld 7,5 centimeter per jaar. Maar in noordelijke delen is dat maar liefst 20 centimeter”, zegt Peter Letitre van Deltares. Het Nederlandse kennisinstituut ontdekte in 2007, toen een groot deel van de stad door hevige overstromingen onderliep, dat de bodemdaling een belangrijk aandeel had in de watersnood. Inmiddels ligt veertig procent van de metropool onder zeeniveau.

De daling wordt vooral veroorzaakt door het massaal onttrekken van grondwater aan de bodem. Driekwart van de stadsbewoners is hiervan afhankelijk voor hun drinkwatervoorziening. Aansluiting op de waterleiding van de stad ontbreekt of is voor hen te duur. Bovendien komt er niet altijd water uit de kraan en kan het er nogal vies uitzien.

Bestaande regelgeving stelt een limiet aan de dagelijkse hoeveelheid grondwater die omhoog mag worden gepompt. Maar toezicht ontbreekt en de explosief groeiende stadsbevolking en industrie blijven het massaal oppompen. De dertien rivieren die door Jakarta stromen, dalen mee. Daardoor kunnen die hun water steeds moeilijker afvoeren in zee. En de verstopte kanalen van de stad hebben nog maar 75 procent van hun capaciteit over.

Met steun van onder meer Nederland probeert Indonesië te voorkomen dat heel Jakarta onder water verdwijnt. „Momenteel worden alle bestaande dijken opgehoogd. Dat is nu het belangrijkste en moet over drie jaar klaar zijn. Maar die dijken zijn over tien jaar alweer te laag”, aldus Victor Coenen van ingenieursbureau Witteveen+Bos.

Coenen is er niet zeker van of het oorspronkelijke, veertig miljard Amerikaanse dollar kostende megaplan van de regering nog wel doorgaat: een kolossale zeedijk met 17 kunstmatig aangelegde eilanden voor de kust. „De regering is op het moment volop in discussie of ze zal kiezen voor een grote dijk die 75 jaar lang bescherming biedt, of een kleinere dijk die tot 2040 meegaat en dan in de tussentijd de bodemdaling aanpakken.”

In Jakarta en zijn voorsteden leven 29 miljoen mensen. Over dertig jaar zullen dat er vijftig miljoen zijn. Het idee om de door overstromingen, aardbevingen en files geplaagde hoofdstad te verplaatsen duikt om de zoveel tijd op. Voormalig president Sukarno opperde het eind jaren vijftig al. Verondersteld wordt dat het destijds echter meer was om te breken met het Nederlandse koloniale verleden.

Het ministerie van Nationale Ontwikkeling en Planning onderzoekt nu serieus de mogelijkheden voor een verhuizing. Palangkaraya, een stad op Kalimantan, zou favoriet zijn. Toch denken maar weinigen in Indonesië dat het plan een reële kans maakt. Het is een zeer kostbare operatie, gezinnen willen vaak niet mee verhuizen en wat overblijft is een lege vergaderstad.

Red. ICM.

In 2009 werd door een Ingenieursbureau uit Rotterdam (Dentec) het Jakarta Baru Master Plan (JBM) verder ontwikkeld met toenmalige burgemeester van Jakarta Joko Widodo, nu de president.  Het plan kostte ruim 640 miljard waar de stad Jakarta een "make over" moest ondergaan als de een stad "New York" van  de republiek Indonesia, tegelijkertijd renovatie van de sterk verouderde infrastructuur door Nederlandse ingenieurs van destijds. Het geld diende bijeengebracht te worden via buitenlandse private investeerders voornamelijk uit de Emiraten, de VS en Duitsland. De private investeerders eisen wel dat dit master mega project onder hun regie valt. De eerste fase zou volgens de oude planning in 2023 zijn gerealiseerd. Dit project biedt werk voor ruim 640.000 fte's, en in Nederland voor ruim 100.000 Fte's. Voorwaarde dat Nederland mede investeerder wordt.

