Hartelijke dank Geraldine voor je lieve verjaardagswensen. Het was een mooie zonnige dag!

Groetjes,

Hans

Hallo Geraldine

Bedank voor je berichtje ,zal het in de gaten houden.

Groeten Richard.

Geraldine,

Wat een triest bericht over je oudste dochter.

Helaas gebeurt dit, ik heb het meegemaakt met onze oudste zoon. Ze hadden samen een zoontje en mijn zoon ontdekte dat zijn vrouw steeds vreemd ging, terwijl zij heel veel eisen had: elk jaar moest de woonkamer opnieuw ingericht worden volgens de laatste mode.

Onze zoon was automonteur, dus ging hij 's avonds en in de weekends wat bijverdienen door auto's van vrienden, familie en kennis repareren om zo wat extra geld te verdienen om aan de eisen van zijn vrouw te voldoen.

Het is hem zelfs bij het tweede huwelijk (ook een zoon) weer gebeurd.

Nu blijft hij vrijgezel, maar mag wel heel veel alimentatie betalen aan de 2 kinderen en zijn tweede vrouw (zijn eerste vrouw is hertrouwd, dan vervalt de alimentatie aan de vrouw).

Zo zie je dat niet alleen mannen rare dingen doen, maar vrouwen de huwelijkse trouw ook niet serieus nemen.

En het is nog veel erger:

Onze zoon mag maar heel kort zijn zonen zien en wij niet, zo zijn zijn ex-vrouwen !!!!!!

Hallo Geraldine,

Dank voor je reactie, leuk dat ik ongeveer hetzelfde karakter heb als je man. Maar zo ben ik nu eenmaal en ben erg toch gelukkig mee.

(ach soedah laat maar).

Eergisteren geen leuke dag gehad, maar daar had ik al over geschreven.

Ik maak me wel veel zorgen voor mijn neef (waarvan zijn moeder, die hij thuis verzorgde, naast zijn baan) en over het gezin van mijn dochter en haar werkeloze man en over mijn zus. Ik kan niets voor ze doen, ik wil zo graag helpen, maar in deze situaties kan het niet.

Niet leuk.

Het verkeer in Rome is net als in Jakarta erg roewet.

Hallo Geraldine,

Ja zo ben ik nou eenmaal: Soedah laat maar. Dat heb ik van mijn Indische moeder, mijn vader een echte Hollander was meer een vechter, niet letterlijk, maar als hij kon prima ruzie maken.

Mijn moeder en mijn oudste en jongste zus en ik houden niet van ruzie maken, dus geven wij maar toe.

Ja vroeger was de man de baas en gelukkig is dat in de westerse democratische landen al heel wat minder: op wat bio9logische verschillen na zijn mannen en vrouwen toch gelijk, de één is niet meer dan de ander, hoewel nog steeds de mannen beter betaald krijgen voor dezelfde job als de vrouwen, dat is wel wat eter geworden, want als je toch hetzelfde werk doet, moet de beloning ook hetzelfde zijn, vind ik.

Ik had vele hobby's en zat in vele verenigingsbesturen.

Maar een jaar of 5 of 6 ben ik gestopt met vrijwilligers werk en ook alle bestuursfuncties opgegeven.

Ook de vele hobby's.

Ik wilde het rustig aandoen, nou dat duurde niet lang. Ik werd lid van een postzegelclub, ik dacht dat is een rustige hobby. Als je zin en tijd hebt dan doe je er wat mee en geen zin of geen tijd: nou dan niet.Maar ja, er kwam een vacature van secretaris vrij en ik dacht: ik geef me echt niet op, ze zoeken maar iemand anders.

Ach je weet hoe dat gaat: het bestuur gaat met de leden apart een gesprekje aan en ze testen eigenlijk of je geschikt bent voor zo'n functie. Voordat ik het in de gaten had, verraadde ik mezelf dor te zeggen dat ik veel ervaring had in besturen van een vereniging, toch zei ik nee.

Maar ja, je weet hoe dat gaat: ze bleven aandringen en na een jaar zei ik toch maar ja, want ze konden niemand anders vinden....... (achteraf geloof ik dat niet, maar nu is het te laat, ach sudah, laat maar).......

Gisteren een nare dag gehad: een heel lieve Indo tane is overleden, mijn oudste zus in de problemen met haar rijbewijs, ze moet allerlei testen ondergaan, want over één maand verloopt haar rijbewijs. Maar ze kan pas in oktober de diverse dokters bewijzen krijgen, of als ze het eerder wil hebben, dan moet ze veel bijbetalen.... Ze weet niet wat ze moet doen, haar gezondheid gaat hard achteruit (ze kan bijna niet meer lopen, alleen heel langzaam, dus kan ze ook niet met de bus: de Italiaanse buschauffeurs willen niet te lang wachten, ze rijden dan gewoon weg), verder kreeg een schoonzoon gisteren het bericht dat hij zijn baan kwijt is (te weinig werk bij het bedrijf), dus sinds vandaag is hij werkeloos....

Geen leuke berichten.

Hallo Geraldine,

Dank voor je reactie.

Ik heb niet echt wat gedaan met mijn "artistieke" talenten. Mijn moeder was als beroep lerares handwerk kunde en zij kon heel goed schilderen, met arang-arang (houtskool), olieverf en waterverf. Voornamelijk haar eigen kinderen (dus mijzelf en broers en zussen), en vooral bloemen en planten. Helaas werden we in 1958 gesommeerd om in 1 dag Indonesië te verlaten en mijn moeder heeft maar een paar schilderijen meegenomen, die zijn nu bij mijn oudste zus en één na jongste zus, meer was er niet.