Uit ons archief: 

http://icmonline.ning.com/profiles/blogs/seewall-jakarta-onderdeel-jakarta-baru-masterplan-jbm-het-ambitie

http://icmonline.ning.com/profiles/blogs/indonesische-deltawerken-eerder-bekend-onder-jakarta-baru-masterp

http://icmonline.ning.com/profiles/blogs/hans-de-boer-rolt-het-nederlandse-jakarta-master-plan-uit-maar-da

ICM  2.9.17

Indië verloren, Hollandsche arrogantie geboren

Een officieel excuus aan de Molukkers die in de jaren 50 als KNIL-militairen naar Nederland werden gehaald om direct te worden ontslagen, zou meer dan op zijn plaats zijn

Van de prachtige VPRO-serie Van Dis in Indonesië zal me, naast alle prachtige gesprekken, portretten en uitstekende commentaar van Adriaan Van Dis, vooral het ongemakkelijke (gedeelde) verleden bijblijven. Veel was er al bekend: de uitbuiting, de verdeel en heers-politiek. De Japanners die de orang belanda terug naar Europa stuurden, de Molukse zaak die nooit fatsoenlijk is opgelost (Emile Roemer refereerde er vorige week naar), de politionele acties. Van Dis heeft het op meesterlijke wijze in beeld gebracht en verweven met zijn persoonlijke geschiedenis.

Beeld Jouk Oosterhof

Nadat hij met zijn boek De tolk van Java de Libris-prijs won, stortte schrijver Alfred Birney in. 'Echt iets voor mij: heb ik laaiend succes, komen de goden me treiteren.'

Sara Berkeljon4 mei 2018, 15:00

Het is 7 november, Alfred Birney (66) ligt in een Amsterdams ziekenhuis en is net geopereerd aan zijn hart. Vijf bypasses. 'Heavy ingreep', zegt Birney. Lacherig staat hij op van zijn ziekenhuisbed. 'Wil je het zien? Kun je daar tegen?' Dan tilt hij zijn shirt op en laat hij de wond zien, dichtgenaaid met zwart draad. Het is een indrukwekkende wond. Morgen wordt hij verplaatst naar een ander ziekenhuis, in zijn woonplaats Den Haag, en dat terwijl ze hier morgen nou net ajam bali zouden serveren. Heeft hij weer. Birney giechelt.

Ruim een jaar geleden interviewde ik hem voor het eerst, vlak voor Birney de Libris Literatuurprijs won met De tolk van Java, het boek dat zijn levenswerk is. De tolk van Java gaat over zijn moordlustige Indonesische vader, die in de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog uit volle overtuiging de kant van de Nederlanders koos en tientallen mannen (en een enkele vrouw en baby) vermoordde. Hij behield zijn oorlogszucht, die hij later op gewelddadige wijze afreageerde op zijn Nederlandse vrouw en vijf kinderen, van wie Birney de oudste is. De kinderen werden door de Kinderbescherming uit huis geplaatst en Birney bracht de rest van zijn jeugd door in internaten.

Hij kon die Libris-prijs maar één keer winnen, schreef Volkskrant-literatuurcriticus Arjan Peters, en dat was nu, met het boek van zijn leven. Zo gebeurde het ook, en Birney brak op zijn 65ste, na dertien weinig gelezen boeken, door als auteur bij een groot publiek. En dat terwijl het eigenlijk helemaal niet kón, dacht Birney, amateur-astroloog. Het kon niet dat hij in het Chinese Jaar van de Haan, zijn ongeluksteken, zo'n prijs zou winnen.

Dus toen het na die prijs tóch helemaal misging, was Birney niet verbaasd, schreef hij me op 13 juli in een mail. 'Nou wil ik je niet teleurstellen, maar ik ben ingestort. En niet zo'n beetje ook. Echt iets voor mij: heb ik laaiend succes, komen de goden me treiteren. Al mijn Haanjaren zijn shit. Ik dacht: ditmaal niet, ik ga na die prijs swingend het land door. Komt die stomme Haan me toch nog in mijn rug pikken. Mensen praten over stress, te veel hooi op mijn vork, een verstoord dag-nachtritme, een burn-out van het schrijven aan het intensiefste boek dat ik ooit schreef. Alles goed en wel, mijn rug zit muurvast en ik loop met een wandelstok. Ik ben straks om 3 uur bij de dokter en vraag een bloedonderzoek aan, een scan en ook nog - dat is heerlijk! - of-ie mijn oren even uitspuit. Jij wil weten hoe ik het succes draag? Ik bezwijk eronder. Mijn vader zou zeggen: 'Slappeling, goddomme!' Hahaha, ik mis die man. Die vent was zo complex, hij had ook leuke kanten. Ik treed in juli en augustus niet op, maar er speelt meer: uitgevers die hebberig worden en elkaar bijkans in de haren vliegen, filmproducenten, buitenlandse uitgevers. Ik weet niet, Sara. Toen ik niet beroemd was vond ik het allemaal ook wel gezellig.'

We spreken af om in november tijdens een tweede interview terug te kijken op zijn veelbewogen jaar. Maar daar komt die hartoperatie tussendoor. Het is uiteindelijk maart als ik weer bij hem thuis kom. Daar is het opmerkelijk schoner dan tijdens het vorige interview, waarin ik zijn huis omschreef als duidelijk dat van een man alleen. Maar Birney leeft nog hetzelfde: minimalistisch, niet gedreven door de hang naar wat voor spullen dan ook. De keuken: een gasfornuis, koelkast, twee klapstoeltjes en een tafeltje. In de woonkamer: Klippan-bank van Ikea, boekenkast, tafel met laptop, stapels papieren. Tegen de muur: zijn gitaar. Birney heeft spekkoek gehaald, maar bij een Chinees. 'Die kunnen dat eigenlijk niet. Hij is dróóg!'

Daarna: 'Jij bent zelfs in het ziekenhuis geweest! Je hebt mijn wond gezien! Het is nu wel helemaal dicht, hoor. Het was eng, hè?'

Je deed best wel stoer. 

'Ja, want ik kreeg jou op bezoek. Of het kwam door de morfine. Toen je weg was, stortte ik weer helemaal in elkaar. Vijf wegomleidingen hebben ze in mijn lijf gedrilboord. De operatie kun je vergelijken met wat stratenmakers doen, ze gooien de boel open en pleuren de boel weer dicht. Onder mijn litteken ligt er nog van alles scheef, en die zooi zorgt voor napijn. Maar het meest last heb ik van de narcose. Ik ben nog steeds verstrooid. In het ziekenhuis vertellen ze je dat niet. Daar zeggen ze: we zagen je even open, dan doen we dit en dat, dan heb je een wond en die is dan en dan weer dicht. Wat er daarna komt, daar houden ze zich niet mee bezig.'

Toen juryvoorzitter Janine van den Ende op 8 mei vorig jaar bekendmaakte dat Birney had gewonnen, liep hij het podium op en zei: 'Het vervelende van zo'n moment is dat je niet onder tafel mag duiken.' Hij was zijn hele speech kwijt, alles, terwijl hij zo goed had geoefend. Birney nu: 'Wel vijftig keer, want ik ben een slecht spreker. Uiteindelijk had ik een gelikt en swingend verhaal. Maar toen ik hoorde dat ik had gewonnen schrok ik me het lazarus. Ik ben ook een beetje verlegen, hè? Ik verzon alles ter plekke. Daarna moest ik Twan Huys van Nieuwsuur te woord staan. Ik moest een stukje voorlezen, dat hadden zij voor me uitgekozen. Een heftig fragment, waarin ik beschrijf hoe mijn vader mijn broer en mij met onze koppen tegen elkaar sloeg. Onprettig, ik wilde iets anders voorlezen. Mocht niet, we waren al bijna live. Dus ik las het maar voor. Ik ben niet ervaren genoeg om zoiets te overrulen. Ik kan me herinneren dat Hugo Claus in het boekenprogramma van Adriaan van Dis zat, en Van Dis vroeg hem: 'Wil je dit voorlezen?' Claus zei: 'Nee, dat vind ik veel te mooi, dat doe ik niet.' Geniaal! Voor zoiets moet je ervaring hebben met beroemd zijn, denk ik.'

Hoe werd je de volgende dag wakker? 'Ik wilde naar zee, maar dat ging niet, want ik checkte mijn smartphone en ik zag talloze berichten. Ik werd voortdurend opgebeld. Van de ene op de andere dag was ik beroemd. Die telefoon blééf maar gaan. De mails zag je voor je ogen binnenkomen, het waren er honderden. Ik heb niemand die me een beetje coacht, geen vriendin die zegt: 'Alfred, we gaan naar zee.' Ik voelde me verplicht alles te beantwoorden. Stom hè?'