Zelf heb ik veel geboetseerd (klei en papier-maché), maar nooit bewaard. Ook heb ik mini beeldhouwwerkjes gemaakt van grote waskrijtstaafjes, ook niet bewaard. Ik vond het leuk om te maken en mijn moeder (en mijn toenmalige vriendinnetje) vonden het mooi, dus gaf ik dat weg.

Na het overlijden van mijn ouders is bij de ontruiming van het huis alles verdwenen...

Ik heb analytische chemie gestudeerd en verschillende analyse methoden "uitgevonden".

Eigenlijk omdat ik ook creatief/artistiek kan denken en zodoende op een geheel andere manier tegen een probleem aankijk dan iedereen dat doet, zo test je de nieuw verzonnen methode uit en dat werkte. Mijn baas ging met de nieuwe techniek er vandoor en liet het registreren op mijn naam als nieuwe uitvinding. Vond ik niet leuk, dan had ik maar niet zo goedgelovig moeten zijn. En ach wat heb je aan die eer?

Wel heb ik een dochter die een zeer creatieve goudsmid is en een zeer muzikale zoon (als hobby, geef hem een muziekinstrument en na een poosje oefenen bespeel het het instrument perfect!).

Wat een verschrikkelijk familie historie heb je.

Wat leuk van je public art studio: fantastisch goed ben je!

Veel succes!

Hallo Geraldine,

Inderdaad, ik ben wel in de oorlog geboren en heb de jappentijd en de bersiap ook meegemaakt, maar ik was te klein om er iets van te snappen.....

En mijn ouders en gootouders en alle ooms en tantes zijn overleden op één na. Die tante is de zus van mijn vader en woont in New Zealand en is al wat dement, dus zij kan mijn vragen niet meer beantwoorden.

Of beter gezegd: ik heb geen familie meer die bewust de oorlog heeft meegemaakt, behalve mijn oudere zus: die is in 1939 geboren en kan zich niets van de oorlog herinneren en een klein beetje uit de bersiap tijd, maar ze wil er niet over praten, alleen dat ze samen met onze moeder of oma's weleens naar de graven van onze opa's (die beide door de jap op het eind van de oorlog nog snel vermoord werden, zoals zovelen in de kampen) gingen,  maar ze zegt heel eerlijk: ik ging met mijn bijna even oude nichtje (is nu ook al overleden) als twee speelse jonge meisjes naar de begraafplaats: tanah abang petamboeran en gingen verstoppertje spelen, dan kregen we op ons donder, wat dat mag toch niet opeen begraafplaats..

Aangezien wij ook op tanah abang (Jakarta) woonden, was dat niet ver weg.......

Maar zelf kan ik me pas iets herinneren toen ik 5 jaar (vanaf 1949) oud was en toen was het alweer rustig In Jakarta, we moesten wel wennen dat onze straat een andere naam kreeg. De betja rijders wisten wel de weg naar de Nederlandse straatnamen, maar toen nog niet de nieuwe Indonesische jalan's. Dat was begin 50-er jaren.

Inderdaad is er veel artistiek talent bij de oudere generaties en soms ook wat bij de nieuwere generaties. Zelf heb ik een keer (ik was8 jaar) meegedaan met een wedstrijd klei voorwerpen maken. Dit werd georganiseerd door Anthon Koolhaas (zijn oudste zoon Reinier zat bij mij in de klas, zijn andere zoon, de beroemde Remco Koolhaas- architect- zat bij mijn jongere broer in de klas).

Alle kinderen maakten asbakjes en vaasjes en ik maakte 3 muziekkantjes: trompetter, gitarist, trommelaar. Toen ik klaar was met de klei liep ik door de zaal en zag heel mooie asbakjes en vaasjes, dus zei ik tegen mijn moeder: Ma laten we maar naar huis gaan, ik win toch niks, ik heb het verkeerde klei figuurtje gemaakt.

Toen ik de volgende dag op school zat kwam Anthon Koolhaas (van Sicusa) bij mijn moeder thuis en zei: hier heb je de prijs die Hansje (zo werd ik als kind genoemd) gewonnen heeft: Hij heeft de eerste prijs gewonnen, vooral om de originaliteit, jammer dat jullie al weg waren.......

Hallo Geraldine,

Je schrijft:

--Hallo Hans, wat erg voor je ma, om te bevallen tijdens de oorlog--

Tja, en mijn vader zat toen in een jappenkamp (eind 1943 opgepakt) en heeft mij pas gezien na de oorlog toen ik al ruim 1 jaar oud was. En hij moest mij ook nog "erkennen".

Hallo Geraldine,

Wat een indrukwekkend verhaal over je schoonmoeder Mary Bruckel Beitens !

Mijn complimenten.

Helaas ben ik geen taal fanaat, of te wel Engels lezen is niet mijn sterkste kant. Als je ook een Nederlandse uitgave doet van het boek, dan wil ik mij graag inschrijven en het Nederlands talige boek kopen.

Ik ben niet na de oorlog geboren, maar in de oorlog: in 1944. Dus ben ik nu 67 jaar.

Morgen, zaterdag zij  we bij de verjaardag van Dochter Ilona die 40 jar is geworden vandaag. Het zal zaterdag wel laat worden, dus heb ik geen tijd om mijn mails te bekijken, dat doe ik zondag wel.

Have a nice weekend! (oei toch een woordje Engels!)