Dat ineens beroemd zijn moet je niet onderschatten, zegt Birney. Hij vond het eigenlijk prima om een writer's writer te zijn. 'Ik ben misschien twee keer op het Boekenbal geweest, waarvan de tweede keer vlak voor de uitreiking van de Libris. De keer daarvoor was in 1992, toen de Boekenweek het thema 'Insulinde' had, een koosnaam voor Nederlands-Indië waar ik altijd een bloedhekel aan heb gehad. De gordel van smaragd, die term haat ik ook. Die Boekenweek draaide om Nederlands-Indië en ik was kwaad omdat Adri van der Heijden het boekenweekgeschenk mocht schrijven. Waarom niet Marion Bloem, ofzo, of Van Dis, waarom niet een van die vele Indische schrijvers? Dit was onze enige kans! Maar nee, Indisch schrijvend Nederland, onder wie ik, mocht van de CPNB een flodderblaadje vullen dat werd verspreid in boekhandels. Dus ik liep daar op het Boekenbal heel boos te zijn. Toen werd ik daar aangesproken door, hoe heet-ie nou, een beroemde schrijver, zo'n echte schrijver aan wie je kan zien dat hij een schrijver is. Dus niet zo iemand als ik, snap je?'

Birney lacht met gierende uithalen. 'Die man kwam op me af en vroeg of ik de gitarist was van de band! Als Indo moest ik wel muzikant zijn! Ha! Ik zei: 'Nee, ik ben je collega.' Hij werd knalrood.'

Steeds weer werd gezegd: Birney schreef dertien boeken voor hij doorbrak met De tolk van Java. Soms werd er gedaan alsof die dertien boeken niets hadden voorgesteld, niets meer waren dan een opmaat naar het grote succes.

'Zo zie ik het niet. Het kon me eigenlijk nooit wat schelen, succes of geen succes. Maar toen ik De tolk van Java had geschreven, de eerste versie was klaar eind 2014, dacht ik: hiermee moet ik echt naar een goede uitgever, want dit moet een groter publiek bereiken. Vijf- of tienduizend, dat was mijn ambitie. Verder kon ik met deze thematiek niet komen in Nederland, dacht ik. Want Nederland wil liever niks weten over de koloniale geschiedenis, niet over hoe het echt was tenminste. Nou, zo kwam ik bij De Geus terecht.'

Hoe was het om van de ene op de andere dag een beroemde schrijver te zijn?

'Verwarrend. Ik moest denken aan Adriaan van Dis. Hoe doet hij dat, hij krijgt toch ook heel veel mails? En hoe doet zo'n Grunberg dat? Misschien scheelt het dat zij op minder hoge leeftijd zijn doorgebroken. Zij konden alles aan toen ze beroemd werden, zaal in, zaal uit. Maar als je 65 bent en denkt dat het wel zo'n beetje tijd is om te gaan vissen of zenmediteren, komt het rauw op je dak vallen.'

Je moet toch ook genoten hebben van het succes?

'Het was prettig dat ik steeds werd opgehaald door een taxi, of, beter nog, door een van de dames van de uitgeverij. Eén voor één mochten die dames mij rijden. Overal afgeladen boekhandels, het was een gekkenhuis. Ik zette honderden handtekeningen per dag. De uitgeverij plande alles vol. Dat ze enthousiast waren snap ik ook wel. Zo'n boek haalt veel geld binnen. De tolk van Java heeft 2 miljoen euro omgezet! Het is raar, maar als je een bestseller hebt, ben je voor die uitgevers ineens een hele belangrijke jongen.'

Korte stilte, grinnik. 'Dat deugt toch eigenlijk niet helemaal.'

Maar die aandacht vond je ook wel leuk, toch?

'Ja, toen ik was ingestort, miste ik mijn publiek. Het is gewéldig. Je komt ergens binnen en ze staan allemaal te klappen! Ik voelde me een ster. Ik kreeg ook sterallures.'

O, vertel?

'Nou, ik ging eisen stellen. Als er een taxi werd gestuurd, moest er een flesje cola voor mij achterin liggen. En geen cola zero! Als er cola zero lag, dan zei ik tegen die chauffeur: 'Cola zero? Dat wil ik niet, ik wil gewóne cola. Je moet cola voor me halen!' En tegen die meisjes van die uitgeverij die me ophaalden, zei ik: 'Ik wil een chocomuffin.' Ik begon ontzettend veel troep te eten, en als ik nerveus was nam ik een valiumpje. Als je dat combineert met cola, word je een béétje duf, maar je krijgt tegelijkertijd een oppepper. Ja, ik miste het allemaal wel, tijdens mijn hernia. Ik ging ook nadenken over echte beroemdheden. Nog groter dan Adriaan van Dis, bedoel ik. Over George Benson heb ik gehoord dat hij in hotels zwarte handdoeken eiste. Als die er niet waren, vloog hij terug naar huis. Dat vond ik altijd overdreven, maar ineens begreep ik hem wel. Je leeft onder grote druk, je moet van hot naar her. Natuurlijk hebben The Rolling Stones hun eigen vliegtuig! Ik snapte het ineens helemaal. Al heb je natuurlijk nog steeds mensen bij wie het in hun kop slaat. Ik weet dat één beroemde Nederlandse schrijver in zijn huis een beeld heeft van een sfinx, maar dan met zijn eigen hoofd.'

Beeld Jouk Oosterhof

Hoeveel exemplaren van De tolk van Java zijn er verkocht?

'Net geen 100 duizend, maar dat getal gaat zeker gehaald worden. Als ik niet was ingestort en door had kunnen gaan met lezingen geven, waren we er allang overheen geweest. Ik wil graag een huis kopen voor mijn zoon van 25, die asperger heeft. Voor als ik straks doodga, weet je wel? Maar ik heb berekend wat ik nog aan belasting moet betalen, en ik kan nog niet eens een huisje kopen.'

Hoe zag je leven eruit voor je de prijs won?

'Ik leefde als een kluizenaar. Ik ga normaal gesproken om 5 uur naar bed en sta om 1 uur 's middags op, ik lees, schrijf en speel gitaar. Alles draaide helemaal om. En ik heb geen filter, ik laat iedereen toe. Als mensen met hun verhalen kwamen, nam ik die verhalen met me mee. Het ging steeds maar weer over die oorlog.'

Toen ik je vorig jaar interviewde, zei je helemaal geen zin te hebben in lezingen: 'Ik wil het er eigenlijk helemaal niet meer over hebben. Eigenlijk wil ik weg, naar Spanje, de pensionado uithangen.'

'Ja, dat heb ik gezegd hè? Ik wilde die geschiedenis van mijn doorgedraaide vader achter me laten, maar ineens zat ik er weer middenin. Mijn vader leed aan een soort Rambo-complex, van die film, weet je. Rambo vocht in Vietnam en kon bij terugkomst niet meer aarden in de Verenigde Staten. Hij was door die oorlog zo vervreemd geraakt van de werkelijkheid dat hij niet anders kon dan terug naar Vietnam om meer te vechten. Tragisch. Ik herkende veel in Rambo, omdat mijn vader precies zo was. Alleen kon hij nergens naartoe om te vechten, dus reageerde hij het thuis af.'

Heb je tijdens die lezingen ooit het gevoel gehad dat hij over je schouder meekeek?

'Nee, helemaal niet, vind je dat gek? Ik had die hele zooi natuurlijk al in dat boek gepleurd. Ik vond het jammer dat hij niet meer leefde, dat hij er niet van heeft geweten. Ik weet zeker dat hij trots zou zijn geweest, ook al heb ik nog zoveel nare dingen over hem geschreven.'

Terwijl je hem beschrijft als egoïstisch, wreed en moordlustig. Dat zou hij niet erg hebben gevonden?

'Neuh. Europese soldaten krijgen spijt van wat ze in de oorlog hebben gedaan. Aziatische soldaten niet. Waarom niet? Ja, dat vroeg ik me ook altijd af, waarom mijn vader nooit ergens spijt van heeft gehad, van al die moorden, het geweld.'

Of verborg hij dat soort gevoelens?

'Nee! Ik heb met veel Indische mensen gesproken, met meerdere ex-soldaten, en ik heb ze allemaal gevraagd: heeft u er dan geen spijt van? 'Spijt?! Spijt?! Waarvan spijt?!' Zo spraken die mensen. Vraag maar aan Adriaan van Dis. De atoombommen op Japan vonden ze gewéldig! Hoe meer atoombommen, hoe beter. Er komen teksten uit die eerste generatie Indo's, walgelijk. Fascistisch. Je hebt nu toch die discussie over Thierry Baudet? Hij is niks in vergelijking met die eerste generatie Indo's. Ik zie in Thierry Baudet niets fascistisch. Het is gewoon een charlatan, een mooie jongen die kan pianospelen en met zijn seksualiteit overhoop ligt. Thierry Baudet is trouwens ook een Indo, wist je dat? Zijn dweepzucht met oude Europese componisten komt duidelijk voort uit het minderwaardigheidscomplex van de Indo. Ik vond het grappig dat hij zelf in de Tweede Kamer zei dat hij Indo was. Alsof je daarmee iets bewijst. Ik ben Indo, dus ik kan geen racist zijn? Ha, het is eerder het tegenovergestelde! Als er één samenleving racistisch was, was het Nederlands-Indië. Racisme was normaal, en, nu ga ik iets raars zeggen: er werd normáál mee omgegaan.'

Pauzeert even, slok thee. 'Dat kun jij misschien raar vinden, maar het is wel zo. In Nederland wordt racisme niet begrepen. In Indonesië wel. Racisme is een gegeven. In Azië gaat men met dat gegeven om. In Nederland doet men er zo ingewikkeld over.'

Dat moet je even uitleggen.

'Je loopt door een drukke straat. Je ziet mannen en vrouwen, dus je kijkt naar sekse. Ja toch? Soms zie je iemand van wie je niet gelijk kan zien of het een man is of een vrouw. Daar blijft je blik aan hangen - maar waarom eigenlijk? Blijkbaar doet het ertoe, al dan niet onbewust. Het volgende dat je ziet is: Hollander, Turk, Marokkaan, Afrikaan. Of niet soms? Ik noem het: het raciale oog. Als ik in Indonesië ben, is een van de eerste vragen die ik krijg als ik iemand ontmoet: wat ben jij? Raad maar, zeg ik dan. Nou, dan raden ze: blank bloed, Moluks, Chinees? Dat is daar normaal, er wordt een spelletje van gemaakt. Het is een manier om met elkaar in contact te komen. Maar hier doet men er zo geflipt over. Je mág het niet zien! Belachelijk. Als ik jou zie, zie ik een blanke vrouw. Dat mag ik toch zeggen? Het maakt me verder niks uit.' Denkt even na. 'Nou, nee, dat is niet waar. Ik praat makkelijker tegen jou dan tegen een vrouw van Indische afkomst. Er zijn minder gevoeligheden, dat gevoel heb ik. Al zijn er natuurlijk ook dingen die ik niet tegen jou moet zeggen.'

Wat dan?

'Nou, jij bent een geëmancipeerde, Hollandse vrouw. Dan moet ik niet met anti-feministische praatjes aankomen, want dan zitten we hier straks een uur te discussiëren.'

Jij zegt dus dat het nuttig is om mensen ook met 'het raciale oog' te bekijken.

'Ja, natuurlijk! En daarmee zeg ik niet dat racisme niet bestaat, want ik heb zelf ook racistische stuff meegemaakt, hoor, vreselijk. Dat ik naar een kamer kwam kijken en de deur in mijn gezicht dicht werd gesmeten, dat ik een café werd uitgepest of niet werd geholpen in een winkel. Maar ik vind niet dat iedereen die soms zoiets meemaakt zich terug moet trekken in zijn eigen raciale hoekje, zoals sommige zwarten doen door zo in hun zwart-zijn te gaan zitten en maar niet op te houden over de slavernij. Dan krijg je weerstand, dat zie je nu gebeuren. Je ontmoet zo geen sympathie of begrip. Er is geen discussie, alleen maar heen en weer geschreeuw. Het probleem begint in het onderwijs. Ik zou zeggen: stel geschiedenis verplicht voor alle leerlingen tijdens de hele middelbareschooltijd. Zo kweek je generaties die op de hoogte zijn. Pas dan kun je debatteren.'

Wat vind je van de discussie over de 'dekolonisatie' van straten, tunnels en bruggen? Moet de Coentunnel een andere naam krijgen?

'Volslagen onzin. Hoe kan je nou de koloniale geschiedenis willen onderwijzen en aan de andere kant die namen schrappen? Maar ik begin me nu druk te maken, en dat is niet goed voor mijn hart.'

Na zijn hernia volgde ander onheil, had Birney me in een van zijn mails geschreven. Ook in zijn persoonlijk leven brak een crisis uit. 'Ik had al zes jaar een vriendin, een lat-relatie. Zij maakte in de zomer een tournee langs mijn familieleden, om met ze te praten over hoe ik in elkaar zit. En daarna kwam ze het uitmaken. Ze heeft mij altijd al ingewikkeld gevonden, al na een jaar zat ze in een gespreksgroep. Ik wilde weten wat voor gespreksgroep. Voor partners van autisten, zei mijn vriendin. Ik vroeg: maar wat doe jij daar dan? Over mij praten, zo bleek. Ik, autistisch? Ik moest lachen, dat had ik in zestig jaar nog nooit gehoord. Ik vond het ook arrogant, zij drukte een stempel op mij. Dat is geen basis voor een normale relatie. Maar goed, we hebben nog vijf jaar doorgemodderd. We hadden dus wél wat, samen. De vorige keer heb ik je al verteld dat ik niet in staat ben tot een normaal gezinsleven, dat zal ongetwijfeld door mijn jeugd komen. Het lukt mij maar niet om een vrouw zich veilig en geliefd te laten voelen. Ik mis iets wat vrouwen willen, iets wat elke normale man heeft. Ik moet een vrouw elke maand mee naar de film nemen, of naar een concert. Een bosje rozen meenemen. Dat soort dingen vergeet ik.'

Vrouwen voelen zich verwaarloosd?

'Maar daar kunnen ze dan toch iets van zeggen? Ik heb ook een keer zeven jaar samengewoond, met eigenlijk mijn enige echte ex. Zij zei: 'Hé, we gaan morgenavond naar de film.' En dat was dan dat. Zij ging niet op Alfred zitten wachten, zij regelde het zelf. Bij mijn laatste vriendin voelde ik het aankomen, ze was afstand aan het nemen. Ze zei ook iets onaardigs: 'Het gaat nu wel allemaal over jou, hè?' Ik vond dat ik daar niks aan kon doen, ik had nu eenmaal ineens een bestseller. Ik was toch dezelfde gebleven? Ik nam haar zoals ze was, en ik had gehoopt dat zij dat ook bij mij zou doen.'

Tikt met zijn lange gitaarnagels op tafel. 'In 2005, precies twaalf jaar eerder, in het vorige Jaar van de Haan, ging mijn vader dood en maakte mijn voorlaatste vriendin het uit. Twee maanden later kreeg ik mijn eerste hartaanval. En nu, in september 2017, in het Jaar van de Haan, maakt mijn vriendin het uit en lig ik twee maanden later met hartklachten in het ziekenhuis. Dat is toch maf?'

Beeld Jouk Oosterhof

Hoe voelt dat, een hartaanval?

'Ik voelde me al weken niet zo best. Op een nacht durfde ik niet te gaan slapen, ik was bang dat ik niet meer wakker zou worden. Ik was onrustig, ging steeds naar het balkon om een sigaret te roken. Om 6 uur 's ochtends belde ik 112. Ik moest op de drempel gaan zitten wachten tot ze kwamen en stak nog maar een sigaret op. Mijn laatste sigaret, dacht ik, en ik dacht ook: als ze maar niet te snel komen, want dan krijg ik hem niet op. Het is maar goed dat ik toen de ambulance heb gebeld, want anders was ik dood. Ik vond het te vroeg om dood te gaan, mijn zoon heeft me nog nodig.'

Dat was het enige waar je aan dacht?

'Eigenlijk wel. Ik hang niet zo aan het leven. Als ik geen kinderen had gehad, had ik hier waarschijnlijk weer lekker zitten paffen. Je moet toch ergens voor leven? Jij leeft toch ook voor je dochter? Zo lang je nodig bent, leef je. Als je niet nodig bent, is het niks.'

Terug naar de ambulance, het ziekenhuis.

'Ik werd op de intensive care gelegd. Mijn ex kwam nog langs. Ik vroeg: 'Waarom ben je weggegaan? Je kunt nog terug hoor.' Ik weet niet meer wat ze antwoordde, maar verleden week belde ze, ze wil komen praten. We hadden een afspraak, maar ik keek in mijn sterren en zag dat ik alleen maar ruzie zou maken, dus ik heb afgezegd. Hoewel ik best benieuwd ben naar waarom ze wil komen. Ik vrees om te evalueren, want daar houdt ze erg van, of om te zeggen dat ze een nieuwe vriend heeft. Weet je hoe lang ik na mijn vorige hartaanval alleen ben geweest? Zes jaar! Ik dacht dat ik nooit meer een vrouw zou krijgen. In die tijd heb ik een dagboek bijgehouden. Een deel daarvan zal volgend jaar worden uitgegeven bij de Arbeiderspers, in die serie Privédomein. Het gaat over literatuur, over mijn zoon, over fietsen, over vrouwen, want de hoofdpersoon kijkt graag naar vrouwen. En over de parkieteninvasie in Den Haag. De hoofdpersoon is pro-parkiet, de rest van straat is anti-parkiet. Hij gaat zich ook steeds meer vereenzelvigen met die parkieten. Je begrijpt wel waar het allemaal voor staat.'

Jij bent met horoscopen bezig. In Nederland wordt daar in het algemeen op neergekeken, zeker door intellectuelen. Die zullen niet snappen dat je echt denkt dat het afgelopen rampjaar ook maar iets te maken heeft met het Jaar van de Haan.

'In Nederland wordt op álles neergekeken. Ik begrijp die mensen wel, want die denken aan de daghoroscoop in De Telegraaf. Dat is het verhaal natuurlijk niet. De Chinese astrologie is mateloos interessant. Jouw Chinese sterrenbeeld is gelukkig een Hond, maar als jij een Haan was geweest, had ik hier heel anders gezeten. En ik zag toch ook gelijk dat je een Kreeft was, vorige keer? In het Westen, en daarom hou ik niet van westerse filosofen, is de mens het middelpunt van het universum. De Chinese wijsgeren kijken ook naar de dieren, naar de planten, die praten niet over God, maar over de wil van de hemel. Dat is toch veel mooier? Overigens heb ik van mijn redacteur hele uitweidingen over astrologie uit De tolk van Java moeten halen. Het stond opschepperig, zei hij. Maar misschien vindt hij wel dat astrologie mensen afstoot. Jammer, hoor.'

Denk je, terugkijkend op vorig jaar, ook dat het schrijven van De tolk van Java deze tol van je heeft geëist?

'Het lijkt me wel. Voor dit boek moest ik het leven van mijn vader reconstrueren. Dat was zwaar. En het schrijven was ook zwaar. Zoals je inmiddels weet schrijf ik met mijn hart, niet met mijn hoofd. Maar soms denk ik dat bij dit boek teveel met mijn hart heb geschreven. Als je zo met je hart schrijft als ik heb gedaan, sloop je het.'

Had het anders gekund?

Schraapt zijn keel. 'Dan was het veel minder goed geworden. Ik heb mezelf helemaal gegeven. In 2014 deed ik niets anders dan schrijven. Ik was er niet meer, ik leefde in mijn boek. Mijn lezers zeggen dat het boek zo eerlijk is, wat dat ook moge betekenen. Maar ik moet ze teleurstellen, want de ergste dingen heb ik niet opgeschreven. Er zijn dingen die je niet kunt opschrijven. Eén voorbeeld, ik weet niet meer hoe oud ik was, ik denk 4 of 5. Ik had iets gedaan wat niet mocht, ik weet niet meer wat, en mijn vader had me vastgebonden op een stoel. Elke keer dat hij langsliep, sloeg hij me. In mijn herinnering duurde het een hele dag. Ik vrees dat hij de martelmethodes die hij in de oorlog had geleerd, gewoon heeft toegepast op zijn eigen kinderen. Ik heb het maar uit het boek gelaten, anders werd het zo overdreven. Als ik alles had opgeschreven, had de lezer na vijftig pagina's gedacht: nu weet ik het wel. Dat is de kunst van het schrijven.'

Een paar weken na het interview blijkt het niet goed te gaan met Birney, al blijft de toon van zijn mails opgewekt. Wat eerst door de huisarts nog 'een dip' werd genoemd, bleek ernstiger: toenemende last van hartkrampen, een opname in het ziekenhuis. Misschien wordt hij gedotterd, anders wacht er een 'onplezierig leven met medicijnen'. Hij wacht ten tijde van de deadline van dit interview op een ziekenhuisbed, veel is nog onduidelijk. Maar hij vraagt nog wel hoe de foto's zijn geworden. 'Niet te treurig, toch?'

CV Alfred Birney

Birney werd op 20 augustus 1951 geboren in Den Haag als oudste van vijf kinderen. Vanaf zijn 13de woonde hij in internaten en tot zijn 25ste leidde hij een zwervend bestaan. Hij verdiende zijn geld als gitaarleraar en musicus. Hij introduceerde het gecombineerde noten- en tabulatuurschrift voor gitaristen, dat grote navolging kreeg.

Door een beschadiging aan zijn hand moest hij zijn carrière als professioneel muzikant opgeven.

Hij debuteerde in 1987 met de roman Tamara's lunapark en publiceerde sindsdien vijftien boeken. Van 2002 tot 2005 was hij columnist voor de Haagsche Courant. Met zijn laatste roman, De tolk van Java, won hij de Henriëtte Roland Holst-prijs en de Libris Literatuur Prijs. Het boek werd een bestseller.

Onlangs verscheen De fenomenale meerval, een selectie van oudere verhalen.